De wereld kan er morgen wel heel anders uitzien

Beste Dorine,

Wat gaat de tijd snel hè? Alweer een aantal weekjes tussen onze brieven. Ik ben er echt even voor gaan zitten om een leuke brief op te stellen. Ik heb onze brieven eerst teruggelezen. Veel info zo over en weer. Ik lees terug en lees - misschien wel tussen de letters en zinnen door - dat je best veel alleen bent. Weliswaar met twee katten, maar toch. Dan is een project als dit wel heel erg mooi, denk ik.

Ikzelf ben dan wel single, maar niet alleen. Bij mij in het huis is er altijd reuring.

Je vroeg hoe ik het daten aangepakt heb. Ik heb mij ingeschreven bij een aantal (ja, je leest het goed) datingsites. Niet alle sites zijn hetzelfde. Ik merkte dat er bij verschillende sites enorm geswipet wordt, en niet verder gekeken of gelezen. Heel frustrerend en absoluut niet netjes. Voor de gein heb ik eens een keer alleen een foto van mijzelf geplaatst zonder tekst.

Voor de gein heb ik een keer alleen een foto van mezelf geplaatst

Wat er dan gebeurt is niet voor te stellen. Je wordt dan digitaal door heel veel mannen bezocht, die al dan niet een hartje of iets anders sturen. Dan heb ik mij wel eens afgevraagd wat hen bezielt. Ikzelf heb een foto nodig waar toch wel een soort van klik in zit, maar zeker ook een tekst over de man. En die kan uitgebreid, maar ook heel kort zijn. Ik ga voor de uitgebreidere beschrijving. Soms wordt echt de moeite genomen om aan de hand van je profiel in contact te komen, maar soms ook niet. Of er wordt helemaal niet gereageerd op een berichtje. Ook zoiets. Ikzelf ben op zoek naar een serieuze relatie, maar het is nog best zoeken hoor. De date uit mijn vorige brief loopt niet erg zoals ik het voor ogen heb. Maar goed we gaan het meemaken wat er verder uitkomt.

Je vertelde dat je erover denkt om je aan te melden bij een bepaalde club. Ik ken deze club niet, maar zoals je het omschrijft: ik zou lid worden als ik jou was. Je kan er ook een goede vriend of vriendin aan overhouden toch? En je bent lekker bezig. Althans zo lees ik het, dat je zowel als man en als vrouw inschrijft voor een activiteit.

Ikzelf ben 49 jaar, en vind het niet altijd even eenvoudig om nieuwe contacten (lees mannen) te ontmoeten. In hoeverre dat anders is als je 63 bent? Ik weet het niet. Ik zou wel de momenten pakken. Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte, dus jou ook: Gewoon doen joh! Ik hoor graag terug van je wat je bevindingen zijn. Gewoon de stap wagen.

Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte

Je schreef over het feit dat wij beide dames zijn. Ik denk dat voor mij ook geldt dat mij dit met elkaar schrijven wellicht wat gemakkelijker afgaat dan wanneer ik met een man zou schrijven. Zoals je schreef, iets gemeenschappelijks? Ik moet in mijn werk ook heel veel praten, met zowel mannen als vrouwen. Ik kan niet echt zeggen dat ik of mannen of vrouwen makkelijk vind praten. Het ligt naar mijn idee echt aan de persoon zelf. Soms kunnen mannen ook enorme verhalen vertellen, en zijn er juist dames die erg gesloten zijn. Wat je wellicht in eerste instantie anders verwacht.

Qua leeftijd heb ik eigenlijk hetzelfde. Maakt naar mijn idee echt niet zoveel uit. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde denk ik dan maar weer.

Waar ik mij afgelopen week nog meer mee bezig gehouden heb? Gisteren was mijn zoon jarig. Hij is 21 jaar geworden. Dus een klein feestje. Mijn moeder kwam op visite en heeft een hapje meegegeten. In de middag hebben we samen nog een “ommetje” gemaakt. Ken je die app? Ik heb hem op mijn telefoon geïnstalleerd. Komt vanuit de Hersenstichting. De app motiveert je om elke dag minimaal twintig minuten te wandelen. Is best veel op tv geweest. Moet je net gezien hebben. Je kunt als team meedoen, maar ook alleen. En je kunt deelnemen in een rankinglijst met andere deelnemers in Nederland. Op zich geinig. Het stelt eigenlijk niet veel voor, maar het maakt je bewust van het feit dat het belangrijk is om elke dag in beweging te blijven. Op mijn werk loop ik gemiddeld 10.000 stappen per dag (ik heb een stappenteller = zeven à acht kilometer).Dus die dagen sla ik over met “ommetje”, maar ik probeer op niet-werkdagen twintig minuten via de app te halen. Iets voor jou?

