Dat zwemmen in woorden en gedachten

Lieve Johanna,

Dankjewel voor je mooie en open brief. Die heeft mij ook geraakt. En, ik heb er hardop om gelachen.

Je vroeg naar mijn ervaringen rond de abortus. Die deel ik graag met je. Allereerst, ook bedankt voor het delen van jouw verhaal. Het zal ongetwijfeld moeilijk, verdrietig en pijnlijk zijn geweest om een miskraam mee te maken, ondanks dat je blij was dat de keuze voor jou gemaakt werd. Als ik iets heb geleerd van de abortus, is het wel dat er zo veel verschillende, tegenstrijdige emoties naast elkaar en door elkaar gevoeld kunnen worden.

Als ik over mijn abortus vertel, vind ik het belangrijk om de context daarbij weer te geven

Als ik over mijn abortus vertel, vind ik het belangrijk om de context daarbij weer te geven. De ervaring krijgt een plek in het geheel. Daarover gaat deze brief van mij naar jou.

Afgelopen februari ben ik gaan reizen, wat ik altijd al wilde na mijn studie. Ik zat in de afrondende fase van mijn scriptie, en had een ticket geboekt naar Zuid-Amerika, in de veronderstelling dat het mij wel zou lukken om mijn scriptie op tijd af te ronden met een goede stok achter de deur. Ik zou drie maanden weg zijn, om te vieren dat ik was afgestudeerd en de vrijheid te proeven.

Helaas was een belangrijk deel van mijn reis niet gelukt. In plaats van dat het vliegticket mij motiveerde om mijn scriptie met vaart af te ronden, liep ik vast. Ik was steeds ontevreden over het proces, over hetgeen ik schreef, ik kreeg maar niet op papier wat ik in mijn hoofd en in gedachten had. Ik ervaarde stress van de enorme tijdsdruk die ik mijzelf had opgelegd. Ik liep aan alle kanten vast, writers block. Uiteindelijk heb ik besloten om mijn scriptie 'op reis' af te maken. Een andere werkomgeving, dat zal mij vast goed doen en nieuwe inspiratie geven, zo dacht ik.

Door in een andere omgeving te zijn was ik even losgerukt uit het benauwende perfectionisme dat me zo vast hield

Ook dat bleek natuurlijk niet te lukken. Op reis werd ik geconfronteerd met alle dingen die ik over mijzelf geleerd, maar misschien nog niet volledig verwerkt had. Door in een andere omgeving te zijn was ik even losgerukt uit het benauwende perfectionisme dat me zo vast hield, de eeuwige kritiek op mijzelf, en ervaarde ik hoeveel emoties daar eigenlijk wel niet onder zaten. Ik wilde eigenlijk nooit meer terug in die onzekerheid, dat zwemmen in woorden en gedachten, ik wilde niet meer in mijn scriptie duiken.

Ik deed wel pogingen, opende mijn laptop af en toe en probeerde dan een stukje verder te komen. Natuurlijk belemmerde dat mijn plezier op reis, en nodigde zo’n tropische en exotische omgeving ook niet bepaald uit om achter een scherm te zitten. Ik kon eigenlijk voor beide (reizen of studeren) niet echt een keuze maken, en zat dus weer vast.

Angstvallig durfde ik mijn uni-mail niet meer te openen, bang voor de reactie van mijn scriptiebegeleider als ik nog een keer zou melden dat mijn plan om af te studeren weer vertraging had opgelopen. Uiteindelijk ontstond er een moment dat mijn laptop het begaf, het was een nogal oud apparaat, en toen is het mijn scriptiebegeleider geweest die via de mail reageerde: 'Sascha, nu grijp ik even in! Die laptop is een teken, ga jij nou maar gewoon genieten van je reis, dan komt jouw scriptie daarna wel.' Onwijs veel liefde voor deze man. Dat was alles wat ik nodig had.

Nooit eerder in mijn leven ervaarde ik zó veel vrijheid, zo veel vreugde

Aldus inmiddels twee weken later, waarin ik ook nog Spaans lessen volgde in de ochtend in een poging om de taal te leren, besloot ik om te stoppen met Spaans én mijn scriptie, en de rest van de reis gewoon te genieten. En dat heb ik gedaan. Nooit eerder in mijn leven ervaarde ik zó veel vrijheid, zo veel vreugde. Ik kon iedere dag indelen zoals ik wilde, ontmoette allemaal interessante mensen van over heel de wereld en maakte ik zó veel indrukwekkende dingen mee.

Natuurlijk kan die extase niet drie maanden lang non-stop aanhouden, dus na ongeveer zes weken werd dit enthousiasme afgewisseld met vermoeidheid. In de laatste maand voelde ik weer een grote behoefte om naar huis te gaan, mijn familie en vrienden weer te zien, en vooral de behoefte aan stabiliteit en een vertrouwde omgeving.

Toen ik thuis kwam, en nog alle blijdschap bij me droeg, begon de ellende

Toen ik thuis kwam, en nog alle blijdschap bij me droeg, begon de ellende. Allereerst was er de scriptie die ik toch echt moest afronden om mijn master te halen. Dat was een worsteling, maar is gelukt. Vervolgens was er het geldprobleem. Mijn spaargeld was op en ik had weer een baan nodig. Toen ben ik gaan solliciteren. Ook dat was een onzekere periode, waarbij ik lang heb getwijfeld tussen twee banen.

Daarnaast was er het huizen-probleem. Ik zat in Amsterdam-West in een heel fijn appartement, maar wist dat ik daar in augustus uit zou moeten, omdat het huurcontract niet verlengd kon worden. Ik zou vanaf september in de kamer van een vriendin kunnen, die zou gaan reizen, maar dat betekende ook dat ik een maand zou moeten overbruggen. Ik dacht dat ik dat wel kon, na drie maanden uit een koffer te leven, maar dat bleek tegen te vallen. Dit is hoe het uiteindelijk is gegaan:

Mijn eerste reactie was vol ongeloof

Op een dinsdag leverde ik mijn scriptie in, eindelijk! De maandag daarvoor kwam ik er achter dat ik zes dagen laat was met menstrueren. Dus het eerste dat ik deed toen ik mijn scriptie officieel had ingeleverd, was naar de drogisterij gaan om een zwangerschapstest te halen. Het ene moment was ik blij dat ik eindelijk deze 'bevalling' had afgerond, het volgende moment vond ik mijzelf op de wc met een positieve test in mijn handen. Mijn eerste reactie was vol ongeloof. Gevolgd door: 'maar dat kan helemaal niet…'

Op zondag zou ik mijn huis uit moeten. Dus op woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag was ik bezig om ál mijn spullen te verzamelen, in dozen te stoppen en te sorteren. Aangezien ik geen eigen plek meer zou hebben, belandden mijn spullen op verschillende plekken bij familie en vrienden en deel naar de zolder van het nieuwe huis in Amsterdam. Het deel dat ik niet kon houden en niet verkocht was, ging naar de stort. Kortom, niks was meer van mij, geen eigen eigendom, alles 'afstaan' aan anderen, zo voelde het.

Toen ik onverwachts zwanger bleek te zijn, heb ik ook op woensdag de huisarts gebeld, en op donderdag een afspraak gemaakt met de abortuskliniek. Want ja, ik had niet eens een huis, ik had echt niet geweten hoe ik ooit voor een kind zou kunnen zorgen. Het voelde meer als een 'probleem' dat erbij kwam, waar een oplossing voor gevonden moest worden. Op zondag ben ik verhuisd, en op de nieuwe dinsdag (één week nadat ik de test had gedaan) stond de behandeling bij de abortuskliniek gepland.

