Een traan over mijn wang

Beste Deem,

Ik begrijp heel goed dat na deze hectische periode het schrijven en versturen van een brief geen prioriteit voor je was. En stel dat je wel tijd had gehad, dan was het heel normaal als het niet een samenhangend verhaal zou zijn. Toch moet ik mijn complimenten aan je geven over hoe en wat je hebt geschreven. Ik had kippenvel na het lezen van je brief. Jouw prachtige warme woorden over je zus straalden van het papier.

Wat je schrijft is zo puur en eerlijk

Alles wat je voelde, van intens verdriet tot kracht en de band van jullie familie, heb je fenomenaal op papier gezet. Wat je schrijft is zo puur en eerlijk. Bij de herinnering van jou en je zus in bed had ik zelfs een traan over mijn wang. Toen ik het las voelde het alsof de cirkel rond was. Hoe was dat voor jou? Het overlijden is tragisch en verdrietig, maar je beschrijft zoveel waardevolle gesprekken, gevoelens en familiegebeurtenissen. Je mag trots zijn. Op jezelf en je familie!

Het leven blijkt maar weer eens niet vanzelfsprekend te zijn. En dat rouw de achterkant van liefde is, daar ben ik het eens. Niet omdat ik denk dat je pijn hoort te hebben bij rouwen. Rouwen is voor mij iets van liefde en het beseffen dat dat er niet meer gaat zijn. Rouwen is voor mij dus niet alleen pijn maar ook loslaten, herinneringen, warme gevoelens, maar met name alles tegelijk.

Als ik eerlijk ben heb ik nog nooit iemand verloren die heel dichtbij stond. Wel al mijn opa’s en oma’s zien gaan en tijdens mijn werk dichtbij intense rouw geweest. Mijn moeders moeder is in augustus 2021 overleden. Het verdriet, maar ook de warmte en liefde van mijn moeder deden mij ook wat. Allerlei gevoelens en manieren van omgaan hiermee.

.... [ik ben] van mening dat menselijkheid in de zorg moet kunnen

Vanuit de opleiding krijgen we geleerd dat wanneer je zorg levert aan rouwende mensen, je je eigen gevoelens moet tonen. Het zien dat mensen niet alleen zijn, dat de situatie verdrietig is en het delen van emoties zorgt voor betere zorg. Daarnaast ben ik van mening dat menselijkheid in de zorg moet kunnen. Gelukkig deel ik vaak mooie en gelukkige momenten binnen mijn werkveld. Hoewel het ook heel bijzonder is om als zorgverlener tijdens rouw zorg te mogen verlenen. Ik vind het mooi hoe je schrijft over zorgverleners, lang niet iedereen doorziet dat wij behalve medische handelingen ook veel mensenwerk doen. Daarnaast ben ik blij dat je dit zo hebt ervaren. Dit gunde ik je ook.

Ik zal in deze decemberperiode een kaarsje voor je zus branden.

Om op je vragenvuur terug te komen. Ik ben heerlijk naar vriendinnen in Zweden geweest en daarna met vrienden naar Portugal. Dit was meer een stedentrip en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet bepaald uitgerust terugkwam. Wel vol nieuwe verhalen en mooie herinneringen, gelukkig. Ga jij nog iets doen/weg tijdens Kerst en Oud & Nieuw?

Daarnaast hebben mijn ouders het ouderlijk huis verkocht en help ik ze met dozen en spullen inpakken. Ik moet eerlijk zeggen dat het nostalgisch voelt. Ook gun ik mijn ouders dit nieuwe avontuur. Ze gaan alleen wel ver weg wonen, dat betreurt me met vlagen.

Dit cadeautje gaat om het gebaar

Mijn vraag aan jou is of je in de Sint gelooft?
Zo niet dan is dat niet erg. Beloofd!
HulpSint vindt rijmen gewoon ontzettend fijn
en hoopt dat die je kan verblijden met wat klein(s)
Dit cadeautje gaat om het gebaar
het is wel een beetje laat niet waar
Sint is allang naar Spanje toe
Samen met zijn paard en de hele Pietencrew

221206_LouisB aan Deem_e

Lieve Deem,
Bedankt voor je open, krachtige, emotionele brief. Ik kijk er ook naar uit om koffie met je te drinken. Laat jij weten wat past/waar jij aan toe bent?

Wie weet tot snel en anders tot de volgende brief.

Liefs, LouisB

<3

Jouw brief was de eerste die ik ooit gekregen heb

Hoi Eilys,

Dit wordt mijn allereerste brief! Dat is heel spannend voor mij. Jouw brief was ook de eerste brief die ik ooit gekregen heb. Dat vind ik erg leuk! Ook vind ik je tekeningen erg mooi – ik hou ervan maar kan het zelf niet.

Ik heb een Turkse en een Bulgaarse naam. Mijn Bulgaarse naam is Nora. Ik kom dus uit Bulgarije, uit een dorp vlakbij Kirdjali. Ik was 18 jaar toen ik naar Turkije verhuisde en daar heb ik tien jaar gewoond. Daarna ben ik weer naar Bulgarije geweest voor twee jaar. Nu woon ik alweer negen jaar in Amsterdam. Je kunt dan vast wel raden hoe oud ik ben!

Soms zou ik willen dat ik met de kennis en ervaring van nu terug kon naar de Nora van 18 jaar

Ik vond 30 ook altijd een belangrijke leeftijd, maar nu ik ouder ben vind ik elke leeftijd eigenlijk belangrijk. Toen ik 29 was, overleed mijn vader en toen ik 30 was mijn moeder. Soms zou ik willen dat ik met de kennis en ervaring van nu terug kon naar de Nora van 18 jaar! Ik zou heel veel fouten niet meer maken.

Ik werk sinds vijf jaar niet meer, ik heb een auto-immuunziekte en als het beter gaat wil ik wel weer werken. Vroeger heb ik in de horeca gewerkt maar dat wil ik niet meer. Ik volg nu Nederlandse les en wil straks een mbo-opleiding doen. Iets met zorg denk ik, want ik hou ervan om mensen te helpen. Ik ben een zorgzaam persoon.

Ik heb niet zoveel energie als jij!

