Brief 2 Mandy

Lieve Mies, 

Wat heb je lang moeten wachten op deze brief. Te lang, besef ik. Ik wilde niet te snel terug schrijven en heb jouw brief meerdere keren gelezen en deze weken naast mijn bank op een stapel boeken laten liggen. Om het moment te laten rijpen wanneer er weer een brief terug geschreven wilde worden. Ik werd zelfs gebeld omdat jij je zorgen had geuit en je afvroeg of alles in orde was met me. Ik ben helemaal in en op orde en laat, net als jij schrijft in jouw brief, mijn ritme ook bepalen door wat wil. Klimaat, warmte, omstandigheden, alles speelt een rol. Je hoeft geen vrees te hebben dat ik ineens niet terug schrijf, ik vind dit veel te leuk en bovendien zou ik dan eerst een afscheidsbrief schrijven ;} maar nooit zomaar niets meer laten horen. Dus excuus voor het lange wachten, al mag er van mij best wat tijd tussen de brieven in zitten.

Ik heb genoten van  jouw brief. Verrassend handgeschreven op een kaart uit het Stedelijk Museum. Een paar dagen voordat jij bent gegaan ben ik ook naar de tentoonstelling van Marina Abramovic gestapt. Ik was er eerder dan deze performance er was, dus in eerste instantie kon ik gewoon naar binnen. Later zag ik de naakte man en vrouw staan en heb ook ik staan observeren. Ik zag hoe iedereen zich naar de vrouw draaide en vroeg me ook af waarom. 
Ik besloot de ruimte uit te gaan om opnieuw binnen te kunnen komen en deze performance te ondergaan. Eenmaal voor de menselijke poort staande schrok ik toch van de smalle ruimte. Ik besefte dat mijn schuin omhangende handtas met rits langs de piemel van de man kon gaan en dat ik hem kon bezeren. Dus eerst mijn handtas tegen mijn borst gedaan en op het moment van instappen toch naar de vrouw gedraaid terwijl ik me had voorgenomen me naar de man toe te draaien. Juist omdat niemand dat deed.  Waarom? Ik kan niets anders bedenken dat dat ik toch bang was hem te bezeren terwijl de vrouw met haar borsten natuurlijk net zo kwetsbaar was.
Ik werd enorm geraakt door het werk waarop je Abramovic ziet liggen met een skelet boven op haar. Vooral de handen van het skelet die echt in haar handen lagen. Een heel intiem beeld van leven en dood dat me diep raakte.  Ik heb na afloop een kaartenset van Marina Abramovic gekocht, the Marina Abramovic method instructions to reboost your life, en zal straks een kaart voor je trekken en een kopie ervan bij deze brief doen. Als vervolg op onze theezakjesuitwisseling.

Jij komt dus oorspronkelijk uit Buitenveldert, dat ik ken van vroeger, met mijn derde vader winkelen op zaterdag op het Gelderlandplein. Inderdaad blokkenhuizen in lanen met bomen. Ik krijg er een somber weemoedig gevoel bij. Ik zie ons gezin de zaterdag afsluiten in een kroeg met de naam Trafalgar Square? Eind jaren zeventig, Mies. Lang geleden.

Ik denk dat tegen de tijd dat jij deze brief leest jouw vakantieperiode waar jij aan refereert in jouw brief ook al lang voorbij  is en je weer aan het werk bent. Wat doe je voor werk, Mies? 
Ik lees over jouw muzieksmaak en die is heel apart en uiteenlopend wat ik leuk vind. Ik sluit me aan bij de meeslepende vioolconcerten, al ben ik niet echt thuis in de klassieke muziek. Net als jij ben ik sfeergevoelig en past muziek bij de sfeer en vice versa. Ik heb even in mijn telefoon gekeken welk nummer ik de laatste tijd het meest heb geluisterd en dat is ‘Sisters of mercy’. Van Beth Orton. Het is een nummer van Leonard Cohen geloof ik. Langzaam en slepend. Ik speel het nu even af.

Sinds een paar weken ga ik op woensdagavond naar de Silent Disco. In de buurt van het Tropenmuseum. Daar danst een groep mensen buiten op wereldmuziek en ze doen dat al jaren. Ik heb me er met een vriend pas bij aangesloten. Zo heerlijk om in de buitenlucht met een groep mensen te dansen. Ieder op zich met een eigen koptelefoon en toch ook samen, met zicht op de oude stadspoort, het Tropenmuseum (sinds kort het Wereldmuseum natuurlijk) en de bovenste verdiepingen van mijn oude middelbare school aan de Mauritskade. Mijn moeder vertelde me kort geleden dat zij boven die poort dansles heeft gehad samen met mijn biologische vader. Op haar vijftiende of zestiende verjaardag wilde mijn moeder graag met mijn vader samen daar dansen en mijn grootmoeder heeft dat geregeld. En onder die poort dans ik da nu. Ik geniet daarvan. 
Het huwelijk van mijn ouders was geen gelukkig huwelijk. Het was gevuld met huiselijk geweld en op mijn zevende kwam er een definitieve partnerruil, jaren zestig en zeventig: de seksuele revolutie waarin  zogenaamd alles moest kunnen en mogen, en vertrok mijn vader naar een ander gezin en kwam de vader van dat gezin bij ons wonen. Partnerruil ten top. Nog niet eind goed al goed, maar daarover een andere keer wellicht meer. Ik heb het contact met mijn biologische vader verbroken toen ik begin twintig was. Ongeveer jouw leeftijd nu, Mies. Er zijn niet veel leuke verhalen over mijn ouders samen vandaar dat dit dansverhaal me ineens dierbaar is. Vooral als ik zelf onder de oude stadspoort mijn dansje doe.

