Een traan over mijn wang

Beste Deem,

Ik begrijp heel goed dat na deze hectische periode het schrijven en versturen van een brief geen prioriteit voor je was. En stel dat je wel tijd had gehad, dan was het heel normaal als het niet een samenhangend verhaal zou zijn. Toch moet ik mijn complimenten aan je geven over hoe en wat je hebt geschreven. Ik had kippenvel na het lezen van je brief. Jouw prachtige warme woorden over je zus straalden van het papier.

Wat je schrijft is zo puur en eerlijk

Alles wat je voelde, van intens verdriet tot kracht en de band van jullie familie, heb je fenomenaal op papier gezet. Wat je schrijft is zo puur en eerlijk. Bij de herinnering van jou en je zus in bed had ik zelfs een traan over mijn wang. Toen ik het las voelde het alsof de cirkel rond was. Hoe was dat voor jou? Het overlijden is tragisch en verdrietig, maar je beschrijft zoveel waardevolle gesprekken, gevoelens en familiegebeurtenissen. Je mag trots zijn. Op jezelf en je familie!

Het leven blijkt maar weer eens niet vanzelfsprekend te zijn. En dat rouw de achterkant van liefde is, daar ben ik het eens. Niet omdat ik denk dat je pijn hoort te hebben bij rouwen. Rouwen is voor mij iets van liefde en het beseffen dat dat er niet meer gaat zijn. Rouwen is voor mij dus niet alleen pijn maar ook loslaten, herinneringen, warme gevoelens, maar met name alles tegelijk.

Als ik eerlijk ben heb ik nog nooit iemand verloren die heel dichtbij stond. Wel al mijn opa’s en oma’s zien gaan en tijdens mijn werk dichtbij intense rouw geweest. Mijn moeders moeder is in augustus 2021 overleden. Het verdriet, maar ook de warmte en liefde van mijn moeder deden mij ook wat. Allerlei gevoelens en manieren van omgaan hiermee.

.... [ik ben] van mening dat menselijkheid in de zorg moet kunnen

Vanuit de opleiding krijgen we geleerd dat wanneer je zorg levert aan rouwende mensen, je je eigen gevoelens moet tonen. Het zien dat mensen niet alleen zijn, dat de situatie verdrietig is en het delen van emoties zorgt voor betere zorg. Daarnaast ben ik van mening dat menselijkheid in de zorg moet kunnen. Gelukkig deel ik vaak mooie en gelukkige momenten binnen mijn werkveld. Hoewel het ook heel bijzonder is om als zorgverlener tijdens rouw zorg te mogen verlenen. Ik vind het mooi hoe je schrijft over zorgverleners, lang niet iedereen doorziet dat wij behalve medische handelingen ook veel mensenwerk doen. Daarnaast ben ik blij dat je dit zo hebt ervaren. Dit gunde ik je ook.

Ik zal in deze decemberperiode een kaarsje voor je zus branden.

Om op je vragenvuur terug te komen. Ik ben heerlijk naar vriendinnen in Zweden geweest en daarna met vrienden naar Portugal. Dit was meer een stedentrip en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet bepaald uitgerust terugkwam. Wel vol nieuwe verhalen en mooie herinneringen, gelukkig. Ga jij nog iets doen/weg tijdens Kerst en Oud & Nieuw?

Daarnaast hebben mijn ouders het ouderlijk huis verkocht en help ik ze met dozen en spullen inpakken. Ik moet eerlijk zeggen dat het nostalgisch voelt. Ook gun ik mijn ouders dit nieuwe avontuur. Ze gaan alleen wel ver weg wonen, dat betreurt me met vlagen.

Dit cadeautje gaat om het gebaar

Mijn vraag aan jou is of je in de Sint gelooft?
Zo niet dan is dat niet erg. Beloofd!
HulpSint vindt rijmen gewoon ontzettend fijn
en hoopt dat die je kan verblijden met wat klein(s)
Dit cadeautje gaat om het gebaar
het is wel een beetje laat niet waar
Sint is allang naar Spanje toe
Samen met zijn paard en de hele Pietencrew

Lieve Deem,
Bedankt voor je open, krachtige, emotionele brief. Ik kijk er ook naar uit om koffie met je te drinken. Laat jij weten wat past/waar jij aan toe bent?

