Een fictieve brief in het jaar 2028

Lieve Irina,

Vorige week stuurde ik je een paar bladzijden uit het Corona dagboek uit 2020 van ons gezin. Dat was eigenlijk nog een brief over het verleden. Vandaag, op de dag dat de lente begint, -het seizoen wat bij uitstek op de toekomst is gericht -, stuur ik je met plezier een fictieve brief in het jaar 2028, over precies zeven jaar. Ik hoop dat je het leuk vindt om te lezen en dat het je inspireert jouw ideeën over de toekomst op te schrijven.

Ik hoop dat alles goed met je gaat,

veel liefs,

Pieter

Zondag 21 maart, 2028

Lieve Irina,

Kan jij je voorstellen dat het inmiddels al ruim zeven jaar geleden is dat we zijn begonnen met elkaar te schrijven? Ik weet nog goed dat we in die corona-toestand zaten met mondkapjes en avondklok enzo en ook waren er demonstraties van mensen die het er niet mee eens waren en die dachten dat die hele pandemie een complot was. En jij zat toen nog met die twee huizen weet je nog? Wat lijkt dat allemaal lang geleden, vind je ook niet? Wij woonden toen nog niet zo lang in Manosque en hadden geen er idee van wat die droogte hier allemaal aan zou richten.

Het water is hier nog steeds een probleem, of eigenlijk het gebrek aan schoon drinkwater. Het is nu verboden om de wc door te spoelen met drinkwater, of je auto te wassen, je tuin te besproeien of je zwembad te vullen met schoon water. Het is de bedoeling dat je dit doet met regenwater wat je zelf moet opvangen of dat je zogenoemd 'grijs water', dat is afvalwater uit de landbouw, gebruikt voor dit soort zaken. In ons stadje valt het nu nog mee met het tekort omdat ze bij de laatste overstroming toch een reservoir hebben weten te vullen waar we nu nog even mee vooruit kunnen, maar in de rest van Zuid-Frankrijk begint het water alweer schaars te worden, net als in de zomer anderhalf jaar geleden, toen kwam er tussen 8 uur s morgens en 8 uur s avonds geen water uit de kraan. Vreselijk was dat. En op het land verdorde ook alles door het langdurige gebrek aan regen.

Gelukkig konden de drones ingezet worden om de mensen in de afgelopen stadjes en dorpen te bevoorraden, want zelfs helikopters konden er niet landen

De laatste regen is nu alweer bijna een jaar geleden, uit april vorig jaar met die haast Bijbelse overstromingen van de Rhône-rivier in Avignon en van de hele Durance-vallei. Het heeft nog maanden geduurd voordat de rotzooi een beetje opgeruimd was en de schade weer hersteld. Gelukkig konden de drones ingezet worden om de mensen in de afgelopen stadjes en dorpen te bevoorraden, want zelfs helikopters konden er niet landen. Maar goed, al die beelden zal je wel gezien hebben. Het weer is totaal van slag en het lijkt hier nu in Zuid-Frankrijk het meest op een woestijnklimaat. Toen de afgelopen zomer na de overstromingen alles weer open ging leek het hier wel één groot festival. Elke avond waren er overal concerten, filmvertoningen, spontane voorstellingen, de terrassen vol mensen, iedereen wilde vermaakt worden en bij elkaar zijn. Er was zoveel behoefte om samen te komen, dat verbaasde me echt. Ik begon al te geloven dat de meeste mensen liever binnen zouden blijven om met hun 6G hun virtual reality games te spelen en te chatten. Maar nee, iedereen kwam toch zijn of haar huis uit toen het water gezakt was.