Volgens de bedenker van de app, bestaat er naast de COVID-pandemie al veel langer een andere pandemie. Namelijk die van immobiliteit. Stil zitten, en op je kont zitten, is het nieuwe roken, zeggen ze.

...er bestaat naast COVID al veel langer een pandemie. Namelijk die van immobiliteit

Morgen ga ik na ongeveer een jaar mijn hele oude opa van bijna honderd opzoeken. Hij woont in een verzorgingshuis. Hij krijgt dagelijks bezoek van zijn kinderen (mijn moeder onder andere en mijn ooms en tantes). Hij had aangegeven zijn kleinkinderen ontzettend te missen. Die heeft hij dan ook al geen jaar meer gezien. Dus ik ga hem morgen opzoeken. Ik mag alleen bij hem op bezoek. Taartje en een leuk paasplantje mee. Hoppa. Wel triest allemaal om in deze tijd zo oud te worden. Ik hoop echt dat het jou en mij bespaard blijft. Dan mogen wij eigenlijk niet klagen he?

wel triest om in deze tijd zo oud te worden

Een beetje zoals je schreef in je brief over de bruiloft waar alleen familie en vrienden van het bruidspaar naartoe mochten. Natuurlijk bedenken we met zijn allen andere vormen om hier toch aandacht aan te geven. Maar ach, zo'n bruiloft, of zo'n oude opa... sneu. Even dacht ik nog: ik zie hem pas wanneer hij overleden in zijn kist ligt. Want dat is de realiteit als je bijna honderd bent en toch wat krakkemikkiger in elkaar gaat zitten. Dus ik heb de koe bij de hoorns gevat en mij opgegeven als bezoek voor morgen. Ik ben wel van het doorpakken als het om dit soort dingen gaat. Niet afwachten, de wereld kan er morgen wel heel anders uitzien.

Groetjes,

Geertje

De tijd vliegt

Beste Geertje,

De tijd vliegt, maar nu ga ik schrijven want ik vind het vervelend als er zo'n lange tijd tussen zit.

Ik twijfel niet hoor, over vaccineren. Hoe eerder hoe beter denk ik maar, het is meer dat een van mijn beste vriendinnen zich werkelijk zorgen maakt en denkt dat het echt gevaarlijk is, zoals ik al schreef. Ze zegt nu dat ze mij er niet van wil weerhouden, maar vindt dat ik een weloverwogen beslissing moet nemen en dus ook informatie moet lezen van kritische artsen/deskundigen. Daar zit wat in en ik vind het ook zorgzaam. Ik heb ook wel een en ander gezien en gelezen, maar ik wil nu toch vertrouwen op al die miljoenen andere artsen waaronder mijn eigen huisarts in deze zaak. Ik word ook zenuwachtig van die angstverhalen, ik kan er niet goed tegen, vind het al vervelend genoeg allemaal.

...ik wil nu toch vertrouwen op al die miljoenen andere artsen, waaronder mijn eigen huisarts...

Ik sprak de huisarts nog, het is heel lastig om de vaccinatie te organiseren vertelde hij, omdat iedereen nog een kwartier moet blijven. De dichtstbijzijnde grote locatie is de sporthal, waar dit jaar ook de griepprik werd gegeven. Maar toen was het naar binnen, prik, weer door andere deur naar buiten. Een soort lopende band. Ik heb het voor het eerst gedaan, weet niet of ik het volgend jaar weer doe, dat zie ik dan wel weer.

Maar hoe fijn moet het zijn om je toch redelijk beschermd te voelen en weer dichter bij mensen te kunnen zijn, de kinderen voorop! En leuke dingen doen!

Voel jij je enigszins beschermd omdat je het vaccin al gehad hebt?