Wie weet tot snel en anders tot de volgende brief.

Liefs, LouisB

Een cadeau dat niet iedereen krijgt

Hoi Wilma,

Wat een verdrietig nieuws zeg… Gecondoleerd met het verlies van je vader. Ik kan me voorstellen dat dit een moeilijke tijd voor je moet zijn, en dat er veel op je afkomt. Maar ook mooi hoe je die verbinding hebt kunnen ervaren, en die familieband. Dat is een cadeau dat niet iedereen krijgt, en ik hoop – en denk – dat je het koestert, ondanks je verdriet. Mooi hoe je je tijdens het schrijven van je brief voorstelde dat we tegenover elkaar zaten; ik deed daarom hetzelfde toen ik het las.

Dus ik dacht, ik vraag het gewoon

Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik je verder kan schrijven… Ik ben onze correspondentie begonnen door je een aantal vragen te stellen over jou, over de buurt (voor het geval dat je het daar liever over hebt) en door wat over mezelf te vertellen. Het idee was, dat als je er op in zou gaan we dan vanzelf wel een gezamenlijke interesse zouden vinden, of dat er een gesprek zou ontstaan over een bepaald onderwerp, wat dan ook. Kortom: iets waardoor we elkaar – of de buurt – beter leren kennen. Maar ik twijfel nu of dat voor jou ook zo werkt. Dus ik dacht, ik vraag het gewoon. Hoe zie jij dat?

Tot slot wil ik je nogmaals sterkte wensen, en ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die er voor je zijn.

Groetjes,

Maria

Vandaag is mijn papa overleden

Lieve Maria,

Wat is het fijn om een onbekende een brief te schrijven! Dank voor je al-lezend-luisterend-oor! Ik stel mij voor dat we tegenover elkaar zitten met een kop thee, waarbij ik, in tranen, mijn verhaal vertel.

Ik zag zijn tranen, en hij die van mij

Vandaag is mijn papa overleden. Hij was heel groot en sterk en opeens was hij ziek. En bang. En hij was benaderbaar en toonde zijn gevoel. Ik zag zijn tranen, en hij die van mij. En het was opeens voorbij en het was goed. Waar hij altijd alles zelf regelde, doen wat dat nu voor hem. En opeens is er die familieband, die ik daarvoor blijkbaar had gemist. Opeens! Zomaar opeens.

Dikke kuzzz,
Wilma

Nu zijn we dus op reis

Hoi Joost,

Veel langer dan ik wilde, hierbij dan mijn tweede brief. Ik blijf nog graag mee doen met het project. Ik hoop jij ook nog!

Ik ben super benieuwd hoe het gaat met je album. Echt heel gaaf dat je dit nu bent gaan doen. Elk nadeel heeft z’n voordeel?...hoe wrang ook. Dat voel ik wel heel sterk, dat corona ook weer goede dingen brengt, daar is dit brieven schrijven dan ook weer een voorbeeld van.

Maar anderzijds, hoe gaat het met jullie opdrachten? Lukt het om nog werk te vinden? Ik hoop het echt. De berichten over de creatieve sector op social media, NOS etc zijn niet hoopvol :-(. Geldt de overheidssteun nu nog?

