Wat als je als vrouw alleen kinderen mag krijgen en anderen mag amuseren?

Hoi Naomi,

Wat fijn om weer een bericht van je te krijgen! De frequentie is niet zo belangrijk natuurlijk en het moet zeker geen verplichting worden. Maar ik vroeg me al wel af hoe je vakantie was geweest. Lijkt me even een heel andere wereld. Met familie en vrienden gelukkig ook. En de zon en zwemmen! Als je er zo lang bent, lijkt het me wel lastig om weer te vertrekken. Hoe zie jij dat eigenlijk? ‘The best of both worlds’?

Ik vind het zelfs binnen Nederland wel lastig om mezelf te verdelen. Mijn moeder en broertje wonen in Friesland, dat is met het openbaar vervoer wel tweeënhalf uur. Als ik erheen ga, probeer ik dus altijd te blijven logeren. Ik geniet van samen zijn en ook van de natuur daar. Dat mis ik enorm in Amsterdam. Frisse lucht, vogels, koeien, schapen en paarden. Ik ga daar ook vaak fietsen. Dat durf ik in Amsterdam niet meer. Vanmiddag ging ik gewoon even boodschappen doen (lopend!) en ja hoor, ik zag weer een ongeluk met een fietser die werd aangereden. Er waren genoeg mensen en ook politie bij, dus ik ben niet blijven staan om te kijken. Dat vind ik altijd zo akelig. Je ziet dingen in een seconde en krijgt het dan niet meer van je netvlies.

Als ik in Friesland ben, zijn er altijd wel dingen in Amsterdam die ik mis. Hier wordt zoveel georganiseerd. Of vrienden vragen of ik meega naar iets leuks. Het is toch jammer dat je niet gelijktijdig op meer plekken kunt zijn! Ik zou ook wel een tijdmachine willen hebben, zoals in Suske en Wiske. En dat je dan zelf kunt bepalen wanneer het tijd is om terug te flitsen. Ik zou graag terug gaan naar Engeland rond 1850, in de victoriaanse tijd. Dan wil ik wel graag welgesteld zijn, natuurlijk. Het lijkt me interessant om eens te ervaren hoe het is als je als vrouw eigenlijk niks mag, behalve kinderen krijgen en anderen amuseren. Het lijkt mij heel moeilijk om daarin te functioneren. Ik zag gister de film Wicked Little Letters en daarin ging het ook over wat vrouwen mogen en kunnen. Hoe je vast kunt zitten in een rol of juist daaruit kunt breken. En dat je machtiger bent als je als vrouwen samenwerkt. Tenminste, dat haalde ik eruit.

Ik had me aangemeld voor Vrouwen in West, of ons eigenlijk. Van Kirsten hoorde ik dat jij inderdaad wel mee wilt doen? Da’s leuk. De vraag was om te schrijven over wat het betekent om een vrouw in West te zijn. Dat vind ik eigenlijk best lastig, zo specifiek. Of zo algemeen, het is maar hoe je het bekijkt. Ik ben in het dagelijks leven niet zoveel bezig met mijn vrouw-zijn, denk ik altijd, maar ik merk dat ik toch wel op man-vrouwdingen let. Mijn moeder heeft me altijd aangemoedigd om zelf wat van het leven te maken, en vooral niet te snel aan een gezin te beginnen. Dat is misschien wel iets te goed gelukt, denk ik soms. Ik ben gewend om alles zelf te doen en laat me niet snel helpen. Ook niet door buren bijvoorbeeld. We hebben hier een huisapp en een buurtapp en het valt me op dat veel buren die gebruiken om elkaar te helpen. Dat was ik helemaal niet gewend en vind ik wel heel leuk. Toch antwoord ik nog veel vaker op een hulpvraag dan dat ik er zelf een stel.

Als ik vrijwilligerswerk doe, of naar m’n schrijfclubje ga – en voor corona naar m’n hardloopclub, merk ik dat ik de vrouwen daar vaak veel interessanter vind dan de mannen! Ze hebben vaak mooiere verhalen en stellen ook vaker dingen voor. Het is natuurlijk enorm generaliserend, ik heb gelukkig ook veel leuke mannelijke vrienden. Maar ik heb in elk geval echt veel aan de vrouwen die ik hier ontmoet in West. Ik kan me moeilijk voorstellen hoe het is om ergens te wonen waar je moeilijk mensen ontmoet en contact maakt. Dat lijkt me heel akelig.

Nou, ik ben benieuwd hoe jij dit ziet. Jij hebt veel meer contact met jonge mensen dan ik. Dan hoor je ook hoe jonge vrouwen het in West vinden. Wat dat betreft zou ik wel weer schaakles willen geven. Ik heb een tijdje aan een groep vrouwen en meisjes les gegeven, in het buurthuis, dat was erg leuk. Een aantal is ook lid geworden van een schaakclub. Als ik nog wat fitter word, kan ik dat misschien weer eens gaan doen. Het gaat wel veel beter met me, maar ik moet ook oppassen dat ik niet enthousiast al mijn tijd weer volplan.

Ik vind het ook lastig dat het weer winter wordt. Gelukkig zien we nu de zon nog. Ik ben een echt zomerkind. Sneeuw en ijzel vind ik helemaal verschrikkelijk. De verwarming staat alweer hoog. Ik zou heel graag nog naar de echte warme zon gaan, maar moet nog wat energie en geld sparen. Misschien dat het volgend jaar lukt, tegenwoordig vind ik januari en februari de moeilijkste maanden, waar dat vroeger november was. Ik heb ook niks met de feestdagen. Ik houd wel van een feestje, maar niet als het min of meer gedwongen is. Zo voel ik dat met kerst en zo. Ik kijk er helemaal niet naar uit. Ook dan is het trouwens wel fijn om in Amsterdam te wonen, want daar is met die dagen ook altijd nog wel wat te doen.

Ik hoop snel weer wat van je te horen en dan ontmoeten we elkaar misschien ook nog, in november?

Groet

Elsie