Ik hoor inderdaad van mensen dat vooral de tweede prik best wel klachten geeft. We gaan het zien.

En ja je zou denken dat ik nu heel creatief ben: dat valt vies tegen

En ja je zou denken dat ik nu heel creatief ben: dat valt vies tegen. Ik heb een reden om niet op mijn werkkamer te kunnen zijn: de gevel lekt en er zit stinkende schimmel op de muur. Maar mijn huis is groot genoeg en ik zou zo lang op een andere kamer kunnen werken, min of meer. Ik heb alleen totaal geen zin om de hele zooi verplaatsen, en voor nu komt het er op neer dat ik eigenlijk kleine dingen doe, hier beneden aan de eettafel. Ik wil alleen liever niet dat er verf, lijm of ander troep op mijn parket komt, kreun. Gaat tot nu toe goed!

Afgelopen twee dagen ben ik wel lekker bezig geweest. De dochter van mijn andere beste vriendin (dat kan taaltechnisch natuurlijk niet, de 'andere beste' maar alla), we kennen elkaar meer dan 40 jaar, gaat morgen trouwen. Alleen familie en vrienden van het echtpaar. Dus ik kan er niet naar toe, maar ik heb wel een soort cadeaubon in elkaar geflanst met een gekke tekening van een bruidspaar en foto's en een mooie brief. En als ik dan zo bezig ben met knippen en plakken en tekenen dan krijg ik steeds weer nieuwe ideeën zodat ik op een gegeven moment tegen mezelf moet zeggen dat het zo goed is anders zou ik door blijven gaan. Heerlijk om te doen en met een doel. En het is heel erg leuk geworden, al zeg ik het zelf.

Zij woont in Den Haag, maar wij zien elkaar best vaak en vroeger ook met de kinderen, dus die zijn min of meer met elkaar opgegroeid. Mijn oudste zoon is een jaar ouder dan haar dochter, haar zoon is een jaar ouder dan mijn jongste zoon. Toen ze pubers werden zijn ze wel uit elkaar gegroeid, wij gelukkig niet.

Ik heb trouwens de neiging om net als bij Whatsapp steeds een smiley in te voegen.

het is zo nu en dan strontvervelend, dat alleen zijn

Leuk om te horen dat je aan het daten bent. Ik heb geen idee hoe ik dat nu moet aanpakken. Je ontmoet niet spontaan iemand, maar ja, hoe dan wel. Want het is zo nu en dan strontvervelend, dat alleen zijn. En ik heb geen zin om online te gaan swipen: deze wel, deze niet et cetera. Mijn ex is lid geworden van een organisatie waarbij je zelf dingen organiseert. Je wilt bijvoorbeeld naar een museum (toen dat nog kon), en dan meld je dat op die site en je schrijft dat je daar met zes mensen naar toe zou willen. Die melden zich dan aan en jij regelt het. En dat kan ook een voorstelling zijn, uit eten, wandelen of op een terras zitten, van alles. Ik heb in ieder geval begrepen dat het ongeveer zo werkt. Hij heeft zo ook zijn vriendin ontmoet. Maar ja, om daar nu ook lid van te worden terwijl hij dat ook is.....dat lijkt me nou niet zo'n goed idee haha. Bovendien ligt dat nu natuurlijk plat.

Ik hoorde gisteren over Partner Select, ik ga het eens opzoeken.

En toen zag ik ook weer de vraag: ' hoe denk je dat de wereld er uitzien in 2027?'. Een verplicht onderwerp. Jee, dat is wel iets om even over na te denken.

Ik bedacht me trouwens ook dat ik waarschijnlijk anders zou schrijven als je een man was. Bij een vrouw schrijf ik toch eerder (en makkelijker denk ik) op een 'vrouwen'-manier. Wat dat is? Er is in ieder geval veel gemeenschappelijks, ook al ken je elkaar niet. Je hoeft bepaalde dingen niet uit te leggen. Geeft dat een gevoel van veiligheid? Is dat het? Vrouwen praten in het algemeen makkelijker over persoonlijke dingen ook als je elkaar niet zo goed kent. Je kunt sneller de manier van communiceren op elkaar afstemmen. Mannen, ook als ze elkaar wél goed kennen, doen dat toch minder. Even heel zwart/wit gesteld.

ik bedacht me trouwens ook, dat ik waarschijnlijk anders zou schrijven als je een man was

Ik ben zelf niet direct een open boek, en kijk vaak eerst de kat uit de boom. Wat schrijvend geloof ik niet opgaat, maar dat zou ik denk ik wel weer doen als jij een man zou zijn. Eigenlijk wel interessant.

