Een beetje pijn in de bovenarmspier

Hoi Astrid,

Hartelijk dank voor je brief, je hebt nogal wat beleefd, lees ik. Wat sterk van je dat je daar rustig mee omgaat. Dat heet ervaring in het leven en werken. Dank je wel voor je condoleance, de schoonvader van onze zoon. is alweer bijna drie maanden niet meer onder ons, de tijd vliegt. Zijn vrouw slaat zich er goed doorheen en heeft veel steun aan haar kinderen. Mijn schoondochter is er tamelijk nuchter onder, de relatie met haar vader was lange tijd gebrouilleerd en was sinds haar relatie met onze zoon en de snelle komst van hun dochtertje verbeterd. Het is wonderlijk dat de kleine niet vraagt waar opa. is als er op maandag wordt opgepast door oma. Maar ze is ruim twee en dan zijn de herinneringen nog niet gemaakt.

...wel een beetje pijn in de bovenarmspier

De tweede prik is niet zo bevallen schrijf je, zelfs een dag ziek geweest, maar nu ben je weer helemaal het meisje. Ik heb er zelf niets van gemerkt in de zin zoals bij jou, wel een beetje pijn in de bovenarmspier. Zelfs gewoon gesport, opdrukken en planking gedaan. Maar het werkt bij iedereen anders denk ik.

Soms zie ik nu nog wel mensen met mondkapjes, zelfs buiten en op de fiets en sommige zien eruit alsof er drie maanden de keukenvloer mee gedweild is bahbahbah.

Wat naar voor je nieuwe collega, dat ze direct in zwaar weer terecht kwam. Helaas zijn er mensen die niets (willen) snappen van wat de plicht van een ziekenhuis is als het gaat om het welzijn van zijn personeel en cliënten. Niets van aantrekken is te gemakkelijk gezegd, want verbaal geweld is bijna net zo erg als fysiek geweld. Hoe gaat het met haar, is ze nog je collega? Merk je al dat de mensen wat minder gestrest zijn en dat de lontjes wat langer worden?

Wat leuk dat je weer eens weg bent geweest en goede herinneringen kon ophalen en er even helemaal uit was en hebt kunnen genieten van het bos en zijn dieren. Was de hond ook mee? Wij hebben hier helemaal geen bossen, anders dan door gemeente en provincie hier en daar aangeplante wilgen, populieren, elzen en ander snelgroeiend hout. Soms zijn er zandwinputten voor wegenbouw (nu waterplassen), waar ze iets omheen laten ontstaan. En zeker geen dennen- of sparrenbomen. Het is hier nogal veenachtig en drassig in de polders van de Alblasserwaard.

Een huis verwarmen met twee houtkachels en elektriciteit is best lastig, zeker als je om de paar dagen hout moet zagen...

Ja, mijn zus is er eentje hoor, bijna net zo lomp in woord en gedrag als onze moeder op die leeftijd. Maar ze is alleen, komt nergens, woont in de middle of nowhere (Tournhac, een mini-, minidorpje in departement Aveyron Frankrijk) en dan woont ze er ook nog helemaal buiten in een huis aan de andere kant van de beek. Haar dochter woont in Capdenac haute eigenlijk bovenop een tunnel in de berg waar de N140 zich doorheen slingert langs de rivier Le Lot. En dat is dan weer Département du Lot. Ze zegt dat ze ernaar uitkijkt, omdat de afgelopen winter haar slecht bevallen is. Een huis verwarmen met twee houtkachels en elektriciteit is best lastig, zeker als je om de paar dagen hout moet zagen en vervolgens een trap op moet sjouwen. Het stinkt bij haar altijd naar rook. Als wij er zijn (voorjaar en/of najaar), moet alle kleding, ook die we niet hebben gedragen, toch in de was om die vieze lucht er weer uit te krijgen en de jassen moeten naar de stomerij.

