Een soort column

Hey lieve Mirjam,

Ik ben niet aan de beurt 😉 maar ik schrijf toch. Morgen, maandag doe ik mee met de online schrijfworkshop van Schrijven naar de Toekomst. Als je ook meedoet, kunnen we elkaar zien!

Ik schrijf omdat we de laatste maand heel erg worden geconfronteerd met corona. Het is bijna ongelooflijk, maar ik zit al bijna de hele maand in quarantaine. Dit is de derde keer.
Mijn booster heb ik daardoor iedere keer uitgesteld. Ik heb hem nu voor morgen, maandag, staan, maar omdat ik weer in quarantaine zit, weet ik niet of ik hem zal halen. Omdat ik er gek van word dat ik iedere keer binnen moet zitten afwachten, terwijl mijn man bijvoorbeeld wel alles mag doen tot hij klachten krijgt. Ik ben dan toch te netjes en blijf thuis. Zolang ik met een thuistest negatief ben, maak ik wel ’s ochtends een wandeling met de hond. Dan ben ik er nog even uit. En ik zorg gewoon dat ik met niemand spreek. Tot nu toe zijn de pcr testen na 4/5 dagen dus negatief geweest en heb ik het niet opgelopen.

Mijn zus en zwager passen ondertussen niet meer in deze wereld

Laat ik bij de eerste quarantaine beginnen.
Onze kerst was sober. We hebben het de Eerste Kerstdag gevierd met ons gezin en het vriendje van mijn dochter . Dus met zes personen. Heerlijk diner gemaakt, iedereen een gang. Dat was echt heel gezellig!
Tweede Kerstdag kwamen mijn schoonouders en zwager bij ons. We hadden soep en een visschotel dus hoefde ik niet veel meer te doen. Dat was fijn en het was gezellig.
Derde Kerstdag is mijn zus jarig en zouden we op de koffie gaan (zonder onze kinderen) en kwamen mijn moeder en mijn bonuspaps ook. Dat zou het vele heen en weer rijden wat vergemakkelijken: Enkhuizen-Haarlem-Friesland, het zijn toch wel stukjes.
Het was een bewogen bezoek. Wij zeggen wel gekscherend dat we naar ‘Wappieland' gaan als we naar mijn zus en zwager gaan. Zij passen ondertussen niet meer in deze wereld en zoeken alternatieven en gelijkgestemden. Ze willen hun huis te koop zetten en dan een andere wereld opzoeken die overeenstemt met hun ideeën. Ze zijn zeer teleurgesteld in alles, om niet te zeggen wantrouwend. Zo wantrouwen ze de overheid en alles van de voor ons gangbare wereld.
Ze zijn net twee jaar geleden in hun nieuwe huis komen wonen, een prachtig vrijstaand huis met een enorme tuin. Het is wel een heel koud huis: enkelsteens en niet geïsoleerd op veel plekken. Dus er was werk aan de winkel. Ze hebben al heel wat opgeknapt, maar de hele isolatie is een ander verhaal. Door het inkomensverlies van mijn zus die poppenkast speelt en daar toch een behoorlijke boterham mee verdiende, is de hypotheek niet meer zo goed te betalen. Dat begrijpen we. Vooralsnog lukt het echter nog best en ze hebben ook nog veel geïnvesteerd, de afgelopen twee jaar. Hun dochters hebben een heerlijke tijd. Ons oudste nichtje wordt niet meer gepest zoals in hun vorige woonplaats. Ze schieten wortel en worden lekkere tieners. En nu willen de ouders dus alles oppakken en wegwezen. Naar Bulgarije…? Bijvoorbeeld met een camper. Meiden van school, waar vast nog wel wat haken en ogen aan zitten, denk ik. Of ze willen de komende tijd iets huren wanneer het huis verkocht is en dan richting de zomer een camper kopen en uit gaan zoeken waar zij zich dan willen vestigen. De baan van zwager wordt dan opgezegd, ze hebben een flinke overwaarde gecasht en zijn dus ‘rijk’. Ik weet niet of jij ook zulke impulsieve mensen kent die liever eerst alles verkopen en dan pas een plan uitstippelen?
Mijn zwager is overspannen geraakt op zijn werk en zit nu thuis. Hij wil het roer omgooien, geen kantoorbaan meer. Maar wat dan? Dat moet hij nog uitzoeken.
Wij proberen te zeggen dat ze dat beter eerst kunnen doen, nu ze het financieel nog redden, voordat ze alles omgooien en - vooral in mijn ogen- het leven van de kinderen zo overhoop haalt. Zij hebben nu juist leeftijdsgenoten nodig en moeten niet in een camper op elkaars lip zitten…
Maar ja uiteindelijk moeten ze het zelf allemaal beslissen. Inmiddels staat hun huis sinds twee dagen te koop. De grootste reden voor hen is de teleurstelling in onze maatschappij met corona. Dat is een beweegreden die wij niet kunnen begrijpen, dat je die leidend laat zijn.
Maar twee dagen na ons bezoek belde mijn zus die geen test wilde doen uiteraard, dat ze wel corona heeft. Ze was verkouden en had geen smaak of reuk meer. Ze had wel op de thuistest gespuugd, ze weigert het wattenstaafje in haar neus te stoppen, en die was positief. Geen idee of het werkt, maar geen smaak en reuk meer leek mij ook wel een goede aanwijzing. Dus wij in quarantaine. We waren niet echt in de buurt geweest, maar omdat de gemoederen toch hoog op waren gelopen tijdens het bezoek hebben we elkaar nog geknuffeld en je weet maar nooit. Misschien heb ik haar lunchspullen opgeruimd en in de keuken gezet, etc.

