De zogenoemde Amsterdamse havermelk-elite

Beste Johanna,

Wat leuk dat wij elkaar gaan schrijven! Mijn naam is Sascha. Ik vind het best een beetje spannend.

Het eerste dat ik van jou las is dat je, naast moeder, ook fuwadeskundige bent. Om eerlijk te zijn heb ik geen idee wat dat is. Wil je er meer over vertellen?

Op basis van de andere woorden die over jou waren aangestipt, begrijp ik onze match wel. Het zal altijd een vraag zijn of er zoiets bestaat als een universum dat een bepaald pad voor je uitstippelt, of dat je het pad volledig zelf in de hand hebt, of dat je simpelweg wordt gestuurd door wat er in de omgeving gebeurt en hoe jouw lichaam en DNA de input van buitenaf verwerkt (dat laatste is wel een heel basale biologische verklaring). Hoe dan ook, iets wat ik in toenemende mate in mijn leven tref is een connectie met de natuur, spiritualiteit en creativiteit. Daar lijk ik ook iets van te proeven in jouw omschrijving. Klopt dat?

Terwijl ik dit schrijf vraag ik me hardop af of er sprake is van een trend in mijn leven

Dat zou betekenen dat onze match goed past binnen de ‘trend’ in mijn leven. Terwijl ik dit schrijf vraag ik me hardop af of er sprake is van een trend in mijn leven, of van een algemene trend, in ieder geval in de Amsterdamse bubbel waarin ik leef. Hoewel ik dit nooit van mijzelf had verwacht (niet de omgeving waarin ik ben opgegroeid), denk ik zeker dat ik deel uitmaak van de zogenoemde Amsterdamse havermelk-elite, waar regelmatig de spot mee wordt gedreven. Ik beoefen yoga, drink het liefst haver- of kokosmelk, en mijn vriend is ademcoach. Aldus genoeg stereotypes om een havermelkelite-bingo mee te vullen.

Natuurlijk gaat het daar verder niet om. Misschien dat iedereen die meedoet aan dit project wel past binnen bovengenoemde categorie. Ik ben eigenlijk vooral geïnteresseerd in onze verschillen, omdat ik denk dat ik daar het meest van kan leren. Toch begin ik even met het benoemen van onze overeenkomsten. Ik denk dat wij elkaar kunnen vinden in: feminisme, psychologie, liefde voor schrijven & creativiteit.

Niet lang geleden kwam ik bijna voor het moederschap te staan ....

Iets waarin onze posities van elkaar verschillen en waar ik geïnteresseerd in ben: jij bent moeder, ik ben alleen een dochter. Hoe is het om moeder te zijn? Wil je meer vertellen over je kinderen? Hoe is het om het moederschap te combineren met de baan die je hebt, en met vrouw zijn in het algemeen? Ik ben reuze benieuwd!

Niet lang geleden kwam ik bijna voor het moederschap te staan, doordat ik ongepland zwanger werd. Dat had ik nooit eerder meegemaakt, en ik kende verder niemand met een soortgelijke ervaring. Het kwam allemaal heel onverwachts en op het minst uitnodigende moment in mijn leven. Op basis daarvan hebben mijn vriend en ik besloten om de zwangerschap af te breken, met een behandeling in de abortuskliniek tot gevolg. Het verhaal zelf heeft veel verschillende kanten, met hele diepe en tegenstrijdige emoties.

.... een verandering in mijn borsten, in mijn energielevel, in mijn eetlust

Waar ik mij in deze brief op richt is de zeven weken zwangerschap die ik heb ervaren. Ik vond het zo bijzonder om zwanger te zijn. Alle veranderingen die ik in mijn lichaam ervaarde, een verandering in mijn borsten, in mijn energielevel, in mijn eetlust. Ik vond het zó mooi om te ervaren en kreeg het er heel warm van. Ik ben eigenlijk heel dankbaar dat ik heel kort, heel eventjes zo dichtbij het moederschap heb gestaan. Al gun ik de ervaringen rond de abortusbehandeling verder niemand toe. Dat was heel ingrijpend, verdrietig en pijnlijk.

Hoe dan ook, ik ben heel benieuwd naar wie jij bent. Naar alles wat je doet, wat je drijft en hoe je alle ballen naast elkaar omhoog houdt. En natuurlijk wat jij hoopt te vinden in het schrijven aan mij.

Als ik voor mijzelf spreek dan hoop ik vooral mijzelf te kunnen zijn, in een schrijvende vorm. Door alles te kunnen vragen, mogen vertellen, door – geleid door anonimiteit – geen geheimen te hoeven bewaren. Als een gedeeld dagboek.

Voel je vrij, uitgenodigd om vooral jezelf te zijn en ongefilterd te vertellen, delen, vragen

Misschien is dat te veel gevraagd, voel je vrij om grenzen aan te geven. En voel je vrij, uitgenodigd om ook vooral jezelf te zijn en ongefilterd te vertellen, delen, vragen wat er in je opkomt. Al zal je daar ongetwijfeld ook eigen ideeën bij hebben, door mee te doen aan dit project.

Lieve groet,

Sascha

Ik mediteer sinds september 1974

Lieve Ted,

Tsja, als jij al met zo'n aanhef begint kan ik natuurlijk niet achterblijven, en spiegelen vind ik in dit geval niet afgezaagd. Het wellicht nog beter bekkende 'tedere Ted' voelt ietwat ongepast, dus van nu af aan moet jij maar lieve Ted zijn, wat op de een of andere manier wel goed voelt.

