Dag Piet

Lieve Ingrid,


Weer een kort briefje voor jou.

Maar dit briefje is anders. Dit briefje had niet geschreven moeten worden. Maar helaas, het wordt wel geschreven.
Als is het alleen maar uit respect voor de overledene, als is het alleen maar wat hij voor 'ons'  betekent heeft.

Gecondoleerd met het overlijden van jullie Piet Paulusma. Een groot verlies, een markante persoonlijkheid. Ook ik zal hem missen.

Lieve Ingrid, Harlingen is in rouw. Ik denk dat alle Harlingers er voor elkaar zullen zijn als Piet aan de aarde wordt toevertrouwd.

Goede reis Piet met je gouden vleugels en waak over hen die je dierbaar zijn.

Sterkte Ingrid, ik denk aan je.
Ineke

We gaan het beleven

Hey beste, lieve Mirjam,

Ik gebruik alle soorten aanhef, dat staat best gezellig. En dan kun je je niet afvragen wat wel of niet gepast is 😉

Wat leuk dat jij je ook hebt opgegeven voor het intitiatief Schrijven naar de Toekomst. En we zijn gematcht. Misschien wel omdat jouw kat allerlei avonturen beleeft en mijn hond en ik ook…
Of omdat ik een moeder ben die al bijna een leeg nest heeft en jij net begint met een gezin. Of omdat… geen idee wat Marilien dacht. Misschien viel jou ook iets op uit onze bio’s?
We gaan het beleven. 

Vorig jaar (..) was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten)

Je hebt een Friese naam. Kom je uit Friesland? Ik ken iemand met jouw achternaam, ze woont in een Fries dorp met een leuke Fries en is de ’schoonmoeder’ van mijn zus. Ik schrijf dat tussen haakjes omdat zij jonger is dan mijn zus, hahaha. Nou ja, er zijn veel mensen met dezelfde achternaam waarschijnlijk, maar wie weet ben je familie ergens, Nederland is klein. Waar woon jij eigenlijk?

Nog een voorstelrondje over mij:

Ik ben dus 49 jaar en word 13 april 50. Wat wederom een coronaverjaardag wordt, is mijn vrees. Ik ben niet zo’n vierder van mijn verjaardagen, maar ik vind het wel fijn als mijn familie en vriendinnen komen natuurlijk. Vorig jaar kon dat helaas niet en was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten). Mijn drie kinderen hebben toen heel erg hun best gedaan om er een hele feestelijke dag van te maken. We speelden een escap-game en maakten bonbons. We werden vaak onderbroken door de deurbel en dan stond er meestal een vriendin of bezorger met een bos bloemen. Waar mijn man allergisch voor is en met de kamer vol bloemen, ging het niet goed met hem 😉 maar het was een feestelijk gezicht. Daarna hebben we de bloemen verspreid in de tuin gezet. 
Jammer toch dat iedereen altijd vergeet dat we nooit bloemen in huis hebben, maar ja het komt uit een goed hart en is een feestelijk cadeau. Hoewel ik dan liever een boekenbon heb, want bloemen gaan dood en daar kan ik niet zo goed tegen. Dus eigenlijk houden mijn man en ik allebei niet van bloemen, wel in de tuin, maar niet afgesneden in een vaas. En we houden wel erg van lezen.
Maar om terug te komen op mijn Sarah-jubileum-jaar, wat een mijlpaal moet zijn, dat gaat dus niet groots worden. 
Ik heb ook altijd gezegd dat als ze een opblaaspop in de tuin zetten, ik die kapot snijd, dus ik hoop dat ze dat niet doen, want dan moet ik Sarah met een mes te lijf. 

