Ik begin volgende week met m’n nieuwe baan!

Hee hoi Charron,

Bedankt weer voor je mooie en leuke brief. Ik vind het echt zo gaaf dat je naar het theater gaat en kan niet wachten om te weten hoe het was! Ik had nog niet gelezen over die voorstelling, maar ik heb het even opgezocht. De drang heet het, of niet? Ik ben heel erg benieuwd!

Ik kan vandaag ook eindelijk het boek waarover je schreef ophalen bij de bibliotheek, dus ik zal je binnenkort even updaten wat ik ervan vond!

En wordt de schoen gezet?

Ah, wat een heerlijke herfstvakantiedag schets je zeg! Ik heb vorig jaar met m’n werk op basis van de Grote Sinterklaasfilm een groot Pietenhuis opgezet. Dat was zo’n feest, niet normaal! Bedenken wat voor spellen er gespeeld konden worden. Heerlijk. Vieren jullie Sinterklaas ieder jaar uitgebreid? En wordt de schoen gezet?

Dat klinkt heel lekker, wat je schrijft over de vakantieperiode. Democratisch opvoeden, ik las dat dat betekent dat ouders en kinderen gelijk zijn. Betekent dat dat jullie over alle beslissingen met elkaar praten? Wat mooi! Waarom hebben jullie daarvoor gekozen? (Ik ben zelf nog niet zo thuis in opvoed-stijlen, dus erg benieuwd naar hoe je tot zo’n beslissing komt!)

Gisteren nam ik afscheid bij m’n oude baan, poeh wat is dat gek

Ik begin volgende week met m’n nieuwe baan! Ik heb er heel erg veel zin in. Gisteren nam ik afscheid bij m’n oude baan, poeh wat is dat gek. Ik had super fijne collega’s en zat er wat dat betreft erg op mijn plek, alleen qua werk niet en dat maakte het voor mij toch minder leuk. Maar gisteren was erg bijzonder, er was van alles georganiseerd en ik ben echt overladen met lieve woorden. Dus nu ga ik daar nog even van nagenieten en dan aanstaande dinsdag met heel veel frisse energie en enthousiasme naar de nieuwe werkplek! Ik vind collega’s heel belangrijk en dat vind ik dan ook het spannendst denk ik. En de uitdaging die de nieuwe baan gaat bieden, maar daar heb ik ook echt veel zin in. Ik hou je op de hoogte!

Ik ga daar 36 uur per week werken, verdeeld over vier dagen. Dus elke week een dag vrij! Heerlijk. Jij? Grappig, dat je het ook frustrerend vindt om nog te leren. Ik loop er dus tegenaan dat ik het heel frustrerend vind om niet te leren. Wat vind je er frustrerend aan? Of heeft dat ook met het geduld te maken? Wat voor baan heb je ook alweer?

Ik speel een beetje gitaar (kampvuurkwaliteit)

Wat leuk dat je een instrument gaat leren spelen! Welk instrument? Het is absoluut frustrerend! Ik speel een beetje gitaar (kampvuurkwaliteit), en het duurt echt wel even voordat je de akkoorden onder de knie hebt. Als je het eenmaal kunt, verleer je het echt niet meer. Dat is misschien een troost! Ik vind het wel altijd echt fijn om even te doen – even iets zonder scherm en iets waar je niet te veel over na hoeft te denken. Al voelt dat misschien nog niet zo nu voor jou? Haha.

Naast werk voetbal ik ook! Ik train een keer in de week en op zondagen heb ik een wedstrijd. Het is met een vriendenteam, superleuk! We zijn alleen door de KNVB te hoog ingedeeld waardoor we een pijnlijk eerste begin van het seizoen hebben… Hopelijk worden we na de winterstop wat beter ingedeeld en wordt het wat spannender, haha. Doe jij aan sport?

Jij ook een hele fijne dag en hopelijk veel fijne herfstvakantie-momenten met z’n allen! Het is in ieder geval goed weer om lekker de hort op te gaan.

Groetjes,

Isa

Je mag me alles vertellen

Lieve Nora,

Wat leuk dat wij elkaar brieven mogen schrijven, en dat ik mag beginnen. Ik zag een flyer liggen over dit project en het leek me meteen leuk om iemand buiten mijn normale kring te leren kennen.

Ik zal je in deze brief wat over mezelf vertellen. Maar ik ben nog meer benieuwd naar wie jij bent. Hopelijk vind je het leuk om ook wat over jezelf te vertellen.

Afgelopen week ben ik 30 jaar oud geworden! Dat voelt wel als een belangrijke leeftijd. Alsof je alles helemaal voor elkaar moet hebben. Of alsof je precies moet weten wie je bent en wat je carrière gaat zijn. Althans, zo is dat bij mijn vrienden. Nou, bij mij voelt dat niet zo hoor.

De wereld werd niet beter van mijn werk, en dat wil ik wel

Ik had een goede baan, maar die heb ik net opgezegd. De wereld werd niet beter van mijn werk, en dat wil ik wel. De natuur, de dieren en de mensen verdienen allemaal ruimte en aandacht op deze planeet. Daar wil ik me voor inzetten.

Ik woon in Amsterdam sinds 2018, maar ik mis de natuur, hoe leuk ik de stad ook vind. In mijn huis woon ik samen met mijn vriend. Hij is de vrolijkste en liefste jongen die ik ken. Hij maakt mij heel gelukkig.

Voor onze brieven heb ik mezelf Eilys genoemd. Dat is mijn tweede naam. Het betekent zonnestraal. Dat vind ik wel bij mezelf passen. Ik ben zelf ook vrolijk en heb oneindig veel energie. Zo ga ik elke ochtend een rondje hardlopen met zonsopgang. Meestal ren ik naar de Sloterplas en terug. De stad is zo fijn rustig in de ochtend. Ook in de regen of kou ga ik rennen. Buiten zijn is altijd fijn. Hou jij van buiten? Of ben je liever binnen? Je bent niet Nederlands toch? Is het weer hier anders dan waar jij vandaan komt?

Ik teken elke dag iets wat ik gegeten heb in mijn dagboek

Ik ben benieuwd waar je vandaan komt. Zelf ben ik Nederlands en heb ik altijd hier gewoond. Dus dit is het enige wat ik ken. Op vakantie ga ik wel naar veel plekken, maar dat is anders dan ergens wonen. Hoe lang woon jij al in Nederland?

Als ik vrij ben ga ik het liefst tekenen. Ik teken van alles. Mensen tekenen vind ik heel moeilijk. Het leukste vind ik het om eten te tekenen. Ik teken elke dag iets wat ik gegeten heb in mijn dagboek.

Misschien vind ik eten leuk om te tekenen omdat ik van koken hou! Vooral veel groente. Het leukste aan koken vind ik dat je je vrienden en familie blij kan maken met een lekker bord eten. Die dankbaarheid is al het werk waard. Mijn lievelingsgerecht is auberginestoof met tomaat. Ik vind bijna alles lekker, vooral nieuwe dingen proberen. Wat vind jij lekker om te eten?

Ik kan nog veel meer vertellen maar ben benieuwd wie jij bent. Waar je vandaan komt, wat je doet, of waar jij blij van wordt. Je mag me alles vertellen. En ook alles vragen.

Veel liefs,
Eilys

Wat ben je zonder een beroep?

