De wereld kan er morgen wel heel anders uitzien

Beste Dorine,

Wat gaat de tijd snel hè? Alweer een aantal weekjes tussen onze brieven. Ik ben er echt even voor gaan zitten om een leuke brief op te stellen. Ik heb onze brieven eerst teruggelezen. Veel info zo over en weer. Ik lees terug en lees - misschien wel tussen de letters en zinnen door - dat je best veel alleen bent. Weliswaar met twee katten, maar toch. Dan is een project als dit wel heel erg mooi, denk ik.

Ikzelf ben dan wel single, maar niet alleen. Bij mij in het huis is er altijd reuring.

Je vroeg hoe ik het daten aangepakt heb. Ik heb mij ingeschreven bij een aantal (ja, je leest het goed) datingsites. Niet alle sites zijn hetzelfde. Ik merkte dat er bij verschillende sites enorm geswipet wordt, en niet verder gekeken of gelezen. Heel frustrerend en absoluut niet netjes. Voor de gein heb ik eens een keer alleen een foto van mijzelf geplaatst zonder tekst.

Voor de gein heb ik een keer alleen een foto van mezelf geplaatst

Wat er dan gebeurt is niet voor te stellen. Je wordt dan digitaal door heel veel mannen bezocht, die al dan niet een hartje of iets anders sturen. Dan heb ik mij wel eens afgevraagd wat hen bezielt. Ikzelf heb een foto nodig waar toch wel een soort van klik in zit, maar zeker ook een tekst over de man. En die kan uitgebreid, maar ook heel kort zijn. Ik ga voor de uitgebreidere beschrijving. Soms wordt echt de moeite genomen om aan de hand van je profiel in contact te komen, maar soms ook niet. Of er wordt helemaal niet gereageerd op een berichtje. Ook zoiets. Ikzelf ben op zoek naar een serieuze relatie, maar het is nog best zoeken hoor. De date uit mijn vorige brief loopt niet erg zoals ik het voor ogen heb. Maar goed we gaan het meemaken wat er verder uitkomt.

Je vertelde dat je erover denkt om je aan te melden bij een bepaalde club. Ik ken deze club niet, maar zoals je het omschrijft: ik zou lid worden als ik jou was. Je kan er ook een goede vriend of vriendin aan overhouden toch? En je bent lekker bezig. Althans zo lees ik het, dat je zowel als man en als vrouw inschrijft voor een activiteit.

Ikzelf ben 49 jaar, en vind het niet altijd even eenvoudig om nieuwe contacten (lees mannen) te ontmoeten. In hoeverre dat anders is als je 63 bent? Ik weet het niet. Ik zou wel de momenten pakken. Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte, dus jou ook: Gewoon doen joh! Ik hoor graag terug van je wat je bevindingen zijn. Gewoon de stap wagen.

Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte

Je schreef over het feit dat wij beide dames zijn. Ik denk dat voor mij ook geldt dat mij dit met elkaar schrijven wellicht wat gemakkelijker afgaat dan wanneer ik met een man zou schrijven. Zoals je schreef, iets gemeenschappelijks? Ik moet in mijn werk ook heel veel praten, met zowel mannen als vrouwen. Ik kan niet echt zeggen dat ik of mannen of vrouwen makkelijk vind praten. Het ligt naar mijn idee echt aan de persoon zelf. Soms kunnen mannen ook enorme verhalen vertellen, en zijn er juist dames die erg gesloten zijn. Wat je wellicht in eerste instantie anders verwacht.

Qua leeftijd heb ik eigenlijk hetzelfde. Maakt naar mijn idee echt niet zoveel uit. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde denk ik dan maar weer.

