Wat een mooi begin, jouw brief!

Ha die lieve Anne,

Zeker een bijzondere manier van kennis maken en wat een mooi begin,  jouw brief..

Ik zou de tijd willen nemen om op elk deel ervan rustig in te gaan en misschien lukt me dat ook wel, maar soms weet ik al schrijvende vooraf niet waar het heen gaat. Het is alleen zo dat mijn vader afgelopen dinsdag is gestorven en maandag één maart wordt begraven. Dus dat is waar ik op dit moment zo goed als volledig door in beslag genomen word. Mijn vader had al zo'n twintig jaar de ziekte van Parkinson en het laatste jaar Parkinson-dementie. Het was een jaar vol ellende voor hem, met vele ziekenhuisopnames, herstellen in voor hem vreemde verpleeghuizen, deliers, verwarring, angst, vallen, ontstekingen, enzovoort, enzovoort. Ook nog corona gehad tussendoor, maar dan de asymptomatische variant. Sinds begin november is hij naar een gelukkig heel fijn en warm verpleeghuis gegaan, waar hij vier dagen geleden in het bijzin van mijn moeder en mij zijn laatste adem uitblies.

We zijn een hecht gezin. Ik heb één broer en samen met zijn gezin, kleinkinderen en andere dierbaren hebben we de afgelopen week innig afscheid van hem genomen. Aanleiding was overigens dat hij opnieuw een blaasontsteking had (katheter, dus om de haverklap ontstekingen) en twee antibiotica kuren die niet hielpen. De weg naar het ziekenhuis wilden we niet opnieuw gaan.

Heilige momenten

De dood..., niet het minste onderwerp om een briefwisseling met een onbekende mee te starten, maar zo te lezen is het geen onbekende voor jou. Ik heb veel gedaan met systemisch werk en daarin was de dood vaak een liefdevolle, warme vriend, ik ben er niet bang voor, allerminst. De intimiteit van het afscheid nemen vind ik vergelijkbaar met wat er gebeurt en voelbaar is rondom de geboorte van een kind. Heilige momenten.

Dus je kunt je voorstellen dat ik veel herkenning zie in wat jij schrijft over hoe jij in de wereld staat.

Ik ben ervan overtuigd dat dit een tijd van transitie is in de wereld, die we allemaal, stuk voor stuk, moeten doormaken. Ieder individu, iedere gedachte, kan het verschil maken. We leven op  een kantelpunt. Elk mens maakt het verschil en draagt verantwoordelijkheid. Tegenwerking of niet, ieder op zijn eigen tijd.

We leven op  een kantelpunt.

Wat mooi dat jij de rust die je nu hebt als een cadeau ziet en positief kunt blijven denken. Ik volg het nieuws ook amper, maar richt mijn aandacht op alles wat ik wil dat groeit en ben er van overtuigd dat het van belang is om allereerst de rust in mezelf te bewaren en het contact met wat ik voor het gemak maar God noem.

Ik heb overigens een hekel aan spiritueel gewauwel. Haha, dat zou menigeen betwijfelen wanneer hij of zij het bovenstaande leest.

Ik werkte jaren geleden als woonbegeleider van iemand met meerdere ernstige beperkingen, die ik elke ochtend onder de poep aantrof in zijn slaapkamer. Als ik binnenkwam was de kamer vol van de geur van ontlasting en trof ik hem naakt aan, soms met ontlasting op zijn lichaam. Maar zijn glimlach wanneer hij me zag was goud waard. Hij raakte me op zijn eigen rituele manier kort aan als begroeting. Zonder woorden, alleen lichaamstaal en dat wat er verder tussen twee mensen gebeurt. Dan liefde kunnen voelen, letterlijk in de stront, dat is ware spiritualiteit voor mij. Het hoeft verder eigenlijk niet eens een naam te hebben.

Het ontroert me ook, zo'n contact als wij nu aangaan

Ik merk dat ik voor nu geen energie meer heb om verder te schrijven. Ik ben een soort turbo, grapten de vader van mijn kinderen en ik wel eens: even kort vlammen en dan weer hersteltijd nodig. Na de afgelopen week is de brandstof even wat sneller op.

De komende tijd wil ik zeker uitgebreider in gaan op wat jij allemaal schrijft en ook zelf meer vertellen natuurlijk. Kijk ik naar uit!

Het ontroert me ook, zo'n contact als wij nu aangaan.

Liefs,

Nicole.

P.S.

Van mij kun je veel p.s.’en verwachten hoor...

Van mij kun je veel p.s.’en verwachten hoor..., denk nog altijd “oh, dit nog even zeggen, dat nog even”.

Je schrijft dat je je in onze maatschappij niet thuis voelt. Dat snap ik heel goed. Ik heb me vaak afgevraagd wie hier nou gek is, als ik zo om me heen keek. Maar vind je ook niet dat op dit moment een duidelijke verandering plaatsvindt, nu al, dat mensen wiens levenswijze eerder als afwijkend werd gezien, nu het gelijk meer en meer aan hun kant krijgen. Ik weet niet hoe ik het goed moet omschrijven, want het gaat juist niet om 'gelijk' en 'kant' en 'mensen zoals wij' of iets dergelijks. De kunst is volgens mij om zo bewust en oordeelvrij mogelijk aanwezig te zijn bij alles en je steeds af te vragen 'Wat zou liefde doen?'. Die laatste komt uit ‘Een Cursus in Wonderen’, helpt mij altijd. Ongetwijfeld weet jij dat ook hoor. Wilde het nog even delen. Misschien om je een hart onder de riem te steken en de wens uit te spreken dat je je thuis voelt in deze wereld, want ik loop er ook in rond en vele anderen zoals wij.

En mijn jutbus site, nog niet helemaal af: jutbus.nl

Trouwens mijn relatie is vorige week beëindigd na een maand of veertien. In dit soort tijden, overlijden van mijn vader, worden sommige dingen ineens heel duidelijk.

Het is een lieve man, we hadden het echt fijn, maar het is niet 'mijn man'.

 Tot gauw.. (of niet, no pressure hoor, alle tijd)

Nicole.

 ...en sinds ik mijn afwijken van de norm begrijp.., sta ik mezelf ook toe om zonder schaamte al mijn drukke gedachten en p.s’en de wereld in te gooien, nou ja, op kleine schaal dan.