Het voelde alsof alles van mij afgepakt werd, alsof ik volledig uitgekleed werd

Ondertussen realiseerde ik me op maandag dat mijn rijbewijs en paspoort nog in een kastje lagen dat naar Amsterdam was gegaan en die had ik nodig. Dus ben ik met mijn vriend terug naar Amsterdam gegaan om dat op te halen. Dat had mijn huisgenoot niet verwacht, en zij was er niet over te spreken dat wij onaangekondigd in haar huis waren. Vervolgens was mijn huisgenoot boos op mij, of voelde ze zich onveilig, en heeft ze mij de sleutel teruggevraagd van het appartement, waar ik een maand later zou gaan wonen…

Kortom, in een week tijd verloor ik mijn studie, mijn huis, mijn spullen, het huis waar ik eigenlijk in zou gaan wonen en het kind dat kennelijk in mijn boek groeide… Het voelde alsof alles van mij afgepakt werd, alsof ik volledig uitgekleed werd. Ik verloor de regie over alles. Bijna verloor ik het geloof dat ik ook maar iets te zeggen had over al die ontwikkelingen en veranderingen in mijn leven.

Gelukkig had ik op dinsdag eerst een gesprek met de behandelend arts, voordat de behandeling zou plaatsvinden. Zij heeft mij gevraagd of ik goed over mijn keuze had nagedacht. Ik heb haar eerlijk geantwoord dat het voelde alsof daar helemaal geen tijd en ruimte voor was geweest. Toen heeft ze mij geadviseerd om de behandeling twee weken te verplaatsen. Ik ben blij dat ik dat advies heb opgevolgd.

Twee weken waarin ik mij heb kunnen verbinden met het schepsel in mijn buik

Twee weken volgden, middenin de zomervakantie, waarin ik met mijn vriend een paar dagen ben gaan kamperen. Twee weken waarin ik mij heb kunnen verbinden met het schepsel in mijn buik. Ik voelde onwijs veel liefde en warmte. Het was ook heel surrealistisch. Ik stond nog steeds achter mijn keuze en de nieuwe behandeling stond gepland op een woensdag twee weken later.

Beetje bij beetje won ik de regie weer terug. Toen de behandeling plaatsvond voelde ik me daar meer klaar voor dan de eerste keer, omdat ik me echt met de zwangerschap had verbonden, ondanks het verdriet dat dat met zich meebracht. Met de boze huisgenoot heb ik een lang en goed telefoongesprek gehad, waarbij ik haar vooral de ruimte gaf om haar boosheid te uiten, om de veiligheid te herstellen. Ze heeft mij de sleutel teruggegeven en nu woon ik toch met haar samen. Het gaat soms nog steeds op gespannen voet, waarbij ik zelf vooral ervaar dat dit haar en niet mijn huis is. Maar aangezien dit een tijdelijke oplossing is , ben ik ondertussen op zoek naar een andere kamer. Verder ben ik (vraag me niet hoe) een paar dagen na de behandeling gestart met mijn nieuwe baan, waar ik nog steeds werk. Daar ben ik gelukkig op mijn plek.

Zo, pfoe, dat was een heel verhaal van mijn kant. Ik zou eigenlijk meer ruimte willen geven om ook op jouw verhaal te reageren, vind je het goed als ik dat bewaar voor de volgende brief? Ik heb de dingen die je hebt geschreven opgeslagen en bewaard, en in mijn achterhoofd gehouden.

Het is zo fijn om te weten dat wij niet alleen zijn in moeilijke periodes, gênante verhalen, ingewikkelde vraagstukken en belangrijke levenslessen

Ik kijk uit naar jouw volgende brief. Schroom niet om in alle openheid je verhalen te blijven delen! Het is zo fijn om te weten dat wij niet alleen zijn in moeilijke periodes, gênante verhalen, ingewikkelde vraagstukken en belangrijke levenslessen. Dat wij dat allemaal mee maken. Des te mooier om die verhalen te delen. Hopelijk is je zoontje snel weer eens aan het voetballen en heb jij de tijd voor jezelf en jouw eigen projecten.

Veel liefs,

Sascha

Ps. Ik heb ook even de tijd genomen om jouw verhalen te laten bezinken en daarop te reageren. Misschien niet helemaal conform de één-week-norm, maar goed, volgens mij doen wij allebei ons best om elkaars brieven te lezen en daarop te reageren, en is dat het belangrijkst.

De zogenoemde Amsterdamse havermelk-elite

Beste Johanna,

Wat leuk dat wij elkaar gaan schrijven! Mijn naam is Sascha. Ik vind het best een beetje spannend.

Het eerste dat ik van jou las is dat je, naast moeder, ook fuwadeskundige bent. Om eerlijk te zijn heb ik geen idee wat dat is. Wil je er meer over vertellen?

Op basis van de andere woorden die over jou waren aangestipt, begrijp ik onze match wel. Het zal altijd een vraag zijn of er zoiets bestaat als een universum dat een bepaald pad voor je uitstippelt, of dat je het pad volledig zelf in de hand hebt, of dat je simpelweg wordt gestuurd door wat er in de omgeving gebeurt en hoe jouw lichaam en DNA de input van buitenaf verwerkt (dat laatste is wel een heel basale biologische verklaring). Hoe dan ook, iets wat ik in toenemende mate in mijn leven tref is een connectie met de natuur, spiritualiteit en creativiteit. Daar lijk ik ook iets van te proeven in jouw omschrijving. Klopt dat?

Terwijl ik dit schrijf vraag ik me hardop af of er sprake is van een trend in mijn leven

Dat zou betekenen dat onze match goed past binnen de ‘trend’ in mijn leven. Terwijl ik dit schrijf vraag ik me hardop af of er sprake is van een trend in mijn leven, of van een algemene trend, in ieder geval in de Amsterdamse bubbel waarin ik leef. Hoewel ik dit nooit van mijzelf had verwacht (niet de omgeving waarin ik ben opgegroeid), denk ik zeker dat ik deel uitmaak van de zogenoemde Amsterdamse havermelk-elite, waar regelmatig de spot mee wordt gedreven. Ik beoefen yoga, drink het liefst haver- of kokosmelk, en mijn vriend is ademcoach. Aldus genoeg stereotypes om een havermelkelite-bingo mee te vullen.

Natuurlijk gaat het daar verder niet om. Misschien dat iedereen die meedoet aan dit project wel past binnen bovengenoemde categorie. Ik ben eigenlijk vooral geïnteresseerd in onze verschillen, omdat ik denk dat ik daar het meest van kan leren. Toch begin ik even met het benoemen van onze overeenkomsten. Ik denk dat wij elkaar kunnen vinden in: feminisme, psychologie, liefde voor schrijven & creativiteit.

Niet lang geleden kwam ik bijna voor het moederschap te staan ....

Iets waarin onze posities van elkaar verschillen en waar ik geïnteresseerd in ben: jij bent moeder, ik ben alleen een dochter. Hoe is het om moeder te zijn? Wil je meer vertellen over je kinderen? Hoe is het om het moederschap te combineren met de baan die je hebt, en met vrouw zijn in het algemeen? Ik ben reuze benieuwd!

Niet lang geleden kwam ik bijna voor het moederschap te staan, doordat ik ongepland zwanger werd. Dat had ik nooit eerder meegemaakt, en ik kende verder niemand met een soortgelijke ervaring. Het kwam allemaal heel onverwachts en op het minst uitnodigende moment in mijn leven. Op basis daarvan hebben mijn vriend en ik besloten om de zwangerschap af te breken, met een behandeling in de abortuskliniek tot gevolg. Het verhaal zelf heeft veel verschillende kanten, met hele diepe en tegenstrijdige emoties.