Beste Fleur,                                                                                             

Er is altijd ongemak als ik op feestjes antwoord geef op de vraag wat ik doe. Ik mompel zo onverstaanbaar dat ik scenarioschrijver ben voor film en televisiedrama dat ik het vaak nog een keer moet herhalen. Nog meer gestuntel volgt op de onherroepelijke vervolgvraag; of ik bekende dingen heb geschreven. De titels die ik noem doen vaker niet dan wel een belletje bij de ander rinkelen.  

Terwijl ik sta te mompelen op zo’n feestje denk ik aan al die weken dat ik niets op papier krijg

Ik dacht altijd dat dit ongemak van mij te maken had met mijn neiging tot relativeren; niet zoveel gewicht te willen geven aan wat ik doe. Maar het tegenovergestelde is meer waar. Ik hang juist te veel gewicht aan mijn beroep. Zoveel gewicht dat ik er zelf nooit aan kan tippen. Terwijl ik sta te mompelen op zo’n feestje denk ik aan al die weken dat ik niets op papier krijg. En als de ander enthousiast roept dat ik wel heel creatief moet zijn, schaam ik me diep voor de lange geestdodende uren Pacman die ik overdag speel. Blijkbaar ben ik voor mijzelf pas een scenarioschrijver als ik steengoeie ideeën heb en heel productief ben. Dus ben ik maar een paar dagen per jaar scenarioschrijver. 

Een tijdlang was ik geen scenarioschrijver maar een dramatherapeut. Dan was mijn verhaal op feestjes dat ik therapie gaf aan veteranen en militairen die een trauma hadden opgelopen tijdens hun uitzendingen. Dat deed ik minder mompelend, zelfs met enige zelfverzekerdheid kan ik me herinneren. Blijkbaar kon ik mijzelf veel makkelijker als therapeut zien dan nu als schrijver.

Wat ben je zonder een beroep? Een baan, dat wat je doet, is naar de buitenwereld toe een concreet narratief dat veel en tegelijkertijd ook weer niets over jezelf zegt. Een etalage waar de ander naar kan kijken zonder gelijk je ziel te zien.  

Toen ik je vraag aan het einde van je prachtige brief las moest ik hieraan denken. Ervaar jij dat deze periode misschien op feestjes? Dat ontberen van een etalage nu je geen baan hebt? Moet je gelijk een stuk persoonlijker worden in je antwoord op die eeuwige vraag: 'en wat doe jij?' Meer dan je misschien soms zou willen? Of zegt deze gedachte meer over mij, hoe confronterend ik dat zou vinden. Ik zou ik me naakt voelen naar de buitenwereld toe. Dat lijkt me doodeng, maar terwijl ik dit schrijf denk ik ook hoe sensationeel dat zou zijn, om zonder die ‘etalage’ de wereld tegemoet te treden. Gewoon als mezelf, niets meer en niets minder.  

Blijkbaar hebben we allebei wel trek in een zekere intensiteit in deze uitwisseling

Je verhaal raakt me. Zo gelijk met de deur in huis vallen vind ik trouwens fantastisch. Blijkbaar hebben we allebei wel trek in een zekere intensiteit in deze uitwisseling, en pakken we de vrijheid die ontstaat doordat we niet weten van elkaar wie we zijn met beide handen aan.

'Ten prooi vallen aan de tentakels van een nare depressie' … zo treffend geformuleerd. Onontkoombaar en doordringend tot alles wie je bent en van jou is. Zo leest dat. Wat afschuwelijk moet dat (geweest) zijn. Volgens mij ga je met hele krachtige 'wapens' die tentakels te lijf. Schrijven, schilderen, tekenen, ik snap het helemaal. Als ex-creatief therapeut geloof ik heilig in de helende kracht van iets creëren.

Mijn hele leven ben ik bang voor het moment dat een arts tegen me ze zegt: het is over, het is voorbij....

Ik ben bang voor veel dingen. In mijn hoofd is het een komen en gaan van grote en kleine zorgen. Ik heb een paar jaar geleden een therapie gevolgd voor mijn hypochondrie. Sindsdien raak ik ietsjes minder verstrikt in zorgen over mijn gezondheid maar een beetje pijn in een vinger kan nog steeds wekenlang een sombere sluier over de dagen leggen; omdat ik er dan van overtuigd ben dat ik een slopende progressieve spierziekte onder de leden heb. Mijn hele leven ben ik bang voor het moment dat een arts tegen me ze zegt: het is over, het is voorbij en dat de hele wereld dan doorleeft terwijl ik in een ziekenhuisbed lig. Dat ik niet meer mee mag doen: dat is denk ik mijn grootste angst.

Ik herken het wat je schreef; te veel aspecten in je brief om op in te gaan. Ik ga ook een keuze maken.

Het einde van een verhaal onthult pas waar het verhaal over gaat

En kies tenslotte voor die man uit je verhaal die wakker wordt in een kliniek en niet weet waarom hij daar zit. Je bent op zoek naar het einde van het verhaal schreef je. Dat kan ik me voorstellen. Het einde van een verhaal onthult pas waar het verhaal over gaat; de bewering die je als schrijver over het leven maakt. En da’s veel denkwerk is mijn ervaring. Regelmatig word ik verrast door de laatste scene van mijn script. Dan blijkt ik toch een hele andere bewering te maken dan ik al die tijd dacht mee bezig te zijn.

Ik ontkom er niet aan om een parallel te zien in jouw zoeken naar hoe die man uit je verhaal die kliniek weer kan uitstappen en hoe jijzelf (straks) op die depressie kunt terugkijken. Ik heb getwijfeld om dit te schrijven omdat het laatste wat ik wil is om aanmatigend te klinken. Maar… ik gun je het moment dat je de angst over moederschap die je zo voorstelbaar en ontroerend beschrijft, straks in een ruimer perspectief kunt zien. In een bewering over het leven waarin angst en vertrouwen naast elkaar kunnen bestaan.

Oké, en dan de vraag waarmee ik deze brief vrolijk wil uitknallen. Beste Fleur wie was nou toch je eerste idool? Vertel dat nou eens.  😉

Ik kijk uit naar je brief.

Groet Jacob

Twee jaar geleden kwam het allemaal samen...

Beste Jacob,

Laat ik beginnen met het beantwoorden van je laatste vraag. Ik heb zin om met de deur in huis te vallen. Niet om te choqueren – volgens mij kun jij dit soort onderwerpen prima handelen – maar wel om gewoon lekker met de deur in huis te vallen.

Tot op de dag van vandaag kan ik mijn leven niet leiden zoals ik zou willen

Ik ben ten prooi gevallen aan de tentakels van een nare depressie. Twee jaar geleden kwam het allemaal samen: een ongezonde strengheid voor mezelf, een baan die niet goed voor me was, en natuurlijk de Covid-maatregelen. Een eindeloze stroom aan negatieve gedachten, somberheid met de bijbehorende tranen, frustratie, boosheid en een heel diepe put waren het gevolg. Tot op de dag van vandaag kan ik mijn leven niet leiden zoals ik zou willen. Een baan zit er even niet in. Ik ben snel moe en nog sneller emotioneel. Ik ben enorm vaak ziek (dat hoort er blijkbaar ook bij, wist jij dat?). Maar maak je om mij geen zorgen hoor! Inmiddels ben ik bezig met schrijven, schilderen, tekenen en yoga. Ik heb een heleboel lieve mensen om me heen die me helpen waar het kan, en gelukkig ben ik – paradoxaal genoeg – niet zo negatief ingesteld. Daar gaat mijn angst dan ook niet over. Tenminste, niet precies.

