Het verschil tussen gewoon leven en bewust leven

Goedemorgen Meinmein,

Ik ben net naar mijn smaak veel te vroeg wakker geworden, maar hoe leuk om dat weer een lange mail van je te lezen en meteen terug te kunnen schrijven.

Ik ga zo een rondje wandelen met een goede vriendin. Dat doen we wel vaker, voor het werk nog even een rondje. We treffen elkaar dan bij een bruggetje en lopen door wat gemeentelijk groen en kletsen meteen de diepte in. Ik heb haar ontmoet op een opleiding die ik onlangs heb afgerond en die wel lifechanging is geweest. Het is een opleiding in toegepaste integrale psychologie (ITIP). Daar hebben we ontzettend veel over onszelf geleerd; over wat belangrijk voor me is, wat mijn angsten zijn, mijn patronen en mijn eigenlijke verlangens. Het heeft me doen inzien wat het verschil is tussen gewoon leven en bewust leven, om 'wakker' te blijven op het pad dat je bewandelt. Het heeft me doen ervaren wat er gebeurt wanneer je gaat luisteren naar dat stemmetje dat van tijd tot tijd naar je roept ergens in je achterhoofd (of waar ook). Ik neem dat stemmetje steeds vaker serieus. En alles wat ik opwerp als bezwaar of belemmering, waarom het niet kan wat dat stemmetje wil, daar zit vaak een angst achter, of een ander belang. En wanneer je dat ook serieus neemt, dan verdwijnt die belemmering al voor een groot deel.
Kun je me nog volgen? Het verklaart in ieder geval voor een deel waarom ik je dus schrijf over mijn volgende stappen in het leven... ik ben me er gewoon ook een stuk bewuster van.

Je bent pas dood als je tussen zes plankjes ligt toch?


Overigens ben ik van mening dat je nooit te oud bent om je hart te volgen, dus als jij nu nog een opleiding wil gaan doen dan zou ik dat alleen maar kunnen toejuichen en aanmoedigen. Je bent pas dood als je tussen zes plankjes ligt toch? Mooi dat jij humanistiek hebt ontdekt. Dat geldt voor mij ook. Toevallig zag ik een vacature voor directeur van het Humanistisch Verbond. En dat sprak me zo enorm aan! Ik ben me gaan verdiepen in het humanisme en dat was echt een openbaring! Dat ben ik! Helaas ben ik er in de tweede ronde uitgegooid, maar man oh man, dat had me echt leuk geleken. Het rare is dat ik wel lid ben geworden van het Humanistisch Verbond (en al jaren omroep Human steun), maar nog nooit naar een activiteit ben gegaan. Nu is dat ook wel lastig met corona en zo, maar toch. Dat snap ik dan ook weer niet zo goed van mezelf.

Ik doe niet aan non-fictie


Over boeken... ook ik heb een onverzadigbare leeshonger. Romans bij voorkeur. Ik doe niet aan non-fictie. Ik lees nu Kruispunt van Franzen, en heb er net twee uit van Juli Zeh. Wat lees jij nu? Maar ja, ook de krant kan ik op zaterdag van voor tot achter lezen. Digitaal dus echt veel minder. Ik ben geen nieuwsjunkie, maar ik ben wel maatschappelijk geëngageerd zoals dat dan mooi heet. Ik volg de politiek en kan me druk maken over allerlei issues (zoals de woningmarkt). Een etentje met vrienden is wat mij betreft dan ook niet echt geslaagd als het niet over de actualiteiten is gegaan c.q. over de psychologie van onze kleine zieltjes. Liefst over beide 😉

Ok, moet nu snel gaan anders staat mijn vriendin op me te wachten.

Tot een volgende!

Sanne

Het voelt een beetje alsof ik een zoon heb

Dag Charlotte,

Afgelopen weekend stond het als 'to-do' op mijn lijstje: Charlotte antwoorden. Maar toen kreeg mijn Eritrese huisgenoot zijn vriendin op bezoek. Ze ging koffie maken (branden, malen en zetten), er kwam nog een vriend en het werd echte gezellig. Zondag heb ik eerst alleen en daarna met huisgenoot + vriendin door de sneeuwstorm gewandeld. Daarna dronken we weer koffie. Vriendin wilde naar huis, maar de NS had de strijd tegen de sneeuw verloren, dus ze bleef nog een nacht. We aten samen. Maandag werkte ik en was ik, ook door die sneeuw, in totaal drie uur onderweg van en naar mijn werk (normaal anderhalf uur), en was ik koud en moe toen ik eindelijk terug was. Nou ja, voor ik het weet is het alweer bijna weekend.

