We gaan het beleven

Hey beste, lieve Mirjam,

Ik gebruik alle soorten aanhef, dat staat best gezellig. En dan kun je je niet afvragen wat wel of niet gepast is 😉

Wat leuk dat jij je ook hebt opgegeven voor het intitiatief Schrijven naar de Toekomst. En we zijn gematcht. Misschien wel omdat jouw kat allerlei avonturen beleeft en mijn hond en ik ook…
Of omdat ik een moeder ben die al bijna een leeg nest heeft en jij net begint met een gezin. Of omdat… geen idee wat Marilien dacht. Misschien viel jou ook iets op uit onze bio’s?
We gaan het beleven.

Vorig jaar (..) was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten)

Je hebt een Friese naam. Kom je uit Friesland? Ik ken iemand met jouw achternaam, ze woont in een Fries dorp met een leuke Fries en is de ’schoonmoeder’ van mijn zus. Ik schrijf dat tussen haakjes omdat zij jonger is dan mijn zus, hahaha. Nou ja, er zijn veel mensen met dezelfde achternaam waarschijnlijk, maar wie weet ben je familie ergens, Nederland is klein. Waar woon jij eigenlijk?

Nog een voorstelrondje over mij:

Ik ben dus 49 jaar en word 13 april 50. Wat wederom een coronaverjaardag wordt, is mijn vrees. Ik ben niet zo’n vierder van mijn verjaardagen, maar ik vind het wel fijn als mijn familie en vriendinnen komen natuurlijk. Vorig jaar kon dat helaas niet en was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten). Mijn drie kinderen hebben toen heel erg hun best gedaan om er een hele feestelijke dag van te maken. We speelden een escap-game en maakten bonbons. We werden vaak onderbroken door de deurbel en dan stond er meestal een vriendin of bezorger met een bos bloemen. Waar mijn man allergisch voor is en met de kamer vol bloemen, ging het niet goed met hem 😉 maar het was een feestelijk gezicht. Daarna hebben we de bloemen verspreid in de tuin gezet.
Jammer toch dat iedereen altijd vergeet dat we nooit bloemen in huis hebben, maar ja het komt uit een goed hart en is een feestelijk cadeau. Hoewel ik dan liever een boekenbon heb, want bloemen gaan dood en daar kan ik niet zo goed tegen. Dus eigenlijk houden mijn man en ik allebei niet van bloemen, wel in de tuin, maar niet afgesneden in een vaas. En we houden wel erg van lezen.
Maar om terug te komen op mijn Sarah-jubileum-jaar, wat een mijlpaal moet zijn, dat gaat dus niet groots worden.
Ik heb ook altijd gezegd dat als ze een opblaaspop in de tuin zetten, ik die kapot snijd, dus ik hoop dat ze dat niet doen, want dan moet ik Sarah met een mes te lijf.

Het enige jammere vonden ze (..) dat er geen feest was met legaal bierdrinken

Mijn drie kinderen vind ik heerlijk, ik lach me gek om die pubers, soms iets minder om de troep die ze maken en de luiheid van die lange lijven… en de hoeveelheid was die ze produceren. Maar ze doen het goed! Lekker stel.
Mijn dochter is 21 en de oudste. Ze studeert Culturele Antropologie in Leiden en zit in het vierde jaar (heeft wat vertraging, wat extra studiedingen gedaan). Ze zou dit jaar naar Kopenhagen gaan voor een minor, maar dat ging niet door vanwege corona, helaas. Ze kreeg toen wel het aanbod voor een kamer in Leiden. We wonen best dichtbij zo in Haarlem (uitstekende treinverbinding, je bent in dertig minuten van deur tot uni) dus de noodzaak was niet hoog. Maar toen Denemarken niet doorging was het toch wel de volgende stap naar volwassenheid. Dochterlief vroeg zich nog wel af wat voor zin het had om naar Leiden te gaan nu je toch niets kon doen en niet naar de uni mocht. Maar het is goed voor haar. Ze heeft tien huisgenoten en dat is toch gezellig.
Dan de eerstgeborene van de tweeling, hij is achttien net als zijn broer. Hij zit in het eindexamenjaar vwo, doet het goed en is blij dat hij toch naar school mag in deze periode. Hij kan zijn vrienden zien en heeft een vriendinnetje. Het enige jammere vonden ze allebei is dat er geen feest was met legaal bier drinken toen ze achttien werden. Heel begrijpelijk.
De andere helft van de tweeling heeft havo gedaan en heeft zijn diploma dus gekregen in dat vreselijke vorige jaar. Ook zonder allerlei leuke dingen als examenreis, diploma-uitreiking, feest etc. Nu doet hij in Utrecht HBO Commerciële Economie en dat gaat goed, maar hij is pas drie keer in Utrecht geweest het hele jaar. Echt heel zonde en nu heeft hij het ook wel een beetje gehad met alles. Hij gaat gewoon door, maar leuk is anders. Hij heeft ook een vriendinnetje en ze werken allemaal bij de VOMAR-supermarkt, dat is nog een beetje een sociaal gebeuren voor ze.
Het zijn wel allemaal doorzetters, dat is fijn.

Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk

Ik werk als Vrijwilligerscoördinator bij het Kunstfort bij Vijfhuizen (in de Haarlemmermeer) een hedendaagse kunstinstelling in een fort van de Stelling van Amsterdam. Ik heb een klein contract van zes uur, werk er meestal meer, maar dat is genoeg voor mij. Ik heb veel last van hoofdpijn en migraine door een beknelde zenuw en computerwerk is niet bevordelijk. Dit typen eigenlijk ook niet zo, maar ja.
Ik werk er nog wat bij als een ‘Saar aan Huis’ maar dan bij een andere organisatie: Fleur de Dag. Maar ik heb zo’n hekel aan de term Fleurmaatje, zoals we genoemd worden.
Ik heb op het moment nog maar één cliënt en ga met die dementerende mevrouw iedere week een middag uit om haar man te ontlasten. Mijn andere vaste cliënt is helaas aan corona overleden, net voor de kerst. Hij woonde al drie jaar in het verpleeghuis en ik was de laatste twee jaar iedere week bij hem voor een ommetje in de prachtige tuin van het complex. Misschien zou hij ook zijn bezweken aan een andere griep; hij was na de eerste lockdown (toen we ook echt niet langs mochten komen) erg achteruit gegaan. Hij kon niet meer zelfstandig lopen en zijn stijfheid door Parkinson was verergerd. Hij was ook erg vermagerd. Ik heb hem in die periode iedere week een kaart gestuurd om hem toch wat 'op te fleuren’.
Er was geen afscheid waar ik bij kon zijn, dus het voelt wel gek, dat ik geen afscheid heb genomen en hem niet meer heb gezien. Ik ga nog wel een keer een ommetje doen in de prachtige tuin als afscheid als verwerking voor mezelf. We hadden een leuke klik.

Mijn man heeft een eigen zaak in filtratiegaas (groothandel). Daar is hij fulltime aan het werk en hij gaat gewoon naar kantoor net als zijn medewerkers. Omdat zij ook fysiek producten maken, moeten ze wel. Maar er is ruimte genoeg voor de anderhalve meter.

Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc.

Ik zit nu meestal thuis te werken in plaats van op het Kunstfort. In principe kunnen we daar ook wel afstand houden, maar wanneer ik er was, merkte ik toch dat er veel mensen 'even binnenlopen’. Beheermedewerkers, vrijwilligers en een projectcoördinator die er naast woont. Dus ik voelde me toch niet echt zo heel geweldig meer op kantoor wanneer er toch weer even vijf mensen in en uit liepen.
Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc. Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk aan de balie en bezoekers ontvangen. Maar toch wil ik het niet op mijn geweten hebben dat er één ziek zou worden. Wanneer we straks misschien weer open mogen, dan ga ik me weer zorgen maken over hen. Ik ben al ruim tien jaar bij het Kunstfort en ken hen allemaal al geruime tijd.
Een oom van mij is ook voor kerst overleden aan een hartstilstand door zuurstoftekort coronagerelateerd. Hij was sportief en had verder geen onderliggend lijden. Dus ik ben voorzichtig. Misschien niet zo bang voor mezelf, ook al hoor ik soms verschrikkelijke verhalen (ik heb veel vrienden die in ziekenhuizen werken), ook van jonge mensen die nog steeds last hebben, ik ben als de dood dat ik iemand zou aansteken die ik liefheb…

Ik hoop dat jij met je gezin een draai kunt geven aan deze periode ook met je jonge kind en je baan. Kun je mij daar meer over vertellen?
Dit is vast een heel lange brief geworden.
Ik hoor graag van jouw reilen en zeilen.

