Brief 2 Shirley

Goedenavond lieve Desirée,

Dank je wel voor je mooie/lieve brief!

Eindelijk, na wat (kleine!) tegenslagen kan ik nu eindelijk weer een brief schrijven… nou ja, typen dus ;)

Wat leuk om jou even gezien te hebben… het kwartje viel nog niet meteen, dat was wederzijds, hahaha. Maar toen we het eenmaal door hadden…  Je hebt een leuke/lieve hond hoor en jouw hond een heel lief baasje! Alleen is het een hond met een flinke gebruiksaanwijzing…

Heb jij weleens gehoord van sitting with dogs? Ook wel: Rocky Kanaka? Je kunt hem vinden op Youtube. Heel interessant, je kunt er een hoop van opsteken, ik in ieder geval ;)

Hij gaat dan zitten in een ruimte met een hond die óf al even in het asiel zit, óf net is aangekomen. Voor zover ik weet wel altijd een hond met gebruiksaanwijzing. Erg mooi om te zien hoe hij de honden benadert en hoe hij ze uit hun schulp krijgt. Laatst een heel lief hondje, een meisje, dat nog maar kort daar was en een huidprobleem leek te hebben. Het diertje was bang, maar aan het eind zit zij zelfs op schoot en laat ze zich wassen en verzorgen… echt mooi om te zien.

Dank je wel voor je compliment! Wauw… ik ben zelf altijd een beetje onzeker over wat ik schrijf…  Vooral erg onhandig als je van plan bent een boek te schrijven (Ben overigens wel al heel lang geleden begonnen, maar kom nog niet verder… er is teveel gaande en ik moet eerst mijn woning op orde hebben, dan heb ik denk ik wel iets meer rust, ook in mijn hoofd, om dit weer op te pakken.)

Tja, over dat 4-jarige avontuur/ isolement, je beweegt als het ware mee met de situatie. De kracht om door te zetten komt pas op het moment dat je het ook nodig hebt...

Bijvoorbeeld: 

Haar vader Casper zat in zijn stoel bij de kachel. ‘Papa, ik zal nooit zo sterk zijn als de mensen die voor de Heere Jezus willen lijden. Ik ben daar veel te bang voor, papa!’ zei Corrie.

‘Correman, kom eens bij me.’ Veilig nestelde ze zich in zijn armen. ‘Wanneer geeft papa jou het treinkaartje als we van Haarlem naar Amsterdam reizen?’

‘Net voordat ik de trein in stap papa, dan heb ik het toch pas nodig?’

‘Precies Correman. Zo zal het ook zijn mocht je voor de Heere Jezus moeten lijden. Je zult daar de kracht voor krijgen op het moment dat je het nodig hebt.’ Gerustgesteld ging Corrie weer met haar poppen spelen. (Bron: Geloofslessen uit het leven van Corrie ten Boom - deel 1 - Dag 3 van 7)

Het was inderdaad erg moeilijk… en menigmaal wilde ik het opgeven, maar steeds kreeg ik weer de kracht om tóch door te gaan… hoe moeilijk ook! En ja, inderdaad, de tekst “” stel je niet aan” … pfff ook mij rijzen de haren te berge wanneer iemand het lef heeft zoiets te zeggen. Maar ja, wat schiet je ermee op?

Maar gelukkig heb ik doorgezet, want daardoor kan ik het navertellen … ;) Wat ik dus ook graag doe in de hoop dat het iemand anders bereikt die het wellicht nodig heeft en dat de artsen wellicht ook eens zichzelf achter de oren zullen krabben en zich afvragen “zijn we nog wel goed bezig?” (dit laatste is ijdele hoop  denk ik). Ook daarom wil ik het boek schrijven.

Het boek waarover jij het hebt heb ik (nog) niet gelezen … wie weet dat ik dat ooit eens ga doen. :)

Vertrouwen op mensen (inclusief mezelf), dat wil ik graag afleren want mensen, ook ik, stellen vaak teleur. Dit klinkt heel zwaar, maar ik bedoel het ietsje anders dan hoe het op papier overkomt. Voor mij is God de Vader en Zijn Zoon Jezus de bron waarop ik vertrouw. Hij is betrouwbaar en staat vast. Soms begrijp ik Hem niet, maar ik wéét dat Hij alles doet medewerken ten goede voor wie Hem liefhebben (en die volgens Zijn voornemen geroepen zijn).

Deze tekst heeft mij mede geholpen om door te zetten, ik WIST dat Hij hoe-dan-ook alles zal doen medewerken voor goed, ook al wist en weet ik nog niet hoe.

Natuurlijk heb je ook mensen nodig en die zijn er wel, alleen in die tijd niet zo veel… Nu heb ik iets meer mensen om me heen… Ik maak gelukkig vrij gemakkelijk contact met mensen, dat scheelt misschien? Echt een netwerk heb ik niet, denk ik. Maar ik weet gewoon dat ik er wel zal komen, linksom of rechtsom, dat is al wel bewezen, denk ik zo.