Toen ik een jaar of twintig was heb ik in een opwelling typeles genomen – achteraf gezien één van mijn beste beslissingen ooit

Ik ben blij dat je van het lezen van een brief kunt genieten, overigens zal ik niet overgaan op handgeschreven, wat je vast niet erg vindt. Ik schrijf alles, ook mijn dagboek, op de computer of smartphone. Ik ben het gewend, ik voel me er vrij in. Mijn handschrift zou je trouwens niet kunnen lezen, ooit heb ik aan elkaar leren schrijven met van die lussen, nog ouderwets. En door al die dictaten op school en bij colleges is mijn handschrift helemaal verpest, in de zin van onleesbaar voor anderen (en soms voor mezelf). Toen ik een jaar of twintig was heb ik in een opwelling typeles genomen – achteraf gezien één van mijn beste beslissingen ooit – en sindsdien tik ik alles tien vingers blind.

Mijn ervaring is dat het voordeel van blind typen, als je redelijk veel schrijft, ook memootjes op kantoor, niet eens zozeer de snelheid is als wel het 'bevrijden van de aandacht'. Ik kan je deze brief schrijven terwijl ik bij wijze van spreken de hele tijd uit het raam kijk (wat ik niet doe hoor). Het punt is dat je zo vooral aandacht en andere vormen van energie over hebt, die je niet aan je vingers en het toetsenbord en dergelijke hoeft te geven, en die je dus zo veel creatiever kunt proberen in te zetten. Dat is wat mij betreft de echte bonus van blind kunnen typen.

In je brief lees ik, als je het over je jeugd op het Noord-Hollandse platteland hebt, de zin 'portemonneetje trekken was ook favoriet'. Het is me niet helemaal duidelijk waar je hiermee naar verwijst. Moet ik begrijpen dat het een soort sport was om portemonnees van elkaar te stelen waarna ze, met volledige inhoud, werden teruggegeven aan de eigenaar?

Ik heb trouwens alarmerende berichten over Zweden in de Volkskrant gelezen

En heb je het leuk gehad met je camper in Zweden? Ik gok dat je nu zo ongeveer terugkomt uit dit land zodat je deze brief waarschijnlijk krijgt wanneer je thuiskomt. Ik heb trouwens alarmerende berichten over Zweden in de Volkskrant gelezen. Niet alleen hebben ze daar een probleem met bendes, net als hier, en daar nog net even erger is mijn indruk, maar ook – en hier sta ik het meest van te kijken – dreigt het landelijke elektriciteitsnetwerk in Zweden het de komende winter te begeven, niet eens vanwege de oorlog in Oekraïne maar vanwege falend beleid…

In 2014 besloten ze de kernenergie af te bouwen, maar daar is te weinig voor in de plaats gekomen – nou ja, zeg. Met de onvoorspelbare opbrengst van windenergie gaan ze het niet redden, terwijl op de internationale energiemarkten alle soorten energieprijzen nu omhoog schieten. Ik had dit, tsja, hoe zal ik het zeggen, ik had dit absoluut niet verwacht van Zweden. Wat dit betreft lijkt er in allerlei 'goed georganiseerde landen' als Nederland en Zweden van alles tegelijk mis te gaan.

Je vroeg me wat het mediteren me heeft gebracht. Eh, daar zou ik misschien wel een boek over vol kunnen schrijven. Maar laat ik het kort houden, misschien schrijf ik er andere keren nog wel meer over. In elk geval is het goed geweest voor mijn gezondheid en mijn humeur. Ik heb door de jaren een soort vaste routine ontwikkeld die voor mij het beste blijkt te werken. Ik doe eerst de Vijf Tibetanen, dat is een soort korte combinatie van de belangrijkste yoga asana’s (zeg maar lichaamshoudingen) gecombineerd met bewegingen (van de ene asanahouding naar de andere) en ademhalen.

Als ik toevallig eens een dag niet mediteer voel ik me meteen een stuk minder en raak ik sneller vermoeid

Deze ongeveer tien minuten durende combinatie van asana’s, bewegen en ademhalen, met nog wat zelfverzonnen aanvullinkjes, werkt bijzonder krachtig, volgens mij op de energiestromen (prana) in mijn lichaam. Daarna ga ik douchen – douchen versterkt het effect van meditatie is mijn ervaring. Volgens mij doucht datgene wat ze het energielichaam noemen, of etherisch lichaam, ook mee. En daarna begin ik met een korte ademhalingsoefening en mediteer ik vervolgens 25 minuten – de tm-techniek, oftewel transcendente meditatie. Heel vaak voel ik na afloop een soort bliss.

Als ik toevallig eens een dag niet mediteer voel ik me meteen een stuk minder en raak ik sneller vermoeid, niet zozeer bij lichamelijk inspannende bezigheden alswel bij bezigheden als lezen en schrijven. Op de korte en lange termijn ondergaan mijn gezondheid en humeur een positieve invloed van het mediteren. Het werkt volgens mij op allerlei (eveneens positieve) manieren door die je niet eens in de gaten hebt. Ik mediteer sinds september 1974.

Oké, lieve Ted, tot zover maar weer.

Een hartelijke groet,

Leonard

Alles heeft zijn prijs

Beste Rob,

Bedankt voor je fijne brief over conflicten oplossen door brieven te schrijven. Ik herken dat ook wel, vooral ruzie over de kinderen. Maar als je in gedachten teruggaat naar het moment dat je verliefd op elkaar werd, dat is lang geleden. Ik was toen achttien jaar! Heel erg sloeg het toe. Maar ik vind dat toch wel moeilijk nu! Ik ben na 31 jaar huwelijk gescheiden, toen meer dan dertig jaar alleen geweest. Dit beviel mij heel goed!

