Goedemiddag Ineke,
Tja, eerlijk zijn en een open tijdlijn naar de toekomst.
Maakt bij mij even tijd voor veel en voor jou om een verhaal te schrijven. Het is niet erg als het verhaal even verdwijnt in de tekst.
Ik zie je brief vanzelf binnenkomen.
Dank je wel
Met Vriendelijke groet,
Ingrid de Vries-Weij
Lieve Simone,
Wat een goed begin. Om te beginnen met die aanhef. Dat stemde meteen vrolijk en liet mij nadenken over wat ik gepast zou vinden. Ze hadden allemaal gekund wat mij betreft. Door jouw eerste brief heb ik je al een beetje leren kennen, dus ik durf het aan om te beginnen met lieve Simone.
Wat leuk om zomaar een brief te krijgen van iemand die ik niet ken. Of nou ja niet helemaal zomaar, want we hebben ons allebei aangemeld voor Schrijven naar de toekomst. De toekomst. Die is voor mij altijd lastig te grijpen. Ik weet nooit zo goed wat dat precies is. Behalve dat ik denk dat het iets is waarover je kan dagdromen, waar je gedeeltelijk invloed op kan hebben en rationeel gezien: datgene dat nog moet plaatsvinden. Maar toch werd ik getriggerd door een advertentie in ANWB's De Kampioen over dit schrijfproject. Wist je trouwens dat De Kampioen het grootste publiekstijdschrift is van Nederland? Ik ben er lid van, omdat we een auto hebben en geregeld pech. Maar dat terzijde. Wat bijzonder dat ik jou via dit project mag ontmoeten. En wat heb je een mooie eerste brief geschreven. Zoveel waarop ik meteen wilde reageren. Omdat ik nog meer vragen had, of omdat ik het juist een feest van herkenning vond, of omdat ik antwoord wilde geven op je vragen, of dacht: ik ben ook jarig in april! Mijn vriend is iemand van een tweeling en heeft ook een eigen zaak. Of: ik weet hoe het voelt om migraine te hebben, of hoe het is om mensen met dementie te ondersteunen, of iemand in je gezin te hebben met een allergie. Misschien gaan we het nog over deze raakvlakken hebben, maar voor nu denk ik dat je vast ook benieuwd bent naar wie ik ben.
Of heb ik de puzzel nu toch verkeerd gelegd?
Om te beginnen ben ik Mirjam. Mijn achternaam verraadt het al: ik kom inderdaad uit Friesland. Althans, daar ben ik geboren en opgegroeid. Inmiddels woon ik met mijn prille gezin in Zwolle. Daartussen woonde ik in Den Haag, Australië, Groningen, Haarlem (vier maanden) en Amsterdam. Degene met mijn achternaam die jij noemt in je brief ken ik niet. En ik moest even nadenken over de puzzel dat zij, de schoonmoeder van je zus, jonger is dan je zus. Heb ik het dan goed dat je zus een hele jonge man heeft? Of heb ik de puzzel nu toch verkeerd gelegd? Mijn vader draagt die achternaam en is bijna zeventig. Hij heeft ook een groot deel van zijn leven in Lemmer gewoond. Ik heb hem gevraagd of hij haar kent, maar het roept geen herinnering bij hem op. In ieder geval is zij geen directe familie. Mijn vader zegt dat er waarschijnlijk drie naamtakken zijn en dat ze mogelijk uit de tak komt waarin haar vader een achterachterneef is van mijn pake, de vader van mijn papa. Deze tak is vermoedelijk gesplitst in 1700 en volgens mijn vader een afstammeling van Franzis Meindert X. Mijn vader is erg geïnteresseerd in de (familie)geschiedenis. Hij heeft nog wel herinneringen aan een tragische gebeurtenis ergens in de jaren '60 of '70 waarbij de boerderij van een familie in Lemmer met vee en al is afgebrand. Papa denkt dat dit de boerderij van de familie van de schoonmoeder van je zus is. Ken jij dit verhaal ook? Dat moet veel impact hebben gehad.
Ooit een plek waar we met zijn allen het leven vierden en hutje mutje vrolijk op elkaar stonden tijdens grootse concerten en evenementen
En dan het hier en nu: vandaag heb ik mijn tweede coronatest gedaan. De eerste was in oktober 2020 en vandaag moest ik er opnieuw aan geloven. Heb je het al eens ondervonden? Ik vind het een erg surrealistische en onprettige gebeurtenis. Het oplopen van een verkoudheid was tot een jaar geleden iets alledaags waar je vrij weinig mee moest, behalve goed voor jezelf blijven zorgen en zakdoeken kopen. In deze tijd is dat wel anders. Na weken lockdown gaat mijn zoon sinds drie weken voor het eerst naar de opvang. We konden de klok er op gelijk zetten dat hij daar zijn eerste verkoudheid zou oplopen. Zo geschiedde. En wij ontkwamen er thuis ook niet aan. Volgens de regels vroeg ik een coronatest aan en kon ik meteen terecht. Op de fiets naar de IJsselhallen. Ooit een plek waar we met zijn allen het leven vierden en hutje mutje vrolijk op elkaar stonden tijdens grootse concerten en evenementen. Nu een plek waar mensen op anderhalve meter afstand van elkaar rondlopen in beschermende kleding, mondkapjes dragen en waar wattenstaafjes veel te diep in neusholtes verdwijnen. Het contrast kon niet groter. Gelukkig was de uitslag negatief en hebben we hier thuis de reguliere verkoudheid van voor maart 2020 te pakken. Het huidige bestaan biedt ruimte genoeg om het rustig uit te zieken.
En hoe is het om al zo lang moeder te zijn?
Ik werk nu bijna een jaar vanuit huis. Met een onderbreking van vier maanden. Want in juni 2020 werd onze zoon geboren. Wat een gebeurtenis. En ik weet niet beter dan hoe het is om moeder te worden en te zijn in tijden van corona. De 'rust', het kleine bestaan en de traagheid van deze periode zijn een zegen bij het wennen aan zo'n grote verandering in het leven. De 'rust' zet ik tussen aanhalingstekens omdat het leven in deze coronaperiode ergens ook heel onrustig is, want je moet over veel nieuwe dingen nadenken, zoals afstand houden van mensen die je het liefst dichtbij je hebt. Daarnaast zijn de aanhalingstekens ook van toepassing op het prille moederschap en het leven met een kersverse baby, want dat brengt best wat reuring met zich mee. Herken je dat ook van 21 jaar geleden? Toen je voor het eerst moeder werd? Heb je nog veel herinneringen aan het voor het eerst moeder worden? En hoe is het om al zo lang moeder te zijn? En om moeder te zijn van een tweeling? Dat lijkt mij een heel mooie gebeurtenis. Ik wen ondertussen wat aan dit nieuwe, en gedeeltelijk tijdelijke, bestaan. Zowel het moeder zijn als het leven en werken in deze bizarre tijd. Ik werk als communicatieadviseur in Overijssel. Wij bieden ondersteuning aan mensen met een psychische kwetsbaarheid. Mensen die moeite hebben met het alledaagse bestaan. En deze tijd draagt daar meestal niet aan bij. Ik zit als communicatieadviseur in ons coronacrisisteam en ondersteun de organisatie bij het vertalen van de landelijke maatregelen naar onze organisatie. Inmiddels heb ik vanuit mijn rol al 59 corona-updates verstuurd. Ik hoop dat we de honderd niet gaan halen en dit jaar het coronacrisisteam weer kunnen opheffen.
