We gaan het beleven

Hey beste, lieve Mirjam,

Ik gebruik alle soorten aanhef, dat staat best gezellig. En dan kun je je niet afvragen wat wel of niet gepast is 😉

Wat leuk dat jij je ook hebt opgegeven voor het intitiatief Schrijven naar de Toekomst. En we zijn gematcht. Misschien wel omdat jouw kat allerlei avonturen beleeft en mijn hond en ik ook…
Of omdat ik een moeder ben die al bijna een leeg nest heeft en jij net begint met een gezin. Of omdat… geen idee wat Marilien dacht. Misschien viel jou ook iets op uit onze bio’s?
We gaan het beleven.

Vorig jaar (..) was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten)

Je hebt een Friese naam. Kom je uit Friesland? Ik ken iemand met jouw achternaam, ze woont in een Fries dorp met een leuke Fries en is de ’schoonmoeder’ van mijn zus. Ik schrijf dat tussen haakjes omdat zij jonger is dan mijn zus, hahaha. Nou ja, er zijn veel mensen met dezelfde achternaam waarschijnlijk, maar wie weet ben je familie ergens, Nederland is klein. Waar woon jij eigenlijk?

Nog een voorstelrondje over mij:

Ik ben dus 49 jaar en word 13 april 50. Wat wederom een coronaverjaardag wordt, is mijn vrees. Ik ben niet zo’n vierder van mijn verjaardagen, maar ik vind het wel fijn als mijn familie en vriendinnen komen natuurlijk. Vorig jaar kon dat helaas niet en was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten). Mijn drie kinderen hebben toen heel erg hun best gedaan om er een hele feestelijke dag van te maken. We speelden een escap-game en maakten bonbons. We werden vaak onderbroken door de deurbel en dan stond er meestal een vriendin of bezorger met een bos bloemen. Waar mijn man allergisch voor is en met de kamer vol bloemen, ging het niet goed met hem 😉 maar het was een feestelijk gezicht. Daarna hebben we de bloemen verspreid in de tuin gezet.
Jammer toch dat iedereen altijd vergeet dat we nooit bloemen in huis hebben, maar ja het komt uit een goed hart en is een feestelijk cadeau. Hoewel ik dan liever een boekenbon heb, want bloemen gaan dood en daar kan ik niet zo goed tegen. Dus eigenlijk houden mijn man en ik allebei niet van bloemen, wel in de tuin, maar niet afgesneden in een vaas. En we houden wel erg van lezen.
Maar om terug te komen op mijn Sarah-jubileum-jaar, wat een mijlpaal moet zijn, dat gaat dus niet groots worden.
Ik heb ook altijd gezegd dat als ze een opblaaspop in de tuin zetten, ik die kapot snijd, dus ik hoop dat ze dat niet doen, want dan moet ik Sarah met een mes te lijf.

Het enige jammere vonden ze (..) dat er geen feest was met legaal bierdrinken

Mijn drie kinderen vind ik heerlijk, ik lach me gek om die pubers, soms iets minder om de troep die ze maken en de luiheid van die lange lijven… en de hoeveelheid was die ze produceren. Maar ze doen het goed! Lekker stel.
Mijn dochter is 21 en de oudste. Ze studeert Culturele Antropologie in Leiden en zit in het vierde jaar (heeft wat vertraging, wat extra studiedingen gedaan). Ze zou dit jaar naar Kopenhagen gaan voor een minor, maar dat ging niet door vanwege corona, helaas. Ze kreeg toen wel het aanbod voor een kamer in Leiden. We wonen best dichtbij zo in Haarlem (uitstekende treinverbinding, je bent in dertig minuten van deur tot uni) dus de noodzaak was niet hoog. Maar toen Denemarken niet doorging was het toch wel de volgende stap naar volwassenheid. Dochterlief vroeg zich nog wel af wat voor zin het had om naar Leiden te gaan nu je toch niets kon doen en niet naar de uni mocht. Maar het is goed voor haar. Ze heeft tien huisgenoten en dat is toch gezellig.
Dan de eerstgeborene van de tweeling, hij is achttien net als zijn broer. Hij zit in het eindexamenjaar vwo, doet het goed en is blij dat hij toch naar school mag in deze periode. Hij kan zijn vrienden zien en heeft een vriendinnetje. Het enige jammere vonden ze allebei is dat er geen feest was met legaal bier drinken toen ze achttien werden. Heel begrijpelijk.
De andere helft van de tweeling heeft havo gedaan en heeft zijn diploma dus gekregen in dat vreselijke vorige jaar. Ook zonder allerlei leuke dingen als examenreis, diploma-uitreiking, feest etc. Nu doet hij in Utrecht HBO Commerciële Economie en dat gaat goed, maar hij is pas drie keer in Utrecht geweest het hele jaar. Echt heel zonde en nu heeft hij het ook wel een beetje gehad met alles. Hij gaat gewoon door, maar leuk is anders. Hij heeft ook een vriendinnetje en ze werken allemaal bij de VOMAR-supermarkt, dat is nog een beetje een sociaal gebeuren voor ze.
Het zijn wel allemaal doorzetters, dat is fijn.

Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk

Ik werk als Vrijwilligerscoördinator bij het Kunstfort bij Vijfhuizen (in de Haarlemmermeer) een hedendaagse kunstinstelling in een fort van de Stelling van Amsterdam. Ik heb een klein contract van zes uur, werk er meestal meer, maar dat is genoeg voor mij. Ik heb veel last van hoofdpijn en migraine door een beknelde zenuw en computerwerk is niet bevordelijk. Dit typen eigenlijk ook niet zo, maar ja.
Ik werk er nog wat bij als een ‘Saar aan Huis’ maar dan bij een andere organisatie: Fleur de Dag. Maar ik heb zo’n hekel aan de term Fleurmaatje, zoals we genoemd worden.
Ik heb op het moment nog maar één cliënt en ga met die dementerende mevrouw iedere week een middag uit om haar man te ontlasten. Mijn andere vaste cliënt is helaas aan corona overleden, net voor de kerst. Hij woonde al drie jaar in het verpleeghuis en ik was de laatste twee jaar iedere week bij hem voor een ommetje in de prachtige tuin van het complex. Misschien zou hij ook zijn bezweken aan een andere griep; hij was na de eerste lockdown (toen we ook echt niet langs mochten komen) erg achteruit gegaan. Hij kon niet meer zelfstandig lopen en zijn stijfheid door Parkinson was verergerd. Hij was ook erg vermagerd. Ik heb hem in die periode iedere week een kaart gestuurd om hem toch wat 'op te fleuren’.
Er was geen afscheid waar ik bij kon zijn, dus het voelt wel gek, dat ik geen afscheid heb genomen en hem niet meer heb gezien. Ik ga nog wel een keer een ommetje doen in de prachtige tuin als afscheid als verwerking voor mezelf. We hadden een leuke klik.

