Brief 1 Shirley

Goedemiddag lieve Desirée,

Gisteren kreeg ik tijdens mijn drukste dag van de week de brief binnen. Elke keer dat ik post krijg wil ik direct zien wat het is… ik vind post leuk om te ontvangen. Een brief terugsturen, vind ik ook leuk, maar ook spannend, hihihi.

Meteen heb ik de brief gelezen en ik dacht en zei ook hardop “wauw! Ik herken mezelf wel in haar!” Ook ik ben iemand die doorgaans makkelijk enthousiast te krijgen is… vind ook zo ontzettend veel leuk! Kan ook moeilijk kiezen als het bijvoorbeeld om hobby's gaat. Ik merk wel naarmate ik ouder word en nu ik mijn diagnose heb, dat ik wel iets selectiever word, dat wel…Maar dat is meer praktisch dan dat ik het niet zou willen. Want tja, allerlei materialen kopen en dan niks ermee kunnen en de frustraties daarvan zijn ook niet handig. Het is niet anders!

Daarnaast spreek ik zelf ook wel redelijk goed Engels, hoewel ik niet meer zo vaak de Engelse taal gebruik als eerder. Omdat de mensen met wie ik veel Engels/Amerikaans sprak er helaas niet meer zijn :(

En wat grappig dat jij ook zo bezig was met een hond, ik de laatste tijd (paar jaar al) ook. Maar ik wéét dat het voor nu (nog) niet handig is…. eerst moet ik mijn woning opknappen en in orde hebben. Daarna misschien, maar dat hangt ook van de financiën af, en ja… het is inderdaad een commitment! Totaal met je eens en óók dat houdt me nog tegen, want ik vraag me steeds af of ik het wel zou aankunnen. Nu in ieder geval nog niet… maar wie weet in de toekomst. Want precies zoals je zegt: éénmaal JA gezegd moet je ook doorgaan en niet opgeven (tenzij echt noodzakelijk).

Ook vind ik het geinig dat je het hebt over je innerlijke man en de dualiteit met je vrouw-zijn. Ikzelf heb me weleens afgevraagd of ik wel echt een vrouw ben… inmiddels kan ik toch wel volmondig JA zeggen… haha.

Waarom ik dat dacht? Eerlijk gezegd, tja… ehm eigenlijk heel vaag… ik ben goed in rijden en parkeren bijvoorbeeld, maar ook wil ik liefst een oplossing aandragen als iemand met een probleem komt, tja en men zegt dat dat typisch mannelijke eigenschappen zijn…Ook was ik niet zo van de make-up en het tutten… eerlijk gezegd nog steeds niet echt, hahaha.

Maar ja … maakt dat me dan minder vrouw?! NEE ik ben gewoon een vrouw met, volgens mij net als vele anderen, verschillende eigenschappen… Er is volgens mij niemand 100% vrouwelijk of 100% mannelijk. Als in, vrouwen hebben ook wel wat mannelijke eigenschappen en mannen hebben ook vrouwelijke eigenschappen. Alleen bij de één is het meer van dit en bij de ander meer van dat, etc. Dat maakt de mensheid ook zo boeiend… we zijn allemaal anders!

Schiet me nu wel een verhaal te binnen van rond de tijd dat de euro in Nederland werd geïntroduceerd, ik weet niet meer zeker of de euro al in gebruik was, maar volgens mij nét wel. Twee weken Frankrijk met een groepje vrienden. Ik had véél kleding bij me en ik heb me meerdere keren per dag omgekleed hahaha… dat is toch volgens mij toch echt wel vrouwelijk  ;) hihihi. Want ik wilde er gewoon leuk uitzien of iets makkelijks aan als we gingen wandelen bijvoorbeeld… LOL.