Mijn man ‘trouwde’ opnieuw, dit heeft hij ook niet volgehouden. Hij is nu weer terug in Almelo. Het ging wel goed tussen ons, de humor was niet verdwenen. Dat is ook een groot goed, humor. Maar hij woont vlakbij, ik zorgde voor hem, hij kwam bij me eten en dat was wel in orde. Jammer genoeg viel hij van zijn fiets door onoplettendheid en een hersenbeschadiging was het gevolg. Kortetermijngeheugen aangetast, dus het werd redelijk zwaar voor mij. Gelukkig hebben de kinderen daar een stokje voor gestoken, het eten laten verzorgen door Het Streekfornuis. Geen haute-cuisine, maar alles heeft zijn prijs want er is gemak voor in de plaats gekomen!

Ik kon niet slapen als ik de hele avond gezongen had

Ander onderwerp, je schrijft dat je koorzanger bent geweest (tenor). Dat heb ik ook gedaan, 25 jaar in een christelijk oratoriumkoor, bij de alten, eigenlijk ben ik een mezzosopraan. Ben jij op zangles geweest? Dat vond ik heel leuk, vooral de technische kant van het zingen vond ik verrassend leuk!

Toen ik in de tachtig werd ben ik helaas wel opgehouden, ik kon niet slapen als ik de hele avond gezongen had, ik moest fit zijn omdat ik vijf dagen per week yogalessen gaf, daar heb ik een opleiding in gedaan, dat kostte te veel energie en volgens mij zaten ze ook niet te wachten op een tachtigjarige. De yoga is ook opgehouden in verband met corona, die afstand kan ik niet bieden.

Verder gaat alles wel hoewel die vreselijke hitte mag ophouden. Gelukkig heb ik in mijn slaapkamer een rijdende airco en dat is wel heel prettig in plaknachten.

De bijlage die je stuurde was en is ook heel mooi om te lezen. Dank je wel!

Hartelijke groet van Elly

Dat het goed is wat ik doe

Dag Marjan,

Een paar jaar geleden was ik op de verjaardag van de vrouw van een goede vriend; ze werd 40, ze is kunstenaar, goedlachs en uitgesproken. Ze zei: misschien heel gek, maar ik heb nu het gevoel dat ik heb laten zien dat het kan, zo leven. Dat het goed is wat ik doe.

Ik snap haar gevoel wel, al duurt het nog een paar maanden voor ik 40 word: inmiddels leef ik al jaren zo, ik weet waar ik mee bezig ben, ik voed mijn kind op, ik heb een baan waar ik trots op ben, ik houd me bezig met dingen die ik belangrijk vind. Voor iedereen die ooit dacht: hoe dacht je dat te gaan doen dan? Ik kan nu zeggen: nou, zo dus.

Ik houd me bezig met dingen die ik belangrijk vind

Vandaag is mijn moeder jarig; ze is 70 geworden. Het is het jaar van de ronde jubilea, merk ik. Het is tevens de dag waarop ze al 12,5 jaar oma is, want mijn zoon, haar eerste kleinkind, is vandaag op de kop af 12,5 jaar geleden geboren. Ik schreef iets voor haar, en ik kan er wel iets uit delen:

‘Je zult nooit meer dan dertig jaar ouder zijn dan ik; in die zin word je nooit ouder. Je kleinkind zorgde een keer voor dikke tranen bij zichzelf en bij mij toen hij ontdekte dat hij en zijn moeder nooit even oud zouden zijn; we groeien in leeftijd niet naar elkaar toe, maar we schuiven steeds samen op naar ‘ouder’, we worden elke dag precies even veel ouder; hij zet tien stappen en denkt dichter bij me te komen, maar als hij na een tijdje weer naar mij kijkt, dan ziet hij dat ik warempel ook tien stappen ben opgeschoven. Misschien hebben we die gedachte allemaal wel gehad; dat mama wel op je wacht. Soms vergeten we dat je al een leven had vóór wij er waren, er was een tijd van niet-moeder zijn, en die versie van jou hebben wij vanzelfsprekend gemist. Kun jij het je nog voorstellen, dat wij er niet waren? Soms herinner ik me iets uit de tijd dat ik in het buitenland woonde, of uit de begintijd van mijn studie wijsbegeerte, en dan vraag ik me automatisch af waar ik mijn kind dan had gelaten. Alsof mijn kind er met terugwerkende kracht altijd al is geweest.’

Schrijven werkt vertragend hè?

Het mooie van een nieuw contact beginnen, zoals wij nu, is dat je alles nog te vertellen hebt! Een schrijfcontact nog wel; heb je vroeger, of nu misschien, wel correspondentievrienden gehad? Ik hield regelmatig een penvriendin over aan een vakantie en zelfs tijdens mijn studie heb ik een jonge vrouw leren kennen met wie ik nog altijd schrijf. We spreken elkaar nooit, hebben ook niet de behoefte elkaar weer te ontmoeten, maar toch nemen we een bepaalde plek in elkaars leven in. Het mooie is misschien wel dat je elkaar niet onderbreekt om vragen te stellen, om nieuwsgierigheid te stillen; je schrijft enkel wat je op dat moment wil schrijven en als je antwoord op een vraag verlangt, dan zul je moeten wachten tot de volgende brief. Schrijven werkt vertragend hè?