Mijn man heeft een eigen zaak in filtratiegaas (groothandel). Daar is hij fulltime aan het werk en hij gaat gewoon naar kantoor net als zijn medewerkers. Omdat zij ook fysiek producten maken, moeten ze wel. Maar er is ruimte genoeg voor de anderhalve meter.

Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc.

Ik zit nu meestal thuis te werken in plaats van op het Kunstfort. In principe kunnen we daar ook wel afstand houden, maar wanneer ik er was, merkte ik toch dat er veel mensen 'even binnenlopen’. Beheermedewerkers, vrijwilligers en een projectcoördinator die er naast woont. Dus ik voelde me toch niet echt zo heel geweldig meer op kantoor wanneer er toch weer even vijf mensen in en uit liepen.
Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc. Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk aan de balie en bezoekers ontvangen. Maar toch wil ik het niet op mijn geweten hebben dat er één ziek zou worden. Wanneer we straks misschien weer open mogen, dan ga ik me weer zorgen maken over hen. Ik ben al ruim tien jaar bij het Kunstfort en ken hen allemaal al geruime tijd.
Een oom van mij is ook voor kerst overleden aan een hartstilstand door zuurstoftekort coronagerelateerd. Hij was sportief en had verder geen onderliggend lijden. Dus ik ben voorzichtig. Misschien niet zo bang voor mezelf, ook al hoor ik soms verschrikkelijke verhalen (ik heb veel vrienden die in ziekenhuizen werken), ook van jonge mensen die nog steeds last hebben, ik ben als de dood dat ik iemand zou aansteken die ik liefheb…

Ik hoop dat jij met je gezin een draai kunt geven aan deze periode ook met je jonge kind en je baan. Kun je mij daar meer over vertellen?
Dit is vast een heel lange brief geworden.
Ik hoor graag van jouw reilen en zeilen.

Veel liefs uit een zonnig Haarlem,

Simone

P.S. Mijn hond komt dan in een volgende brief aan bod 😉

Beginnen met lieve

Lieve Simone,

Wat een goed begin. Om te beginnen met die aanhef. Dat stemde meteen vrolijk en liet mij nadenken over wat ik gepast zou vinden. Ze hadden allemaal gekund wat mij betreft. Door jouw eerste brief heb ik je al een beetje leren kennen, dus ik durf het aan om te beginnen met lieve Simone.

Wat leuk om zomaar een brief te krijgen van iemand die ik niet ken. Of nou ja niet helemaal zomaar, want we hebben ons allebei aangemeld voor Schrijven naar de toekomst. De toekomst. Die is voor mij altijd lastig te grijpen. Ik weet nooit zo goed wat dat precies is. Behalve dat ik denk dat het iets is waarover je kan dagdromen, waar je gedeeltelijk invloed op kan hebben en rationeel gezien: datgene dat nog moet plaatsvinden. Maar toch werd ik getriggerd door een advertentie in ANWB's De Kampioen over dit schrijfproject. Wist je trouwens dat De Kampioen het grootste publiekstijdschrift is van Nederland? Ik ben er lid van, omdat we een auto hebben en geregeld pech. Maar dat terzijde. Wat bijzonder dat ik jou via dit project mag ontmoeten. En wat heb je een mooie eerste brief geschreven. Zoveel waarop ik meteen wilde reageren. Omdat ik nog meer vragen had, of omdat ik het juist een feest van herkenning vond, of omdat ik antwoord wilde geven op je vragen, of dacht: ik ben ook jarig in april! Mijn vriend is iemand van een tweeling en heeft ook een eigen zaak. Of: ik weet hoe het voelt om migraine te hebben, of hoe het is om mensen met dementie te ondersteunen, of iemand in je gezin te hebben met een allergie. Misschien gaan we het nog over deze raakvlakken hebben, maar voor nu denk ik dat je vast ook benieuwd bent naar wie ik ben.

Of heb ik de puzzel nu toch verkeerd gelegd?

Om te beginnen ben ik Mirjam. Mijn achternaam verraadt het al: ik kom inderdaad uit Friesland. Althans, daar ben ik geboren en opgegroeid. Inmiddels woon ik met mijn prille gezin in Zwolle. Daartussen woonde ik in Den Haag, Australië, Groningen, Haarlem (vier maanden) en Amsterdam. Degene met mijn achternaam die jij noemt in je brief ken ik niet. En ik moest even nadenken over de puzzel dat zij, de schoonmoeder van je zus, jonger is dan je zus. Heb ik het dan goed dat je zus een hele jonge man heeft? Of heb ik de puzzel nu toch verkeerd gelegd? Mijn vader draagt die achternaam en is bijna zeventig. Hij heeft ook een groot deel van zijn leven in Lemmer gewoond. Ik heb hem gevraagd of hij haar kent, maar het roept geen herinnering bij hem op. In ieder geval is zij geen directe familie. Mijn vader zegt dat er waarschijnlijk drie naamtakken zijn en dat ze mogelijk uit de tak komt waarin haar vader een achterachterneef is van mijn pake, de vader van mijn papa. Deze tak is vermoedelijk gesplitst in 1700 en volgens mijn vader een afstammeling van Franzis Meindert X. Mijn vader is erg geïnteresseerd in de (familie)geschiedenis. Hij heeft nog wel herinneringen aan een tragische gebeurtenis ergens in de jaren '60 of '70 waarbij de boerderij van een familie in Lemmer met vee en al is afgebrand. Papa denkt dat dit de boerderij van de familie van de schoonmoeder van je zus is. Ken jij dit verhaal ook? Dat moet veel impact hebben gehad.

Ooit een plek waar we met zijn allen het leven vierden en hutje mutje vrolijk op elkaar stonden tijdens grootse concerten en evenementen

En dan het hier en nu: vandaag heb ik mijn tweede coronatest gedaan. De eerste was in oktober 2020 en vandaag moest ik er opnieuw aan geloven. Heb je het al eens ondervonden? Ik vind het een erg surrealistische en onprettige gebeurtenis. Het oplopen van een verkoudheid was tot een jaar geleden iets alledaags waar je vrij weinig mee moest, behalve goed voor jezelf blijven zorgen en zakdoeken kopen. In deze tijd is dat wel anders. Na weken lockdown gaat mijn zoon sinds drie weken voor het eerst naar de opvang. We konden de klok er op gelijk zetten dat hij daar zijn eerste verkoudheid zou oplopen. Zo geschiedde. En wij ontkwamen er thuis ook niet aan. Volgens de regels vroeg ik een coronatest aan en kon ik meteen terecht. Op de fiets naar de IJsselhallen. Ooit een plek waar we met zijn allen het leven vierden en hutje mutje vrolijk op elkaar stonden tijdens grootse concerten en evenementen. Nu een plek waar mensen op anderhalve meter afstand van elkaar rondlopen in beschermende kleding, mondkapjes dragen en waar wattenstaafjes veel te diep in neusholtes verdwijnen. Het contrast kon niet groter. Gelukkig was de uitslag negatief en hebben we hier thuis de reguliere verkoudheid van voor maart 2020 te pakken. Het huidige bestaan biedt ruimte genoeg om het rustig uit te zieken.