Vorig jaar heb ik een nichtje gekregen. Een schattig, lief, perfect kindje met grote ogen en dikke wangen. De hele familie is dol op haar en ik misschien nog wel het meest. Een zonnestraaltje in mijn leven. Kinderen zijn zo heerlijk ongecompliceerd. Ze huilen als ze niet blij zijn en ze lachen als ze wel blij zijn. Het enige dat ze nodig hebben is eten, slaap en vooral een heleboel liefde. En precies daarin schuilt mijn angst. Wat nou, Jacob, als ik straks zelf een kindje heb en ik weer in een depressieve periode beland? Hoe kan ik dan in hemelsnaam de liefde geven die zo’n kindje verdient? Hoe kan ik dan ooit een goede moeder zijn? Daar ben ik bang voor.

En jij, Jacob? Waarom ben jij zo bang?

Grappig dat je noemt dat je er pas achter komt wat je bezighoudt als je begint met schrijven. Dat is ontzettend herkenbaar. Ik heb hetzelfde met praten, maar met schrijven is het toch heerlijk dat je daar niemand anders voor nodig hebt. Wat houd jou op dit moment bezig? Over de wereld, jezelf, je leven, je relatie of wellicht wat je vanavond weer eens zal doen voor het avondeten?

Op dit moment schrijf ik aan een verhaal over een man die wakker wordt in een psychiatrische inrichting

Je vroeg me ook wat ik schrijf. Mijn antwoord is niet zo spannend als dat van jou ben ik bang (scenarioschrijver, wat een stoer beroep!). Ik had altijd al plezier in schrijven, maar deed het nooit veel. Wat brieven aan m’n oma, blogs als ik op reis was, hier en daar een gedicht. Afgelopen jaar besloot ik een schrijfcursus te gaan doen bij Crea, het cultuurcentrum van de UvA, en ik vond het fantastisch! We schreven eigenlijk allerlei korte verhalen, meestal met een bepaalde achterliggende opdracht. Zo heb ik een keer een verhaal(tje) geschreven over pannenkoeken en een rode trui, maar ook over een autistische jongen met een fascinatie voor vloeken. Op dit moment schrijf ik aan een verhaal over een man die wakker wordt in een psychiatrische inrichting, maar geen idee heeft waarom hij daar zit. Ik was helemaal enthousiast aan het begin, maar nu ik bijna bij het einde ben, krijg ik het maar niet voor elkaar om het af te schrijven. Ieder einde lijkt te voor de hand liggend, te cliché of te over the top. Heb jij dat wel eens, als je aan je scenario’s schrijft? En heb je daar eigenlijk volledige artistieke vrijheid, of hijgen er mensen in je nek?

Wat een moed! Je leven leiden zoals jij dat wil, ook al is dat niet altijd makkelijk

Het is onmogelijk om op alle aspecten van je brief in te gaan zonder te eindigen met een brief van zeven kantjes, dus ik moet kiezen. Echter, aan het verhaal over je zogenaamde tweede coming out wil ik zeker niet voorbijgaan. Wat een moed! Je leven leiden zoals jij dat wil, ook al is dat niet altijd makkelijk. Het is een thema waar ik me nu meer dan ooit mee bezig houd en ik kan er alleen maar respect voor hebben (en me er hopelijk door laten inspireren). Zoals Captain Holt het zo mooi verwoordde: 'Every time someone steps up and says who they are, the world becomes a better, more interesting place'. En als je nu geen idee hebt wie Captain Holt in hemelsnaam zou moeten zijn, dan raad ik je van harte aan om Brooklyn 99 op Netflix op te zoeken. Een heerlijke serie als je het mij vraagt!

.... in hoeverre identificeer jij jezelf met je baan?

Eindigen met een vraag vond ik wel een hele goede van jou. Waar ik nou wel benieuwd naar ben: in hoeverre identificeer jij jezelf met je baan? Het lijkt mij een ontzettend leuke baan en waarschijnlijk velen met mij. Ik stel me zo voor dat je er vaak zeer positieve reacties op krijgt, vandaar mijn vraag. Zou Jacob nog steeds dezelfde Jacob zijn als hij iets anders zou doen?

Oh, en ik zou het bijna vergeten: bedankt voor je prachtige brief! Ik ben benieuwd naar de volgende.

Groetjes,
Fleur

We gaan het beleven

Hey beste, lieve Mirjam,

Ik gebruik alle soorten aanhef, dat staat best gezellig. En dan kun je je niet afvragen wat wel of niet gepast is 😉

Wat leuk dat jij je ook hebt opgegeven voor het intitiatief Schrijven naar de Toekomst. En we zijn gematcht. Misschien wel omdat jouw kat allerlei avonturen beleeft en mijn hond en ik ook…
Of omdat ik een moeder ben die al bijna een leeg nest heeft en jij net begint met een gezin. Of omdat… geen idee wat Marilien dacht. Misschien viel jou ook iets op uit onze bio’s?
We gaan het beleven. 

Vorig jaar (..) was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten)

Je hebt een Friese naam. Kom je uit Friesland? Ik ken iemand met jouw achternaam, ze woont in een Fries dorp met een leuke Fries en is de ’schoonmoeder’ van mijn zus. Ik schrijf dat tussen haakjes omdat zij jonger is dan mijn zus, hahaha. Nou ja, er zijn veel mensen met dezelfde achternaam waarschijnlijk, maar wie weet ben je familie ergens, Nederland is klein. Waar woon jij eigenlijk?

Nog een voorstelrondje over mij:

Ik ben dus 49 jaar en word 13 april 50. Wat wederom een coronaverjaardag wordt, is mijn vrees. Ik ben niet zo’n vierder van mijn verjaardagen, maar ik vind het wel fijn als mijn familie en vriendinnen komen natuurlijk. Vorig jaar kon dat helaas niet en was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten). Mijn drie kinderen hebben toen heel erg hun best gedaan om er een hele feestelijke dag van te maken. We speelden een escap-game en maakten bonbons. We werden vaak onderbroken door de deurbel en dan stond er meestal een vriendin of bezorger met een bos bloemen. Waar mijn man allergisch voor is en met de kamer vol bloemen, ging het niet goed met hem 😉 maar het was een feestelijk gezicht. Daarna hebben we de bloemen verspreid in de tuin gezet. 
Jammer toch dat iedereen altijd vergeet dat we nooit bloemen in huis hebben, maar ja het komt uit een goed hart en is een feestelijk cadeau. Hoewel ik dan liever een boekenbon heb, want bloemen gaan dood en daar kan ik niet zo goed tegen. Dus eigenlijk houden mijn man en ik allebei niet van bloemen, wel in de tuin, maar niet afgesneden in een vaas. En we houden wel erg van lezen.
Maar om terug te komen op mijn Sarah-jubileum-jaar, wat een mijlpaal moet zijn, dat gaat dus niet groots worden. 
Ik heb ook altijd gezegd dat als ze een opblaaspop in de tuin zetten, ik die kapot snijd, dus ik hoop dat ze dat niet doen, want dan moet ik Sarah met een mes te lijf. 