Net al jij voelt het nog onwennig dat onze briefwisseling niet helemaal privé is, maar anders hadden wij elkaar nooit kunnen schrijven, dus dat is voor mij dan ook maar de charme van dit project. Ik wil ook open en vrij zijn en heb ook besloten me niet in te houden en vrijuit te schrijven en te vragen. Wat we te privé vinden kan er bij eventuele publicatie altijd weer uit, zo heb ik begrepen.
Ik zal een paar vragen van je beantwoorden, lieve Mies, maar niet allemaal want dan duurt het nog langer voordat jij deze brief krijgt. Ik houd zeker van dieren, vooral katten. Ik heb tot een paar jaar geleden altijd katten gehad en doe het nu al een tijdje zonder. Ik mis het aaibare eigenzinnige leven in huis, maar het geeft ook vrijheid om even geen zorg te hoeven dragen. Ik heb veel gezorgd in mijn leven, vooral voor mijn familie. Mijn moeder, zus en twee nichtjes. Hoe zit het met jouw dierenliefde, Mies?

Ik heb daar ook een favoriete boom, een oude dikke zilveresdoorn

Mijn lievelingsplek in Amsterdam is op dit moment toch wel het Flevopark. Een echt stadspark maar zo natuurlijk omdat het aan de rand van de stad ligt. Ik heb daar ook een favoriete boom. Een oude dikke boom, volgens mij is het een zilveresdoorn. Ik liep lang lang geleden, eind jaren negentig, dus nog voor jouw geboorte haha, eens verdrietig door het park op de verjaardag van mijn ex, het eerste jaar dat ik zijn verjaardag niet meer met hem vierde. Ik hoorde ineens mijn naam roepen en keek om me heen, maar ik liep daar echt alleen. En nog een keer. Ik keek weer en wist ineens dat het deze boom was die me riep. Ik ben eronder gaan zitten en sindsdien houd ik van deze boom. Ze heeft me nooit meer zo geroepen als toen maar dat is ook niet meer nodig. Ik ken haar nu en noem haar zelfs mijn boom.

Ontvouwen, de twee oo’s dragen het woord en alles mag open

Dat is ook liefde, al heeft Ted van Lieshout mijn boom niet in het luciferdoosje zitten. Mijn mooiste woord? Wat een leuke vraag. Zonder je nog echt te kennen vind ik het nu al een echte Mies-vraag. Ik ga er even voor zitten. Mijn mooiste woord van vandaag is.......ONTVOUWEN. De twee oo’s dragen het woord en alles mag open. Maar wel voorzichtig. Geen breekijzers, geen botte bijlen. Gewoon natuurlijk laten gebeuren. Als een bloem of een in elkaar gefrommeld papiertje. Met het ritme dat past bij dat wat wil ontvouwen. Zoals deze brief aan jou, lieve Mies. 
Het heeft even geduurd maar ik doe de dingen graag intuïtief en wil waar het kan laten gebeuren en openstaan voor ontvouwen. Misschien zou ik deze brief in propjesvorm bij je moeten laten bezorgen of vouw ik deze straks in klein luciferdoosjesformaat. Zodat het in jouw handen kan ontvouwen.

Dit is ook hoe het vroeger was met de echte briefwisseling per post: leren afwachten en overgeven

Ik heb jouw theezakje ook nog bewaard en ga die straks, het is inmiddels vrijdag 23 augustus en herfstachtig waaierig buiten, heerlijk zetten en proeven. Ik heb weer genoten van jou deze brief schrijven en kijk uit naar jouw tweede brief aan mij. Vanzelfsprekend mag ook jij de tijd nemen en voelen en doen hoe het jou past, lieve Mies. Misschien snel, misschien traag. Dit is ook hoe het vroeger was met de echte briefwisseling per post. Leren afwachten en overgeven zit hierin besloten.

En tot slot: Jij mag mij gewoon jij noemen. Ik ken de u in mezelf nog niet zo goed. Ik koppel haar aan de vrouw die ik ben in de bus of tram wanneer mensen opstaan om mij hun plek aan te bieden met de vraag: wilt u zitten? Ik maak daar graag gebruik van, vooral na anderhalf uur dansen. Maar hier in onze brieven ben ik graag gewoon jij. 
Dag lieve Mies, tot de volgende brief.

Liefs, Mandy

Lieve Mies, de rode clownsmuts voor jou! Van Marina Abramovic. Kun je er iets mee?