Ik woon alleen, ik heb geen familie hier en ook niet veel vrienden, alleen twee goede vriendinnen. Eentje is verhuisd naar Turkije en zie ik niet zo vaak meer, en de ander houdt van andere dingen doen dan ik. Soms ben ik eenzaam. Ik heb niet zo veel energie als jij! En ik hou meer van binnen zitten dan van buiten zijn, maar ik ga wel elke dag naar buiten om te wandelen. Ook wil ik weer gaan sporten, maar ik moet het wel heel voorzichtig opbouwen vanwege mijn ziekte.

In mijn vrije tijd vind ik het leuk om te breien, vooral sokken en slofjes. Ook kijk ik graag naar Netflix, ik volg verschillende series (vooral dramaseries en politieseries). Welke series of films kijk jij graag naar? Ook hou ik net als jij van koken, vooral Turks. Op internet zoek ik vaak Nederlandse gerechten om te koken, zoals stamppot met gerookte worst. Dat vind ik ook erg lekker.

Dank je wel voor jouw brief en ik kijk uit naar je volgende!

Groetjes,
Nora

Soms loopt het leven anders

Lieve Maria,

Ik had een kaart voor je geschreven met het idee om snel daarna een brief te schrijven, en deze sowieso snel ‘op de bus’ te doen. Soms loopt het leven anders. Diezelfde avond ging het mis bij mijn vader. Lang verhaal wat neerkomt op heel veel uitzaaiing en een breuk omdat het in z’n botten zit. Super pijnlijk, veel zorg, enzovoort, enzovoort.

Ik regel, ik doe, maar vergeet mijzelf

En ik schiet totaal in mijn mantelzorgrol. Ik regel, ik doe, maar vergeet mijzelf. Morgen daarom een verplichte vrije middag om bij te slapen én om de brief op de bus te doen. Ik ga op zoek naar rust, vooral in mijn hoofd, om snel weer een brief te schrijven, maar dan snap je de vertraging.

Dikke kuzzz,

Wilma

220824_WaM

'Zonder verhaal verdwijn je'

Hi D,

De hoeveelheid herkenning die jij voelde toen jij mijn brief las, had ik niet gelijk. Misschien omdat ik niet wist wat ik kon verwachten. Het eerste gevoel wat jij mij gaf met je  geschreven brief was de warmte, de energie en het enthousiasme. Daarna kwam bij mij ook de herkenning. Voor de studie naar de stad verhuizen, wonen met katten en het zijn van een generalist. Tijdens het lezen voelt het ook alsof ik bij je op de koffie ben, dankjewel voor je warme en beeldende brief! Ik voel me meer dan welkom.

Ik moet nog een beetje wennen aan het idee dat mijn woorden op papier 'permanent' zijn

Ik moet nog een beetje wennen aan het idee dat mijn woorden op papier 'permanent' zijn. Omdat wat ik nu denk en hoe ik nu in het leven sta, weer zo anders is dan over vier jaar, laat staan in de toekomst. Het voelt definitief, terwijl ik graag nieuwe ervaringen, ideeën en informatie op doe. Dat gezegd hebbende (of eigenlijk geschreven 😉) hoop ik dat ik van jou mag leren en dat je het niet erg vind als ik ineens ergens anders over denk. Ik zal dan zeker toelichten hoe deze gedachteverandering is ontstaan.

Waar jij in het mooie Brabant bent opgegroeid, groeide ik op in de randstad van Zuid-Holland. Samen met mijn Hollandse ouders. Als ik hier aan terug denk krijg ik een lach op mijn gezicht. Mijn vader gebruikt humor in veel situaties en mijn moeder heeft een eigen bedrijf en laat mij zien wat hard werken is.

Ook krijg ik een lach op mijn gezicht als je schrijft dat ik volwassen klink. Het enige wat ik niet terughoor van mensen om mij heen is dat ik volwassen klink. Ik heb namelijk een hoge stem 😉 Wat voor stem heb jij? En hoe zie je er uit?

Over de liefde zou ik je van alles willen leren

Over de liefde zou ik je van alles willen leren, het liefst schrijf ik een handleiding. Voor jou en al m’n vriendinnen. Helaas is het enige wat ik aan je kan vertellen dat je je gevoel moet volgen. Zolang het leuk is, is het leuk. Andere tips:

Als je gevoel voor en met iemand zo sterk en warm is, dan is over randzaken te praten en zijn ruzies en meningsverschillen om te leren en te verbreden, niet om een relatie te beëindigen. Volg je gevoel!

Het duurde iets langer voor deze brief in jouw brievenbus belandde omdat ik druk aan het werk en sparen ben. Daarnaast vind ik het belangrijk om iets terug te sturen met echte aandacht. Ik beloof hierbij plechtig dat je van mij hoort als ik niet meer brieven stuur!

.... in mijn wereld verdwijn jij niet meer!

Afgelopen weken heb ik Bob, de podcast, geluisterd. In aflevering vijf vertellen ze: 'Zonder verhaal verdwijn je'. Dit greep mij aan, het gaf me een realisatiemoment dat het echt Mijn leven is. En dat wie schrijft, die blijft. Daarom vind ik het extra leuk dat wij naar elkaar schrijven. Jouw verhalen bewaar ik goed, in mijn wereld verdwijn jij niet meer!

Wanneer ik moet vertellen over wat mij fascineert in de gezondheidszorg raak ik niet uitgepraat. Aan de ene kant zijn zorgen voor, het verschil kunnen maken, contact kunnen maken en de uitdaging van de diversiteit dingen die ik fantastisch vind. De andere kant: de manier waarop zorg is, hoe ongeregeld de bedrijfsvoering van de zorg is, irriteert me.

Ik snap niet dat ons land zo gefocust is op geld

Misschien zit hier een irritatie bij mij. Ik wil zo graag iedereen het best mogelijk helpen. Ik snap niet dat ons land zo gefocust is op geld, hier komt dan ook mijn irritatie over politiek vandaan. Ik volg het ook, maar niet het soap-gehalte. Meer in de hoop dat het land iets minder kapitalistisch wordt. En of mijn denkbeeld over het leven niet 'te' vreemd is. Ik ben ook nieuwsgierig naar jouw werk. Wat houdt het in? Waar bestaan jouw dagelijkse taken uit? En heb je een aanrader of een film die ik echt gezien moet hebben?