Toen ik vorig jaar een kleine week in het ziekenhuis lag, heb ik ook met een aantal verpleegkundigen (vrouwen) goede gesprekken gehad. Heel makkelijk. Wat is jouw ervaring op dat gebied, zijn vrouwelijke patiënten opener dan mannelijke? Ik denk dat leeftijd ook meespeelt trouwens.

Dat 2027 komt wel in een volgende brief, ik ga nu stoppen. De zon schijnt, ik ga de vlinderstruik snoeien en vanmiddag even bij mijn jongste zoon thee drinken.

Hartelijke groet en een fijn weekend,

Dorine

Oh, wat wilde ik hem graag zoenen

Lieve Roos,

Zoals beloofd probeer ik je antwoord te geven op je vraag. Wat wil daar gezien worden? En toen kwam dit 😊.

Ik lig hier in mijn tent op een fijne camping in Frankrijk aan het strand. Met een midgetgolfbaan (woop woop, word ik dus heel enthousiast van), een miniclub voor de kids (I know, errug, maar fijn voor de luie ouder) eindeloos veel zon, een zwembad en fijne familieknuffels. Ik lig wakker, het was een korte nacht. Die zijn er soms.

Ik dacht, ja!! Het moment is nu. Ik ga je schrijven. Meestal begin ik dan gewoon en gedurende de dag (soms twee dagen) wordt de brief gefinetuned, herschreven en probeer ik spellingsfouten eruit te halen. Sodeju, wat ben ik daar slecht in... Zelfs met een vader die vroeger Nederlands gaf op een middelbare school in Amsterdam, gaat het niet vanzelf.

Hang naar geloof en zingeving... Dat delen we. Tegelijkertijd zit ik gevoelsmatig ook in een soort ontkennings- en egocentrische aanrommelfase.

Kijken of ik nog een beetje in de markt lig, het liefst gewoon nog ouderwets wil tongen in een steegje

Niet ouder willen worden is zo'n ding bijvoorbeeld, op mijn 43e wil ik graag nog jeugdig, enigszins appetijtelijk en begeerlijk zijn en blijven. Een ego-ding, wat weinig spiritueels om het lijf heeft. Maar iets wat dus heel erg gaat om het ik. Leuk en knap gevonden willen worden. Kijken of ik nog een beetje in de markt lig, het liefst gewoon nog ouderwets wil tongen in een steegje. Dat soort dingen. Hard willen lachen, mezelf een stuk in mijn kraag willen zuipen en af en toe een pilletje. Los willen zijn, even geen verantwoordelijkheid willen dragen, geen gezinsfabriekje willen zijn, vrij willen zijn, op willen gaan in de menigte en niet aangesproken willen worden met U. En dan zeggen, 'zeg maar jij'. Treuriger wordt het niet.

Ik was altijd en overal de jongste, die veel te luide, brutale, aanwezige, gekke, uit de ban springende, wilde, onstuimige jonge Sasha. Een beetje van God los. Diep in het nachtleven en eindeloos achter en aan de bar en op de dansvloer. Ik had schulden, heel veel schulden, woonde antikraak, dat waren de kosten niet, maar uitgaan kost een hoop en veel rondjes geven ook, veel onbeduidende flings, allerhande verliefdheden, one night stands en allerlei schaamteloze aanwezigheden. Het ging om gezien willen worden, erkenning zoeken, mijn plaats opeisen, me laten horen en ruimte innemen.

In een gezin met een hele agressieve en manipulerende zus, een boze pa en een moeder die haar eigen emoties al nauwelijks onder woorden kon brengen, heb ik altijd gehoord: doe gewoon, stel je niet zo aan, wat ben je toch zorgelijk en te gevoelig. Er was geen ruimte voor mij in het boze, directieve en autoritaire gezin om mezelf te zijn of om gezien te worden. (Voel meteen de behoefte om daarbij te benoemen dat ze binnen hun mogelijkheden echt hun best hebben gedaan, ons goed verzorgd hebben. Ze kwamen zelf nu eenmaal ook uit na-oorlogse, stel-je-niet-aan, emotioneel onthande en onthechte gezinnen.)

