Brief 3 Nina

Lieve Madeleine,

Veel dank voor je brief, een paar keer met genoegen herlezen.
Stoer dat je in je eentje naar Hongkong bent gegaan o.a. om de chaos op te zoeken.
Ik schoot in de lach toen ik las dat je het vredige rustige Amsterdam soms mist. Het is zo subjectief wat rustig is. Een tennismaatje bij studententennis van de VU zei destijds tegen mij dat Amsterdam zo rustig is. Ik vond de stad in de jaren 70 helemaal niet rustig en was blij met alle reuring en chaos. Toen zei hij :'Er vallen hier geen doden bij demonstraties en er worden niet zomaar mensen ontvoerd en of vermoord, dat is in Lima wel anders'. Jaren later hoorde ik dat hij zelfmoord had gepleegd. Gevlucht uit het toen gevaarlijke Lima en suïcide in het veilige Amsterdam. Kon hier niet wennen en voelde zich heel alleen. Heel triest. Ik vind Amsterdam nu veel individualistischer dan toen, kan ook aan de leeftijd liggen.

Kan me best voorstellen dat je een maand nodig hebt gehad om je enigszins soort van thuis te voelen en ritme te ontwikkelen. Best heel snel.
Je weet van tevoren niet wat je gaat missen. Toen ik 8 maanden naar West-Afrika ging had ik verwacht vrienden en familie te zullen missen, maar dat was niet zo. Wel ging ik Nederland meer waarderen waar veel goed geregeld is. In de landen waar ik was moesten mensen veel meer vechten voor een bestaan. Ik kan me de rondhangende jongens in Dakar nog goed herinneren. Nu stappen ze in die onzeewaardige bootjes van mensensmokkelaars en halen vaak de overkant niet levend en zijn totaal niet welkom in Europa en helemaal niet als het aan het huidige kabinet ligt.
Was voor mij daar ook chaos: andere talen, andere humor, geen hotels of hostels, (heel) weinig water en voedsel, geen elektra, amper fruit of groenten. Na een paar maanden was ik gewend aan alles.

Heel leuk dat je een Spaanse studente hebt ontmoet met wie je verder gaat reizen. Straks ga je in Madrid een heel andere master doen.
Ik wilde vooral ook mijn kinderen een andere samenleving dan deze laten ervaren. Veel meer samen, veel meer delen, meer buiten leven, meer groen, groot deel van het land onbewoond. En ik houd zelf heel veel van warmte, hitte en een vroeg ritme.
Mijn kinderen heb ik er geen plezier mee gedaan. Dus we keerden na 2 jaar terug. Ik vond het er verrukkelijk. Als je landt op Zanderij een beetje rottende geur opsnuiven, de vochtige warme atmosfeer, 100% vochtigheid. Goed voor haar en huid. Mijn haar groeide daar sneller. Ik heb kroeshaar. Als andere mensen blij waren dat het afkoelde 's avonds trok ik een trui aan.
Afspraak maken op de dag zelf en zelfs als je met een groep van 10 mensen de stad uit wil voor een dagje volstaat 1 dag van tevoren bellen en iedereen gaat mee. Toen ik na 2 jaar terugkwam besloot ik dat hier ook te doen. Heb 3 weken niemand gezien.

