Halveer je voetafdruk

Goedenavond Bettie,

Bedankt voor je gezellige brief. Ik zit op zolder te wachten totdat ik kan starten met een Teams-overleg. Ik doe mee aan de 52-weken-duurzaam uitdaging, waarbij je iedere week weer een andere opdracht krijgt. Deze week is dat bloemen zaaien voor de bijen, en je kunt gratis zaden bij voedselbanken ophalen. Ik moet nog kijken of er een voedselbank bij mij in de buurt is. Het is de bedoeling dat je de zaadjes ook buiten je eigen tuin strooit.

Via dezelfde uitdaging kwam een verzoek voor deelname aan een onderzoek van studenten van de UvA, om je te laten interviewen. Je kon kiezen voor een van de weekonderwerpen. Ik had eigenlijk willen kiezen voor ‘Halveer je voetafdruk’, omdat ik daar persoonlijk het meeste aan heb gehad, maar ik klikte verkeerd en nu doe ik dus mee met ‘Eet je kastjes leeg’.

De student die me gaat interviewen over dit onderwerp mailde me zijn onderzoeksvraag: "Wat maakt dat deelnemers van '52 weken duurzaam’ na de weekuitdaging ’Eet je kastjes leeg' deze duurzame gedragsveranderingen van minder voedselverspilling,  niet tot een blijvende gedragsverandering maken en wat voor interventies zouden ervoor kunnen zorgen dat de deelnemers dit nieuwe gedrag wel blijven volhouden?"

Nou ja, er zal aan mij ook nog wel iets te verbeteren zijn qua kastjes leegeten, dat geloof ik direct.

Kennelijk verwacht hij dat de mensen die deelnemen aan deze uitdaging, het niet zullen volhouden. Misschien heeft hij gelijk, dat is wellicht ook inherent aan goede voornemens? Toch is het goed dat iemand die dit nooit doet, eens ‘ruikt’ aan een nieuwe gewoonte. Wie weet, bezinkt het toch ooit een keer. Ik eet doorgaans mijn kastjes leeg, daar ben ik me heel bewust van. Ik doe niet iedere dag boodschappen, ik maak een weekmenu, ik sta 1 x per week voor de vriezer met pen en papier en noteer wat er in zit, om zo kliekjesmenu’s te kunnen bedenken. Ik weet dus niet of ik de ideale proefpersoon ben. Nou ja, er zal aan mij ook nog wel iets te verbeteren zijn qua kastjes leegeten, dat geloof ik direct.

‘Halveer je voetafdruk’ was voor mij meer een eyeopener: je moest het gebruik van o.a. tandpasta, shampoo, (af)wasmiddel verminderen, door te proberen de helft te gebruiken. En ja, toen ik het uitprobeerde bleek de helft ook genoeg te zijn!

Wat een mooi gezicht, al die  stapels boeken die je moet gaan inruimen en uitzoeken. Wat een werk ook, en ik kan me voorstellen dat je in een boek blijft steken en er in gaat bladeren en lezen. Ik lees daardoor weleens drie boeken tegelijk. Zo lees ik nu de autobiografie van Barack Obama en een stokoude Vijfling van Agatha Christie die ik weer eens uit de kast viste. Ik spaarde vroeger als tiener Agatha Christie boeken en heb er een plank mee gevuld. Wel jammer dat jullie geen encyclopedie meer hebben. Je kunt duizend keer zeggen dat je er niet meer in kijkt, maar daar gaat het bij boeken niet om hè?

Ik heb de laatste jaren veel boeken opgeruimd, maar dan gingen/gaan ze naar een vriendin, naar mijn moeder of naar zo’n boekenkastje in de buurt. Dan worden ze in ieder geval nog gelezen. Mijn moeder geeft ze weer door aan haar buurvrouw, en mijn vriendin heeft ook weer vriendinnen die de boeken willen lezen. En de Duitse boeken die ik van mijn moeder krijg, reserveer ik voor een voormalige penvriendin die weer in Den Haag woont na haar scheiding. Ze was mijn penvriendin in Duitsland. Mijn eerste brief aan haar schreef ik in het Duits en een paar regels in het Nederlands, omdat haar naam me zo Nederlands leek. Ik had gelijk: ze was Nederlandse en getrouwd met een Duitser.

Vlot het een beetje met het sorteren van de boeken?

Maar ik spring van de hak op de tak. Vlot het een beetje met het sorteren van de boeken? Heb je al bedacht of je de boeken echt in de oude volgorde gaat neerzetten? Zelf heb ik ze beneden  in de woonkamer toch maar op alfabetische volgorde gezet, zoveel mogelijk. De bovenste planken hebben een kleinere afstand tot elkaar, dus daar moeten de kleine boeken staan, maar daardoor moest ik op de lagere planken weer opnieuw bij de A beginnen voor de grotere boeken 😊. Hier op zolder – waar ik nu zit – staan ze op rubriek: kinderboeken van de kinderen, mijn kinderboeken, vakboeken, reisliteratuur, kookboeken, woordenboeken, levensboeken etc. Bijna alle boeken in dit huis zijn van mij en op zolder zijn het al dubbele rijen… Oh, ik moet stoppen voor het interview.