Naar Parijs, wat leuk! Waar woonde de tante van S. in welk arrondissement, welke straat? Ik ben daar vaak geweest omdat mijn zus daar lange tijd heeft gewoond, vlakbij de Notre Dame. Als je met je gezicht naar de kerk staat en je gaat rechts de brug over dan kom je op Qay Montebello en dan iets verder rechts is Rue Maître Albert. Je bent dan aan de rand van Quartier Latin met het Panthéon en Hotel de Cluny, dat zijn nu musea. Dat was toen, ik heb het over zestig jaar geleden en moest nog dertien worden, een hele onderneming om daar te komen, helemaal alleen, met de trein. Mijn moeder zei tegen de conducteur in Rotterdam CS op perron één: "Hij moet naar Parijs, zijn zus haalt hem van het station en wil je een beetje op hem letten?" Mijn grootste reis was tot op dat moment met de bus van Alblasserdam naar Rotterdam en weer terug. Ga er maar eens aanstaan als bijna dertienjarige. In België en Frankrijk nog met een stoomlocomotief ervoor naar het Gare du Nord. Mijn zus haalde me dan af van het station en dan gingen we met de metro naar haar huisje, één kamertje waar alles in moest gebeuren. Met haar eerste kind Fatima. Mijn zwager (Amar),was Algerijns en was geldtransporteur bij de FLN, de vrijheidsstrijders van Algerije in Frankrijk. Soms vlogen de kogels door de straat als er weer eens een treffen was tussen de FLN, OAS, politie en leger. En dan werd je zo van straat geplukt en in een portiek gestopt. Later verhuisde ze naar Vitry sur Seine, en kreeg daar al haar volgende kinderen Malika, Yamina en Rachid. Weer later vertrok zij naar een uit de grond gestampte nieuwe gemeente aan de zuidkant van Parijs. Grigny grand Borne aan de A7. En op haar zestigste vertrok ze naar waar ze nu woont Tournhac le Lauzeral. Het kan zomaar anders lopen dan je ooit hebt kunnen bedenken.

Maar vergeet niet dat je kinderen ook volwassen zijn en er best tegen kunnen als je hier iets over zegt

Ik kan me een beetje indenken hoe de verjaardag voelt, van degene waar je ongelofelijk van hield en die je nu steeds alleen moet beleven. Het gemis neemt met de jaren allen maar toe en zeker met jullie onvoorwaardelijke liefde in de periode dat jullie samen waren. Maar hoezo 'goed houden', mag je niet laten zien dat je hem ontzettend mist en daar verdrietig van wordt. Het zou toch raar zijn als je dat zomaar aan de kant zette. En ondanks dat je er met een van je kinderen over kan praten, blijft het gemis er toch. Maar vergeet niet dat je kinderen ook volwassen zijn en er best tegen kunnen als je hier iets over zegt. Dat je in het verleden ooit ook niet wist wat je met het ‘verlies’ van een partner van iemand anders moest en er niet mee kon dealen, behoeft geen zelfverwijt na zoveel jaar. Als je jong bent is dat lastig en je weet nog niet hoe je daar betekenisvol mee om kan gaan. En wat je collega’s zeggen over het moeten accepteren van het feit dat je man er niet meer is, zou ik laten voor wat het is. Natuurlijk ben je alleen, maar dat wil niet zeggen dat hij uit je hoofd en hart is, daarvoor was jullie liefde te mooi en te intens. Ik snap best dat je niet staat te springen om alleen op vakantie te gaan. Aan de andere kant, het is geen verraad naar hem als je dat wel zou doen. Ik weet van mijn buurvrouw, ook al heel lang weduwe, dat je openstellen voor nieuwe belevingen, zoals vakantie, best een dingetje is. Zij ging met Djoser en andere reisorganisaties, met andere singles naar de ander kant van de wereld en trof in de gezelschappen vooral mensen aan die ook hun partner hadden verloren, door welke oorzaak dan ook. Het heeft haar een beter/sterker mens gemaakt. Eerst ging ze met een vriendin/oud collega en later trok ze er alleen op uit met soortgelijke singles reizen.

Ik word intussen wel heel erg moe van het gezeik in de media over Covid

Misschien in het kader van schrijven naar de toekomst iets om over na te denken. Wat een leuke foto heb je op FB gezet, weet ik eindelijk hoe je eruit ziet. Ik heb me zelf ook weer aangemeld bij FB, maar ben er nog niet zo mee bezig. De versoepelingen, ach dat loopt zoals het loopt, we gaan het zien. Nou ben ik niet zo’n uitgaander dus de terrassen en cafés, zijn niet echt aan mij besteed. Ik word intussen wel heel erg moe van het gezeik in de media over Covid. En openbaar vervoer, het is zeker meer dan tien jaar geleden dat ik me daarin bevond. Ik reisde toen 1e klas naar Harlingen om met mijn vrouw en de kinderen een weekje door te brengen op Vlieland. Mijn vrouw reed mee in de auto.