Waar ik mij afgelopen week nog meer mee bezig gehouden heb? Gisteren was mijn zoon jarig. Hij is 21 jaar geworden. Dus een klein feestje. Mijn moeder kwam op visite en heeft een hapje meegegeten. In de middag hebben we samen nog een “ommetje” gemaakt. Ken je die app? Ik heb hem op mijn telefoon geïnstalleerd. Komt vanuit de Hersenstichting. De app motiveert je om elke dag minimaal twintig minuten te wandelen. Is best veel op tv geweest. Moet je net gezien hebben. Je kunt als team meedoen, maar ook alleen. En je kunt deelnemen in een rankinglijst met andere deelnemers in Nederland. Op zich geinig. Het stelt eigenlijk niet veel voor, maar het maakt je bewust van het feit dat het belangrijk is om elke dag in beweging te blijven. Op mijn werk loop ik gemiddeld 10.000 stappen per dag (ik heb een stappenteller = zeven à acht kilometer).Dus die dagen sla ik over met “ommetje”, maar ik probeer op niet-werkdagen twintig minuten via de app te halen. Iets voor jou?

Volgens de bedenker van de app, bestaat er naast de COVID-pandemie al veel langer een andere pandemie. Namelijk die van immobiliteit. Stil zitten, en op je kont zitten, is het nieuwe roken, zeggen ze.

...er bestaat naast COVID al veel langer een pandemie. Namelijk die van immobiliteit

Morgen ga ik na ongeveer een jaar mijn hele oude opa van bijna honderd opzoeken. Hij woont in een verzorgingshuis. Hij krijgt dagelijks bezoek van zijn kinderen (mijn moeder onder andere en mijn ooms en tantes). Hij had aangegeven zijn kleinkinderen ontzettend te missen. Die heeft hij dan ook al geen jaar meer gezien. Dus ik ga hem morgen opzoeken. Ik mag alleen bij hem op bezoek. Taartje en een leuk paasplantje mee. Hoppa. Wel triest allemaal om in deze tijd zo oud te worden. Ik hoop echt dat het jou en mij bespaard blijft. Dan mogen wij eigenlijk niet klagen he?

wel triest om in deze tijd zo oud te worden

Een beetje zoals je schreef in je brief over de bruiloft waar alleen familie en vrienden van het bruidspaar naartoe mochten. Natuurlijk bedenken we met zijn allen andere vormen om hier toch aandacht aan te geven. Maar ach, zo'n bruiloft, of zo'n oude opa... sneu. Even dacht ik nog: ik zie hem pas wanneer hij overleden in zijn kist ligt. Want dat is de realiteit als je bijna honderd bent en toch wat krakkemikkiger in elkaar gaat zitten. Dus ik heb de koe bij de hoorns gevat en mij opgegeven als bezoek voor morgen. Ik ben wel van het doorpakken als het om dit soort dingen gaat. Niet afwachten, de wereld kan er morgen wel heel anders uitzien.

Groetjes,

Geertje

Meebewegen is zeker aanbevelenswaardig, helemaal mee eens!

Ha die lieve Anne,

Dit keer een wat snellere reactie. Na twee drukke productieve dagen van huishouden, boodschappen, orthodontist, want de beugel van de oudste moest eruit, mijn moeder die op de jongste paste bleef eten, onverwacht twee vriendinnetjes van de jongste te logeren, die gezamenlijk al springend op de hoogslaper een ingestort bed met daarachter huilende kinderen veroorzaakten, schuur deels opgeruimd, tuinbed in elkaar gezet voor de eerste zonnestralen deze week, LinkedIn, Jutbus en andere bezigheden, mail, enz., enz., heb ik mezelf vandaag een rustdag beloofd, voor zover mogelijk met mijn 'moederpet' op. Is altijd relatief.

Meebewegen is zeker aanbevelenswaardig, helemaal mee eens!