Het deed me denken aan die eerste zomer na de pandemie, dat was ook zo'n uitbundige tijd met dansen op straat, festivals op elk pleintje en in elk plekje van iedere stad, iedereen kwam 's avonds naar buiten, ongeacht de leeftijd, het was alsof er naar al die maanden van isolatie en avondklok iets ingehaald moest worden, alsof we weer contact met elkaar moesten maken en voelen hoe het was om niet alleen thuis achter een schermpje te zitten! Wat ik ook zo mooi vond toen aan die zomer was alle kleding en accessoires die gemaakt waren van gerecycled materiaal, en de podia en decors die uit de lege kartonnen bezorgverpakkingen opgetrokken waren. De vindingrijkheid van die periode direct na de pandemie, toen iedereen wel zo'n beetje gevaccineerd was vond ik prachtig. Het deed me een beetje denken aan de Roaring Twenties van de vorige eeuw, toen was dat direct na de Eerste Wereldoorlog, of Le Grande Guerre zoals ze hier nog steeds zeggen.

De vindingrijkheid van die periode direct na de pandemie, toen iedereen wel zo'n beetje gevaccineerd was vond ik prachtig. Het deed me een beetje denken aan de Roaring Twenties van de vorige eeuw.

Als je dan nu ziet hoe mainstream alles alweer geworden is, ondanks de technische verbeteringen met die robots en AI en zo.  Het is net alsof we alleen nog maar de keuze hebben tussen mainstream evenementen voor een groot publiek of de privé ervaring met zo'n virtual reality-helm op je hoofd.  En ik vind het natuurlijk ook mooi wat daar allemaal mee kan, en het is ook leuk dat je die VR wereld met een paar mensen kan delen, maar het is toch iets anders dan werkelijk contact maken en in een werkelijke wereld zitten waar je niet alles zelf kan kiezen.  Het is nu toch vooral een vlucht, zo'n Oculus helm, een vlucht net als het nemen van drugs of alcohol. Alsof daar in die virtuele werkelijkheid het paradijs ligt en onze werkelijkheid hier een soort hel is.

Maar is dat zo? Is onze werkelijkheid een hel geworden? We kunnen nog naar buiten toch?  Er zingen nog vogels, er zwemmen nog vissen in zee, er zijn nog bijen en vlinders. Misschien niet meer zoveel als zeven jaar geleden, dat zeker niet, en hoe het over nog eens zeven zal zijn durf ik niet te zeggen, maar ze zijn er nog. En we kunnen de lucht nog inademen.

Nog steeds stap ik een paar keer per week op mijn fiets om een flink stuk te fietsen en dan zie ik groen aan de bomen, wat gras hier en daar tussen het zand en het stof, en vorige week bijvoorbeeld stak er nog een hele kudde schapen de straat over, compleet met herder en zo'n grote witte hond, een patou. Dat was zo'n mooi beeld. Ook zag ik op een bord voor een grote oude boerderij waar ik al jaren langs fiets staan dat daar vanaf nu een sprinkhanenteler in zit, in plaats van koeien.  Sprinkhanen ja, die kunnen goed tegen deze hitte en droogte. En ze zijn best lekker eigenlijk vind ik, vooral geroerbakt met wat knoflook en chilipeper zijn ze smakelijk, en ik vind ook dat ik als vegetariër best af en toe een onsje sprinkhanen kan eten, of vind jij dat dat niet kan, uit principe?

Iedereen gelooft nu dat het mogelijk is om schone energie uit kernfusie te halen en van alle kanten wordt er extra geld en kennis ingepompt op het proces te versnellen.

Met het werk van mijn vrouw gaat het nu echt super goed. Sinds het eerste plasma zo'n succes was vorig jaar, is het hele ITER-project in een stroomversnelling gekomen. Iedereen gelooft nu dat het mogelijk is om schone energie uit kernfusie te halen en van alle kanten wordt er extra geld en kennis ingepompt op het proces te versnellen. En terecht vind ik. Hoe sneller de laatste problemen zijn opgelost, hoe sneller overal in de wereld dit soort reactoren kunnen worden gebouwd. De kennis is gratis voor alle vijfendertig deelnemende landen dus dit is een technologie die echt snel betekenisvol kan zijn, naast de andere vormen van schone energie. We hopen dat Shira nog meemaakt dat het eerste proefhuis van fusie-elektriciteit wordt voorzien voordat zij met pensioen gaat. Voor haar als communicator zou dat een triomf zijn. Ook de live-feed vanuit de controlekamer van de reactor is een groot succes, dagelijks loggen meer dan een miljoen mensen over heel de wereld in om het ontstaan van het plasma bij 150 miljoen graden te volgen.