En hoe is het om al zo lang moeder te zijn?

Ik werk nu bijna een jaar vanuit huis. Met een onderbreking van vier maanden. Want in juni 2020 werd onze zoon geboren. Wat een gebeurtenis. En ik weet niet beter dan hoe het is om moeder te worden en te zijn in tijden van corona. De 'rust', het kleine bestaan en de traagheid van deze periode zijn een zegen bij het wennen aan zo'n grote verandering in het leven. De 'rust' zet ik tussen aanhalingstekens omdat het leven in deze coronaperiode ergens ook heel onrustig is, want je moet over veel nieuwe dingen nadenken, zoals afstand houden van mensen die je het liefst dichtbij je hebt. Daarnaast zijn de aanhalingstekens ook van toepassing op het prille moederschap en het leven met een kersverse baby, want dat brengt best wat reuring met zich mee. Herken je dat ook van 21 jaar geleden? Toen je voor het eerst moeder werd? Heb je nog veel herinneringen aan het voor het eerst moeder worden? En hoe is het om al zo lang moeder te zijn? En om moeder te zijn van een tweeling? Dat lijkt mij een heel mooie gebeurtenis. Ik wen ondertussen wat aan dit nieuwe, en gedeeltelijk tijdelijke, bestaan. Zowel het moeder zijn als het leven en werken in deze bizarre tijd. Ik werk als communicatieadviseur in Overijssel. Wij bieden ondersteuning aan mensen met een psychische kwetsbaarheid. Mensen die moeite hebben met het alledaagse bestaan. En deze tijd draagt daar meestal niet aan bij. Ik zit als communicatieadviseur in ons coronacrisisteam en ondersteun de organisatie bij het vertalen van de landelijke maatregelen naar onze organisatie. Inmiddels heb ik vanuit mijn rol al 59 corona-updates verstuurd. Ik hoop dat we de honderd niet gaan halen en dit jaar het coronacrisisteam weer kunnen opheffen.

Uit jouw brief maak ik op dat jij ook op sommige vlakken moet meebewegen in deze rare tijd. Ik snap goed dat je voorzichtig bent met het oog op je medemens. En verdrietig om te horen dat je twee mensen uit je nabije omgeving hebt verloren door dit virus.

Inmiddels is mijn eerste brief aan jou ook best al lang en dan heb ik zoveel nog niet gevraagd of verteld. Dat komt vast nog. Ik kijk in ieder geval uit naar je ps: de verhalen over je hond. Dan zal ik in een volgende brief eens vertellen over onze rode kater Fred. Voor nu een fijne avond, een mooi weekend en een goede week!

Liefs,
Mirjam

Toegezongen door Stevie Wonder

Lieve Simone,

Vandaag is het jouw dag! Van harte gefeliciteerd met deze dubbel bijzondere verjaardag! Je tweede coronaverjaardag én Sarah zien. Ik hoop dat je je jarig voelt en dat je een dag hebt vol mooie momenten met misschien wel een kleine of een grote verrassing. Hier in Zwolle schijnt al bijna de hele dag de zon, ik hoop in Haarlem ook. Je bent vast al toegezongen door je gezin, maar bij deze ook nog even door Stevie Wonder: https://www.youtube.com/watch?v=inS9gAgSENE. Ik wens je een prachtige dag met je familie en vrienden in welke (online) vorm dan ook. En een mooi nieuw levensjaar waarin alles hopelijk weer normaal wordt vol nieuwe avonturen.

Vriend doet al dagen geheimzinnig

En dan een paar antwoorden op je vragen in je brief: ik ben jarig op 22 april, dan word ik 36. Geen grootste verjaardagsplannen dit jaar, al hoop ik mijn ouders en mijn broer en zijn vriendin wel even te zien. En natuurlijk het thuis te vieren met mijn vriend en ons zoontje. Benieuwd of ze iets voor mij in petto hebben. Vriend doet al dagen geheimzinnig, dus ik denk wel dat ik op een manier verrast ga worden. Eigenlijk vier ik mijn verjaardagen meestal in een klein gezelschap, dus dat is niet een groot verschil met voorgaande jaren. Meestal schijnt de zon op mijn verjaardag en is het vaak een echte lentedag, dus wie weet geeft dat wat mogelijkheden in de tuin dit jaar. En verder is het ook gewoon een werkdag, dus ik zal de dag ook vooral veel online en typend doorbrengen.

Wat grappig dat we een gemeenschappelijke connectie hebben, al moest ik ook echt even graven. Ik ken de man die je noemt niet (meer) goed, maar ik vermoed dat wij elkaar in mijn beginjaren bij de VPRO hebben getroffen op een gezamenlijk project. Hij als cameraman, ik als communicatieadviseur. Al staat het mij niet meer helder voor de geest. Mijn eerste echte baan was bij de VPRO, daar ben ik als jonge twintiger begonnen als persvoorlichter en heb ik bijna zeven jaar gewerkt. Een mooie tijd, al zit ik nu nog meer op mijn plek in de zorg . Wat vervelend dat hij door corona bijna geen klussen meer had als cameraman, maar wat mooi om te horen dat hij bij jullie in een totaal andere baan is gerold. Goed verhaal ook, gewoon op de beheerder afstappen en toevallig het juiste moment treffen. Mocht je hem binnenkort eens spreken, doe hem dan gerust de groeten. Al vermoed ik dat hij ook niet meer weet wie ik ben en/of van welk VPRO-programma we elkaar zouden moeten kennen. Maar dat maakt niet uit, de groetjes krijgen is altijd leuk 🙂.