Heel gezond en uitgebalanceerd was ik niet, maar ook in alle nachtelijke escapades zaten mijn ontluikende ikken

Dat gezien willen worden, dat kwam dus later met een hoop kabaal en zelfdestructief gedrag tot stand. De zoektocht naar vrijheid en verbinding vond ik achter en aan de bar. Naast de onveilige seks en foute, maar ook leuke vriendjes, vond ik er ook mijn stem, geweldige langdurige onvoorwaardelijke vriendschappen en leerde ik mijn heftige gevoelens onder woorden brengen, leerde ik analyseren en leerde ik langzaam het leven wat beter begrijpen.

Terugblikkend en lezend in oude dagboeken voel ik de eenzaamheid, de angst en de ongekende zucht naar grenzeloosheid, maar ook een tomeloos levensplezier. Heel gezond en uitgebalanceerd was ik niet, maar ook in alle nachtelijke escapades zaten mijn ontluikende ikken. Het delen, het schreeuwen, het dansen, het zoenen, de ongekende mogelijkheden van de nacht, het eindelijk mogen voelen en leven maakte dat ik hoog vloog en diep dook.

Gek genoeg ging het destructieve gedrag ook samen met het afwerpen van de eerste geïnternaliseerde, diep ingesleten gedachten over mezelf. Ik ben niet goed genoeg, niet slim genoeg, niet mooi genoeg, niet van waarde. Ik probeerde de waarde van mezelf te ontlenen aan de blikken van anderen en te meten aan de hoeveelheid bedpartners.

Ik werd laat volwassen, de ontmoeting met vriend is een belangrijk punt. Het baken als antwoord op mijn grillige zijn. Een man die altijd bleef staan, ondanks alle onzekere ikken die in tentoonspreidde. Samen zijn wij gegroeid, ben ik gegroeid en ben ik sterker geworden, zijn wij sterker geworden. De afgebroken zwangerschap was ook een belangrijk kantelpunt, waarna ik een hele diepe urgentie voelde mijn leven op de rit te krijgen. Ik kon onder die omstandigheden met goed fatsoen geen kind op de wereld zetten.

Ik betaalde geen zorgzekering, geen belasting, geen boetes

Ik moest eerst de verantwoordelijkheid leren nemen voor mezelf en mijn leven. Ik ben mijn schulden gaan oplossen (mijn ouders hebben deze voor een groot deel betaald), en echt, die waren niet mals. Ik betaalde geen zorgzekering, geen belasting, geen boetes. Ik ben echt gaan studeren en niet een beetje half, maar gewoon voltijd en elke dag en ben cold turkey uit het nachtleven gestapt. Toen pas zette ik mijn eerste stappen van een kind naar een enigszins volwassen zijn. Emoties werden gereguleerd, benoemd, besproken, er werd samengewoond, er kwamen katten, er werd gekookt, veel minder gezopen, opgeruimd, en de post werd in plaats van onder de kast geschoven gewoon opengemaakt en de rekeningen werden keurig betaald.

En ja, toen ging ik natuurlijk ook nog los, maar alles was zoveel meer in evenwicht. En ik werd 29, haalde een diploma, we begonnen aan de kinderwens, huurden een huis, kregen een kind, kochten een huis, kregen nog een kind, en ik werd bevangen door het familieleven en we vergaten onszelf en elkaar. Zoals dat bij de meeste mensen gaat. Opgezogen en ondergedompeld in het nieuwe leven en ik werd me ineens bewust dat ik onderweg allerlei delen van mezelf was kwijtgeraakt. En toen zat ik vorig jaar aan het begin van de zomer bij een kampvuur ergens op een festival, naast een leuke grappige geïnteresseerde knappe vent. Die datgene zag wat ergens in de diepte was verdwenen. Een leuk, aantrekkelijk, grappig, gek, vrolijk, begeerlijk meisje.