Stille getuigen van een ramp

Ach..., dat 'af en toe nog aan het janken van alle mensen die dood zijn gegaan', dat komt zo mijn hart binnen. ‘Een soort oorlogssituatie die niet uit te leggen valt’. Stil van. In het verpleeghuis waar mijn vader de laatste maanden van zijn leven verbleef, lagen bij de ingang allemaal keien, die stonden voor de aan covid overleden bewoners. Het waren er veel. Stille getuigen van een ramp. Toen mijn vader overleden was en het verpleeghuis uitgereden werd, in zo'n dichtgeritste lijkzak (heet dat zo?) op een brancard, stonden de aanwezige medewerkers in een erehaag in de gang. Wat een ontroerend eerbetoon vond ik dat. En ik herinner me dat ik ook dacht, hoe vaak hebben deze mensen de afgelopen maanden zo'n haag al gemaakt? Dit is het enige waar het in het leven om gaat, denk ik: samen zijn, samen leven, omzien naar elkaar, zorgen voor elkaar, elkaar vasthouden. Wat goede compassievolle zorgverleners kunnen, weten en geleerd hebben, is wat de wereld nu nodig heeft. 'Gewoon' het 'eenvoudige' eerlijke rechttoe rechtaan mensenwerk. Geen idee hebben beleidsmakers, accountants, CEO's en wie-dan-ook van de schatten aan wijsheid die vaak verborgen liggen in de bescheiden mensen die het echte werk doen. Toen mijn vader opgenomen werd in het verpleeghuis bleek hij op de valreep asymptomatische corona te hebben. Dat betekende dat hij onmiddellijk naar een ander verpleeghuis moest, waar een COVID-unit was. Het was hartverscheurend. Voor mijn ouders was de definitieve verpleeghuisopname natuurlijk überhaupt al onbeschrijflijk ingrijpend, maar nu moest hij, toch al verward en verzwakt, ineens ergens anders heen, waar hij ook nog eens minimaal bezoek mocht ontvangen. Ik zag in de ogen van de verpleegkundigen de wanhoop en onmacht. Hen viel niks te verwijten. Hun hart brak ook. Dus ik pakte met mijn ouders mijn vaders boeltje weer bij elkaar en we verlieten na een enerverende middag het appartement waar hij zich net zou gaan settelen... Het was al avond, we hadden nog niet gegeten. Op de drempel van het appartement, toen we naar buiten liepen, drukte een verpleegkundige, waarvan ik nu weet dat hij Leo heet, een bak warme bami in mijn handen met de woorden “In dit soort omstandigheden moeten we allemaal voor elkaar zorgen”. Ik had me steeds groot gehouden voor mijn ouders, maar toen brak ik even. Sindsdien noem ik hem 'De Bami Engel'. Later heeft Leo zich onwijs ingezet voor mijn vader. Bijvoorbeeld toen mijn vader tijdens een delier met een aardappelschilmesje achter medewerkers aanging, omdat zij hem te directief benaderden. Leo sprong in de bres voor mijn vader, legde collega's uit dat mijn vader met respect en geduld benaderd moest worden. Leo en mijn vader hadden een klik. Leo zette zich met succes in om de uitzondering op de bezoekregeling, waar ik om had gevraagd, voor elkaar te krijgen. En toen ik mijn vader voor het eerst weer bezocht, wat meteen ook de dag bleek te zijn dat we besloten om behandeling van weer een ontsteking te staken, was het Leo die mijn vader in bed tilde, waar hij niet meer levend uit kwam. Wat ik wil zeggen met dit hele verhaal, waarvan ik zelf ook weer met tranen in de ogen zit; ik twijfel er niet aan of jij bent ook een engel voor de mensen geweest, en de prijs die je nu betaalt is hoog, misschien, maar weet dat je het verschil maakt en hebt gemaakt, en dat één ogenschijnlijk klein gebaar, zoals de bak met warme bami in mijn handen gedrukt, van onschatbare waarde is en voor eeuwig in iemands herinnering.

Ik heb trouwens over je gedroomd vannacht

Om maar weer gewoon verder te gaan ook, van dood naar leven: van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Ik ben zeker geen astrologie-expert, maar in het kader van 'sharing is caring': ik ben een maagd ascendant schorpioen! Ken je Human Design? Dat is een combinatie van o.a. astrologie, I ching, e.a. Heb ik veel aan gehad, en nog. Ik leef ook dagelijks met de Tzolkin, maya kalender, geeft me vaak richting en handvatten. Maar ik heb nu geen zin om daar uitgebreid op in te gaan. Ik heb trouwens over je gedroomd vannacht. Ik ging langs bij een vrouw, dat was jij en ze stond in de deuropening van een huis. Over dromen gesproken: ook Jung vind ik heel interessant, ben een tijd met een Jungiaans analyticus met mijn dromen bezig geweest: fascinerend!