Ik probeer in ieder geval in mijn eigen leven zoveel mogelijk de goede keuzes te maken

Ik was al nieuwsgierig naar het verhaal over je hond, je hebt dat kort aangestipt in je aanmelding voor dit project. Ik kende de term plogging niet, maar het klinkt als iets waar ik meer van wil weten. Ik heb naast LinkedIn verder geen social media accounts, dus ik heb jou en Bob nog niet kunnen vinden. Kun je een linkje sturen van je insta-account, ik ben heel benieuwd! En ik snap je helemaal dat het soms teveel wordt als je nadenkt over hoe wij als mensen omgaan met onze planeet, de natuur, de dieren. Zelfs nu we middenin een pandemie zitten lijkt het alsof dit zelfs nog niet genoeg is om echt tot grote verandering te komen. Ik maak mij daar best zorgen over en ondertussen probeer en wil ik ook hoopvol zijn. Ik probeer in ieder geval in mijn eigen leven zoveel mogelijk de goede keuzes te maken voor onze gezamenlijke toekomst, daar heb ik tenminste nog een beetje invloed op. Ik vind het inspirerend dat je actie onderneemt samen met Bolton - Bollie- Bob de warbol en dat je daar waarschijnlijk ook weer andere mensen positief mee aansteekt door erover te posten op Insta. Ik heb al jaren geen social media meer, maar voor dit soort dingen zou ik bijna weer een account aanmaken. Mooi werk Simone! En je verhaal voor je prentenboek? Gaat dat ook over zwerfafval?

Ik kijk uit naar deze zomer

Bij mij zijn de dagen momenteel wat minder bruisend, ze vliegen wat aan ons voorbij en zijn gevuld met werk, zorg en soms zorgen voor onze zoon (hij heeft last van voedselallergieën), en slapen waar het kan. Ik kijk uit naar deze zomer, dan wordt hij één jaar en hebben we het plan om met zijn drieën met de camper door Denemarken te trekken. Dat zal ook vast de nodige uitdagingen met zich mee brengen en hopelijk laat corona het toe, maar ik heb vooral zin om weer wat meer buiten ons huis te leven. Er zijn dagen waarop ik momenteel niet of nauwelijks buiten kom. Ik zou dat ondanks het thuiswerken toch meer moeten doen. Al schrijvend aan jou kom ik tot de conclusie dat het er een beetje is ingeslopen de afgelopen maanden, tijd voor actie dus. De zon schijnt hier nog steeds zie ik, dus een goed moment om even naar buiten te gaan.

Lieve Simone: een mooi vervolg van je verjaardagsdag en we treffen elkaar weer bij de volgende brief.

Liefs,
Mirjam

Maar wat heb ik inmiddels behoefte aan vriendelijkheid!

Hallo Gera,

Ik vond het leuk weer een brief van je te ontvangen! Via de mail ditmaal. Grappig hoe ik dan toch de brievenbus in de gaten heb gehouden. Ik heb wel een leuk contact met de postbode, na zoveel jaar 'ken' je elkaar, en we grappen altijd over leuke post. Dus ditmaal zal ik je weer een fysieke brief sturen.

Ik noemde in mijn vorige brief ook dat ik je een kaart wilde sturen. Ik moest daarvoor wel op pad en ik wilde het nieuwe winkelen ook wel ervaren. Gisteren heb ik voor het eerst via een afspraak boodschappen gedaan bij de Bruna. De avond tevoren net voor sluitingstijd het telefoonnummer ontdekt waarop ik een afspraak kon inplannen, ik had geluk dat ik de volgende dag al op vroeg terecht kon. Toen ontstond het dilemma van wel/niet gaan, omdat er inmiddels vanwege de storm een code geel was afgekondigd. Voorheen zou ik niet gegaan zijn, het kon immers later zo weer, nu had ik alleen deze tien minuten. Met een boodschappenbriefje in de hand om maar zo efficiënt mogelijk die tien minuten te benutten, toch naar de Bruna. Het personeel had er weinig plezier in, dat viel me wat rauw op het dak. Ik stel me dan zo voor dat je blij bent weer te kunnen werken, mensen te kunnen helpen en samen lol te hebben in de rare tijd. Maar hier lukte dat niet goed, ze waren wat afwerend in het helpen en meer met elkaar bezig dan met de klanten. Het is echt voor iedereen zoeken en wennen, dat zie ik. Maar wat heb ik inmiddels behoefte aan vriendelijkheid! Merk jij het ook, mensen om je heen die veel eerder gefrustreerd reageren? Ik krijg er veel over me heen deze week. Ik hoop op zon en weer naar buiten kunnen, dat zal goed doen.

Het vraagt veel van mijn geduld

Mijn praktijk is inderdaad weer open. Het is fijn te kunnen werken, al loopt het niet storm. Ik was aan het opbouwen en moet eigenlijk weer van voren af aan starten. Vanuit de beroepsvereniging is het nu verplicht met (medisch)mondmasker te werken, waar het voorheen wat ruimer was. Ik droeg dan een masker als ik behandelde, maar op het moment dat we aan tafel zaten en in gesprek waren droeg ik het niet. Het gaf mij een meer menselijk gevoel, elkaar ook even echt in het gezicht te kunnen kijken. En anderhalve meter afstand en ventilatie maakten het aanvaardbaar. De verplichting van het mondmasker nu was voor een van mijn klanten reden om niet te komen. Ze was fel tegen het dragen van een mondkapje. Dat drukte me wel met de neus op het feit hoe strijdbaar mensen kunnen zijn, hoe snel en fel ze zich tegenover je plaatsen. Het vraagt veel van mijn geduld en bij momenten is het niet gemakkelijk.

Als ik denk aan de wereld over zeven jaar dan hoop ik dat de verdraagzaamheid weer terug is. We zijn met velen, we zijn ontzettend divers, en ik denk dat we allemaal eigenlijk behoefte hebben aan hetzelfde: een leven in relatieve gezondheid, rijkdom en vrede. Om me heen, ook in mijn eigen familie, lijken verschillen meer en meer uitvergroot te worden. Voor sommigen zijn de regels ‘heilig’, waar ikzelf zo graag het leven als uitgangspunt zou willen nemen. En dat botst wel eens, met name in mezelf. Wij ontvangen bijvoorbeeld beide studerende dochters tegelijk. Mijn moeder omarmt dit terwijl mijn vader zeer strikt is in het hanteren van de één persoons regeling. Het voelt soms zo knellend, je wilt iedereen ter wille zijn, maar ik kan mezelf er niet meer helemaal in kwijt.