Ik ben nu Sapiens aan het lezen (aanrader in deze tijd!) waarin Harari schrijft dat mensen keer op keer verkeerde keuzes maken die onomkeerbaar zijn door onze menselijkheid. Met als belangrijk voorbeeld de agrarische revolutie, die eigenlijk meer ellende dan rijkdom bracht voor het grootste deel van de nieuw ontstane samenlevingen, vooral ziektes en armoede onder de boeren. Maar niemand kon meer terug naar een jager-verzamelaar-leven, want dat zou betekenen dat kinderen, ouderen en zieken opgeofferd zouden moeten worden. Corona heeft zich natuurlijk zo kunnen verspreiden door de globalisering, maar niemand kan en wil meer terug naar een lokaal ingerichte samenleving zoals jij ook omschreef in je brief. Een vriendin zei onlangs dat ze sterk het gevoel heeft dat corona juist nu toeslaat onder ouderen vanwege de vergrijzing in veel landen wereldwijd; dat de natuur bepaalt dat het zo moest zijn. Zij gelooft daar zelf wel in (de Spaanse griep raakte juist kinderen in een tijd dat mensen (te) veel kinderen kregen), maar tegelijkertijd wil ze ook niet bij haar ouders op bezoek om hen niet ziek te maken. Is er geen weg meer terug?

Elk nadeel heeft z’n voordeel?...hoe wrang ook

Maak je je, met het terugkeren van corona, ook weer meer zorgen over je ouders? En ik kan me voorstellen dat het verdriet van het verlies van jullie familievriend ook moeilijker te verwerken is, omdat er minder afleiding is, de tijd nog een beetje hetzelfde blijft, meer tijd om na te denken en te missen, en misschien ook omdat het afscheid zo bevreemdend was?

Ik ben zelf minder gaan sporten (heb nogal een specifieke voorkeur voor dans en dat vond ik moeilijk om veel te doen thuis) en bewegen (normaal fiets ik veel) maar niet meer gaan drinken of eten gelukkig. Ik had wel echt last van weinig bewegen (oude blessures kwamen terug) en ben toen maar fysio oefeningen gaan doen die ik nog had voor een knieblessure. Dat was wel fijn. En ik heb een paar keer een lange wandeling gemaakt door de stad met een vriendin, dat was echt heerlijk en leuk om nieuwe plekken in Amsterdam te ontdekken.

En nu zijn we dus op reis. Heel gek en ik kan me ook nog niet voorstellen dat het echt een jaar gaat worden - wat wel het plan is. Ik vind het gek om tegen mensen te zeggen, omdat het niet gepast voelt. Juist omdat reizen de ziekte (verder) verspreidt, maar ook omdat veel mensen wereldwijd er zo onder lijden (ook veel oud-collega’s bij Hivos). En omdat het natuurlijk slecht is voor het milieu, al dat rondreizen. Anderzijds, ik wilde eerst misschien nog tussentijds terugvliegen voor een event van Hivos in Amsterdam, maar daarvan weet ik nu wel zeker dat ik dat niet ga doen, om dus niet weer in het vliegtuig te hoeven stappen. En, ik denk dat overall onze footprint als gezin een stuk minder is, we gebruiken veel minder water, electra (we hebben zonnecellen op het dak van de camper) en rijden uiteindelijk minder dan in een gemiddeld jaar met vakanties en commuten.

Het is ook lastiger rondreizen. We zoeken steeds de regels per land op - inclusief de boete die je krijgt als je je er niet aan houdt, om een beetje gevoel te krijgen hoe streng een land is, of hoe repressief. Zo kun je in Marokko (een van de landen waar we ook heen wilden), de gevangenis in gaan als je je niet aan de corona regels houdt. Heel gek hoe zo’n land dan ook ineens voor ons minder veilig wordt, terwijl ik denk ik ‘normaal’ toch wel op het witte privilege vertrouw… heel gek.

Mensen zijn wel heel aardig en ‘gewoon’, dus dat is fijn. En in onze camper hebben we weinig contact (zoals je in hotels of restaurants zou hebben), dus voor onszelf of onze omgeving is het denk ik ok.

De eerste keer met de trein tijdens corona deed mij ook realiseren dat ook wij/ik kwetsbaar ben. Het voelde zo gek om met een mondkapje op in de trein te zitten. Dat een pandemie ook Nederland kan raken! En hetzelfde geldt gevoelsmatig voor Black Lives Matter (echt te gek ja die beeldenstorm. Mooi opgemerkt). Dat dat ook hier en wereldwijd zo is gaan spelen voelde ook als een soort pandemie, dat racisme iets is waar we allemaal door besmet zijn, en dat dus ons allemaal raakt. Zo universeel..