.... een verandering in mijn borsten, in mijn energielevel, in mijn eetlust

Waar ik mij in deze brief op richt is de zeven weken zwangerschap die ik heb ervaren. Ik vond het zo bijzonder om zwanger te zijn. Alle veranderingen die ik in mijn lichaam ervaarde, een verandering in mijn borsten, in mijn energielevel, in mijn eetlust. Ik vond het zó mooi om te ervaren en kreeg het er heel warm van. Ik ben eigenlijk heel dankbaar dat ik heel kort, heel eventjes zo dichtbij het moederschap heb gestaan. Al gun ik de ervaringen rond de abortusbehandeling verder niemand toe. Dat was heel ingrijpend, verdrietig en pijnlijk.

Hoe dan ook, ik ben heel benieuwd naar wie jij bent. Naar alles wat je doet, wat je drijft en hoe je alle ballen naast elkaar omhoog houdt. En natuurlijk wat jij hoopt te vinden in het schrijven aan mij.

Als ik voor mijzelf spreek dan hoop ik vooral mijzelf te kunnen zijn, in een schrijvende vorm. Door alles te kunnen vragen, mogen vertellen, door – geleid door anonimiteit – geen geheimen te hoeven bewaren. Als een gedeeld dagboek.

Voel je vrij, uitgenodigd om vooral jezelf te zijn en ongefilterd te vertellen, delen, vragen

Misschien is dat te veel gevraagd, voel je vrij om grenzen aan te geven. En voel je vrij, uitgenodigd om ook vooral jezelf te zijn en ongefilterd te vertellen, delen, vragen wat er in je opkomt. Al zal je daar ongetwijfeld ook eigen ideeën bij hebben, door mee te doen aan dit project.

Lieve groet,

Sascha

Beginnen met lieve

Lieve Simone,

Wat een goed begin. Om te beginnen met die aanhef. Dat stemde meteen vrolijk en liet mij nadenken over wat ik gepast zou vinden. Ze hadden allemaal gekund wat mij betreft. Door jouw eerste brief heb ik je al een beetje leren kennen, dus ik durf het aan om te beginnen met lieve Simone.

Wat leuk om zomaar een brief te krijgen van iemand die ik niet ken. Of nou ja niet helemaal zomaar, want we hebben ons allebei aangemeld voor Schrijven naar de toekomst. De toekomst. Die is voor mij altijd lastig te grijpen. Ik weet nooit zo goed wat dat precies is. Behalve dat ik denk dat het iets is waarover je kan dagdromen, waar je gedeeltelijk invloed op kan hebben en rationeel gezien: datgene dat nog moet plaatsvinden. Maar toch werd ik getriggerd door een advertentie in ANWB's De Kampioen over dit schrijfproject. Wist je trouwens dat De Kampioen het grootste publiekstijdschrift is van Nederland? Ik ben er lid van, omdat we een auto hebben en geregeld pech. Maar dat terzijde. Wat bijzonder dat ik jou via dit project mag ontmoeten. En wat heb je een mooie eerste brief geschreven. Zoveel waarop ik meteen wilde reageren. Omdat ik nog meer vragen had, of omdat ik het juist een feest van herkenning vond, of omdat ik antwoord wilde geven op je vragen, of dacht: ik ben ook jarig in april! Mijn vriend is iemand van een tweeling en heeft ook een eigen zaak. Of: ik weet hoe het voelt om migraine te hebben, of hoe het is om mensen met dementie te ondersteunen, of iemand in je gezin te hebben met een allergie. Misschien gaan we het nog over deze raakvlakken hebben, maar voor nu denk ik dat je vast ook benieuwd bent naar wie ik ben.

Of heb ik de puzzel nu toch verkeerd gelegd?

Om te beginnen ben ik Mirjam. Mijn achternaam verraadt het al: ik kom inderdaad uit Friesland. Althans, daar ben ik geboren en opgegroeid. Inmiddels woon ik met mijn prille gezin in Zwolle. Daartussen woonde ik in Den Haag, Australië, Groningen, Haarlem (vier maanden) en Amsterdam. Degene met mijn achternaam die jij noemt in je brief ken ik niet. En ik moest even nadenken over de puzzel dat zij, de schoonmoeder van je zus, jonger is dan je zus. Heb ik het dan goed dat je zus een hele jonge man heeft? Of heb ik de puzzel nu toch verkeerd gelegd? Mijn vader draagt die achternaam en is bijna zeventig. Hij heeft ook een groot deel van zijn leven in Lemmer gewoond. Ik heb hem gevraagd of hij haar kent, maar het roept geen herinnering bij hem op. In ieder geval is zij geen directe familie. Mijn vader zegt dat er waarschijnlijk drie naamtakken zijn en dat ze mogelijk uit de tak komt waarin haar vader een achterachterneef is van mijn pake, de vader van mijn papa. Deze tak is vermoedelijk gesplitst in 1700 en volgens mijn vader een afstammeling van Franzis Meindert X. Mijn vader is erg geïnteresseerd in de (familie)geschiedenis. Hij heeft nog wel herinneringen aan een tragische gebeurtenis ergens in de jaren '60 of '70 waarbij de boerderij van een familie in Lemmer met vee en al is afgebrand. Papa denkt dat dit de boerderij van de familie van de schoonmoeder van je zus is. Ken jij dit verhaal ook? Dat moet veel impact hebben gehad.

Ooit een plek waar we met zijn allen het leven vierden en hutje mutje vrolijk op elkaar stonden tijdens grootse concerten en evenementen

En dan het hier en nu: vandaag heb ik mijn tweede coronatest gedaan. De eerste was in oktober 2020 en vandaag moest ik er opnieuw aan geloven. Heb je het al eens ondervonden? Ik vind het een erg surrealistische en onprettige gebeurtenis. Het oplopen van een verkoudheid was tot een jaar geleden iets alledaags waar je vrij weinig mee moest, behalve goed voor jezelf blijven zorgen en zakdoeken kopen. In deze tijd is dat wel anders. Na weken lockdown gaat mijn zoon sinds drie weken voor het eerst naar de opvang. We konden de klok er op gelijk zetten dat hij daar zijn eerste verkoudheid zou oplopen. Zo geschiedde. En wij ontkwamen er thuis ook niet aan. Volgens de regels vroeg ik een coronatest aan en kon ik meteen terecht. Op de fiets naar de IJsselhallen. Ooit een plek waar we met zijn allen het leven vierden en hutje mutje vrolijk op elkaar stonden tijdens grootse concerten en evenementen. Nu een plek waar mensen op anderhalve meter afstand van elkaar rondlopen in beschermende kleding, mondkapjes dragen en waar wattenstaafjes veel te diep in neusholtes verdwijnen. Het contrast kon niet groter. Gelukkig was de uitslag negatief en hebben we hier thuis de reguliere verkoudheid van voor maart 2020 te pakken. Het huidige bestaan biedt ruimte genoeg om het rustig uit te zieken.

En hoe is het om al zo lang moeder te zijn?

Ik werk nu bijna een jaar vanuit huis. Met een onderbreking van vier maanden. Want in juni 2020 werd onze zoon geboren. Wat een gebeurtenis. En ik weet niet beter dan hoe het is om moeder te worden en te zijn in tijden van corona. De 'rust', het kleine bestaan en de traagheid van deze periode zijn een zegen bij het wennen aan zo'n grote verandering in het leven. De 'rust' zet ik tussen aanhalingstekens omdat het leven in deze coronaperiode ergens ook heel onrustig is, want je moet over veel nieuwe dingen nadenken, zoals afstand houden van mensen die je het liefst dichtbij je hebt. Daarnaast zijn de aanhalingstekens ook van toepassing op het prille moederschap en het leven met een kersverse baby, want dat brengt best wat reuring met zich mee. Herken je dat ook van 21 jaar geleden? Toen je voor het eerst moeder werd? Heb je nog veel herinneringen aan het voor het eerst moeder worden? En hoe is het om al zo lang moeder te zijn? En om moeder te zijn van een tweeling? Dat lijkt mij een heel mooie gebeurtenis. Ik wen ondertussen wat aan dit nieuwe, en gedeeltelijk tijdelijke, bestaan. Zowel het moeder zijn als het leven en werken in deze bizarre tijd. Ik werk als communicatieadviseur in Overijssel. Wij bieden ondersteuning aan mensen met een psychische kwetsbaarheid. Mensen die moeite hebben met het alledaagse bestaan. En deze tijd draagt daar meestal niet aan bij. Ik zit als communicatieadviseur in ons coronacrisisteam en ondersteun de organisatie bij het vertalen van de landelijke maatregelen naar onze organisatie. Inmiddels heb ik vanuit mijn rol al 59 corona-updates verstuurd. Ik hoop dat we de honderd niet gaan halen en dit jaar het coronacrisisteam weer kunnen opheffen.