Het enige jammere vonden ze (..) dat er geen feest was met legaal bierdrinken

Mijn drie kinderen vind ik heerlijk, ik lach me gek om die pubers, soms iets minder om de troep die ze maken en de luiheid van die lange lijven… en de hoeveelheid was die ze produceren. Maar ze doen het goed! Lekker stel.
Mijn dochter is 21 en de oudste. Ze studeert Culturele Antropologie in Leiden en zit in het vierde jaar (heeft wat vertraging, wat extra studiedingen gedaan). Ze zou dit jaar naar Kopenhagen gaan voor een minor, maar dat ging niet door vanwege corona, helaas. Ze kreeg toen wel het aanbod voor een kamer in Leiden. We wonen best dichtbij zo in Haarlem (uitstekende treinverbinding, je bent in dertig minuten van deur tot uni) dus de noodzaak was niet hoog. Maar toen Denemarken niet doorging was het toch wel de volgende stap naar volwassenheid. Dochterlief vroeg zich nog wel af wat voor zin het had om naar Leiden te gaan nu je toch niets kon doen en niet naar de uni mocht. Maar het is goed voor haar. Ze heeft tien huisgenoten en dat is toch gezellig.
Dan de eerstgeborene van de tweeling, hij is achttien net als zijn broer. Hij zit in het eindexamenjaar vwo, doet het goed en is blij dat hij toch naar school mag in deze periode. Hij kan zijn vrienden zien en heeft een vriendinnetje. Het enige jammere vonden ze allebei is dat er geen feest was met legaal bier drinken toen ze achttien werden. Heel begrijpelijk.
De andere helft van de tweeling heeft havo gedaan en heeft zijn diploma dus gekregen in dat vreselijke vorige jaar. Ook zonder allerlei leuke dingen als examenreis, diploma-uitreiking, feest etc. Nu doet hij in Utrecht HBO Commerciële Economie en dat gaat goed, maar hij is pas drie keer in Utrecht geweest het hele jaar. Echt heel zonde en nu heeft hij het ook wel een beetje gehad met alles. Hij gaat gewoon door, maar leuk is anders. Hij heeft ook een vriendinnetje en ze werken allemaal bij de VOMAR-supermarkt, dat is nog een beetje een sociaal gebeuren voor ze.
Het zijn wel allemaal doorzetters, dat is fijn.

Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk

Ik werk als Vrijwilligerscoördinator bij het Kunstfort bij Vijfhuizen (in de Haarlemmermeer) een hedendaagse kunstinstelling in een fort van de Stelling van Amsterdam. Ik heb een klein contract van zes uur, werk er meestal meer, maar dat is genoeg voor mij. Ik heb veel last van hoofdpijn en migraine door een beknelde zenuw en computerwerk is niet bevordelijk. Dit typen eigenlijk ook niet zo, maar ja.
Ik werk er nog wat bij als een ‘Saar aan Huis’ maar dan bij een andere organisatie: Fleur de Dag. Maar ik heb zo’n hekel aan de term Fleurmaatje, zoals we genoemd worden. 
Ik heb op het moment nog maar één cliënt en ga met die dementerende mevrouw iedere week een middag uit om haar man te ontlasten. Mijn andere vaste cliënt is helaas aan corona overleden, net voor de kerst. Hij woonde al drie jaar in het verpleeghuis en ik was de laatste twee jaar iedere week bij hem voor een ommetje in de prachtige tuin van het complex. Misschien zou hij ook zijn bezweken aan een andere griep; hij was na de eerste lockdown (toen we ook echt niet langs mochten komen) erg achteruit gegaan. Hij kon niet meer zelfstandig lopen en zijn stijfheid door Parkinson was verergerd. Hij was ook erg vermagerd. Ik heb hem in die periode iedere week een kaart gestuurd om hem toch wat 'op te fleuren’. 
Er was geen afscheid waar ik bij kon zijn, dus het voelt wel gek, dat ik geen afscheid heb genomen en hem niet meer heb gezien. Ik ga nog wel een keer een ommetje doen in de prachtige tuin als afscheid als verwerking voor mezelf. We hadden een leuke klik. 

Mijn man heeft een eigen zaak in filtratiegaas (groothandel). Daar is hij fulltime aan het werk en hij gaat gewoon naar kantoor net als zijn medewerkers. Omdat zij ook fysiek producten maken, moeten ze wel. Maar er is ruimte genoeg voor de anderhalve meter. 

Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc.

Ik zit nu meestal thuis te werken in plaats van op het Kunstfort. In principe kunnen we daar ook wel afstand houden, maar wanneer ik er was, merkte ik toch dat er veel mensen 'even binnenlopen’. Beheermedewerkers, vrijwilligers en een projectcoördinator die er naast woont. Dus ik voelde me toch niet echt zo heel geweldig meer op kantoor wanneer er toch weer even vijf mensen in en uit liepen. 
Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc. Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk aan de balie en bezoekers ontvangen. Maar toch wil ik het niet op mijn geweten hebben dat er één ziek zou worden. Wanneer we straks misschien weer open mogen, dan ga ik me weer zorgen maken over hen. Ik ben al ruim tien jaar bij het Kunstfort en ken hen allemaal al geruime tijd.
Een oom van mij is ook voor kerst overleden aan een hartstilstand door zuurstoftekort coronagerelateerd. Hij was sportief en had verder geen onderliggend lijden. Dus ik ben voorzichtig. Misschien niet zo bang voor mezelf, ook al hoor ik soms verschrikkelijke verhalen (ik heb veel vrienden die in ziekenhuizen werken), ook van jonge mensen die nog steeds last hebben, ik ben als de dood dat ik iemand zou aansteken die ik liefheb…

Ik hoop dat jij met je gezin een draai kunt geven aan deze periode ook met je jonge kind en je baan. Kun je mij daar meer over vertellen?
Dit is vast een heel lange brief geworden. 
Ik hoor graag van jouw reilen en zeilen.

Veel liefs uit een zonnig Haarlem,

Simone

P.S. Mijn hond komt dan in een volgende brief aan bod 😉

Kan de geest weer terug in de fles?

Ha die Meinmein,

We zijn goed op stoom! Je hebt op heel wat knopjes gedrukt dus ik ga zonder verdere inleiding meteen even wat gedachtenspinsels met je delen.

Over vegan gesproken. Ik heb gisteren voor het eerst in mijn leven compleet vegan gekookt. Een veganistische vriendin kwam met haar man eten en ik wilde nu echt eens een keer voor haar koken, ook al is zij daar zelf behoorlijk relaxt in en eet ze wat de pot schaft. Maar ik wilde dit echt graag voor haar doen. Een eerdere poging was gruwelijk mislukt, en ook nu had ik in eerste instantie een leuk menu bedacht, maar kwam ik er pas heel laat achter dat vis niet echt vegan is... hahaha, echt. Ik heb die dierlijke producten zó in mijn systeem zitten, zo onbewust, dat het echt een uitdaging was om compleet vegan iets lekkers te verzinnen. Maar met wat hulp van een nogal culinair onderlegde vriendin en Ottolenghi heb ik werkelijk iets moois op tafel gezet. Zelf een frambozentaartje met harde bodem en slagroom is vegan gelukt!

Denk je dat we terug kunnen naar die mate van vleesconsumptie dat het weer echt een traktatie is? Kan de geest weer terug in de fles?

En natuurlijk ging het aan tafel over de bio-industrie, en over die uitspraak van de rechter dat een poster waarop feitelijk staat dat met zuivel dierenleed gemoeid is (want kalf wordt van moeder gescheiden bijvoorbeeld) verboden is. Waarom kan een kalf niet bij de moeder blijven? En dat wij niet alle moedermelk stelen van het kalf, maar het met hem delen? Is dat dan geen optie? Ik zou niet zonder kaas en roomboter willen. En ook niet zonder een lekker stuk biefstuk of stoofpotje op z'n tijd. In die zin snap ik je helemaal. Het is een traktatie. Maar zorg er dan wel voor dat de koe een goed leven heeft gehad, en steek niet ondoordacht een hamburger van de McDonalds in je mond. We zijn zo ontzettend doorgeslagen in onze consumptie en productie van voedsel. Maar denk je dat we terug kunnen naar die mate van vleesconsumptie dat het weer echt een traktatie is? Kan de geest weer terug in de fles?

