Wait-and-see

Dag Astrid,

Hartelijk dank voor je brief, schrijven gaat je gemakkelijk af zie ik, dat kan nogwat worden. Spannend is het zeker, en interessant. Zeker in de huidige tijd van snelle appjes en spraakberichten via de smartphone.

Je hebt ook het nodige meegemaakt in je leven en dat vormt je, maar er is geen toekomst zonder verleden. Dus, voor ik je ga antwoorden op je brief, eerst nog maar iets over mijzelf, op het gevaar af dat ik het in het introductiestukje heb vermeld.

Pieter Willem Hoek, roepnaam Piet. Geboren 08-09-1948, als derde kind in het gezin Hoek, Wonend in Kinderdijkop een watermolen. Het liedje 'Het tuinpad van mijn vader' is vrijwel volledig van toepassing op mij. Gelukkig heb ik me daaraan kunnen ontworstelen en mezelf kunnen ontwikkelen tot de mens die ik nu ben. Het gaat er in mijn beleving niet om wat ik ben of was, maar wie ik ben en wat ik voor anderen kan/wil betekenen.

Kleine kinderen, kleine zorgen en grote kinderen, grote zorgen

In augustus 1972 trouwden mijn vrouw en ik en kregen we achtereenvolgens twee dochters in 1976 en 1980 en een zoon in 1983. Intussen hebben we vijf kleinkinderen in de leeftijd van twee tot twaalf jaar. We zijn al weer zeven jaar met pensioen en hebben het best druk, met van alles en nog wat. Een belangrijk deel van deze tijd gaat heen met oppassen op de kleinkinderen, wat vooral mijn vrouw doet. Nooit gedacht dat de spreuk 'Kleine kinderen, kleine zorgen en grote kinderen, grote zorgen' zo waar zou zijn, zeker in de huidige tijd.

Het afgelopen jaar was er een dat ik niet had verwacht, nog los van het coronadebacle. Eind 2019 kreeg ik de diagnose endeldarmkanker en ik stond voor februari 2020 gepland voor een operatief ingrijpen in een Rotterdams ziekenhuis. Omdat ik tegen deze ingreep op zag als twee Mount Everests op elkaar, ben ik gaan zoeken naar alternatieve behandelingen en die heb ik gevonden in het Anthoni van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam. Nu is het zo dat iedereen die een operatie moet ondergaan aan kanker in de endeldarm een preoperatieve behandeling krijgt van vijf bestralingen. Deze behandeling geeft in 33% van de​ gevallen een volledige response, dat wil zeggen: alles weg. Hetgeen bij mij het geval is. Dit is een pad dat ik zelf heb gekozen, De chirurg was boos en wilde me niet verwijzen, mijn huisarts wel en dus kwam het goed. Ik zit nu in een wait-and-see traject van vijf jaar bij het AVL, waarvan het eerste jaar voorbij is. Dus als we het hebben over de toekomst, zal dit onderwerp hier onderdeel van zijn. Temeer omdat er voorlopig de komende vier jaar er om de drie maanden controles zijn (scopies, MRI’s , bloedtesten en CT-scans). Ik voel me op het ogenblik heel goed en werk daar ook bewust aan: veel bewegen, o.a. fietsen en Pilates-oefeningen. Daarnaast vragen de tuin en het huis ook de nodige aandacht. Kortom genoeg te doen.

Je hebt volgens mij een ontzettende leuke baan daar in het communicatiecentrum van het ziekenhuis

Je schrijft dat je het best spannend vindt om te gaan schrijven, nou ik ook! Maar nu ik eenmaal ben begonnen vind ik het steeds leuker worden. Je hebt volgens mij een ontzettende leuke baan daar in het communicatiecentrum van het ziekenhuis. Maar dat het in deze periode zwaar en belastend is, kan ik me wel voorstellen. En dan ook nog nachtdiensten. Ook ik heb in mijn jeugd in de volcontinudienst gewerkt in de elektrotechnische onderhoudsdienst van een staalfabriek (NKF te Alblasserdam). Dus ik weet een beetje hoe dat werken ’s nachts voelt, zeker nu corona rondwaart. Ja, de lontjes zijn kort, dat merk ik ook. De frustratie is groot, vooral omdat van alles moet en bijna niets meer mag.

