Brief 3 Madeleine

Beste Nina,

Nog bedankt voor je brief die ik al een tijdje geleden heb gelezen. Ik was afgelopen maand erg druk met tentamens. Het valt me niet mee, die wiskundevakken, weet ook niet waarom ik had verwacht dat het mee zou vallen. Ik had het vak ‘abstracte algebra’ gekozen waar ik blijkbaar bepaalde voorkennis voor
nodig had. Ik heb daar onwijs hard aan getrokken maar zonder resultaat. Het vak was veel te moeilijk voor mij. Nu heb ik het laten vallen en heb ik het vak
algebra ervoor in de plaats gekregen, waar ik nu onwijs op achterloop. Ik heb het idee dat ik telkens achter de feiten aan loop, wat erg stressvol en frustrerend is. Maar ik heb wel 1 ding geleerd: ik ga geen master wiskunde doen.

Na de tentamens ben ik met mijn twee vriendinnen van hier naar Japan gegaan voor 9 dagen, wat me meteen heeft opgevrolijkt. De reis was zo bijzonder, ik
weet zeker dat het me voor altijd bijblijft. De reis begon met 4 dagen in Tokio. De eerste avond zijn we uitgegaan en de
andere dagen zijn we per dag een wijk gaan ontdekken. Tokio is zo groot, onvoorstelbaar! Er wonen 10 miljoen mensen en alle huizen zijn laagbouw dus
de stad is zo breed gebouwd dat iedere wijk als een nieuwe stad aanvoelt. De huizen zijn prachtig en ieder verschillend. De Japanners hebben zeker smaak, ze
zien er allen gelikt en authentiek uit en het eten is verrukkelijk.

Na Tokio gingen we door naar Mount Fuji. De vulkaan naast Tokio met de hoogste top van Japan. We verbleven twee nachten in een hostel in een
traditionele herberg was. Dus we sliepen met dunne matrasjes op ‘tatamimatten’ op de grond met in het midden een laag tafeltje waar je thee aan kon
drinken. De eigenaar was een Japanse vrouw van in de 80, gok ik, met lang grijs haar die ik nooit zal vergeten. Ze sprak geen woord Engels maar had veel geduld
en runde op de een of andere manier het hele hostel voor internationalen.
Overdag hadden we fietsen gehuurd om langs het meer ‘Yamanaka’ te fietsen met de vulkaan op de achtergrond. Het voelde als wat ik me bij een dorp in Alaska
zou voorstellen.

De laatste nacht was in Kyoto. De straten barstten van de toeristen en het was moeilijk om een dag in te vullen zonder attracties, in tegenstelling tot Tokio
waar elke dag als een origineel avontuur aanvoelde. Toch was het weer leuk op zijn eigen manier en hebben we avondgegeten in sushiro, een sushitent met een
lopende band wat geinig was.

Japan was verassend leuk. Ik had sowieso hoge verwachtingen en had nooit durven dromen dat ik hier heen zou gaan, maar het heeft mijn verwachtingen
overschreden. De mensen zijn lief, gastvrij en vinden het leuk om een praatje te maken (tot zover dat lukt), in tegenstelling tot in Hongkong waar je geen hallo of
dankjewel kan verwachten en andersom wordt dat ook niet verwacht. Wat ik in het begin een beetje moeilijk vond omdat het gezellig is om praatjes te maken
met vreemden, wat hier niet wordt gewaardeerd, maar ik begin er nu wel de humor en puurheid van in te zien.

Het eten is superlekker en goedkoop, je kan het natuurlijk zo gek maken als je zelf wilt maar wij hadden natuurlijk een beperkt budget, dus geen wagyu
(gemasseerd koeienvlees) en sushi met 1-op-1 chef voor ons. Er bleef echter meer dan genoeg over, ramen (noedelsoep met varkensvlees) voor €6,
streetfood snacks zoals octopus ‘bitterballen’ (zo noem ik ze), Japanse curry en de 7-11/Lawson, een kleine supermarkt waar wij in Nederland nog wat
van kunnen leren. Die verkoopt lekkere kant-en-klaarmaaltijden voor €3 en ontelbare lekkere snacks/gebakjes, zoals mochi (balletje gemaakt van rijstmeel, dat heel kleverig is met zoete vulling) en bapaobroodjes met sesamvulling. Misschien beter dat we het niet in Nederland hebben, haha.

Tot slot hadden we erg geluk met het weer, het was ongeveer 10 graden met volop zon. Na het benauwde weer in Hongkong was het frisse weer wel lekker,
iets wat jij niet zou zeggen, denk ik, haha. Het is erg gek om na zo’n reis terug naar huis te gaan, wat dan Hongkong is in plaats van Nederland. Maar ben blij om Hongkong thuis te noemen (voor nu). En dat ‘thuis thuis’ een veilig haven is, waar ik met veel liefde naar terug zal keren.

Wat een verdrietig verhaal van de jongen uit Lima, ik kan me dat gevoel niet voorstellen.
Het concept thuis is maar iets geks, en wat het allemaal omvat. Klinkt lastig, maar meer dan logisch om zo naar Suriname te verlangen. Ik kan me ook heel
erg vinden in het gebrek aan spontaniteit in Nederland, heb ik van mijn moeder uit Spanje, denk ik. Ik wil niet een week van tevoren plannen om koffie te
drinken, haha, nu of andere keer en dat zien we dan wel weer! Zou mooi zijn als je met je familie naar Suriname gaat deze zomer.

Ben je inmiddels naar het gospelkoor geweest? En hoe was de voorstelling over de Obama’s?
Ik luister momenteel naar het boek van Obama (dat hij zelf voorleest), inspirerend en hoopvol. Helaas tegenstrijdig met de uitslag van de verkiezingen,
erg triest. Ik had die nacht een droom dat Kamala had gewonnen, maar in mijn droom geloofde ik het niet. Ik was er onderbewust al meer dan zeker van dat het
ging gebeuren.

Ik hoor graag van je!
Veel liefs, Madeleine