Ook ik filosofeer er lustig op los... ongemerkt, het is gewoon mijn brein dat altijd maar aan het denken is… soms zit dat denken me in de weg en laat ik de onzekerheid te veel ruimte innemen, hoewel ik er de laatste jaren en vooral de laatste paar, sinds mijn overgang (ik denk dat ik nu al minimaal zo'n 5 jaar in de overgang zit en ik ben nu 50 jaar, 16 januari word ik 51) wat rustiger word en de dingen wat beter begin te relativeren…

Tja, en de overgang… pfff bij de huisarts ging het niet zo vanzelfsprekend als dat ik had gehoopt. Ik vertelde hem dat ik zeker wist in de overgang te zijn en dat ik graag begeleiding zou willen, omdat ik ook wat klachten had. En ja, dan merk je dat er nog niet veel bekend is of nog niet veel onderzoek is verricht bij vrouwen in de medische wereld. Maar een paar jaar later zei ik dat ik koste wat kost toch echt doorverwezen wilde worden naar een vrouwenarts! En ja hoor! Precies wat ik dacht! De VROUW zei ook meteen: “Ja … het is JOUW lijf hè? Dus jij voelt het het beste aan!!!”  PRECIES DAT! Dat vind ik nou ook!

Al eerder in deze brief had ik het al over mijn diagnose… ik kreeg in juni 2020 de diagnose hEDS/ Ehlers-Danlos. En hoe gek dat ook klinkt, ik was blij! Hè hè, eindelijk na ruim 30 jaar zoeken naar waar al mijn klachten vandaan kwamen kreeg ik te horen dat ik dus écht niet gek ben! Zoals ik zelf al wel wist. Maar langzaamaan begon ik te geloven dat de 'artsen' gelijk hadden… dat ik me maar wat aanstelde of dat het psychisch was, etc.

Ook dit heeft wel zijn impact gehad natuurlijk in mijn ontwikkeling als vrouw… althans zo ervaar ik dat wél. Nooit serieus zijn genomen, altijd opzij geschoven, onbegrepen worden en voor gek verklaard. Mede door, wat ik ook inmiddels weet, dat vrouwen lange tijd behoorlijk werden genegeerd, niet serieus genomen, omdat vrouwen nu eenmaal anders ZIJN dan mannen, niet alleen het uiterlijk en de manier van denken… maar óók fysiologisch. De medische wereld heeft nog heel wat in te halen wat dat betreft!

Ik voelde altijd dat ik gefaald had, maar nee… mijn lijf was écht ziek! Ík was er zelfs mee geboren! Misschien dat ik mezelf daardoor ook niet echt een vrouw voelde/kon voelen? Hoge hakken dragen ging niet… en echt goed functioneren ging ook niet, waardoor ik in ieder geval ook niet goed kon doen wat ik wilde doen, ik liep vaak vast… (mede hierdoor).

Misschien dat ik mede daardoor nu ook wat meer vrouw aan het worden ben, omdat ik nu de diagnose heb gekregen waardoor ik mijn lijf en daarmee mezelf wat beter leer begrijpen. Zoals mezelf opmaken, dat doe ik nu ook iets meer dan eerst. (Hoewel het ook gewoon weer een fase zou kunnen zijn, heb namelijk wel vaker een korte fase van mezelf opmaken gehad.) En uiteindelijk is vrouw-zijn gewoon zijn wie je bent, denk ik. Mét alles erop en eraan, het gehele pakket… als je begrijpt wat ik bedoel.

Op de vraag waar kun jij intens van genieten kan ik zeggen: van het LEVEN… eten dat goed is klaargemaakt, heerlijk genieten van goed eten. (Hoewel dat laatste wel knap lastig wordt gemaakt door de maag-/darmklachten die ik had en nog heb, mede door een operatie die niet had mogen plaatsvinden, met de kennis van nu (EDS). De klachten zijn na deze operatie erger geworden.) Maar als het me lukt om te eten en dan het liefst iets dat erg lekker is klaargemaakt… hmmmmm.

Maar ook van een leuke middag met iemand samen iets ondernemen. Cantarijden, heerlijk vind ik dat. En tegenwoordig sinds ik mijn elro (elektrische rolstoel) heb heerlijk weer 'wandelen' met iemand.

