Brief 2 Bibi
Lieve Imane,
Ik wil je weer bedanken voor je mooie brief. Misschien is het niet nodig om dat continu aan het begin van een brief te doen, maar goed. Ik wilde je toch even laten weten hoe mooi ik het eigenlijk vind dat we via brieven zo met elkaar praten en dat jij en dit project me laten nadenken over dingen waar ik normaal eigenlijk niet echt bij stilsta. Momenteel zit ik in een koffietentje in Oost. Ik had begrepen dat je recent bent verhuisd naar Amsterdam-Oost! Hoe vind je de verandering van West naar daar? Ik ben zelf toevallig ook net verhuisd naar Oost en vind het een erg fijne plek. Ik houd vooral van de Javastraat, waar ik vaak naar de Tigris en Eufraat ga om falafel te halen.
Maar goed, ik zit dus in dit koffietentje want vandaag is mijn vrije dag waarop ik ga proberen allemaal dingen te doen die ik zelf fijn vind. Zonet heb ik een nieuwe bril gehaald bij de Ace & Tate nadat ik twee jaar lang heb rondgelopen met de verkeerde sterkte. Het werd wel eens tijd voor een nieuwe, kunnen we stellen. Straks ga ik denk ik een korte wandeling maken in het Oosterpark. Dat probeer ik de laatste tijd, iets meer rust vinden in mijn gehaaste leven. Doe jij wel eens dingen alleen voor jezelf?
Op de foto die Keke van jou had gemaakt voor Vrouwen van West zag ik voor het eerst je buik. Zo leuk!! Gefeliciteerd, straks nog een kleine Imane erbij ;) Dit doet me direct denken aan de vraag of je in je twee zoontjes ook jezelf terugziet. Dat lijkt me zo’n leuk iets. Ook confronterend tegelijk als ze dingen van je overnemen of trekjes die je in jezelf juist niet zo fijn vindt.
Je schreef in je brief dat je vader onlangs is overleden. Het was verdrietig om te lezen en ik kan me niet goed voorstellen hoe dat is. Je gaf aan hem niet gekend te hebben, ik kan me ergens voorstellen dat je benieuwd bent naar wie hij als persoon was. Hoe voelt dat voor jou? Als je daar niet over wilt vertellen in je brief snap ik dat ook.
Onlangs is mijn stiefvader overleden, maar ik vind het lastig om ruimte te maken voor de emoties die ik daarbij voel. Wel ben ik de afgelopen tijd heel veel samen met mijn moeder geweest. Ondanks de pijn en het verdriet ervaren we deze periode ook ergens als fijn, omdat we zoveel tijd samen spenderen, net zoals vroeger. Eigenlijk deden we dat nog maar weinig, doordat ik nu ik ouder ben natuurlijk en niet meer thuis woon en we allebei een druk leven hebben.
Wat ik raar vind aan ouder worden is dat je alle leuke dingen van vroeger niet meer mee gaat maken. Ik heb een vriend die altijd heel sentimenteel doet over vroeger en altijd benadrukt ‘we zullen nooit meer teruggaan naar onze studententijd’ of ‘nooit meer in deze club staan dansen tot vroeg in de ochtend’. Eerst vond ik dat altijd maar wat dramatisch, maar ik ervaar die gedachten ook steeds vaker. Ouder worden vind ik trouwens ook heel leuk. Bijvoorbeeld doordat mijn vriendschappen veel diepgaander zijn geworden en dat ik inmiddels veel beter weet wie ik zelf ben.Tijdens de openingsavond voor de Vrouwen van West tentoonstelling was er iemand die een hele mooie voordracht had over het zijn van een jonge vrouw. (Ik ging even googlen en heb een video gevonden waarin ze hetzelfde stuk voorleest. Je kunt hem hier beluisteren https://www.instagram.com/manjamn/reel/C6LgzlRI8wN/?locale=no)
Het deed me denken aan hoe mooi m’n vriendschap met vriendinnen eigenlijk is en hoeveel we daarin samen ons verdriet, angsten en mooie dingen delen. Laatst sprak ik een mannelijke collega die zei soms jaloers te zijn op zo’n band, dat in zijn vriendengroep minder over emoties wordt gesproken en dat hij dat eigenlijk meer zou willen.
Aan het eind van je brief schreef je dat je het erg vond om te lezen dat ik niet mezelf kan zijn op werk. Ik dacht eerst: oh nee, zo bedoelde ik dat helemaal niet, en klonk het voor mij heel serieus omdat ik nog steeds Bibi ben op m’n werk, maar dan net een beetje anders. Maar toen ik dat stukje in m’n brief even terug las, komt het daar inderdaad wel op neer. Je schreef zelf ook niet altijd jezelf te kunnen zijn, doordat je in het openbaar niet de ruimte hebt om over je eigen religie te praten of het gevoel hebt je ‘goed’ te moeten gedragen. Heb je het gevoel dat dat in de afgelopen periode, bijvoorbeeld door de huidige politiek, erger is geworden?
Het is tijd om m’n brief aan jou te versturen, want het heeft alweer veel te lang geduurd.
Ik kijk uit naar je volgende brief! Neem je tijd, ik zie hem vanzelf verschijnen :)
Liefs,
Bibi