Hangen je zonnedoeken al, want die hebben we wel nodig vandaag (dinsdag 27/7)? Onweer, grijze luchten uit het ZZW en regen. Maar als’ het even kan, zit ik in de zon om helemaal bruin te worden. Zeker nu alle buren weg zijn met vakantie.

Vaccinaties, ik weet het niet hoe dat gaat lopen en het testen is alleen maar geldklopperij. Bovendien, ben ik na twee Pfizer behandelingen nog niets opgeschoten in het kader van besmet kunnen raken en anderen kunnen besmetten. De discussies over wel of niet vaccineren rijzen de pan uit en dat leidt wellicht tot een tweedeling in de maatschappij. Ik maak me er maar niet te druk om. 14 augustus moet ik weer naar ’het AVL voor controle, maar ik voel me goed en heb het fietsen weer opgepakt. Het was zondag heerlijk fietsweer. Hopelijk houdt de regen een keer op, dan kan ik weer gaan fietsen, want in de regen fietsen doe ik niet, teveel verregend in mijn jeugd, hahaha.

Het zal dan de laatste keer zijn dat we in Tournhac zullen zijn

Iets in de nabije toekomst is dat we het voornemen hebben na mijn verjaardag, acht september, naar Frankrijk af te reizen voor veertien dagen. Het zal dan de laatste keer zijn dat we in Tournhac zullen zijn.

Of we elk jaar een anti Covid frameprik krijgen, weet ik niet , Covid was en is er trouwens al heel lang, misschien al voor dat de mens er was, las ik van de week in een studie hierover.

Ja PCR-testen, zijn ook niet zuiver op de graad want zelfs al heb je Covid achter de rug, blijft zo’n test dat vals melden. Raar is wel dat er geen (bloed)onderzoek mag worden gedaan naar antistoffen na Covid. Dit zou volgens Van Dissel de animo voor prikken doen ontmoedigen. Ik ben een keer getest met zo’n wattenboor. Ontspannen en dan valt het best mee. Een arm uit de kom terugzetten, doet meer pijn.

Ik las dat er een project is in Amsterdam waar bewoners van De Kolenkit elkaar schrijven en ontmoeten. Ik ga ook eens op de FB pagina van Schrijven naar de toekomst kijken.

Nou dat was ie weer, nogmaals bedankt voor je brief! Blijf dicht bij je zelf en positief als je iets gaat doen.

Lieve groet,

Piet

One step at a time

Beste Mirna,

Vorige week was ik met mijn vader aan het werk in de voortuin. Hij had de weersvoorspellingen voor de rest van de week bekeken die ochtend en de conclusie getrokken dat als de tuin op tijd winterklaar moest zijn, dit het moment was om nog even met de handen de aarde in te gaan. Dus stond hij die morgen ineens voor de deur, vol goede moed. We hebben een aantal uren in de tuin gewerkt en aan het einde was deze leeg en lag er alleen nog een worteldoek, verspreid over het hele oppervlak. En hoewel de tuin ineens nog uit een zwarte leegte bestond, was er geen twijfel over: dit was ook de fundering voor mijn eigen paradijsje, op termijn.

De buurman kwam naar buiten en we raakten aan de praat over de heg, die onze tuinen van elkaar scheidt. Hij vond dat het onderhoud van de heg mijn verantwoordelijkheid is, omdat deze aan mijn kant zou groeien. Daarop antwoordde ik dat ik de heg wellicht wilde vervangen voor een mooiere afscheiding. De buurman wenste me veel succes; de heg was zo'n honderd jaar oud. De vorige bewoonster (mevrouw B. die naar een verzorgingstehuis was gegaan) zou de heg altijd hebben verdedigd, omdat haar vader hem nog zou hebben neergezet. Ik vroeg de buurman of hij wist of ze nog leefde, maar daar had hij geen antwoord op.

Mijn vader ging weg en nog geen tien minuten later verzamelden zich ineens verschillende buurtbewoners voor mijn tuin. Een van de buurmannen wees mij op de tocht en het feit dat de deur open stond, waarop ik hem vertelde dat ik het ‘palletje’ aan de binnenkant omhoog had gezet. Terwijl hij mij nog net zei dat ‘palletjes’ spontaan terug kunnen schieten, viel de deur dicht, potdicht. Daar stond ik dan, buiten, zonder sleutels, zonder telefoon. Al zeven jaar, sinds de koop van mijn huis, loop ik even naar buiten met het ‘palletje’ omhoog, volledig vertrouwend op het feit dat de deur zo niet dicht kon vallen. En al zeven jaar gaat het goed, tot die dag. Uiteindelijk heb ik de poort van de achtertuin open kunnen duwen; was het ineens mijn geluk dat deze poort zo goed als weggerot is. Maar goed, dat was alweer een half uur later.