De naam van jouw eenmansbedrijfje vind ik prachtig. Misschien is sinds vorig jaar gebruikelijker geworden om te zeggen dat je tijd zat hebt, en ik hoop dat dat zo blijft, want het is een mooi gevoel om de tijd te nemen. Tijd nemen om op te staan, wakker te worden, van de ochtend te genieten: daar sta ik graag een uurtje vroeger voor op. Tijd om goed eten te bereiden, om mijn zoon een knuffel te geven; voor het slapen gaan is het soms ook fijn om naast de kat op de bank te gaan zitten en hem in z’n nekje te kriebelen. Bijna elke dag sluit ik af met yoga of dans; sinds yoga een plek in elke dag heeft gekregen, vind ik het jammer dat ik niet al veel vroeger in aanraking met gekomen met yoga; ik denk dat ik meer van mijn lichaam had kunnen leren. Toen ik danste ging het vooral om hoe de dans er uit zag voor een toeschouwer, en minder om hoe dat van binnenuit kon komen.

Bijna elke dag sluit ik af met yoga of dans

Ik kan me nog niet goed een voorstelling van jou maken, maar toch zie ik een beetje voor me hoe je het gevoel dat yoga je kan geven meeneemt de moestuin is. Ik heb geen groene vingers. Ik ben ook niet handig. Ik zou het liefst alles zelf kunnen, maar misschien is het beter dat ik de klus- en tuiniertalenten niet heb gekregen.

Ik houd van mijn tuin, ik houd van de hoge wilde bloemen en de druivenrank en het boompje en de zwarte-bessenstruik; de buurman had een overschot aan planten en ik kreeg een paar klimmers van hem om de schutting te vergroenen; het is op dit moment een ware oase, en ik houd er ook van om op een zonnige middag met zwarte handen en knieën in de tuin te wroeten, maar ik krijg nooit het gevoel dat ik weet waar ik mee bezig ben. Ook vergeet ik altijd of en wat en waar ik iets heb ingezaaid. Zou mijn zoon me daar nou niet wat bij kunnen helpen? Hij leest het liefst. Hij zit nu achter me, in zijn favoriete hoekje op de bank, met een boek. Af en toe blijft hij alleen thuis als ik een paar uur ga werken, en soms vraag ik me af of hij dat plekje wel heeft verlaten in de tijd dat ik weg ben geweest – bijvoorbeeld van 11 uur in de ochtend tot 17 uur ‘s middags. Jawel, zegt hij dan: ik heb gedrumd en broodjes gegeten en oh ja, ik heb ook nog een balletje getrapt. Hij wil wel helpen hoor: hij houdt van buiten zijn en ook van klussen, maar dan wel samen met iemand die weet wat ie doet: mijn vader bijvoorbeeld, of de vader van zijn beste vriend, die imker is, en houtbewerker, en nog allerlei andere praktische dingen kan. Hij wil dan wel sjouwen, zagen, honing slingeren, de hooizolder opruimen, paaltjes voor een omheining in de grond slaan.

Het is inmiddels avond; de zonnige dagen komen er alweer aan. We hebben vandaag veertig kilometer heen en weer gefietst naar mijn ouders en we hebben appeltaart gegeten in de tuin. Morgen ga ik weer naar het museum waar ik werk om bij te praten met een aantal van de vrijwillige gastheren en gastvrouwen. Ook komen de aquarellisten wier schilderijen nu nog op zaal hangen op werkbezoek; zij hebben hun eigen tentoonstelling nauwelijks kunnen bezichtigen en deze werken moeten nét voor de heropening bij ons weg. Jammer, al die pracht op een donkere museumzaal. Ik ben benieuwd naar de kunstwerken die jij thuis hebt! Misschien wil je er iets over vertellen, en misschien heb je heel andere plannen.

Ik kijk uit naar je volgende brief!

Zonnige groeten,

Christine

Levensvreugde

Hoi Christine,

Daar gaan we dan, ik mag het spits afbijten. Had het niet erg gevonden als jij had mogen beginnen (haha).

Een mooie leeftijd heb je, tenminste zo heb ik die ervaren. Onzekerheden maakten plaats voor het jezelf steeds beter leren kennen en je sterke kanten te gebruiken om verder te komen in je leven. Het gaf mij levensvreugde, ook omdat je deze inzichten kon delen en geven aan anderen. Je hebt al heel wat ondernomen in je leven, daar hoop ik meer over te horen.

Je hebt al heel wat ondernomen in je leven, daar hoop ik meer over te horen

Je werkt in een museum, prachtig. Ben gek op museumbezoek en heb dat behoorlijk gemist in deze coronatijd.
Ik verdiep mij niet echt in kunstenaars, maar lees ik een boek waar een kunstenaar benoemd wordt, dan ga ik er meer over opzoeken. Heb ook een hele poos schilderijen gekocht bij Catawiki, even tellen..... er hangen toch zo'n tien schilderijen hier in de kamer.

Het werken met vrijwilligers heeft ook bij mij een bijzondere plek. Heb dat op mijn laatste werkplek weer mogen opzetten, klein maar zeer fijn. Het mooie van deze samenwerking vond ik de gesprekken waarin je de vrijwilligers op een positieve manier kon laten zien op welke manier ze omgingen, met in dit geval, de zusters.
Ik stond ervan te kijken met welk gemak ze een andere weg in konden slaan om contacten en ondersteuning te verbeteren. Heel veel van geleerd en het bleef boeiend, ook doordat ik alle ruimte en vertrouwen kreeg van de huisoverste.