Als laatste zou ik graag aan je willen vertellen dat ik zo erg van thuis rommelen hou. Ik heb minstens een keer in de drie maanden de inhoud van mijn huis verplaatst, en vind opruimen en schoonmaken heerlijk. Het maakt niet alleen ruimte in mijn hoofd, maar ook letterlijk in mijn omgeving.

Op de valreep kreeg ik jouw kaartje binnen van Schiermonnikoog. Wat een mooie plaat! Hoe was het daar? Wat heb je allemaal gedaan? En had je je katten mee? Ik vind je handschrift hartstikke leesbaar hoor!

Ik kijk uit naar je volgende brief.

Liefs,

LouisB

Ik hoor nu dat er ook vliegende auto’s verwacht gaan worden

Hoi Lies,

Allereerst dank voor je leuke brief en prachtige kaart. De kaart toont een prachtig lenteboeket, daar kan ik echt van genieten. Niet alleen via de kaart, maar ook door er een te plukken in de natuur en mijn tuintafel ermee te versieren. Ik begrijp dat jij hier ook zo van kunt genieten.

Hoe grappig hoe je de reis beschrijft bij het aankopen van deze kaart. Winkelen op afspraak. Dan ook nog een code geel. Echt een uitdaging dus. Weet daarom dat je kaart zeer wordt gewaardeerd!

Bij ons in de kinderopvang zijn we sinds 19 april jl. weer helemaal open, dus ook de BSO. We hebben locatieplannen geschreven om te zorgen dat kinderen zoveel mogelijk in bubbels worden opgevangen om de risico’s voor besmetting zoveel mogelijk uit te sluiten voor zowel medewerkers als de kinderen.

Het laatste persbericht voelde naast zakelijk ook persoonlijk als een soort van bevrijdend voor me. Terrassen weer open, vrij winkelen zonder dit vooraf te plannen, vaccinatie in het vooruitzicht.  Ik kan er echt naar uit kijken. Wanneer ik dan de cijfers zie, geeft dat natuurlijk wel weer bedenkingen. Tijdens de eerste lockdown was er zo’n groot gevoel van saamhorigheid en respect voor zorgmedewerkers. Helaas zie ik dit nu minder terug in de maatschappij omdat eigen belang dan toch weer meer prevaleert. Jammer, maar gezien de duur van alles misschien ook wel  begrijpelijk.

Want hoever ben ik bereid te gaan als ik ook dingen moet laten?

Ik wil eens een schot voor de boeg doen om te kijken waar wij over zeven jaar staan. Het lijkt ver, maar het zal ook sneller daar zijn dan verwacht. Wat mij het meest bezighoudt is het milieuvraagstuk (opwarming van de aarde). Wij rijden sinds kort volledig elektrisch en dat bevalt goed. Ik hoor nu dat er ook vliegende auto’s verwacht gaan worden. Over zeven jaar zullen deze misschien wel tot ons 'straatbeeld' gaan horen en vinden we dat gewoon, net als nu de elektrische auto’s. Hoe dragen we de wereld over aan volgende generaties en voelen we voldoende urgentie? Dit is ook best een gewetensvraag merk ik bij mezelf. Want hoever ben ik bereid te gaan als ik ook dingen moet laten? Ik denk dan aan het minderen van vliegen voor een fijne vakantie. Maar ook bewuster, dan nu, kijken wat ik koop en of het wel echt nodig is.

27 maart was er Earth Hour, heb je daar wel eens van gehoord? Met Earth Hour wordt aandacht gevraagd voor de natuur en de aarde. Wereldwijd doen mensen één uur het licht uit om aandacht te vragen voor de kwetsbare natuur op aarde. Ik heb gelezen dat er inmiddels miljoenen mensen in meer dan 190 landen meedoen. Toen onze kinderen klein waren, deden we hier al aan mee. Dit had een heel leuk bijeffect. We gingen dan met jas en vuurkorf buiten zitten, marshmallows in het vuur en hadden het erg gezellig. Bij de laatste Earth Hour was alleen onze jongste (inmiddels 21) thuis en hebben we opnieuw met z’n drieën een uur buiten met kaarslicht doorgebracht. Heel gezellig en juist dan krijg je ook hele leuke gesprekken met elkaar.

Ken je het initiatief van Earth Today?

Maar waarin zouden wij verder het verschil kunnen en willen maken? Ken je het initiatief van Earth Today? Het idee is hier om vierkante meters natuur te beschermen.  Het doel van de initiatiefnemers is om in de eerste maand één miljoen vierkante meters veilig te stellen. De vierkante meter natuur die wordt aangekocht wordt beschermd door een van de deelnemende natuurbeschermingsorganisaties. Veel influencers zetten hun bekendheid in voor promotie van dit initiatief. Wat ik hier mooi aan vindt is dat het een overzichtelijk initiatief is, dat het verbindt en dat het ook visueel maakt welke impact gemaakt kan worden. En virussen als Covid zullen naar verwachting, net als de 'gewone' griep deel van ons leven blijven uitmaken, vrees ik.

Jij schrijft dat je hoopt dat over zeven jaar de verdraagzaamheid weer terug is. Ik herken wat je schrijft over dat verschillen nu soms eerder uitvergroot worden. Het leven als uitgangspunt nemen is een mooi uitgangspunt, Lies. Hieraan zou ik willen toevoegen dat we diversiteit meer gaan omarmen en minder veroordelen. Ik geloof er heilig in dat we onze levens verreiken wanneer we een meer open en belangstellende blik hebben naar anderen. Wat beweegt die ander en waarom? We hoeven het ook niet altijd met een ander eens te zijn maar veroordelen is wat mij betreft de andere kant van het spectrum.

En hoe leuk is het zoals wij aan elkaar verbonden zijn door dit initiatief. De basis begint bij belangstelling en nieuwsgierigheid en het levert zoveel meer op.

Ik wilde het geloof ik vooral goed doen.......

Ik weet niet hoe jij dat ervaart maar ik leer ook zoveel van mijn eigen kinderen wat dat betreft. Ze kunnen me soms echt een spiegel voorhouden en me tot nadenken stemmen. Onbetaalbaar (en oké soms een klein beetje irritant). Het beeld van jongeren over hun toekomst intrigeert mij. Ze lijken meer in het moment te leven en zich minder te laten leiden door verwachtingen. Dat is interessant als ik terugkijk naar mijn eigen jeugd. Ik wilde het geloof ik vooral goed doen (wat dat ook moge zijn) en dat ervaar ik eigenlijk nog steeds wel een beetje.

