Brief 2 Mies
Lieve Mandy,
Inmiddels heb ik ook een vrij lange tijd op me laten wachten met deze tweede brief. Ik was in ieder geval onwijs verheugd toen ik jouw brief ontving. Inmiddels is het oktober en voelt de zomervakantie alweer als een eeuwigheid geleden. Tijdens de zomer had ik enkele ideeën over de inhoud van mijn volgende brief, maar door de verandering van het seizoen voelt alles een beetje anders en zo ook de potentiële inhoud van een nieuwe brief. (Ik geef het typen even op, want de letter o klemt.)
Je brief raakte me, ik heb hem vele malen gelezen. Zelfs meegenomen naar plekken zodat ik eventueel een respons kon schrijven als ik plots buitenshuis inspiratie kreeg. Het is er toen helaas niet van gekomen en ik zit nu weer braaf aan de keukentafel te schrijven. Ik genoot van het beeld van de Silent Disco bij de oude stadspoort en de anekdote van je ouders die je uiteraard koestert. Ik vind het altijd heel bijzonder hoe zulke verhalen gaan horen bij een plek. Inmiddels fiets ik niet meer met dezelfde blik langs het Wereldmuseum. In mijn hoofd is dat nu een plaats waar gedanst wordt, al generaties lang :)
Het Wereldmuseum is in mijn hoofd nu een plaats waar gedanst wordt
Ook vind ik het een mooi idee dat wij ons beiden in deze stad bewegen en op plaatsen komen die ons dierbaar zijn. Zo hebben we dezelfde tentoonstelling van het werk van Marina Abramović gezien in het Stedelijk Museum. Waarschijnlijk in dezelfde week. En ook hebben we dezelfde gedachten gehad tijdens een performance. Dat is toch bijzonder?
Ik vond het mooi hoe je in de vorige brief zo open was over je jeugd en besloot vrijuit te schrijven over dingen. Dat waardeer ik ontzettend. Ik ben benieuwd naar je jeugd, Mandy, naar vroeger, naar een tijd die ik nooit echt ga leren kennen, alleen door middel van verhalen.
Ik ben zelfs een keer verhuisd met mijn spullen en de cavia in een taxi
Je schreef dat je altijd veel gezorgd hebt, voor zowel familie als voor katten. Ik had tot eind vorig jaar altijd cavia’s. Toen ik uit huis ging, verhuisden we met z’n drieën. Ik ben zelfs een keer verhuisd met mijn spullen en de cavia in een taxi. Dat was erg grappig. Ik herken je gemis. Ik mis de cavia’s nog elke dag, maar ik ervaar nu wel meer vrijheid. Om bijvoorbeeld bij mijn ouders te blijven logeren als ik daar ben en niet ’s avonds en in de ochtend naar huis moet om er voor de cavia’s te kunnen zijn. Ik mis de knuffels wel en het gepiep als ik thuiskwam en ze trek hadden. Of het studeren met een cavia op schoot. Ik vond het prachtig hoe ze allemaal zo’n eigen karakter hadden...
Maar nu heb ik meer ruimte om te gaan en staan waar ik wil en dat is me ook heel veel waard. En ik woon samen met mijn lieve nicht. Dat is heel fijn en gezellig.
Ik zal ook gelijk antwoord geven op je vraag wat voor werk ik doe. Naast dat ik nog studeer en in de afrondende fase zit van mijn studie (er moet een scriptie geschreven worden) werk ik momenteel ook veel in museumcafés. Dat is prettig werk. Er is altijd genoeg te doen, maar de omgeving is rustig en enigszins serieus. Daar houd ik wel van. Voorheen werkte ik altijd in winkels, met name speciaalzaken. Als ik door de stad fiets, kom ik regelmatig langs zo’n oud baantje en ook aan zulke locaties zijn vele herinneringen verbonden, aan bijvoorbeeld bijzondere mensen die ik daar heb ontmoet of gesprekken die zijn gevoerd.
Maar momenteel museumcafés dus, naast een taal & cultuurstudie. De meeste mensen vragen me dan wat je kunt worden met die studie, naast bijvoorbeeld tolk, journalist of wetenschapper. Ik ben heel blij dat ik deze studie heb gedaan en met de dingen die ik geleerd heb. De professoren waren allemaal ontzettend inspirerend en betrokken bij de studenten en wisten de stof juist heel relevant te maken en in een groter perspectief te plaatsen. Toch heb ik besloten om de stoute schoenen aan te trekken en een oude droom van me na te gaan jagen: ik wil arts worden en met concrete kennis mensen kunnen helpen. Dus dat is mijn toekomstplan. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik geloof dat ik er met hard werken op een dag zal komen.
Hoe zag de toekomst er voor jou uit toen je eenmaal een diploma in de sociale wetenschappen op zak had? Viel alles gelijk op z’n plaats of was dat juist een periode waarin opnieuw grote keuzes gemaakt moesten worden?
Ik ben erg benieuwd naar je volgende brief, Mandy. Vorige keer heb ik elke dag mijn postvak geleegd vanaf het moment dat mijn brief de deur uit was, zo ontzettend verheugde ik me op de brief.
Tot slot zal ik een klein kaartje bijvoegen dat ik inmiddels alweer een paar weken geleden voor je gemaakt heb (bij een eerdere schrijfpoging). Het gedicht komt uit een bundel van Vasalis die ik heel mooi vind. De titel van het gedicht? Het seizoen waarin ik altijd opleef en blij ben dat het weer is aangebroken.
Dag lieve Mandy, tot de volgende brief en geniet van de prachtige oranje bladeren buiten <3
Liefs, Mies
PS Wat een bijzonder kaartje van Marina Abramović !
Herfst
Toornige vreugde doet mij rechtop gaan
dwars door de herfstige plantsoenen
waar in het nat verwilderd gras
rillend naast de zwarte plas
een troep verregende kalkoenen
verworpen, onheilspellend staan.
De wind schuift in de glazen wolken
lichtende wakken hemel open
en wervelt glinsterende kolken
omhoog uit gele bladerhopen.
Als gevallen engelen hokken
door geen zon meer te verzoenen
in een somber dreigend mokken
daar mijn broeders de kalkoenen
M. Vasalis
uit Parken en woestijnen