Veel liefs uit een zonnig Haarlem,

Simone

P.S. Mijn hond komt dan in een volgende brief aan bod 😉

En hoe zit het met houden van?

Hi Anne,

Hoe is het met je? Dank voor je brief en soms heb je dat, dat het even op zich laat wachten.

Heerlijk om jouw brief te lezen en bij een aantal dingen ook zoveel herkenning te lezen. Zoals bij het samengestelde gezin, tja wat kan ik erover zeggen. Hoe lang zijn jij en je vriend al samen? Toen mijn partner en ik samen kwamen had hij met zijn ex co-ouderschap. Toen wij een relatie kregen wist ik dat hij een zoon had, dus soms vond ik erover klagen of zeuren niet helemaal eerlijk van mijzelf. De zoon van mijn vriend was ongeveer elf jaar toen wij bij elkaar kwamen en zo'n tien jaar toen we elkaar ontmoetten. Dit is een leeftijd dat het al echt een persoon is, geen klein kind dat ik nog dingen moest leren (de basisbehoefte). Dat hij wat ouder was vond ik wel fijn. Niet de hele dag in de speeltuin moeten vermaken of continu je aandacht vragen. Maar aan de andere kant vond ik het ook lastig en dan vooral het feit hoe ik mijn rol moest invullen. Ik heb een hekel aan het woord stiefmoeder en een bonusmoeder vind ik ook zoiets van nu. De weken dat hij naar zijn moeder ging vond ik persoonlijk altijd de leukste weken, gewoon weer samen de kroeg in en doen en laten wat wij zelf willen (ik klink wel als een heks). Het is allemaal een heel verhaal en soms weet ik het zelf niet eens allemaal meer.

Dat hij wat ouder was vond ik wel fijn. Niet de hele dag in de speeltuin moeten vermaken of continu je aandacht vragen.

Maar op den duur is mijn vriends zoon helemaal bij ons komen wonen. Dit is nou al ruim drie à vier jaar en tegenwoordig ziet hij zijn moeder amper. Zijn moeder woont in België en vind het online contact al goed genoeg. Pffff wat zijn hier veel ruzies over gegaan tussen mijn vriend en mij. Over het feit dat hij bij ons woonde, dus er altijd was, zij die nergens maar ook werkelijk waar nergens haar verantwoordelijkheid in neemt. Niet emotioneel, niet financieel, helemaal niets. En ik kan werkelijk er niet met mijn verstand bij dat je zoiets als moeder laat gebeuren. Ook mijn vriend heeft een moeizame relatie met zijn ex. Zij wil geen enkel contact (met niemand niet, nauwelijks met haar eigen familie) en zij vindt zichzelf nog altijd een goede moeder op afstand. Ze betaalt nergens aan mee, ze reageert niet op vragen of iets over haar zoon, niets. Af en toe denk ik dat zij niet helemaal spoort. Of denken? Je moet niet sporen als je het zo ver laat lopen. Neem verdomme je verantwoordelijkheid als moeder. Och. Ik hou het hier maar bij, want ik kan nog uren doorgaan (ik merk overigens dat ik over dit soort privézaken schrijven soms lastig vind en dan meer in de zin, wat gaan ze ooit van deze brieven openbaar maken. Heb jij dat ook?). Het zoontje van jouw vriend is dus om het weekend bij jullie? Maar nog wel echt op een leeftijd dat je hem moet vermaken, dat lijkt mij vermoeiend. De zoon van mijn vriend is nu zeventien jaar, een puber. Ik moet zeggen dat dat ook niet altijd top is. En hoe zit het met houden van? Het houden van je eigen kind en het kind van je partner? Dat is toch anders, althans zo voel ik het wel. Ik voel voor mijn eigen zoon zoveel meer en anders dan voor mijn vriends zoon. En dat klinkt als ik het zo opschrijf heel onaardig, zo bedoel ik het niet. De zoon van mijn vriend is een schat, maar het is niet mijn kind. Hier herken je je vast wel in!? (hoop ik).