Het enige jammere vonden ze (..) dat er geen feest was met legaal bierdrinken

Mijn drie kinderen vind ik heerlijk, ik lach me gek om die pubers, soms iets minder om de troep die ze maken en de luiheid van die lange lijven… en de hoeveelheid was die ze produceren. Maar ze doen het goed! Lekker stel.
Mijn dochter is 21 en de oudste. Ze studeert Culturele Antropologie in Leiden en zit in het vierde jaar (heeft wat vertraging, wat extra studiedingen gedaan). Ze zou dit jaar naar Kopenhagen gaan voor een minor, maar dat ging niet door vanwege corona, helaas. Ze kreeg toen wel het aanbod voor een kamer in Leiden. We wonen best dichtbij zo in Haarlem (uitstekende treinverbinding, je bent in dertig minuten van deur tot uni) dus de noodzaak was niet hoog. Maar toen Denemarken niet doorging was het toch wel de volgende stap naar volwassenheid. Dochterlief vroeg zich nog wel af wat voor zin het had om naar Leiden te gaan nu je toch niets kon doen en niet naar de uni mocht. Maar het is goed voor haar. Ze heeft tien huisgenoten en dat is toch gezellig.
Dan de eerstgeborene van de tweeling, hij is achttien net als zijn broer. Hij zit in het eindexamenjaar vwo, doet het goed en is blij dat hij toch naar school mag in deze periode. Hij kan zijn vrienden zien en heeft een vriendinnetje. Het enige jammere vonden ze allebei is dat er geen feest was met legaal bier drinken toen ze achttien werden. Heel begrijpelijk.
De andere helft van de tweeling heeft havo gedaan en heeft zijn diploma dus gekregen in dat vreselijke vorige jaar. Ook zonder allerlei leuke dingen als examenreis, diploma-uitreiking, feest etc. Nu doet hij in Utrecht HBO Commerciële Economie en dat gaat goed, maar hij is pas drie keer in Utrecht geweest het hele jaar. Echt heel zonde en nu heeft hij het ook wel een beetje gehad met alles. Hij gaat gewoon door, maar leuk is anders. Hij heeft ook een vriendinnetje en ze werken allemaal bij de VOMAR-supermarkt, dat is nog een beetje een sociaal gebeuren voor ze.
Het zijn wel allemaal doorzetters, dat is fijn.

Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk

Ik werk als Vrijwilligerscoördinator bij het Kunstfort bij Vijfhuizen (in de Haarlemmermeer) een hedendaagse kunstinstelling in een fort van de Stelling van Amsterdam. Ik heb een klein contract van zes uur, werk er meestal meer, maar dat is genoeg voor mij. Ik heb veel last van hoofdpijn en migraine door een beknelde zenuw en computerwerk is niet bevordelijk. Dit typen eigenlijk ook niet zo, maar ja.
Ik werk er nog wat bij als een ‘Saar aan Huis’ maar dan bij een andere organisatie: Fleur de Dag. Maar ik heb zo’n hekel aan de term Fleurmaatje, zoals we genoemd worden. 
Ik heb op het moment nog maar één cliënt en ga met die dementerende mevrouw iedere week een middag uit om haar man te ontlasten. Mijn andere vaste cliënt is helaas aan corona overleden, net voor de kerst. Hij woonde al drie jaar in het verpleeghuis en ik was de laatste twee jaar iedere week bij hem voor een ommetje in de prachtige tuin van het complex. Misschien zou hij ook zijn bezweken aan een andere griep; hij was na de eerste lockdown (toen we ook echt niet langs mochten komen) erg achteruit gegaan. Hij kon niet meer zelfstandig lopen en zijn stijfheid door Parkinson was verergerd. Hij was ook erg vermagerd. Ik heb hem in die periode iedere week een kaart gestuurd om hem toch wat 'op te fleuren’. 
Er was geen afscheid waar ik bij kon zijn, dus het voelt wel gek, dat ik geen afscheid heb genomen en hem niet meer heb gezien. Ik ga nog wel een keer een ommetje doen in de prachtige tuin als afscheid als verwerking voor mezelf. We hadden een leuke klik. 

Mijn man heeft een eigen zaak in filtratiegaas (groothandel). Daar is hij fulltime aan het werk en hij gaat gewoon naar kantoor net als zijn medewerkers. Omdat zij ook fysiek producten maken, moeten ze wel. Maar er is ruimte genoeg voor de anderhalve meter. 

Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc.

Ik zit nu meestal thuis te werken in plaats van op het Kunstfort. In principe kunnen we daar ook wel afstand houden, maar wanneer ik er was, merkte ik toch dat er veel mensen 'even binnenlopen’. Beheermedewerkers, vrijwilligers en een projectcoördinator die er naast woont. Dus ik voelde me toch niet echt zo heel geweldig meer op kantoor wanneer er toch weer even vijf mensen in en uit liepen. 
Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc. Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk aan de balie en bezoekers ontvangen. Maar toch wil ik het niet op mijn geweten hebben dat er één ziek zou worden. Wanneer we straks misschien weer open mogen, dan ga ik me weer zorgen maken over hen. Ik ben al ruim tien jaar bij het Kunstfort en ken hen allemaal al geruime tijd.
Een oom van mij is ook voor kerst overleden aan een hartstilstand door zuurstoftekort coronagerelateerd. Hij was sportief en had verder geen onderliggend lijden. Dus ik ben voorzichtig. Misschien niet zo bang voor mezelf, ook al hoor ik soms verschrikkelijke verhalen (ik heb veel vrienden die in ziekenhuizen werken), ook van jonge mensen die nog steeds last hebben, ik ben als de dood dat ik iemand zou aansteken die ik liefheb…