Wat ik er heel eng aan vind is inderdaad, wat jij ook zegt, dat er niet meer geluisterd wordt naar rationele argumenten gebaseerd op feiten

En ja, in mijn werk hebben we het veel gehad over nepnieuws, tegenkrachten, populisme, … wat ik er heel eng aan vind is inderdaad, wat jij ook zegt, dat er niet meer geluisterd wordt naar rationele argumenten gebaseerd op feiten. In het boek ‘ ‘How bullshit conquered the world’ staat mooi het verschil tussen liegen en nepnieuws uitgelegd. Dat liegen gebaseerd is op een waarheid die verdraaid wordt, maar nepnieuws helemaal uit het niets ontstaat, waardoor er geen dialoog kan plaatsvinden (in tegenstelling tot een leugen die je kunt ontkrachten door tegenargumenten over hetzelfde onderwerp) en twee werelden (of zienswijzen) dus nooit bij elkaar kunnen komen. En daarbij zijn de rol en invloed van beeld en geluid steeds sterker geworden. Waar internet eerst grotendeels uit tekst bestond is het nu met name visueel, en de invloed daarvan op de perceptie van mensen is zoveel groter. Het probleem is denk ik dat traditionele campagnes etc. niet meer opgewassen zijn tegen het visueel verspreidde narratief van de ‘tegenkrachten’. Er is denk ik een net zo sterk (audiovisueel) tegengeluid nodig dat mensen mee krijgt.

En ook geloof ik dat mensen soms te groots/extreem denken (ikzelf inclusief). Bijvoorbeeld wat betreft klimaat geloof ik dat het efficiënter is om naar tussenoplossingen te kijken (transitievormen van energie zoals biomassa) in plaats van alleen maar te willen gaan voor de meest ideale oplossing (bv energie uit waterstof of zoiets).

Ik hoop dat dit een beetje jouw vragen beantwoordt…

Hey, en heb je al weer een optreden kunnen houden? Ik kan me zo goed voorstellen dat dat online niks is voor de makers zelf… (maar weet dus dat je er anderen wel heel blij mee maakt), dat je je publiek mist en contact met andere makers. Ik hoop dat het een beetje vol te houden is voor jou. Ik heb zelf mijn laatste balletlessen van het seizoen buiten kunnen doen. Op straat, bij de Chassee dansschool in West. Heel grappig en inderdaad zoveel fijner dan thuis. Ook heb ik één dansfeestje gehad, heel klein, met vijf mensen op de dansvloer, haha...heeeeerlijk… Heb drie uur nonstop gedanst…

Ook al was het lang geleden, ik vind het heel fijn om je brief nog eens te lezen. Ik heb die van mijzelf ook nog eens gelezen en was al weer wat dingen van die tijd vergeten. Heel waardevol dus. Ik hoop dat je - ondanks mijn radiostilte - nog door kunt en wilt gaan.

Als je nog verder op een onderwerp door wilt praten, laat maar weten he.

Groetjes,

Myriam

Hoe willen we leven?