Diverse collega's vertelden me afgelopen week dat ze deze vakantie weer als vanouds een stedentripje van een paar dagen of een skivakantie hebben gedaan. Tja, ik vind dat eigenlijk onbegrijpelijk....

En het ging ook over de vraag of de interrail-vakantie die mijn vrienden deze zomer met hun zoons hadden gedaan, nu echt zoveel milieuvriendelijker is geweest dan wanneer ze een vliegvakantie hadden gedaan. Want treinen = kolen en treinstel half leeg, etc. etc. Ze kwamen er niet uit. Diverse collega's vertelden me afgelopen week dat ze deze vakantie weer als vanouds een stedentripje van een paar dagen of een skivakantie hebben gedaan. Tja, ik vind dat eigenlijk onbegrijpelijk, maar ja, ook hiervoor geldt dat het een enorm genot is om je te kunnen verplaatsen naar andere oorden en je onder te dompelen in een andere cultuur, dat je even een ander leven kan leiden. En het vergt wel een soort calvinistische discipline om dat jezelf te beperken, terwijl iedereen om je heen wel gaat en geniet. Mag je dat wel van jezelf en de ander verwachten?

En daar komt nog iets anders bij; dat coronavirus kan zich zo lekker verspreiden omdat we massaal over de wereld reizen! Net als dat de trekvogels die vogelgriep makkelijk verspreiden. Maar we zouden nog in de middeleeuwen zitten als we niet op ontdekkingsreis waren gegaan, en ja, daarmee allerlei ziektes hebben overgebracht naar inheemse stammen en dieren. Collateral damage? Weegt dat op tegen de voorspoed die het ons brengt? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat een stedentripje of skivakantie weinig van doen heeft met een ontdekkingsreis.

Ik heb met mijn neefje wel eens een gedachte-experiment gedaan. Ik stelde dat iedereen bij de geboorte drie vliegtickets zou krijgen. Dat vond David (tien jaar) wat weinig. Hij onderhandelde tot vijf tickets. Oké. Maar dan wel echt voor iedereen op de hele wereld hè? Dus ook de arme mensen uit de sloppenwijken in India, Zimbabwe of Venezuela, en echt alle Chinezen. Ja, iedereen vijf tickets. Mochten ze ook verkocht worden? Zoals de emissierechten. Nee, zei hij, want het doel was toch om de milieuvervuiling tegen te gaan?! Spijker op z'n kop! Die jongen van tien snapt het. Dus hoezo hebben we verhandelbare emissierechten? Deze gedachte kunnen we natuurlijk ook doortrekken naar voedselproductie en vleesconsumptie.

Hoe ik de toekomst zie? Ik vrees met grote vrezen

Hoe ik de toekomst zie? Ik vrees met grote vrezen. De afgelopen decennia is er een enorme welvaart gekomen, maar die is ongelijk verdeeld. En nu we wel een paar stappen terug móeten (alleen al vanwege het klimaat en corona), ontstaat er enorme druk op die ongelijkheid. Dat betekent protesten en opstanden, onrust en als we pech hebben oorlog. En dan zijn er een paar van die gekkies aan de macht, die ik persoonlijk niet vertrouw met al dat wapenarsenaal. Social media gooit voortdurend olie op het vuur en voilà, een levensgevaarlijk cocktail voor vrede, welzijn en natuur. Dus op wereldlijke schaal zie ik het allemaal behoorlijk somber in. Maar als ik dan nadenk over de vraag waar ik zelf sta in 2027, dan is dat allemaal totaal niet in beeld. Dan bedenk ik me dat ik ergens woon op het platteland, dat ik bijna alleen nog maar digitaal thuiswerk, dat ik misschien mijn eigen kippen hou voor eieren en een moestuin onderhoud. Dat zelfvoorzienende, al betwijfel ik of ik daar het talent voor heb. Maar er is geen oproer of armoede in beeld. Best raar toch? Dat ik dat in mijn eigen leven niet kan voorstellen, terwijl ik het in algemene zin wel denkbaar acht.

Werknemers zijn wegwerpmateriaal geworden. Het is over en weer keihard

Een ander aspect waar ik gisteren mee rondliep: vroeger was er een duurzame relatie tussen werkgever en werknemer. Ik zeg niet dat vroeger alles beter was, zeker niet, maar dat idee van die duurzame relatie triggerde iets bij me. Ik woon in een straatje van arbeidershuisjes, ooit gebouwd door een timmerbedrijf voor zijn werknemers. En waarschijnlijk werkten de bewoners daar hun hele carrière. Dat is ook in de afgelopen twintig jaar in rap tempo losgelaten. Werknemers zijn wegwerpmateriaal geworden. Het is over en weer keihard. 'Voor jou tien anderen', afhankelijk van de economie is het voordeel van de een of de ander. Maar samen aan iets werken wat de moeite waard is, iets opbouwen en doorgeven aan een volgende generatie, enige mate van loyaliteit... dat gebeurt toch niet meer? Ik vind dat we ook daarin zijn doorgeslagen. Herken je dat?

Anyway, tijd om de pen weer aan jou over te geven. Ik ga nog wat langer filosoferen over mijn leven in 2027.

Groetjes,
Sanne

De toekomst dan

Zo, Sanne, daar ben ik weer. Niet zo vroeg als jij, maar die tijd heb ik ook gehad.

Toen wij nog aan het werk waren, waren we heel vroeg op. JJ werkte in Vlaardingen. Toen we net getrouwd waren, vertrok hij rond acht uur die kant op om dan om half negen te kunnen beginnen (behalve die ene keer dat ik hem voor dag en dauw de deur uitzette, grijns, omdat we in de war waren - ik met name, maar hij deed gehoorzaam mee - en hij er op het metrostation achter kwam dat er nog niet eens metro’s reden, zo vroeg was het). Dat werd steeds vroeger, z’n vertrektijd bedoel ik, in eerste instantie met kwartiertjes tegelijk, maar tegen de tijd dat we stopten vertrok hij om half zes ofzo om de files voor te zijn. Dan ging hij 's middags rond half vier weer naar huis en was hij ook dan de files voor. Ik heb heel lang zijn goede voorbeeld gevolgd, het was heerlijk om op kantoor een paar uur ongestoord te kunnen werken voor alle lastposten binnen kwamen.

Ik zag leeuwen en beren op onze weg, zoals overlijden kort na pensionering en dan niet samen nog even rustig aan kunnen doen

Hij had zoveel vrije dagen over dat hij bijna een half jaar voor z’n officiële afscheid kon stoppen. Ik ben hem na twee maanden gevolgd, nadat we goed hadden gekeken of we dat financieel zouden redden, want dat betekende dat ik een maand of acht geen inkomsten had. Wat we belangrijker vonden en wat dus zwaarder woog was dat JJ het heel moeilijk vond, niet meer werken. En ik, tja, ik had het niet voor niets over op de loer liggende sipjes (dipjes komt in de buurt van depressies en daar doe ik niet aan mee 😜, beter gezegd: ik heb mensen gezien in een depressie en daar wil ik mijn sombere buien niet mee vergelijken). Ik zag leeuwen en beren op onze weg, zoals overlijden kort na pensionering en dan niet samen nog even rustig aan kunnen doen. Daar kwam nog bij dat ik eigenlijk een soort van hekel had aan mijn werk. Dus in dat opzicht was het een pluspuntje, eerder stoppen.