Hoe vergaat het jou nu de praktijk weer iets langer open is? Heb je een weg hierin kunnen vinden? Je bent bezig met de ontwikkeling van integrale zorg voor vrouwen in Zwolle. Dat lijkt mij een prachtig initiatief. Zijn er al ervaringen opgedaan? Hoe kijk jij er overigens tegenaan als ik mijn shiatsu-ervaring bij jou opdoe?

Wat betreft jouw vragen over het nieuwe werken: voor mij is het nog steeds een deel vanuit huis en een deel op locaties. Dit bevalt wel goed en is ook nodig omdat de dienstverlening ook op locatie plaatsvindt. Het leidinggeven zo is ook wel verrijkend geweest, ik merk dat ik andere voelsprieten moet opzetten om het gemis aan non-verbale signalen een beetje te kunnen opvangen. Daarnaast is mijn team ontzettend goed bezig en nemen zij ook regie naar mij als dat nodig is. Zo fijn! Ik heb in mijn woonkamer een plank met enorm veel kaarten, die ik in de afgelopen periode heb ontvangen met lieve woorden, die doen zo goed. Ik probeer hier ook zo attent mogelijk in te zijn naar mijn collega’s. Wat voor mij lastiger was, is mijn eigen humeur te managen gedurende bepaalde perioden de afgelopen tijd. Ik geef mezelf dan een schop onder de kont en ga naar buiten om te ontspannen en hopelijk nieuwe inzichten op te doen.

Lies, ik heb gelezen dat je graag de brievenbus in de gaten houdt. Dat heeft mij geïnspireerd tot een initiatief waarvan je snel meer zult merken. Ik hoop dat je ervan geniet.

Voor nu warme groet vanuit Slijk-Ewijk,

Gera

Dat gat tussen arm en rijk vind ik soms ondragelijk

Lieve Tanja,

De tweede brief heeft even op zich laten wachten. Het nieuwe jaar is voor mij al veelbewogen begonnen. Daar zal ik zo nog wat over vertellen.

Eerst vind ik het leuk te reageren op jouw brief. Wat bijzonder dat je zo betrokken bent bij Eritreërs in Nederland. Wat trok je zo in het contact met deze mensen? Ik kan me voorstellen dat er grote wederkerigheid in het contact zit als jij zoveel voor hun kan betekenen. Een vriendin van mij van mijn studietijd heeft jaren bij de IND gewerkt. Zij moest toen veel van die verhoren doen met Eritreeërs die in Nederland kwamen voor een asielaanvraag. Wat me vaak raakte in die verhalen is dat het ook maar nattevingerwerk is wie wel en wie niet mag blijven. Ben jij ook betrokken geweest bij hun verblijfsvergunning procedure? Hoe was dat? Ik kan me voorstellen dat er ook veel frustratie en onmacht bij komen kijken.

Tijdens mijn studietijd voelde ik ook een grote drive om iets te betekenen voor de ongelijkheid in de wereld. Waarom is het in de wereld zo oneerlijk verdeeld? wij kunnen gewoon met ons paspoort overal vrij heen reizen en anderen moeten door onmenselijke procedures op hun zoektocht naar veiligheid. Dat gat tussen arm en rijk vind ik soms ondragelijk.

Na mijn studietijd lied ik die drive weer een beetje varen. Ik merkte dat ik moeilijk echt in het veld iets kon betekenen en wist toen ook nog niet zo goed hoe ik invulling wilde geven aan mijn wens om van betekenis te zijn. Daarom besloot ik te reizen en yogales te gaan geven. Pas nu ik ben begonnen in het team voor mensen met dementie voel ik dat die drive weer terug komt.

Nooit eerder heb ik gevoeld dat iets zo goed bij mij past als dit.

Afgelopen maandag had ik een sollicitatiegesprek voor een nieuwe functie binnen het bedrijf als junior projectleider. Ik heb deze week ook te horen gekregen dat ik het ben geworden. Er komt dus een heel nieuw pakket aan verantwoordelijkheden aan. Nooit eerder heb ik gevoeld dat iets zo goed bij mij past als dit. Een verandering teweegbrengen in hoe de zorg in Nederland georganiseerd is vind ik fantastisch. Daarnaast krijg ik nu de mogelijkheid om en met mensen te werken en te organiseren en leiding te geven. Twee dingen die ik heerlijk vind. Ik hoop dat ik onderdeel kan zijn van een beweging die over een aantal jaar landelijk de norm is. Dat de zorg voor mensen met dementie - en ook de zorg in het algemeen - een ander kleur krijgt. Dat we uitgaan van de mens. Niet van de ziekte. Dat we het menselijke in iedereen kunnen ontmoeten en aanspreken. Niet de problemen of de kwalen.

Een voorbeeld van dat menselijke contact, dat zo simpel lijkt en voor mij toch zoveel zegt. Ik begeleid een man van 79. Zijn huis is erg vervuild en hij zit de hele dag binnen te roken. Hij is nors en vaak voelt hij zich niet serieus genomen door zorginstanties. Met wekelijks contact heb ik langzaamaan zijn vertrouwen kunnen winnen. Nu komt er een huishoudelijke hulp om te helpen met wat schoonmaken. Daarnaast heb ik geregeld dat er een pedicure aan huis komt. Vorige week liet hij trots zien dat zijn nagels rood gelakt waren. Ik vond het zo’n ontroerend beeld. Zo’n norse man die helemaal blij is met zijn rode teennagels. Ik had het niet kunnen bedenken toen ik hem drie maanden geleden ontmoette.

Er is best moed voor nodig om er niet aan mee te doen. Je eigen ritme te kiezen. Je eigen rust te pakken.