Ik hoop dat jij met je gezin een draai kunt geven aan deze periode ook met je jonge kind en je baan. Kun je mij daar meer over vertellen?
Dit is vast een heel lange brief geworden. 
Ik hoor graag van jouw reilen en zeilen.

Veel liefs uit een zonnig Haarlem,

Simone

P.S. Mijn hond komt dan in een volgende brief aan bod 😉

Oldtimer

Beste Elly,

Hoe is het met jou, de gezondheid en het breien?

Het breien is mooi, dat je dat kan doen, zodat de kleinkinderen er warmpjes bij zitten. Ik ben van de week naar de dokter gegaan voor een check-up. Een soort APK keuring. Als oldtimer moet je dit jaarlijks doen. Zodat je weer de straat op kan. Ik heb een etalagebeen waardoor ik geen lange afstanden kan lopen. Ik moet af en toe voor een etalage staan, om nieuwe krachten op te doen of op een bankje gaan zitten. Ik voel mij een langzame man. Als ik op het bankje zit, krijg ik gezelschap en ontspint er een leuk gesprek. Als ik op mijn balkon zit en honderden mensen langskomen, denk ik altijd: die mensen hebben hun verhalen. Dat is bijzonder. Mieke was van de ontmoetingen, zij wist mensen hun verhaal te laten vertellen. Dat heb ik van haar geleerd.

Mieke was een ster in het omdraaien van teleurstellingen

Laatst zat ik in de tram. Tegenover mij een Marokkaanse moeder en dochter. Ik zei tegen de dochter; wat een lief gezicht heeft je moeder. Ze vertaalde het en de moeder begon te stralen. De moeder vertelde dat tijdens een ongeluk haar zoon was overleden en dat ze daar veel verdriet van had. Na drie haltes moest ik uitstappen en afscheid nemen. Het verhaal bleef in mijn hoofd spoken. Het is voor een ouder wel het zwaarste wat er in het leven kan gebeuren. Elly, dat is voor jou heel zwaar dat jij je dochter hebt moeten verliezen. Ik ben er elke dag dankbaar voor dat ik al zolang mijn kinderen en kleinkinderen mag meemaken.

Mieke heeft de laatste twee kleinkinderen niet mogen meemaken. Ze zijn leuk en wat had ze ervan genoten. Toen Mieke in een rolstoel zat in de Hortus zei ze: “Ik zit nu dichter bij de bloemen.” Ze pikte stiekem Oost-indische kers, haar lievelingsbloem, om later te schilderen. Mieke was een ster in het omdraaien van teleurstellingen. Herman Finkers is er ook zo een. Het boek De cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ gaat wederom niet door. De inkt was even op, vandaar potlood.

Hartelijke groet,

Rob

Het gaat bijna nooit volgens plan

Caro Pieter,

Hèhè, daar ben ik weer. Dank voor je begrip. Denk je alles een beetje in de hand te hebben, doet zich de volgende uitdaging voor … het kost wel tijd en energie, maar ik hoop ook dit obstakel inmiddels getackeld te hebben.

Heerlijk als je zo internationaal kunt werken en leven als jullie gedaan hebben/doen en ook mooi dat jullie samen een goede balans hebben gevonden in gezin/huishouden/werk et cetera. Ik heb jaren geleden in een bedrijf in een project gezeten, waar een van de inkopers een vrouw was. Haar man was licht gehandicapt, ik weet niet precies wat, maar voor hem was het in ieder geval wat lastiger om kostwinner te zijn en voor haar was dat prima. Ook zij hebben diezelfde keuze gemaakt. Nu is dat een heel geaccepteerde manier van leven, maar jaren geleden keek men daar wat anders tegenaan.

Wow, jullie hadden zo mee kunnen doen met het programma ‘Ik vertrek’, ken je dat?

Interessant en vrij beroep is het ontwerpen, heb je ook jullie huis ontworpen? Lesgeven en ontwerpen kun je in principe overal lijkt mij of zie jij dat anders?

