Hoi Simone,
Een brief aan jou zit in mijn hoofd, maar ik heb nog even niet de tijd gevonden. Ik zit in wat drukke tijden met zorg voor mijn zoon (hij heeft al weken last van een virus). Ik vind even niet de ruimte om te schrijven, maar daar komt hopelijk gauw weer ruimte voor.
Tot rustigere tijden, en voor nu een mooi lenteweekend!
Liefs, Mirjam
Lieve Marjan,
Deze nagekomen brief bezorgde mij onmiddellijk kippenvel. Wauw, dit had ik niet verwacht. Na het lezen van de brief van 18 juni, waar ik niet van schrok en die ik evengoed met plezier las, dacht ik alleen: ik hoef niet alles te weten, je hoeft me geen verslag uit te brengen, ik leer je wel kennen door wat je wilt vertellen. Het maakt ook niet uit, alles wat je wil delen is welkom en ik mag dankbaar zijn dat je je hart op een kier zet, en als het fijn is om te vertellen wat je doet en hebt gedaan, dan is dat ook prima.
En dan dit bericht, in aanvulling op je brief van drie dagen daarvoor! Wat een cadeau om te lezen. Ik merk dat ik me een beetje kwetsbaar en huilerig voel, niet erg, mijn hele cyclus doorloop ik met verschillende emoties, ik voel me gedurende de hele maand elke dag een beetje anders, en in deze fase sta ik erg open voor gevoel en dat zorgt ervoor dat mooie dingen mij erg raken - dat ik heb ik bijvoorbeeld ook als ik moe ben.
in deze fase sta ik erg open voor gevoel en dat zorgt ervoor dat mooie dingen mij erg raken
Daar kwam ik jaren geleden achter. Ik was toen met mijn werk een weekend in Amsterdam, en na een eerste, korte nacht in het Krasnapolsky - dat mijn werkgever overigens had afgehuurd, voor 350 werknemers, wat een stunt - enfin, na een paar uur slaap heb ik de volgende dag uren rondgelopen in het Stedelijk Museum. Ik heb zelden zo van een museumbezoek genoten. Alles raakte me zó, het lukte me goed om de tijd te nemen naar werk te kijken waarbij ik iets voelde, het lukte om me niet als een 'goede museumbezoeker' te gedragen, ofwel, ik deed niet mijn best om alles te zien, ik keek alleen daar waar ik behoefte aan had. Ik dwaalde door de zalen, liet kunst op me inwerken, ik nam pauzes, ging op de trap zitten, liep weer verder, zag sommige dingen twee keer. Ik droomde weg. Nou ja, in zo'n soort staat ben ik nu. Een perfecte staat om jouw mooie brief te herlezen; opnieuw kippenvel.
Het gevoel dat je beschrijft herken ik, meestal niet als ik schrijf, maar soms voer ik een gesprek en denk ik achteraf: was het nou nodig dat ik dat allemaal zei? Waarom moet ik zo ratelen, alsof er geen tijd te verliezen is, alsof ik de ander moet laten zien dat ik hen in vertrouwen neem, alsof ik openheid wil scheppen door maar te vertellen, vertellen, kijk, dit ben ik, voel je vrij om jezelf ook te laten zien, hoor! Je hebt gelijk, het is iets van onrust en ik herken het.
Mijn lieve kind dat na de zomervakantie naar de middelbare school gaat; hij werkt soms ook op mijn zenuwen en dat vind ik vreselijk van mezelf
Direct na ontvangst van de brief voorafgaand aan deze, zat ik in mijn hoofd al aan je te schrijven. Ik vond het leuk dat je zei dat die passage over mijn kind mooi was overgekomen. Mijn lieve kind dat na de zomervakantie naar de middelbare school gaat; hij werkt soms ook op mijn zenuwen en dat vind ik vreselijk van mijzelf. Als ik spanning in mijn lijf voel, dan kan ik dat niet verbergen en hij is erg gevoelig voor mijn stemmingen. Dat klinkt misschien niet best, maar we leven al meer dan tien jaar met z'n tweeën en we zijn erg op elkaar ingetuned, we hebben elkaar in alles meegemaakt, en omdat we in alle opzichten zo dicht bij elkaar staan, delen we ook veel samen. Dat is prachtig en dat zou ik nooit anders willen, maar ik besef wel dat het ook voor hem soms belastend kan zijn. Nu is het einde van de basisschooltijd echt in zicht, elke dag bij het ontbijt kijk ik naar hem en denk ik: daar gaat hij, deze jongen, wijsheid en kinderlijkheid besloten in zijn blik op de wereld. Ik kijk weer met frisse ogen naar hem. Ik zie hoe knap hij is; ik zie zijn nieuwsgierigheid, zijn knuffelige houding, die zachte wangen, soms ook een geslotenheid die ik maar al te goed ken. 's Avonds lees ik hem voor uit In de Ban van de Ring, en daarna kruipen we even dicht tegen elkaar aan.
.......ik ben blij dat hij, mits helemaal opgekruld, nog net bij mij op schoot past
Al verandert alles om ons heen en al verandert langzaam maar zeer zeker ons leven samen, er zijn momenten die zo onmiskenbaar bij ons tweeën horen; de kleine grapjes, die behoefte aan fysiek dichtbij elkaar zijn - hij zou graag wat groter willen zijn, zijn beste vriend is een kop groter dan hij, maar ik ben blij dat hij, mits helemaal opgekruld, nog net bij mij op schoot past, als een herdershond die zich een puppy waant op de schoot van een huisgenoot - gesprekken die slingeren van het humeur van de juf via goede ideeën voor ochtendoefeningen naar onoplosbare ethische kwesties.