Was leuk te lezen hoe jouw zonen de avondklok naar hun hand weten te zetten. En dat jullie ze daarna lekker verwennen thuis en wat goedbedoelde adviezen toe bedelen. Onze studenten willen het vooral ook lekker zelf uitzoeken. Dat levert wel mooie gesprekken op, nu over de verkiezingen en hoe je aankijkt tegen de wereld en wie daar dan het beste antwoord op heeft. Ik merk aan hen niet de zwaarte die ik zelf wel heb als ik aan de lange termijn denk en alle grote thema’s die daarin nu een rol spelen. Zij hebben hun blik veel meer gericht op de korte termijn, de vrijheid van het studentenleven, het afschaffen van het leenstelsel etc. Daar ligt denk ik ook een grote kracht, Voor sommigen zijn de regels ‘heilig’ , ze laten zich in elk geval niet lam leggen en hebben wel hoop voor hun toekomst. Het is gelukkig een heel creatieve en levenslustige generatie!

......de relatie tussen stress en onze afweer is wel duidelijk

We hadden het ook over de integratie van oost en west in de gezondheidszorg. En jij noemde dat je veel wetenschappelijk bewijs tegenkwam voor shiatsu, ik hoor heel graag van je waar jij dit vindt! Doordat de tegenstellingen tijdens de lockdown zo groot waren ten aanzien van wie wel en niet mocht werken, is er wel een debat op gang gekomen. Steeds meer reguliere zorgverleners spreken zich uit voor integratie van oost en west, vaak ook omdat ze in hun eigen leven zoveel baat hebben bij bijvoorbeeld yoga of mindfulness. Er zijn nu erg veel stressgerelateerde klachten en de relatie tussen stress en onze afweer is wel duidelijk, dus er is veel bereidheid daar ‘iets’ aan te doen en dat brengt het complementaire veld meer en meer in beeld. En 'we' laten ook veel meer van ons horen, bij monde van de beroepsverenigingen en petities etc.

Je vroeg me hoe ik aankijk tegen het slaan van de brug tussen beide werelden. Een van de dingen die op mijn pad is gekomen is het contact met een collega, die acupuncturist is. Komende week gaan we weer in gesprek om onze plannen voor integrale zorg voor vrouwen hier in Zwolle verder uit te werken. We ontdekken steeds meer namen van reguliere artsen die we hierin kunnen betrekken, dat is hoopgevend. Wat leuk trouwens dat jij wel een shiatsu-behandeling wilt gaan ervaren! Openheid en nieuwsgierigheid naar alle opties gaat ons denk ik echt verder brengen. Mijn eigen wetenschappelijke achtergrond gaat ook weer kriebelen, ik zou wel onderzoek willen doen naar dit vraagstuk van integrale zorg. Wie weet wat hier voor moois uit gaat komen!

Hoe houd je contact en hoe blijf je ook voelen dat je bij elkaar betrokken bent?

Heb jij inmiddels je draai gevonden in het nieuwe werken en de nieuwe uitdagingen voor jouw werk? Het lijkt me bijzonder om voornamelijk digitaal leiding te moeten geven. Hoe ga je om met het wegvallen alle non-verbale input en van de spontane momenten tussendoor? Hoe houd je contact en hoe blijf je ook voelen dat je bij elkaar betrokken bent? Je noemt het verrijkend en ook confronterend, waar loop jij tegen aan? Ik zie aan mijn man dat het niet meevalt, dat er wel gewenning ontstaat maar dat de menselijke maat (lees gezelligheid, je gezien voelen, erbij horen) toch wel magertjes is geworden. Ondanks de initiatieven van een pub-quiz etc. Laatst ontving hij van zijn werkgever via de post een pakket met “je bent soeper”, waar twee zakjes heerlijke soep in zaten. Dat zijn geintjes die ik wel heel erg kan waarderen.

Brengt je deelname aan heelnederlandwerkt.nl nog mooie ervaringen met zich mee? Dat doet corona ook hè, je blik verruimen, meer genieten van wat voorheen zo vanzelfsprekend leek, kijken hoe je kan bijdragen aan een mooie samenleving. Leuk om er zo ook schrijvend met jou over na te denken. Te weten dat ergens anders in Nederland de vragen hetzelfde zijn en het zoeken naar wegen ook gewoon doorgaat. Dat geeft ook wel troost en plezier!

Voor nu een hartelijke groet,

Lies

Wat is er nou veranderd voor mij

Hoi Anne,

Dank voor jouw brief, ik wilde meteen enthousiast terug schrijven. Maar dit weekend was mijn vriend een weekend weg en ik was alleen met mijn zoontje. Dat was toch even pittig en het lukte mij niet om de rust te pakken om jou een brief terug te schrijven. Elke keer kwam er iets tussen of waren de slaapjes van mijn zoon te kort of kwam er bezoek.

Wat leuk dat jouw zusje bijna dezelfde naam heeft en ik kan mij voorstellen dat dit voor verwarring zorgde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik had gedacht dat ik zou gekoppeld worden aan iemand van boven de 60 of iemand met een andere culturele achtergrond, of totaal iets anders dan dat ik ben. Maar toen ik jouw verhaal las dacht ik, dat is nog best hetzelfde. Geen idee waarom ik dacht dat het zo zou zijn. Desondanks vind ik het leuk om met je te schrijven en de herkenning te lezen in je brief.

Het klopt inderdaad dat ik moeder ben geworden vorig jaar in de corona tijd (1 juni 2020 om precies te zijn, de dag dat je weer voor het eerst het terras op mocht maar ik lag te puffen in het ziekenhuis). En wat leuk om te lezen dat jij ook moeder bent geworden in april, leuke naam heeft jullie dochter. Ons zoontje is ook mijn eerste en de tweede van mijn vriend. Mijn vriend heeft al een zoon van 17 dus dat is een hele andere leeftijd, hij woont fulltime bij ons. Dat is soms best pittig. Vooral om het feit dat toen wij bij elkaar kwamen dit niet het geval was, er was toen co-ouderschap. Door omstandigheden woont hij nu al ruim drie jaar fulltime bij ons.

Ik herken heel goed wat je zegt over het druk zijn met een baby en achteraf denken, waar ben ik dan zo druk mee geweest.

Maar dat je zoveel liefde kan voelen voor je kind, zo emotioneel kan worden vanuit het niets vind ik heel mooi.

Ik ervaar het moederschap als iets onwijs moois maar ook als zo iets kwetsbaars en onzeker. Want hoe voed je een kind op, dat heeft nooit iemand jou geleerd. En je wilt het allerbeste voor je kind en het beste willen doen omdat je zoveel van je kind houdt en dit gevoel gaat denk ik nooit meer weg. De impact die het heeft, nooit meer alleen druk maken om jezelf en soms egoïstisch zijn. Dus ik vind het een hele verantwoordelijkheid, soms lastig, soms niet wetend hoe en wat. Maar dat je zoveel liefde kan voelen voor je kind, zo emotioneel kan worden vanuit het niets vind ik heel mooi. En ja, dan zijn alle clichés waar, erg he! Ook wij zijn van die moeders geworden.