Nou, dat hebben we financieel overleefd dus en ook in alle andere opzichten, anders zouden wij nu onze geweldige briefwisseling niet hebben. Warrig verhaal en niet echt een antwoord op je opmerking over denken over de toekomst. Waarom ik erover begon schiet me nu weer te binnen, hahaha, dat was vanwege jouw matineuze e-mail: wij hebben er toen we ons werk hadden neergelegd jaren over gedaan om op een beetje een 'normale' tijd ons bed uit te komen. Met name het eerste jaar waren we echt achterlijk vroeg. En nu, vooral als ik echt veel wakker ben 's nachts, val ik tegen de ochtend als een blok in slaap om dan vervolgens rond kwart over acht of nog later wakker te schrikken. En stom, maar dat voelt nog steeds als tijdverspilling.
Ik vraag me af hoe dit terugleest... ik denk dat ik dat maar niet doe.

Ik mis het achterlijke drie zoenen op de kaak van betrekkelijk vreemde mensen planten absoluut niet

De toekomst dan. Zoals je al terecht opmerkte, ben ik daar niet zo mee bezig als jij. Maar dat wil inderdaad niet zeggen dat ik er helemaal niet mee bezig ben. Ik denk dat we nooit meer echt van corona afkomen, eerlijk gezegd. Ik denk ook dat de boel zich wel een beetje zal 'normaliseren' en hoop oprecht dat het een kwestie wordt van elk jaar een prikkie halen en misschien wat zaken anders aanpakken. Ik mis het achterlijke drie zoenen op de kaak van betrekkelijk vreemde mensen planten bijvoorbeeld absoluut niet. Maar er zijn ook mensen die ik graag met enige regelmaat warm omhels.

Dat er iets ingrijpenders moet veranderen denk ik ook. Iets met de bio-industrie en legbatterijen en zulk soort bronnen van zorg voor de volksgezondheid. Ik heb geen idee hoe je dat aan zou moeten pakken. Een van mijn schoondochters is aardig radicaal in dat opzicht, is via vegetarisch ongeveer volslagen veganist geworden en heeft overal een heel uitgesproken mening over. Ik snap haar tot op zekere hoogte, maar vind haar tegelijkertijd knetterhard. Te hard, want ze heeft absoluut geen oog voor mensen van onze generatie (die van mij en mijn leeftijdgenoten) die op een heel andere manier opgegroeid zijn.

Als er dan alsmaar geroeptoeterd wordt dat onze generatie het helemaal verkeerd doet, in plaats van begrip te hebben en samen naar oplossingen te zoeken, gebeurt er helemaal niks

Mijn ouders konden zich bijvoorbeeld pas later een stukje vlees enzo veroorloven en dan ga je dat zien als een traktatie. Net als de schijf van vijf in eerste instantie iets onbereikbaars was en toen ineens binnen handbereik lag. Ik bedoel niet dat ik er zo over denk, maar het heeft me wel beïnvloed. En ik vind vegetarisch eten geen enkel probleem, maar een stukje vlees op z’n tijd vind ik ook heel lekker. Snap je m’n dilemma? Ik denk dat die mindset moet veranderen, maar dat heeft tijd nodig die er eigenlijk niet is. Als er dan alsmaar geroeptoeterd wordt dat onze generatie het helemaal verkeerd doet, in plaats van begrip te hebben en samen naar oplossingen te zoeken, gebeurt er helemaal niks.

Ik hoop dat er een regering komt die meer doet dan Kamervragen stellen

Maar dat is slechts één aspect van de toekomst. Ik hoop dat er een regering komt die meer doet dan Kamervragen stellen. Ik hoop dat de aarde leefbaar wordt voor toekomstige generaties, dus dat er ook gewerkt wordt aan klimaat bijvoorbeeld. Voor mezelf: ik hoop dat – stom maar het speelt wel door m’n hoofd – ik ouder word dan mijn ouders, die allebei 74 zijn geworden. Ik doe er altijd heel luchtig over, maar toch… Ik zeg altijd dat ik om al m'n boeken te kunnen lezen in goede geestelijke gezondheid en met nog functionerende ogen minstens 120 moet worden. Op de een of andere manier betwijfel ik of dat een reële gedachte is, haha. Maar ik zou toch wel graag nog een poosje hier rondhobbelen en leuke dingen doen, zoals een schrijfworkshop en e-mails uitwisselen met ene Sanne.

Dit zijn de eerste paar dingen die daarover (= de toekomst) in me opkomen. Ongetwijfeld is er meer, als ik er wat beter over nadenk. Maar ik wacht eerst eens even jouw verhaal af.

Schattig, trouwens, dat ‘vooruit huilen’.  Over huilen kan ik ook nog wel wat kwijt, maar ik krijg nu koffie van JJ en ik moet zo langzamerhand heel nodig plassen!

Fijn weekend, Sanne!

Meinmein

Bewustwording is het sleutelwoord

Zo, Sanne daar ben ik weer, vers onder de douche vandaan. Ruik je het?
Gekkigheid… Ik was net, terwijl ik wachtte tot de douche beschikbaar was, al begonnen op de pc met de bedoeling na het douchen verder te gaan op m’n iPad, maar de indeling was zo gek dat ik de hele boel maar gewist heb.

Ik hoop dat mensen niet te lang wachten met naar elkaar te gaan luisteren

Over de toekomst dan: ik had het er vandaag even met m’n zussie over, over klimaat, bio-industrie en zo en vlees eten, en wij waren het er eigenlijk over eens dat er wel beweging in zit. Je hebt natuurlijk de starre ontkenners en de fanatieke vernieuwers, maar er zit een grote groep tussen die er wel degelijk over nadenkt. Ik vind wel dat dat hoop geeft voor de toekomst, al realiseer ik me terdege dat er meer nodig is dan 'erover nadenken'. Maar het is een begin. Hopelijk een goed begin dat tot mooie initiatieven leidt. Ik hoop dat mensen niet te lang wachten met naar elkaar te gaan luisteren. Want wat jij schreef over melkconsumptie klinkt zo logisch! Probeer er op die manier uit te komen in plaats van melkdrinkers 'aan het kruis te nagelen'.

Gisteren waren we bij de reumatoloog voor mijn man en die dokter vroeg dus aan hem of hij wel genoeg melk drink, voor de kalk. Ik bedoel maar. En het was echt geen oude knar, die arts. Ik gebruik met alle liefde amandelmelk voor mijn overnight oats, maar het gros van mijn generatie is echt grootgegroeid met de schijf van vijf. Dus: stapje voor stapje, niet te snel, maar zeker niet te langzaam! Bewustwording is het sleutelwoord.

....zolang iets binnen iemands comfortzone valt, vinden mensen alles best, maar oh wee als het moeite kost of als ze er iets voor moeten doen of juist laten, dan is Leiden in last

Dat vliegen, tja. Mijn man heeft – in wisselende bewoordingen – als opmerking bij een heleboel vraagstukken: zolang iets binnen iemands comfortzone valt, vinden mensen alles best, maar o wee als het moeite kost of als ze er iets voor moeten doen of juist laten, dan is Leiden in last. Ik kan die uitspraak soms niet meer horen, maar het klopt wel. Ik denk bijvoorbeeld ook dat vliegreizen beperkt moeten worden – tot ik naar mijn kind in Amerika wil, dan stap ik zonder enige schroom (nou ja, ik heb wel bedenkingen, maar die hebben niks te maken met het milieu) in een vliegtuig en als ze me morgen een ticket aanbieden, ga ik weer. Ja, zegt 'men' dan, maar dat ligt anders. Dat kan wel zo zijn, maar dat is natuurlijk typisch zo’n geval dat het in mijn straatje past.

