Ik voel mij als vrouw ook anders in Nederland dan in Curaçao.

Dag Elsie,

Toen ik je brief ontving begon ik meteen heel enthousiast terug te schrijven. Maar uiteindelijk was ik toch niet helemaal tevreden. Die brief krijg je dus niet. Volgens mij was ik op dat moment overenthousiast en ik bleef maar babbelen en schrijven. Nu voel ik mij rustiger. 

Deze week heb ik herfstvakantie. Misschien helpt dat mee. De zomervakantie lijkt weer zo ver weg, maar ik mis Curaçao en mijn familie daar enorm. Ik ben bang dat het gemis elke keer erger zal worden. Ik voel mij heel fijn op Curaçao. Maar ook hier ben ik gelukkig. Al mijn vrienden en familie. Alles wat ik hier kan doen. Het is een cadeau dat ik van beide werelden kan genieten.

Misschien herken je het werk op dit briefpapier. Het is Joséphine Baker gemaakt door Kees van Dongen. Ik houd van zijn werk. En ik vond dit briefpapier wel mooi passen bij het thema vrouwen. Ik moest ook nadenken over hoe ik mij voel als vrouw in West. Ik dacht: zou ik mij als vrouw in andere stadsdelen anders voelen? Ik vraag het mij af. Ik denk wel dat ik mij als vrouw in de stad anders zou voelen dan in een dorp. En ik voel mij als vrouw ook anders in Nederland dan in Curaçao.

Ik heb enorm veel vrouwen in mijn leven. Mijn dochter en ik vormen samen een vrouwengezin. Ik heb heel veel vriendinnen die als mijn zussen zijn. Ik heb veel zussen en mijn moeder was het hart in mijn leven. Ik heb van beide kanten sterke onafhankelijke vrouwen in mijn familie. Dat draag ik ook in mij. Maar met de tijd heb ik beter geleerd hulp te vragen als ik dat nodig heb.

Het thema liet mij ook denken aan een van mijn favoriete jeugdboeken, Hasse Simonsdochter van Thea Beckman. Ik was gek op dat boek. Ik heb het ook nog steeds in mijn huis liggen. Een meisje in de natuur, die zich ontwikkelt tot onafhankelijke, vrijgevochten vrouw die samen, zij aan zij de strijd aangaat én ook nog ruimte heeft voor verliefdheid en liefde. Prachtig. Ik wilde zo graag zijn zoals zij. Dan niet perse al die strijd maar wel je zo vrij voelen, je eigen weg gaan, de wereld betreden met een moedig hart.

Eigenlijk denk ik ook zo over mijn moeder. In een maatschappij waarin er iets van je verwacht werd en wordt als vrouw is zij ook op haar manier haar eigen weg op gegaan en heeft zij veel strijd gehad. En met alle vrouwen die ik in mijn leven heb en een nieuwe familie heb gevormd ben ik ook zo gelukkig. We zijn er voor elkaar. Dus nee, de vraag hoe voel ik mij als vrouw in West kon ik niet echt beantwoorden, maar al het vorige laat wel een beetje zien wat vrouw zijn voor mij betekent.

Leuk dat je ons hebt opgegeven, ik ben heel benieuwd. Ik had slecht gelezen dus ik dacht dat de bijeenkomst al deze week was. Gelukkig niet, want we gaan nog op de foto:) en ik ben van alles en nog wat aan het doen deze vakantie. Behalve uitslapen ga ik ook op pad. Vandaag was ik naar de verdediging van het proefschrift van een vriendin. Haar onderzoek was naar Javaans-Surinaamse vrouwen (in het kort). De titel van haar proefschrift is Door vrouwen gedragen. Ik was nog nooit naar een verdediging geweest. We waren sowieso op een mooie plek. De UvA op de Singel. Echt een prachtige zaal. Het was bijzonder om mee te maken en fantastisch om mijn vriendin te horen spreken en de doctorstitel te zien ontvangen.

Ik ben benieuwd hoe het met je gaat. Al zou je het niet zeggen, aangezien ik alleen maar over mezelf heb gesproken (:

Heb jij nog verder nagedacht over het thema? En geniet je van de herfst? Gelukkig is het nog best mooi weer. Afgelopen vrijdag verdwaalde ik met mijn ov-fiets in Zeist in het bos, haha. Maar het was zo prachtig, de zon scheen en het rook heerlijk, dus het was niet heel erg. Al was ik ook blij toen ik weer mensen tegenkwam.

Tot snel, liefs Naomi