Uit jouw brief maak ik op dat jij ook op sommige vlakken moet meebewegen in deze rare tijd. Ik snap goed dat je voorzichtig bent met het oog op je medemens. En verdrietig om te horen dat je twee mensen uit je nabije omgeving hebt verloren door dit virus.

Inmiddels is mijn eerste brief aan jou ook best al lang en dan heb ik zoveel nog niet gevraagd of verteld. Dat komt vast nog. Ik kijk in ieder geval uit naar je ps: de verhalen over je hond. Dan zal ik in een volgende brief eens vertellen over onze rode kater Fred. Voor nu een fijne avond, een mooi weekend en een goede week!

Liefs,
Mirjam

En hoe zit het met houden van?

Hi Anne,

Hoe is het met je? Dank voor je brief en soms heb je dat, dat het even op zich laat wachten.

Heerlijk om jouw brief te lezen en bij een aantal dingen ook zoveel herkenning te lezen. Zoals bij het samengestelde gezin, tja wat kan ik erover zeggen. Hoe lang zijn jij en je vriend al samen? Toen mijn partner en ik samen kwamen had hij met zijn ex co-ouderschap. Toen wij een relatie kregen wist ik dat hij een zoon had, dus soms vond ik erover klagen of zeuren niet helemaal eerlijk van mijzelf. De zoon van mijn vriend was ongeveer elf jaar toen wij bij elkaar kwamen en zo'n tien jaar toen we elkaar ontmoetten. Dit is een leeftijd dat het al echt een persoon is, geen klein kind dat ik nog dingen moest leren (de basisbehoefte). Dat hij wat ouder was vond ik wel fijn. Niet de hele dag in de speeltuin moeten vermaken of continu je aandacht vragen. Maar aan de andere kant vond ik het ook lastig en dan vooral het feit hoe ik mijn rol moest invullen. Ik heb een hekel aan het woord stiefmoeder en een bonusmoeder vind ik ook zoiets van nu. De weken dat hij naar zijn moeder ging vond ik persoonlijk altijd de leukste weken, gewoon weer samen de kroeg in en doen en laten wat wij zelf willen (ik klink wel als een heks). Het is allemaal een heel verhaal en soms weet ik het zelf niet eens allemaal meer.

Dat hij wat ouder was vond ik wel fijn. Niet de hele dag in de speeltuin moeten vermaken of continu je aandacht vragen.

Maar op den duur is mijn vriends zoon helemaal bij ons komen wonen. Dit is nou al ruim drie à vier jaar en tegenwoordig ziet hij zijn moeder amper. Zijn moeder woont in België en vind het online contact al goed genoeg. Pffff wat zijn hier veel ruzies over gegaan tussen mijn vriend en mij. Over het feit dat hij bij ons woonde, dus er altijd was, zij die nergens maar ook werkelijk waar nergens haar verantwoordelijkheid in neemt. Niet emotioneel, niet financieel, helemaal niets. En ik kan werkelijk er niet met mijn verstand bij dat je zoiets als moeder laat gebeuren. Ook mijn vriend heeft een moeizame relatie met zijn ex. Zij wil geen enkel contact (met niemand niet, nauwelijks met haar eigen familie) en zij vindt zichzelf nog altijd een goede moeder op afstand. Ze betaalt nergens aan mee, ze reageert niet op vragen of iets over haar zoon, niets. Af en toe denk ik dat zij niet helemaal spoort. Of denken? Je moet niet sporen als je het zo ver laat lopen. Neem verdomme je verantwoordelijkheid als moeder. Och. Ik hou het hier maar bij, want ik kan nog uren doorgaan (ik merk overigens dat ik over dit soort privézaken schrijven soms lastig vind en dan meer in de zin, wat gaan ze ooit van deze brieven openbaar maken. Heb jij dat ook?). Het zoontje van jouw vriend is dus om het weekend bij jullie? Maar nog wel echt op een leeftijd dat je hem moet vermaken, dat lijkt mij vermoeiend. De zoon van mijn vriend is nu zeventien jaar, een puber. Ik moet zeggen dat dat ook niet altijd top is. En hoe zit het met houden van? Het houden van je eigen kind en het kind van je partner? Dat is toch anders, althans zo voel ik het wel. Ik voel voor mijn eigen zoon zoveel meer en anders dan voor mijn vriends zoon. En dat klinkt als ik het zo opschrijf heel onaardig, zo bedoel ik het niet. De zoon van mijn vriend is een schat, maar het is niet mijn kind. Hier herken je je vast wel in!? (hoop ik).

En inderdaad we doen allemaal maar wat… gek idee en tegelijkertijd ook heerlijk.

Betreft de verantwoordelijkheid waar je naar vroeg in je brief. Ik vind het nogal wat, dat ik verantwoordelijk ben over dit lieve kleine kind en dat ik hem zo goed mogelijk de wereld in wil laten gaan. Het opeens moeder zijn. De verantwoordelijkheid die je hiervoor had over jezelf was onbezonnen, luchtiger of zoiets. Ik wil een kind dat gelukkig is en mooi de wereld inkijkt, die gelukkig is met alles wat hij wil doen en met name met zichzelf. Dat voelt alsof ik die prestatie moet leveren. En tegelijkertijd kan ik het relativeren en denken, als ik hem liefde geef en geborgenheid dan komt het allemaal wel goed. En inderdaad we doen allemaal maar wat… gek idee en tegelijkertijd ook heerlijk.

Ik herken in wat je zegt dat je de rust en zonder prikkels wel fijn vindt. Dat kan ik ook echt vinden. Toch merk ik wel dat de laatste weken ik het leven saai vind. En dan meer dat ik behoefte heb om naar een vakantie toe te leven of iets dergelijks. Ik vind het nu zo uitgestippeld allemaal, je kan en mag niets. Voor mij voelt het soms als een sleur. En het is niet dat ik zin heb om elk weekend in de kroeg te staan, want die behoefte is er nu (nog) niet. Maar ik ben gek van muziek. Ik mis de concerten en de festivals. Het uit eten gaan met vriendinnen en urenlang kletsen en wijn drinken. Maar ook samen uit eten met mijn vriend. Ik ben allergisch voor saaiheid en burgerlijkheid. Terwijl ik dus stiekem die avondklok lekker overzichtelijk vind en rust geeft. Tja, ik ben soms wat tegenstrijdig. Ik heb nu voorgesteld om een maand een woningruil te doen met iemand in Berlijn. Wij zijn gek van Berlijn en komen daar het liefst een paar keer per jaar. Als we ooit weg willen uit Amsterdam dan zou Berlijn een fijne optie zijn, heerlijk die stad. Alleen het idee ‘ver weg’ van familie en vrienden vind ik wat minder. Daarom eens een maand proberen. Ik heb het idee alsof ik een beetje stil sta en prikkeling nodig heb.