Mijn oudste zoon belde me een paar dagen geleden dat hij weg moet uit Florida waar hij de afgelopen twee jaar zat voor zijn onderzoek naar de taal van dolfijnen en walvissen. Het marine research-center waar hij werkt is bij de laatste orkaan bijna helemaal onder water verdwenen en ze kunnen daar niet blijven. Voorlopig wordt de belangrijkste apparatuur op een oud vrachtschip gezet zodat ze in ieder geval door kunnen werken, maar hij moet zijn huis uit en hij moet letterlijk hoger gelegen land zoeken om te wonen. Voor nu heeft hij een plekje bij vrienden waar hij voorlopig terecht kan. Dat onderzoek naar de taal van dolfijnen en walvissen is werkelijk fascinerend. Wat wij hoorden als abstracte klanken die misschien een emotie of een commando betekenen, blijken in werkelijkheid maar een klein detail van een heel verfijnde taal te zijn die zich afspeelt in een frequentie die wij mensen helemaal niet kunnen horen.

Deze dolfijnentaal is miljoenen jaren ouder dan de onze en via deze taal krijgen de onderzoekers ook een indruk van de sociale verbanden tussen de dolfijnen

Ook komt het team waar onze zoon voor werkt erachter dat er een heel grammaticaal systeem in verwerkt zit en dat de dolfijnen ook beschikken over een verleden tijd en een toekomstige tijd en over de gebiedende wijs en over heel beleefd vragen stellen aan elkaar. Deze dolfijnentaal is miljoenen jaren ouder dan de onze en via deze taal krijgen de onderzoekers ook een indruk van de sociale verbanden tussen de dolfijnen. Ook voor het onderzoek naar taalverwerving bij baby-dolfijnen is dit een goudmijn, en dat is precies zijn onderzoeksgebied. Hij maakt zich wel zorgen hoeveel tijd hij nog heeft met de dolfijnen want met het opwarmen van de oceanen gaat ook hun aantal hard achteruit.

Onze oudste dochter is sinds ze terug is uit de kibboets in Israël met veel overtuiging begonnen aan haar Healing Meals project. Dit is een project wat ze heeft opgezet speciaal voor vrouwen die door wat voor reden dan ook geen inkomen hebben of geen plek hebben, die hun werk zijn kwijtgeraakt of hun huis of alles. Voor deze groep kookt zij elke avond een gezonde warme maaltijd die ze serveert in de zaal van voormalige Theater Kikker in Utrecht, wat na de coronacrisis eigenlijk nooit meer open is gegaan. Nu zit die zaal elke avond vol hongerige vrouwen.

Het eten wordt gemaakt van de producten die gedoneerd worden door bioboeren uit de regio en door biowinkels uit Utrecht en omstreken, eten wat nog wel goed is maar niet meer verkocht kan worden.  Stella en haar team verzamelen de donaties met drones en maken er gezonde en voedzame maaltijden volgens de stelregel van Michael Pollan: "Eat real food, mostly plants, not too much".

Stella en haar team verzamelen de donaties met drones en maken er gezonde en voedzame maaltijden volgens de stelregel van Michael Pollan: "Eat real food, mostly plants, not too much".

Ze verdient er niet niet veel mee maar ze wordt financieel ondersteund door een Europese subsidie voor feministische organisaties, aangevuld met crowdfundings acties.  Helaas is het nodig om beveiliging bij de locatie te hebben omdat er elke avonden tientallen vrouwen zijn die er niet meer in kunnen en er vaak ook groepen mannen naar binnen willen om te eten. De beveiliging wordt vaak geregeld door leden van de vrouwelijke kickboksschool Girl Power.  Het kan behoorlijk grimmig worden, vertelde ze laatst.