Uit jouw brief maak ik op dat jij ook op sommige vlakken moet meebewegen in deze rare tijd. Ik snap goed dat je voorzichtig bent met het oog op je medemens. En verdrietig om te horen dat je twee mensen uit je nabije omgeving hebt verloren door dit virus.
Inmiddels is mijn eerste brief aan jou ook best al lang en dan heb ik zoveel nog niet gevraagd of verteld. Dat komt vast nog. Ik kijk in ieder geval uit naar je ps: de verhalen over je hond. Dan zal ik in een volgende brief eens vertellen over onze rode kater Fred. Voor nu een fijne avond, een mooi weekend en een goede week!
Liefs,
Mirjam
Ha die Meinmein,
We zijn goed op stoom! Je hebt op heel wat knopjes gedrukt dus ik ga zonder verdere inleiding meteen even wat gedachtenspinsels met je delen.
Over vegan gesproken. Ik heb gisteren voor het eerst in mijn leven compleet vegan gekookt. Een veganistische vriendin kwam met haar man eten en ik wilde nu echt eens een keer voor haar koken, ook al is zij daar zelf behoorlijk relaxt in en eet ze wat de pot schaft. Maar ik wilde dit echt graag voor haar doen. Een eerdere poging was gruwelijk mislukt, en ook nu had ik in eerste instantie een leuk menu bedacht, maar kwam ik er pas heel laat achter dat vis niet echt vegan is... hahaha, echt. Ik heb die dierlijke producten zó in mijn systeem zitten, zo onbewust, dat het echt een uitdaging was om compleet vegan iets lekkers te verzinnen. Maar met wat hulp van een nogal culinair onderlegde vriendin en Ottolenghi heb ik werkelijk iets moois op tafel gezet. Zelf een frambozentaartje met harde bodem en slagroom is vegan gelukt!
Denk je dat we terug kunnen naar die mate van vleesconsumptie dat het weer echt een traktatie is? Kan de geest weer terug in de fles?
En natuurlijk ging het aan tafel over de bio-industrie, en over die uitspraak van de rechter dat een poster waarop feitelijk staat dat met zuivel dierenleed gemoeid is (want kalf wordt van moeder gescheiden bijvoorbeeld) verboden is. Waarom kan een kalf niet bij de moeder blijven? En dat wij niet alle moedermelk stelen van het kalf, maar het met hem delen? Is dat dan geen optie? Ik zou niet zonder kaas en roomboter willen. En ook niet zonder een lekker stuk biefstuk of stoofpotje op z'n tijd. In die zin snap ik je helemaal. Het is een traktatie. Maar zorg er dan wel voor dat de koe een goed leven heeft gehad, en steek niet ondoordacht een hamburger van de McDonalds in je mond. We zijn zo ontzettend doorgeslagen in onze consumptie en productie van voedsel. Maar denk je dat we terug kunnen naar die mate van vleesconsumptie dat het weer echt een traktatie is? Kan de geest weer terug in de fles?
Diverse collega's vertelden me afgelopen week dat ze deze vakantie weer als vanouds een stedentripje van een paar dagen of een skivakantie hebben gedaan. Tja, ik vind dat eigenlijk onbegrijpelijk....
En het ging ook over de vraag of de interrail-vakantie die mijn vrienden deze zomer met hun zoons hadden gedaan, nu echt zoveel milieuvriendelijker is geweest dan wanneer ze een vliegvakantie hadden gedaan. Want treinen = kolen en treinstel half leeg, etc. etc. Ze kwamen er niet uit. Diverse collega's vertelden me afgelopen week dat ze deze vakantie weer als vanouds een stedentripje van een paar dagen of een skivakantie hebben gedaan. Tja, ik vind dat eigenlijk onbegrijpelijk, maar ja, ook hiervoor geldt dat het een enorm genot is om je te kunnen verplaatsen naar andere oorden en je onder te dompelen in een andere cultuur, dat je even een ander leven kan leiden. En het vergt wel een soort calvinistische discipline om dat jezelf te beperken, terwijl iedereen om je heen wel gaat en geniet. Mag je dat wel van jezelf en de ander verwachten?
En daar komt nog iets anders bij; dat coronavirus kan zich zo lekker verspreiden omdat we massaal over de wereld reizen! Net als dat de trekvogels die vogelgriep makkelijk verspreiden. Maar we zouden nog in de middeleeuwen zitten als we niet op ontdekkingsreis waren gegaan, en ja, daarmee allerlei ziektes hebben overgebracht naar inheemse stammen en dieren. Collateral damage? Weegt dat op tegen de voorspoed die het ons brengt? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat een stedentripje of skivakantie weinig van doen heeft met een ontdekkingsreis.
Ik heb met mijn neefje wel eens een gedachte-experiment gedaan. Ik stelde dat iedereen bij de geboorte drie vliegtickets zou krijgen. Dat vond David (tien jaar) wat weinig. Hij onderhandelde tot vijf tickets. Oké. Maar dan wel echt voor iedereen op de hele wereld hè? Dus ook de arme mensen uit de sloppenwijken in India, Zimbabwe of Venezuela, en echt alle Chinezen. Ja, iedereen vijf tickets. Mochten ze ook verkocht worden? Zoals de emissierechten. Nee, zei hij, want het doel was toch om de milieuvervuiling tegen te gaan?! Spijker op z'n kop! Die jongen van tien snapt het. Dus hoezo hebben we verhandelbare emissierechten? Deze gedachte kunnen we natuurlijk ook doortrekken naar voedselproductie en vleesconsumptie.