Ik heb nu voorgesteld om een maand een woningruil te doen met iemand in Berlijn.

Mijn zwangerschap werd meteen medisch, ik wist ook dat dit stond te gebeuren (ook heb ik voor mijn zwangerschap aantal miskramen gehad waaronder een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij het vruchtje maar ook één eileider is weggehaald. Dus ook hierdoor was monitoren een aanrader). Ik heb van mijzelf een hele hoge bloeddruk dus dat is geen match met zwanger zijn. Ooit zo’n vijftien jaar geleden per toeval achter gekomen en hier slik ik medicatie voor waar ik niet meer vanaf kom. Waar het mee te maken heeft geen idee, aangeboren ofzo. Maar mijn zwangerschap zou never nooit niet veertig weken worden, maar het doel was wel, zo lang mogelijk. Mijn medicatie werd al meteen flink opgehoogd en ik moest op een gegeven moment wekelijks naar het ziekenhuis voor een check. Met zeventwintig weken was de bloeddruk erg hoog en ook sprake van een zwangerschapsvergiftiging. Allerlei onderzoeken en vierentwintig uur lang mijn urine opvangen. Als het de volgende dag niet anders was werd ik opgenomen tot aan mijn bevalling en in het ergste geval werd hij al gehaald. Gelukkig was mijn urine oké en werd alleen de medicatie opgehoogd en moest ik nog vaker langskomen. Het is goed gegaan met hier en daar af en toe wat uitspattingen en mogelijk wel een vergiftiging en dan toch weer niet. Ik moest na die zevenentwintig weken wel meer rust nemen, ik kon niet volgestopt worden met medicatie en niets aan mijn levensstijl doen. Aangezien mijn baan vrij stressvol is moest ik minder werken. Dat was voor het eerst dat ik de ziektewet in moest (gedeeltelijk, ik ging 50% werken), vond ik gek. Al met al heb ik op één dag na de veertig weken gehaald, het was een wonder. Ze zouden hem uiteindelijk gaan halen op de uitgerekende dag (2 juni) omdat ik niet over de veertig weken mocht). Ik wilde zo graag dat hij uit zichzelf zou komen en niet van alles weer ingezet werd. Ook omdat ik de allergrootste fobie en/of angst heb voor infuus. Bij het woord val ik al zowat flauw.

Ik heb van mijzelf een hele hoge bloeddruk dus dat is geen match met zwanger zijn.

En op 1 juni is onze zoon uit zichzelf gekomen. Mijn bloeddruk was op een gegeven moment wel zo hoog dat ze geen extra medicatie meer konden geven en dat ik alsnog aan het infuus moest. Ik heb bijna gehuild (niet eens van de helse pijn van de bevalling) omdat ik geen infuus wilde. Even ging wel door mij heen, dan kan ik misschien ook pijnstillers krijgen... maar nee, ik wilde niet. Gelukkig niet nodig geweest want toen kreeg ik persweeën. Ik heb een zwangerschapsvergiftiging gekregen toen onze zoon al geboren was, ik wist niet dat het kon. Ik heb toen een paar dagen moeten blijven maar geen last gehad. Ik herken wat je zegt, even de rust en geen bezoek in het ziekenhuis. Maar ik vond het zo verdrietig dat ik mijn kindje niet aan mijn ouders, zusje en broer kon laten zien. Dit was ook hun eerste kleinkind en neefje en dat dat onmogelijk was, vond ik erg pijnlijk. Hoe is de zwangerschapsvergiftiging bij jou zo gekomen? Waar had je allemaal last van en hoe is jouw zwangerschap verder gegaan? Had jij trouwens een fijne kraamhulp? De mijne was een bijzonder geval en dat is al een heel verhaal op zich.

Radler…. BLEGH! Maar inderdaad leuk om het zo te doen.

Wat gaan jullie doen met je dochters verjaardag en wat ga je geven?

Ik denk ook dat zij straks wel staan te dansen bij een concert of festival...dat het ooit weer ‘normaal’ wordt. Mogelijk een iets ander normaal dan wij gewend waren maar een normaal voor hen. Mis jij vakanties? Hebben jullie wat op de planning staan?

Dank voor je mooie stukje over keuzes en schuldgevoel. Ik ben het helemaal met je eens dat een blije moeder ook zorgt voor een blije baby. En niet alleen een blije baby maar dat iedereen hier blij is. En dat mijn kind het helemaal goed vindt als ik losga op een festival en daardoor weer weken energie heb (na de katers). En mooi wat je zegt over keuzes en lief dat je mij dit zo meegeeft. Wijze vader 🙂

Dank voor je mooie stukje over keuzes en schuldgevoel.

Ik heb maatschappelijk werk gedaan bij Windesheim. Ik ben niet op kamers gaan wonen in Zwolle. Ik vind Zwolle een hele mooi stad, daar is Apeldoorn niets bij. Maar voelde niet de behoefte om daar op kamers te gaan. Ik woonde hiervoor in Amsterdam op kamers met een vriendin en ben toen naar Apeldoorn gegaan.

Ik hou ook van schrijven en vind dit een heel leuk concept. Ik had vroeger jarenlang een penvriendin op Texel. Toen schreef je nog ouderwets met mooi briefpapier en ging alles per post. Ook voor jou, deel wat je wil delen en vraag wat je wil vragen. Ik ben wel benieuwd uit wat voor een gezin jij komt...ouders, broers en/of zussen? Kijk maar wat je kwijt wilt. En ik ben benieuwd, als je nu mocht reizen, waar zou je dan naartoe gaan? Heb jij een favoriete bestemming of land?

Ik ga mijn werk nog even afmaken en daarna lekker pindasoep eten, onze zoon in bad doen en zo de avond in. Hij wordt al twee avonden huilend wakker, last van zijn keel.

Ik wens jou een fijne dinsdagavond en een fijne week.

Liefs,

Josje

Wat is er nou veranderd voor mij

Hoi Anne,

Dank voor jouw brief, ik wilde meteen enthousiast terug schrijven. Maar dit weekend was mijn vriend een weekend weg en ik was alleen met mijn zoontje. Dat was toch even pittig en het lukte mij niet om de rust te pakken om jou een brief terug te schrijven. Elke keer kwam er iets tussen of waren de slaapjes van mijn zoon te kort of kwam er bezoek.

Wat leuk dat jouw zusje bijna dezelfde naam heeft en ik kan mij voorstellen dat dit voor verwarring zorgde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik had gedacht dat ik zou gekoppeld worden aan iemand van boven de 60 of iemand met een andere culturele achtergrond, of totaal iets anders dan dat ik ben. Maar toen ik jouw verhaal las dacht ik, dat is nog best hetzelfde. Geen idee waarom ik dacht dat het zo zou zijn. Desondanks vind ik het leuk om met je te schrijven en de herkenning te lezen in je brief.

Het klopt inderdaad dat ik moeder ben geworden vorig jaar in de corona tijd (1 juni 2020 om precies te zijn, de dag dat je weer voor het eerst het terras op mocht maar ik lag te puffen in het ziekenhuis). En wat leuk om te lezen dat jij ook moeder bent geworden in april, leuke naam heeft jullie dochter. Ons zoontje is ook mijn eerste en de tweede van mijn vriend. Mijn vriend heeft al een zoon van 17 dus dat is een hele andere leeftijd, hij woont fulltime bij ons. Dat is soms best pittig. Vooral om het feit dat toen wij bij elkaar kwamen dit niet het geval was, er was toen co-ouderschap. Door omstandigheden woont hij nu al ruim drie jaar fulltime bij ons.

Ik herken heel goed wat je zegt over het druk zijn met een baby en achteraf denken, waar ben ik dan zo druk mee geweest.