Nu onderstreept het hun beweringen ‘het is maar een griepje’.

Gelukkig waren we niet besmet. Mijn zus heeft haar eigen regels toegepast en heeft zich niet afgezonderd van haar gezin. Ik weet niet of er meer ziek zijn geworden, maar het lijkt er niet op. Dat is heel fijn natuurlijk, maar ook wel een beetje ‘jammer' want nu onderstreept het hun beweringen ‘het is maar een griepje’. Niet dat je wil dat ze ernstig ziek worden of Long COVID krijgen, maar ergens hoop je op een reality check. Beetje hard misschien, maar toch. Want nu sterkt het alleen hun mening. Ik ga er niet op in hoe diep ze erin zitten, maar ze zitten heel diep in the rabbit hole van complotten en Willem Engerd (;-)).
Gelukkig is corona voor heel veel mensen 'alleen een griep' en zo ook voor mijn zus. Maar ik heb zoveel mensen om mij heen waar het anders liep en dan is het niet zomaar een gewone griep… dus ik zeg het niet!

Daarna ben ik in aanraking geweest met een besmette cliënt. Ik ben op haar kamer in het verpleeghuis geweest (met mondkapje) en heb anderhalf uur met haar gewandeld. Een uur later werd ik gebeld dat de tweewekelijkse check bij haar positief bleek te zijn teruggekomen. Misschien geen heel hoog risico maar met die omikronvariant weet je het niet. Gelukkig, ik mocht na twee dagen weer vrij bewegen.