Hoe ik de toekomst zie? Ik vrees met grote vrezen
Hoe ik de toekomst zie? Ik vrees met grote vrezen. De afgelopen decennia is er een enorme welvaart gekomen, maar die is ongelijk verdeeld. En nu we wel een paar stappen terug móeten (alleen al vanwege het klimaat en corona), ontstaat er enorme druk op die ongelijkheid. Dat betekent protesten en opstanden, onrust en als we pech hebben oorlog. En dan zijn er een paar van die gekkies aan de macht, die ik persoonlijk niet vertrouw met al dat wapenarsenaal. Social media gooit voortdurend olie op het vuur en voilà, een levensgevaarlijk cocktail voor vrede, welzijn en natuur. Dus op wereldlijke schaal zie ik het allemaal behoorlijk somber in. Maar als ik dan nadenk over de vraag waar ik zelf sta in 2027, dan is dat allemaal totaal niet in beeld. Dan bedenk ik me dat ik ergens woon op het platteland, dat ik bijna alleen nog maar digitaal thuiswerk, dat ik misschien mijn eigen kippen hou voor eieren en een moestuin onderhoud. Dat zelfvoorzienende, al betwijfel ik of ik daar het talent voor heb. Maar er is geen oproer of armoede in beeld. Best raar toch? Dat ik dat in mijn eigen leven niet kan voorstellen, terwijl ik het in algemene zin wel denkbaar acht.
Werknemers zijn wegwerpmateriaal geworden. Het is over en weer keihard
Een ander aspect waar ik gisteren mee rondliep: vroeger was er een duurzame relatie tussen werkgever en werknemer. Ik zeg niet dat vroeger alles beter was, zeker niet, maar dat idee van die duurzame relatie triggerde iets bij me. Ik woon in een straatje van arbeidershuisjes, ooit gebouwd door een timmerbedrijf voor zijn werknemers. En waarschijnlijk werkten de bewoners daar hun hele carrière. Dat is ook in de afgelopen twintig jaar in rap tempo losgelaten. Werknemers zijn wegwerpmateriaal geworden. Het is over en weer keihard. 'Voor jou tien anderen', afhankelijk van de economie is het voordeel van de een of de ander. Maar samen aan iets werken wat de moeite waard is, iets opbouwen en doorgeven aan een volgende generatie, enige mate van loyaliteit... dat gebeurt toch niet meer? Ik vind dat we ook daarin zijn doorgeslagen. Herken je dat?
Anyway, tijd om de pen weer aan jou over te geven. Ik ga nog wat langer filosoferen over mijn leven in 2027.
Groetjes,
Sanne
Zo, Sanne, daar ben ik weer. Niet zo vroeg als jij, maar die tijd heb ik ook gehad.
Toen wij nog aan het werk waren, waren we heel vroeg op. JJ werkte in Vlaardingen. Toen we net getrouwd waren, vertrok hij rond acht uur die kant op om dan om half negen te kunnen beginnen (behalve die ene keer dat ik hem voor dag en dauw de deur uitzette, grijns, omdat we in de war waren - ik met name, maar hij deed gehoorzaam mee - en hij er op het metrostation achter kwam dat er nog niet eens metro’s reden, zo vroeg was het). Dat werd steeds vroeger, z’n vertrektijd bedoel ik, in eerste instantie met kwartiertjes tegelijk, maar tegen de tijd dat we stopten vertrok hij om half zes ofzo om de files voor te zijn. Dan ging hij 's middags rond half vier weer naar huis en was hij ook dan de files voor. Ik heb heel lang zijn goede voorbeeld gevolgd, het was heerlijk om op kantoor een paar uur ongestoord te kunnen werken voor alle lastposten binnen kwamen.
Ik zag leeuwen en beren op onze weg, zoals overlijden kort na pensionering en dan niet samen nog even rustig aan kunnen doen
Hij had zoveel vrije dagen over dat hij bijna een half jaar voor z’n officiële afscheid kon stoppen. Ik ben hem na twee maanden gevolgd, nadat we goed hadden gekeken of we dat financieel zouden redden, want dat betekende dat ik een maand of acht geen inkomsten had. Wat we belangrijker vonden en wat dus zwaarder woog was dat JJ het heel moeilijk vond, niet meer werken. En ik, tja, ik had het niet voor niets over op de loer liggende sipjes (dipjes komt in de buurt van depressies en daar doe ik niet aan mee 😜, beter gezegd: ik heb mensen gezien in een depressie en daar wil ik mijn sombere buien niet mee vergelijken). Ik zag leeuwen en beren op onze weg, zoals overlijden kort na pensionering en dan niet samen nog even rustig aan kunnen doen. Daar kwam nog bij dat ik eigenlijk een soort van hekel had aan mijn werk. Dus in dat opzicht was het een pluspuntje, eerder stoppen.
Nou, dat hebben we financieel overleefd dus en ook in alle andere opzichten, anders zouden wij nu onze geweldige briefwisseling niet hebben. Warrig verhaal en niet echt een antwoord op je opmerking over denken over de toekomst. Waarom ik erover begon schiet me nu weer te binnen, hahaha, dat was vanwege jouw matineuze e-mail: wij hebben er toen we ons werk hadden neergelegd jaren over gedaan om op een beetje een 'normale' tijd ons bed uit te komen. Met name het eerste jaar waren we echt achterlijk vroeg. En nu, vooral als ik echt veel wakker ben 's nachts, val ik tegen de ochtend als een blok in slaap om dan vervolgens rond kwart over acht of nog later wakker te schrikken. En stom, maar dat voelt nog steeds als tijdverspilling.
Ik vraag me af hoe dit terugleest... ik denk dat ik dat maar niet doe.
Ik mis het achterlijke drie zoenen op de kaak van betrekkelijk vreemde mensen planten absoluut niet
De toekomst dan. Zoals je al terecht opmerkte, ben ik daar niet zo mee bezig als jij. Maar dat wil inderdaad niet zeggen dat ik er helemaal niet mee bezig ben. Ik denk dat we nooit meer echt van corona afkomen, eerlijk gezegd. Ik denk ook dat de boel zich wel een beetje zal 'normaliseren' en hoop oprecht dat het een kwestie wordt van elk jaar een prikkie halen en misschien wat zaken anders aanpakken. Ik mis het achterlijke drie zoenen op de kaak van betrekkelijk vreemde mensen planten bijvoorbeeld absoluut niet. Maar er zijn ook mensen die ik graag met enige regelmaat warm omhels.
Dat er iets ingrijpenders moet veranderen denk ik ook. Iets met de bio-industrie en legbatterijen en zulk soort bronnen van zorg voor de volksgezondheid. Ik heb geen idee hoe je dat aan zou moeten pakken. Een van mijn schoondochters is aardig radicaal in dat opzicht, is via vegetarisch ongeveer volslagen veganist geworden en heeft overal een heel uitgesproken mening over. Ik snap haar tot op zekere hoogte, maar vind haar tegelijkertijd knetterhard. Te hard, want ze heeft absoluut geen oog voor mensen van onze generatie (die van mij en mijn leeftijdgenoten) die op een heel andere manier opgegroeid zijn.