Maar dat je zoveel liefde kan voelen voor je kind, zo emotioneel kan worden vanuit het niets vind ik heel mooi.

Ik ervaar het moederschap als iets onwijs moois maar ook als zo iets kwetsbaars en onzeker. Want hoe voed je een kind op, dat heeft nooit iemand jou geleerd. En je wilt het allerbeste voor je kind en het beste willen doen omdat je zoveel van je kind houdt en dit gevoel gaat denk ik nooit meer weg. De impact die het heeft, nooit meer alleen druk maken om jezelf en soms egoïstisch zijn. Dus ik vind het een hele verantwoordelijkheid, soms lastig, soms niet wetend hoe en wat. Maar dat je zoveel liefde kan voelen voor je kind, zo emotioneel kan worden vanuit het niets vind ik heel mooi. En ja, dan zijn alle clichés waar, erg he! Ook wij zijn van die moeders geworden.

En tja, soms vind ik het lastig om te beseffen: wat is er eigenlijk allemaal veranderd in mijn leven? Aangezien corona al die hele tijd een rol heeft gespeeld. Dus nee, ik kan niet meer in de kroeg staan en een wijntje en/of biertje teveel drinken, op een festival helemaal los gaan of wat dan ook. En dat kan niet of minder doordat je moeder bent maar ook omdat er gewoon ‘niets’ meer is. Dat vind ik zo gek en daardoor vraag ik mij wel eens af, wat is er nou veranderd voor mij door het moederschap en wat door corona.

Ik ben sowieso enorm vergeetachtig geworden en alles is nu zo ‘normaal’ geworden betreft corona.

Pfff, ik vind het lastig terughalen hoe dat allemaal ook alweer was, zwanger zijn tijdens de pandemie. Ik ben sowieso enorm vergeetachtig geworden en alles is nu zo ‘normaal’ geworden betreft corona. Ik weet qua werk dat we thuis moesten werken, dit was wennen en gek. Vooral ook dat we de eerste tijden niet zo maar naar gezinnen mochten, alleen in crisisgevallen. Ik dacht nog, dan heb ik straks verlof en als ik terug kom is het weer voorbij en zit ik weer lekker op kantoor en is alles weer zoals het was. Nou dus NIET! Mijn zwangerschap was medisch dus op den duur moest ik heel vaak naar het ziekenhuis voor controles en afspraken. Op een gegeven moment mocht mijn vriend niet meer mee en moest ik alleen naar de afspraken. Dat was heel gek en voelde alsof ik een alleenstaande moeder was. Ook bij mijn versie mocht hij er in eerste instantie niet bij zijn, daar hebben ze gelukkig een uitzondering voor gemaakt. Ik vond het gek dan ik na zo’n bezoek in het ziekenhuis niet ergens een kop koffie kon drinken of kon lunchen. Ik was niet bang, niet bang om het te krijgen of dat het gevolgen had voor de baby. In het ziekenhuis waren ze daar wel duidelijk over dat het voor zwangere vrouwen niet anders zou zijn. Alleen als ik of mijn vriend het zou hebben tijdens de bevalling, dan zou het vervelend zijn omdat de bevalling er anders uit zou komen te zien.

Jij had dus ook geen afscheid meer op je werk en dacht dus ook dat je na de zomer terug zou komen?. Was jij wel bang in die periode? Ik was wel heel blij dat er geen babyshower kwam, als ik persoonlijk ergens een hekel aan heb is het een babyshower. Dus op dat moment hielp corona, terwijl ik heel duidelijk had gezegd dat ik het absoluut niet wilde.

Ik was wel heel blij dat er geen babyshower kwam, als ik persoonlijk ergens een hekel aan heb is het een babyshower.

Ik vind het zo lastig terug te halen wanneer alles gesloten was en wanneer het allemaal weer even open was. Want ik ben tussendoor nog wel ergens naar de kapper geweest volgens mij. Ik snap dat jij heel boos bent geweest, eindelijk dat verlof en dan mag je niets en dat het ook dramatisch was, dag mag best. Inderdaad, met lekker weer hadden wij verlof en dan niet ergens het terras op, een lekkere lunch of wat dan ook. En nu, nu voelt het allemaal bijna als normaal, dat vind ik zo gek.

Straks de verjaardag van je dochter, die zal klein gevierd moeten worden. Dat had je een jaar geleden toch nooit gedacht?! En tja, wat gaat de toekomst zijn. Ik hoorde gisteren dat de kans is dat er geen versoepelingen komen tot eind mei of begin juni. Mijn hemel, weet je hoe ver weg dat is? Ik keek wel weer uit naar een festival aankomende zomer. Nu zijn ze uiteraard bezig met al die testen maar dit is toch anders. Het is allemaal niet meer zo onbezonnen en vrij en dan vraag ik mij af, gaat dit ooit nog terug komen? Ik vind het nu al zo raar dat als ik met Sepp in de tram, metro of welk OV ik ook zit een mondkapje op heb. Dat dit voor hem normaal is en nooit ander geweest. Ik kwam in Hong Kong waar veel mensen mondkapjes op hebben (toen corona nog niet bekend was), erachter dat ik zwanger was . Als toen iemand mij had gezegd, dit is de toekomst, dan had ik diegene uitgelachen. En moet je kijken waar we nu staan. Ik denk dat de veranderingen voor ons en voor iedereen die er zich nu bewust van is, heel groot zijn. Maar onze kinderen weten niet beter. Ik mag hopen dat het leven weer normaal wordt en dat Sepp alle mooie dingen mee gaat maken die ik als kind mee heb gemaakt. En dat we niet leven in angst of beperkingen. Het zal toch ooit wel weer normaal worden?

Ik denk dat de veranderingen voor ons en voor iedereen die er zich nu bewust van is, heel groot zijn. Maar onze kinderen weten niet beter.

Mijn vrije dag is ook de vrijdag, dit was altijd al. Ik werkte fulltime maar in vier dagen. Nu heb ik één dag ouderschapsverlof opgenomen, de woensdag. Ik werk nu dus drie dagen. Ik twijfel de laatste tijd of ik dit zo blijf doen. Sepp gaat twee dagen naar de opvang, daar heeft hij het naar zijn zin en vindt het leuk dat hij gaat. Mijn ouders passen één dag in de twee weken op en de andere dag is mijn vriend thuis. Ik vind mijn werk veel en heftig om het in drie dagen te doen. Dus ik zat te denken om één dag in de twee weken de woensdag toch weer te werken. Maar ik kan daar moeilijk keuzes in maken. Bang dat ik spijt krijg, bang dat ik de verkeerde beslissing maak, schuldig voelen naar Sepp, et cetera et cetera. Ik ben sowieso waardeloos in keuzes maken. Dus daarmee ben ik nog aan het worstelen. Ik ben wel blij dat het mooie weer er aankomt. Ik vond het zo vervelend als het slecht weer was en je kon niet naar buiten om te wandelen. Ik ga iedere woensdag en vrijdag stukken wandelen met Sepp, heerlijk! En als het dan een regendag is en je zit heel de dag binnen! Sepp is op een leeftijd dat hij moeilijk zichzelf kan vermaken, zeg maar gerust niet en je ook niet met hem kan ‘spelen’ omdat hij nog zo klein is.

Hahaha ik las jou stuk over stiefelen en dacht, wat is dat? Maar ik snap hem. Zwolle heeft een mooie binnenstad, ik heb op Windesheim gezeten en een goede vriendin van mij woont in Zwolle. Jij hebt ook op het Windesheim gezeten las ik, hoe toevallig.