....er was een enorm gevoel van saamhorigheid in de buurt

Er was een reden dat de buren elkaar allemaal opzochten op dat moment, voor mijn huis, mijn tuin. Mevrouw B. bleek eerder die week overleden en de nabestaanden zouden zodadelijk met de rouwstoet een stop maken voor haar geliefde woning. Tijdens het wachten op de stoet, vertelden de buurtbewoners verschillende verhalen uit het verleden, over de straat. ‘Vroeger’ haalde men door de hele straat geld op voor bijvoorbeeld een rouwboeket; er was een enorm gevoel van saamhorigheid in de buurt. Dit zou langzaam zijn weggeëbd, met name door de komst van jongere bewoners, waar ik dan stiekem ook onder zou vallen.

Jammer, vind ik wel, ik vind het een mooi gebaar en voor mij is er geen enkele reden om aan te nemen dat dit niet doorgezet kan worden. Zeker mijn leeftijd zou hierin geen rol moeten spelen. Het is mijns inziens een kwestie van instelling, normen en waarden.

Een kwartier later kwam er een aantal auto’s de straat inrijden, vooraan mevrouw B. in een grijze lijkwagen. Ze stopten voor mijn huis, terwijl wij stil op de stoep stonden, met zijn allen. Ik werd overvallen door allerlei gevoelens, vragen, gedachten. Hoewel er veel energie in de tuin was gestoken met als doel hem te verfraaien, bestond hij dus op dat moment uit een karig muurtje, een zwart doel en vier afvalcontainers.

Een beetje triest eigenlijk. De trots van mevrouw B. en er was niks meer te zien. Of zouden de nabestaanden zien wat het zou kunnen zijn? Zouden zij zien dat ik met dezelfde liefde als mevrouw B. bezig was om mijn tuin een zoveelste leven in te blazen. Tussendoor voelde ik me ook wat opgelaten; ik had graag de tijd gehad om één of twee rozen uit de struik in de achtertuin te knippen en mee te geven aan de rouwende mensen achter de rouwauto; de struik van de mevrouw B., die dit jaar voor de tweede of derde keer in bloei staat.

Ik weet nog steeds niet precies hoe ik mijn gevoelens op dat moment moet omschrijven, maar de dag in het geheel kan alleen maar worden weggeschreven als bijzonder. Er gebeurde zoveel wat ergens met elkaar mee bewoog, zonder dat er controle over was. Zoveel ‘toevalligheden’ die voor mij ineens een waarde kregen, die ik zo helder kon zien en zo bewust aan het beleven was. Het was een goeie dag, een bijzondere.

Het was voor mij een enorme uitdaging om dit aan te gaan

Ik zou graag nog even doorschrijven over ‘eerste keren’ en daarmee direct mijn allereerste singlereis met je willen delen. Ik heb je brief niet gelezen van tevoren, maar heel bewust bewaard, voor daar, in Zweden. Het was voor mij een enorme uitdaging om dit aan te gaan. En ik ben de weken ervoor dagelijks bezig geweest, met mezelf en een zoektocht naar controle, over de acceptatie en de spanning. Ik kon er niet direct grip op krijgen en bleef twijfelen over hoofdzakelijk praktische zaken. Ik bleef online naar kleding speuren in de volle overtuiging dat alles wat ik kocht noodzakelijk was. Niet één, maar twee fleecevesten, zodat ik niet op het laatste moment zou merken dat ik een verkeerde had. Uiteraard ging het niet om het meenemen van de juiste kleding, maar kon ik me gewoon niet goed verzoenen met mijn plan C. Plan A was een liefde en een gezin, plan B een liefde en de wereld zien en plan C is waar ik op terug moet vallen, nu plan A en B geen grond vinden. Het was confronterend, het nemen van een beslissing waarvan het niet voelde als een keuze, maar die verandering zou moeten brengen in de huidige situatie. De situatie waarin ik het gevoel had stil te staan. Ik wilde toch de wereld zien? En nu ging ik al jaren nergens heen, en ik heb geen liefde, geen gezin. Ik bedoel niet dat ik ongelukkig ben, maar ik voelde wel dat ik onvoldoende deed om gelukkiger te zijn.