Als er dan alsmaar geroeptoeterd wordt dat onze generatie het helemaal verkeerd doet, in plaats van begrip te hebben en samen naar oplossingen te zoeken, gebeurt er helemaal niks
Mijn ouders konden zich bijvoorbeeld pas later een stukje vlees enzo veroorloven en dan ga je dat zien als een traktatie. Net als de schijf van vijf in eerste instantie iets onbereikbaars was en toen ineens binnen handbereik lag. Ik bedoel niet dat ik er zo over denk, maar het heeft me wel beïnvloed. En ik vind vegetarisch eten geen enkel probleem, maar een stukje vlees op z’n tijd vind ik ook heel lekker. Snap je m’n dilemma? Ik denk dat die mindset moet veranderen, maar dat heeft tijd nodig die er eigenlijk niet is. Als er dan alsmaar geroeptoeterd wordt dat onze generatie het helemaal verkeerd doet, in plaats van begrip te hebben en samen naar oplossingen te zoeken, gebeurt er helemaal niks.
Ik hoop dat er een regering komt die meer doet dan Kamervragen stellen
Maar dat is slechts één aspect van de toekomst. Ik hoop dat er een regering komt die meer doet dan Kamervragen stellen. Ik hoop dat de aarde leefbaar wordt voor toekomstige generaties, dus dat er ook gewerkt wordt aan klimaat bijvoorbeeld. Voor mezelf: ik hoop dat – stom maar het speelt wel door m’n hoofd – ik ouder word dan mijn ouders, die allebei 74 zijn geworden. Ik doe er altijd heel luchtig over, maar toch… Ik zeg altijd dat ik om al m'n boeken te kunnen lezen in goede geestelijke gezondheid en met nog functionerende ogen minstens 120 moet worden. Op de een of andere manier betwijfel ik of dat een reële gedachte is, haha. Maar ik zou toch wel graag nog een poosje hier rondhobbelen en leuke dingen doen, zoals een schrijfworkshop en e-mails uitwisselen met ene Sanne.
Dit zijn de eerste paar dingen die daarover (= de toekomst) in me opkomen. Ongetwijfeld is er meer, als ik er wat beter over nadenk. Maar ik wacht eerst eens even jouw verhaal af.
Schattig, trouwens, dat ‘vooruit huilen’. Over huilen kan ik ook nog wel wat kwijt, maar ik krijg nu koffie van JJ en ik moet zo langzamerhand heel nodig plassen!
Fijn weekend, Sanne!
Meinmein
Zo, Sanne daar ben ik weer, vers onder de douche vandaan. Ruik je het?
Gekkigheid… Ik was net, terwijl ik wachtte tot de douche beschikbaar was, al begonnen op de pc met de bedoeling na het douchen verder te gaan op m’n iPad, maar de indeling was zo gek dat ik de hele boel maar gewist heb.
Ik hoop dat mensen niet te lang wachten met naar elkaar te gaan luisteren
Over de toekomst dan: ik had het er vandaag even met m’n zussie over, over klimaat, bio-industrie en zo en vlees eten, en wij waren het er eigenlijk over eens dat er wel beweging in zit. Je hebt natuurlijk de starre ontkenners en de fanatieke vernieuwers, maar er zit een grote groep tussen die er wel degelijk over nadenkt. Ik vind wel dat dat hoop geeft voor de toekomst, al realiseer ik me terdege dat er meer nodig is dan 'erover nadenken'. Maar het is een begin. Hopelijk een goed begin dat tot mooie initiatieven leidt. Ik hoop dat mensen niet te lang wachten met naar elkaar te gaan luisteren. Want wat jij schreef over melkconsumptie klinkt zo logisch! Probeer er op die manier uit te komen in plaats van melkdrinkers 'aan het kruis te nagelen'.
Gisteren waren we bij de reumatoloog voor mijn man en die dokter vroeg dus aan hem of hij wel genoeg melk drink, voor de kalk. Ik bedoel maar. En het was echt geen oude knar, die arts. Ik gebruik met alle liefde amandelmelk voor mijn overnight oats, maar het gros van mijn generatie is echt grootgegroeid met de schijf van vijf. Dus: stapje voor stapje, niet te snel, maar zeker niet te langzaam! Bewustwording is het sleutelwoord.
....zolang iets binnen iemands comfortzone valt, vinden mensen alles best, maar oh wee als het moeite kost of als ze er iets voor moeten doen of juist laten, dan is Leiden in last
Dat vliegen, tja. Mijn man heeft – in wisselende bewoordingen – als opmerking bij een heleboel vraagstukken: zolang iets binnen iemands comfortzone valt, vinden mensen alles best, maar o wee als het moeite kost of als ze er iets voor moeten doen of juist laten, dan is Leiden in last. Ik kan die uitspraak soms niet meer horen, maar het klopt wel. Ik denk bijvoorbeeld ook dat vliegreizen beperkt moeten worden – tot ik naar mijn kind in Amerika wil, dan stap ik zonder enige schroom (nou ja, ik heb wel bedenkingen, maar die hebben niks te maken met het milieu) in een vliegtuig en als ze me morgen een ticket aanbieden, ga ik weer. Ja, zegt 'men' dan, maar dat ligt anders. Dat kan wel zo zijn, maar dat is natuurlijk typisch zo’n geval dat het in mijn straatje past.
Ik hoop echt dat er iets gebeurt en dan voor het te laat is. En, zoals ik al eerder schreef, voornamelijk voor de mensen die na ons komen, want voor mij zal de toekomst geen decennia meer duren, vrees ik. Pfft, ik krijg het er benauwd van, alleen al van het opschrijven van die vorige zin!
De opmerking die je maakte over de verhouding tussen werkgevers en werknemers…. Ik ben het helemaal met je eens. Mijn man, daar duikt hij alweer op 😂, heeft zijn hele leven gewerkt voor hetzelfde bedrijf. Het bestaat dus nog wel. Al geloof ik dat zijn loyaliteit groter was dan die van zijn werkgever(s). Ik geloof wel dat ze er daar van overtuigd waren dat je met elkaar het bedrijf bent!
Ik kon me er zo over opwinden dat ze neerkeken op mensen die een lagere functie hadden
Waar ik werkte daarentegen… Ik kon me er zo over opwinden dat ze neerkeken op mensen die een lagere functie hadden. Ik kon ze er niet van overtuigen dat ze iedereen nodig hadden om een succesvol bedrijf te zijn. Mens, wat een frustratie! De hoogmoed van sommige mensen. In dit geval dus hele rechtschapen mannen, als je begrijpt wat ik bedoel. Discriminatie met de Bijbel in de hand.
