Brief 4 Montse

Lieve Moraya,

Dankjewel voor je prachtige en intieme brief, ik lees je nu nog een keer, heel fijn vind ik dat. Het lijkt wel een eeuwigheid geleden, terwijl het maar een paar volle manen terug was.
Reizen vermenigvuldigt de tijd, vind je niet? De dagen voelen veel langer, maar gaan ze sneller voorbij, twee maanden lijken twee jaar... 
Je ging op reis, ik ging op reis. Voor jou werd het Bali. Voor mij werd het weer dezelfde bekende plek. Toen ik je beelden op Insta zag, heb ik je motivatie voor Bali begrepen. Wat indrukwekkend! Het lijkt een andere wereld, wat een volle wilde natuur daar! Ik werd er blij van om je daar te zien.

Mijn korte reis
Later en korter dan jij, ging ik ook op reis, weer naar Barcelona en hetzelfde dorpje. Ging kerst met moeder, zusters en neefjes vieren. Ik werd meerdere malen gevraagd om te gaan, daarom...
Onder anderen zag ik mijn peetmoeder, ze werd 90 jaar oud. Ik ben trots op haar, ze is meer dan een voorbeeld voor mij. Als kind was ze van essentieel belang voor mij. Liefdevolle houding, warme stroom van onvoorwaardelijke liefde. Dat kon ik wel voelen en onderscheiden van "de liefde" thuis.
Heb ik zeker veel geluk mee gehad, al zag ik haar niet vaak en altijd omringd met haar en mijn familie. Pas als volwassen vrouw heb ik haar opgezocht en een-op-een contact gehad. Dat vind ik echt rijkdom, mijn ontmoetingen met haar.
Behalve naar Barcelona, ging ik weer naar dezelfde dorp als in de zomer. Ik ben weer op bomen gaan klimmen, olijfbomen gesnoeid, klimop en bramen verwijderd... Minstens 10 kg kaki's, één voor één geoogst... Voor mijn moeder en mijn vriendinnen. Oud en nieuw met ze gevierd, gewandeld langs de rivier, gestudeerd. Naar de dorpsactiviteiten geweest, een levende kerststal, een vuurkerstboom... Heel gezellig maar heb ik het zo ontzettend koud gehad!
Terwijl jij in mooie jurkjes liep, zag ik eruit als een eskimo. Een keer viel ik in slaap met al mijn truien aan, want ik was te bevroren om het bed nog op te kunnen warmen. Fijn dat ik het weer kon doen, maar ik was na 2 weken bekaf en sinds toen zit ik zo veel mogelijk naast de verwarming te studeren. Moe, met nog stekels van de bramen in mijn vingers...

Natuur
De maan of de sterrenhemel zien, brengt mij in contact met iets groters. Ben dan niet meer alleen, maar één met de natuurkracht, mijn hart smelt dan. Volgens mij voel ik me in de stad, tussen zo veel beton, afgesneden van dat contact en loop ik steeds meer leeg. Iets anders is dat het in de stad moeilijk is om ver weg te zien. Volgens mij leef ik van mensenliefde, natuur en uitzicht. Natuur vind ik heel lief, want het is echt en heel mooi. Echtheid en liefde gaan voor mij samen. Met planten thuis, planten op mijn balkon, verliefd op de bomen op straat, films waar ze natuur laten zien... Dat zijn mijn placebo's. 
Tussen deze natuurvervangers vind ik de maan best heel krachtig. Krijg ik een ervaring van volledigheid, voel ik me tijdloos, krijg ik een diepe band met de hemel en mijzelf, het lijkt oud, van toen de mens een-op-een met natuur was. 

Werkelijkheid
Fijn om te horen dat jij ook een connectie met de maan hebt, dat je de volle maan viert door het verleden achter je te laten. Dat je je opent voor het onbekende... Helder, zo bewust en dapper leven. Controle willen houden beperkt ons en doet zeer, want wij zijn niet de baas van deze transformatie die je noemt. 
Je noemt: "Everything is always working out for me" van Louise Hay. Precies, hier ligt de kern van de sleutel vind ik. 
Byron Katie zegt: "Alles gebeurt voor jou". Soms is dat heel moeilijk om in te zien, dat besef komt vaak bij mij veel later.
Ondertussen is vertrouwen en dankbaarheid zoals je zegt van groot belang, dat kan ons terug naar de essentie brengen, dat heb je goed gevoeld, ik vind je wijs. Geen strijd tegen de werkelijkheid voeren, want verzet is nog moeilijker dan de werkelijkheid zelf en brengt ons extra pijn.
“When you argue with reality, you lose, but only 100% of the time.” Byron Katie.
Soms lijkt wat er gebeurt niet eerlijk en te heftig...Soms verliezen wij alles en moeten wij uit het niets creëren... Het leven kiest dan voor ons en dat voelt als een harde duw om in de leegte te moeten springen. Wie zou hier vrijwillig voor kiezen? Het lijkt niet menselijk en toch gebeurt het ons als mens. Daarom omarm ik je zo vast als ik kan en voel ik met je mee.
Ik wilde dat ik je kon je troosten, je leegte kon vullen, je verdriet kon helen en je het gevoel kon geven dat jij het waard bent. Dat allemaal geef je aan heel veel mensen, heel duidelijk via je liederen, je projecten... Aan mij via je brieven.
Ik wilde dat je lieve peetmoeder, peetvader, suikeroom, suikertante had. Met wie je je zelf kon zijn, met alle verdriet en vreugde. Dat hij/ zij je kon troosten en met je kon lachen.

Muze, levenspartner
Ik heb ademloos nog een keer het laatste deel van je brief gelezen. Dapper van je Moraya, heel dapper dat je voor je vreugde kiest, al doet het afscheid weer veel pijn. Ken je het boek Woman who love too much? Vertaald in het Nederlands: Als hij maar gelukkig is van Robin Norwood. Een klassieker, inmiddels oeroud en toch actueel, vind ik.
Hopelijk hoeven wij niet in dit patroon te vallen: anderen moeten redden of anderen willen veranderen.
Een ding is hem kunnen troosten en een ander ding is structureel rots in de branding moeten zijn. Prachtig dat jij het mooie hierin ook kan waarderen en bedanken.
Hoe heeft het zich ontwikkeld? Vaak gaat dat niet in een keer over... Hoe gaat het nu met jou?

Dankbaarheid
Dankjewel voor je eerlijkheid en je vertrouwen weer, dat raakt me diep. Plus het feit dat je een talentvol schrijfster bent, een heel wijs en lief mens. Ik heb veel aan je inhoud en geniet van ieder woord van je. Ik ben ook heel benieuwd naar je nieuwe liederen, ik hoorde een stukje ervan, in Bali live gezongen en ik vond het zalig zoals altijd. Gisteren tijdens het wandelen met het prachtige weer ging ik weer door je albums heen. Af en toe hardop met je meegezongen. Dankjewel voor je waardering naar mij toe.

Spaans
Ondertussen ben ik vergeten om met je in het Spaans te praten, hier komt ie:
Adelante valiente,fuerte y dulce a la vez,sabia y comprometida,directa, suave y muy bonitaVales mucho, muchacha de la sonrisa que impregna y contagia. Eres un tesoro, un amor, y vas a conseguir lo que te propones porque te lo mereces.Y nosotros también lo merecemos de ti. Escribe, baila, canta y disfruta de la vida. Aquí estoy para acompañarte. Abrazo enorme, hasta siempre,

Madelief