Kun jij goed stiefelen met je dochtertje in de wandelwagen? Mijn zoon is op een punt dat hij het zat is om in de wandelwagen te zitten en te liggen. Laatst was ik naar de Dam gegaan (dat is ook een klein voordeel van deze pandemie, geen tot weinig toeristen en dagjesmensen, dus op dat soort plekken is er niets te doen) en dan wandel ik van daaruit naar huis. Hij was er vrij snel klaar mee dus schreeuwde hij alles bij elkaar. Om snel thuis te komen ben ik de tram in gesprongen. Toen hij het daar op een gillen zetten ben ik er weer uit gesprongen en heb hem uit de wandelwagen gehaald en getild. Man, man, man, wat een gedoe. Dus tegenwoordig wandel ik met hem in de draagzak, dat vindt hij wat leuker. Gaat dit bij jou nog wel goed?

Waar kom jij oorspronkelijk vandaan op de Veluwe? Ik kom oorspronkelijk uit Apeldoorn.

Ik vind die herinneringen aan vroeger, die gezelligheid, die warmte zo fijn en dat wil ik mijn kind ook meegegeven.

Haha ik moest trouwens lachen over jouw stuk betreft de paastak… Ja, mogelijk ben jij ook zo’n moeder geworden ‘alles voor het kind’ en ik mogelijk ook. Ik heb geen paastak en denk dat ik er ook dit jaar geen één ga aanschaffen. Maar mogelijk als onze zoon wat ouder is. Hoeveel fijne herinneringen heb ik aan paaseieren zoeken bij mijn opa en oma. Ik vind die herinneringen aan vroeger, die gezelligheid, die warmte zo fijn en dat wil ik mijn kind ook meegegeven. Lekker op zondag aan de tafel spelletjes doen, ik met een glas wijn en ons zoontje met een glaasje appelsap.

Ik ga er een eind aan breien. Mogelijk heb ik niet al jouw vragen beantwoord, sorry. Maar dit wordt anders veel te lang. Ik heb moeite met kort en bondig zijn en heb teveel te vertellen. Ik heb nu ook het gevoel dat ik op al jouw stukken heb gereageerd maar mogelijk niets nieuws heb verteld of te weinig interesse heb getoond in jou. Dus voel je vrij om in de volgende brief (als je wilt) om dingen te vertellen waar jij je goed bij voelt en voel je niet verplicht om op al mijn vragen te antwoorden.

Ik merk dat ik er zelf nog een beetje in moet komen, vroeger was het allemaal zo anders met je penvriendin op briefpapier schrijven, mooi maken met stickers. Het leek toen allemaal zoveel makkelijker. Mogelijk komt dat wel en moeten we elkaar nog leren kennen. Ik ben wel benieuwd waarom jij je hiervoor hebt opgegeven.

En dat glas wijn wat jij mij van het weekend gunde (zie jouw brief) heb ik zeker gedaan en wie weet gun ik mij die vanavond ook wel (als dat stemmetje in mijn hoofd maar niet gaat zeggen, doordeweeks moet je niet drinken). Zeg mij dat jij dit stemmetje ook herkent?

Ik wens je een fijne avond en hopelijk zie ik een brief van je terug.

Liefs,

Josje

Wat is alles onvoorspelbaar

Beste Jasper,

Wat leuk om je brief weer te mogen ontvangen. Ik voel achter je zinnen dat het voorjaar eraan komt en dit een hoop positivisme met zich meebrengt. Vooral de fietstocht waar je voor aan het trainen bent klinkt erg goed. Ik hoop van harte dat het straks doorgaat. Maar de weg ernaartoe is natuurlijk het beste...

Het doet mij denken aan de super trage rondjes die ik met mijn oudste broer maakte tijdens de eerste lockdown, samen fietsend langs de Rotte. Mijn oude paarse racefiets had meer de functie van ‘praatfiets’ dan dat ik echt vooruitkwam. Ik heb twee broers, beiden werken ze in de muziek achter de schermen. Met succes, mijn oudste broer zou Eurovisie Songfestival gaan doen. Een grote klus die door corona in duigen viel. Daarna werden er nog meer opdrachten stopgezet. Op dit moment zit hij op Bali bij zijn vriendin, die hij door de crisis bijna een jaar niet heeft gezien. Samen hebben ze een succesvol mondkapjesbedrijf opgezet, Batik Be Safe, waarvan een deel van de winst naar voedsel gaat voor arme mensen in het noorden van Bali die het extreem slecht hebben. Tijdens onze fietstochtjes werd het idee voor dit bedrijf geboren. Het gaf ruimte in zijn hoofd, om creatief te blijven wanneer alles stil ligt.

De dagelijkse uitdagingen en alle ballen de lucht in houden is iets wat jij als vader als geen ander begrijpt

Nu verder over mijn zwangerschap. Bedankt voor de felicitatie! Ik zit nu in de eerste week van mijn verlof en ik merk dat de extra kilo’s en de fysieke beperkingen mij toch wat depri maken. Ik kan niet wachten om straks meer te kunnen. Ik weet dat het nog een tijdje gaat duren, dus ik heb het maar te accepteren... Ook al die keren dat ik in de nacht naar het toilet hobbel.

Het is trouwens fijn om een brief te krijgen van iemand die ook kinderen heeft. De dagelijkse uitdagingen en alle ballen de lucht in houden is iets wat jij als vader als geen ander begrijpt. Zeker zo’n beginperiode met twee kleintjes. Bij jullie ging dat nog sneller achter elkaar. Inderdaad heftige tijd! Mooi dat jullie nu iemand hebben gevonden die meehelpt. Goed om meer rust te creëren en het zorgt hopelijk ook straks voor meer tijd met je vrouw.

Je beschrijft ook dat je avondwandelingen beperkt zijn door de avondklok. Het is inderdaad gedoe. Ik begin het steeds meer een vreselijk ding te vinden. Ik respecteer de regels, toch probeer ik het zelf zo creatief mogelijk in te vullen, anders word ik gillend gek. Dat alles dicht is en kinderen nergens naartoe kunnen is ook zoiets. We hebben geen auto’s voor de deur, maar een grasveldje. Dus heb ik op 27 februari, mijn dochters derde verjaardag, een springkussen gehuurd. Het voelde wat verwend, maar ik wist ook dat heel de straat mee kon springen. Er kwamen zelfs kinderen van een straat verder. De zon scheen en er ontstond spontaan een borrel met de buren. Een jaar geleden stond ik zowat tegen het keukenraam gedrukt, zó druk was het binnen. Nu was het veel meer ontspannen. Er was tijd voor een normaal gesprek. Familie die langskwam volgens het blokkenschema en buiten kwam zitten.

Mijn tweede verlofweek start met een drama

De dierbare momenten in deze coronatijd zijn de zonnige dagen tegenover dagen vol sneeuw en ijs met de mensen van wie ik houd. Zoals mijn vader die eindelijk weer op zijn oude noren mocht schaatsen. En mijn dochters eerste ‘schaatsles’ van opa. Daarom kan ik mij net als jij verheugen op het voorjaar. De winter is extra hard geweest voor iedereen, zeker met al die nieuwe regels. Ik ga nu weer even proberen te slapen. Het is half 4 in de ochtend. De zwangerschapshormonen houden mij wakker.

Dit is waar het eerste gedeelte van mijn brief stopt. Mijn tweede verlofweek start met een drama. Ik word heel vroeg in de ochtend door een collega gebeld. Twee gemiste oproepen. Ik besluit om de auto niet te starten en bel terug. Het zal wel over werk gaan... Het is iets totaal anders. Ik hoor dat er iemand is overleden. Een gevluchte actrice uit Syrië die ik goed ken sinds de oprichting van onze stichting. Ik krijg een soort van shock door mijn lichaam, haal mijn dochter uit het kinderzitje en ren met haar op mijn arm naar huis. Gelukkig is mijn vriend thuis. Hij heeft het slechte nieuws ook net gehoord. Ik loop naar boven, ga op zolder op bed liggen om mijn buik te beschermen die hard is geworden. Het blijkt dat ze door een misdrijf om het leven is gekomen. Ze is neergeschoten in haar eigen huis door een bekende. Als ik eraan denk word ik misselijk. Volgend jaar zouden we samen op het podium staan in mijn eigen theatervoorstelling.

