Bij de Dialoogtafel verzorgen Marilien en Urias samen de Kon Na Liti, waarbij een wit en een zwart persoon vertellen wat de vragen van de Dialoogtafel voor hen betekenen door middel van een voordracht van een deel van hun brieven. Hieronder lees je twee passages uit hun dialoog:
‘Urias, ik wil horen waar het wringt. Waar we een gesprek en discussie over kunnen voeren. En hoe open we dat kunnen doen. Ik wil weten wat je zo ontzettend stoort. Hoe jij je voelt. Ik wil het weten. Bovendien voed ik een wit kind op en daarmee draag ik een verantwoordelijkheid dit te snappen. Ik wil mijn bek niet houden. Ik wil ook niet dat jij je mond houdt. Ik wil het horen, weten, zien, ik wil voelen en begrijpen wat jij voelt.’ – Marilien
‘Ik ben blij dat we voor de variant hebben gekozen waarin we volstrekt eerlijk met elkaar willen communiceren, al doet het soms pijn omdat iets harder binnenkomt dan de intentie is. Ik vind veel troost bij de gedachte dat het bij ons beiden om één ding draait en dat is begrip. Jij wilt begrijpen waar de pijn zit en ik wil begrijpen waarom mensen blind, onverschillig of misschien wel ongevoelig zijn voor de pijn van de groep die minder vertegenwoordigd is in onze maatschappij. Waarom mag een dominante groep pijn doen en zich dan beroepen op vrijheid van meningsuiting en allerlei vage zaken onder cultuur scharen? Ik begrijp dat niet en ben bang dat ik dit misschien wel nooit zal begrijpen.’ - Urias
Niet alleen in de gesprekken, maar ook op andere manieren staat verbinding centraal bij de Dialoogtafel: er worden verschillende verbindende rituelen uitgevoerd die verwijzen naar het slavernijverleden. Alle gasten delen een maaltijden, heri heri en het koor Fri Yeye zingt treur- en bevrijdingsliederen die gezongen werden op de plantages in de tijd van de slavernij.
Alles met als doel om tot onderlinge empathie en begrip te komen en nieuwe inzichten op te doen, iets waar Schrijven naar de Toekomst zich ook vol voor inzet.