Liefs,

Nicole.

Grappig dat je al een beeld bij mij hebt

Hallo Mari,

Nou, bij mij heeft het ook een tijdje geduurd voordat ik de spreekwoordelijke pen weer opvatte, maar hier ben ik dan. Van de week sprak ik iemand die zich voorstelde hoe het over dertig jaar zou zijn. Dertig jaar, zoveel is dat nou ook weer niet, maar dan ben ik vijfentachtig als ik het mag halen. Zeven jaar vooruitkijken is dan helemaal een kwestie van haasten, want we zijn er bijna.

De versoepelingen tuimelen over elkaar heen. Vandaag mocht ik voor het eerst sinds de lockdown van de verpleeghuizen op 20 maart mijn moeder weer op haar eigen kamer bezoeken, samen met mijn vader. Vooraf hadden we op een checklist allerlei vragen moeten beantwoorden over onze gezondheid en ook moeten beloven dat we de anderhalve meter afstand zouden bewaren. Maar wat wil je, die twee oudjes hadden elkaar al die maanden niet meer aangeraakt, dus bij binnenkomst reikten zij elkaar toch de hand, nog heel keurig.

Ik heb ze vandaag allebei met vers gewassen handen over hun rug geaaid

In deze dagen sta ik er vaak bij stil hoe er in onze maatschappij met ouderdom wordt omgegaan. Mijn moeder wordt allerliefst verzorgd hoor, in het verpleeghuis, daar niet van, maar we leven wel in een land waar de dag waarop het pensioen van kracht wordt, ook min of meer het eind van je maatschappelijke waarde bepaalt. Of zie jij dat anders?

In mijn ideale wereld bestaat er een basisinkomen voor iedereen en kan iedereen haar/zijn talenten en kwaliteiten een leven lang blijven inzetten. Nu ik zelf ouder aan het worden ben, voel ik steeds duidelijker dat er een groot verschil is tussen wie je bent en hoe je jasje, je buitenkantje, zich houdt, door de jaren heen. Daarover in een andere brief meer. Maar vooruitlopend daarop: wat een geweldig avontuur om steeds meer van het leven zelf, van de connectie tussen mensen wereldwijd, tussen gebeurtenissen en spullen te mogen ervaren en begrijpen.

Grappig dat je al een beeld bij mij hebt, ik heb dat ook van jou, maar over het algemeen zit ik ernaast wat dat betreft. Ik heb je beeld niet opgezocht, maar ik zie je voor me: knappe vrouw, lang en rossig, sproetjes, gulle schaterlach. Klopt het?

Door het noemen van je beroep kwam er in één klap ook een witte doktersjas bij het plaatje, en je ziet jezelf ook als (eeuwig) diplomatenkind. Toevallig heb ik vele jaren lang via mijn bedrijf in communicatie- en taaltrainingen de taaltoetsen afgenomen bij de kandidaten voor het ‘diplomatenklasje’. Jammergenoeg hield dat op een bepaald moment op, maar zo gaat dat in het leven, nu is het iets van het verleden en het aflopen van deze opdracht ging bijna gelijk over in het starten van een stichting voor verhalenkunst. Het is meestal waar wat ze zeggen: waar een deur dicht gaat, opent altijd een andere deur.

Nog meer over mezelf, in antwoord op jouw vragen. Ik woon in Amsterdam. Spaarndam heb ik vaak befietst tijdens tochten op mijn inmiddels gestolen racefiets (dochter van 23 die hem heeft geleend en in voorbereiding op een fietstocht alvast in de auto van haar vriendje heeft gelegd, de avond ervoor, grrrrr. Die van hem erbij trouwens, en die was écht duur!). Wat een mooie plek. Ben er ook eens naar het dorpshuis geweest voor een toneelstuk van een van onze vorige regisseurs. Leuk! Een geweldig decor, in elkaar getimmerd door de mensen van de aanzienlijke plaatselijke toneelvereniging, herinner ik mij.