Ik hoop echt dat er iets gebeurt en dan voor het te laat is. En, zoals ik al eerder schreef, voornamelijk voor de mensen die na ons komen, want voor mij zal de toekomst geen decennia meer duren, vrees ik. Pfft, ik krijg het er benauwd van, alleen al van het opschrijven van die vorige zin!

De opmerking die je maakte over de verhouding tussen werkgevers en werknemers…. Ik ben het helemaal met je eens. Mijn man, daar duikt hij alweer op 😂, heeft zijn hele leven gewerkt voor hetzelfde bedrijf. Het bestaat dus nog wel. Al geloof ik dat zijn loyaliteit groter was dan die van zijn werkgever(s). Ik geloof wel dat ze er daar van overtuigd waren dat je met elkaar het bedrijf bent!

Ik kon me er zo over opwinden dat ze neerkeken op mensen die een lagere functie hadden

Waar ik werkte daarentegen… Ik kon me er zo over opwinden dat ze neerkeken op mensen die een lagere functie hadden. Ik kon ze er niet van overtuigen dat ze iedereen nodig hadden om een succesvol bedrijf te zijn. Mens, wat een frustratie! De hoogmoed van sommige mensen. In dit geval dus hele rechtschapen mannen, als je begrijpt wat ik bedoel. Discriminatie met de Bijbel in de hand.

Ik stop ermee, dit is niet goed voor een gepensioneerde ouwe taart. Grijns, ik kreeg van dochter Kim voor mijn 70ste verjaardag een pot met bakmix en op het etiket stond 'ouwe taart'. Ik heb hem gisteren gebakken en hij is heerlijk!

Dag!

Meinmein

Vanuit mijn Amsterdamse 'cel'

Hi lieve Ellen,

Dat is even geleden! Hoe gaat het met je? Het lukte even niet om mijn gedachten op papier te zetten. Of, misschien wilde ik dat even niet. Maar het lezen van jouw brief geeft mij troost. Een tijd als deze lijkt soms op mij af te komen. De stilte die mij dwingt om over situaties na te denken, terwijl ik die misschien nog liever uit te weg ga.

Het is bij mij altijd alles of niets, waardoor ik soms uit balans raak. Dat zie ik terug in werk, privé… De meest dierbaren om mij heen klamp ik het ene moment vast, waar ik hen het andere moment het liefst buitensluit. Het is alsof ik na een intense periode van toewijding - waarin ik mijzelf links laat liggen - snak naar tijd voor mij alleen. Maar daardoor ook bang ben iemand te verliezen.

Ik moet bekennen dat alles bij mij op een grote ‘to-do-lijst' belandt

Toen ik gisteren bij mijn fysio was en hij weinig progressie zag sinds maart gingen we terug naar de oorsprong van mijn rugklachten: stress. Dat blijft mij achtervolgen. Hij had het over het ‘managen’ daarvan. Door het lezen van een boek, te sporten… Iets wat in ieder geval met mijzelf te maken heeft en waarbij ik niet afgeleid word. Maar ik moet bekennen dat alles bij mij op een grote ‘to-do-lijst’ belandt en dit dus ook meer als een last dan een momentje voor mijzelf voelt. Ken je dat gevoel? Dat je eerst iets moet doen voordat jij jezelf iets ‘leuks’ gunt? Nou goed, in dat gevoel zit ik nu dus een beetje.

Misschien moet ik gewoon even benoemen wat de afgelopen weken wél leuk was! Met een vriendinnetje ben ik vorig weekend het ‘op afspraak-winkelen’ aangegaan. Door de Haarlemmerbuurt en Negen Straatjes zijn we langs allerlei (vintage)winkels gegaan. Het was - ondanks het nodige voorbereidende werk en de afgesproken tijden - fijn, gewoon bijna, en heerlijk rustig. Ben jij van het winkelen? En dan specifiek het shoppen van vintage items?

Het is in Amsterdam verder soms lastig voor te stellen dat corona bestaat. Ook hier zie ik weinig mensen meer om elkaar heen manoeuvreren. Er is soms nog een enkeling die gefrustreerd mompelt: 1,5 meter! Maar de meesten kijken niet eens naar elkaar om. De stad is wel een stuk rustiger, dus de ‘lastige’ situaties doen zich vooral voor op populaire locaties met weinig ruimte (zoals de (super)markten, kleine straten met winkels, etcetera). Het ene moment kan ik mij er enorm aan storen, het andere moment lukt het bijna niet anders dan met de meute mee te doen. Dan ben ik blij dat ik voor mijn werk regelmatig getest word.

De eerste keer dat ik ermee geconfronteerd werd, had ik een soort ‘rennen voordat de schoolbel gaat’ gevoel

De avondklok is inmiddels naar 22.00 uur opgeschoven. Hoe vond je het om ‘m mee te maken? De eerste keer dat ik ermee geconfronteerd werd, had ik een soort ‘rennen voordat de schoolbel gaat’ gevoel. Maar na die ‘ontgroening’ voelde ik mij opeens vrij ’s avonds laat op straat. Alsof je je grenzen aan het verkennen bent en niemand je (tot 22.00 uur dan) iets kan maken. Dat heb ik ’s avonds trouwens vaker. Niet dat ik veel rondzwerf, maar alsof de rust van een dag is wedergekeerd en je je niet druk hoeft te maken om wat nog komen gaat. Het licht is letterlijk gedempt, waardoor de spotlights niet zo op je gericht lijken te zijn.

Je schrijft over de zon die plotseling zijn rug naar jou keert. Dat wat dag en nacht met mij doet, is dat ook wat zonneschijn en regen voor jou is? De zomer moet er maar snel aankomen…

Door het schrijven stuit ik telkens op contradicties. Heb jij dat ook?

Het is bijzonder om te lezen hoe corona voor jou net op tijd kwam; als een nieuw begin waar alleen het geluk van jezelf telt. Maar dat heeft dus wel lief en leed gekost. Als ik vragen mag, zie je dat als iets wat je vooral aan jezelf te ‘danken’ hebt of heb jij je daarin ook door anderen laten beïnvloeden?

Door het schrijven stuit ik telkens op contradicties. Heb jij dat ook? Hoe ik dus moeite heb met ‘eigen’ momenten te plannen, maar daar wel behoefte aan heb, heb ik er geen problemen mee om na te denken over wat ik op werkgebied wil. Het voelt belachelijk om dit op te schrijven, maar werk lijkt mij soms te definiëren. Dat mijn baan alles moet zeggen over wie ik ben en wat ik kan… En daarbuiten slechts een toevoeging is, terwijl dat eigenlijk andersom moet zijn. Dat wil ik ten minste.