En inderdaad we doen allemaal maar wat… gek idee en tegelijkertijd ook heerlijk.

Betreft de verantwoordelijkheid waar je naar vroeg in je brief. Ik vind het nogal wat, dat ik verantwoordelijk ben over dit lieve kleine kind en dat ik hem zo goed mogelijk de wereld in wil laten gaan. Het opeens moeder zijn. De verantwoordelijkheid die je hiervoor had over jezelf was onbezonnen, luchtiger of zoiets. Ik wil een kind dat gelukkig is en mooi de wereld inkijkt, die gelukkig is met alles wat hij wil doen en met name met zichzelf. Dat voelt alsof ik die prestatie moet leveren. En tegelijkertijd kan ik het relativeren en denken, als ik hem liefde geef en geborgenheid dan komt het allemaal wel goed. En inderdaad we doen allemaal maar wat… gek idee en tegelijkertijd ook heerlijk.

Ik herken in wat je zegt dat je de rust en zonder prikkels wel fijn vindt. Dat kan ik ook echt vinden. Toch merk ik wel dat de laatste weken ik het leven saai vind. En dan meer dat ik behoefte heb om naar een vakantie toe te leven of iets dergelijks. Ik vind het nu zo uitgestippeld allemaal, je kan en mag niets. Voor mij voelt het soms als een sleur. En het is niet dat ik zin heb om elk weekend in de kroeg te staan, want die behoefte is er nu (nog) niet. Maar ik ben gek van muziek. Ik mis de concerten en de festivals. Het uit eten gaan met vriendinnen en urenlang kletsen en wijn drinken. Maar ook samen uit eten met mijn vriend. Ik ben allergisch voor saaiheid en burgerlijkheid. Terwijl ik dus stiekem die avondklok lekker overzichtelijk vind en rust geeft. Tja, ik ben soms wat tegenstrijdig. Ik heb nu voorgesteld om een maand een woningruil te doen met iemand in Berlijn. Wij zijn gek van Berlijn en komen daar het liefst een paar keer per jaar. Als we ooit weg willen uit Amsterdam dan zou Berlijn een fijne optie zijn, heerlijk die stad. Alleen het idee ‘ver weg’ van familie en vrienden vind ik wat minder. Daarom eens een maand proberen. Ik heb het idee alsof ik een beetje stil sta en prikkeling nodig heb.

Ik heb nu voorgesteld om een maand een woningruil te doen met iemand in Berlijn.

Mijn zwangerschap werd meteen medisch, ik wist ook dat dit stond te gebeuren (ook heb ik voor mijn zwangerschap aantal miskramen gehad waaronder een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij het vruchtje maar ook één eileider is weggehaald. Dus ook hierdoor was monitoren een aanrader). Ik heb van mijzelf een hele hoge bloeddruk dus dat is geen match met zwanger zijn. Ooit zo’n vijftien jaar geleden per toeval achter gekomen en hier slik ik medicatie voor waar ik niet meer vanaf kom. Waar het mee te maken heeft geen idee, aangeboren ofzo. Maar mijn zwangerschap zou never nooit niet veertig weken worden, maar het doel was wel, zo lang mogelijk. Mijn medicatie werd al meteen flink opgehoogd en ik moest op een gegeven moment wekelijks naar het ziekenhuis voor een check. Met zeventwintig weken was de bloeddruk erg hoog en ook sprake van een zwangerschapsvergiftiging. Allerlei onderzoeken en vierentwintig uur lang mijn urine opvangen. Als het de volgende dag niet anders was werd ik opgenomen tot aan mijn bevalling en in het ergste geval werd hij al gehaald. Gelukkig was mijn urine oké en werd alleen de medicatie opgehoogd en moest ik nog vaker langskomen. Het is goed gegaan met hier en daar af en toe wat uitspattingen en mogelijk wel een vergiftiging en dan toch weer niet. Ik moest na die zevenentwintig weken wel meer rust nemen, ik kon niet volgestopt worden met medicatie en niets aan mijn levensstijl doen. Aangezien mijn baan vrij stressvol is moest ik minder werken. Dat was voor het eerst dat ik de ziektewet in moest (gedeeltelijk, ik ging 50% werken), vond ik gek. Al met al heb ik op één dag na de veertig weken gehaald, het was een wonder. Ze zouden hem uiteindelijk gaan halen op de uitgerekende dag (2 juni) omdat ik niet over de veertig weken mocht). Ik wilde zo graag dat hij uit zichzelf zou komen en niet van alles weer ingezet werd. Ook omdat ik de allergrootste fobie en/of angst heb voor infuus. Bij het woord val ik al zowat flauw.