Dat je eenzaamheid ervaart en niet alleen vanwege het feit dat je alleen bent snap ik ook, want als je thuis komt met al je dagelijkse ervaringen, is er niemand die je verhaal aanhoort. Helaas merk ik ook, ondanks dat ik een partner heb, aangaande mijn behandeling in het AVL Praten over kanker is niet gemakkelijk en ik hoor regelmatig: "Je bent toch weer genezen, wat zeur je nog". Zeker in het begin van onze pensioenperiode, was het niet altijd even gemakkelijk: van een drukke baan met alles erop en aan, naar het briefje voor slager, was een hele overgang. Maar intussen hebben we de balans gevonden en laten we elkaar vrij in wat te doen en laten.

Dat je ‘vrienden’ na vijf jaar het eigen leven weer oppakken, klinkt me bekend in de oren. Zo werkt dat helaas

Je schrijft dat je partner vijf jaar geleden is overleden. Kwam dat door ziekte of een ongeval? Dat je ‘vrienden’ na vijf jaar het eigen leven weer oppakken, klinkt me bekend in de oren. Zo werkt dat helaas. Maar wie weet kunnen we al schrijvende een toekomstgerichte visie uitwerken. Zelf stel ik mijn doelen niet zo ver in de tijd, dat houdt het voor mij overzichtelijk. Ook vind ik het niet meer zo belangrijk wat anderen vinden, dat scheelt een hoop discussie. Wel probeer ik te helpen daar waar dat gevraagd wordt. Verder probeer ik te genieten van kleine dingen zoals een zonnige dag en een vriendelijk woord, een geweldige glimlach van een kleinkind.​ 

Wat voor hond heb je, groot, klein, kleur/tekening en hoe heet je hond. Wij hebben geen huisdieren. Nadat we onze katten wegens ziekte hebben moeten laten inslapen, hebben we besloten geen huisdieren meer te houden.

Kijkend naar de schrijfsuggesties, zou ik nog wel vijf kantjes A4 vol kunnenschrijven. Ik zal bijhouden hoe mijn dagen eruitzien en ondertussen eens nadenken over vijf jaar verder. Houd je goed en tot schrijfs!

Met vriendelijke groeten,

Piet

Het komt zoals het komt

Beste Astrid,

Wat goed dat je reageert zoals je reageert! Dit getuigt van een goede manier van kijken naar het leven, het komt zoals het komt.

Wat een ramp is jullie overkomen, het overlijden van een dierbare partner, jouw man, je maatje, hakt er erg diep in en naarmate de tijd vordert, neemt het gemis toe. Ik kan me voorstellen dat je daar heel veel verdriet om hebt en dat je je alleen voelt. Jammer dat anderen er commentaar op hebben dat je verdriet hebt en dat ook uit. Verdriet mag er zijn altijd, helaas komen de meesten er pas achter als ze zelf verlies lijden.

Dan is het ook nog zo dat de periode tussen diagnose en definitief afscheid nemen erg kort was. Het siert je dat je er zo open over bent. Het geeft juist aan hoe sterk je bent, probeer dit vast te houden. Waarschijnlijk biedt jou het werk structuur en regelmaat in je leven en versterkt het wellicht ook het gevoel dat je er werkelijk toe doet.

Ik ga nu het tweede jaar in van het wait-and-see traject ...

Ik begrijp ook best dat je wat geschrokken bent van mijn brief, maar ik hou er niet zo van om ergens omheen te draaien en vindt dat je er recht op hebt te weten wat er met mij aan de hand was. Ik kon natuurlijk niet weten dat het jou zo zou raken en dat was ook niet de bedoeling. Het gaat erg goed met mij en dat bevestigde het controle onderzoek op 28 januari jl. Over drie maanden weer een controlemoment Ik ga nu het tweede jaar in van het wait-and-see traject en heb er goede hoop op dat het blijft gaan zoals het nu gaat.

