Brief 1 Judith

Lieve MEREL

Ik kan deze brief heel rustig en formeel beginnen, en mezelf aan je voorstellen, maar eigenlijk wil alleen maar roepen: IK HEB OOK EEN BOOT, IK HEB OOK EEN BOOT, IK HEB OOK EEN BOOT!! :) :) :) :) Zo, dat is eruit.

Hoe heb jij dat geflikt, meid?

Nou ja, een boot, het is geen scheepje zoals jij hebt (zó stoer), maar een woonarkje met betonnen bak aan het einde van de steiger van de woonbotenhaven in Noord. Ik vind het echt ontzettend grappig dat wij allebei op het water wonen. Ik vraag me af of dit toeval is, of dat ze ons bewust gekoppeld hebben. Ik heb in ieder geval niet gezegd dat ik op het water woon, jij wel? Anyway, ik ben ook zo ontzettend benieuwd hoe het jou is gelukt om binnen 2 maanden een boot én ligplaats te vinden in Amsterdam. Daar doen andere mensen jaaaaaaaaren over. Hoe heb jij dat geflikt, meid?

Nou goed, laat ik mijzelf nu wel even normaal voorstellen. Mijn naam is Judith, ik ben 35 jaar en woon sinds augustus 2024 weer in Amsterdam, op mijn mooie arkje, samen met mijn hond van 3 jaar oud. Zij is een Welsh Cardigan Corgi (je kent ze misschien wel van Queen Elizabeth), heel lief en heel eigenwijs. Ook ik ben Import-Amsterdam, want ik kom eigenlijk helemaal uit Twente. Ik ben daar vertrokken op mijn 16e, omdat ik het vreselijk saai en benauwend vond. Het dorpse, ons-kent-ons, echt niets voor mij. Dus ben ik langzaamaan steeds meer richting het westen verhuisd. Van Enschede, naar Apeldoorn, naar Utrecht, naar Londen, naar Amsterdam. Van hier maakte ik nog een paar uitstapjes naar Marken en Purmerend, maar nu ben ik weer terug in mijn geliefde Mokum!

Je zegt in je brief: Merel deed Amsterdam. Heb je dat gevoel nu nog steeds, of heb je inmiddels dankzij je boot wel het gevoel dat je Amsterdammer bent? Of in ieder geval dat je hier je plekje hebt gevonden? Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog wel een beetje zoekende ben en me nog niet helemaal thuis voel, ondanks dat ik hier eerder heb gewoond. Ik heb een heftige periode achter de rug waarin mijn hele leven zoals ik dat kende, in één klap instortte. Dat klinkt misschien dramatisch, maar het is echt zo. Ik heb mij enorm vervreemd gevoeld van mijzelf. Wie ben ik nou eigenlijk nog? Nu alles wat ik kende en waar ik mij veilig voelde, er niet meer is?

Pleur toch in de majem

Nu bouw ik hier een nieuw leven op. Ben ik weer aan het ontdekken wie ik ben. Deze nieuwe versie van mezelf. Het is supergoed voor mij dat ik hier ben komen wonen, maar ik wist sowieso dat het eerste jaar enorm lastig zou worden. Ik ben zo vaak verhuisd dat ik inmiddels wel weet hoe het is om een nieuw leven op te bouwen en ook hoe dat moet. Maar dit keer is het extra zwaar. Vooral in de winter. Ik vind de avonden alleen vreselijk. Ik begin steeds meer mensen te kennen - en ik heb ook heus hele lieve vrienden die vaak langskomen - maar ik moet mijn draai nog vinden. Heb jij nog tips hoe ik mij een echte Amsterdammer kan voelen? Zelf zat ik al te denken aan:

- Haring leren eten (ieeeeeee, bah)

- Zaterdagochtend naar de Noordermarkt

- Oefenen op mijn Amsterdamse smartlappenrepertoire en die dan heel hard gaan meezingen in Café Nol

- Vaker Kesbeke-augurken kopen

- Naar een wedstrijd van Ajax gaan

- Amsterdamse wijsheden leren. Bijvoorbeeld: Pleur toch in de majem!* 

En, een manier om je thuis te voelen, is natuurlijk door je buren te leren kennen. Vandaar dat ik meedoe aan dit project! Ik vind het superleuk dat jij het liefst intuïtief werkt en volgens mij heb je je brief aan mij ook op die manier geschreven. Ik heb enorm in een deuk gelegen over je feitje: wat hebben schapen nodig voor voldoende geestlijke afwisseling: een heuveltje. Ge-ni-aal. Echt waar. Toen ik je brief binnenkreeg, had ik net een hele zware dag gehad op mijn werk en dit maakte mij instant vrolijk. Wat een leuk mens ben jij! Ik ben zo benieuwd wat voor theater je maakt. Ik houd zelf ook van theater, literatuur, cabaret, muziek, musea, maar echt... ik ga veel te weinig.

Waar ik wel heel veel naartoe ga, dat zijn hardcorefeesten. Nu heb je misschien meteen een bepaald beeld van een gabber met opgeschoren haar en een hele boze blik in de ogen. Zo ben ik niet hoor. Ik ben hartstikke lief, maar ik houd toevallig enorm van hakken op keiharde muziek in donkere ruimtes. Linksvoor, liefst op Radium (dat is een frenchcore dj die ik op mijn 21e ten huwelijk heb gevraagd in de Watt in Rotterdam. Hij wilde niet). Frenchcore is trouwens een stroming binnen de hardcore, mocht je je het afvragen. Ik heb ook Doechii even opgezet en geconcludeerd dat ik haar heel stoer vind, maar me niet stoer voel als ik het luister. Wel ook heel wit haha.

En ik vraag me af wat je gaat doen als je af bent?

Kun je misschien uitleggen waarom je het lastig vindt om een heel mens te zijn? Wat houdt een heel mens zijn voor jou in? Wanneer ben je 'af'? En wat doe je er allemaal voor om dat 'af-zijn' te bereiken? Of is het meer iets dat in je hoofd zit? En ik vraag me af wat je gaat doen als je af bent? Kan dat eigenlijk wel of valt er dan altijd weer iets nieuws te verlangen?

Wat valt er verder nog over mij te vertellen? Heel veel, maar misschien leuk om te weten dat ik ambulant persoonlijk begeleider ben. Ik fiets de hele dag door Nieuw-West om allerlei paradijsvogels te ondersteunen bij zelfstandig wonen. Ik vind mijn werk superleuk en ben dankbaar dat al die mensen mij een inkijkje durven geven achter hun voordeur en in hun leven. Mijn werk kan ook heel zwaar zijn en dan kan ik het maar moeilijk loslaten. Dat is iets wat ik nog moet leren, want ik doe dit werk nog niet zo lang. Het maakt me denk ik ook een empathisch begeleider, dus helemaal loslaten, moet ik het nou ook weer niet. Balans is het toverwoord (ben niet zo goed in balans).

Ik verstuur deze brief met leuke dingetjes omdat ik daar zo vrolijk van word. Ik hoop jij ook!!! Ik ben van mening dat je in je leven nooit genoeg kan trampolinespringen, bellenblazen, schommelen, dansen, zingen en beglitteren.

Ik ga zo meteen met een nieuwe vriendin/buurtgenoot dansen op de NDSM en daarna Ajax kijken in de stad (zie, ik ben al druk bezig een echte Amsterdammer te worden).

Ik wens jou een sprankelende dag vandaag vol avonturen! 

Veel liefs en tot schrijfs,

Judith

*Verwensing: val toch in het water. Wel toepasselijk voor onze woonsituatie dacht ik zo :)