Ik heb van mijzelf een hele hoge bloeddruk dus dat is geen match met zwanger zijn.

En op 1 juni is onze zoon uit zichzelf gekomen. Mijn bloeddruk was op een gegeven moment wel zo hoog dat ze geen extra medicatie meer konden geven en dat ik alsnog aan het infuus moest. Ik heb bijna gehuild (niet eens van de helse pijn van de bevalling) omdat ik geen infuus wilde. Even ging wel door mij heen, dan kan ik misschien ook pijnstillers krijgen... maar nee, ik wilde niet. Gelukkig niet nodig geweest want toen kreeg ik persweeën. Ik heb een zwangerschapsvergiftiging gekregen toen onze zoon al geboren was, ik wist niet dat het kon. Ik heb toen een paar dagen moeten blijven maar geen last gehad. Ik herken wat je zegt, even de rust en geen bezoek in het ziekenhuis. Maar ik vond het zo verdrietig dat ik mijn kindje niet aan mijn ouders, zusje en broer kon laten zien. Dit was ook hun eerste kleinkind en neefje en dat dat onmogelijk was, vond ik erg pijnlijk. Hoe is de zwangerschapsvergiftiging bij jou zo gekomen? Waar had je allemaal last van en hoe is jouw zwangerschap verder gegaan? Had jij trouwens een fijne kraamhulp? De mijne was een bijzonder geval en dat is al een heel verhaal op zich.

Radler…. BLEGH! Maar inderdaad leuk om het zo te doen.

Wat gaan jullie doen met je dochters verjaardag en wat ga je geven?

Ik denk ook dat zij straks wel staan te dansen bij een concert of festival...dat het ooit weer ‘normaal’ wordt. Mogelijk een iets ander normaal dan wij gewend waren maar een normaal voor hen. Mis jij vakanties? Hebben jullie wat op de planning staan?

Dank voor je mooie stukje over keuzes en schuldgevoel. Ik ben het helemaal met je eens dat een blije moeder ook zorgt voor een blije baby. En niet alleen een blije baby maar dat iedereen hier blij is. En dat mijn kind het helemaal goed vindt als ik losga op een festival en daardoor weer weken energie heb (na de katers). En mooi wat je zegt over keuzes en lief dat je mij dit zo meegeeft. Wijze vader 🙂

Dank voor je mooie stukje over keuzes en schuldgevoel.

Ik heb maatschappelijk werk gedaan bij Windesheim. Ik ben niet op kamers gaan wonen in Zwolle. Ik vind Zwolle een hele mooi stad, daar is Apeldoorn niets bij. Maar voelde niet de behoefte om daar op kamers te gaan. Ik woonde hiervoor in Amsterdam op kamers met een vriendin en ben toen naar Apeldoorn gegaan.

Ik hou ook van schrijven en vind dit een heel leuk concept. Ik had vroeger jarenlang een penvriendin op Texel. Toen schreef je nog ouderwets met mooi briefpapier en ging alles per post. Ook voor jou, deel wat je wil delen en vraag wat je wil vragen. Ik ben wel benieuwd uit wat voor een gezin jij komt...ouders, broers en/of zussen? Kijk maar wat je kwijt wilt. En ik ben benieuwd, als je nu mocht reizen, waar zou je dan naartoe gaan? Heb jij een favoriete bestemming of land?

Ik ga mijn werk nog even afmaken en daarna lekker pindasoep eten, onze zoon in bad doen en zo de avond in. Hij wordt al twee avonden huilend wakker, last van zijn keel.

Ik wens jou een fijne dinsdagavond en een fijne week.

Liefs,

Josje