Ik stop ermee, dit is niet goed voor een gepensioneerde ouwe taart. Grijns, ik kreeg van dochter Kim voor mijn 70ste verjaardag een pot met bakmix en op het etiket stond 'ouwe taart'. Ik heb hem gisteren gebakken en hij is heerlijk!
Dag!
Meinmein
Lieve Isis,
Wat een prachtige eerste zin: ‘Terwijl je me schreef, was ik al aan het vertragen.’ Het verhaal over het leven dat je de afgelopen maanden leidde, lijkt niet echt op vertragen, maar meer op altijd ‘aan’ staan. Geen pauzeknop hebben. Het lijkt ook op een leven in transitie: alleenstaande ouder met drie kinderen, waarvan de jongste anderhalf jaar...
Transitie kost veel energie en is intens. En dan nog eens een toename van intensiteit door de corona: in iedere minuut hoe je het beschrijft, voel ik hoe je een heel aantal taken waarin je anders ondersteund werd door anderen, vaak professionals, zelf op je moest nemen. Alsof je niet een aantal touwtjes in handen had, maar even zovele enorme kabels, nauwelijks vast te houden. Respect!
Toch denk ik het te herkennen, dat vertragen, het langzamer worden. Waar je eerder veel verschillende dingen als het ware tegelijkertijd kon doen, al dan niet met hulp van anderen, diensten en technologie, ben je nu bezig met waar je mee bezig bent. In je huis, elke dag opnieuw, en omdat je de dingen herhaaldelijk doet, omdat je steeds op dezelfde plek bent, zie je de ruimte voor verbetering daar. Een andere indeling in ruimte of tijd. Mijn dochter heeft de woonkamer veranderd, zodat beide kinderen (negen en zeven jaar) hun schoolwerk onder haar toezicht kunnen doen, en er is een indeling in tijd bedacht.
Ongetwijfeld ben je zelf ook gegroeid - groeien doet soms pijn, zodat je nu je ziekgemeld hebt.
Alles wat je aandacht geeft, wordt mooier, schrijf je. Het wordt mooier, schrijf je, je kinderen, je huis, jullie vieren samen. Dat is zeker waar en het is geweldig dat je dat kunt ervaren en schrijven. Ik ken de uitdrukking ook zo: alles wat je aandacht geeft, groeit. Ongetwijfeld ben je zelf ook gegroeid - groeien doet soms pijn, zodat je nu je ziekgemeld hebt. Tijd voor aandacht voor jezelf, zoals je aandacht gaf aan je kinderen, je studenten, je colleges, je boodschappen.
Alles wordt mooier. Voor mij is mooier tegelijkertijd ook simpeler, lichter. Mijn levensvraag is deze maanden geworden: wat mag mee naar mijn toekomst? Ik heb voor het eerst in vier jaren mijn vloer in de olie gezet, mijn tafel met groene zeep geboend, het balkon geschrobd, 538 boeken opgeruimd, kleding gesorteerd, veel, heel veel papieren weggegooid. Het wordt mooier. En simpeler. Ik neem meer tijd voor wat ik aan het doen ben, zwem af en toe in die tijdruimte. Ik merkte de afgelopen tijd pas hoe ik decennialang gejaagd heb geleefd. Altijd alert was. En eerlijk gezegd, ook die werkzame jaren in combinatie met een gezin - ook zes jaren als alleenstaande ouder - was een heel goede tijd, veel geleerd, veel gedaan, veel ontwikkeld, vooral door goed op te letten wat anderen deden en van me verwachtten. Het heeft me veel gebracht, maar ik ben zo dankbaar dat er nu tijd is om meer met mezelf en vanuit mijzelf te leven.
Ik merkte de afgelopen tijd pas hoe ik decennialang gejaagd heb geleefd.
In de afgelopen weken had ik een fysieke (niet online) 24-uursessie, waarin ik de leiding had om een intensieve klus te klaren. Ik merkte dat mijn energielevel meteen steeg, dat ik uitgedaagd werd doordat ik moest performen, iets in goede banen moest leiden. Ik realiseerde me daar dat mijn energieniveau in de weken daarvoor veel lager was geworden, de vertraging dus. Het contact met anderen stimuleert, verhoogt mijn prestatie, mijn energie. In het algemeen gezegd: het in contact zijn met anderen maakt kennelijk dat het meer zin krijgt wat je doet.
Fijn dat je met een club vrienden dagelijks contact had om na te gaan hoe het met jullie ging, dat is een steun. Dat dagelijkse contact heb ik met mijn dochters en met vriendinnen, wat minder frequent met meer vrienden.
Voor mij betekent het, dat ik in de post-coronatijd gevoelig wil worden voor de balans tussen naar binnen keren, het mooier maken, en het naar buiten gericht zijn.
Ten slotte: je haalt de oorlog aan en Etty Hillesum. Af en toe heb ik ook gedacht aan de oorlog, hoe persoonlijke vrijheid met salamitactiek ingeperkt kan worden. Hoe mensen op zichzelf teruggeworpen worden. Etty Hillesum creëerde in die beperking een enorme vrijheid voor zichzelf. Wonderbaarlijk!
Lieve Isis, ik wens je een goede nacht toe en een gezonde slaap!
Annette
Hallo Gera,
Ik vond het leuk weer een brief van je te ontvangen! Via de mail ditmaal. Grappig hoe ik dan toch de brievenbus in de gaten heb gehouden. Ik heb wel een leuk contact met de postbode, na zoveel jaar 'ken' je elkaar, en we grappen altijd over leuke post. Dus ditmaal zal ik je weer een fysieke brief sturen.
Ik noemde in mijn vorige brief ook dat ik je een kaart wilde sturen. Ik moest daarvoor wel op pad en ik wilde het nieuwe winkelen ook wel ervaren. Gisteren heb ik voor het eerst via een afspraak boodschappen gedaan bij de Bruna. De avond tevoren net voor sluitingstijd het telefoonnummer ontdekt waarop ik een afspraak kon inplannen, ik had geluk dat ik de volgende dag al op vroeg terecht kon. Toen ontstond het dilemma van wel/niet gaan, omdat er inmiddels vanwege de storm een code geel was afgekondigd. Voorheen zou ik niet gegaan zijn, het kon immers later zo weer, nu had ik alleen deze tien minuten. Met een boodschappenbriefje in de hand om maar zo efficiënt mogelijk die tien minuten te benutten, toch naar de Bruna. Het personeel had er weinig plezier in, dat viel me wat rauw op het dak. Ik stel me dan zo voor dat je blij bent weer te kunnen werken, mensen te kunnen helpen en samen lol te hebben in de rare tijd. Maar hier lukte dat niet goed, ze waren wat afwerend in het helpen en meer met elkaar bezig dan met de klanten. Het is echt voor iedereen zoeken en wennen, dat zie ik. Maar wat heb ik inmiddels behoefte aan vriendelijkheid! Merk jij het ook, mensen om je heen die veel eerder gefrustreerd reageren? Ik krijg er veel over me heen deze week. Ik hoop op zon en weer naar buiten kunnen, dat zal goed doen.