Nou, toen was natuurlijk even het eind zoek. Ohhhh, wat wilde ik hem graag zoenen. Dat verlangen, die hunkering, die was ongekend. Ik deed het niet, maar ik zat eindeloos gevangen in verlangens en fantasieën. Ik dook in de boeken van Esther Perel, ging eindeloos op zelfonderzoek. Wat betekent dit, zit het niet goed tussen ons? Ik biechtte mijn verlangens op en we gingen in therapie. Met hem bleek ook ineens van alles aan de hand en ook gewoon een mens met zijn eigen angsten, verlangens, verwachtingen, grenzen en demonen. Ik wilde ineens een non-monogame relatie, wilde op avontuur en niet in een keurslijf van een relatie. Of nou ja, zoals het mij natuurlijk het beste uitkwam, als het nu andersom zou zijn zou ik natuurlijk meteen in de kramp schieten, want zo spiritueel bevrijd ben ik natuurlijk echt niet.

Idealiter zou ik het natuurlijk allemaal in één leven moeten vinden...

Ik wilde gewoon doen wat ik vroeger ook deed. Gewoon doen waar ik zin in had en dus nog steeds heb. Zin in stomende affaires, dat alles nog mogelijk is, naast elkaar. Dat ik, en een heel fijne relatie kan hebben, een goed fijn warm gezinsleven, en af en toe iets nieuws, iemand nieuws kan ontmoeten, die hunkering kan voelen tot in mijn tenen. Dat dat vlammetje aangewakkerd blijft en niet uitdooft.

En idealiter zou ik het natuurlijk allemaal in één leven moeten vinden... Maar ja, dertien jaar samen zijn doet wel echt iets af aan de begeerte en de spanning. Hoe ervaar jij dat? Herken je iets van mijn zoektocht, mijn zucht naar groots en veel?

Ik legitimeer mijn behoefte, ik verklaar mijn verlangen, ik lees, ik onderzoek, ik probeer mezelf in de spiegel aan te kijken. Is het eerlijk wat ik doe? Ben ik echt? Waar gaat het echt over? Ben ik eerlijk genoeg naar mezelf en naar ons? Moet ik meer offers brengen en mijn verlangen naar vrijheid onderdrukken?

Ik voel aan alles dat hij de man is bij wie ik wil zijn. Dat we niet alles zijn is een gegeven. In heb geen romantisch ideaalbeeld meer in mijn hoofd. Hij is loyaal, lief, echt, een fijne vader, een hele fijne levenspartner. We delen zoveel, maar we delen ook dingen niet. Mijn ongebreidelde enthousiasme bijvoorbeeld. Mijn honger naar avontuur en dan bedoel ik niet eens perse het seksuele. Hij houdt van veilig, routines, eenduidigheid. Ik ook, maar niet alleen, ik floreer ook bij het onbekende.

Zo voelt het nu. Is het goed? Is het fout? Zoals het hoort? Behoort? Ik wil misschien even niet zoals het hoort. Of misschien doe ik het wel juist precies zoals het bij de meeste mensen gaat die boven de veertig zijn. Het 'is dit alles-gevoel' wat ons parten speelt. Het denken dat het beter moet, of heter 😉, of dat het gras ergens anders groener is. Of is het nog steeds een reactie op die oude pijn van toen. Probeer ik iets op te vullen wat er niet is geweest? Een leegte die zich niet laat vullen. Gaat het daar om? En voelt het daarom soms futiel en oppervlakkig?

Dat ik ook niet bepaald het toonbeeld ben van een sexy vrouw die graag begeerd wil worden

Inmiddels heb ik in het afgelopen jaar ook geleerd dat dat verliefde gevoel een geprojecteerd verlangen was. Dat de man in kwestie zijn eigen eigenaardigheden heeft en een doodgewone vent is, net zoals ieder ander en dat de ontmoeting weliswaar transformatief was, maar dat het vooral ging over hoe ik mezelf het liefst zie. Spannend, knap, slim en bijzonder. Van waarde. Ik doe er toe. Ik mag er zijn. Dat ik thuis na achten, als de kinderen op bed liggen, mij op de bank vlij met een deken en een serietje op Netflix, ik ook niet bepaald het toonbeeld ben van een sexy vrouw die graag begeerd wil worden, maar dat er bovenal nog best een hoop werk aan de winkel is. Misschien juist in spiritueel opzicht moet ik nog wat dieper graven? Oud zeer oplossen?