Verder probeer ik nog steeds de juiste balans te vinden tussen werk, mij inzetten voor anderen en mijn eigen rust en gezondheid. Dat voelt soms als een levenstaak. Ik geniet namelijk ook enorm van spontaniteit. Geen plannen of afspraken in de agenda, maar tijd om te lezen, te wandelen en niks te doen. In huis rommelen is ook een van mijn favoriete bezigheden. Ik geloof dat de kwaliteit van leven ook ligt in leven. In rust en stilstaan en niet altijd bezig zijn. Ik zei laatst nog tegen mijn man: ons land is gewoon ingericht op onderdeel zijn van de ratrace. Er is best moed voor nodig om er niet aan mee te doen. Je eigen ritme te kiezen. Je eigen rust te pakken. Te mogen genieten van niets doen. Zonder schuldgevoel of eerst nog de was, de afwas, het huis stofzuigen en andere taken. Gewoon leven omdat het nu gebeurt. Niet na de afwas. Nu.

Ik wens je een heerlijk weekend toe en kijk er naar uit weer van je te horen.

Liefs,

Charlotte

Oeps, ben ik mezelf vergeten

Hoi Tanja,

Het voelt nu nog wat onwennig om zo’n eerste brief te schrijven. Waar moet ik beginnen? Welk onderwerp spreekt nu of wat is voor jou boeiend om te lezen?

Ik begin maar gewoon. Vanachter mijn laptop kijk ik uit over de skyline van Rotterdam. Ik heb net een online yogales gegeven en zit nog in mijn pyjama te typen. Straks ga ik de deur uit omdat ik naar een klant moet. Ik werk zestien uur per week met mensen met dementie. Vanuit een nieuw project genaamd Sociale Benadering Dementie. Ik vind het geweldig hier onderdeel van te zijn, omdat we de zorg voor mensen met dementie proberen te hervormen. Waarin we uitgaan van de mens in plaats van de ziekte. Kort gezegd.

....we moeten ook aantonen dat deze vorm van zorg effectiever is

We noemen ze eigenlijk geen klanten, maar deelnemers. Omdat ze deelnemen aan dit experiment. Deelnemen aan dit onderzoek. Want we moeten ook aantonen dat deze vorm van zorg effectiever is. Ik vind het leuk in een volgende brief er meer over te vertellen.

Wat me nu vooral raakt is dat de corona situatie deze mensen extra raakt. Omdat mensen met dementie al sneller geneigd zijn zichzelf te isoleren. Vanwege schaamte voor de verwarring en vergeetachtigheid. Nu kan er nog minder. Gelukkig mogen we nog wel langs, maar echt samen komen, gezellig koffie drinken met anderen zit er helaas even niet in.

Oeps, ben ik mezelf vergeten.

Ik merk dat ik toch nog even doorschrijf over dit werk, al had ik gezegd er over op te houden. Het is namelijk zo dat ik pas in september gestart ben. Het neemt een groot deel van mijn leven in beslag, op een positieve manier. Al werk ik maar zestien uur, het voelt soms als een fulltime baan en meer. De betrokkenheid is zo groot. Dat past wel bij mij. Ik kan soms tot het uiterste gaan in de zorg voor anderen. Oeps, ben ik mezelf vergeten.

Toen had ik opeens een hernia. Op 31 jarige leeftijd. Dat was wel een teken, dat ik ook wat beter voor mijzelf moet zorgen. Rust nemen, grenzen stellen en ook 'nee' durven zeggen. Het is mijn enthousiasme. Ik denk altijd dat ik alles erbij kan hebben. Iedereen welkom is en ik altijd meer ruimte in mijn hart heb. En dan houdt het opeens weer op. Kan ik niet meer en heb ik dus een hernia. Daar ben ik nu al vijf maanden van aan het herstellen. Dat is best pittig. Het nodigt me wel uit steeds weer na te denken of ik wel echt 'ja' wil zeggen. Dat is ook mijn intentie of goed voornemen (al geloof ik daar niet zo in, misschien omdat ze altijd mislukken) voor 2021. Beter voor mijzelf zorgen en echt bewust voor de dingen kiezen. Niet overal ja tegen zeggen.

Daar helpt die hele Covid-situatie dan wel weer bij. Veel minder kan, dus ben ik gedwongen meer rust te nemen. Vaker thuis te zijn en te lezen. Of Netflix te kijken.

Ik wil graag meer delen over wat ik tegenkom in mijn werk. Soms denk ik dat ik er een boek over zou willen schrijven, maar misschien is dit een leuk begin.

Ik ben heel benieuwd naar wat jou bezig houdt, hoe het met je is in deze tijd.

Tot de volgende.

Liefs,

Charlotte

'Samen' schijnt de toekomst te zijn

Hallo Dorine,

Bij deze mijn derde brief. Je schreef in jouw brief over wandelen in de natuur. Dat je dat graag doet. Wat is dat een zaligheid. Buiten zijn en bewegen is zo goed voor een mens.

Tijdens de lockdown zijn we hier ons steeds meer bewust van geworden. Dat we zuinig moeten zijn op alles om ons heen. Dat lees ik ook terug in jouw brieven. Ik probeer zoveel mogelijk groen te denken., maar dat valt niet altijd mee. Net zoals jij schrijft, pak ik ook makkelijk de auto en zou ik ook graag het vliegtuig willen laten staan. Ik ben hier niet altijd consequent in, realiseer ik me.

Ik mag ook graag letten op datgene wat ik eet. Kan mijzelf een flexitariër noemen. Ik ben bewust met eten bezig. Vanwege de gezondheidsvoordelen, milieuwinst en diervriendelijkheid. Ik vind het alleen zo jammer dat dit vaak een duurdere leefwijze is. Zo jammer, als dit meer gereguleerd zou worden, zouden veel meer mensen denk ik de overstap maken. Toevallig ligt er een brochure naast mij over de aanschaf van zonnepanelen via de gemeente. Ik denk dat ik straks toch een afspraak ga maken voor een offerte.

Toevallig ligt er een brochure naast mij (..) over zonnepanelen

Ikzelf mag graag buiten zijn. Gisteren en vandaag lukt mij dat prima. Voor de lockdown probeerde ik tweemaal in de week te sporten. Ik deed aan zumba (dansen op voornamelijk Zuid- Amerikaanse mzuiek) en yoga. Gisteren had ik sinds lange tijd weer eens een yogales. Buiten weliswaar, maar in het zonnetje. Wat was dat heerlijk. Op het Enkhuizerzand, dus ruimte genoeg. We leken wel een stel kleine kinderen: zo blij allemaal dat we weer even mochten. Lessen in de studio kan nog niet. Dus deze heb ik even meegepikt. Ik moet zeggen dat de spierpijn me meevalt. Ik had verwacht er wel meer last van te hebben.

