Normaal schrijf ik een brief met vulpen, maar aangezien we uitgetikte exemplaren moeten aanleveren, doe ik dat maar meteen.
Drie jaar geleden zijn wij verhuisd naar een appartement, ondanks het feit dat mijn 84-jarige man de trappen nog op en af kon. Ik wilde niet wachten op het moment dat het ineens niet meer zou gaan. In dit appartement heb ik een eigen kamertje met ingebouwde kasten en bureau. De pc staat daar ook. Uit het raam kijk ik uit op het stadsplein, wat een wat weidse benaming is. Capelle is niet eens een stad. We hebben alle voorzieningen zoals metro, winkels en restaurantjes op 200 meter loopafstand.
Vond ik het erg? Nee, eigenlijk niet
De eerste lockdown vond ik makkelijker vol te houden dan deze waar we nu in zitten. Na de eerste persconferentie was binnen twee uur mijn agenda leeg. Ik zat te staren naar al die doorgestreepte afspraken. Vond ik het erg? Nee, eigenlijk niet. Geen golfcompetitie, wat betekent geen stress (vind ik de golfbaan wel op tijd, is mijn tegenstander sportief, houd ik het vol om de hele dag sociaal te zijn?). Geen beeldhouwlessen. Dat vond ik ook niet erg. We zaten wel erg dicht op elkaar. Geen leesclub. Door het mooie weer konden we die makkelijk buiten houden. Ja, dat weer. Dat was natuurlijk geweldig. Ik stapte op de fiets met een thermoskan koffie en ik ging op een bankje zitten en gezellig bellen met een vriendin. De kaartjes voor de film schonk ik aan het theater.
Dat de zelfverdediging niet doorging, vond ik wel jammer. Ik had net het stadium bereikt dat de leraar zei "Je gaat waarschijnlijk je tegenstander niet buiten gevecht stellen, maar hij zal je klappen niet fijn vinden." Terwijl hij me eerder technieken had geleerd die voor zwakkeren bestemd waren. Ik denk dat – als het weer kan – ik weer helemaal opnieuw moet beginnen.
De eerste keer ben ik een keer voor ‘Stasi’ uitgemaakt, maar dat deert me niet
Tot mijn verbazing gingen alle afspraken in het ziekenhuis gewoon door. Bij mij was niets afgeschaald. Het werd een soort uitje: tien kilometer fietsen, koffie in de hal, de afspraak en weer naar huis fietsen. Na aanvankelijke sluiting gingen de golfbanen weer open. Ik ben marshal op de golfbaan en normaal let je op of de golfregels nageleefd worden en of er een goede doorloop in de baan is. Nu moest ik handhaven op de coronamaatregelen, waarvan de belangrijkste is of de speler op de inschrijflijst staat en of de maat waarmee hij heeft afgesproken ook op de inschrijflijst staat. In het begin gaf dat veel gedoe. De eerste keer ben ik een keer voor ‘Stasi’ uitgemaakt, maar dat deert me niet. Hij scheldt tegen mijn functie en niet tegen mij.
Ik heb een behoorlijke voorraad kaarten om naar mensen te sturen en ik heb in die eerste periode iedereen een kaart gestuurd met een troostende tekst (iedereen dezelfde). De aangesprokenen reageerden via de telefoon, whatsapp of email. Kortom, ik vermaakte me prima in het voorjaar. Nu is het anders. Nu is het saai, saai, saai. Af en toe overvalt mij een somberte, terwijl ik normaal een zeer gelijkmatig humeur heb. Ik word steeds lethargischer. Mijn horizon is korter dan de jouwe. Statistisch wordt de vrouw tegenwoordig dik in de tachtig. Ik weet niet of ik dat wil, maar dat is een andere vraag. Maar 2027 denk ik wel te halen.
Bij knooppunten wordt je auto naar de juiste baan geleid. Ondertussen kun je de krant lezen of wat dan ook doen
Hoe ziet de samenleving er in 2027 uit? Ik licht daar personenvervoer met de auto uit. De zelfrijdende auto, daar geloof ik niet in. We zullen wel steeds meer gesteund worden door de techniek. Hoewel… laatst las ik dat we slechts veertig procent van de technische snufjes die op een auto zitten, gebruiken. Ik zie wel voor me dat we zelfstandig naar de grote weg rijden, en daar aansluiten in een treintje. Door magneten worden alle auto’s op een afstand bij elkaar gehouden. Dat betekent dat de ruimte op de wegen beter benut wordt. Je hebt in je navigatiesysteem ingesteld waar je naartoe wilt. Bij knooppunten wordt je auto naar de juiste baan geleid. Ondertussen kun je de krant lezen of wat dan ook doen. Als je afslag nadert, klinkt er een signaal en daar word je ontkoppeld en rijd je zelfstandig verder.
Of een deelauto een succes wordt, betwijfel ik, Als het erop aan komt, wil uiteindelijk iedereen zijn eigen auto hebben, denk ik. Terwijl het natuurlijk waanzin is, als je ziet hoeveel uur de auto improductief voor de deur staat. Als er minder parkeerterrein nodig is, zou dat een hoop ruimte opleveren.
Voorlopig laat ik het hier even bij.
Groet, Bettie