Het vraagt veel van mijn geduld
Mijn praktijk is inderdaad weer open. Het is fijn te kunnen werken, al loopt het niet storm. Ik was aan het opbouwen en moet eigenlijk weer van voren af aan starten. Vanuit de beroepsvereniging is het nu verplicht met (medisch)mondmasker te werken, waar het voorheen wat ruimer was. Ik droeg dan een masker als ik behandelde, maar op het moment dat we aan tafel zaten en in gesprek waren droeg ik het niet. Het gaf mij een meer menselijk gevoel, elkaar ook even echt in het gezicht te kunnen kijken. En anderhalve meter afstand en ventilatie maakten het aanvaardbaar. De verplichting van het mondmasker nu was voor een van mijn klanten reden om niet te komen. Ze was fel tegen het dragen van een mondkapje. Dat drukte me wel met de neus op het feit hoe strijdbaar mensen kunnen zijn, hoe snel en fel ze zich tegenover je plaatsen. Het vraagt veel van mijn geduld en bij momenten is het niet gemakkelijk.
Als ik denk aan de wereld over zeven jaar dan hoop ik dat de verdraagzaamheid weer terug is. We zijn met velen, we zijn ontzettend divers, en ik denk dat we allemaal eigenlijk behoefte hebben aan hetzelfde: een leven in relatieve gezondheid, rijkdom en vrede. Om me heen, ook in mijn eigen familie, lijken verschillen meer en meer uitvergroot te worden. Voor sommigen zijn de regels ‘heilig’, waar ikzelf zo graag het leven als uitgangspunt zou willen nemen. En dat botst wel eens, met name in mezelf. Wij ontvangen bijvoorbeeld beide studerende dochters tegelijk. Mijn moeder omarmt dit terwijl mijn vader zeer strikt is in het hanteren van de één persoons regeling. Het voelt soms zo knellend, je wilt iedereen ter wille zijn, maar ik kan mezelf er niet meer helemaal in kwijt.
Was leuk te lezen hoe jouw zonen de avondklok naar hun hand weten te zetten. En dat jullie ze daarna lekker verwennen thuis en wat goedbedoelde adviezen toe bedelen. Onze studenten willen het vooral ook lekker zelf uitzoeken. Dat levert wel mooie gesprekken op, nu over de verkiezingen en hoe je aankijkt tegen de wereld en wie daar dan het beste antwoord op heeft. Ik merk aan hen niet de zwaarte die ik zelf wel heb als ik aan de lange termijn denk en alle grote thema’s die daarin nu een rol spelen. Zij hebben hun blik veel meer gericht op de korte termijn, de vrijheid van het studentenleven, het afschaffen van het leenstelsel etc. Daar ligt denk ik ook een grote kracht, Voor sommigen zijn de regels ‘heilig’ , ze laten zich in elk geval niet lam leggen en hebben wel hoop voor hun toekomst. Het is gelukkig een heel creatieve en levenslustige generatie!
......de relatie tussen stress en onze afweer is wel duidelijk
We hadden het ook over de integratie van oost en west in de gezondheidszorg. En jij noemde dat je veel wetenschappelijk bewijs tegenkwam voor shiatsu, ik hoor heel graag van je waar jij dit vindt! Doordat de tegenstellingen tijdens de lockdown zo groot waren ten aanzien van wie wel en niet mocht werken, is er wel een debat op gang gekomen. Steeds meer reguliere zorgverleners spreken zich uit voor integratie van oost en west, vaak ook omdat ze in hun eigen leven zoveel baat hebben bij bijvoorbeeld yoga of mindfulness. Er zijn nu erg veel stressgerelateerde klachten en de relatie tussen stress en onze afweer is wel duidelijk, dus er is veel bereidheid daar ‘iets’ aan te doen en dat brengt het complementaire veld meer en meer in beeld. En 'we' laten ook veel meer van ons horen, bij monde van de beroepsverenigingen en petities etc.
Je vroeg me hoe ik aankijk tegen het slaan van de brug tussen beide werelden. Een van de dingen die op mijn pad is gekomen is het contact met een collega, die acupuncturist is. Komende week gaan we weer in gesprek om onze plannen voor integrale zorg voor vrouwen hier in Zwolle verder uit te werken. We ontdekken steeds meer namen van reguliere artsen die we hierin kunnen betrekken, dat is hoopgevend. Wat leuk trouwens dat jij wel een shiatsu-behandeling wilt gaan ervaren! Openheid en nieuwsgierigheid naar alle opties gaat ons denk ik echt verder brengen. Mijn eigen wetenschappelijke achtergrond gaat ook weer kriebelen, ik zou wel onderzoek willen doen naar dit vraagstuk van integrale zorg. Wie weet wat hier voor moois uit gaat komen!
Hoe houd je contact en hoe blijf je ook voelen dat je bij elkaar betrokken bent?
Heb jij inmiddels je draai gevonden in het nieuwe werken en de nieuwe uitdagingen voor jouw werk? Het lijkt me bijzonder om voornamelijk digitaal leiding te moeten geven. Hoe ga je om met het wegvallen alle non-verbale input en van de spontane momenten tussendoor? Hoe houd je contact en hoe blijf je ook voelen dat je bij elkaar betrokken bent? Je noemt het verrijkend en ook confronterend, waar loop jij tegen aan? Ik zie aan mijn man dat het niet meevalt, dat er wel gewenning ontstaat maar dat de menselijke maat (lees gezelligheid, je gezien voelen, erbij horen) toch wel magertjes is geworden. Ondanks de initiatieven van een pub-quiz etc. Laatst ontving hij van zijn werkgever via de post een pakket met “je bent soeper”, waar twee zakjes heerlijke soep in zaten. Dat zijn geintjes die ik wel heel erg kan waarderen.
Brengt je deelname aan heelnederlandwerkt.nl nog mooie ervaringen met zich mee? Dat doet corona ook hè, je blik verruimen, meer genieten van wat voorheen zo vanzelfsprekend leek, kijken hoe je kan bijdragen aan een mooie samenleving. Leuk om er zo ook schrijvend met jou over na te denken. Te weten dat ergens anders in Nederland de vragen hetzelfde zijn en het zoeken naar wegen ook gewoon doorgaat. Dat geeft ook wel troost en plezier!