Maar voor nu probeer ik even te accepteren dat dit het nu is, dat dit is waar ik nu sta. Dat ik ijdel ben (was ik dus nooit en nu dus wel ineens), niet oud wil worden, vol in het leven wil staan, dat dat wat oppervlakkig lijkt en misschien ook gewoon is.

Ik ben benieuwd hoe het jou vergaat? Je gaf aan dat therapie jullie goed heeft geholpen. Blijft het geleerde ook in deze tijden overeind? Nu ik dit allemaal opgeschreven heb denk ik, wat denk je ervan? Ik kan het natuurlijk allemaal wel op de mail kwakken, maar herken je iets van dit? Heb je er een oordeel over?

Nou ja dit was het voor nu. Weer een enorm betoog.

Liefs Sasha

Het klassenverschil in The great Gatsby is ook nu nog aan de orde

Beste Saeed,

Veel dank voor je bespiegelingen op The great Gatsby. Ik ben behoorlijk aan het worstelen met de vertaling naar theater, zeker voor jongeren. De roman is prachtig geschreven, vol associaties en beschrijvingen en biedt zoveel verschillende manieren van kijken en lezen. Een toneeltekst heeft hardere keuzes nodig, moet eigenlijk 'platter' zijn, met het risico dat de diepere laag verloren gaat of juist te dik bovenop ligt. Ik moet de tekst geweld aan doen om er theater van te maken, maar ik wil hem ook in ere houden. Dat is een uitdaging.. Ook moet ik ernaar kijken door de ogen van de jongeren die de tekst gaan spelen. Zij moeten zich ertoe kunnen verhouden, zich kunnen transformeren naar de personages. Mooi dat je zegt dat de roman het bewijs is van een heel tijdperk. Dat is toch van een ongekende kracht, dat je iets schrijft dat bewijs van een tijdperk wordt? Ik ben benieuwd welke literatuur en kunst bewijs van onze tijd gaan worden. Welke boeken worden over een eeuw nog steeds gelezen? Ik lees nu graag de boeken van Sally Rooney, zij schrijft ogenschijnlijk makkelijk en simpel, maar ze maakt de worstelingen van haar generatie zo goed voelbaar. De binnenwerelden van haar personages zijn zo dichtbij, dat het is alsof je erbij bent. Daarnaast schept ze tevens een afstand die ervoor zorgt dat je als lezer ook 'beschouwt', op een dieper niveau. Ik vind het knap als het je lukt als schrijver die twee niveaus aan te spreken bij de lezer.

Welke boeken worden over een eeuw nog steeds gelezen?

Het klassenverschil in The great Gatsby is ook nu nog aan de orde. Deze week stond in de krant dat waar je wieg stond in Nederland nog steeds beslissend is voor de hoogte van je inkomen later. Zoals het Nederlandse spreekwoord luidt: 'wie voor een dubbeltje geboren wordt, wordt nooit een kwartje'. In Amerika zou men dat spreekwoord nooit gebruiken, daar is the American dream het credo. Je moet erin geloven dat je een kwartje zult worden. Ten koste van alles. Ik las ook in een essay van Jia Tolentino, een Amerikaanse schrijfster die een boek vol essays schreef over het internet, dat de kracht van het kapitalistisch systeem is dat wij constant bevrediging najagen, maar die nooit helemaal vinden, waardoor we blijven jagen (en kopen). En daar is het internet natuurlijk een uitwas van; een manier om contact, liefde, erkenning, roem enzovoort te vergaren, maar nooit helemaal, nooit echt. Ik weet niet of er iets gaat veranderen na de coronacrisis en de verliezen zijn geteld. Ik heb ook in mijn eigen leven geleerd dat de mens met macht er alles aan doet om die te behouden en er baat bij heeft het systeem dat die macht ondersteunt in tact te laten.
En dat de mensen in dat systeem te bang zijn voor wat er zal zijn zonder die veilige, overzichtelijke structuur.

De kracht van het kapitalistisch systeem is dat wij constant bevrediging najagen.