Cara Irina,

Bedankt voor je leuke brief zo vol gebeurtenissen, informatie en vragen. Dat kan natuurlijk ook eigenlijk niet anders als twee mensen die al een heel leven achter zich hebben met elkaar beginnen te schrijven: er is zó veel al gebeurd, zo veel om van elkaar te weten te komen, zoveel om te delen. Voor deze tweede brief ga ik de vragen die je stelde proberen te beantwoorden en daar zullen dan wel allerlei zijsporen en wedervragen uit ontstaan, vermoed ik. Het leven is een rommelige aangelegenheid - laten we maar niet net doen alsof we het in een briefwisseling netjes aangeharkt kunnen krijgen.
Je vraagt waarom we in het buitenland wonen en het antwoord is vanwege het werk van mijn vrouw, maar het is ook een keuze voor een manier van leven. Toen we elkaar leerden kennen in de jaren '90 in Amsterdam werkte ik keihard aan een carrière als decorontwerper en acteur in het theater. Mijn vrouw had allerlei baantjes en besloot om toch nog haar master in Engelse literatuur te halen aan de UvA. Ze wilde graag in de uitgeverswereld werken en kon een baan krijgen bij een wetenschappelijk uitgever, voor de regio Scandinavië. Ze moest dus naar Kopenhagen verhuizen. Na een half jaar werd ze overgeplaatst naar Brussel om de Franstalige regio te bedienen. We hadden een geweldige relatie die zich afspeelde tussen Amsterdam en Brussel en op allerlei zakenreisjes die ze moest maken. Ondertussen werkten we heel hard. Na een paar jaar kwam ze terug naar Amsterdam om te bevallen van ons eerste kind. Zes jaar later, na de geboorte van de derde, verruilden we Amsterdam voor Haarlem waar we ons eerste huis kochten. Ik was ondertussen minder gaan ontwerpen en meer gaan lesgeven op onder andere de Rietveld academie en mijn vrouw had werk gevonden bij een uitgever in Nederland.

Ik schreef een column voor de site Huismannen.nl en we gaven interviews en kwamen op tv als het stel dat de taken anders verdeelde

Naast het lesgeven was ik inderdaad vooral ook huisman en dat deed ik met overtuiging. Ik schreef een column voor de site Huismannen.nl en we gaven interviews en kwamen op tv als het stel dat de taken anders verdeelde. Zo'n vijftien jaar geleden was dat allemaal nogal nieuw en opzienbarend, een man die het huishouden runt. Voor ons kwam het voort uit een gesprek waarbij we pijnlijk eerlijk durfden te zijn over taken en verwachtingen die we niet prettig vonden. Zo moest ik toegeven dat ik eigenlijk helemaal niet stressbestendig was en dat ik ook eigenlijk helemaal niet ambitieus ben, wat natuurlijk best lastig is in een competitief milieu als de theaterwereld. En zij moest toegeven dat zij eigenlijk helemaal niet goed was als huisvrouw en het ook verschrikkelijk vond om te poetsen en het huishouden te organiseren. Zij vond werken en geld verdienen juist leuk, precies dat waar ik niet goed in was. Vanaf dat moment besloten we dat zij fulltime zou werken voor een goed salaris en ik parttime les zou geven en voor de kids en het huis zou zorgen, wat ik prima vond.
Toen de kinderen 11, 9 en bijna 5 waren werd ze benaderd door een headhunter voor een positie in Straatsburg bij de European Science Foundation als head communications. Bij haar toenmalige werkgever had ze zich gespecialiseerd in communicatie. We moesten er lang over nadenken en ondanks het maken van lijstjes met plussen en minnen kwamen we er niet uit. Totdat we op een avond de vraag stelden: hoe willen we leven?

Willen we de komende vijftien jaar in ons koophuis in Haarlem blijven zitten en naar onze banen fietsen, of willen we nog een avontuur?

Toen was het antwoord snel gevonden. We hebben alles verkocht in 2009 nog net voor de financiële crisis in alle hevigheid toesloeg en gingen huren in Straatsburg. De kinderen konden terecht op de Engelse afdeling van de Europese School en ik ging elke ochtend naar de Alliance Francaise om mijn Frans bij te spijkeren. Mijn vrouw sprak al goed Frans na een jaar als au pair in Parijs en natuurlijk die twee jaar in Brussel. Na ongeveer een jaar kreeg ik werk aangeboden als decorontwerper bij het Theatre National de Strasbourg voor een groot project, het Graal Theatre, een coproductie met het Theatre Populaire in Lyon, en ik kon ook les komen geven op de Academie Supérieure des Arts Dramatique in Strasbourg. Dit was moeilijk maar wel goed voor mijn Frans.
Helaas besloot Duitsland om de subsidiekraan voor de European Science Foundation dicht te draaien waardoor mijn vrouw op zoek moest naar ander werk en uiteindelijk aangenomen werd in Parma, Italië, bij de European Food Safety Authority, als head Communications. Na een jaar in Parma besloot ik om met de kinderen naar Varese te verkassen waar de Europese school veel beter was dan die in Parma. We kregen dus weer een weekendrelatie, dit keer tussen Varese en Parma. De kinderen hadden het geweldig op die fantastische school en ik ging elke dag naar Italiaanse les.

