Brief 1 Iris

Lieve Charron,

Daar gaan we weer! Opnieuw zit ik aan mijn tafel om een brief te schrijven aan jou. Wat een feest! En wat een thema. Vrouw-zijn.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Ik heb me een hele lange tijd van mijn leven totaal niet beziggehouden met dat ik een vrouw ben, wat dat inhoudt voor mij en wat de verwachtingen of regels daarbij zijn. Althans niet meer dan het standaardpakket van ongesteld worden et cetera. Daar ligt voor mij, denk ik, direct al een geluk. Blijkbaar was het dusdanig oké dat ik verder geen gedachten nodig had. Pas een jaar of 5-10 ben ik er meer mee bezig, toen ik hier meer over ging nadenken, bedacht dat dit eigenlijk ook de periode is waarin ik me denk ik ben gaan overgeven aan mijn meer - in de stereotyperende manier - mannelijke, stoerdere kant. Ik heb de laatste tijd - eigenlijk sinds ik weet dat ik deze brief ging schrijven - veel nagedacht of die samenloop toevallig is of dat ik me ook weer meer ben gaan afzetten van dat van wat bij vrouw-zijn hoort. Het keurige, ijdele enzovoorts. In hoeverre voel je je vrouw?

Ik kan me dus heel trots voelen om vrouw te zijn als ik met mannelijke vrienden praat die over allerlei onderwerpen willen praten ‘omdat ze dat met hun vrienden niet doen’. Of als er een vrouw iets heel vets presteert kan ik een soort verwantschap voelen. Misschien een beetje zoals ik dat ook met queers kan hebben. Ik ben benieuwd of mannen dat ook ervaren. Ik kan me voorstellen dat dat minder voelbaar is Omdat het ‘normaler’ (wacht maar) is dat mannen dergelijke dingen bereiken. Voel jij je trots op je vrouw-zijn? Om de valkuil van te veel onderwerpen en vragen in een brief te vermijden ga ik het voor deze brief hierbij laten. Ik heb alleen nog een specifiek ding waar ik erg nieuwsgierig naar ben. Jij hebt natuurlijk jonge kinderen. In hoeverre zie jij verschil in hun perceptie van gender ten opzichte van jouzelf vroeger?

Ben benieuwd! En ook hoe het met je gaat! Tot op de brief hè? En misschien een koffie binnenkort?

Liefs, Iris