Onze jongste is begonnen aan haar eerste baantje! Ze werkt nu als Internationaal Beleidsmedewerker in  Ecuador in Zuid-Amerika, met als specialisatie wetenschappelijke- en innovatieve samenwerking. Ecuador is vooral interessant voor Nederland omdat daar veel kennis zit op het gebied van tropisch landbouw en ziektebestrijding, en omgekeerd kan Ecuador veel hebben aan het hoge niveau van de Nederlandse technologische infrastructuur, databeheer, artificial intelligence, digital security enzovoorts. Maar ze heeft ook gewoon zin om naar een ver en tropisch land te gaan.

Ik word dit jaar 65.  Ik zou recht gehad hebben op een vorm van AOW, met aftrek van de jaren dat ik niet in Nederland heb gewoond. Maar vorig jaar is die leeftijd verhoogd naar 68, dus ik zal nog drie jaar moeten wachten tot 2031, dat is zo'n jaartal waar ik me nooit niks bij heb kunnen voorstellen. In de tussentijd blijf ik mijn theaterworkshops geven over emoties en echt menselijk contact. Binnen de veilige omgeving van het theaterlokaal en met de regels van spel en improvisatie, durven mensen toch wel hun emoties te onderzoeken en contact te maken met die Ander. Dat blijft een mooi proces om te begeleiden.

En jij Irina, hoe is het met jou? Ik ben zo benieuwd hoe het gaat met je en met de creatieve projecten waar je in de laatste brief over schreef.

Ik wens je alle goeds,

liefs,

Pieter

ps: Wij hebben nu ook eindelijk 6G hier, wat een vooruitgang zeg. Ik heb voor de gelegenheid ook de iPhone 20 gekocht, dat is wel geweldig hoor. De batterij gaat nooit meer leeg en het scherm kan niet kapot, zalig.

Hij kan gewoon communiceren met mijn elektrische auto, die overal zelf naartoe rijdt. Siri doet gewoon alles wat je vraagt en bewaart alles in de cloud en niks meer in de phone. En je kan er ook je Augmented Reality bril in real time mee aansturen, echt een genot is dat om daar 3d films in te kijken, en concerten en docu's. Hij kan alleen nog niet koken of schoonmaken dat is wel jammer.  Daaag!

De wereld kan er morgen wel heel anders uitzien

Beste Dorine,

Wat gaat de tijd snel hè? Alweer een aantal weekjes tussen onze brieven. Ik ben er echt even voor gaan zitten om een leuke brief op te stellen. Ik heb onze brieven eerst teruggelezen. Veel info zo over en weer. Ik lees terug en lees - misschien wel tussen de letters en zinnen door - dat je best veel alleen bent. Weliswaar met twee katten, maar toch. Dan is een project als dit wel heel erg mooi, denk ik.

Ikzelf ben dan wel single, maar niet alleen. Bij mij in het huis is er altijd reuring.

Je vroeg hoe ik het daten aangepakt heb. Ik heb mij ingeschreven bij een aantal (ja, je leest het goed) datingsites. Niet alle sites zijn hetzelfde. Ik merkte dat er bij verschillende sites enorm geswipet wordt, en niet verder gekeken of gelezen. Heel frustrerend en absoluut niet netjes. Voor de gein heb ik eens een keer alleen een foto van mijzelf geplaatst zonder tekst.

Voor de gein heb ik een keer alleen een foto van mezelf geplaatst

Wat er dan gebeurt is niet voor te stellen. Je wordt dan digitaal door heel veel mannen bezocht, die al dan niet een hartje of iets anders sturen. Dan heb ik mij wel eens afgevraagd wat hen bezielt. Ikzelf heb een foto nodig waar toch wel een soort van klik in zit, maar zeker ook een tekst over de man. En die kan uitgebreid, maar ook heel kort zijn. Ik ga voor de uitgebreidere beschrijving. Soms wordt echt de moeite genomen om aan de hand van je profiel in contact te komen, maar soms ook niet. Of er wordt helemaal niet gereageerd op een berichtje. Ook zoiets. Ikzelf ben op zoek naar een serieuze relatie, maar het is nog best zoeken hoor. De date uit mijn vorige brief loopt niet erg zoals ik het voor ogen heb. Maar goed we gaan het meemaken wat er verder uitkomt.