Wat een mooie gedachte van jou: “het gaat om de weg terug naar vertrouwen en niet om het nooit  verliezen ervan". Wauw! Dat is een erg mooie quote, die ga ik gebruiken als dat mag… mag dat?

En dankbaarheid is ook heel belangrijk inderdaad! Er is een verschil tussen slachtoffer zijn en slachtofferrol! Je kunt een slachtoffer zijn maar ervoor kiezen er niet in te blijven hangen zodat je in een slachtofferrol terecht komt. Een poosje is prima. Dat is soms nodig om het te verwerken. En het helpt dan wél als je iemand hebt die jou serieus neemt en naar je luistert, zodat je het uiteindelijk ook kunt laten rusten! En uiteindelijk kunt vergeven wat je is aangedaan, minstens zo belangrijk!

En tjonge zeg, wauw, zo vroeg al in de overgang! Ben je mede daardoor zo vroeg aan kinderen begonnen? (Tegenwoordig krijgt men vrij laat kinderen, in de 19de en begin 20ste eeuw kreeg men al kinderen wanneer ze, zoals men nu zegt, zelf nog kinderen zijn.) Hopelijk snijd ik nu geen moeilijk onderwerp aan, maar had je meer kinderen gewild?

Ikzelf had héél graag kinderen willen krijgen… maar nooit de kans gehad. Ik wilde er namelijk niet alleen voor gaan, maar samen met mijn man, die dan ook de vader zou zijn! En aangezien ik nooit een man heb gehad is het er helaas niet van gekomen.

Nu met de wetenschap die ik nu heb, ben ik 'blij' dat ik ze niet heb. Want had ik ze gekregen, had ik waarschijnlijk niet eens (goed) voor ze kunnen zorgen. En had ik grote kans de ziekte over te dragen op mijn kinderen. Dit verzacht de pijn wel enigszins, voor mij.

Tóch een hobby dus! Hahaha, namelijk het schrijven van brieven!  LOL. Leuk!

Voor mij is het vooral spannend, steeds merk ik dat ik het wel een beetje 'eng' vind… vroeger heb ik ook weleens met iemand geschreven, althans dat was de bedoeling, maar dit ging niet verder dan:  mezelf voorstellen en dan weer máánden niks meer schrijven… en dan weer opnieuw mezelf voorstellen… Ik had niks te vertellen, behalve dat ik gepest werd misschien, hahaha. Niet echt een leuk onderwerp om over te vertellen en zeker niet als je zo kwetsbaar bent. Nu ben ik ook kwetsbaar, maar nu kan ik het (beter) aan, in tegenstelling tot toen. Toen was ik écht alleen, tegenwoordig is dat anders!

Een datingsite .. interessant! Ik heb het ooit eens geprobeerd, maar dat viel tegen, de meesten waren uit op een avontuurtje. Is dat ook jouw ervaring? Behalve dan met die persoon met wie je nu schrijft?

Ah… je leest graag, wat voor soort boeken? Welk genre is het meest interessant voor jou?

Ik las vroeger alles wat los en vast zat. Het maakte me echt totaal niets uit. Ik las als kind al boeken waarvan men zegt dat ze voor volwassenen waren.Tja … ik was en ben nog steeds erg leergierig. Het blijft leuk om nieuwe dingen te leren, zoals een nieuwe taal.

En wat leuk dat je van koken houdt, jammer dat je daar nu minder aan toe komt. Maar ook logisch, als moeder én ondernemer, heb je het erg druk, kan ik me voorstellen… en zeker met de hond erbij die veel aandacht vraagt.

Ik heb zelf een Aziatische achtergrond, mijn omaatje kwam uit Nederlands-Indië, haar vader was een man uit Groningen, de gemeente Wildervank (dat moest er altijd even bij gezegd worden, hahaha). Ze heeft haar vader maar 6 jaar meegemaakt, toen stierf hij. Daarna kwam ze in een kindertehuis terecht met haar zusters en met dat kindertehuis weer in een Jappenkamp als enige, haar zusters waren thuis op dat moment ... heel verhaal, als je er meer over wilt weten, dan verneem ik dit wel ;)

In ieder geval hoop ik altijd dat ik net zo mooi oudER mag worden als mijn omaatje. Zij was een hele lieve en mooie vrouw! Vind ik! Een sterke vrouw ook! Ik mis haar nog elke dag! Ze is in 2019 overleden, ze had alzheimer, ook dit heeft haar niet onderuit gehaald! Ze is er met gratie doorheen gegaan!

Zij vertelde mij: “Shirley, als ik iets eng vind of moeilijk, dan zet ik mijn verstand op nul en blik op oneindig!” Zo kon zij dingen doen die ze moeilijk/eng vond. Zoals hoogte/diepte. Tóch ergens heen gaan waar je daarmee geconfronteerd wordt. Water en dan vooral onder water, tóch op zwemles gaan!  Ook dit heeft mij geholpen in die moeilijke tijd van 4 jaar en nog steeds helpt dit mij!

