Brief 4 Nina

Lieve Madeleine,

Wat een heerlijk culinaire brief. Gelukkig dat je na je harde werken voor tentamens wiskunde/algebra met vriendinnen op reis ging naar Japan. Ze hadden veel duidelijker moeten vermelden wat aan voorkennis vereist is voor abstracte algebra. Dan had je meteen algebra gekozen of zelfs dat niet. Afijn, dat heeft deze enorme inspanning je opgeleverd: een andere master dan wiskunde kiezen. Maar een minder intensief en frustrerend proces was fijn geweest voor je. Ligt de master open.
Gister heb ik de film All shall be well gezien, speelt zich af in Hongkong. Een ouder lesbisch stel, Angie en Pat, woont al meer dan 30 jaar samen in het gezamenlijk gekochte huis. Ze hebben veel en warm contact met de familie van Pat, haar broer, zijn vrouw, hun zoon en dochter en haar 2 kinderen. Pat overlijdt heel plotseling in haar slaap. Behalve haar intense verdriet om het verlies van haar vriendin blijkt de familieband veel minder hecht te zijn. Doordat Angie niet op de koopakte noch op de overdrachtsakte staat is de broer van Pat erfgenaam en moet Angie haar huis uit. Dit gaat helemaal niet subtiel. Ze erkennen haar verdriet, maar vinden ook dat zij recht hebben op het huis; bovendien zijn ze heel arm, hebben heel slecht betaalde banen en krijgt de zoon een kind, zijn betere huizen onbetaalbaar. Officieel bestonden Angie en Pat niet als koppel. Homoseksualiteit bestaat in ieder geval niet als het gaat om familierecht. Het mooie van de film is dat er wel een band is en enigszins blijft en ze vaak wel begrip voor elkaar hebben. Het is geen zwart-witfilm. Uiteindelijk verliest Angie haar geliefde en het huis waar ze aan gehecht is. Een heel mooie kleine film met veel gevoel. Ben je ooit in de buurt van het Olympic Stadion geweest?

Dat had ik nou helemaal niet gedacht dat in Japan mensen veel aardiger zijn en contact maken, leek me zo'n formele samenleving en dat de inwoners van Hongkong zo afstandelijk zijn. Zo te lezen is het eten in Japan ook veel lekkerder en zelfs goedkoper. Wat sprak je in Japan??
Fantastisch om maanden aan de andere kant van de wereld te mogen zijn. Je zou 4 maanden gaan, wordt het langer?
Dat zelfs het koele Hongkong als je thuis is gaan voelen.

Geen theatervoorstellingen of concerten voor mij, tenminste niet in de avond. Die post-covid hakt er flink in. Heel slecht slapen, weinig concentratie, lawaai in mijn hoofd, geen reuk, geen smaak, dichte oren, wisselend warm en koud, ik heb het anders nooit warm, en af en toe misselijk en aldoor uitgeput. Die week corona in de 1e week september staat niet in verhouding tot de klachten die ik daarna heb ontwikkeld. Van de week maar weer naar de huisarts.
Ik ben wel vorige week met mijn kleindochter van 4 naar het Sinterklaasconcert in het Concertgebouw geweest met zangeres, verteller, vleugel, slagwerk en contrabas. Sinterklaas kwam op bezoek. Ze zong alle liedjes mee. Met mijn kinderen heb ik nooit Sinterklaas gevierd, uit principe niet. Hun vader is Frans dus die had ook niets met dat feest. Als je me 40 jaar geleden had gezegd dat ik naar een Sinterklaasconcert zou gaan...

Wat goed dat je Obama nu leest, luistert, heel anders dan wanneer je het jaren geleden had gelezen. Ik kreeg voor mijn verjaardag het boek van Kamala Harris cadeau. Ik wacht even met lezen. De uitkomst is zo zuur.

De theaterrepetities zijn begonnen, gelukkig overdag. We gaan 2 eenakters spelen 10 januari. Eentje hadden we in mei al opgevoerd. Hoe dat werkt in het brein, 6 maanden niet naar omgekeken en we zaten er meteen weer in met zelfs een verdieping. Ik heb nog 5 weken om een beetje op te knappen. Mijn neef uit Su heeft gedroogde papayabladeren voor mij gestuurd: elke dag een kop bittere thee, ik begin morgen.
Nou, Suriname gaat voor mij niet door. Vliegen no way, ik heb nu al maanden last van mijn oren en cruiseschepen doen Su niet aan, los van dat ze onbetaalbaar zijn. Vliegtuigen schijnen minder drukverschil te hebben dan vroeger maar de laatste keer dat ik vloog naar Bilbao heb ik 4 maanden hevige oorpijn gehad. Daarna nooit meer gevlogen.

Mijn moeder was 2 weken geleden jarig, 96, mijn nichtje was speciaal uit Londen overgekomen en 2 neven waren er ook. De kleintjes hebben gerend en gestoeid en toen die van 1 jaar aan de internetsnoeren begon te morrelen sprong mijn moeder omhoog en trok een sprint. We waren stomverbaasd. Ze loopt heel slecht met een rollator, verder is ze haarscherp, en nu sprong ze zo lenig als een kat. Overigens heeft ze tot haar 75e fanatiek getennist.
Schrijven naar de Toekomst heeft een mooi promofilmpje opgenomen. Ik zit er ook in. Van 2 andere schrijvers is een buitenopname gemaakt met interessante interviews. Ik ben in mijn woonkamer geïnterviewd met beelden terwijl ik een brief van jou lees. Was heel leuk om te doen met een superleuk opnameploegje. Gaf de gelegenheid er op dat moment, ik dacht dat ze alleen beelden zouden maken, over na te denken. Ik bedenk nu dat het ook zo leuk is dat ik niet van alles invul. Als ik schrijf of mail met iemand die ik al jaren ken vul ik vanzelf dingen in die lang niet altijd kloppen. Met jou is alles nieuw. En kijk ik altijd uit naar je brief
en lees ze met veel plezier een paar keer.
Ben je met kerst in Hongkong? Gezellige kerst waar je ook bent.

Veel liefs, Nina