Brief 6 Nina
Lieve Louise,
Fijn dat je weer thuis bent. En dat je aan het nadenken en uitproberen bent wat voor jou je nieuwe thuis is.
Ziek zijn was vervelend, was echt een epidemie, maar kwam goed uit om tot rust te komen na de omwenteling van Azië naar Amsterdam. Toen ik voor 2 jaar naar Suriname ging duurde het wennen bij terugkeer veel langer. Niet alleen de kou, maar vooral de mentaliteit van Amsterdam was ik ontwend. Alles ging snel, beetje onverschillig onder het mom van tolerantie, de tram reed voor mijn neus weg, iedereen was busy, tuin en huis waren ieniemienie. Het was dat mijn kinderen zo blij waren weer in Zuidoost te wonen en naar school te gaan. Ik had binnen 3 weken een baan gevonden als zwangerschapsverlofvervanging bij Bureau voor rechtshulp in Utrecht en aansluitend studentendecaan aan de VU.
Ik zat te peinzen wanneer ik weer terug kon naar Su. Pas na 2 jaar heb ik mijn huis in Paramaribo opgegeven.
Hoe lekker je het eten in vooral Japan ook vond, de lasagne van je broer gaat boven alles.
Je hebt de klassieke muziek ontdekt, of liever gezegd: je verzet je er niet meer tegen en nu kun je het waarderen. Liggen veel concerten in het verschiet. Benieuwd wat je van de 9e vindt. Ik heb veel Beethoven gespeeld. Ik ga vrijdag naar een concert van zwarte vrouwelijk componisten die ik helemaal niet kende. Zoveel vrouwelijke componisten zijn vergeten, zeker zwarte componisten. Klassieke muziek.
Lijkt me een ideaal baantje voor nu, kost je niet veel moeite, je kunt zelfs podcasts luisteren en het levert geld op. In september begint je master. Is dit een andere master geworden dan voor je minor in Hong Kong?
Konden mensen je volgen via polarsteps of iets anders? Dan nog heb je zoveel meegemaakt en doorgemaakt wat niet op de foto’s of in je verslag staat. Hoop dat je het blijft doen, mediteren en schrijven.
Afgelopen week stond in het teken van afscheid en herdenken. Dertigers en veertigers die overleden of eerder al overleden zijn, met achterlaten van jonge kinderen. De zoon van een vriendin is 2,5 jaar geleden in 2 dagen aan een herseninfarct gestorven. De 2e dag was ik ook de hele dag in het AMC. Het was toen en nog steeds drama. De vriendin zie ik heel vaak. Onze kinderen hebben jarenlang met elkaar gespeeld. Bij de moeder van een andere vriendin komen we ruim 10 jaar op haar geboortedag samen. Drie weken geleden is de broer van de vriendin van mijn dochter overleden. Zijn jongste zoon hoopte nog zo dat zijn vader zijn 10e verjaardag zou mee maken. Niet dus.
In diezelfde tijd werden 2 kleinkinderen van vriendinnen geboren, wat altijd weer een wondertje is.
Toen Ermyas foto’s kwam maken voor de fragmenten van onze briefwisseling, deed de lift het niet (ik woon 5 hoog), Liander was bezig met gasleidingen te vernieuwen en boorde per ongeluk ook in de waterleiding, dus geen gas en geen water. Koude spa uit de koelkast hoefde hij niet. Was hilarisch.
Ik heb Giovanni’s Room ook gezien en heb ademloos gekeken, had het boek jaren geleden ooit gelezen.
1e gospelzangles was veel bewegen, lachen en soms onbekende tekst proberen te zingen. Ik werd wel helemaal opgetild en voelde me vederlicht na die zangles.
Zaterdag was ik met een vriendin in een ontploft Vondelpark in een strandstoel in het theehuis. De rij voor de bar was tot ver buiten het terras dus niks gedronken ondanks dorst en warmte. Alsof de zon nooit geschenen had en voorgoed zou verdwijnen.
Ik had een vriendin voor verlies van haar zus een kaartje gestuurd binnen Amsterdam, kwam na 6 weken aan. Een jarige vriendin heeft mijn kaart na 3 weken nog niet gekregen (ook Amsterdam), haar heb ik een nieuw kaartje geschreven met een brief erbij en zelf in de brievenbus gedaan. Als wij niet maanden hadden geschreven had ik het bij een 2e kaartje gelaten. Ze was zo blij met “een ouderwetse brief”.
Deze brief mail ik nu naar schrijvennaardetoekomst.
Liefs, Marjorie