Mijn hele omgeving was zo enthousiast over mijn beslissing om ‘alleen’ naar Zweden te gaan. Het zou zo stoer zijn. Die aanmoedigingen hebben wel gemaakt dat ik mijn plan C heb doorgezet. Ze hadden me alleen niet overtuigd dat dit daadwerkelijk een goed plan zou zijn. Zo voelde het niet, het voelde als een compromis. En nog steeds een beetje. Ik had het allemaal anders voor mezelf bedacht, ooit. Ik voelde de spanning per dag toenemen

In de aanloop naar het vertrek ben ik naar de huisarts gegaan. Aan een burn-out in 2009 heb ik (sporadisch) paniekaanvallen overgehouden. Ik voelde de spanning per dag toenemen, tot een moment dat ook de overweging van het cancelen van de reis in mijn hoofd een optie werd om de spanning te reduceren. Dus kreeg ik Oxazepam van de huisarts. Het idee alleen al dat ik daar (weer) op terug zou kunnen vallen, zorgde dat ik uiteindelijk wel met een goed gevoel ben vertrokken.

Nu ben ik blij dat ik het heb doorgezet. Het was uiteindelijk een hele bijzondere ervaring, die ik samen met heel bijzondere mensen heb mogen opdoen. Eigenlijk zijn zij de reden dat ik de reis als bijzonder heb ervaren. Hun aanwezigheid heeft voor het grootste deel bijgedragen aan alle mooie momenten.

Ik heb de Oxazepam daar wel gebruikt. Meer dan eerder besefte ik, dat ik het best functioneer in een omgeving waarin ik een bepaalde mate van controle heb en die enigszins voorspelbaar is. Tijdens de reis waren er behoorlijk wat momenten, waarbij ik te veel spanning voelde, maar die ik moest laten gebeuren om er goed mee om te kunnen gaan.

Ik zie het maar als een (klein) fysiek/psychisch defect, waarvoor ik een medisch stukje ‘tape’ nodig heb om op mijn best te kunnen functioneren. Dat is al twaalf jaar zo en dat blijft misschien ook wel. Gemiddeld gebruik ik ongeveer een pakje per jaar, dus alleen op momenten die ik als zeer spannend ervaar.

Toen ik de reis boekte, had ik mezelf voorgenomen dat, als deze manier van de wereld zien me goed zou bevallen, ik voor december 2021 een volgende reis zou boeken. Daar kom ik nu een beetje van terug. Niet omdat de reis me tegen heeft gestaan, maar omdat ik gezien de spanningen die ik ook heb ervaren, een nieuwe reis binnen drie/vier maanden toch te snel vind. Wel ben ik aan het kijken naar een volgende bestemming voor maart/april 2022. One step at a time.

Ik hoop dat je dit ziet voor wat het is, een compliment, geen taak. Ik ben dankbaar voor de uitwerking die dit contact op mij heeft

Ik wil je bedanken voor je openheid in de laatste brief. Ik weet dat ik veel van je vroeg, toen ik aangaf meer te wilde weten over jouw situatie thuis. Het feit dat je me toch hebt meegenomen in jouw wereld, heeft nu wel een meer helder beeld geschetst van de omgeving waarbinnen jij je beweegt. Voor mij maakt het, dat nu dat ik me meer een voorstelling kan maken van hoe je erbij zit, als je mij een brief schrijft. Maar ook wat jou heeft gevormd en heeft bijgedragen aan wie je nu bent en de keuzes die je maakt. Het heeft voor mij ook een beetje de muur weggebroken, die ik voelde met betrekking tot het vormen van een beeld van jou. Dat lag uiteraard niet aan jouw manier van schrijven, maar meer aan het feit dat het mij gewoon niet goed lukte om de puzzel steeds meer overzichtelijk te maken, omdat ik nog zoveel vragen had. Uit nieuwsgierigheid, interesse, maar ook omdat ik een behoefte merk om onze ‘band’ verder uitte diepen. Het maakt het voor mij makkelijker om van je te leren, als ik ook wat meer weet van de context. En ik wil graag van je leren, omdat jij ook al zoveel uitdagingen van het leven bent aangegaan en hebt overwonnen. Ik heb oprecht het idee dat jij ook weer op een bepaalde positieve manier kan bijdragen aan de kwaliteit van mijn leven. Ik hoop dat je dit ziet voor wat het is, een compliment, geen taak. Ik ben dankbaar voor de uitwerking die dit contact op mij heeft.