Ik zal ook wat antwoorden geven op de vragen uit de vorige brief. Ik wilde inderdaad altijd al de verpleging is. Als jong kind al. En ik moet zeggen dat het de juiste keuze is geweest. Ik doe mijn werk al 27 jaar. Volgend jaar 25 jaar in dienst bij dezelfde  werkgever. Contact met mensen vind ik heel fijn. Dat we dat allemaal nodig hebben, is tijdens de lockdown pijnlijk naar voren gekomen. Al die mensen, en naar ik begrepen heb vooral jonge mensen, die sombere gedachten en gevoelens hebben. Of zelfs depressief zijn. Best een schrikbeeld vind ik. Gelukkig bespeur ik dat niet bij mijn eigen kinderen. Zijn ook eigenlijk altijd bezig. Studie, stage/werken enz.

Contact met mensen vind ik heel fijn. Dat we dat allemaal nodig hebben is tijdens de lockdown pijnlijk naar voren gekomen

Het bezoek aan mijn opa was leuk. Beiden hebben we daar erg van genoten. Ik had wat lekkers mee voor bij de koffie. Daar heeft hij van gesmikkeld. Hij had al meerdere keren aangegeven zijn kleinkinderen achterkleinkinderen te missen. Ik had hem zelf ook al een jaar niet meer gezien. Wel gesproken over de telefoon, maar dat is toch anders. Zijn muren hangen vol met allerlei foto's van ons. Dat zegt genoeg. Ik heb een mooie foto laten maken van ons samen, en deze in een kaart verwerkt. En zoals je al zal vermoeden: ook deze kaart hangt inmiddels aan de wand. Kleine moeite met een enorme uitwerking. Hebben we alle twee weer mooi meegepikt.

Er is ons gevraagd om ook te schrijven over 2027. Jij hebt daar in je brief over geschreven, lees ik. Of het tot een zelfrijdende auto komt, ik durf daar geen uitspraken over te doen. Twijfel erover. Ik denk toch dat wij wel veel verder zullen zijn in duurzaamheid. Dat kan bijna niet anders meer. We zullen er toch echt aan moeten geloven zo langzamerhand. Uitstellen kan niet meer.

Ik denk dat het onlinewerken wel voor een groot gedeelte zal blijven hangen. We hebben nu gezien dat dat ook heel goed kan. Ik kan mij nog herinneren dat het voor COVID bijna ondenkbaar was om thuis te werken. Dat zowel werkgevers als werknemers het bijna onmogelijk achtten. Weet jij dat ook nog? Dat iedereen beren op de weg zag, ja-maar excuses kon bedenken? Bijzonder dat dit toch zo snel voor 100% is omgedraaid. Wat kan een mens toch flexibel zijn.

Wat kan een mens toch flexibel zijn

Dat er iets van een COVID of een andere ziekte al bestond, dat denk ik wel. Mensen zijn nou eenmaal steeds flexibeler over de wereld aan het reizen (wat naar mijn idee ook niet zal veranderen), komen met elkaar in contact. In mijn werk zie ik al een toename van isolatieverpleging bij minder ernstige ziektes de afgelopen jaren. Dus ik denk zeker dat we rekening moeten houden met iets, of het nu COVID heet of niet.

Ik zou zeggen, vaccineren, vooral vaccineren. Naar mijn idee is dat de enige echte oplossing.

En privé? Jeetje, over zes jaar dan ben ik 55. Ik zal denk ik ook nog wel werken. En ik hoop dan toch echt een gezellig en lief maatje naast mij te hebben staan. Mijn laatste date is niet meer. Te veel verschillende ideeën over hoe een relatie eruit zou moeten zien. Uiteindelijk, met toch wel pijn in het hart besloten niet meer verder te gaan. Ondanks dat het wederzijds was, blijft het pijnlijk. Dus maar weer van voren af aan beginnen dan.

Ik hoop voornamelijk dat ze gelukkig zijn en doen wat ze graag willen

En in 2027 zijn mijn kinderen 27 en 25 jaar. Ik vermoed beide afgestudeerd, en werkend? Ik hoop voornamelijk dat ze gelukkig zijn, en doen wat ze graag willen. Misschien voor hen ook een partner? Ik zeg steeds tegen hen dat zij vooral lekker hun eigen weg moeten gaan. Ik hoef echt nog geen oma te zijn over zes jaar. Ooit natuurlijk prima, heel graag zelfs, maar dan nog niet. Nu lijkt het alsof ik daar ook maar iets over te vertellen heb. Ahum, …

Ik denk niet meer in mijn huidige huis te wonen. Als mijn kinderen zijn uitgevlogen, zou ik graag willen verhuizen. Waarnaartoe weet ik nog niet. Gek genoeg heb ik ook al eens mijn gedachten laten gaan over het leven in een hofje. Jij schreef hier ook al over. In een hofje, met wat meer sociale contacten, maar toch zelfstandig. Schijnt de toekomst te zijn, heb ik al eens vernomen. Maar ik moet zeggen dat het bij mij alleen nog maar bij gedachtes gebleven is.

Groetjes,
Geertje

De wereld kan er morgen wel heel anders uitzien

Beste Dorine,

Wat gaat de tijd snel hè? Alweer een aantal weekjes tussen onze brieven. Ik ben er echt even voor gaan zitten om een leuke brief op te stellen. Ik heb onze brieven eerst teruggelezen. Veel info zo over en weer. Ik lees terug en lees - misschien wel tussen de letters en zinnen door - dat je best veel alleen bent. Weliswaar met twee katten, maar toch. Dan is een project als dit wel heel erg mooi, denk ik.

Ikzelf ben dan wel single, maar niet alleen. Bij mij in het huis is er altijd reuring.

Je vroeg hoe ik het daten aangepakt heb. Ik heb mij ingeschreven bij een aantal (ja, je leest het goed) datingsites. Niet alle sites zijn hetzelfde. Ik merkte dat er bij verschillende sites enorm geswipet wordt, en niet verder gekeken of gelezen. Heel frustrerend en absoluut niet netjes. Voor de gein heb ik eens een keer alleen een foto van mijzelf geplaatst zonder tekst.