Uiteindelijk ben ik alles gaan doen om het leven van deze zusters zo aangenaam mogelijk te maken

Och, ik zie nu pas dat ze mijn aanmeldingsbrief ingekort hebben en er voor jou niets meer over mijn laatste werkplek staat vermeld. Als zzp'er ben ik de laatste tien jaar in een klooster werkzaam geweest. In eerste instantie om de zusters te begeleiden naar ziekenhuis, huisarts en dergelijke. Al snel genoeg kwam ik erachter dat er meer zorg nodig was dan alleen deze vorm van ondersteuning.
Er was ook veel eenzaamheid en op dit vlak had ik wel wat te bieden. Uiteindelijk ben ik alles gaan doen om het leven van deze zusters zo aangenaam mogelijk te maken. Je kunt daarbij denken aan een boodschap doen en bij ze zijn als ze afscheid moet nemen van het leven.

Nog wat extraatjes;
Heb mij afgemeld bij yoga omdat schoffelen in de moestuin mij net zoveel rust geeft.
We zijn vegetariërs, ik denk zo'n 45 jaar.
Ben in coronatijd met Engels begonnen.
Genoeg!!!

Je zoon is 13 jaar, uitdagende leeftijd.
Vertel je wat over hem?

Heel veel groetjes,

Marjan

Een jaar coronacrisis. Mijn god zeg.

Lieve Irina,

Dankjewel voor je brief van vorige week.

Ik hoop dat het allemaal goed gaat komen met de verkoop van je huis. Heb je wel een makelaar die je begeleidt, want dat werd me niet helemaal duidelijk. Ik las een artikel vandaag dat de huizenprijzen de komende jaren zullen blijven stijgen, het is een goede tijd om te verkopen, sterkte ermee!

Hier is het vandaag precies een jaar geleden dat de coronamaatregelen in Frankrijk in werking traden. Op 16 maart om 12 uur ’s middags ging het hele land dicht vanwege het coronavirus. Op dat moment waren er nog maar vier doden gevallen en lag het besmettingcijfer op 900 personen per dag. Maar de situatie in Italië was toen al veel slechter dan hier. Omdat ik me niet meer alles precies kan herinneren heb ik het coronadagboek van ons gezin hier erbij gepakt en terug gelezen hoe we dat begin van de quarantaine, le confinement of l'isolation hebben ervaren.

Hieronder deel ik de eerste dagen van de lockdown met je zoals wij die hebben ervaren in Manosque in de Provence. We hebben alle drie dingen opgeschreven. Ik ben voornamelijk bang voor het virus, Anoushka schrijft over hoe het onlineonderwijs gaat en Shira, mijn vrouw, is eigenlijk heel blij met de lockdown. Nou ja, lees zelf maar. O en verder moet je weten dat ik in het Nederlands heb geschreven maar Shira en Anoushka in het Engels omdat Shira Amerikaanse is en Anoushka al vanaf haar vijfde jaar onderwijs in het Engels krijgt en ze zich daar beter in uitdrukt dan in het Nederlands of het Frans.

Hieronder deel ik de eerste dagen van de lockdown met je zoals wij die hebben ervaren in Manosque in de Provence.

Maandag 16 maart 2020.
De eerste dag van de quarantaine.

Pieter

Anoushka zit op haar kamer om haar schoollessen te volgen via internetvideo. Tegelijkertijd chat ze op haar phone met vriendinnen in Manosque en in Varese (Italië, waar we eerst woonden.) Shira werkt vandaag vanuit huis aan de eettafel. Ze moet veel videobellen en klaagt over slechte verbindingen en trage wifi. Pjotr komt misschien naar huis om hier in quarantaine te gaan in plaats van in London. Zijn universiteit gaat dicht en de lessen zijn online. De situatie in London is onduidelijk maar de eerste besmettingen zijn daar ook. Stella zit nog in Utrecht. Ze stuurde gisteren een foto waarop ze Mimosa’s maakt van jus d’orange en prosecco bij haar zondagochtendontbijt. Zij overweegt wel om naar huis te komen maar de Universiteit Utrecht heeft studenten geadviseerd om in Nederland te blijven.
Ik zit achter mijn bureau in de slaapkamer en ben gegrepen door het COVID-19 virus. Dat wil zeggen, ik ben geobsedeerd door het nieuws over de pandemie in Frankrijk, Nederland, Italië en Engeland en dus lees ik de kranten uit deze landen door elkaar. Het virus grijpt als een razende om zich heen hier in Frankrijk met ruim 900 gevallen de afgelopen 24 uur. Maar in Italië en dan vooral in Lombardije zijn er bijna 2000 nieuwe gevallen per dag en zijn er al meer dan 100 doden gevallen.
De Franse regering heeft met ingang van vandaag alle scholen gesloten en de volwassenen opgeroepen zoveel mogelijk thuis te werken. Opvang voor kinderen is alleen mogelijk indien de ouders werken in vitale beroepen zoals de zorg, brandweer, politie, energiebedrijven, het leger et cetera.
Vanaf morgen gaat het land echt op slot. Vanaf 12 uur ’s middags mogen we alleen nog naar buiten als we een ‘attestation' bij ons hebben, een formulier met daarop onze naam en adres, het tijdstip waarop we de straat op zijn gegaan en de reden waarom we uit huis zijn. Geldige redenen zijn boodschappen doen, met de hond te wandelen of naar werk of de dokter gaan. Indien we zonder geldige redenen op straat zijn kan je een boete krijgen van 135 euro. Alle niet-essentiële winkels moeten morgen om 12 uur sluiten, alleen levensmiddelenwinkels en bouwmarkten mogen open blijven. Tandartsen, fysiotherapeuten, kappers, rijscholen, alles moet dicht voor tenminste vijftien dagen volgens Macron. De verwachting is dat het waarschijnlijk wel drie of vier weken zal duren.