Je vertelde dat je erover denkt om je aan te melden bij een bepaalde club. Ik ken deze club niet, maar zoals je het omschrijft: ik zou lid worden als ik jou was. Je kan er ook een goede vriend of  vriendin aan overhouden toch? En je bent lekker bezig. Althans zo lees ik het, dat je zowel als man en als vrouw inschrijft voor een activiteit.

Ikzelf ben 49 jaar, en vind het niet altijd even eenvoudig om nieuwe contacten (lees mannen) te ontmoeten. In hoeverre dat anders is als je 63 bent? Ik weet het niet. Ik zou wel de momenten pakken. Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte, dus jou ook: Gewoon doen joh! Ik hoor graag terug van je wat je bevindingen zijn. Gewoon de stap wagen.

Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte

Je schreef over het feit dat wij beide dames zijn. Ik denk dat voor mij ook geldt dat mij dit met elkaar schrijven wellicht wat gemakkelijker afgaat dan wanneer ik met een man zou schrijven. Zoals je schreef, iets gemeenschappelijks? Ik moet in mijn werk ook heel veel praten, met zowel mannen als vrouwen. Ik kan niet echt zeggen dat ik of mannen of vrouwen makkelijk vind praten. Het ligt naar mijn idee echt aan de persoon zelf. Soms kunnen mannen ook enorme verhalen vertellen, en zijn er juist dames die erg gesloten zijn. Wat je wellicht in eerste instantie anders verwacht.

Qua leeftijd heb ik eigenlijk hetzelfde. Maakt naar mijn idee echt niet zoveel uit. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde denk ik dan maar weer.

Waar ik mij afgelopen week nog meer mee bezig gehouden heb? Gisteren was mijn zoon jarig. Hij is 21 jaar geworden. Dus een klein feestje. Mijn moeder kwam op visite en heeft een hapje meegegeten. In de middag hebben we samen nog een “ommetje” gemaakt. Ken je die app? Ik heb hem op mijn telefoon geïnstalleerd. Komt vanuit de Hersenstichting. De app motiveert je om elke dag minimaal twintig minuten te wandelen. Is best veel op tv geweest. Moet je net gezien hebben. Je kunt als team meedoen, maar ook alleen. En je kunt deelnemen in een rankinglijst met andere deelnemers in Nederland. Op zich geinig. Het stelt eigenlijk niet veel voor, maar het maakt je bewust van het feit dat het belangrijk is om elke dag in beweging te blijven. Op mijn werk loop ik gemiddeld 10.000 stappen per dag (ik heb een stappenteller = zeven à acht kilometer).Dus die dagen sla ik over met “ommetje”, maar ik probeer op niet-werkdagen twintig minuten via de app te halen. Iets voor jou?

Volgens de bedenker van de app, bestaat er naast de COVID-pandemie al veel langer een andere pandemie. Namelijk die van immobiliteit. Stil zitten, en op je kont zitten, is het nieuwe roken, zeggen ze.

...er bestaat naast COVID al veel langer een pandemie. Namelijk die van immobiliteit

Morgen ga ik na ongeveer een jaar mijn hele oude opa van bijna honderd opzoeken. Hij woont in een verzorgingshuis. Hij krijgt dagelijks bezoek van zijn kinderen (mijn moeder onder andere en mijn ooms en tantes). Hij had aangegeven zijn kleinkinderen ontzettend te missen. Die heeft hij dan ook al geen jaar meer gezien. Dus ik ga hem morgen opzoeken. Ik mag alleen bij hem op bezoek. Taartje en een leuk paasplantje mee. Hoppa. Wel triest allemaal om in deze tijd zo oud te worden. Ik hoop echt dat het jou en mij bespaard blijft. Dan mogen wij eigenlijk niet klagen he?

wel triest om in deze tijd zo oud te worden

Een beetje zoals je schreef in je brief over de bruiloft waar alleen familie en vrienden van het bruidspaar naartoe mochten. Natuurlijk bedenken we met zijn allen andere vormen om hier toch aandacht aan te geven. Maar ach, zo'n bruiloft, of zo'n oude opa... sneu. Even dacht ik nog: ik zie hem pas wanneer hij overleden in zijn kist ligt. Want dat is de realiteit als je bijna honderd bent en toch wat krakkemikkiger in elkaar gaat zitten. Dus ik heb de koe bij de hoorns gevat en mij opgegeven als bezoek voor morgen. Ik ben wel van het doorpakken als het om dit soort dingen gaat. Niet afwachten, de wereld kan er morgen wel heel anders uitzien.