Voor de gein heb ik een keer alleen een foto van mezelf geplaatst

Wat er dan gebeurt is niet voor te stellen. Je wordt dan digitaal door heel veel mannen bezocht, die al dan niet een hartje of iets anders sturen. Dan heb ik mij wel eens afgevraagd wat hen bezielt. Ikzelf heb een foto nodig waar toch wel een soort van klik in zit, maar zeker ook een tekst over de man. En die kan uitgebreid, maar ook heel kort zijn. Ik ga voor de uitgebreidere beschrijving. Soms wordt echt de moeite genomen om aan de hand van je profiel in contact te komen, maar soms ook niet. Of er wordt helemaal niet gereageerd op een berichtje. Ook zoiets. Ikzelf ben op zoek naar een serieuze relatie, maar het is nog best zoeken hoor. De date uit mijn vorige brief loopt niet erg zoals ik het voor ogen heb. Maar goed we gaan het meemaken wat er verder uitkomt.

Je vertelde dat je erover denkt om je aan te melden bij een bepaalde club. Ik ken deze club niet, maar zoals je het omschrijft: ik zou lid worden als ik jou was. Je kan er ook een goede vriend of  vriendin aan overhouden toch? En je bent lekker bezig. Althans zo lees ik het, dat je zowel als man en als vrouw inschrijft voor een activiteit.

Ikzelf ben 49 jaar, en vind het niet altijd even eenvoudig om nieuwe contacten (lees mannen) te ontmoeten. In hoeverre dat anders is als je 63 bent? Ik weet het niet. Ik zou wel de momenten pakken. Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte, dus jou ook: Gewoon doen joh! Ik hoor graag terug van je wat je bevindingen zijn. Gewoon de stap wagen.

Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte

Je schreef over het feit dat wij beide dames zijn. Ik denk dat voor mij ook geldt dat mij dit met elkaar schrijven wellicht wat gemakkelijker afgaat dan wanneer ik met een man zou schrijven. Zoals je schreef, iets gemeenschappelijks? Ik moet in mijn werk ook heel veel praten, met zowel mannen als vrouwen. Ik kan niet echt zeggen dat ik of mannen of vrouwen makkelijk vind praten. Het ligt naar mijn idee echt aan de persoon zelf. Soms kunnen mannen ook enorme verhalen vertellen, en zijn er juist dames die erg gesloten zijn. Wat je wellicht in eerste instantie anders verwacht.

Qua leeftijd heb ik eigenlijk hetzelfde. Maakt naar mijn idee echt niet zoveel uit. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde denk ik dan maar weer.

Waar ik mij afgelopen week nog meer mee bezig gehouden heb? Gisteren was mijn zoon jarig. Hij is 21 jaar geworden. Dus een klein feestje. Mijn moeder kwam op visite en heeft een hapje meegegeten. In de middag hebben we samen nog een “ommetje” gemaakt. Ken je die app? Ik heb hem op mijn telefoon geïnstalleerd. Komt vanuit de Hersenstichting. De app motiveert je om elke dag minimaal twintig minuten te wandelen. Is best veel op tv geweest. Moet je net gezien hebben. Je kunt als team meedoen, maar ook alleen. En je kunt deelnemen in een rankinglijst met andere deelnemers in Nederland. Op zich geinig. Het stelt eigenlijk niet veel voor, maar het maakt je bewust van het feit dat het belangrijk is om elke dag in beweging te blijven. Op mijn werk loop ik gemiddeld 10.000 stappen per dag (ik heb een stappenteller = zeven à acht kilometer).Dus die dagen sla ik over met “ommetje”, maar ik probeer op niet-werkdagen twintig minuten via de app te halen. Iets voor jou?

Volgens de bedenker van de app, bestaat er naast de COVID-pandemie al veel langer een andere pandemie. Namelijk die van immobiliteit. Stil zitten, en op je kont zitten, is het nieuwe roken, zeggen ze.

...er bestaat naast COVID al veel langer een pandemie. Namelijk die van immobiliteit

Morgen ga ik na ongeveer een jaar mijn hele oude opa van bijna honderd opzoeken. Hij woont in een verzorgingshuis. Hij krijgt dagelijks bezoek van zijn kinderen (mijn moeder onder andere en mijn ooms en tantes). Hij had aangegeven zijn kleinkinderen ontzettend te missen. Die heeft hij dan ook al geen jaar meer gezien. Dus ik ga hem morgen opzoeken. Ik mag alleen bij hem op bezoek. Taartje en een leuk paasplantje mee. Hoppa. Wel triest allemaal om in deze tijd zo oud te worden. Ik hoop echt dat het jou en mij bespaard blijft. Dan mogen wij eigenlijk niet klagen he?

wel triest om in deze tijd zo oud te worden

Een beetje zoals je schreef in je brief over de bruiloft waar alleen familie en vrienden van het bruidspaar naartoe mochten. Natuurlijk bedenken we met zijn allen andere vormen om hier toch aandacht aan te geven. Maar ach, zo'n bruiloft, of zo'n oude opa... sneu. Even dacht ik nog: ik zie hem pas wanneer hij overleden in zijn kist ligt. Want dat is de realiteit als je bijna honderd bent en toch wat krakkemikkiger in elkaar gaat zitten. Dus ik heb de koe bij de hoorns gevat en mij opgegeven als bezoek voor morgen. Ik ben wel van het doorpakken als het om dit soort dingen gaat. Niet afwachten, de wereld kan er morgen wel heel anders uitzien.

Groetjes,

Geertje

De tijd vliegt

Beste Geertje,

De tijd vliegt, maar nu ga ik schrijven want ik vind het vervelend als er zo'n lange tijd tussen zit.

Ik twijfel niet hoor, over vaccineren. Hoe eerder hoe beter denk ik maar, het is meer dat een van mijn beste vriendinnen zich werkelijk zorgen maakt en denkt dat het echt gevaarlijk is, zoals ik al schreef. Ze zegt nu dat ze mij er niet van wil weerhouden, maar vindt dat ik een weloverwogen beslissing moet nemen en dus ook informatie moet lezen van kritische artsen/deskundigen. Daar zit wat in en ik vind het ook zorgzaam. Ik heb ook wel een en ander gezien en gelezen, maar ik wil nu toch vertrouwen op al die miljoenen andere artsen waaronder mijn eigen huisarts in deze zaak. Ik word ook zenuwachtig van die angstverhalen, ik kan er niet goed tegen, vind het al vervelend genoeg allemaal.