Ik zie veel mensen steeds achterdochtiger worden over het beleid van regeringen met betrekking tot corona. Aangejaagd door fake news, populistische types en onzekerheid geloven ze dat we voor de gek worden gehouden. Dat de regering ons wil manipuleren en onderdrukken. Ze geloven dat het virus niet bestaat en dat er een verborgen agenda is. Ik ben benieuwd hoe deze beweging zich gaat ontwikkelen. Gaan deze mensen steeds radicaler worden of is het een tendens die ook weer zal kalmeren?
Het idee dat er niet meer zoiets bestaat als een feitelijke waarheid, of een gemeenschappelijke consensus over wat een 'feit' is vind ik wel angstaanjagend. Het gaat niet meer om wat er daadwerkelijk aan de hand is, maar om wat je gelooft dat er aan de hand is, of nog erger: Of je het eens bent of oneens met wat er aan de hand is. Als je het positief bekijkt (laat ik dat eens proberen) is dit wel de tijd van 'het verhaal', iedereen zoekt naar een kloppend narratief, een verhaal dat bij hem past, waar hij of zij zich bij thuis voelt; een geloof.

Denk je Jemen ooit nog te bezoeken? Wat mis je het meest? Mooi hoe Nizan anders over zijn land en Europa gaat denken door het in een ander perspectief te zien. Ik denk dat veel mensen dat niet kunnen, Nederlanders zijn er ook niet zomaar toe bereid de gruwelen van ons verleden onder ogen te zien. Of ze voelen zich er geen deel van, ze zijn niet verantwoordelijk. Ik denk dat het van belang is te voelen dat iedereen deel uitmaakt van de geschiedenis, dat maakt je niet persoonlijk verantwoordelijk, maar wel collectief.

En ik denk dat deel van het vrouw zijn (nog steeds) is dat je moet leven met de projectie en de druk van de mannenblik

Tja, roem.. Ik heb als klein meisje wel gedacht dat roem het hoogst haalbare was, maar ben daar gelukkig snel van teruggekomen.
Wat mij fascineert aan Marilyn Monroe heb ik heel lang niet goed kunnen duiden. Ik denk nu, op mijn 41e, dat het vooral het feit is dat ze door iedereen wordt toegeëigend, dat haar lichaam en haar identiteit zijn gekaapt en geconstrueerd en weer opnieuw zijn geconstrueerd in onze tijd; nu zien we haar als de miskende denker met de gehavende ziel, omdat die identiteit past bij onze projecties. En ik denk dat deel van het vrouw zijn (nog steeds) is dat je moet leven met de projectie en de druk van de mannenblik.
Dat een vrouw, meer dan een man, zich moet voegen naar maatschappelijke maatstaven en 'formats'. Zo moeten we nu toegewijde moeders zijn met bloeiende carrières ernaast en een verzorgd, gezond en fit lichaam.

En tja, de liefde. Ik denk dat er inderdaad een vorm van gelijkheid nodig is. Dat er geen inferieur en superieur moet zijn. Maar dat zijn natuurlijk wel de mechanismen waar we naar grijpen bij de onzekerheid die komt kijken bij de relatie tot een ander mens.
Er is een grote mate van vertrouwen nodig, in wie je zelf bent, om niet de ander nodig te hebben om je volledig te voelen.
Ik vind het leukste en het verschrikkelijkste van de liefde het 'niet weten'. In deze tijd wordt er veel meer en langer gedatet, door de apps die we tot onze beschikking hebben; kapitalistische liefde; je kan eindeloos door selecteren in de illusie dat je dan bij het beste van het beste uitkomt. Voordeel is dat je mensen ontmoet die je anders nooit was tegengekomen in je eigen sociale cirkel. Maar wat betekent een ontmoeting, als er duizenden andere mogelijke ontmoetingen onder de knop zitten?

Ik vind het leukste en het verschrikkelijkste van de liefde het 'niet weten'

Jammer dat ik de voorstelling op het Fringe festival niet heb gezien! Ik ben benieuwd naar de tekst.

Fijn toch, dat je kan slapen en zo even kan ontsnappen, dat lijkt me een gezonde manier om dat te doen.
Ik ben daar wel een beetje jaloers op.

Eigenlijk schrijven we al een soort van tekst nu samen, met deze brieven.

Groet,
Marjet