Groetjes,

Geertje

De tijd vliegt

Beste Geertje,

De tijd vliegt, maar nu ga ik schrijven want ik vind het vervelend als er zo'n lange tijd tussen zit.

Ik twijfel niet hoor, over vaccineren. Hoe eerder hoe beter denk ik maar, het is meer dat een van mijn beste vriendinnen zich werkelijk zorgen maakt en denkt dat het echt gevaarlijk is, zoals ik al schreef. Ze zegt nu dat ze mij er niet van wil weerhouden, maar vindt dat ik een weloverwogen beslissing moet nemen en dus ook informatie moet lezen van kritische artsen/deskundigen. Daar zit wat in en ik vind het ook zorgzaam. Ik heb ook wel een en ander gezien en gelezen, maar ik wil nu toch vertrouwen op al die miljoenen andere artsen waaronder mijn eigen huisarts in deze zaak. Ik word ook zenuwachtig van die angstverhalen, ik kan er niet goed tegen, vind het al vervelend genoeg allemaal.

...ik wil nu toch vertrouwen op al die miljoenen andere artsen, waaronder mijn eigen huisarts...

Ik sprak de huisarts nog, het is heel lastig om de vaccinatie te organiseren vertelde hij, omdat iedereen nog een kwartier moet blijven. De dichtstbijzijnde grote locatie is de sporthal, waar dit jaar ook de griepprik werd gegeven. Maar toen was het naar binnen, prik, weer door andere deur naar buiten. Een soort lopende band. Ik heb het voor het eerst gedaan, weet niet of ik het volgend jaar weer doe, dat zie ik dan wel weer.

Maar hoe fijn moet het zijn om je toch redelijk beschermd te voelen en weer dichter bij mensen te kunnen zijn, de kinderen voorop! En leuke dingen doen!

Voel jij je enigszins beschermd omdat je het vaccin al gehad hebt?

Ik hoor inderdaad van mensen dat vooral de tweede prik best wel klachten geeft. We gaan het zien.

En ja je zou denken dat ik nu heel creatief ben: dat valt vies tegen

En ja je zou denken dat ik nu heel creatief ben: dat valt vies tegen. Ik heb een reden om niet op mijn werkkamer te kunnen zijn: de gevel lekt en er zit stinkende schimmel op de muur. Maar mijn huis is groot genoeg en ik zou zo lang op een andere kamer kunnen werken, min of meer. Ik heb alleen totaal geen zin om de hele zooi verplaatsen, en voor nu komt het er op neer dat ik eigenlijk kleine dingen doe, hier beneden aan de eettafel. Ik wil alleen liever niet dat er verf, lijm of ander troep op mijn parket komt, kreun. Gaat tot nu toe goed!

Afgelopen twee dagen ben ik wel lekker bezig geweest. De dochter van mijn andere beste vriendin (dat kan taaltechnisch natuurlijk niet, de 'andere beste' maar alla), we kennen elkaar meer dan 40 jaar, gaat morgen trouwen. Alleen familie en vrienden van het echtpaar. Dus ik kan er niet naar toe, maar ik heb wel een soort cadeaubon in elkaar geflanst met een gekke tekening van een bruidspaar en foto's en een mooie brief. En als ik dan zo bezig ben met knippen en plakken en tekenen dan krijg ik steeds weer nieuwe ideeën zodat ik op een gegeven moment tegen mezelf moet zeggen dat het zo goed is anders zou ik door blijven gaan. Heerlijk om te doen en met een doel. En het is heel erg leuk geworden, al zeg ik het zelf.