Dus zitten we weer thuis

Mijn dochter was vanuit Leiden donderdag naar huis gekomen en we hebben alles gewoon samen gedaan als gezin. Vrijdag ging ze naar Amsterdam stadten en kwam ze rozig en met veel spierpijn thuis. Maar ze had voor het eerst weer bootcamptraining gehad voor roeien donderdag, dus dat zou het wel zijn. Ze had geen koorts, maar toch maar een thuistest. We hadden net een uur gezellig met elkaar geborreld aan de eettafel en 'the talk of the Voice of Holland' eens doorgenomen met zijn allen. En nu zit dochterlief op haar kamer en voelt haar hoofd vooral heel vol zitten, maar ze is niet echt heel beroerd. Alleen hebben ik en één van mijn zoons onze booster nog niet,, dus zitten we weer thuis. Ik denk dat hij vandaag toch zijn booster gaat halen. Ik krijg hem dus morgen maar ik ben te bang. Word ik dan dubbelziek? Ik heb wel gehoord van mensen die dat hadden. Ik ga na woensdag, als de PCR-test negatief is, de booster als prioriteit in mijn agenda zetten. Deze had ik zo gepland, omdat ik toch zaterdag liever eindelijk eens met twee bevriende stellen wilde eten en liever niet net nadat ik de booster had gekregen. Maar ja, nu ging het etentje toch al weer niet door… Allemaal stomme praktische problemen maar wel een teken van deze tijd . Er zullen wel meer mensen met dit probleem zitten. Het late boosteren en de opkomst van omikron zijn het probleem. Ik denk dat ik me deze maand dus ongeveer een week vrij heb kunnen bewegen. Ergens wil ik nu gewoon corona krijgen, of onmiddellijk mijn booster. Maar van dit gehang ertussenin word ik gek. Thuis zitten, niet dat we al veel konden doen of deden, maar het idee dat je niet even een boodschap kunt doen, niet kunt werken, etc. Het zit in je hoofd ook, die beperking. En wanneer je die booster hebt gehad, voel je je weer vrij. Dat merkte ik wel in de zomer. Je waant je toch even onaantastbaar.

Maar ik verheug me nergens meer echt op. Er komt altijd wel iets tussen…

Dat etentje dat we gisteren zouden hebben was voor mij het eerste leuke dat we weer met vrienden deden sinds… ik weet niet meer. Vóór de winterlockdown sowieso. Maar we spraken allemaal al niet zoveel meer af. Ik wandelde wel met vriendinnen maar na de zomer hebben we echt geen activiteiten meer gedaan die binnen waren. Dus ik had er veel zin. Hopelijk kunnen we het over twee weken gewoon doen. Ik ben wel een beetje murw, het zullen ook wel de winterblues zijn. Maar ik verheug me nergens meer echt op. Er komt altijd wel iets tussen…

Wat een relaas over mij en mijn blues. Ik heb ze niet erg uiteraard. Ik heb een comfortabel huis en mijn dochter schrobt de badkamer wanneer ze daar klaar is 😉 zodat wij hopelijk niets oppikken. We ventileren letterlijk en figuurlijk, en wachten af…

Ik hoop dat het goed gaat met jou en de jouwen sinds november. Het gewone leven slokt jou op en zeker met je zoontje (kleine kinderen) zijn het tropenjaren, zeiden wij altijd 😉 Ik hoop ook dat het nog steeds goed gaat, wat betreft zijn gezondheid.

Heel veel liefs en hopelijk tot gauw, misschien zelfs morgen in de workshop. Enne..... lees dit maar als een soort column, zodat je er ook om kunt lachen 🙂

xxx Simone

Vanuit het quarantainehuis

Ha lieve Simone,

Wat een narigheid dat jullie zo geconfronteerd worden met corona. Ik ga deze week je belevenissen lezen en je terug schrijven.

Liefs vanuit het quarantainehuis in Zwolle. Wij zitten er nog maar net in. Mijn vriend kan er zaterdag weer uit. Onze zoon en ik moeten nog even.

Tot gauw, hang in there!

Je komt op mij over als een stuiterende energiebom

Hi Meinmein,

Fijn om te horen dat je me niet vergeet. 😉 Ik had er al rekening mee gehouden dat je even druk zou zijn met je familie. Geen probleem. Maar je hebt gelijk, wij hebben minder tijd om uit te wisselen dan andere matches. Die tijdsdruk voel ik ook wel een beetje. Maar dat werkt natuurlijk niet, dat leidt alleen maar tot verkramping, dus die laat ik dan ook gewoon lekker weer los.