Helaas is het zo dat een op de drie, een vorm van kanker krijgt en afhankelijk van welke soort dit al dan niet overleeft. Dus dat je iemand zou treffen die kanker heeft, in mijn geval had, is niet zo uitzonderlijk.

Wat voor man was jouw man, vast een goede levensgezel en vader? Wat deed hij zoal en wat vond jij het leukste aan hem? Hij is overleden op de geboortedag van mijn  vader.

Je schrijft dat je wel eenzaam voelt, zeker in de periode waarin we nu zitten en dat je dat verdrietig maakt. Dat is heel naar, echter ik heb ervaren dat de meeste mensen niet hebben geleerd troost te schenken aan een ander, omdat ze dan teveel van zich zelf moeten laten zien. En da’s voor een heleboel mensen erg lastig. Ik probeer altijd dicht bij mijzelf te blijven en dat bevalt niet verkeerd moet ik zeggen en ik trek me vooral niets aan van wat anderen vinden. Hopelijk draagt het schrijven naar de toekomst bij aan jouw welbevinden, omdat het ons een beetje “dwingt” daar over na te denken. We gaan het zien

Je schrijft dat Loetie, de ‘enige man’ is in je leven

Je schrijft dat Loetie, de ‘enige man’ is in je leven, hebben je dochters geen partners dan? Hoe  oud zijn je kleinkinderen. Onze ene dochter en haar man hebben een dochter van twaalf en een zoon van acht. Onze zoon en zijn ex hebben een dochter van 8 en een zoon van zes en dan heeft onze zoon nog een dochter van twee met zijn nieuwe partner. Onze andere dochter is geboren met het syndroom van Down en heeft geen kinderen.

Mijn echtgenote doet niet mee aan dit schrijffestijn, omdat schrijven niet haar ding is, maar ze vindt het wel leuk dat ik er wel aan meedoe.

Waar gingen jij en je man zoal naar toe met vakanties en op andere vrije dagen, aan de zee was je toch al gewend?

Mijn zuster woont al bijna zestig jaar in Frankrijk, dus het zal je denk ik, niet verbazen dat Franrijk tot nog toe ook ons belangrijkste vakantieland was. Ze wordt medio maart 85 en het ziet er niet naar uit dat we bij haar verjaardag kunnen zijn, wie weet ergens verderop in het jaar.

Wat de huisdieren betreft, denk ik dat je er goed aan hebt gedaan, weer een hond toe te laten. Het zorgen ervoor, maakt dat je wordt verwacht en als je thuis komt is Loetie vast blij je te zien. Dus geniet ervan met volle teugen.

Je moet zelf de slingers ophangen want daar heeft een ander geen tijd voor, is mijn ervaring

Je moet zelf de slingers ophangen want daar heeft een ander geen tijd voor, is mijn ervaring. Ik begrijp best dat het lastig is je weg te vinden, maar ik ben er van overtuigd dat het je lukt. Natuurlijk het wordt nooit meer hetzelfde, maar als ik lees dat je (klein)kinderen je niet vergeten, dan komt het wel weer voor elkaar met jou.

Het weer, ja, dat was wel even wat dat er sneeuw ging vallen, alle weerdiensten in paniek! Nu ben ik een zoon van een poldermolenaar en kijk ik anders naar het weer dan de gemiddelde Nederlander, dus vond ik het nogal meevallen allemaal. Wellicht heb jij dat als het stormt aan zee en het nieuws heeft het over windstoten van wel 100 km per uur en “hoe gevaarlijk” dat allemaal wel is.  Vandaag kruipt het gras weer onder de smeltende sneeuw uit staat er water op het ijs. Kortom het is al bijna weer achter de rug. Ik heb niet geschaatst, het vallen lukt zeker, maar ik zie erg op tegen het neerkomen op het ijs. Het was hier erg druk op boezems, vaarten en sloten.

