Brief 5 Madeleine

Lieve Nina,

Ik heb het idee dat ik inmiddels geacclimatiseerd ben. Ik heb mijn Hollandse routine opgepakt (Cineville, werk, fietsen, kwark en kaas eten) en ben mijn bruine tint verloren. Ik zal nooit vergeten hoe het voelde om na zo'n lange tijd thuis te komen, ik was zo blij. Ik werd opgehaald door mijn broer waar ik nu mee samenwoon en in de avond gingen we samen bij mijn andere broer + vriendin eten. Hij had misschien wel de lekkerste lasagne gemaakt die ik ooit heb gegeten, kan ook zijn dat dit zo smaakte omdat ik een halfjaar geen pasta gegeten heb. Het was zo'n gezellige avond, zo fijn om weer met familie te zijn.

Die week daarop heb ik mijn ouders opgehaald van Schiphol, want die waren op familiebezoek geweest in Spanje. We zijn dat weekend naar het Concertgebouw geweest, 5de symfonie van Beethoven. Dit is de eerste keer dat ik echt heb genoten van klassieke muziek. Ik heb het nooit een kans gegeven denk ik, misschien als tegengeluid naar mijn vader die niets anders luistert. Ik ben namelijk wel vaker in concertgebouw geweest, maar toen was ik meer onder de indruk van de zaal. Dus ik moet zeggen dat er een hele wereld voor mij opengaat.

Jij was van plan om naar de negende te gaan met oud en nieuw las ik, maar niet doorgegaan. Wel lekkere avond gehad gelukkig. Ik ga 2 april naar de negende, veel zin in. Die week daarop werd ik ziek, ook deel van het acclimatiseren. Hele week geluierd en 10 films gekeken. Die week daarop maar een filmpauze genomen want je hebt wel tijd nodig om films te verwerken in plaats van ze erdoorheen te jassen, niet bepaald de bedoeling van kunst, denk ik. De laatste film van die week die me dit deed realiseren was Der Untergang.

Nu ben ik beter en druk, druk met studie, sport en werk. Ik heb een nieuw baantje bij een softwarebedrijf waar ik data label en categoriseer, heel saai maar ik kan wel werken met een podcast op de achtergrond en het is flexibel, dus voor nu even goed. Voor de zomer misschien een ander baantje.

Ik wil weer mijn nieuwe plekje vinden in Amsterdam, want in het oude plekje pas ik niet meer

Het is gek om na zo’n periode terug te komen, naar de omgeving waar je veel over na hebt gedacht en veel over hebt geleerd door het van een afstand bekeken te hebben. Maar ik vind het moeilijk dat er voor mij veel is veranderd, maar thuis vrijwel niets. Dat is iets waarmee ik komende maanden aan de slag wil. Ik wil de dingen die ik heb geleerd toepassen en zo weer mijn nieuwe plekje vinden in Amsterdam, want in het oude plekje pas ik niet meer. Dus lekker veel mediteren, lezen, schrijven en bewust (proberen) te zijn.

Hoop dat het beter gaat met je en de postcovidklachten. Leuk dat je de vloer weer op bent gegaan. Ik ben deze week voor het eerst naar een theatervoorstelling geweest (als opera en musical niet tellen), Giovanni’s room in ITA. Heb erg genoten.

Ik kijk uit naar je volgende brief, veel liefs,

Madeleine