Ik kan het niet goed uitleggen, maar ergens gaat er ontzettend veel energie zitten in het thuiszitten

Je komt op mij over als een stuiterende energiebom. En toch zeg je dat je op het moment geen energie hebt om aan iets uitdagends te beginnen. Heeft dat een speciale oorzaak? Ik ervaar namelijk in periodes hetzelfde, en dat is echt ontstaan in de coronatijd. Ik kan het niet goed uitleggen, maar ergens gaat er ontzettend veel energie zitten in het thuiszitten. Het heeft me lamgeslagen. Soms beschouw ik mezelf vol verwondering over zoveel passiviteit, zo ken ik mezelf niet. Dat gezegd hebbende, ik ben me hier nu heel erg bewust van en ben het langzamerhand over een andere boeg aan het gooien. Ik heb mijn atelier opgeruimd, ben weer naar musea gegaan (Pat Andrea in MORE/Gorssel, Paula Rego in Kunstmuseum/Den Haag onder andere, zéér de moeite waard) en ben zowaar weer aan wat werken begonnen. En dat geeft weer energie. Dus de weg naar boven is ingezet. 🙂

Ik kan niet genoeg krijgen van levensverhalen

Over je nachtelijke hersenspinsels hoor ik graag meer. Ik ben altijd al erg geïnteresseerd geweest in – ja, hoe zeg je dat zonder hoogdravend of zwaar te klinken – in het leven en de dood. Ik kan niet genoeg krijgen van levensverhalen. Hoe een leven is verlopen, welke wendingen het heeft gehad, en ja, ook hoe en wanneer het dan is geëindigd. Dat zijn denk ik ook mijn favoriete romans. Lees jij veel? Ik wel. Ik schijn bizar veel boeken te hebben. Heb onlangs ook – heel tuttig – een boekenclubje opgericht, omdat het leuk is om over een boek waar je enorm van hebt genoten te kunnen praten. Ook ten opzichte van de dood sta ik anders dan de meeste mensen. En dan merk ik dat het een enorm gevoelig onderwerp is. Maar als we dan toch gaan 'biechten', ik ben een groot voorstander van euthanasie, en ben zelfs lid van de NVVE om die mogelijkheid zo groot mogelijk te houden.

Maar laten we het over het leven laten gaan! Ik ben razend nieuwsgierig naar jouw levensloop tot nu toe, en hoe je dat zelf zou beschrijven. Ik beken, ik heb die mail met jouw intro nog steeds niet in mijn bizar overladen mailbox gevonden. Ik heb duizenden ongelezen mails, het is niet meer weg te werken, wat doen we elkaar toch aan?!. Maar sowieso is het leuker om het nu nog een keer te schrijven, nu je weet dat je het aan mij schrijft?

Anyway, ik ga nu naar mijn atelier, lekker schilderen. Ik hoop snel weer van je te horen. Goede vlucht terug (als dat al aanstaande is).

Groet,
Sanne

Bijna business-as-usual

Beste Dorine,

Wat een leuk project hè: 'Schrijven naar de toekomst'? Toen ik de oproep las, dacht ik meteen dat is een project voor mij. Ik ben een schrijver en een lezer. Leuk ook, om zo iets tastbaars achter te laten voor ons nageslacht. Want ik begreep dat alles wordt bewaard.

En dat ik je eigenlijk niet ken. Geeft niets voor mij hoor. Komt vanzelf wel. Ik ben een open persoon en vind het niet moeilijk om contacten met ook voor mij niet bekenden te maken. Ik heb de voorbeeldvragenlijst zoals die bij de stukken zat in eerste instantie maar even aan de kant gelegd. Het tikken van de zinnen en de vragen verloopt tot nu toe soepel.

Ik heb gelezen dat je kunstenares bent. Ik heb je site bekeken. Wat ontzettend leuk om te zien. En ook zo waardevol dat je je in kunst kunt uitdrukken. Ikzelf ben best wel een beetje crea, maar kom daar eigenlijk niet echt aan toe. Stom hè, om tijd als excuus te nemen hiervoor. Moet ik eigenlijk ook niet doen. Eigenlijk zou ik het veel meer moeten doen. Ikzelf heb gefotografeerd, maar ook met levend materiaal (bloemen) werken vind ik erg leuk om te doen. Schilderijen en tekeningen maken zoals jij heb ik niet zo vaak gedaan.

Ik werk fulltime in het ziekenhuis. Is ook een soort hobby ...

