Lieve Stad,

We passen wel bij elkaar, vind je niet? We houden allebei een moeder in ons verborgen: Mama.

Of, in jouw geval, Madam! En een ster voor wie jou wil zien vallen. Er rest u niets dan overeind te blijven onder de pisstralen van de pooiers en zij die menen dat u slechts voor hun plezier bent opgebouwd, als een muur rond een drukbezochte, zoete hoerenkast.

Waar je vrouwelijk bent, vraag je. Waar niet?! zou ik willen zeggen. In het ziekenhuis waar jij mijn naam eerder hoorde dan ik de jouwe, waar de tippelaarsters en ongelovigen terecht konden met hun wonden, werd ik het 750.873e wonder.

Daar in West liggen mijn eerste tranen.

In Oost een hele hoop verhalen.

In Noord heb ik in vuur en vlam gestaan.

In het Centrum draaiden we rondjes om elkaar, zoenden hij en ik tegenover de Jaren onder een lantaarnpaal.

En in Zuidoost hoor ik de moeders naar hun kinderen roepen dat het eten op ze wacht. Stil…

We schoppen onze schoenen uit. Wel je handen voor het eten wassen!

En na het eten weer buitenspelen.

 Zeker was het nooit of we heelhuids thuis zouden komen. Er waren teken, stekels en potloodventers in de bosjes, maar meisjes houden elkaar bij elkaar, ook wanneer een man ze over hun blonde bol streelt en meer dan wie dan ook mooi meisje tegen ze fluistert.

Meisjes: we vochten elkaar de tent uit; achter elkaars rug om en recht in elkaars gezicht vlogen woorden als gifpijlen ons om de oren. Het Barlaeus Gymnasium was berucht; daar ben ik ook vandaan gevlucht!

Weet je nog die keer dat er na een meidengevecht een spoor van vlechtjes op het schoolplein van de SGR lag? Die school bestaat niet meer, nee, heeft een andere naam gekregen, maar het gebouw herinnert zich iedere echo van iedere voetstap, en ik dacht dat die haren echt waren; leerde zo over het bestaan van hair extensions.

Op datzelfde schoolplein wisselden twee vriendinnen eens van rechterschoen, waardoor ze ieder de rest van de dag een roze en een paarse All Star droegen. Ook die voetsporen scheidden wegen, net als daarna zovele.

Nu regent het hier

Tranen van een rivier die niemand ziet

Verdriet stroomt door de straten

Zonder regen geen leven, zei een leerlinge ooit in de les. Toch zijn de mooie dagen het meest van allemaal de dagen gebleken die de moeite van het beschrijven waard zijn.

Een jonge vrouw die op de avond dat Brazilië het WK wint, de Bijlmer in gejuich hoort losbarsten, terwijl zij in een donkere, naar urinoir ruikende abri op de nachtbus wacht om in een club met een vriendin het leven te gaan vieren. Burning down the house!

Het vliegtuig is dan twee jaar eerder neergestort terwijl Mama Aïsa om de hoek, niet ver van de Boom Die Alles Zag, waar wij een krans legden tijdens de Stille Tocht, is blijven wachten. Ze staat er nog en groet je als je wilt dat ze dat doet.

Je vraagt me waar je vrouwelijk bent en ik zocht je, maar ik vond je niet in de salarissen van de vrouwen en mannen voor de klas of in de opmerking van de collega die aanraadt om een sexy outfit aan te trekken wanneer de inspectie komt. Een man, zeg je? Nee, dat waren de woorden van een vrouw.

Wel proefde ik je in de meegebrachte koekjes, brood, momo, msemmen, samboosa, blini, sushi en chocola; hoorde ik je in het gezang van het koor van mijn moeder, de stemmen van vriendinnen, de grappen van mijn zus, in het gelach van overbuurvrouwen.

We kwamen elkaar tegen in de tuin met het zorgvuldig onderhouden paadje, de per ongeluk gevormde mossen, trossen druiven boven het raam.

Ook voelde ik je in de handen van de verpleegster in het academisch ziekenhuis, die een high five gaf “omdat je het zo goed hebt gedaan”; in de omhelzingen van de mensen van ik hou, een levensreddende donatie in mijn naam.