Een paar dagen later word ik geïnterviewd door een journalist. Ik stuur wat beeldmateriaal op en kan het nog steeds niet geloven. Hoe kan iemand zoiets doen? Mijn collega’s zoeken contact met haar familie en ook de lokale politie. Hoe kan iemand zoiets doen? Het blijft door mijn hoofd spoken. Gelukkig houden mijn collega’s het geregel van mij weg.

De volgende dag breken mijn vliezen

Op zondag probeer ik te ontspannen met mijn gezin. Ik trek nog een laatste onderdeel van het babybedje uit de schuur. Poets het stof eraf. Er moet nog veel gebeuren... Ik ben de volgende dag precies 38 weken zwanger. Gelukkig is er nog tijd, denk ik. In de avond kijk ik samen met mijn vriend een film in bed. Even iets anders.

De volgende dag, op maandagochtend 22 maart, breken mijn vliezen. In de middag wordt onze tweede dochter geboren. Ze draag een Koreaans-Indische naam. In het bezit van schoonheid en kracht, betekent het. Ze is gezond. Ik ben trots op mijn lichaam, het was een natuurlijke bevalling, zonder pijnstillers, prikken of medisch gedoe. Alles gedaan op puur ademhalen.

Wat een geluk om mijn dochter in mijn armen te houden. Wat is alles onvoorspelbaar.

Tot schrijfs,

liefs, Dewi

Nieuw leven

Beste Jasper,

Bedankt voor je brief, ik vind het mooi dat je de eerste stap hebt gezet om te schrijven. Ik heb je brief twee keer gelezen. Na de eerste keer bleef je opmerking over het nieuwe jaar mij bij, het ging over het hebben van goede voornemens. Je neemt ze met een korreltje zout. Dat is precies hoe ik het nu ook voel.

Na zo’n heftig jaar moet je niet teveel willen, maar het gewoon laten gebeuren, meebewegen met wat komt. Een goede vriendin van mij vroeg tijdens de kerstvakantie naar mijn ambities voor het komend jaar. Ik begon direct met het opsommen van een paar projecten en toen ben ik halverwege de zin gestopt met praten. Onzin. Een juiste balans vinden in deze coronatijd en een gezond kind op de wereld zettten, dat is al genoeg voor 2021.

Heel 2020 was een opeenstapeling van onverwachte gebeurtenissen, positief én negatief

Op dit moment ben ik 29 + 6 weken zwanger van mijn tweede kindje. Samen met mijn vriend heb ik al een dochter van twee jaar. Volgende maand wordt ze drie jaar. Bijna uit de luiers en direct weer dóór...! Het is allemaal heel snel gegaan, mijn zwangerschap kwam totaal onverwachts. Heel 2020 was een opeenstapeling van onverwachte gebeurtenissen, positief én negatief.

Laat ik beginnen bij de eerste lockdown in maart 2020. Zoals je weet werk ik als freelance actrice. Daarnaast werk ik als theater/filmmaker en ben ik founder van Buddy Film Foundation. Een startloket voor gevluchte filmmakers, acteurs en creatievelingen.

Op donderdag 12 maart was ik voor Buddy Film Foundation op pad in Den Haag als begeleider. Samen met twee gevluchte filmmakers zou ik minister van Engelshoven interviewen over Internationale Vrouwendag van de Rijksoverheid. Ze was er niet. Ik voelde vreemde kriebels in mijn onderbuik. Niet veel later kreeg ik een appje van mijn vriend: ‘Het land gaat op slot.’

De volgende dag was het begin van de lockdown.

Het begin van niet weten wat er komen gaat.

Het begin van je familie en vrienden niet meer omhelzen.

Het begin van thuiswerken.

Het begin van gesprekken via een scherm.

Het begin van een pauze, werk stopt.

Het begin van projecten die worden verplaatst en wéér worden verplaatst, en wéér worden verplaatst, en wéér.

Het begin van een nieuwe balans thuis.

Het begin van nieuwe afspraken.

Wie zorgt? Wanneer? Wie werkt? Wanneer? Wie ruimt op?

Het begin van afscheid nemen bij een begrafenis zonder andermans tranen in je nek.

Het begin van niet meer mogen reizen.

Maar het is ook het begin van:

Samen zijn in ons nieuwe huis.

Dankbaar zijn voor alle stappen die je kind maakt en dat je erbij bent.

Buiten vergaderen.

Thuis vergaderen met je pyamabroek en je pantoffels nog aan.

Je eigen huiskamer veranderen in een restaurant of kroeg.

Je tuin omtoveren tot camping.

Buurtborrels op het grasveld.

Je eigen vrijmibo aan de keukentafel.

Je vrienden missen.

Weten welke vrienden er altijd voor je zullen zijn.

Nieuwe creatieve plannen bedenken.

Weer leren spelen, niet op het podium of voor de camera, maar in het echt, voor je eigen kind.

In de zomer mochten we weer veel meer. Toch kon ik steeds minder, mijn energie ging achteruit. Het dieptepunt was denk ik wel het moment dat ik ging fietsen langs de Rotte met mijn gezin. Ik was totaal buiten adem, ik moest mijn fiets aan de kant zetten en op de grond gaan zitten. Mijn buik was enorm opgezet.

Het klinkt alsof je zwanger bent, zei ze tijdens een telefoongesprek

Ik ging naar de dokter. Als eerste werd er een zwangerschapstest gedaan. Negatief. Daarna volgden er onderzoeken, urine, ontlasting, bloed... Alles werd getest. Camera erin. Er werd niets gevonden. Ik was kerngezond, maar voelde mij doodziek. Ik nam contact op met mijn beste vriendin, chirurg, en stuurde de medische resultaten op. Ik vertelde hoe ik mij voelde. Het klinkt alsof je zwanger bent, zei ze tijdens een telefoongesprek. Uiteindelijk bleek het zo te zijn, na een echo. Een minuscuul vruchtzakje, door iedereen over het hoofd gezien. Ik moest een paar weken bijkomen van dit nieuws. In deze tijd zwanger, waar niets gaat zoals je verwacht? Nu ben ik blij en trots dat alles zo voorspoedig gaat met het nieuwe leven in mijn buik.

Ik schreef over de onzekerheid die covid-19 met zich meebrengt voor veel mensen. Ook voor mijn gezin geldt dit natuurlijk. Ik ben opgelucht dat het financieel goed is gegaan. Ik ben trots op mijzelf als freelancer en als creatief ondernemer. Afgelopen najaar heb ik keihard gewerkt, mijn foundation doet het goed en ik heb zelfs een nieuwe functie erbij gekregen als filmprogrammeur.

Het kan allemaal nog steeds; acteren, schrijven, regisseren, produceren, ondernemen. Wat een mazzel, wat een geluk.Wat is geluk? Dat mijn vrienden en familie, positief of negatief getest, gezond zijn op dit moment. De energie en warmte die je voelt wanneer je samen bent, wat niet tastbaar is.

Je vertelde in je brief waar jij je zorgen over maakt in de toekomst. Hoe zal de wereld er straks uitzien? Wat wordt het ‘nieuwe normaal’? Ik weet het niet. Voor de crisis, en nog steeds, maakte ik mij zorgen over ongelijkheid. Elkaar niet meer als mens zien. Medemenselijkheid. Ik vind het belangrijk om mijzelf én anderen daarop te blijven aanspreken.

Tot dusver mijn hersenspinsels, tot de volgende brief.

Warme groet,

Dewi