Verder: getrouwd, net de 27e trouwdag gevierd, maar al 32 jaar samen. En twee kinderen: een zoon van 25 en een dochter van 23. Ik houd van plezier maken met andere mensen, ik houd van vriendenetentjes en daarnaast houd ik er zó van om een echte levenspartner te hebben.

Wat een mooie namen hebben jouw kinderen en wat een zalige leeftijden. Ja, de vragen die ze jou stellen, horen zo bij het onbevangen kind zijn en vragen uit echte interesse.

Toevallig volg ik een 21-daagse meditatiecyclus van Deepak Chopra over Overvloed, maar dan verspreid over 21 weken, begeleid door iemand die ik al heel lang ken. Vandaag ging het over hoe liefde, of de behoefte eraan, of de poging haar af te dwingen, maar liefde, hoe liefde motiveert in alles, alles, alles. Ook een onderwerp om over uit te weiden.

Ik ben oprecht geïnteresseerd in jouw visie op zorg over zeven jaar

Maar nu even terug naar de toekomst. Ik ben oprecht geïnteresseerd in jouw visie op zorg over zeven jaar. En dus ook over de kijk op ouderdom. Zou daar iets in veranderen? Er zijn culturen waar je nooit als nutteloos wordt beschouwd op basis van je leeftijd. Hoe komt het toch dat dat in Nederland zo is geworden? Overwaardering van de jeugd en de uiterlijke schoonheid die dat impliceert, angst voor de dood en dan maar laatdunkend doen over de nadering daarvan?

Ik weet dat als je iets wilt bereiken in de toekomst, je daarvoor nu al de zaadjes moet planten. Ik houd zelf erg van oude mensen, natuurlijk vanwege de verhalen die ze kunnen vertellen, maar ook om hoe ze naar dingen kijken. Hebben we niet jong én oud nodig om ons te verhouden tot de gebeurtenissen in de wereld, om ook een gevoel van evolutie te ervaren, van verandering? Volgens mijn man worden steeds meer mensen bewust van hun verhouding tot de wereld; ik kan zelf nogal pessimistisch worden over de toekomst van de mensheid, maar hij ziet juist dat er veel positieve beweging is. Zullen we daarover denken: hoe het over zeven jaar gesteld is met de verhoudingen tussen de generaties? Gaat daar iets in veranderen door dit coronatijdperk?

Wat een zoete leeftijd, Mari, echt!

Je schrijft dat je dit jaar veertig wordt. Wanneer dan? Ach, ik weet het nog zo goed. Ik vierde het aan de Sloterplas, in de watersportvereniging aldaar waar ik zelf een of twee jaar daarvoor een zeilcursus had gevolgd, zonder veel succes overigens. Wat een zoete leeftijd, Mari, echt! Ik begon toen ook met een nieuwe opleiding: verkorte deeltijd pabo. Ik heb vervolgens ook vijf jaar voor de klas gestaan, maar negen jaar geleden, tijdens het eindejaarsuitje ben ik van de boot gestapt in Monnikendam en heb ik mijn collega’s die verder voeren uitgezwaaid. Heel symbolisch allemaal.

Ik zou inmiddels ook wel weer iets willen leren. Iets met planten en kruiden denk ik. Het lijkt me dat we allebei bewuster willen omgaan met de dingen om ons heen. Wat een fijne schrijverscombinatie! (Ik denk niet dat Schrijven naar de toekomst aanmeldingen had van mensen die hier om de hoek bij de McDonalds hun voer kopen en vervolgens hun verpakkingen in de berm gooien, maar als dat wel het geval is: fijn dat ze me niet aan zo iemand heeft gekoppeld. Ja toch?)

Ik houd het hier even bij lieve Mari, want het wordt donker. Het is zo’n zeldzame avond waarop je tot laat op het terras kunt zitten; ik heb een terras op het water. Zojuist vliegt er een vliegtuig over, wat was het heerlijk toen die even helemaal afwezig waren!

Alle liefs,
Gwen