Ik zag je vanaf de grond, de warme gracht, op die zonnige dinsdagochtend in september, terwijl mijn bloed tussen de straattegels door sijpelde en de bestuurder van de auto knielend mijn hand vasthield en “You look beautiful” zei.

Het zonlicht dat in het water van ‘t Singel weerspiegeld wordt, die glinsteringen, dat ben jij.

Op iedere hoek van iedere straat waar ik kwam, ligt mijn hart, Amsterdam!

Je weet mijn naam, ik sta in jouw boeken vermeld,

dus altijd de jouwe,

M

----------------------------------------------------------------------------

Hoi mooie vrouwen van Amsterdam,

In Amsterdam werd ik een vrouw. Ik ben hier namelijk niet geboren en opgegroeid. Ik was een meisje in een dorp maar mijn groei tot volwassen vrouw gebeurde in Amsterdam, toen ik hier, na het behalen van mijn middelbareschooldiploma, kwam studeren, wonen en werken. In Amsterdam begon mijn volwassen leven met alles erop en eraan. Maar wat dat voor mij betekent, vrouw zijn in Amsterdam? Tja, dat is echt een goede vraag, waar ik mijn hersenen over moest laten kraken. Ik heb er nog steeds niet een volledig antwoord op. 

Laat ik beginnen met de vraag: waarom voel ik mij een vrouw? Voel ik mij een vrouw door mijn lichaam, de dingen die door de maatschappij zijn bepaald over wat een vrouw is of hoort te zijn? Ik weet het eigenlijk niet. Waarschijnlijk is het een combinatie. Het is wel een mooie vraag voor een filosofisch gesprek. 

Voel ik mij als vrouw anders in Amsterdam dan op andere plekken? Op die vraag kon ik wel snel een antwoord vinden. Ja! Op Curaçao, als ik naar mijn familie ga, voel ik mij veel meer vrouwelijk. Daar heeft vrouw zijn een andere dimensie, het is een ander soort vrijheid en ook een bepaalde bevrijding van de vrouwelijke energie. In Amsterdam is vrouw zijn voor mijn gevoel vierkanter, waar het op Curaçao en ook wel andere plekken ronder is. 

In Amsterdam voel ik vooral verbinding met vrouwen. Ik heb enorm veel vrouwen in mijn leven, waaronder mijn eigen dochter. De meeste noem ik mijn zussen. We kletsen, ontdekken, discussiëren, koken, eten, feesten, genieten, huilen, protesteren, leren, fietsen samen en nog zoveel meer. Ik kan mijn geen leven indenken zonder al deze vrouwen in mijn leven. Hoe we elkaars leven verrijken, elkaar helpen en hoe we elkaar appen als we thuis zijn gekomen na een avondje uit. 

Ja, als vrouw ben ik mij altijd bewust van gevaar. Er bestaat niet zoiets als vrijheid voor de vrouw, zoals een man dat kan ervaren. Ik voel mij vrij om heel veel dingen te doen, ik vind het heerlijk om te fietsen door mijn stad, ik ga er vaak op uit. Maar ik kan nooit de deur uit of naar huis gaan zonder bepaalde gedachten te hebben over het gevaar. Niet door een park als het donker is, niet in dat steegje lopen, zijn die mannen dronken, waarom kijkt die man zo lang naar mij, loopt hij achter mij aan of? Dat soort dingen dus. 

Maar de stad laat mij ook zo genieten. Ik heb mijzelf hier steeds beter leren kennen, de dingen die in mij zaten zijn hier tot uiting gekomen. Door de stad ben ik gegroeid. 

Dus om terug te komen op de vraag: wat betekent het om vrouw te zijn in Amsterdam? Ik heb nog steeds geen volledig antwoord. Ik weet alleen dat ik mij hier gelukkig voel, ongelukkig voel, kan groeien en bloeien met alle beperkingen die er zijn voor mij als vrouw en dat ik met andere vrouwen deze stad maak. Wij vrouwen zijn het kloppende hart, de ziel, de kern van Amsterdam. Wij laten de stad stralen. 

Liefs Naomi