Brief 3 Moraya

Lieve Madelief,

Bedankt voor je mooie brief, vol aandacht, nieuwsgierigheid, compassie en openheid.
Leuk om zo de dagen met je mee te lezen.

Tu madre y tu familia
Dankjewel voor je openheid. Je nam me even mee naar Spanje. Klinkt heerlijk, de zee, de zon, het eten en ik heb het idee dat het een wat warmere cultuur is. Tegelijkertijd klinkt het ook uitdagend om, met het oude zeer op de oppervlakte, ontspannen tijd met elkaar door te brengen. Wel heel lief en bijzonder om haar in deze fase nog te leren kennen en het klinkt alsof jullie contact steeds prettiger voor jou/jullie wordt. Je klinkt zo liefdevol en behulpzaam, wat fijn dat je er voor haar bent in deze fase van haar leven en hopelijk zelf ook nog ergens tot rust bent gekomen.
En dankjewel dat je zo open reageert en reflecteert op de vraagstukken zoals verantwoordelijkheid en moeder zijn. Mooi hoe je daarnaar kijkt. Ik ga erop broeden.

"Soms kunnen we alleen een voorbeeld zijn.’’ Die zin raakt me. Want zoals je het zegt klinkt het eigenlijk al goed genoeg maar soms vergeet je dat… Terwijl het juist zo waardevol voor anderen kan zijn.

La luna
Mooi geschreven. Ik vind het mooi hoe de maan ons soms komt vergezellen. Klinkt alsof dit moment je veel moois heeft gebracht. Alsof het jouw verlangen heeft aangewakkerd naar de natuur en je eraan herinnert wat je daar vindt. Mooi hoe dankbaar je bent.
Op 16 november is het weer volle maan. Ik heb besloten daar mijn tijd voor te nemen die dag. Om dan van me af te schrijven, dingen los te laten en even alles van me af te schudden. Er gebeurt veel in mijn leven. Het voelt als een nieuwe fase, een transformatie. Soms is het overweldigend, niet wetende waar je heen wilt, verandering. Tegelijkertijd probeer ik bij mijn vertrouwen en dankbaarheid te blijven.

‘’Everything is always working out for me’’
- Louise Hay

De reis naar mijn roots
Terwijl ik dit schrijf voel ik dat mijn ogen lichtelijk beginnen te branden. Een prikkeling en een benauwd gevoel op mijn borst. Een verlangen, een groot verlangen heb ik om mijzelf en mijn roots te ontdekken. Niet geheel zonder verwachtingen…. Diep vanbinnen verlang ik naar een gevoel van thuis. Ik voel me eenzaam en mis mijn vader enorm. Ik romantiseer hem als iemand die mij guidance zou geven, een plek waar ik mag aanmeren, waar ik even klein mag zijn, een man die mij omhelst, beschermt en me het gevoel geeft dat ik het waard ben.
Er rollen inmiddels tranen over mijn wangen. Tranen van verdriet, pijn, vreugde, dankbaarheid en hoop. Al blijft het een zere plek voor mij, ik weet: "Ook dit gevoel gaat voorbij’’.
Al hoop ik dat de zoektocht naar mijn roots wat leegte weet te vullen en wellicht wat vreugde en richting weet te geven. De latin music, het dansen, het eten. Dat alles brengt zoveel positiviteit en ik vind het een fijn idee dat dat ook (ergens) een deel is van mij.

Gebroken hart of juist verrijkt… Ik (her)vind mijn vrouwelijkheid
12 dagen geleden ontmoetten wij elkaar, mijn muze en ik. Een tijd en locatie afgesproken, uit interesse om elkaar te leren kennen en te ontdekken. Nog weinig om aan vast te houden, enkel en alleen de ontmoeting die 20 dagen eerder spontaan plaatsvond. Tijdens die ontmoeting keken we beiden de kat uit de boom maar toch was er iets dat ons samenbracht, interesse aanwakkerde en zo gingen we overstag. Althans, hij waagde de eerste echte stap en dat vond ik leuk, ik vond dat aantrekkelijk en romantiseerde hem als een potentiële interessante man.

Helaas kwam er vandaag, maandagochtend (lekkere kickstart van de week) onverwachts een eind aan ons romantische verhaal. Terwijl we juist zoveel raakvlakken hebben, zo transparant en oprecht waren, en ik hoopte dat dit nog even zou duren en dat we elkaar niet zo snel zouden kwijt raken… Ik hoopte eigenlijk dat we van ons contact konden genieten, voor zolang het duurde, onze angst zouden aankijken, erover zouden praten en niet alles controleren of willen sturen. Zo open spraken wij met elkaar, heel intens, direct, open, oprecht en liefdevol.