Ik heb het begin van deze brief lang laten liggen; ik voel een houterigheid in mijn schrijven maar ik wil het graag met je delen. Ik zie een klein beetje op tegen de komende week - deze laatste schoolweek, een volle werkweek inclusief weekenddienst, voorbereidingen voor de afscheidsavond op school en een teamuitje van het werk - ik houd ervan om veel ruimte tussen mijn dagelijkse activiteiten te laten, en dat gaat deze week even niet door. Zolang ik diep blijf ademhalen, gaat het goed.
Ik wens je ook ruimschoots lucht, licht, ruimte in je gedachten, en een beetje zonneschijn waar nodig.
Lieve groeten
Christine
Lieve Christine,
Hoe vaak heb ik niet aan je gedacht de afgelopen maanden. Heel, heel vaak, maar om te schrijven was geen ruimte. Nare, verdrietige omstandigheden waren de oorzaak dat ik niet in staat was om ook maar iets op papier te zetten.
De wereld die op zijn kop kwam te staan toen mijn zusje te horen kreeg dat ze longkanker met uitzaaiingen had. Behandeling levensverlengend. Weken van zorgen voor haar en alle tijd die we hadden voor ondersteuning. Totdat we weken later te horen kregen dat de punctie een hele andere uitslag gaf. Niet de longen waren de oorzaak van de uitzaaiingen, maar de lymfeklieren. Dat blijkt een heel ander verhaal te zijn met een totale andere behandeling die haar levenskansen enorm vergroten. Wat een opluchting! Maar mijn zusje is natuurlijk nog heel ziek en moet nog door vele behandelingen heen. Maar haar en onze toekomst met haar ziet er heel veel beter uit.
Nare, verdrietige omstandigheden waren de oorzaak dat ik niet in staat was om ook maar iets op papier te zetten.
In die tijd werd mijn man gekatheteriseerd en we hopen binnenkort een oproep te krijgen over het plaatsen van een stent. Ook deze periode was zorgelijk en ook vaak angstig. Er is ook nog veel onduidelijk omdat drie ziekenhuizen kijken naar zijn probleem en krijg daar maar eens een goed beeld van. Hij is een sportman en staat al maanden op half vermogen wat sporten betreft. Daar wordt hij niet vrolijk van en dan ook nog de vakanties, waar we liefhebbers van zijn en die niet gepland kunnen worden. En vergeet die lange coronatijd niet waar we toch weinig in hebben kunnen ondernemen. Genoeg geklaagd, maar het lucht even op.
Wat een vreselijk droevig verhaal over jullie vriend die veel te vroeg is overleden. Wat een verdriet, ellendig en een moeilijke tijd om weer een beetje terug te komen op de rit. Heel veel sterkte.
Je kind op de middelbare school. Ik vind het mooi om al die vragen die je opschrijft te lezen. Ze zullen beslist niet allemaal tegelijk tevoorschijn komen maar zo nu en dan komen ze aan bod. De weg naar volwassenheid is niet altijd makkelijk, maar je zoon heeft een prachtige moeder naast zich staan die er altijd voor hem zal zijn. Daar gaat hij veel kracht uit halen. Ben maar niet te bang en kijk niet te ver vooruit. Heb er vertrouwen in, en zeker omdat het tot nu toe ook goed is gegaan. De basis is gezet en daar komt niemand meer aan.
Ben maar niet bang en kijk niet te ver vooruit
Christine 40 jaar, van harte gefeliciteerd. Wat kunnen we toch allemaal verschillend met leeftijden omgaan. Ik kon niet wachten toen ik 40, 50 en 60 werd. Ik vond het prachtig, iedere tien jaar veranderde er zoveel. Ik voelde me steeds sterker, zelfverzekerder en dus vrijer. Zoveel mooie en leuke dingen die nog op je pad komen en ook nog leuke banen. Nu wordt het langzaam een ander verhaal want met 70 laat je toch al wat steekjes vallen. Maar daar ga ik me nog maar niet druk over maken en als ik het goed begrijp horen al die losse steekjes bij deze leeftijd en mag het gewoon. Dus laat maar waaien. Ik hoop van harte dat je verjaardag een verrassende draai heeft gemaakt en het heel gezellig is geweest. Het rijk der veertigers wordt beslist ook weer heel bijzonder, neem dat van mij aan.
Het rijk der veertigers wordt beslist ook weer heel bijzonder, neem dat van mij aan
Wat geweldig dat je bijna iedere dag danst. Ik geloof je direct als je zegt dat je daar zoveel positieve energie uit haalt. Even je hoofd leeg dansen, in mijn geval leeg fietsen. Ik weet zeker dat heel veel mensen minder psychische klachten zouden hebben als ze iedere dag even een andere inspanning zouden leveren in plaats van hun dagelijkse handelingen.
Heb je gelezen dat Venlo er een prachtig nieuw museum bij heeft gekregen? Echt geweldig en de twee musea liggen nu op steenworp van elkaar. Hier kan ik echt trots op zijn omdat ik in een stad woon waar de gemeente veel geld pompt in culturele bezienswaardigheden en activiteiten. Daar is Venlo heel sterk in geworden, heel bijzonder. Wie weet kom je eens deze kant op om een kijkje te nemen, maar dan ga ik wel met je mee.
Jij houdt van fruit en ook ik ben er wild op, maar zonder soep zou ik niet overleven.
Christine, jullie zitten nu in de herfstvakantie, denk ik. Hopelijk wat extra vrij om samen te genieten.
Heel veel lieve groeten en ook ik kijk uit naar berichtjes van jou.
Liefs, Marjan
