Dag Astrid,

Hartelijk dank voor je brief!  Het heeft wat langer geduurd deze keer. Op 5 mei overleed de vader van onze schoondochter onverwacht (de moeder van onze jongste kleindochter). Zijn vrouw trof hem overleden aan op de motorkap van zijn oldtimer in de garage thuis. Reanimeren mocht helaas niet meer baten, hij zou 16 mei 75 jaar geworden zijn. We spraken hem voor het laatst op 18 april, de verjaardag van onze zoon en andere kleindochter (de dochter van Robert en zijn eerste vrouw). Hij zei toen nog bij het weggaan: "Nou jullie kleinzoon is de volgende, dan praten we weer verder". Dat is helaas niet meer mogelijk. Jammer dat hij niet langer van zijn kleindochter, heeft kunnen genieten, hij was ongelofelijk blij met haar komst. Zoals hij mij ooit toevertrouwde: "Dit hadden we nooit verwacht, opa en oma worden". Hij was een fijn en zorgzaam mens.

We moesten er nogal eens zijn voor onze zoon , schoondochter en de kinderen. En dan is het zo een paar weken verder.

De volgende controle in het AVL is eind juli, we gaan het zien. Het eerste jaar is een belangrijk jaar in de ‘behandeling’ en dat is goed verlopen. Alle bloedwaarden waren wederom goed en zijn constant vanaf het begin. In de toekomst nog vier jaar te gaan.

Wat er ingespoten zit kan je er niet meer uithalen

Had je naast normale bijwerkingen (o.a. stijve/gevoelige bovenarm), nog last van je vaccinatie? Ik heb Pinksterzondag mijn tweede prik (Pfizer), mogen ontvangen en heb er eigenlijk niets van gemerkt, zelfs geen gevoelige arm. Mijn vrouw was de woensdag na Pinksteren voor de tweede prik aan de beurt. Maar als ik het zo lees, dan zijn er toch veel onzekerheden op de lange termijn, we gaan het zien. Wat er ingespoten zit kan je er niet meer uithalen.

De Stichting Werkbank is inderdaad vrijwilligerswerk, en daar heb ik wel zin in, thuis verveel ik me af en toe, dus hoop ik hier weer wat andere uitdagingen te krijgen.

Ja de tuin vraagt op dit moment de nodige aandacht, zeker omdat het lang nat was, groeide alles en dus ook de niet gewenste planten meestal harder dan wat ik er zelf had ingezet. Maar even flink wieden en bijhouden dat werkt het best. En ja, ik mag ook graag in de tuin bivakkeren zonder dat ik werk en lekker genieten van ’t mooie weer als dat daar is. Dit weekeinde was weer goed, zeker vandaag.

Jammer dat je na hard werken pijnlijke gewrichten hebt, fybromyalgie is voor zover ik weet een lastig te duiden verschijnsel, waar in medische kringen weinig begrip voor aanwezig is. Wel fijn dat zo’n warm pittenkussen verlichting brengt.

Ik ben wel een zonaanbidder en ben dan net een kip aan het spit

Ik ben wel een zonaanbidder en ben dan net een kip aan het spit: ieder kwartier even draaien naar de volgende kant. Zo streef ik ernaar overal te verkleuren. Gelukkig hebben we een tuin waar dat mogelijk is, geen inkijk om het zo maar te zeggen.

De zomervakantie, we weten het nog niet wanneer, wellicht begin september naar mijn zus, in Frankrijk (Tournhac le Lauzeral) een klein dorpje in de Midi Pyrenees, zo’n kleine 1100 km naar het zuiden. In het najaar gaat ze verhuizen en trekt bij haar jongste dochter in. Die woont in CapdeNac le Haute en heeft recent daar een groot huis gekocht. Ze zei vanmorgen dat de COVID en gordelroos haar hebben gesloopt en ja, dat je intussen 85 bent telt natuurlijk niet mee (hahahaha).

Terrassen, cafés en restaurants zijn niet mijn favoriete bestemmingen dus heb ik het eigenlijk niet gemist.

Ik begrijp dat jou het alleen zijn erg zwaar valt

Dat je stress hebt vanwege ophanden zijnde veranderingen in je werk kan ik wel begrijpen, voor je het weet is de boel opgedoekt en ben je je werk kwijt en iedere dag/dienst naar Alkmaar is ook geen sinecure vanuit Den Helder. Heeft de marine hierin ook nog zeggenschap over/belang bij de aanwezigheid van een ziekenhuis in  Den Helder?

Ik begrijp dat jou het alleen zijn erg zwaar valt. Dat is ook zo, de stoel zegt niets tegen je als je thuis komt en mensen die zeggen dat je iets (alleen) moet gaan doen, snappen zelf niet waar ze het over hebben. Dit doodeenvoudig omdat ze niet weten hoe het voelt om je grootse liefde voor eeuwig te moeten missen. Kun je hier met je kinderen en zus over praten wat jouw gevoelens zijn en dat je “pijn” hebt om Peter. Dat zal wel lastig zijn maar het is te proberen.  Wat voor strijd heb je nog steeds in je hoofd? Wil dat delen met mij?

Wat de toekomst betreft, weet ik even niets te schrijven.

Lieve groet,

Piet.