Na twee jaar wilde ik wel iets gaan doen en besloot ik de opleiding tot dramadocent te gaan volgen bij Professore Oliva van het Centro Ricerche Teatrale, net buiten Milano. Net toen ik mijn diploma had gehaald en ik aan de slag kon op verschillende scholen werd bekend dat mijn vrouws contract niet werd verlengd voor een nieuwe periode van vijf jaar. Ze kon op twee plekken terecht, in Helsinki en hier in Cadarache bij ITER, een onderzoekslaboratorium om schone energie uit kernfusie te maken. Kernfusie is het proces wat zich in de zon afspeelt en is een schone vorm van energie zonder afval, in tegenstelling tot kernsplitsing in atoomcentrales zoals die over de hele wereld staan. Zij werkt hier nu drie jaar, ook weer op een contract voor vijf jaar. Maar ondanks die onzekerheid hebben we hier in Manosque nu toch een huis gekocht omdat het hier goed voelt en het heel fijn wonen is hier.
We hebben alleen onze jongste dochter nog thuis, zij doet volgend jaar juni eindexamen. Haar grote zus, studeert in Utrecht Engelse literatuur en cultural studies, en onze zoon heeft zich ingeschreven voor een master aan de universiteit van Siena, die zal je wel kennen. Ik ken hem wel omdat mijn diploma's B1 en B2 voor Italiano come Lingua Straniera uitgegeven worden door die universiteit. Met mijn Italiaanse certificato als dramadocent geef ik hier af en toe drama les op de internationale school en aan groepjes volwassenen. Ik wil dit wel wat verder gaan uitbouwen en ook een productie gaan regisseren maar dan moet eerst die corona beheersbaar zijn. Op dit moment kan ik helemaal niets beginnen. Mijn vrouw werkt nog steeds fulltime en is daar heel gelukkig mee. Ik ben veel thuis maar hou gelukkig van koken, wandelen, schrijven, zingen, fietsen en de boel een beetje gezellig maken, dus het gaat wel goed.

Misschien ben ik wel nog steeds huisman, ik voel me niet zo. Ik voel me meer iemand die leert om een leven en een identiteit te hebben zonder te werken

De afgelopen acht weken woonde onze oudste dochter bij ons in vanwege de corona-lockdown. Zij kwam bij ons voor de kerstvakantie en besloot hier te blijven omdat de situatie in Utrecht zoveel slechter was dan hier. Ook voelde ze zich onveilig in haar studentenhuis waar ze de keuken en badkamer moet delen met zes mensen. Maar ze voelt zich ook afgesneden van haar eigen leven. Ze ziet haar vrienden niet, ze mist haar vriendje, hier in Manosque heeft zij nooit gewoond dus kent ze niemand hier - ze voelt zich geïsoleerd.
Gelukkig kan ze heel goed overweg met haar zusje van 16, die twee hebben veel steun aan elkaar. Voor mij is het even wennen om de hele tijd onze oudste dochter thuis te hebben naast mijn vrouw die nu ook veel thuis werkt vanwege corona. Maar met uitzondering van enkele kleine irritaties over rondslingerende spullen, hardop videobellen in de woonkamer en wie welke Netflix-serie mag kiezen, gaat het eigenlijk behoorlijk goed. We doen ook regelmatig spelletjes samen, gaan buiten wandelen en sporten of houden kunstmiddagen.

