Brief 2 Moraya

Lieve Madelief,

Wat een mooie brief en mooie woorden! Dankjewel.
En dankjewel voor je geduld. Ik begon deze brief in de zomer te schrijven en het is nu alweer herfst. Inmiddels staan er alweer 132 dagen Duolingo op de teller. Wat gaat de tijd snel en wat handel ik soms traag…. Sorry!

Ken je dat je soms iets uitstelt en weer uitstelt en weer uitstelt en dan op een punt komt waarop je het eigenlijk een beetje te lang hebt uitgesteld en dan een gevoel van schaamte of schuld ervaart en het daardoor nog langer uitstelt of helemaal niet meer doet? Ik heb dat wel eens bij een felicitatie, dan is het eigenlijk alweer zo lang geleden dat ik me te erg schaam en het daarom maar niet meer zeg…. Nou in dit geval voelde ik dit ook met het schrijven van mijn brief. Ik wilde heel graag maar kwam er niet toe en toen duurde het al zo lang dat ik het eigenlijk niet meer durfde. Ik hoop dat je het niet erg vindt en dat je hele mooie
dingen hebt mogen ervaren, leren en ontdekken in de tussentijd.

Ik voel me nog steeds een beetje stom want je schreef zo'n lieve, motiverende en mooie brief. Daar had ik tijdens het lezen gelijk op willen reageren. Ik glunderde terwijl ik je woorden las. Hoe je je openstelt om het verhaal van mijn muziek te horen en te ervaren.
Heel lief van je en heel bijzonder dat je dit aan me terug hebt gegeven in je brief en ook open was over jezelf. Ik heb ondertussen de brief er weer bij gepakt en zit hier met een glimlach en een gevoel van liefde en vertrouwen. Het is me bekend dat we als mensen elkaar soms zoveel verdriet kunnen doen, maar het wordt me ook steeds bekender dat we als mens aardig, liefdevol en steunend naar elkaar kunnen zijn. Elkaar soms kunnen vinden in ons diepste verdriet, angst en vreugde en dat die erkenning en herkenning weer heling brengt. Het doet me goed. Dankjewel daarvoor!

Viva Duolingo! Inmiddels alweer 132 dagen. Al moet ik eerlijk bekennen dat het steeds minder goed blijft hangen en ik steeds minder motivatie heb. Jammergenoeg. Maar ik ga wel door want es mi sueño. Ik mis mijn familie, mijn oma en mijn vader. Ik mis de taal om mij heen. Iets wat me inspireert en nieuwsgierig maakt om het te leren. De app op de telefoon doet zijn best maar het is lang niet hetzelfde dus er groeit nu een nieuwe droom om op een Spaanstalige vakantie te gaan. Misschien naar de Canarische Eilanden of Mexico offffff misschien wel gewoon Puerto Ricooooo.. Weppaaaa. <3

Hoe was jouw vakantie? Ik hoop dat je een heerlijke reis hebt gehad en de natuur en rust hebt gevonden waar je naar verlangt. <3
Margarida, de naam van je oma. Wat leuk dat je haar naam gebruikt als pseudoniem. Had je een fijne relatie met je oma?

En mag ik zo nieuwsgierig zijn en vragen of je kinderen hebt? Ik vind het leven soms zo fascinerend en dan vooral op het gebied van generaties op generaties en hoe het leven ondanks alles altijd doorgaat.

Recent ben ik mij ook gaan verdiepen in de vrouwenlijn binnen mijn familie en merk ik dat ik die heel graag dichter bij elkaar wil brengen. Ik wil door hen geliefd zijn.Vooruitkijken en aan mijn eigen leven en toekomst denken is goed, maar ik voel ook een grote verantwoordelijkheid richting mijn oma en mijn moeder. Dat ik voor ze moet zorgen. Met mijn moeder ligt het ingewikkeld want het leven is mij bij haar niet gespaard gebleven, maar tegelijkertijd heeft ook zij een verhaal, ook zij heeft haar beweegredenen gehad om te doen wat ze heeft gedaan, net zoals mijn oma.

Ik vind het ingewikkeld, want ben ik daar wel verantwoordelijk voor? Zou ik mij niet beter kunnen richten op mijn eigen leven en toekomst? Is dit ‘’zorgen voor’’ niet gewoon een reactie vanuit trauma? Dat vraag ik me soms wel af en tegelijkertijd vind ik het ook iets heel moois. Te zien hoe ik een bruggenbouwer kan zijn in de familie en hoe ik nog dingen terug kan geven aan zowel mijn oma als mijn moeder. Hoe ik onderdrukte pijn bespreekbaar weet te maken maar ook onderdrukte liefde kan uiten. Er komt een dag waarop ik of zij hier niet meer zijn en dan is die kans voorbij… Maar hoe zorg ik dat ‘’het juiste doen’’ niet ten koste gaat van mij…
Ach ja… Dit zijn wat gedachtenspinsels waar ik van tijd tot tijd in verdwijn en aangezien we beiden vrouwen zijn van een andere leeftijd ben ik wel heel benieuwd hoe jij daar naar kijkt. Maar misschien komt dit te dichtbij of voel je je hier niet prettig bij. Dan slaan we dit lekker over en ben ik benieuwd hoe jij kijkt naar je eigen vrouw-zijn <3

Lieve Madelief,
Nogmaals dankjewel voor je hartverwarmende woorden en voor het zijn van een fijne schrijfpartner. Ik kijk uit naar je brief!

 
Veel liefs,
Moraya