Brief 1 Charron

Hey lieve Iris,

Het heeft even geduurd eer ik je een brief terugstuurde. Niet omdat ik het druk had, maar eerder omdat ik het toch wel een breed en complex onderwerp vind; iets schrijven over vrouw-zijn.

Ik wilde ervoor waken dat deze brief een soort van feministisch manifest werd, tegelijktijdig vind ik het onderwerp moeilijk te bespreken zonder dat ik dat afzet tegenover de rol van de man in onze maatschappij. Ik vind namelijk dat we als vrouw minder gewaardeerd worden in de taken die wij bijdragen in deze maatschappij. En dat geldt op dubbele lagen: zowel op het thuisvlak (huishouden en zorgtaken over kinderen) als het werkvlak. Zo betaalt werken in de zorg slecht en het onderwijs is wel wat beter geworden, maar kan wat mij betreft nog veeeel meer gewaardeerd worden. Want wat is nou eigenlijk belangrijker dan kinderen die zich fijn en gelukkig voelen? Stom vind ik dat en ook wat oneerlijk. Soms kan ook er ook wel een beetje boos over worden. Maar wees niet bang, ik ga niet de rol van de boze vrouw aannemen. Want dan checkt echt iedereen uit. Want een boze vrouw, dat kan echt niet...

Dus ja... vrouw-zijn, wat is dat eigenlijk? Ik heb er lang over nagedacht en denk dat het met name gaat over het verschil van hoe we de wereld ervaren en hoe gelaagd onze emoties daarbij zijn. Je vroeg in je brief hoe ik erin sta bij de opvoeding van mijn kinderen   Ik heb geprobeerd verschillende rollen mee te geven als ouder en de eerste 4 jaar lukte dat redelijk. Ik merkte dat op het moment dat mijn kinderen naar school gingen ze erg bevestigd werden in hun gender. Dus roze vond mijn zoontje in een keer heel stom en mijn dochter vertelde veel over ingewikkelde vriendinnenruzies.

Maar ook zag ik dat mijn zoontje erg aangetrokken werd door graafmachines, vuilnisauto 's en boren, terwijl mijn dochter dan haar handen over haar oren deed. De lichtere energie past meer bij haar en dat zie ik ook in de omgang met haar vriendinnen. Ik zie dat ook als het grootste verschil tussen de twee; de manier waarop ze beide met hun emoties omgaan. Bij mijn dochter zitten daar 6 lagen onder, bij mijn zoon maar 1 of soms 3, maar nooit 6. 

Sinds dit me opgevallen is, heb ik bij verschillende mensen, mannen en vrouwen, navraag gedaan. Wat blijkt, soms weten mannen echt niet goed waarom ze iets doen, zit er helemaal niets onder. Dat was bij geen enkele vrouw die ik hiernaar vroeg zo. Meestal zaten er bij hen meerdere lagen onder iets.  In een keer werd mij ook duidelijk dat waar veel miscommunicatie vandaan komt tussen beide genders. Je vroeg ook of er verschillen tussen ‘mijn opvoeding’ (vreselijk stom woord vind ik dat, begeleiding vind ik eigenlijk beter) en die van mij vroeger. Ik denk dat ik meer ruimte geef om emoties te ervaren, zowel bij mijn zoon als dochter.  Dat komt natuurlijk ook omdat ik dat wat gemist heb vroeger.  Wat werkt, mijn zoon kan zijn emoties goed benoemen en mijn dochter leert dat al doende.

Waar ik bij jou erg nieuwsgierig naar ben: ik denk dat je als queer vrouw meer ruimte hebt om van de standaardrollen af te zien, is dit iets wat jij bewust gedaan hebt de afgelopen jaren? En hoe is het om met twee vrouwen in een relatie te zitten? Staat bijvoorbeeld afstemmen en praten over emoties dan meer op de voorgrond?

Ik kijk weer uit naar je brief!

Koffie samen lijkt me heel leuk!

Liefs Charron