Jullie hebben op een hele bijzondere, mooie manier vormgegeven aan de rouw en het verdriet rondom het verlies van jullie beide ouders. Ik kan me daar maar heel beperkt iets bij voorstellen, omdat allebei mijn ouders nog leven en ook nog bij elkaar zijn. Dat dit een luxe is, daar ben ik me wel van bewust. Het is fijn om te lezen dat het jullie, ondanks alle pijn, ook goede dingen heeft gebracht, zoals een hechtere band als broer en zussen. Wederom was ik onbeschrijflijk onder de indruk van jouw creativiteit; wat heb je weer een mooie ontwerpen gemaakt, zo persoonlijk ook. Ik vind het ook verbazingwekkend knap dat jij dit onder een bepaalde druk hebt kunnen doen, zoals het verdriet en de tijdsdruk. Respect! Ik heb er ook verder geen vragen over, omdat je de moeite hebt genomen om alles voor me op en uit te schrijven, zonder terughoudendheid. Bedankt daarvoor. Jouw verhaal zal mij ook ergens gaan helpen.

Hetzelfde geldt voor het verhaal over jouw ziekte. Ik heb begrip voor jouw aarzelingen om het te vertellen en snap ook goed dat het niet een verhaal is dat zonder emotie kan worden neergezet. Maar ook hierbij ga ik ervan uit dat jouw manieren van coping een meerwaarde kan hebben voor anderen, zoals mensen in mijn omgeving. En, zoals ik al eerder aangaf, het helpt mij ook om steeds persoonlijker te schrijven als ik weet ‘tegen wie ik het heb’.

Ik heb veel grenzen moeten verleggen om verandering na te streven

Na mijn reis heb ik behoorlijke last gehad van een jetlag. Niet vanwege een tijdsverschil, want dat was er niet. Maar omdat ik zo'n grote stap had gezet, vond ik, dat ik wat moeite had met mijn omgeving, toen ik terugkwam. Thuis was alles gewoon doorgegaan; een week was niet zo lang. Maar voor mij had de week wel een maand geduurd. En toen ik thuiskwam, was iedereen te druk om even bij te praten. Ik kon mijn ervaring niet goed delen en voelde me een beetje verloren. Uiteraard had dit weinig met de houding van mijn omgeving te maken, maar meer met mijn eigen proces. Ik heb veel grenzen moeten verleggen om verandering na te streven. Ik weet dat dit voor mij de enige manier is om het huidige patroon te doorbreken en alsnog mijn plannen te volgen, datgene te doen wat ik ooit voor mezelf bedacht heb. Ook al is deze vorm (met vreemden) niet direct mijn eerste keuze, het is wel een manier om de wereld te zien. En dat is wel altijd mijn doel geweest.

Jouw brief was een welkome afleiding gedurende mijn verblijf in Zweden. Hoewel ik ook erg genoten heb van alle nieuwe contacten, was er eigenlijk geen ruimte voor eigen tijd en bezinning. Tot ik een van de avonden op tijd naar bed ging en jouw brief kon lezen. En die heeft eigenlijk als een soort brug gefungeerd tussen twee werelden, die thuis en Zweden. In Zweden, zo ver van alles, een onbeschrijflijk mooie omgeving, alle indrukken en uitdagende activiteiten leek thuis een los stukje. Jouw brief maakte dat die twee werelden met elkaar verbonden werden, toen ik verder las over jouw leven. En dat ik even alle prikkels kon parkeren.

Het heeft me ook gesterkt, omdat jij veel vertelt over jouw overwinningen, jouw aanpak bij moeilijkheden. Ik herken dat inspirerende quotes enorm positief kunnen werken als je in bepaalde processen zit. Ik print ze vaak uit en hang ze, bijvoorbeeld aan mijn computerscherm. Maar ik koop ook graag T-shirts met statements, vaak voor mezelf, maar soms ook om een reactie uit te lokken. Om in gesprek te kunnen met degene die mij erover aanspreekt. Leuk om te lezen dat jij zelfs je eigen shirts laat drukken met teksten die jou energie geven.

Voor nu laat ik het weer even hierbij. Ik ben heel benieuwd naar de inhoud van jouw volgende brief.

Heel veel groeten,

Karin