Wordt vervolgd! Ken je deze boekjes van Beatrix Potter? Die  zijn nog uit mijn jeugd

Woensdag 21 april 2021

Vandaag was ik vrij, zoals iedere woensdag. Het is opeens weer avond en ik ben met van alles en nog wat bezig geweest. De kamer van onze dochter verder leeggeruimd, een van haar ladekasten bij mijn bureau op zolder gezet, en nog meer van die klussen. Een collega van mij is op 17 april bevallen en ik heb namens ons team een kraammand besteld. Gelukkig heeft ze een gezond kind op de wereld gezet. Onder andere door mijn werk besef ik wel dat het niet altijd zo is. Gisteren bezocht ik een moeder met twee kleine kinderen. Ik kwam voor de oudste van zeven, die ernstig verstandelijk beperkt is. Hij praat niet, lijkt weinig te kunnen leren tot nu toe. Hij liep de hele tijd doelloos door het huis, ze moeten de voordeur op slot doen om te voorkomen dat hij de deur uit loopt. En toen hij even in de tuin was, at hij binnen een minuut van een plant en likte regenwater uit een bloempot. Het erge was dat de vrouw (een vluchtelinge) nog een dochtertje van vijf heeft, dat een zeldzame aandoening heeft waardoor ze zowel verstandelijk als lichamelijk beperkt is. Hoe kun je dat allemaal bolwerken en verwerken, wonend in een land met een andere taal en cultuur, waar je de weg letterlijk en figuurlijk niet goed weet? Ik vond het in en in triest.

’s Avonds na het werk gingen mijn man en ik naar het strand van Scheveningen met de hond. Tegen mijn principes in heb ik een portie kibbelingen gegeten en we hebben anderhalf uur gelopen. Dat had ik echt even nodig om de ellende van die ochtend van me af te zetten. Door deze huisbezoeken relativeer ik altijd weer even. De kinderen die ik gisteren bezocht zullen nooit zelfstandig kunnen leven. Als ze ouder zijn, zullen ze in een zorginstelling moeten gaan wonen. Hun moeder ziet dat waarschijnlijk nu nog niet zitten, maar eerlijk gezegd denk ik dat dit voor haar het beste zal zijn. Dan kan ze misschien meer moeder zijn voor haar kinderen dan nu. In mijn team ben ik een van de drie collega’s die deze zogenaamde ‘kinddossiers’ behandelt, en het is vaak ingewikkeld. Tegelijkertijd ook wel dankbaar als ik echt met een indicatie iets voor iemand kan betekenen.

Hoe herkenbaar wat je schrijft: als mensen iets teruglezen nadat ze zijn geïnterviewd, dat ze dan menen dat ze iets niet, of niet op die manier hebben gezegd zoals het is verwoord in de tekst. Dat maak ik heel vaak mee, en ook ik weet zeker dat ze het wel hebben gezegd. Maar op papier komt de platte tekst vaak harder over, mensen schrikken dan van hun eigen woorden. Dan wijzig ik het maar in iets dat ze wel oké vinden. In mijn geval is het altijd het verhaal van de verteller, en hij/zij heeft wat dat betreft het laatste woord. Het is niet mijn verhaal. Censuur zoals in deze strip, pas ik niet toe… 😊

Ik ga hopelijk overmorgen  weer aan een nieuw avontuur beginnen, een nieuw levensverhaal. De dame in kwestie kreeg corona na haar eerste vaccinatie en ik hoop dat het woensdag door kan gaan. Ik heb er wel weer zin in. Ik moet altijd even afkicken, maar na een week gaat het weer kriebelen! Ik heb trouwens je blog over de pontjes gelezen, die van gisteren, erg leuk! Het is inmiddels namelijk alweer 26 april, de tijd vliegt. Morgen gaan onze zoon en ik bij onze dochter en haar vriend lunchen om de verjaardag van ‘Alex’ te vieren. Mijn man heeft helaas voor zijn werk een belangrijk Webinar dat hij moet volgen (in Amerika houden ze natuurlijk geen rekening met King’s Day), net tijdens lunchtijd, dus hij blijft thuis achter de pc. Op de foto onze werkplek op zolder. Links is mijn mans’s bureau, rechts is mijn gedeelte.

Aan het raam hangt een glas- in-lood kunstwerk dat mijn moeder speciaal heeft laten maken  door een kunstenares. Het is het familiewapen van haar familie (korenschoven en korenbloemen). Ze heeft het na de dood van mijn vader voor mij laten maken om me te bedanken voor alles. Ik vond het niet nodig, maar was wel blij met de raamhanger. En rechts naast het raam een karikatuur  Van mijn man en mij die we in Amerika hebben laten maken toen we er in 1997 waren. Nog jong en ongerimpeld waren we destijds, haha! Zo, nu stop ik er weer mee. Ik ga verder lezen in weer een ander boek, geschreven door Clairy Polak: ‘Voorbij, voorbij’. Geleend van mijn moeder, van de bieb in Hengelo, dus ik moet het wel uit hebben voordat ik weer naar Twente rijd. Fijne avond nog, en blijf gezond (want je ziet, ook na een vaccinatie kun je toch nog ziek worden van corona).

Groetjes, Annemieke