Natuurlijk tutoyeren we.

Ha Clannad,  

Daar ben ik weer ‘ns. Zal ik je gelijk iets grappigs vertellen? Ik dacht dat je een jongen was. Niet dat het er iets toe doet, maar zoals ik je als schreef, ik ken je naam niet en ik had bedacht dat je een man bent. Omdat ik heel voorzichtig ging kijken of je op FB actief bent, kwam ik erachter. Het doet er natuurlijk helemaal niets toe. Ik ging wel gelijk mijn eigen brief nalezen, of ik misschien (onbedoeld) seksistisch was geweest. Daar let ik bij anderen namelijk altijd zeer op en ik wil van mezelf ook weten als ik in die valkuil stap. Voorzichtige conclusie: ik geloof van niet!

Natuurlijk tutoyeren we. Ik ben opgevoed door mijn ouders om tegen iedereen u te zeggen die volwassen is, en tegen iedereen die voor je werkt. Dat eerste is er bij mij uitgesleten. Zo jij en jou ik bijvoorbeeld tegen jou, of de vrienden van mijn kinderen, of buren, of nieuwe collega’s, of…. nou ja, bijna tegen iedereen. Maar in winkels, of in het openbaar vervoer, of aan een helpdesk, dan zal ik altijd de buschauffeur of de conducteur of de vrouw achter de toonbank vousvousyeren. Al is hij of zij 16 jaar. Ik merk dat ik dan wel verwacht dat iemand dan ook u tegen mij zegt. Zeker aan een helpdesk.

De vaatwasser ronkt vijf meter van me vandaan.

Ik zit deze brief te typen in Nooitgedacht. Een dorpje in Drenthe waar zo’n huisjespark is. Ik was er nog nooit geweest. Onze jongste heeft hulp nodig bij zijn studie en ik kon een goedkoop weekendje boeken en zo halve dagen samen met hem leren. En dan de andere momenten lekker buiten zijn en spelletjes spelen. De vaatwasser ronkt vijf meter van me vandaan. Heb ik thuis niet, zo luxe, heerlijk.

Vanmiddag zijn we naar de Eemshaven gereden. Ik wilde een stuk van de N33 zien. Dat is een project van de provincie Groningen waar Rijkswaterstaat aan mee werkt. Daar kom ik eigenlijk verder nooit. Dikke mist! Ik heb sinds tijden de mistlampen gebruikt, voor en achter. We hebben onderweg ook nog een geocache gezocht en gevonden. Ken jij dat? Schatgraven via je mobiel?   Ik ben zo blij voor je dat alle sneeuw weer verdwenen is! Ik moest veel aan jou, en aan onze straatgenoot die niet zonder rolstoel kan, denken. Je bent gelijk aan huis gekluisterd, zeg. Hoe zouden ze dat in andere landen doen? Familie van mijn man woont in Canada waar van oktober tot mei torenhoog sneeuw ligt.  

Docent omgangskunde.. Klinkt heel goed!

Natuurlijk wil ik van alles weten over je stage! Loop maar lekker leeg, ik ben heel nieuwsgierig naar hoe men jou met alle handicaps van het online lesgeven en het afstand houden, klaar stoomt voor de arbeidsmarkt en hoe jij het ervaart! Wat is het verrassendste wat je tot nu toe meegemaakt of geleerd hebt? Docent omgangskunde.. Klinkt heel goed! Lijkt me ook echt iets wat onze wereld in 2021 goed kan gebruiken. We moeten in die hele grote wereld en de boze buitenwereld toch leren leven op ons eigen kleine stukje met de mensen direct om ons heen.   Ga jij stemmen op 17 maart? Of misschien wel op een van de dagen ervoor, expres, om niet in de drukte terecht te komen? Ik heb zojuist de stemwijzer en het kieskompas … (HUH! Een knal in de vaatwasmachine…. oh…. het zal het zeepje wel zijn dat uit het kastje klikt … haha.) ingevuld. Toch altijd wel interessant, ook al was de uitslag niet echt een verrassing. Hoe ik me verhoud tot partijen die pas sinds kort bestaan, daar was ik wel benieuwd naar. Geen rare uitslag. Vroeger (toen ik nog thuis woonde, en later ook toen ik studeerde) had ik altijd een verkiezingsposter voor het raam. Gek genoeg zou ik dat nu niet zo snel meer doen. Terwijl ik toch lid ben van een politieke partij. Daar ga ik eens over nadenken … of niet denken en gewoon doen. Hup plakken die poster?  

O, toch nog even vertellen, dat ik van de week mijn eerste online begrafenis heb meegemaakt.

Wij schrijven allebei makkelijk hele epistels. Dat is leuk! Ik ga binnenkort jouw blogs opzoeken. En dan kom ik er misschien wel achter waarom mijn dierbare collega A.Z. ook een FB-contact van jou is?   De volgende keer schrijf ik sneller terug, beloof ik mezelf.   O, toch nog even vertellen, dat ik van de week mijn eerste online begrafenis heb meegemaakt. Nou ja, niet de begrafenis zelf, maar de kerkdienst eraan voorafgaand. De zeer oude vader van een lieve vriendin werd herdacht. Ik voelde me een voyeur, hoewel ik natuurlijk van harte welkom was, en mijn vriendin alles van me wilde horen over hoe ik het beleefd had. Eind vorig jaar is een vriendin van mij plotseling aan kanker overleden. Ik kan het me nog steeds niet echt voorstellen. Gelukkig mocht ik bij de begrafenis ‘in het echie’ zijn. Was zeer bijzonder, in zo’n klein gezelschap. 13 maart was haar verjaardag. Dan gaan we met een groep vrienden en vriendinnen wandelen, in haar gedachtenis.   Warme groet uit Drenthe, ik verheug me nu alweer op jouw brief terug. Ina