En tja, soms vind ik het lastig om te beseffen: wat is er eigenlijk allemaal veranderd in mijn leven? Aangezien corona al die hele tijd een rol heeft gespeeld. Dus nee, ik kan niet meer in de kroeg staan en een wijntje en/of biertje teveel drinken, op een festival helemaal los gaan of wat dan ook. En dat kan niet of minder doordat je moeder bent maar ook omdat er gewoon ‘niets’ meer is. Dat vind ik zo gek en daardoor vraag ik mij wel eens af, wat is er nou veranderd voor mij door het moederschap en wat door corona.

Ik ben sowieso enorm vergeetachtig geworden en alles is nu zo ‘normaal’ geworden betreft corona.

Pfff, ik vind het lastig terughalen hoe dat allemaal ook alweer was, zwanger zijn tijdens de pandemie. Ik ben sowieso enorm vergeetachtig geworden en alles is nu zo ‘normaal’ geworden betreft corona. Ik weet qua werk dat we thuis moesten werken, dit was wennen en gek. Vooral ook dat we de eerste tijden niet zo maar naar gezinnen mochten, alleen in crisisgevallen. Ik dacht nog, dan heb ik straks verlof en als ik terug kom is het weer voorbij en zit ik weer lekker op kantoor en is alles weer zoals het was. Nou dus NIET! Mijn zwangerschap was medisch dus op den duur moest ik heel vaak naar het ziekenhuis voor controles en afspraken. Op een gegeven moment mocht mijn vriend niet meer mee en moest ik alleen naar de afspraken. Dat was heel gek en voelde alsof ik een alleenstaande moeder was. Ook bij mijn versie mocht hij er in eerste instantie niet bij zijn, daar hebben ze gelukkig een uitzondering voor gemaakt. Ik vond het gek dan ik na zo’n bezoek in het ziekenhuis niet ergens een kop koffie kon drinken of kon lunchen. Ik was niet bang, niet bang om het te krijgen of dat het gevolgen had voor de baby. In het ziekenhuis waren ze daar wel duidelijk over dat het voor zwangere vrouwen niet anders zou zijn. Alleen als ik of mijn vriend het zou hebben tijdens de bevalling, dan zou het vervelend zijn omdat de bevalling er anders uit zou komen te zien.

Jij had dus ook geen afscheid meer op je werk en dacht dus ook dat je na de zomer terug zou komen?. Was jij wel bang in die periode? Ik was wel heel blij dat er geen babyshower kwam, als ik persoonlijk ergens een hekel aan heb is het een babyshower. Dus op dat moment hielp corona, terwijl ik heel duidelijk had gezegd dat ik het absoluut niet wilde.

Ik was wel heel blij dat er geen babyshower kwam, als ik persoonlijk ergens een hekel aan heb is het een babyshower.

Ik vind het zo lastig terug te halen wanneer alles gesloten was en wanneer het allemaal weer even open was. Want ik ben tussendoor nog wel ergens naar de kapper geweest volgens mij. Ik snap dat jij heel boos bent geweest, eindelijk dat verlof en dan mag je niets en dat het ook dramatisch was, dag mag best. Inderdaad, met lekker weer hadden wij verlof en dan niet ergens het terras op, een lekkere lunch of wat dan ook. En nu, nu voelt het allemaal bijna als normaal, dat vind ik zo gek.

Straks de verjaardag van je dochter, die zal klein gevierd moeten worden. Dat had je een jaar geleden toch nooit gedacht?! En tja, wat gaat de toekomst zijn. Ik hoorde gisteren dat de kans is dat er geen versoepelingen komen tot eind mei of begin juni. Mijn hemel, weet je hoe ver weg dat is? Ik keek wel weer uit naar een festival aankomende zomer. Nu zijn ze uiteraard bezig met al die testen maar dit is toch anders. Het is allemaal niet meer zo onbezonnen en vrij en dan vraag ik mij af, gaat dit ooit nog terug komen? Ik vind het nu al zo raar dat als ik met Sepp in de tram, metro of welk OV ik ook zit een mondkapje op heb. Dat dit voor hem normaal is en nooit ander geweest. Ik kwam in Hong Kong waar veel mensen mondkapjes op hebben (toen corona nog niet bekend was), erachter dat ik zwanger was . Als toen iemand mij had gezegd, dit is de toekomst, dan had ik diegene uitgelachen. En moet je kijken waar we nu staan. Ik denk dat de veranderingen voor ons en voor iedereen die er zich nu bewust van is, heel groot zijn. Maar onze kinderen weten niet beter. Ik mag hopen dat het leven weer normaal wordt en dat Sepp alle mooie dingen mee gaat maken die ik als kind mee heb gemaakt. En dat we niet leven in angst of beperkingen. Het zal toch ooit wel weer normaal worden?

Ik denk dat de veranderingen voor ons en voor iedereen die er zich nu bewust van is, heel groot zijn. Maar onze kinderen weten niet beter.

Mijn vrije dag is ook de vrijdag, dit was altijd al. Ik werkte fulltime maar in vier dagen. Nu heb ik één dag ouderschapsverlof opgenomen, de woensdag. Ik werk nu dus drie dagen. Ik twijfel de laatste tijd of ik dit zo blijf doen. Sepp gaat twee dagen naar de opvang, daar heeft hij het naar zijn zin en vindt het leuk dat hij gaat. Mijn ouders passen één dag in de twee weken op en de andere dag is mijn vriend thuis. Ik vind mijn werk veel en heftig om het in drie dagen te doen. Dus ik zat te denken om één dag in de twee weken de woensdag toch weer te werken. Maar ik kan daar moeilijk keuzes in maken. Bang dat ik spijt krijg, bang dat ik de verkeerde beslissing maak, schuldig voelen naar Sepp, et cetera et cetera. Ik ben sowieso waardeloos in keuzes maken. Dus daarmee ben ik nog aan het worstelen. Ik ben wel blij dat het mooie weer er aankomt. Ik vond het zo vervelend als het slecht weer was en je kon niet naar buiten om te wandelen. Ik ga iedere woensdag en vrijdag stukken wandelen met Sepp, heerlijk! En als het dan een regendag is en je zit heel de dag binnen! Sepp is op een leeftijd dat hij moeilijk zichzelf kan vermaken, zeg maar gerust niet en je ook niet met hem kan ‘spelen’ omdat hij nog zo klein is.

Hahaha ik las jou stuk over stiefelen en dacht, wat is dat? Maar ik snap hem. Zwolle heeft een mooie binnenstad, ik heb op Windesheim gezeten en een goede vriendin van mij woont in Zwolle. Jij hebt ook op het Windesheim gezeten las ik, hoe toevallig.