...ik wil nu toch vertrouwen op al die miljoenen andere artsen, waaronder mijn eigen huisarts...

Ik sprak de huisarts nog, het is heel lastig om de vaccinatie te organiseren vertelde hij, omdat iedereen nog een kwartier moet blijven. De dichtstbijzijnde grote locatie is de sporthal, waar dit jaar ook de griepprik werd gegeven. Maar toen was het naar binnen, prik, weer door andere deur naar buiten. Een soort lopende band. Ik heb het voor het eerst gedaan, weet niet of ik het volgend jaar weer doe, dat zie ik dan wel weer.

Maar hoe fijn moet het zijn om je toch redelijk beschermd te voelen en weer dichter bij mensen te kunnen zijn, de kinderen voorop! En leuke dingen doen!

Voel jij je enigszins beschermd omdat je het vaccin al gehad hebt?

Ik hoor inderdaad van mensen dat vooral de tweede prik best wel klachten geeft. We gaan het zien.

En ja je zou denken dat ik nu heel creatief ben: dat valt vies tegen

En ja je zou denken dat ik nu heel creatief ben: dat valt vies tegen. Ik heb een reden om niet op mijn werkkamer te kunnen zijn: de gevel lekt en er zit stinkende schimmel op de muur. Maar mijn huis is groot genoeg en ik zou zo lang op een andere kamer kunnen werken, min of meer. Ik heb alleen totaal geen zin om de hele zooi verplaatsen, en voor nu komt het er op neer dat ik eigenlijk kleine dingen doe, hier beneden aan de eettafel. Ik wil alleen liever niet dat er verf, lijm of ander troep op mijn parket komt, kreun. Gaat tot nu toe goed!

Afgelopen twee dagen ben ik wel lekker bezig geweest. De dochter van mijn andere beste vriendin (dat kan taaltechnisch natuurlijk niet, de 'andere beste' maar alla), we kennen elkaar meer dan 40 jaar, gaat morgen trouwen. Alleen familie en vrienden van het echtpaar. Dus ik kan er niet naar toe, maar ik heb wel een soort cadeaubon in elkaar geflanst met een gekke tekening van een bruidspaar en foto's en een mooie brief. En als ik dan zo bezig ben met knippen en plakken en tekenen dan krijg ik steeds weer nieuwe ideeën zodat ik op een gegeven moment tegen mezelf moet zeggen dat het zo goed is anders zou ik door blijven gaan. Heerlijk om te doen en met een doel. En het is heel erg leuk geworden, al zeg ik het zelf.

Zij woont in Den Haag, maar wij zien elkaar best vaak en vroeger ook met de kinderen, dus die zijn min of meer met elkaar opgegroeid. Mijn oudste zoon is een jaar ouder dan haar dochter, haar zoon is een jaar ouder dan mijn jongste zoon. Toen ze pubers werden zijn ze wel uit elkaar gegroeid, wij gelukkig niet.

Ik heb trouwens de neiging om net als bij Whatsapp steeds een smiley in te voegen.

het is zo nu en dan strontvervelend, dat alleen zijn

Leuk om te horen dat je aan het daten bent. Ik heb geen idee hoe ik dat nu moet aanpakken. Je ontmoet niet spontaan iemand, maar ja, hoe dan wel. Want het is zo nu en dan strontvervelend, dat alleen zijn. En ik heb geen zin om online te gaan swipen: deze wel, deze niet et cetera. Mijn ex is lid geworden van een organisatie waarbij je zelf dingen organiseert. Je wilt bijvoorbeeld naar een museum (toen dat nog kon), en dan meld je dat op die  site en je schrijft dat je daar met zes mensen naar toe zou willen. Die melden zich dan aan en jij regelt het. En dat kan ook een voorstelling zijn, uit eten, wandelen of op een terras zitten, van alles. Ik heb in ieder geval begrepen dat het ongeveer zo werkt. Hij heeft zo ook zijn vriendin ontmoet. Maar ja, om daar nu ook lid van te worden terwijl hij dat ook is.....dat lijkt me nou niet zo'n goed idee haha. Bovendien ligt dat nu natuurlijk plat.

Ik hoorde gisteren over Partner Select, ik ga het eens opzoeken.

En toen zag ik ook weer de vraag: ' hoe denk je dat de wereld er uitzien in 2027?'. Een verplicht onderwerp. Jee, dat is wel iets om even over na te denken.

Ik bedacht me trouwens ook dat ik waarschijnlijk anders zou schrijven als je een man was. Bij een vrouw schrijf ik toch eerder (en makkelijker denk ik) op een 'vrouwen'-manier. Wat dat is? Er is in ieder geval veel gemeenschappelijks, ook al ken je elkaar niet. Je hoeft bepaalde dingen niet uit te leggen. Geeft dat een gevoel van veiligheid? Is dat het? Vrouwen praten in het algemeen makkelijker over persoonlijke dingen ook als je elkaar niet zo goed kent. Je kunt sneller de manier van communiceren op elkaar afstemmen. Mannen, ook als ze elkaar wél goed kennen, doen dat toch minder. Even heel zwart/wit gesteld.

ik bedacht me trouwens ook, dat ik waarschijnlijk anders zou schrijven als je een man was

Ik ben zelf niet direct een open boek, en kijk vaak eerst de kat uit de boom. Wat schrijvend geloof ik niet opgaat, maar dat zou ik denk ik wel weer doen als jij een man zou zijn. Eigenlijk wel interessant.

Toen ik vorig jaar een kleine week in het ziekenhuis lag, heb ik ook met een aantal verpleegkundigen (vrouwen) goede gesprekken gehad. Heel makkelijk. Wat is jouw ervaring op dat gebied, zijn vrouwelijke patiënten opener dan mannelijke? Ik denk dat leeftijd ook meespeelt trouwens.

Dat 2027 komt wel in een volgende brief, ik ga nu stoppen. De zon schijnt, ik ga de vlinderstruik snoeien en vanmiddag even bij mijn jongste zoon thee drinken.

Hartelijke groet en een fijn weekend,

Dorine