Niet dat ik nou met een bijl de badkamerdeur aan gruzelementen wil slaan, maar ik mis het wel om andere mensen te zien

Toch is de isolatie door alle coronamaatregelen steeds meer voelbaar aan het worden. De duration, de lange duur van alle maatregelen, begint nu echt voelbaar te worden op een negatieve manier. Een beetje zoals de 'cabin-fever' van Jack Nicholson in The Shining. Niet dat ik nou met een bijl de badkamerdeur aan gruzelementen wil slaan, maar ik mis het wel om andere mensen te zien, om naar de film en het theater te gaan, om met mensen af te kunnen spreken in een restaurant of het café. De gedwongen blik naar binnen, de introspectieve zoektocht waar we door de corona crisis nu zoveel tijd voor hebben is ook niet slecht, maar het wordt tijd om weer met elkaar te kunnen delen wat we gevonden en ervaren hebben. Het wordt tijd dat we weer gezamenlijke dingen kunnen doen, en in groepen bij elkaar kunnen komen om de rituelen van ons mens zijn te kunnen beleven bij concerten, voorstellingen, sportwedstrijden, festivals en dergelijke. We zijn geen solitaire soort. We hebben het nodig om regelmatig deel uit te maken van een groep, een massa, met dezelfde focus, hetzelfde ritme, een universeel verhaal, om ons mens-zijn op een rituele manier te bevestigen.
Irina, cara, ik zit hier alleen maar over mezelf te schrijven, wat slecht van me. Ik wilde ook nog aan jou vragen, hoe doe je dat nou met die twee huizen? Ga je de hele tijd heen en weer en heb je ook al spulletjes in beide huizen? Wat een toestand is dat telkens toch, dat verhuizen. Als ik je één advies mag geven uit ervaring: laat het doen! Laat alles gewoon lekker doen, behalve misschien het inpakken van spulletjes waar je niemand mee vertrouwt. En schrijf op de dozen wat erin zit en waar het moet staan! Dan komt het allemaal goed. Het is veel te zwaar om het zelf te doen.

Ik kan me de rouw en het verdriet amper voorstellen

En dan wil ik toch nog even reageren op wat je schrijft over het verlies van je dochter. Ik vind het heel knap en moedig dat je daar zo direct en open over kan schrijven met iemand die je helemaal niet kent. Dat haar ongeluk een gat in je ziel, in je wezen slaat dat heb je erg mooi verwoord. Ik kan me de rouw en het verdriet amper voorstellen. Het afgelopen jaar heb ik kort na elkaar mijn beide ouders verloren en dat voelt nog als een groot verdriet en een enorm gemis. Maar het is een natuurlijk proces dat een kind zijn ouders vaarwel moet zeggen. Voor een ouder om haar kind te verliezen, dat moet voelen alsof het hele universum uit het lood is geslagen. Ik vind het enorm knap dat je je brief kon afsluiten met het 'alles sal reg kom' citaat uit Zuid Afrika.

Om positief af te sluiten vandaag, natuurlijk het weer in Nederland! Ik lees hier in diverse media over de sneeuwstorm die over Nederland trekt en die zelfs een naam heeft, Darcy (?). Hoe is het bij jou? Zit jij in de regio waar een dik pak sneeuw valt en de wind om door de straten giert? Het moet prachtig zijn, zo'n dik pak sneeuw overal. Er wordt ook een koudegolf verwacht met een grote kans op natuurijs, dat zou geweldig zijn. Ik ben een groot schaatsliefhebber en als er geen corona was dan zou ik naar Nederland zijn gekomen om toertochten te rijden. Maar nu durf ik dat niet aan. Ik hoop dat jij in ieder geval een paar mooie winterse wandelingen kunt maken. Maar doe voorzichtig!

Irina, tot zover maar even voor vandaag. Voel je niet gehaast om terug te schrijven, we hebben alle tijd.
Hartelijke groeten en liefs,
Pieter