Brief 1 Alek

Lieve Imane,

 

Allereerst bedankt voor je mooie brief.

Ik vond het mooi om te lezen dat jouw moeder een rolmodel voor je was, dat herken ik en daar zal ik je later in deze brief wat meer over vertellen. Het lezen van je worsteling over het zijn van moeder en daarnaast te moeten voldoen aan alle andere dingen die van je worden verwacht als vrouw herken ik niet, omdat ik zelf (nog) geen moeder ben. Hoeveel kinderen heb jij? En wat is het mooiste wat het moederschap jou heeft gebracht?

Ik zou later ook heel graag moeder willen worden. Tot voor kort zei ik altijd dat ik maar liefst vijf kinderen wilde! Totdat verschillende mensen in m’n omgeving mij waarschuwden me dat dat a) niet verantwoord is gezien de klimaatverandering, b) kinderen megaduur zijn en c) het in het snelle en drukke leven in Amsterdam al helemaal onmogelijk is. Het leek me zo leuk om later een hele volle tafel te hebben, met allemaal kinderen en hun partners en heel veel lekker eten. (Zelf kan ik niet goed koken, maar mijn vriend en schoonmoeder gelukkig wel.) Inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat, als ik kinderen kan krijgen, 2 ook heel erg leuk is.

 

Ik hoorde dat je sinds 2018 hier samen met je moeder bent komen wonen. Hoe was de overgang vanuit Marokko naar Amsterdam-West voor jou? Zelf ben ik opgegroeid met alleen mijn moeder, een sterke vrouw alleen. Zelf weet ik dus niet zo goed hoe het is om door een man opgevoed te worden. Nu is mijn vader wel in mijn leven en zien we elkaar een aantal keer per maand. Soms vraag ik me wel af of ik een andere vrouw zou zijn geweest als hij wel sterk aanwezig in mijn leven was. Het is best grappig, want terwijl ik ‘andere vrouw’ schrijf merk ik dat ik mezelf helemaal niet echt als vrouw zie. Ik ben uiteraard vrouw, maar het klinkt zo oud en volwassen, net alsof ik alles voor elkaar heb. Een meisje klinkt dan weer te jong, dus misschien is het tijd om in te zien dat ik nu echt een vrouw ben.

Zoals ik al zei, zie ik mijn moeder ook als rolmodel. Niet omdat ze alles goed heeft gedaan in het leven, maar omdat ze altijd zo sterk is, heel veel heeft doorstaan en een heele fijne energie heeft die me altijd opfleurt en blij maakt. Ik hou veel van haar, maar dat zeg ik soms wat te weinig, denk ik. Hoe is jouw band met je moeder, praten jullie veel over je gevoelens en spreek je naar elkaar uit dat je van elkaar houdt? Je gaf aan van jongs af aan geleerd te hebben dat vrouwen nederig moeten zijn en dankbaar voor hun leven. Heeft dit denk je jouw persoonlijkheid beïnvloed?

Zelf ging ik door dit project pas voor het eerst echt nadenken over wat het voor mij betekent vrouw te zijn en eigenlijk nog meer over wat het betekent om een vrouw van kleur te zijn. Ik vind dat altijd lastig, want ik voel me niet per se anders dan anderen en heb over het algemeen weinig concrete voorbeelden waaruit blijkt dat mensen me anders zien, discrimineren of op me neerkijken. Aan de andere kant denk ik dat ik ook m’n ogen ervoor heb gesloten en doe alsof dat niet bestaat.

Het is namelijk wel zeker aanwezig in voor mij meer subtiele dingen. Bijvoorbeeld als ik braids (lange vlechten) heb, kleed ik me soms netter op werk, omdat ik bang ben dat mensen erop neerkijken of praat ik extra netjes aan de telefoon om serieus genomen te worden. Eigenlijk echt belachelijk. Hoe is dat voor jou? Heb jij ook dingen in je leven waarmee je extra rekening houdt omdat je vrouw (van kleur) bent?

Sorry dat de brief even op zich liet wachten, ik merk nu weer hoe leuk het is om met iemand te schrijven en daar te tijd voor te nemen en te maken. Mijn volgende brief zal hopelijk wat sneller volgen.

Ik kijk uit naar jouw brief.

 

Veel liefs,

Alek