Wow, jullie hadden zo mee kunnen doen met het programma ‘Ik vertrek’, ken je dat? Vaak heeft dat een onduidelijke afsluiting, maar jullie zouden een gouden uitzending kunnen zijn, van hoe het ook kan.

Waarom hebben wij hier dan geen kernfusie als het zo schoon is en goede energie oplevert? Ik hoor er eigenlijk niet veel van op tv en zo. Weer een centenkwestie misschien?

Welke kant wil je jongste dochter op? Weet ze dat al? Of is het nu met corona lastig om te bepalen?

Wat een mooi scala aan achtergrond en werkervaring heb je. Gaat je oudste dochter weer terug naar Nederland? Hier beginnen ze het onderwijs wat te versoepelen, maar de universiteiten en dergelijke nog niet volgens mij. Lastig is dat voor jonge mensen, maar ik hoop door onder meer de vaccinaties dat alles snel weer wat leefbaarder wordt voor iedereen.

‘Ik voel me meer iemand die leert om een leven en een identiteit te hebben zonder te werken’. Wat een mooie omschrijving … wel om over na te denken, heel goed eigenlijk.

Ik heb zelf nogal wat creatieve hobby’s, dus ik haal mijn energie dan nu daar maar uit

Ik moet zeggen dat de coronamaatregelen het leven wel beperken, maar ik pas me erg snel aan situaties aan en ik moet zeggen dat ik het wel mee vind vallen. Ik leg me er maar bij neer en maak er het beste van. Ik heb zelf nogal wat creatieve hobby’s, dus ik haal mijn energie dan nu daar maar uit. Van beeldhouwen tot breien en van schrijven tot bakken en koken. Ik heb (inmiddels wel jaren geleden) ‘Creatieve handvaardigheid A en B’ behaald, zoiets als assistent bezigheidstherapeute. Ik kan in een instelling, ziekenhuis, buurthuis en dergelijke lesgeven in het werken met diverse materialen (hout, glas, leer, karton, klei, gips enzovoorts enzovoorts). Daarnaast heb ik jaren geleden een jaar aan de Kunstacademie gedaan, meer een algemeen jaar om de verschillende technieken te leren. Olieverf, waterverf, Oost-Indische inkt, potlood, houtskool et cetera. Verder heb ik wat cursussen gevolgd in beeldhouwen, tekenen, muurdecoratie in stof en andere materialen, mozaïek en ook in ‘punchen’ en paverpollen. Die technieken heb ik ook omgezet in kunstwerken, die nu verspreid door het huis staan. Mijn vader zat in het marmer (onder meer dat mooie Carrara). Het zit misschien een beetje in de genen.

Natuurlijk moet ik ook nog tijd en energie besteden aan het te verkopen van het huis, met het poetsen en stylen en dergelijke wat daar bij hoort, en aan het gekochte huis, waar nog een en ander aan moet gebeuren (wat natuurlijk weer eens niet volgens plan verloopt, althans bij mij niet). Wat ik wel mis, is de vrijheid om te reizen en naar een restaurant of zoiets te gaan. Ik was altijd erg veel op reis als ik de gelegenheid had, maar nu ben ik veel thuis. We gingen ook regelmatig uit eten, maar nu moeten we het zelf lekker maken. Vind ik overigens niet erg, al vind ik het ook wel fijn om … trovare la cena pronta … Soms moet ik ook nog tolken of vertalen, al staat dat op een laag pitje. Voor mij vliegen de dagen voorbij.

Ik heb nu inderdaad maar een verhuisbedrijf om een offerte gevraagd, dat is toch wel erg handig. Inpakken doen we zelf denk ik en dan inderdaad de juiste kamer op de doos zetten!! Anders wordt het wel heel erg spoorzoekertje!

Welk vaccin hebben jullie in Frankrijk? Aangezien mijn dochter in de verpleging zit, heeft zij één spuit van Pfizer gehad, morgen krijgt ze de tweede. Zij had alleen een wat stijve bovenarm, maar dat was snel over. Haar collega’s hebben bijna allemaal AstraZenica gehad, die zijn allemaal ziek thuis. Er zijn nog maar een paar verpleegkundigen aan het werk. Dit is echt dramatisch. Ik heb nog geen oproep gehad, afwachten maar.