Voor nu een hartelijke groet,
Lies
Beste Rob,
Op de radio zingt iemand, niet zo mooi vind ik. Le spectre de la Rose, van Berlioz. Dat vind ik mooi passen bij de aquarel van de rozen, je stuurde zo’n mooie kaart. Nu heb ik al drie keer het woord ‘mooi’ gebruikt, dat is ook niet helemaal goed, toe maar.
Vanmorgen hoorde ik het nieuws, over hoe de toekomst eruit gaat zien. Het kennisinstituut voor mobiliteitsbeleid doet onderzoek. Minder openbaar vervoer, thuis vergaderen, etcetera. In het kader van Schrijven naar de Toekomst sprak me dat aan en ik luisterde echt beter. Maar toch is het allemaal niet meer van toepassing op mij. Och, je loopt en mag wel af en toe in de autozit.
Leuk die verhalen over die kunstenaars. Max Beckman heb ik gezien in het van Gogh Museum, mede geregeld door Marilien. Zij werkte toen in het museum, haar eerste tentoonstelling was een leuke tijd toen.
Vroeger schreven mijn man en ik, toen we nog verliefd waren, elkaar elke dag een brief
Inmiddels is het 22 juli geworden, er kwam gisteren vanalles tussen, moest toen deze brief laten liggen. Jammer dat de vakantie naar Bergen niet doorgaat. Amsterdam ontvluchten lijkt me wel aantrekkelijk, maar misschien is het er nu niet meer zo druk, of trekt iedereen zo langzamerhand zich nergens meer iets van aan? Heb jij er geen moeite mee met al die mensen die zo langs de Ceintuurbaan lopen? Ze hebben dan allemaal misschien wel verhalen, maar is dat dan wel interessant?
Ik merk dat ik het lastig vind om mijn verhalen te vertellen. Vroeger schreven mijn man en ik, toen we nog verliefd waren, elkaar elke dag een brief. Hij kon heel mooi schrijven. Tot mijn schrik heeft mijn vader, die het niet vertrouwde, stiekem die brieven gelezen. Waar natuurlijk vanalles in stond wat hij helemaal niet mocht weten! Heel naar was dat, dat heeft mij geremd om dingen op te schrijven. Maar dat is nu ongeveer 70 jaar geleden, dus het moet maar klaar zijn, vind je ook niet? Ik verwacht te veel van mezelf en dat is nu ook niet nodig.
Tot de volgende keer, met veel groeten van Elly
Lieve Irina,
Het woordje 'lieve' gebruik ik niet per ongeluk. Een aantal jaren geleden volgde ik een cursus in Italië en de 'Professore' die de lessen gaf zei aan het begin van iedere les tegen ons: "lieve mensen, welkom op deze zaterdagmiddag. Wat fijn dat jullie er zijn en 'vi voglio bene, per principio'!" oftewel 'Ik hou van jullie uit principe!'. Vanwege het principe dat we meedoen, dat we kozen om daar te zijn en samen hetzelfde te doen. Daarom kies ik ook voor 'Lieve Irina', omdat je meedoet, omdat wij samen iets gaan doen waarvan we niet weten wat het ons gaat brengen. Met liefde gaat dat makkelijker dan met afstand.
Daarom kies ik ook voor 'Lieve Irina', omdat je meedoet, omdat wij samen iets gaan doen waarvan we niet weten wat het ons gaat brengen.
En dan nu om echt te beginnen,
Dag lieve Irina, hallo. Hoe gaat het met je?
Wat ben je aan het doen vandaag? En hoe voel je je? Hou je het leven in de lockdown en met de avondklok nog vol?
Ik heb vandaag met mijn vrouw, twee dochters en de hond een lange wandeling gemaakt. We zijn naar een berg in de buurt gereden, de Montagne de Lure, en tot onze grote verbazing lag daar nog sneeuw, zelfs ver onder de top. De berg is 1860 meter hoog en een iets kleinere versie van de Mont Ventoux. Wij liepen op ongeveer duizend meter hoogte en het was betoverend mooi om door de sneeuw te lopen in de felle zon onder een helderblauwe hemel in een wild bos van alleen maar loofbomen waarvan sommigen honderden jaren oud moeten zijn. Op de terugweg zagen we een thermometer die zestien graden aangaf dus ik denk niet dat die sneeuw nog lang zal blijven liggen.
We hebben ook een zoon. Hij woont sinds september in Straatsburg. Daarvoor heeft hij linguïstiek gestudeerd in London op UCL. Ik neem aan dat jij wel ongeveer weet wat dat inhoudt omdat ik las dat jij vertaler, tolk en docent talen bent. Onze zoon werkt op dit moment voor de tolken van de Raad van Europa. Hij ondersteunt de tolken met het gebruik van het online tolkenplatform Kudo, dat gebruikt moet worden vanwege de coronamaatregelen. Dit betekent dat de tolken niet meer in de plenaire vergaderzaal kunnen zitten maar op afstand live de sessie moeten tolken. Hij heeft een contract tot en met maart om dat online platform goed te laten draaien. Ondertussen praat hij veel met de tolken omdat hij ook loopt te denken om een studie tot tolk te gaan doen. Omdat we in Italië en Frankrijk hebben gewoond en mijn vrouw Amerikaanse is, spreekt hij al vier talen vloeiend. In welke talen hij zich wil specialiseren weet ik niet.
Welke talen beheers jij allemaal Irina? En hoe pas je dat toe in je werk in de marketing en communicatie? Moet je veel vertalen of schrijf je rechtstreeks in bepaalde talen? En waar heb jij je studie gedaan?
Ik heb door al het verhuizen ook Frans en Italiaans moeten leren. In beide talen heb ik mijn diploma voor niveau B2 gehaald, maar ik spreek ze met een zwaar accent en omdat ik geen werk buiten de deur heb, blijft het moeilijk om het vloeiend te spreken. Maar ik vind het echt leuk om vreemde talen te leren. Engels kon ik al omdat ik na mijn middelbare school bijna vijf jaar in Amerika heb gewoond, nog voordat ik mijn vrouw tegenkwam. Die ontmoette ik jaren later in een café in Amsterdam. Ik ben al meer dan vier maanden niet meer in een café geweest.
Dat lijkt nu bijna iets uit een andere tijd, een ander leven, dat je iemand tegen kon komen in een café.