Ik was al eens gewezen op de aflevering van 'De Wasstraat' met de Eritrese jongen. Ik heb hem nog steeds niet bekeken, maar wat ik in de beschrijving lees, komt me bekend voor. Eenzaamheid, het idee dat er over hem gepraat wordt, afzonderen, drinken, blowen. Gelukkig doen verreweg de meeste Eritreeërs die ik ken het prima op allerlei gebied, maar degenen bij wie het misgaat, hebben bijna zonder uitzondering dit rijtje problemen, soms aangevuld met gokken en schulden. Het is zo belangrijk dat er mensen zijn zoals de wasstraateigenaar en misschien ook ooit jouw man, die mensen die niet in de standaarden passen, ook de trots en het zelfvertrouwen kunnen geven van het hebben van een baan.

Nu woont hij dus bij mij...

Mijn huisgenoot houdt er ook niet van als ik over hem praat. Maar de kans dat hij jou ontmoet, lijkt me klein, dus ik kan wel kort iets over hem vertellen. Hij is negentien jaar, en woont sinds ruim een jaar bij me. Toen hij hier kwam wonen was hij illegaal, en zat hij zijn Dublinclaim uit. Dat is een afspraak tussen Europese landen, die inhoudt dat wie ergens in Europa asiel heeft aangevraagd, anderhalf jaar moet wachten voordat hij in een ander Europees land opnieuw asiel aan kan vragen. Ingewikkeld verhaal, maar in de praktijk was er een achttienjarige, die al jaren weg was van zijn familie, en die er heel nerveus van werd dat hij steeds niet wist waar hij zou slapen. Nu woont hij dus bij mij, maar hij slaapt ook regelmatig bij vrienden of bij zijn vriendin. Inmiddels is zijn anderhalf jaar wachten voorbij en is hij niet meer illegaal. Maar een verblijfsvergunning heeft hij ook nog niet. De IND, waar je asiel aanvraagt, werkt tergend traag. Huisgenoot gaat naar Nederlandse les en fietsenmakersles. Hij doet zijn eigen boodschappen en kookt zijn eigen eten. Hij had computerles en ging naar de sportschool, maar dat is allebei wegens corona gestopt. Als we allebei thuis zijn, praten we heel veel. Hij is ontzettend leergierig, en zijn Nederlands wordt elke dag beter.

Het voelt een beetje alsof ik een zoon heb. Ik heb geen 'echte' kinderen. Jouw gedachten over al dan niet aan kinderen beginnen begrijp ik heel goed. Sowieso heeft het natuurlijk een enorm en bovendien onomkeerbaar effect op je eigen leven.  Als een huwelijk niet bevalt, kun je nog scheiden (waarmee niet gezegd is dat dat simpel of fijn is, maar het kán wel), maar als het leven als moeder je toch tegenvalt, tja, jammer dan. Je zult het ermee moeten doen. En dan heb je inderdaad nog de overwegingen die je noemt: kan ik het een kind aandoen om hem op deze aarde te zetten? En ook: kan ik het de aarde aandoen om er een kind op te zetten? Ik ben redelijk milieubewust en zou, als ik nu voor de keus stond om wel of niet aan kinderen te beginnen, het milieu zeker meenemen in mijn afweging.

Vanaf ongeveer mijn vijfentwintigste dacht ik: 'Misschien begin ik over vijf jaar aan kinderen'.

Nu klinkt het misschien alsof ik er bewust voor heb gekozen om geen kinderen te krijgen, maar zo is het niet helemaal gegaan.  Vanaf ongeveer mijn vijfentwintigste dacht ik: 'Misschien begin ik over vijf jaar aan kinderen.' Maar dat 'misschien over vijf jaar' bleef, ook toen ik dertig en vijfendertig werd. Toen moest ik toegeven dat het niet heel realistisch en ook niet zo verstandig was om over vijf jaar (dus op of na mijn veertigste) kinderen te krijgen. Het is gewoon zo gegaan dus. En het is prima. Ik houd erg van mijn vrijheid, en toen ik zag hoe mijn vriendinnen beperkt werden in hun doen en laten toen hun kinderen klein waren, was ik blij dat ik wél op elk moment dat ik dat wilde, de deur uit kon, kon gaan slapen, eten of waar ik maar zin in had.

Nu eet ik dus eigenlijk van twee walletjes: ik heb mijn vrijheid, én ik heb een part-time bonuszoon zonder ooit een luier te hoeven verwisselen. Luxe hoor!

Met vriendelijke groet,

Tanja te Beek