En Covid-19, daar ben ik mee gestopt om me in te verdiepen. Als ik daar allemaal rekening mee moet houden, kom ik nergens en zie ik niemand. Dus ga en sta ik overal waar ik wil zijn en niemand heeft me nog weggestuurd. Dat we nooit meer van Covid-virussen afkomen weet ik eigenlijk wel zeker, maar dat hebben de aardbewoners helemaal aan zichzelf te danken en dus moeten we daarmee leren leven. En da’s best lastig voor een heleboel mensen.

Wat ik erg naar vindt, is dat ik ineens tot lid van de ‘kwetsbare’ groep wordt verklaard

Wat ik erg naar vindt, is dat ik ineens tot lid van de ‘kwetsbare’ groep wordt verklaard door onze opper Covid predikers. Mijn gezondheid is momenteel goed en ik sport vrijwel dagelijks (Pilates) en doe verder alles op de fiets (zonder batterijen).

Schrijven naar de toekomst, 2027, da’s nog een eind weg. Als ik kijk naar wat er de afgelopen zeven jaar is veranderd, valt dat eigenlijk wel mee, want het is niet nieuw dat we steeds meer individualiseren, er steeds meer fysieke winkels sluiten en de grote ketens, in alle sectoren, het overnemen en elkaar daarbij.

Je schrijft daar ook wat over aangaande je werk en de plek waar je dat uitvoert. Verandering is de enige constante in ons leven en daar moeten we het mee doen. Het zou wel jammer zijn als je binnen afzienbare tijd heen en weer moet gaan reizen van Den Helder naar Alkmaar. We gaan het zien. Ik heb de weg langs het kanaal ook al een paar keer gereden in mijn leven (korte vakanties op Texel), maar vond dat niet echt prettig. Maar toen ik nog werkte reed ik dagelijks naar Amsterdam via de A27 en de A2 tot afslag RAI. Het is maar waar je aan gewend raakt.

Is het misschien een optie om in iedere brief een vast kopje op te nemen 'schrijven naar de toekomst' dan worden we er altijd aan herinnerd en kunnen we dan besluiten er iets mee te doen. De handleiding geeft gelukkig een groot aantal voorbeelden waar we mee uit de voeten kunnen.

En hoe we over zes jaar boodschappen gaan doen?

En hoe we over zes jaar boodschappen gaan doen? Waarschijnlijk net als nu in de supermarkt, en dan maar hopen dat die nog steeds, zoals in mijn geval, in het dorp gevestigd is.

Wij hebben hier nu nog een super-de-luxe grote ALDI, een PLUS en AH. Maar geen doe-het-zelfwinkel, wel schilders en kappers, een apotheek en drogist, één keurslager en twee bakkerijen en niet te vergeten een kaaswinkel, een bloemist en een kringloopwinkel, twee garages met benzinestation, een computerwinkel, een kledingwinkel (kerkgericht), schoenenwinkel en een meester schoenmakerij. Sinds kort is er ook weer een groentewinkel (alles vers). En we hebben een afhaalchinees. Nou dat was het wel zo’n beetje. Voor al het overige moeten we naar omringende plaatsen zoals Alblasserdam en Papendrecht. Dus eigenlijk kan het alleen maar lastiger worden. O ja, sinds 2020 zijn er ook geen bankkantoren meer in Nieuw-Lekkerland.

Dus over veranderingen gesproken.

Je schrijft dat je ooit KVV-er was bij de marine, was dat omdat je vader ook bij de marine werkte? Was hij militair of hoorde hij bij het burgerpersoneel?

Wat goed dat je de roosters in de tuindeuren hebt gerepareerd, kun je trots op zijn. Hoe hoog lag de sneeuw bij jullie, hier kwam de sneeuwlaag niet boven de zes cm. Op plekken waar de wind vrij spel had, lag meer. Maar alles is nu weg, op naar de lente!

Houd je goed en tot schrijfs!

Groet Piet