Kun jij goed stiefelen met je dochtertje in de wandelwagen? Mijn zoon is op een punt dat hij het zat is om in de wandelwagen te zitten en te liggen. Laatst was ik naar de Dam gegaan (dat is ook een klein voordeel van deze pandemie, geen tot weinig toeristen en dagjesmensen, dus op dat soort plekken is er niets te doen) en dan wandel ik van daaruit naar huis. Hij was er vrij snel klaar mee dus schreeuwde hij alles bij elkaar. Om snel thuis te komen ben ik de tram in gesprongen. Toen hij het daar op een gillen zetten ben ik er weer uit gesprongen en heb hem uit de wandelwagen gehaald en getild. Man, man, man, wat een gedoe. Dus tegenwoordig wandel ik met hem in de draagzak, dat vindt hij wat leuker. Gaat dit bij jou nog wel goed?

Waar kom jij oorspronkelijk vandaan op de Veluwe? Ik kom oorspronkelijk uit Apeldoorn.

Ik vind die herinneringen aan vroeger, die gezelligheid, die warmte zo fijn en dat wil ik mijn kind ook meegegeven.

Haha ik moest trouwens lachen over jouw stuk betreft de paastak… Ja, mogelijk ben jij ook zo’n moeder geworden ‘alles voor het kind’ en ik mogelijk ook. Ik heb geen paastak en denk dat ik er ook dit jaar geen één ga aanschaffen. Maar mogelijk als onze zoon wat ouder is. Hoeveel fijne herinneringen heb ik aan paaseieren zoeken bij mijn opa en oma. Ik vind die herinneringen aan vroeger, die gezelligheid, die warmte zo fijn en dat wil ik mijn kind ook meegegeven. Lekker op zondag aan de tafel spelletjes doen, ik met een glas wijn en ons zoontje met een glaasje appelsap.

Ik ga er een eind aan breien. Mogelijk heb ik niet al jouw vragen beantwoord, sorry. Maar dit wordt anders veel te lang. Ik heb moeite met kort en bondig zijn en heb teveel te vertellen. Ik heb nu ook het gevoel dat ik op al jouw stukken heb gereageerd maar mogelijk niets nieuws heb verteld of te weinig interesse heb getoond in jou. Dus voel je vrij om in de volgende brief (als je wilt) om dingen te vertellen waar jij je goed bij voelt en voel je niet verplicht om op al mijn vragen te antwoorden.

Ik merk dat ik er zelf nog een beetje in moet komen, vroeger was het allemaal zo anders met je penvriendin op briefpapier schrijven, mooi maken met stickers. Het leek toen allemaal zoveel makkelijker. Mogelijk komt dat wel en moeten we elkaar nog leren kennen. Ik ben wel benieuwd waarom jij je hiervoor hebt opgegeven.

En dat glas wijn wat jij mij van het weekend gunde (zie jouw brief) heb ik zeker gedaan en wie weet gun ik mij die vanavond ook wel (als dat stemmetje in mijn hoofd maar niet gaat zeggen, doordeweeks moet je niet drinken). Zeg mij dat jij dit stemmetje ook herkent?

Ik wens je een fijne avond en hopelijk zie ik een brief van je terug.

Liefs,

Josje

Herinneringen aan deze tijd

Hallo Bettie,

Het was leuk om weer een brief van je in mijn mailbox te vinden. Meestal liggen er papieren enveloppen voor mij op de eetkamertafel met allerlei exotische postegels; aan brieven per mail ben ik niet gewend, maar ik vind het ook leuk! Berichtjes van vrienden zijn toch meer whatsappjes, en verder krijg ik kaarten voor mijn verjaardag en met kerst. De kerstkaarten worden wel steeds minder, merk ik.

En wat een prachtig boek heb je me gestuurd! Ik vind de vormgeving heel mooi, en je hebt het zo boeiend beschreven. Ik kan zien dat er heel veel tijd en moeite in zit, want ik weet zelf hoe het is om zoiets te schrijven. Hoewel, nee, zó uitgebreid zijn de verhalen van de mensen wiens levensgeschiedenissen ik schrijf, toch niet. En ik ben geen professionele vormgever; aan jouw boek zie ik dat het heel gedegen in elkaar zit. Het schrijven ervan heeft je heel veel onderzoeksuren gekost, denk ik! Heel bijzonder hoe je het verhaal van jouw broer verweeft met het grotere verhaal van de familie Van Veen. Komt er nog een boek alleen over je broer, zoals je in het boek oppert?

Ik moest zo lachen om die verschillende kleuren veters die je in jouw schoenen doet

Op mijn beurt stuur ik je het boek ‘Dansen op het gras’, dat ik heb geschreven. Het berust deels op waarheid, deels is het verzonnen, en dat is voor mij een hele prestatie, want ik dacht altijd dat ik geen verhalen kon verzinnen. Doordat het boek echter gebaseerd is op iemand die echt heeft bestaan - mijn Duitse oudtante - bleek het niet zo moeilijk te zijn om te bedenken wat zij zou hebben kunnen beleefd. Eigenlijk weten alleen mijn moeder, mijn broer en ik wat ‘echt oder Ente’ is, zoals ze in het Duits zeggen: wat waarheid is en wat verzonnen is. De historische feiten en ook de informatie over een aantal personen en steden klopt wel, dat heb ik allemaal uitgeplozen, lang leve internet! Het is alweer een paar jaar geleden dat ik het boek heb geschreven (ik heb er een jaar lang bijna iedere avond aan gewerkt), en ik zag dat de foto’s achterin het PDF-bestand niet goed stonden, dus ik heb het bestand gewijzigd. Vandaar dat het een recente datum heeft.

Ik moest zo lachen om die verschillende kleuren veters die je in jouw schoenen doet. Ik vraag me af of ik het zou merken. Misschien wel als ik een patiënt in een verpleeghuis zou bezoeken, want die observeer ik redelijk goed, denk ik. Maar iemand op straat, dat weet ik niet. Ik heb zelf een schoenentic, en een tassentic. Ik dacht dat ik me redelijk kon beheersen, maar in het pre-corona tijdperk merkte een collega op kantoor een keer op dat ze me nog nooit had gezien met hetzelfde paar schoenen aan mijn voeten. Ik scheen iedere keer andere schoenen/laarzen aan te trekken als ik naar kantoor kwam. Dan moest ik er toch wel veel hebben… Inmiddels zijn ze wel uitgedund en ik heb al zeker twee jaar geen nieuwe schoenen gekocht en online koop ik geen schoenen. Tja, en als ik nu werk, draag ik gewoon de heerlijke warme pantoffels die ik met Kerstmis heb gekregen. Niet elegant, maar niemand ziet ze als ik boven op zolder achter mijn bureau zit. Ik ben overigens verder wel helemaal aangekleed als ik werk 😊, ik zou bijvoorbeeld niet een nette blouse aantrekken en dan in een pyjamabroek achter mijn laptop gaan zitten.