Deze periode is zeker een kans om weer terug te gaan naar je ‘roots’, waar we op onszelf (en onze naasten) zijn aangewezen.

Mee eens dat we geen solitaire soort zijn, maar velen gedragen zich erg individualistisch, hier in Nederland toch. Deze periode is zeker een kans om weer terug te gaan naar je ‘roots’, waar we op onszelf (en onze naasten) zijn aangewezen. Helaas neemt niet iedereen de kans waar.

Heel goed om over jezelf te schrijven, je hebt veel interessants te melden, erg leuk om te lezen.

Ja, inderdaad heen en weer. Het is wel vermoeiend, maar daar komt op een gegeven moment natuurlijk wel een einde aan. Ik hoop dan ook echt het ene huis inmiddels snel te verkopen, dat scheelt al heel veel stress. Wat bij mij eigenlijk vaak speelt, is dat het bijna nooit volgens plan gaat. Ik kan eigenlijk heel goed organiseren en regelen, dat vind ik ook leuk, maar ik moet regelmatig een en ander omgooien of uitstellen. Meestal ligt het niet aan mij maar aan zaken waar je geen invloed op hebt. Bijvoorbeeld het weer, anderen, onverwacht veranderende regelgeving et cetera.

Zo ook met reizen. Ik had bijvoorbeeld bij het bedrijf waar ik werkte collega’s, die ook moesten reizen, net als ik. Dan vroeg ik hoe de reis was gegaan en 'goed' was het antwoord. Is alles volgens plan gegaan? 'Ja'. Dat begreep ik nooit. Ik had altijd wel wat als ik moest reizen. Dat maakt het van de andere kant ook wel leuk volgens vrienden, zeker diegenen die een en ander meemaken als ze met mij meereizen, never a dull moment 😊.

Mijn dochter heeft een beetje hetzelfde euvel. Ze wilde onlangs de gang laten stuken en schilderen. Er was een prijs voor afgegeven. Begint die man aan het stucwerk, valt aan de andere kant van de muur het stucwerk naar beneden … en zo is het altijd wat, maar we laten ons er niet onder krijgen.

Het kost mij nog steeds soms moeite om zelfs maar op te staan, maar ik schop me dan maar even onder mijn kont

Je kind verliezen is iets dat alleen een ouder die hetzelfde is overkomen kan begrijpen. Dat is inderdaad niet te vergelijken met het verlies van je ouders. Die ben ik ook verloren, maar dat gevoel, hoeveel emotie er ook bij komt kijken is anders, meer in de hand te houden (bij gebrek aan betere omschrijving). Dat verlies van mijn dochter is nooit meer goed gekomen en komt ook niet meer goed. Het kost mij nog steeds soms moeite om zelfs maar op te staan, maar ik schop me dan maar even onder mijn kont en houd mezelf voor dat ik nog een dochter heb die het ook verdient om aandacht te krijgen. Ik kan er soms heel goed over praten en soms helemaal niet, heel vreemd. Ik kan ook niet altijd duiden waar dat aan ligt. Ook de omstandigheden van het ongeval en dergelijke hebben er erg ingehakt. De bestuurder van de auto heeft twee jaar cel gekregen, maar hij is gevlucht en heeft nog geen dag gezeten.

Het weer … tja …. HET meest besproken onderwerp van Nederland. Weet je toevallig wat het meest besproken onderwerp in Italië is? Niet opzoeken … raden!!

Ik heb vorig weekend alle boodschappen voor de hele week gedaan en ik ben de hele week thuis geweest (en even in de tuin). Ik heb het niet geriskeerd om weg te gaan. Veel sneeuw en ijzel. Vele kinderen, jongelui en ouderen hebben zich kostelijk vermaakt, schaatsen uit het vet et cetera. In mijn tuin staat een boom die in een aantal takken die naar beneden hingen de sneeuw verzameld had, het leek net of hij sneeuwballen ging gooien. De ballen hingen in de boom, erg grappig. Sinds maandag echter schiet de temperatuur weer omhoog en we zitten nu weer in de dubbele cijfers, richting 18 graden komend weekend, het moet niet gekker worden! Maar wel lekker. Hoe is dat bij jullie? Hebben jullie lekker weer?

Komen jullie eigenlijk nog wel eens naar Nederland of gaan jullie naar Amerika (als het weer kan), waar komt je vrouw vandaan?

Het is weer een lange brief geworden. Ik zie ernaar uit je volgende weer te ontvangen.

Cari saluti,

Irina