Zij woont in Den Haag, maar wij zien elkaar best vaak en vroeger ook met de kinderen, dus die zijn min of meer met elkaar opgegroeid. Mijn oudste zoon is een jaar ouder dan haar dochter, haar zoon is een jaar ouder dan mijn jongste zoon. Toen ze pubers werden zijn ze wel uit elkaar gegroeid, wij gelukkig niet.

Ik heb trouwens de neiging om net als bij Whatsapp steeds een smiley in te voegen.

het is zo nu en dan strontvervelend, dat alleen zijn

Leuk om te horen dat je aan het daten bent. Ik heb geen idee hoe ik dat nu moet aanpakken. Je ontmoet niet spontaan iemand, maar ja, hoe dan wel. Want het is zo nu en dan strontvervelend, dat alleen zijn. En ik heb geen zin om online te gaan swipen: deze wel, deze niet et cetera. Mijn ex is lid geworden van een organisatie waarbij je zelf dingen organiseert. Je wilt bijvoorbeeld naar een museum (toen dat nog kon), en dan meld je dat op die  site en je schrijft dat je daar met zes mensen naar toe zou willen. Die melden zich dan aan en jij regelt het. En dat kan ook een voorstelling zijn, uit eten, wandelen of op een terras zitten, van alles. Ik heb in ieder geval begrepen dat het ongeveer zo werkt. Hij heeft zo ook zijn vriendin ontmoet. Maar ja, om daar nu ook lid van te worden terwijl hij dat ook is.....dat lijkt me nou niet zo'n goed idee haha. Bovendien ligt dat nu natuurlijk plat.

Ik hoorde gisteren over Partner Select, ik ga het eens opzoeken.

En toen zag ik ook weer de vraag: ' hoe denk je dat de wereld er uitzien in 2027?'. Een verplicht onderwerp. Jee, dat is wel iets om even over na te denken.

Ik bedacht me trouwens ook dat ik waarschijnlijk anders zou schrijven als je een man was. Bij een vrouw schrijf ik toch eerder (en makkelijker denk ik) op een 'vrouwen'-manier. Wat dat is? Er is in ieder geval veel gemeenschappelijks, ook al ken je elkaar niet. Je hoeft bepaalde dingen niet uit te leggen. Geeft dat een gevoel van veiligheid? Is dat het? Vrouwen praten in het algemeen makkelijker over persoonlijke dingen ook als je elkaar niet zo goed kent. Je kunt sneller de manier van communiceren op elkaar afstemmen. Mannen, ook als ze elkaar wél goed kennen, doen dat toch minder. Even heel zwart/wit gesteld.

ik bedacht me trouwens ook, dat ik waarschijnlijk anders zou schrijven als je een man was

Ik ben zelf niet direct een open boek, en kijk vaak eerst de kat uit de boom. Wat schrijvend geloof ik niet opgaat, maar dat zou ik denk ik wel weer doen als jij een man zou zijn. Eigenlijk wel interessant.

Toen ik vorig jaar een kleine week in het ziekenhuis lag, heb ik ook met een aantal verpleegkundigen (vrouwen) goede gesprekken gehad. Heel makkelijk. Wat is jouw ervaring op dat gebied, zijn vrouwelijke patiënten opener dan mannelijke? Ik denk dat leeftijd ook meespeelt trouwens.

Dat 2027 komt wel in een volgende brief, ik ga nu stoppen. De zon schijnt, ik ga de vlinderstruik snoeien en vanmiddag even bij mijn jongste zoon thee drinken.

Hartelijke groet en een fijn weekend,

Dorine

Tussen hart en hersenen

Ha Elise,

 Ik ben even het bed uit gestrompeld om de thuisbezorgde medicatie in ontvangst te nemen voor de jichtaanval in mijn linkerenkel en rechterknie die gisteren begon. En nu ik eenmaal sta en nou zit, neem ik de gelegenheid te baat je te schrijven.

Zoals ik al aangaf, associeer vrij, alsjeblieft, en voor mij zelfs bij voorkeur. Dat draagt bij aan je authenticiteit.