Ik ben nu gekoppeld aan een carrière coach. Daarmee ga ik op zoek naar wat ik leuk vind. Hier had ik laatst toevallig al een soort openbaring over. Ik ben totaal geen held als het aankomt op alles wat met het ziekenhuis te maken heeft, maar een vriendinnetje uit de zorg weliswaar, zei tegen mij dat ik de nieuwe Netflix-serie New Amsterdam moest kijken. Dit is een ziekenhuis in New York, waarin een groep artsen (acteurs) wordt gevolgd. Daarna had ik voor een uitzending van de 5 Uur Show toevallig een gesprek met twee mensen van de hulporganisatie Artsen zonder Grenzen. Hoe zij terugkeken op het afgelopen jaar met corona. De moeite die zij in anderen steken, maar ook de strijd om daarbij aan zichzelf te denken… Dat is herkenbaar. Maar het liet mij wel inzien hoe graag ik eigenlijk iets voor anderen wil doen. Het zorgen... iets goeds doen, verandering brengen. Wat dat dan precies is, daar houd ik je van op de hoogte! 🙂

Op naar de verlichting!

Het is ook zeker voor mij een cadeautje dat ik zo gewild was/ben. Hoe is door die uitspraak van jouw moeder de band tussen jouw zussen? (Je had geen broers toch?) En hoe ben je daar zelf als moeder mee omgegaan?

Mijn vaccinatie ligt voorlopig nog letterlijk in de ijskast geloof ik, haha. Maar ik ben positief gestemd nu ook mijn ouders de brief voor hun eerste afspraak binnen hebben: "Ja, er is nu natuurlijk wat AstraZeneca over," grapte mijn moeder. Gaan we het dan toch halen? Dat iedereen in juni/juli zijn eerste vaccinatie heeft? Goed om te horen dat jij binnenkort ook aan de beurt bent. Hoe kijk je daar zelf tegenaan? Ben je er bang voor? Of heb je juist zoiets van, kom maar op? Heb je vanaf het begin al een vaccinatie gewild? En de belangrijkste vraag: Ga je na die tweede vaccinatie je kleinkinderen weer in je armen sluiten?

Dat lijkt mij een mooie om mee af te sluiten. Hierbij een virtuele hug van mij, vanuit mijn Amsterdamse ‘cel’ die weer vol bloemen en brandende kaarsjes staat. Op naar de verlichting!

Liefs,

Merel

Dit had ik nog willen vertellen...

Hi Ellen,

Dat is grappig, dat heb ik ook! Nadat ik de vorige brief net verzonden had, dacht ik al: dit had ik nog willen vertellen...

Mijn week was hectisch, maar ontzettend bijzonder. Bij Koffietijd besteden we nu aandacht aan de Tweede Kamerverkiezingen en ik coördineer dat. In kader daarvan heb ik premier Mark Rutte en Tweede Kamervoorzitter Khadija Arib mogen ontmoeten. Dan knijp ik mezelf toch wel dat dit mijn werk is. Het is grappig hoe zoiets corona totaal doet vergeten. Wanneer was voor jou zo’n moment? Dat het virus even niet bestond?

Het is grappig hoe zo’n brief ook meteen een spiegel voor jezelf is

Je schrijft: in Portugal slaag ik er beter in mezelf te zijn. Wat maakt dat Portugal jou jezelf laat zijn, terwijl het grootste gedeelte van jouw identiteit misschien wel hier ligt?

Het is grappig hoe zo’n brief ook meteen een spiegel voor jezelf is. "De nieuwsgierigheid in alles wat leeft en tegelijkertijd het verlangen bij mezelf te vertoeven..." Dat slaat denk ik wel de spijker op z’n kop. Het is soms zoeken naar balans, of wat prioriteit heeft misschien... Dat is buiten alles wat de crisis onmogelijk maakt, toch iets wat ik ervan heb opgestoken: het energie steken in dat wat mij ook iets teruggeeft (vriendschappen, hobby’s, werk...). Wat zijn jouw dagelijkse prioriteiten nu?

Wat betreft werk, terugkomend op de vraag over hoe dat in deze tijd gaat; het heeft nooit stilgelegen, het is misschien wel het drukste jaar ooit geweest. Daar ben ik dankbaar voor. Het redactiewerk doen we vanuit huis, soms mag ik naar de studio voor opnames en dat zijn echt dé uitjes. De interviews doe ik bijna allemaal telefonisch en het magische is dat iedereen eigenlijk altijd meteen openstaat om zijn verhaal te doen. Dat maakt het ook extra mooi om dat af te kunnen sluiten met een ontmoeting in het echt. Dit mis ik nu soms, omdat we maar met een beperkt aantal redacteuren en gasten aanwezig mogen zijn. Bij binnenkomst worden we allemaal getest en we dragen een mondkapje. Gek hoe snel je daaraan gewend raakt! Heb jij moeite met bepaalde maatregelen?

Iets wat ik tussen de regels door een aantal keer lees, is het zijn van een buitenstaander. Is dat een rol waar je je altijd prettig bij hebt gevoeld? Als ik dat zo lees van Portugal zou ik iedereen van 78 jaar het gunnen om een ‘buitenbeentje’ te zijn. Al vind ik het mooier om te zeggen dat je hebt geleerd om (op) jezelf te zijn. Daar herken ik mijzelf wel in. Doordat ik tot mijn twintigste altijd in een relatie zat, wist ik weinig van mezelf. Toen ik er ‘alleen’ voor kwam te staan en de mensen om mij heen gewoon met hun leven doorgingen, dacht ik: Ho! Ja, ik kan mij nu afvragen en treuren waarom ik daar geen onderdeel van uitmaak. Maar ik kan ook gewoon doen wat ik zelf leuk vind, zonder iemand daar toestemming voor te vragen.

Dat is toch altijd blijven hangen, dat meegaan met de meute niet per se gewaardeerd wordt en je er alleen maar jezelf mee hebt

Toen heb ik mijn eerste surfvakantie geboekt en ben ik met knikkende knieën naar Spanje afgereisd (dat ben ik dan ook wel weer, iets vanuit m’n gevoel doen en het dan toch spannend vinden). Daar reageerde iedereen enthousiast op het feit dat ik alleen was gekomen en had ik veel aanspraak. Iedere ochtend was er een yogales. En zonder ‘s avond eerst te polsen: 'Wie gaat er ook?' (zoals ik dat normaal gesproken zou doen) ging ik wanneer ik wilde. Dan hoorde ik terug: 'Wat goed dat jij gewoon doet waar je zin in hebt!' Dat is toch altijd blijven hangen, dat meegaan met de meute niet per se gewaardeerd wordt en je er alleen maar jezelf mee hebt. Het staat bij mij dan ook gelijk aan wilskracht, omdat het niet altijd makkelijk is om ergens alleen in te staan. Maar uiteindelijk brengt het je - denk ik - naar daar waar je echt gelukkig van wordt. Je hebt het ten slotte op eigen kracht gedaan. Ik hoop dat jij dat (nu) ook zo ziet.

Ook wij prijzen ons thuis gelukkig: mijn moeder werkt in het onderwijs, mijn vader in de reclame en vorige week vrijdag vierden zij hun 40-jarige huwelijk. Met hen praat ik veel over hun situatie en die waar ik in zit. Het is voor hen overzichtelijker geworden, de weekenden zijn vrijer. Dat is voor mij anders, al heeft deze tijd mij dus ook geleerd prioriteiten te stellen.

Als het ene doel bereikt is (wonen in Amsterdam in plaats van de wereld rondreizen), knaagt het wel om weer iets anders voor ogen te hebben. Maar ik denk dat dat normaal is, het geeft perspectief, helemaal in een tijd als deze. Dus daar ga ik eens over nadenken. Je schrijft dat je niet weet of je je druk maakt over de toekomst. Maar ben jij wel iemand die graag doelen stelt?

Hier sluit ik mijn brief mee af! Geniet van het heerlijke weer en tot snel.

Groeten,

Merel