Ik kom weer wat verder… Voorheen moest ik vaak NEE verkopen of ik moest heel ver over mijn  lichamelijke grenzen heen gaan. Dus ja, ik kan (weer) genieten van zowel kleine als grote(re) dingen. Er is nog veel meer waarvan ik (intens) kan genieten, gewoon het feit dat ik weer naar buiten mag/kan. Vier jaar lang ben ik volledig afhankelijk geweest voor alles, waardoor ik dus ook niet buiten kwam. Als ik naar buiten ging was dat in de rolstoel naar buiten in de auto, naar een andere locatie gereden worden, daar weer uit de auto in de rolstoel en dan weer meteen een ander gebouw in. En zo ook weer de terugweg. Dat was mijn buiten, met een enkele uitzondering daargelaten. (Ik denk dat als ik zeg dat ik ongeveer 5 keer echt buiten ben geweest, dat het dan veel is, in 4 jaar.)

Dat ik weer zelf mijn boodschappen kan doen, dat ik weer kan haken vanwege de hulpmiddelen die nu wél beschikbaar zijn voor mij. (Zilversplints, hoewel ik nu nog andere splints heb, doordat ik een uitstapje heb gemaakt naar een andere organisatie, maar ik ga binnenkort weer terug naar zilver, deze kunststof werkt voor mij niet.)

Ik ben zelf nog in de fase van mezelf (her)ontdekken, maar ik merk zeker dat de man-vrouwverhouding behoorlijk scheef is. Mannen zijn eeuwenlang gezien als de belangrijksten.Hoewel ik vandaag toevallig een filmpje tegenkwam op Facebook, of was het TikTok of Instagram?! Waarin een man vertelde dat het een leugen is dat vrouwen altijd werden gezien als de verzamelaars en de mannen als de jagers… Het blijkt ook hier te gaan om een leugen die de wereld is ingeholpen door een zeer onzekere man. Want het blijkt zelfs zo te zijn dat vrouwen betere jagers waren dan de mannen! HAHA! :) :) :) Zó nou zij weer! LOL

Heb jij hobby's ? Of heb je daar geen tijd voor? In de korte omschrijving over jou las ik dat je kinderen/ zonen hebt en een ondernemer bent… Dat lijkt me best een druk leven… of valt dat wel mee? Lijkt me best lastig om met deze twee 'rollen' om te gaan. Niet onmogelijk, dat blijkt… maar… nou ja, het vraagt denk ik wel wat van je als vrouw, met twee jongemannen in huis? En dan nog je onderneming? Hoe is het als vrouw in een toch nog steeds door mannen gedomineerde wereld?

Heb jij, net als ik, dingen die nog zou willen doen, waar je tot nu toe nog niet aan toe bent gekomen? Bijvoorbeeld een nieuwe taal leren? Of een andere vaardigheid?

Heb je spijt van sommige dingen die je hebt gedaan in je leven? Of heb je dat juist niet? En indien wél, hoe ga jij daar dan mee om?

Ik kan bijvoorbeeld best wel lang worstelen met bepaalde zaken waarin ik anders had moeten handelen… hoewel me dit ook al wel iets gemakkelijker afgaat dan vroeger… (ook weer iets typisch vrouwelijks, dat lang ergens je druk over maken… althans, wat ik vaak hoor is dat mannen vaak heel snel klaar zijn met dit soort dingen).

Enneh, mag ik vragen naar je leeftijd? Indien niet, negeer dan gewoon de vraag! “:)

Ja en zoals je zegt, mensen kijken… en praten met mensen, ontdekken hoe de denkwijze van de ander is… en de beweegredenen van de dingen die men doet (of juist laat) vind ik heel interessant.

Nog een laatste vraag: Je komt oorspronkelijk uit Noord-Brabant las ik, hoe was het voor jou als vrouw om hier te komen in Amsterdam? Toch een andere wereld dan Noord-Brabant, is het niet? Was het een grote cultuurshock? Of viel dat wel mee? Kon je je draai gemakkelijk vinden hier? Of heeft dat wel even gekost? Nou ja… uiteindelijk ben je hier blijven wonen, dus je vindt het in ieder geval niet vreselijk hier :))   LOL

Ik ben benieuwd naar de volgende brief …

 

veel liefs,

 

Shirley