Wat ga ik vredesnaam doen de komende twee à drie weken? Koken, muziek maken, schrijven, wandelen, fietsen, spelletjes doen, het huis opruimen, in de tuin werken…. dit alles zonder enig doel of ambitie behalve dan om de tijd te verdrijven.
Gisteren moest ik niezen, hoesten, had ik een loopneus en diarree. Ik zou toch geen corona hebben? Gisteravond hebben we Pjotr en Stella gebeld om ze te doordringen van het gevaar van dit virus, terwijl we zelf niet precies weten hoe vatbaar we zijn.
Ik ben erg geschrokken van de verhalen over patiënten die drie weken aan de beademing moeten liggen met zo’n dikke slang in hun longen. Met mijn zwakke immuunsysteem moet ik niet ziek worden, dat zou heel slecht zijn. Ik ga pillen nemen, vitamine C, echinaforce, multivitaminen, magnesium B6, yes!

Noushie (Anoushka, 15 jaar, 4 VWO, International School of Manosque)
Officially Day 1!
Started online math class with everyone and it was pretty fun. I hope Pjotr or Stella can come home so we can have some family bonding, but also I wouldn’t mind just the 3 of us. So far I have quite a bit of homework but I’m not stressed because I have a lot of time to do it and the whole class is helping each other.
Let’s go Corona Time!

Shira

Yes, today was a positive start. Cleaning and reorganising rooms and spaces to make it liveable and workable for the three of us. And we voted for the mayor of Manosque!
It felt good to do yoga again after weeks of not doing much exercise. Promise to self - do more yoga during the quarantine. Everyone can join in.
I am actually excited to telework and stay home and cancel everything! Yoohoo!
Cocooning time!

Dinsdag 17 maart 2020.
2e dag quarantaine, dag 1 lockdown.

Pieter

Ik ben bang. Ik word steeds banger voor het coronavirus en hoe het bij een deel van de zieken de longen uitschakelt.
Nu ben ik bang dat Pjotr en Stella misschien dragers van virus zijn. Met hun levensstijl van studenten, met werken in bars en voetballen en feesten in grote steden die een snel stijgend aantal coronagevallen hebben, ben ik bang dat ze het virus in dit huis zullen brengen. Terwijl ik tegelijkertijd ook graag wil dat ze hier komen en ik van ze hou - beter dat ze hier zijn samen met ons dan alleen in London of Utrecht. Maar ik ben bang voor mezelf, mijn zwakke immuunsysteem, mijn longontstekingen van afgelopen december èn van vorig jaar. Hoe ga ik mezelf veilig houden? Hoe gaan we onszelf hygiënisch houden? Wat moeten we doen om besmetting in ons huis te voorkomen?
Ga ik een doek voor mijn gezicht dragen zodat ik niet steeds onbewust mijn gezicht aanraak? Hou houden we lichtknopjes, deurkrukken, handvatten, kranen, thee- en koffiepotten schoon? En wat gaan we eten?

Aangezien de incubatietijd twee weken is, weet ik nu zeker dat ik geen corona heb opgelopen in de treinen en hotels die we gebruikt hebben voor de begrafenis van papa in Assen, eind februari. Als ik over een week nog steeds gezond ben dan ben ik ook de koorrepetities en de Franse conversatielessen veilig doorgekomen. Met uitzondering voor het stemmen voor de gemeenteraad gisteren ben ik verder de afgelopen week alleen gebleven. Elke dag zonder symptomen is een opluchting.

Sinds vanmiddag 12.00 uur moeten we zoveel mogelijk binnen blijven. Dat heeft president Macron gisteravond op de tv gezegd. Volgens hem is Frankrijk in staat van oorlog. 'Nous sommes en guerre', hij herhaalde het wel zes keer in zijn toespraak. Alles is dicht behalve winkels die levensmiddelen verkopen, bouwmarkten en garages. Alle bars, restaurants, bioscopen, theaters, sportverenigingen et cetera zijn gesloten. We mogen alleen naar buiten om eten te halen, naar de dokter of werk te gaan of om de hond uit te laten. En om alleen wat te sporten. Maar als we naar buiten gaan moeten we een attestation bij ons hebben. De formulieren heb ik gedownload van de website van de franse regering. Ik nam er eentje mee toen ik vanmiddag boodschappen ging doen op de fiets zodat ik ook een beetjekon bewegen. Ik fietste door de binnenstad van Manosque om drie uur 's middags en er was niemand op straat, geen auto, fietser of voetganger te zien. Bij de poort van het voetgangersgebied stonden drie agenten te controleren en eentje droeg een mondkapje, maar ze stonden daar voor niets want er was niemand. De stad was leeg, stil, uitgestorven, alsof er een massale sterfte had plaatsgevonden of dat iedereen de stad was ontvlucht voor de komst van een angstwekkende maar onzichtbare vijand.
In de winkel zag de caissière er gestresst en verwilderd uit. Ik vroeg of het druk was geweest en ze zei dat het vanochtend een gekkenhuis geweest was maar dat het vanaf 12 uur stil is omdat niemand meer naar buiten mag. Ze blijven gewoon open en verwachten geen problemen met de bevoorrading. Met een volle rugzak fietste ik terug over de stille en lege straten. Heerlijk om zo te fietsen, zo zou het altijd moeten zijn.