Bij de kennis van het einde ervaar ik een gebroken hart, zo voelt het enerzijds. Anderzijds voel ik mij ook onwijs verrijkt. Zoiets voelen, ervaren, in zo'n korte tijd zoveel mogen leren over mezelf, mijn wensen, mijn vrouwelijkheid en het gevoel te hebben dat er mensen zijn die je kunnen dragen. Dat was nieuw voor mij. Een wens die ik had werd (voor korte duur) realiteit, en zo zet dit contact een nieuwe standaard voor mij.

Heel bewust stond ik in contact met hem, telkens te onderzoeken waar ik mijn behoeftes en verlangens zou plaatsen. Hoeveel ruimte mag ik als vrouw innemen? Durf ik die ruimte voor mezelf te maken… Dus zo zat ik regelmatig reflecterend mezelf af te vragen hoe ik mij wil voelen bij de ander. En ja, bij hem wilde ik zijn. Ik wilde de uitdaging aangaan, me overgeven aan wat we voelden voor elkaar, ik wilde genieten van wat er was, elkaar leren kennen en het proberen, zonder gedwongen sferen.

Het was een hoopvol en mooi verhaal, voor zolang het duurde. Want vandaag kwam het verlossende woord… Hij kan mij onvoldoende bieden, hij kan niet meer.
Mijn muze blijkt depressief te zijn, hij kampt met sombere en angstige gedachten. Dat heeft hij wel eens laten doorschemeren maar toen zag ik (nog) niet wat voor impact dit op hem, en daarna ook op mij, had.

Deze ‘dark side’ ontmoet je pas achter zijn prachtige glimlach…. De glimlach waar ik oprecht zo dol op was. Maar oog voor het positieve, zit er bij hem momenteel niet in en dat is juist waar ik nu vreugde vind, wat ik nodig heb en waarmee ik mij het liefst verbind.

Het horen van zijn innerlijke conflict is herkenbaar voor me. Ik ervaar dat zelf ook wel eens…Het roept in mij op om voor de ander te gaan zorgen. Zoals ik ook als klein meisje deed, voor mijn moeder, mijn broertjes, mijn oma…. Ik zorg voor anderen en dat doe ik nog steeds.
Maar in mijn bewustzijn besloot ik vandaag dat ik die codependent-relaties doorbreek. Tuurlijk wil ik voor hem zorgen, hem ervan overtuigen dat het goed komt, bij hem blijven en een deel positiviteit zijn, hem laten weten dat hij er met al zijn emoties mag zijn… En dat deed ik, doe ik, maar niet langer ten koste van mij.
Voor mij een dappere stap om te erkennen dat ik niet verantwoordelijk ben voor iemand anders zijn leven. Dapper dat ik besluit om het los te laten, zodat we beide in vrijheid kunnen leven. Dapper dat ik loslaat wat ik eigenlijk wilde behouden. En dapper dat ik nu van een afstandje om hem ga rouwen en van hem ga houden.

Want de lessen die ik leerde geven mij kracht en hoop voor de toekomst. Het is een bevestiging dat ik leer en dat maakt me trots. Want na zijn woorden heb ik er bewust voor gekozen niet langer iets te gaan helen, niet langer te proberen maar juist zijn woorden te respecteren, hem te ondersteunen, te omarmen en met liefde vrij te laten. Ik leg mij erbij neer. Want meer… kan ik niet doen. En het feit dat hij mij loslaat is ook een vorm van liefde.

Dus ik dank en eer hem nu een beetje in deze brief. Mijn muze….
Wellicht schrijf ik er ooit een liedje over.

‘In freedom, that’s where love is revealed’
- Moraya Lopez

‘En la libertad, ahí es donde se revela el amor.’ → Klopt dat zo?

Een glimp van jouw gezicht
Dankjewel lieve Madelief, dat ik mijn gedachtespinsels met je mag delen en mijn eigen gevoel tijdens het schrijven een beetje kan helen.
Ik had het geluk om vorige week een glimp van je op te vangen tijdens het fotograferen van onze portretten. Daar stond je, een tikkeltje zenuwachtig en tegelijkertijd vastberaden. Bereid om uit je comfortzone te stappen en jezelf, je persoonlijkheid en schoonheid op camera proberen te laten vangen. Ik zag een mooie, zachtaardige en sterke vrouw. Lief en behulpzaam, tegelijkertijd krachtig en vooruitstrevend.

Ik ben benieuwd naar de foto’s en hoop dat je ze koestert. Zelf vind ik foto’s regelmatig confronterend, mocht dat voor jou ook zo zijn, dan hoop ik dat je naar de foto’s kunt kijken door het oog van mij. Zoals ik jou hierboven heb beschreven, hoop ik ook dat jij jezelf kunt zien. Met liefde en compassie. Je hebt het gewoon gedaan!

En echt Madelief, dankjewel dat ik samen met jou deze mooie brieven reeks mag schrijven.

Tot de volgende.

Veel liefs,
Moraya