Opmerkelijk dat je begint met werk en de daarmee gepaard gaande status. En over de strijd tussen hart en hersenen. En over geen ‘nee’ kunnen zeggen. Daar ben ik ook mee bezig; daar kom ik later op terug.

 ‘Elise, de vrouw die van zichzelf is’. Vandaag heb ik een aantal boeken besteld van de net overleden Mischa de Vreede. Het boek van haar dat ik niet besteld heb, is getiteld ‘Eindelijk mezelf’. Toevallig hè. Je kent de sketch van Herman Finkers over toeval? Als ik eraan denk, plooit zich als vanzelf een glimlach, ook omdat ik hem sympathiek vind.

Anders dan in de reclame erover wordt gesteld, kent het immuunsysteem bij vrouwen een inherente zwakte omdat vrouwen immers het opgroeiende ‘vreemde’ kind in zich immunologisch moeten tolereren.

Ik begrijp waarom Marilien (haar moeder is je vriendin, noteerde ik) ons koppelde gezien al wat je schreef over jezelf en je familie. Het boek van Sharon Moalem heb ik besteld, en meer. Ook zijn (ik had verwacht ‘haar’) boek ‘Het sterke geslacht’, want anders dan in de reclame erover wordt gesteld, kent het immuunsysteem bij vrouwen een inherente zwakte omdat vrouwen immers het opgroeiende ‘vreemde’ kind in zich immunologisch moeten tolereren. Auto-immuunziekten komen meer voor bij vrouwen dan bij mannen. Maar dat vrouwen ‘het sterke geslacht’ zijn, dat vind ik weer wel maar dan meer karakterologisch. Ik heb in mijn werk veel met vrouwen te maken gehad, o.a. omdat ik in abortusklinieken heb gewerkt. Op dat spreekuur ging ’t meer om het gesprek (en vaak een serie gesprekken), dan om de behandeling zelve.

 Het Gouden Boekje ‘Meneer de hond’ heb ik op internet gevonden.

Mijn vrouw is in september 2017 overleden. Vanaf 2010 was ik haar mantelzorger en gelukkig kon ik toen van huis werken als arts-onderzoeker. In 2017 werd zij tenslotte opgenomen in een verpleeghuis vanwege haar dementie met psychose; de laatste maanden hebben ik en later ook de drie kinderen bij haar op kamer geslapen. De verzorging in het verpleeghuis was uitstekend en ik ben daarom vrijwilliger en voorzitter cliëntenraad geworden op deze locatie.

Van jongs af aan doe ik denkoefeningen.

 Ik ben alleenwonend, op de zestiende verdieping van een gebouw in Amsterdam West. Mooi is van hieruit de zonsondergang te zien boven de duinen van Zandvoort. Ik ben evenwel niet eenzaam. Van jongs-af-aan doe ik denkoefeningen en één ervan is hoe ik mij zou voelen als ik in mijn doodskist lig, zoveel meter onder de grond, en ik word wakker. Ik zou niet in paniek raken maar in mijn denkoefening merk ik wel een verschil of je alleen bent of als er een ander levend wezen naast je ligt (wel een aaibaar dier, als ’t een dier is).

 Ik heb regelmatig boeken gelezen over het leven in concentratiekampen, als model voor een onzeker leven in de schaduw van de dood, of anders gezegd voor de overlevingsdrang van mensen. Mensen zonder toekomst, maar het instinct tot leven blijft intact. Wat de toekomst betreft, mijn toekomst: ik ga ervan uit dat ik nog vier jaar leef. Dan ben ik 74 en mijn leven is dan wel voltooid. Mijn vader was 62 bij zijn overlijden in 1977. Hij had dezelfde aandoeningen als ik en, afgezien van onze genen, toont dat de vooruitgang van de medische mogelijkheden sindsdien. Mijn moeder is 86 geworden.

Zo, ik ga nu even naar bed. Het weekend is helaas druk vanwege de opgelopen achterstand. En waarom ik ’t mij zo druk maak als 70-jarige, dat vertel ik je in mijn volgende brief.

Hartelijks,

John