Tuesday, march 17 2020
I was pretty productive today and dad and I played volleyball for about 15 minutes over the gate. I also baked a sweet potato brownie without sugar! Papa is currently sitting across from me, finishing my plate of sauerkraut because I’m kind of full. Mom is sitting next to me talking about how coincidental it is that one of her best friends is living in Paris right now. She’s opening a second bottle of wine and we’re wondering if this quarantaine/virus will be historical. Cool!I will let you know if my brownie is yummy or bland.
xxx Noushie

Saturday march 21 2020
Dinner was, again, delicious! Confinement has its challenges but eating well is not one of them. Marquez, hummus, salads, falafels, delish! Is it bad I feel elated? I am so enjoying this period of no choices, no options, no spending!
It feels calm and peaceful and the virus seems abstract and far away. For now, for me it is an imposed hiatus from a too hectic life. It is in fact, weirdly, what I wished for: time. Space. Tranquility. Full of gratitude we live in this beautiful area, we are together with the three of us now and Pjotr and Stella sound fine.
Time for things. Time to do yoga, walk the dog, clean the house, make phone calls, to catch up. Have silly conversations. Time.
It’s Corona Time so far, I like it.
Shira

Intussen ontstaat de gewoonte om elke avond om 20 uur naar buiten te gaan en te applaudisseren voor de mensen die in de zorg werken

In de dagen die hierop volgen lees ik over steeds nieuwe maatregelen die bekend worden gemaakt: parken in de stad die dichtgaan, we mogen niet verder dan één kilometer van huis gaan, niet langer dan een uur buiten blijven, niet meer bij elkaar op bezoek gaan, mondkapjes worden verplicht, de 1 meter regel, handgel…
Intussen ontstaat de gewoonte om elke avond om 20 uur naar buiten te gaan en te applaudisseren voor de mensen die in de zorg werken. Eerst klappen we netjes, maar na een paar avonden gaan we met pannen en pollepels naar buiten en doen ook de buren mee. Weer een paar avonden later zetten we de elektrische piano buiten en zingen we Bella Ciao als een ode aan de verzorgers waarna we om de drie of vier dagen een nieuw liedje zingen. Het naar buiten komen om 20 uur ’s avonds wordt van levensbelang, alsof we even boven water komen om adem te halen. We horen en voelen de aanwezigheid van de mensen in onze straat, we maken lawaai, we zingen een lied, we roepen naar elkaar, we voelen even dat we nog leven, dat we deel uitmaken van een gemeenschap, een straat, een stad!

Mijn leven is totaal veranderd het afgelopen jaar

Het is ongelooflijk dat dit nu al een jaar duurt. Het is ongelooflijk dat er in Frankrijk al meer dan 90.000 doden zijn gevallen, in Italië meer dan 100.o00, en van de UK weet ik het niet eens. In de States, waar mijn schoonfamilie woont, zijn bijna een half miljoen mensen overleden. En het is nog lang niet voorbij. Gisteren waren er in Frankrijk weer meer dan 25.000 nieuwe gevallen, er liggen meer dan 4.100 mensen op de intensive care. De derde golf is nu in volle gang terwijl er tegelijkertijd wordt gevaccineerd.

Mijn leven is totaal veranderd het afgelopen jaar. Niet alleen zijn mijn beide ouders overleden (niet aan corona overigens), maar die hele manier van leven, die impulsieve manier van leven zeg maar, van uit eten gaan en weekendjes weg, van reisjes en naar de film en naar het theater en met borrels op het terras en feestjes bij mensen thuis, dat is voorbij. Dat bestaat gewoon niet meer. We eten thuis, we koken twee of drie keer per dag. Er zijn geen koor repetities, geen theater cursussen, geen volleybaltrainingen, geen taalcursussen, geen boekenclub, geen feestjes en borrels meer.

In plaats van de afleiding buiten ons te zoeken moeten we die nu in onszelf vinden. Door te wandelen, te fietsen, te schrijven, spelletjes te doen, muziek te maken, te bellen, te lezen, films en series te kijken, te tekenen, schilderen, filmpjes te maken en te praten. We praten veel meer met elkaar nu, over alles, van de meest triviale dingetjes tot moeilijke vraagstukken als racisme, relaties, of over onze emoties, politiek, de toekomst van de aarde et cetera. Zoals het oude gezegde gaat: wanneer er ergens een deur sluit, gaat ergens anders een raam open. Wanneer we niet kunnen consumeren dan kunnen we reflecteren.

Een jaar coronacrisis. Mijn god zeg.
Hoe was het voor jou, Irina?

Veel liefs,

Pieter

Alsof ik weer meer ‘aan’ sta

Hoi Tanja,

Dank weer voor je brief. Ik heb er van genoten om je brief te lezen. Ik vind je manier van schrijven prettig en ook je manier van kijken fijn en leerzaam. Toen ik je brief las dacht ik, dat moet ik in ieder geval teruggeven in mijn volgende brief. Dat ik genoot van het lezen van je brief.

Verder was ik benieuwd hoe jij er nu in staat? Hoe vind je het brieven schrijven? Zijn er onderwerpen waar je nog over zou willen schrijven? Is er een frequentie die je prettig vindt? Hoe vind je het tot nu toe? Misschien wel goed eens te evalueren.

