Brief 1 Desiree

Lieve Shirley,

Natuurlijk zei ik ja op dit project. Er zit zoiets moois in brieven schrijven. Altijd al gevonden. Ik ramde met veel enthousiasme JA als reply terug op de mail. Enthousiast klinkt wel veel beter in het Engels, vind ik. Exciting! Van dat woord krijg je toch meteen zin in leuke dingen?

Als afgeleide daarvan: excitable. Dat ben ik. Enthousiasmeerbaar. Klinkt toch niet in het Nederlands? Easily excitable klinkt een stuk beter :)

‘Ik word gemakkelijk verliefd’, zei ik laatst tegen iemand die mij zakelijk adviseerde. Daar bedoelde ik niets romantisch mee. Het heeft niets te maken met mijn liefdesleven. In dit gesprek ging het over een proces, een set acties die nieuw voor me waren. Werd ik verliefd op.

Nee, mijn verliefdheden zijn niet romantisch. Het kán een mens zijn. Maar ook een project. Het kan een vaardigheid zijn, een opdracht of een idee. Het kan een droom zijn of een aanpak.

Als ik ergens verliefd op word, zit het altijd vastgeplakt aan een diepe overtuiging. Zoals dit project. Ik kan echt geraakt worden door brieven en door conversaties. Het heeft iets heel bijzonders, je gedachten toe te vertrouwen aan papier. En op te sturen naar een wildvreemde!

Hoe ik JA zeg, daar zit een diepe kern in van vrouw-zijn, vind ik. Het is kiezen, vanuit de diepte. Zo’n keuze, zo’n diepe JA, kan ik heel snel maken.

Niet gewoon simpelweg ‘op gevoel’. Meer een menging van voelen en helder weten. Intuïtie?

Na het geven van mijn JA zie ik dan wel hoe ik er ook een succes van maak. Sommigen vinden dat roekeloos. Ik niet. Ik sta altijd achter mijn JA’s.  

Om te voorkomen dat deze eerste brief vaag en filosofisch blijft, zal ik het concreet maken.  

Ik droomde al 20 jaar van een hond. Het zou een grote zijn, een zwarte, een koningspoedel en hij of zij zou luisteren naar de naam Campbell. Want Naomi Campbell is in mijn ogen een prachtige, koninklijke vrouw en elke poedel loopt alsof ie op de catwalk hoort. Simpel!

Een hond neem je niet zomaar, da’s een flink commitment. Daar was ik nooit klaar voor.   

Totdat ik een half jaar geleden na een breuk met veel liefdesverdriet kwam te zitten. Met het uiteenvallen van die relatie begon ik mijn dromen te ontmantelen. Waar zitten mijn JA’s? Wat klopt er nog? Het Grote Bevragen schoot de poedeldroom aan diggelen. Terecht. Mijn hele leven lang val ik al als een blok voor afdankertjes. Dieren, meubels, planten, kleding, ik ben een fanatiek recycler. Dus een puppy? Niks voor mij.

Zo kan een JA dus vrij snel ook een NEE worden. Niks roekeloos. Juist reflectief, vind ik.

De juiste hond zal mij wel vinden, besloot ik. Al is het een afdankertje, we’ll make it work.

Afijn, je snapt het al. Niet lang daarna was er een oproep. Acute plek nodig voor een lief hondje. Ik en mijn kinderen ontfermden ons. Dus nu wonen mijn jongens en ik samen met Captain.

Shirley, ik heb een heleboel meegemaakt, maar dit is het zwaarste dat ik ooit deed. Hij is overal bang voor en kan geen minuut alleen zijn. Mijn leven is letterlijk stil komen te vallen.

Maar ik gaf m’n JA. Ik geef niet op. Deze hond wordt niet gerecycled.  

(De hond is maar een voorbeeld. Ik heb een hele lijst van dit soort ervaringen in m’n leven.)

Wat heeft dit te maken met vrouwelijkheid? Alles.

Mijn innerlijke man wil dit fixen. Die wil de stad weer in. Naar musea. Leuke etentjes. Mensen uitnodigen. Die googelt zich suf, onderzoekt methodes, maakt lijstjes en plannen.

Allemaal nuttig, maar daarmee komt er ook paniek. Komt dit ooit goed??! Kan ik ooit weer ontspannen naar buiten?!?? Wat moet ik DOEN?

Mijn innerlijke vrouw wil dit anders. Die ziet kans in de kolere (ze heeft een Amsterdamse tongval). Wie zijn we in de basis? Wat hebben we nodig? Wat niet? Wie zullen we ZIJN? 

Daar ontstaat ruimte. Creativiteit. Mildheid. Keuzes. Ik ontmoet prachtige nieuwe mensen. Ik neem afscheid van wat niet vervult. Ik leer te eren wat wél kan. Ik vraag hulp en krijg die ook.

Mijn leven is nu kleiner of simpeler en toch voelt het rijker. Alsof de diepgang in de smalte huist. Vroeger viel ik als een blok voor de verlokkingen van de stad. Nu val ik in haar armen na een dag bouwen aan wat écht belangrijk is.

Eerlijk: wat ik wel eens lastig vind, is hoeveel bewondering er volgt als ik daadkrachtig ben en doorzettingsvermogen laat zien. En hoe moeilijk het is om verbinding te zoeken of te krijgen als het even niet gaat, als vrouw. Ik vraag me af of ik dat zelf organiseer of dat dat het mannelijke systeem is. Vast een combinatie. Hoe ervaar jij dit?

Jij hebt hier vast ook een mening en verhalen over? Ik heb een korte omschrijving gelezen, dus ik weet dat jij ook lang niet meer alles kan wat je vroeger kon.

Waar kun jij intens van genieten?

(Laatst kwam er in het donker in de stromende regen een gedachte op: dit kan ook speels en licht. M’n houding veranderde, m’n loopje én m’n humeur. Dat was een ontmoeting met m’n innerlijke vrouw :))

Ik ben heel nieuwsgierig naar jou!

Veel liefs,

Desirée