Ze fietste mijn wereld uit, de hare tegemoet

Mijn man en ik hebben sinds vorige week professionele draadloze kantoor-koptelefoons waarmee we tegelijkertijd kunnen bellen en elkaar niet horen. Of zo weinig dat we elkaar niet storen. Heel apart hoe dat werkt. Als je naast elkaar zit de hele dag heb je zoiets wel nodig. Voorheen moest een van ons het washok in als de ander een klant aan de lijn had of een belangrijke vergadering. Of ik verkaste naar de woonkamer. Ik kan de voorstelronde van mijn man naar klanten toe dromen, ik weet precies wat hij gaat zeggen, hahaha! Maar nu stoort me dat dus niet meer, want ik hoor hem nauwelijks, hooguit als een beetje achtergrondgeluid. Het komt door corona dat dit meer dan voorheen noodzakelijk is. Ik ga minder op pad, doe vaker onderzoeken via de telefoon of via beeldbellen. We zitten daardoor vier van de vijf dagen naast elkaar te werken.

Het is overigens wel een interessante gedachte die je beschreef: wat we ons later herinneren van deze tijd. Misschien herinnert men het zich door bepaalde gebeurtenissen die in deze periode plaatsvonden. In mijn geval het overlijden van mijn vader, of de verhuizing van mijn dochter naar een eigen woning met haar vriend. Afgelopen zondag nam ze haar fiets mee en toen ze al piepend en krakend de straat uit reed, moest ik toch even slikken. Ze fietste mijn wereld uit, de hare tegemoet, zo voelde dat. En het klussen in haar appartement waarbij we probeerden tot andere klussers minstens anderhalve meter afstand te houden en niet teveel tegelijktijdig aan het werk, en dat ze niet zomaar even voor een klein dingetje naar de Gamma of de Hornbach konden gaan, maar een bestelling moesten plaatsen die ze dan pas vier uur later konden ophalen. Mijn zoon die langer dan gebruikelijk bij het grofvuil stond te wachten tot hij aan de beurt was (want iedereen lijkt aan het klussen, verbouwen en opruimen te zijn). Hij zal zich herinneren dat hij zijn propedeuse in coronatijd heeft gehaald. Maar verder?

Een heleboel mensen hebben het gewoon te goed en gaan als hersenloze amoeben door het leven

Ik ben ook bang dat een heleboel mensen na de zomer weer overgaan tot de orde van de dag. Inderdaad gewoon weer met z'n allen met Transavia naar Rhodos (en dan niet voor een proef om corona proof vakantie te vieren in een resort waar je niet af mag) en met z'n allen in de file. Daar zit ik echt niet op te wachten. Hoewel ik er wel van houd om met het vliegtuig op vakantie te gaan; maar dat kan eigenlijk niet meer als je als vegetariër en ‘recyclist’ door het leven gaat, hahaha! Ik denk dat we dit jaar sowieso nog niet naar het buitenland op vakantie gaan en ik betwijfel of we überhaupt vakantie kunnen vieren samen. Mijn man heeft zojuist een baan bij een Israëlisch bedrijf aanvaard en gaat zijn huidige baan in april opzeggen. Als alles meezit, zal hij per 1 juli starten bij zijn nieuwe werkgever. Spannend, en alles gaat natuurlijk digitaal. Ik had mijn vakantie al vastgezet op twee weken in augustus, maar misschien gaat dat voor hem niet lukken. Nou ja, ik ben best een huismus, ik hoef niet zo nodig op reis. Mijn man is wat avontuurlijker dan ik 😊.

Ja, ik ben ook bang dat het leven na corona gewoon weer zijn gangetje gaat. Op een vreemde manier vind ik het goed dat zoiets als dit eens een keer gebeurt, al vind ik het vreselijk dat zoveel mensen eraan zijn overleden en nog zullen overlijden. Een heleboel mensen hebben het gewoon te goed en gaan als hersenloze amoeben door het leven. Ze bekommeren zich niet om het milieu, jakkeren met 160 over de snelweg, gaan inderdaad een weekendje naar Barcelona voor vijftig euro. Ikke ikke ikke en de ijsbeer op de Noordpool kan stikken. Gisteren had ik met de fiets (natuurlijk!) een zak met plastic afval naar een container in de buurt gebracht. Toen ik terugfietste, reed een Volkswagen Polo (hoezo stereotiep?) rakelings langs me heen. Een paar meter verderop vlogen plots twee lege McDonald's bekers uit het raampje van de bestuurder. Ik was helemaal verbijsterd! Gelukkig was er iemand die de bekers opraapte. Er zijn ook nog mensen met een beetje verstand.

Het geeft me wel te denken: als we in 2027 (en daarna) afhankelijk zijn van dit soort types om de wereld te redden, dan zie ik het somber in. Je mag het niet zeggen (ik doe het lekker toch), maar misschien kan Bill Gates à la de cartoon op pagina twee alsnog een chip ontwikkelen om mensen wat milieubewuster te maken? Ik zou willen dat er sensoren op de straat zijn in 2027 die precies registreren wie wat op straat gooit, en dat de overtreder daar dan automatisch voor bekeurd wordt. Maar ook dat je na iedere vijftigste of honderdste zak (plastic) afval die je in een container gooit, beloond wordt door de gemeente, voor mijn part met een digitale tegoedbon (dan heb je speciale vuilniszakken nodig op naam of huisnummer die dat registreren, liefst biologisch afbreekbaar).

Nou, dat was het weer. Het is mooi weer, ik heb morgen vrij (want dan is het weer woensdag) en ga dan samen met mijn zoon naar mijn moeder in Hengelo. Nee, niet met een Volkswagen Polo en keurig honderd kilometer per uur… We vertrekken na de ochtendspits, want helaas bestaat dat fenomeen toch weer, ondanks corona en meer thuiswerken. Overigens hebben we nu ieder drie brieven geschreven, dus in principe mogen we stoppen met corresponderen. Ik vind het wel leuk om verder te corresponderen, maar als je het na drie keer genoeg vindt, respecteer ik dat uiteraard!

Nou, geniet van het mooie weer deze week. En ik wens jou en je man fijne Paasdagen!

Groetjes, Annemieke