Vaiana, ja die heb ik volgens mij ook gezien… maar eerlijk gezegd weet ik niet meer precies waar het over gaat. Ook ik houd van films en ook kan ik me echt verliezen in een film. Heb jij The legend of 1900 weleens gezien? Pffff ik heb de dvd aangeschaft nadat ik de film gezien had in de bioscoop. Ook al wist ik dat het niet echt gebeurd was of zelfs gebeurd kon zijn, toch heb ik zitten brúllen in de bioscoop. De twee vrienden met wie ik daar was, zaten me aan te kijken terwijl ik dus echt keihard zat te brullen/huilen in de bioscoop! Hahahahaha, zie je het voor je?! Nu moet ik er zelf om lachen!

Maar de film heb ik al meermaals gezien en dan nog, steeds opnieuw moet ik weer flink huilen… Het kleine huis op de prairie… alleen al de eerste aflevering… Pfff het moment dat Laura zegt: “our own window!” , beginnen bij mij de waterlanders al te stromen!  En ik heb deze serie al zeker zo'n vier of vijf keer of zelfs vaker gezien ( heb 'm zelf in bezit). 

O, dat is meteen ook een hobby van mij, beetje uit de hand gelopen haha, want ik heb véél films en series in huis, films en series op basis van waargebeurde verhalen, Midnight Express, John Q, The Help, etc. En Awakenings, Jacob the Liar (deze is niet waargebeurd volgens mij), Patch Adams (Robin Williams) en nog veel meer…

Ja en kinderen kunnen 'meedogenloos' zijn  :))  Ook ik werd vroeger en soms nog uitgelachen omdat ik zo gemakkelijk huil bij een film. Hahaha  maar ik geef daar niet om, lekker laten lachen. Tja ik ben gewoon een gevoelig mens, nou én!

Bewegen schiet er nog weleens bij in, zeg je… is dat vanwege het feit dat je het druk hebt? Bewegen kan op vele manieren! Je kunt het ook doen door in plaats van de auto de bus/tram/metro te nemen of een stuk te gaan lopen. Wellicht een idee, of misschien doe je dit al?!

Sowieso met de hond natuurlijk. Daardoor krijg je tóch beweging. En misschien als je eens op een rijtje zet hoeveel je doet op een dag, kom je tot de ontdekking dat je méér hebt bewogen dan je had gedacht. ;) wie weet!

Je vraagt wat ik leuk vind om te haken. Sowieso amigurumis (dierenbaby's). Daarnaast heb ik pas geleden een nieuwe techniek ontdekt die ik wil gaan onderzoeken, mozaïekhaken, een deken of een plaid of een kleed. Ook wil ik graag kleding gaan haken …

Je vraagt: “Waar ben je opgegeroeid?”. Pfoe, dat is een lastige. Ehm... op vele plekken!

Begonnen in het VU-ziekenhuis, geboren met een stuitligging, gewoon via de normale weg, geen keizersnede.Kanaalstraat, bij mijn oma in de Ter Haarstraat, zowel met als zonder mijn moeder (dit adres kwam ik regelmatig terug), Swifterband, oma, Pieter Langedijkstraat, in de Venserpolder aan de Daniël Defoelaan, in het eerste gebouw dat er stond. Hoorn-Kersenboogerd, net gebouwd, in het Blijf-van-mijn-lijfhuis in Hoorn, ehm … Osdorp, Meer en Vaart, dat gebouw staat er niet meer, oma, weer terug naar de Meer en Vaart, Mercatorplein, van Breestraat, Fred Roeskestraat, oma, Lauriergracht (in een huis dat “lucifer' heette, hoe krijg je het verzonnen!), van de Hooplaan/Lindelaan in Amstelveen, Bestevaerstraat, Marnixstraat schuin tegenover het zwembad en waar ik nu woon... Het meeste was in Amsterdam dus.

Van school naar school en uiteindelijk de mavo gedaan. Daarna liep ik vast, helaas, mede door de dingen die er in mijn leven gebeurden, maar ook de gezondheidsproblemen zorgden voor een hoop stagnatie. Wel veel geprobeerd, maar ja…Ook nog geprobeerd te werken, maar ook dit liep uit op een fiasco, helaas!

In deze woning heb ik het langst gewoond van alle plekken. Ik woon hier sinds maart/april 2007. En voorlopig ga ik nog niet weg hier! Maar ik zit niet letterlijk achter de geraniums. Ik maak overal het beste van, vervelen doe ik mij zelden. Vervelen is sowieso niet iets dat gebruikelijk is voor mij, als kind al niet … ik 'verslond' boeken en ik maakte via die boeken hele reizen en maakte avonturen mee (in mijn fantasie).

Hoe ga jij met tegenslagen om? Hoe is jouw jeugd geweest? In hoeverre je dat natuurlijk kwijt wilt ;)

Waar droomde jij van als klein meisje? En zijn jouw dromen (gedeeltelijk) uitgekomen? Heb je nu nog dromen die je zou willen zien uitkomen? En/of nieuwe dromen?

Ik ben benieuwd naar je volgende brief!

Veel liefs, Shirley