Ook bij mij stond de afgelopen twee weken steeds 'Tanja schrijven' op mijn to-do lijstje. Nu pas op deze mooie zonnige zondag neem ik er de tijd voor. Er komen altijd zoveel dingen tussendoor en ik heb ook vaak zin om mijn laptop gewoon even dicht te doen en buiten te gaan wandelen. Zeker met dit mooie weer van de afgelopen dagen.

Als de zon weer begint te schijnen, krijg ik letterlijk het gevoel dat ik uit mijn winterhol kruip.

Van winter zijn we opeens vol in het voorjaar aangekomen. Als de zon weer begint te schijnen, krijg ik letterlijk het gevoel dat ik uit mijn winterhol kruip. Alsof ik alles weer meer kan voelen. De mooie en euforische dingen, maar ook de moeilijke dingen, de worstelingen. Alsof ik weer meer ‘aan’ sta. Ik geniet er enorm van. Als ik mij dan realiseer dat het pas eind februari is, vind ik het ook een beetje zorgelijk. Maar los van de tijd van het jaar, ben ik dol op de zon. Dus doet dit me erg goed.

De dag nadat ik jouw brief kreeg ben ik samen met mijn man op een mini-vakantie gegaan in Nederland. We zijn eerst twee dagen naar Ens geweest en hebben daarna nog drie nachtjes op Texel in een huisje geslapen. Het was prachtig en heerlijk. Echt zo fijn er even tussenuit te zijn. Voor deze hele coronasituatie gingen we regelmatig op vakantie. Verre reizen zijn voor mij altijd onderdeel van mijn leven geweest. Nu vind ik het idee om voor een vakantie naar de andere kant van de Atlantische Oceaan te vliegen te zot voor woorden. Want Ens en Texel zijn prachtig en daar was ik ook nooit eerder geweest. Dit lijkt alweer een eeuwigheid geleden, want toen gingen we schaatsen en wandelden we door de sneeuw. Nu zit ik in de volle zon en ruikt het naar lente.

Ik hoef niet meer de wereld over om het geluk ergens anders te zoeken, dat voelt als een groot cadeau.

Corona brengt mij veel. Deze periode geeft me veel rust. Ik kan meer van de kleine dingen genieten en ik sta veel meer stil bij wat ik heb. Mijn vrienden en familie. Mijn man en mijn drie katten. Ik ben dolgelukkig in mijn huisje in Rotterdam. Ik hoef niet meer de wereld over om het geluk ergens anders te zoeken, dat voelt als een groot cadeau.

Voor jou zal het sneeuwweekend misschien ook alweer ver weg voelen, maar het klonk heerlijk. Niet meer naar huis kunnen vanwege de sneeuw. Samen gezellig koffiedrinken. Binnen bijkomen van de kou.

Wat bijzonder en leuk dat je een huisgenoot hebt, die ook als je zoon voelt. Het inspireerde mij ook meteen weer om buiten de kaders te denken. Kinderen, familie, je kunt het op zoveel manieren invullen en voelen. Dat hoeft niet allemaal bloed en eigen te zijn.

Dat deel over praten herken ik heel goed van mijn relatie met een Nicaraguaanse jongen. Ik heb vier jaar in Latijns Amerika gewoond en trots speelde daar een andere rol, dan wij ooit kunnen snappen. Ik weet niet of dit voor jouw huisgenoot ook speelt, maar ik kan me voorstellen dat er soms dingen aan ten grondslag liggen die wij nooit helemaal zullen doorgronden, omdat onze culturele normen en waarden weer heel anders zijn. Wel mooi om er enerzijds over in gesprek te gaan om elkaar op die manier beter te leren kennen en anderzijds te respecteren wat voor iemand anders belangrijk is.

Ook je 'over 5 jaar', herken ik heel goed in mijn eigen leven. Elke keer dacht ik: ik heb nog alle tijd. Nu voelt dat niet meer zo. Al zijn er natuurlijk ook genoeg vrouwen die pas na hun 35e beginnen aan kinderen tegenwoordig. Toch voelt het niet meer alsof ik de keus voor mij uit kan blijven stellen. Terwijl ik dit schrijf denk ik meteen dat dat misschien wel kan, omdat het voor mij ook goed zou zijn als het er niet van zou komen. Ik heb in ieder geval ook genoeg redenen waarom ik het niet zou willen en een leven zonder kinderen lijkt me in veel opzichten heerlijk.

Dank voor jouw blik en je verhaal over dit onderwerp.

Dat corona mij een baan in loondienst en een vakantie op Texel zou brengen, had ik nooit verwacht.

Morgen begint mijn nieuwe baan als projectleider. Ik ben heel benieuwd naar wat dit mij allemaal gaat brengen. In ieder geval een grote verschuiving van zelfstandig werken naar 32 uur in loondienst. Ik heb in mijn leven nog niet meer dan 24 uur in loondienst gewerkt en ook dat heb ik maximaal tien maanden volgehouden. Mijn leven ziet er inmiddels heel anders uit, dus ik denk dat het nu veel meer past. Daarnaast heb ik ook nooit eerder werk en een organisatie gevonden die zo goed passen en aansluiten bij mijn eigen gevoel en visie. Dat corona mij een baan in loondienst en een vakantie op Texel zou brengen, had ik nooit verwacht. Wel denk ik dat als we de wereld allemaal wat dichterbij halen- op het gebied van reizen, consumeren, werken- het leven op aarde nog een stuk langer houdbaar is.

Ik wens je een mooie week toe. Ik ben benieuwd hoe het jou vergaat en kijk uit naar je volgende brief.

Liefs,

Charlotte