We hadden een huis op hoge neuten, op palen, 2 balkons en een kersenboom op het erf. Voor alles had je iemand nodig dus je weet nooit in het begin of je onvoorwaardelijk vrienden bent of dat het transactioneel is. In die tijd had ik voor melk, telefoonaansluiting, lege flessen, huisarts, kip, etc iemand anders nodig. Je komt zo wel met veel mensen in contact. Toen mijn kinderen in de schoolvakantie naar Nederland wilden gaan moest ik een begeleider voor ze vinden. Via een collega en daar weer een vriend van en een tussenpersoon kreeg ik inzage in de passagierslijst van de SLM en kon ik 2 namen opschrijven die op de dag dat ik hun tickets had geboekt, zouden vliegen. Ik ging langs en die dame wilde graag op mijn kinderen van toen 5 jaar passen. Voor- en nadelen. Hier is alles zo ongeveer geïnstitutionaliseerd en als het misgaat is het de schuld van het systeem, bijvoorbeeld bij het toeslagenschanddaal en verschuilen de verantwoordelijken zich achter het systeem. In Su zoek je zelf een oplossing. Het is een kleine samenleving en iedereen kent iedereen, er is ook veel sociale controle. En ook veel corruptie. Ik ben in Amsterdam geboren en heb maar 2 jaar in Su gewoond.

Ben er wel met mijn ouders een paar keer op vakantie geweest. Kan me herinneren dat ik kilo's aankwam van al het lekkere eten dat voor ons gekookt werd. In tegenstelling tot toen ik er woonde, toen viel ik kilo's af. Veel dingen waren niet te krijgen, zelfs niet via via, veel regelen om iets voor elkaar te krijgen, 5 dagen werken. Het binnenland was afgesloten, het was een burgeroorlog daar. Ik heb wel de familie van vaderskant beter leren kennen. Vijf nichtjes die daar woonden met hun kinderen. Heel gezellig. De familie van mijn moeder kwam elk jaar naar Nederland. Ook een keer meegegaan met een ex die een documentaire maakte over een Surinaamse dichter. Zie je het land weer heel anders. Ik wilde hem een keer meenemen naar een restaurant waar je een lekker Creools maal kon eten. Ik had me verheugd op pom of pastei, maar die avond stond erwtensoep op het menu... Ben er al 20 jaar niet meer geweest. De laatste keer een tochtje naar het binnenland gemaakt en daar 5 dagen verbleven: geen tv, radio of telefoon, geen verkeer, behalve af en toe een boot, eten wat daar ter plekke wordt geteeld, aan de rivier, de stilte, de schone lucht, heerlijk. Vaak ga ik op vakantie naar een drukke stad. Het plan is om deze of volgende zomer te gaan met kinderen, kleinkids en de schoonfamilie van mijn zoon die Su roots hebben. We zullen zien...

Dat Hongkong zo onder druk gezet wordt door China en zoveel mensen hebben moeten vluchten of lange gevangenisstraf moeten uitzitten voor hun strijd om vrijheid.
Dus je vindt je weg in die wirwar van straatjes en pleintjes. Op de universiteit moet je ook alles zelf uitzoeken. Je hebt wel lef. Zijn de mensen gastvrij?

Gospelkoor uiteindelijk niet gedaan, had geen stem, nog steeds niet helemaal wat het was en te onhandig om midden in de dinsdagavondspits van zuid naar centrum oost te rijden. Misschien in januari. Ik heb me opgegeven voor een projectkoor 2 straten verderop, op zondag aan het eind van de middag. Met vlak voor kerst een uitvoering in de Duif aan de Prinsengracht. Ga er vanuit dat ik in november weer helemaal bij stem ben.

Aparte man, Kanye West, to put it mildly. Zijn muziek is indrukwekkend.
Ik zit in een Caribisch netwerk Dat Ding Van Ons en vrijdag gaan we met een paar leden naar een voorstelling van Sambo over de Obama's in ITA . Over hun binnenkant die we niet kennen, concessies die ze hebben moeten doen, hun identiteit. Sambo maakt voorstellingen die geworteld zijn in de interculturele en queer samenleving.
Oktober is Black Achievement Month. Veel voorstellingen, dans en beeldende kunst van mensen met Afrikaanse roots.
Ik heb inderdaad een Cinevillepas.

Fijn dat je Spaans kunt spreken met die studente uit Barcelona. Komen er weer taalvaardigheden naar boven van de vakanties bij je Spaanse familie en vrienden.
Benieuwd naar je nieuwe ervaringen.

Veel liefs, Nina