De lockdowns duren hier nu echt lang. We hadden een eerste lockdown van 17 maart tot 15 juni, de tweede lockdown van begin oktober tot na Sinterklaas en toen is de lockdown eigenlijk vervangen door de avondklok, dus dat is nu ook alweer bijna twee maanden. De bioscoop is dicht, alle cafés en restaurants zijn al maanden dicht, al vanaf oktober, het enige wat mag is naar school of naar je werk, snel boodschappen doen en dan thuis zitten. We proberen het zo leuk mogelijk te maken met spelletjes doen, muziek maken, lekker eten elke dag, samen Netflix kijken en soms ook juist niet samen Netflix kijken, boeken lezen, wandelingen maken zoals vandaag, en als het regent gaan we tekenen en schilderen.
Voor onze jongste dochter die nog op de middelbare school zit, zijn al die maatregelen echt heel zwaar om vol te houden. Ze zegt regelmatig hoe kwaad ze is dat ze nog steeds haar normale leven niet terug heeft. Ze wil volleyballen! Ze wil met haar vriendinnen naar de film! Ze wil dat stomme masker niet meer op!
Waar dit heen moet en hoe lang dit nog gaat duren, we weten het niet. Misschien dat het vaccineren zal helpen, misschien gebeurt daar ook nog wat mee, dat het toch niet zo goed zal zijn als men nu denkt.
Het is moeilijk in de toekomst te kijken. Ik weet dat dit een van de thema's van deze correspondentie zal zijn, hoe zien we de toekomst over zeven jaar. Ik heb daar op niet moment nog niet veel over nagedacht. Ik maak me zorgen voor de toekomst van het leven op aarde, ik maak me zorgen om dingen zoals drinkwater en CO2 uitstoot en de opwarming van de planeet.
Als er ooit een generatie was die het echt anders zou kunnen aanpakken, dan zijn dat de tieners en twintigers van nu.
Maar ik heb ook hoop en die hoop is toch vooral gevestigd op de nieuwe generatie, de generatie die is geboren zo rond de millennium-wisseling of daarna. Ik vind ze vaak zo slim en betrokken en positief. Ze kunnen zo goed benoemen wat de patronen zijn onder geïnstitutionaliseerd gedrag. Ze kunnen ook zo goed outside the box denken over oplossingen voor complexe vraagstukken. En dan hebben ze al die kennis van al die technologie. Als er ooit een generatie was die het echt anders zou kunnen aanpakken, dan zijn dat de tieners en twintigers van nu.
Irina, mag ik met deze positieve gedachte afsluiten? Er is natuurlijk nog veel meer om over te schrijven. Dit is slechts een begin, de eerste brief. Ik hoop dat je wat aanknopingspunten vindt om op te reageren.
Ik kijk uit naar je antwoord, maar haast je vooral niet.
Met hartelijke groeten,
Pieter
Hallo Merel,
Verrassend om in contact te komen met een vrouw als jij: maar liefst drie keer zo jong en met een heel leven voor zich! Sportief, reislustig, doortastend en energiek, zo verschijn je voor mijn geestesoog als ik je bio’tje lees. En je maakt me meteen nieuwsgierig. Hoe zit dat met die Australië-reis, staat die nog op de rol? Of ben je nu voorlopig gericht op je baan (in Hilversum, neem ik aan) en je nieuwe huis in Amsterdam? En wat merk jij aan den lijve van corona? Redactiewerk, moet je daarvoor op pad? En nog veel meer vragen…
Weet je wat, ik vertel nu eerst wat meer over mezelf. Op het moment dat corona uitbrak, vorig jaar, stond ik op het punt naar Portugal te vertrekken, mijn busje stond al gepakt voor de deur. Het zou mijn zevende voorjaarstrip naar en door Portugal worden, sinds ik in 2008 na een verblijf van 16 jaar in dat land in Nederland was teruggekeerd. Toen het tot me was doorgedrongen dat ik voorlopig tot mijn flatje in Den Bosch veroordeeld was, heb ik me gestort op de ordening van mijn herinneringen aan Portugal.
Ik ben verbaasd over mezelf, toch meestal kritisch op autoriteit, hoe ik me gedwee neerleg bij de maatregelen
En daar heb ik veel plezier in gekregen. Ik heb inmiddels een leuke website gevonden waarop ik mijn schrijfsels en foto’s kwijt kan. Ik mag, misschien enigszins pathetisch, wel zeggen dat er (eindelijk…) rust is gekomen in mijn leven. Hoewel het jammer is dat ik ’nergens meer naartoe’ kan, houd ik ook wel van de overzichtelijkheid van deze pas-op-de-plaats. Zo nu en dan komt er iemand op bezoek: een dochter, een vriendin. Ik videobel regelmatig met nieuwkomers die Nederlands leren en ik e-mail met mensen die het moeilijk hebben.
En… ik volg het nieuws. Tja, het coronabeleid… Ik ben verbaasd over mezelf, toch meestal kritisch op autoriteit, hoe ik me gedwee neerleg bij de maatregelen. En ik ben vooral blij dat er mensen zijn, de regering, het RIVM etcetera, die zich daarvoor inzetten en dat ik dat niet hoef te doen. 😉 Poeh poeh, hou die besmettingen maar eens in toom en tegelijkertijd zoveel mogelijk mensen en groeperingen ’tevreden’.
Corona is voor mij persoonlijk dus niet zo’n ramp. Maar als ik wat verder kijk dan mijn neus lang is… Ik zie natuurlijk hoe de wereld op zijn kop wordt gezet. Hoeveel dromen (zoals de jouwe) zijn er inmiddels in duigen gevallen? Hoeveel mensen staat het water aan de lippen? En hoe zit het met de kloof tussen haves en have not's in het algemeen? Krijgen wij nu eerst alle inentingen en ‘Afrika’ pas over lange tijd?
Ik kijk niet ver vooruit. Ik ben blij met elke dag, met mijn gezondheid, met mijn leven eigenlijk
Tja, breek me de bek (niet) open, zou ik zeggen. Ik raak hier aan mijn visie op de wereld, mijn politieke kleur en ik hoop van harte dat we ook daar met elkaar over van gedachten kunnen wisselen. Ik vind het spannend dat jij ‘van Talpa’ bent. Ik vrees dat ik een en al vooroordeel ben over de commerciële tv, waar ik eerlijk gezegd zelden naar kijk. Wie weet komt daar binnenkort, door jou, verandering in. 😊
En de toekomst. Voor mij persoonlijk kijk ik niet ver vooruit. Ik ben blij met elke dag, met mijn gezondheid, met mijn leven eigenlijk. En wat de toekomst van de aarde betreft: ik hoop vurig dat corona een keerpunt mag zijn, dat ‘we’ flink zuiniger zullen worden op onze planeet. Maar… ik vrees het ergste.
Zo gauw het kan, stomen we waarschijnlijk weer met volle kracht vooruit. Wat denk jij?
Spannend dus, dit contact! Nogmaals, ik ben erg benieuwd naar je!
Ellen