Ik moet zeggen dat veel tijd gaat, en is gegaan, naar mijn gezin. Ik ben zoals je goed gelezen hebt een alleenstaande moeder van twee pubers. Ik werk fulltime in het ziekenhuis. Is ook een soort hobby van mij. Ik mag het graag doen. Maar er blijven maar 24 uur in een dag, en zeven dagen in een week. Ik denk wel eens dat het niet zoveel zou uitmaken als er meer dagen in een week zouden zitten; die zou ik ook zo kunnen vullen.

Ik heb geen relatie, maar date op dit moment wel met een man. Dat is nog erg pril. Maar wel erg leuk. Ik ben net 49 geworden en mijn kinderen vliegen bijna uit. Het werd wel eens tijd vond ik. Mijn scheiding is al wat langer terug (bijna tien jaar van de vader van mijn kinderen en vijf jaar terug van een latrelatie). Ik zie dat jij sinds drie jaar gescheiden bent. Is best lastig soms he? Ook als is het een bewuste keuze. Ik vind deze tijd als single best een beetje gemeen. Hoe moet je nu aan een leuke vent komen als je daar behoefte aan zou hebben? Je mag en kan niets. Ik moet zeggen dat ik de regels een beetje geschonden heb. Wij zijn niet helemaal 100% denk ik dan maar.

Begin dit jaar heb ik zelf COVID gehad. Heel mild gelukkig. Maar ik moest wel in quarantaine. Mijn dochter bleek ook besmet (gelukkig ook mild); dus mijn zoon was onze mantelzorger, wat hij prima deed. Die tijd hebben we weer gehad, denk ik dan maar. Op mijn werk uiteraard met COVID-patiënten te maken gehad, of verdachte patiënten zoals wij dat noemen. Op mijn eigen afdeling, maar ook op de speciale COVID-afdeling. Ik sta in de, zoals dat momenteel zo mooi heet, 'reguliere zorg'. Ik heb wel erg zieke COVID-patiënten verpleegd. Het gaat op dit moment heel voorzichtig wat beter, maar ik ben nog erg terughoudend. Het gaat echt nog wel even duren allemaal, en we zullen moeten wennen aan een nieuw normaal. Hoe moeilijk ook.

Je vroeg mij hoe ik tegenover het vaccineren sta. Doen, zou ik zeggen. Ikzelf heb in mijn eigen ziekenhuis geholpen om de collega's in de acute zorg te vaccineren. Ik denk dat vaccineren de enige weg terug is naar zoveel mogelijk normaal. Natuurlijk hoor ik ook de geluiden van tegenstanders. En dat is goed denk ik. Je moet altijd scherp blijven. Naar ik ga nog steeds voor vaccinatie. Wat mij opviel is dat er best wel wat bijwerkingen gemeld zijn door mijn collega's. Daar hoor je niet zoveel terug van in de media.

Je vroeg mij hoe ik tegenover het vaccineren sta. Doen, zou ik zeggen

Maar over het algemeen waren mijn collega's erg blij dat ze de tweede prik van mij kregen. Ik hoorde veel klachten: van grieperig tot koorts, een zere arm waar ze niet op konden liggen tijdens het slapen, hoofdpijn. Best wel iets om rekening mee te houden. Maar er waren ook collega's die geen klachten hadden. Dat waren er alleen een stuk minder. Ikzelf ben in april aan de beurt. Medio april; is dus erg rekkelijk. Kan 1 maar ook 30 april zijn.

En inderdaad, zoals je schrijft, wat zou het weer mooi zijn om er weer lekker op uit te trekken. Naar de film, uit eten, terras. Je zou er toch bijna een moord voor doen, figuurlijk gezien dan?

Ik lees dat je veel hebt opgeruimd. Ik begrijp hieruit dat je dus veelal thuis gezeten hebt? Dit in tegenstelling tot mijzelf. Bij mij was het bijna business-as-usual. Je woont alleen met twee katten? Dan heb je toch een beetje poezen-aanspraak. Gelukkig maar.

Ikzelf heb ook twee poezen, en twee cavia's, dus ik weet dat dit net een beetje de reuring kan geven die je soms nodig hebt.

Heb je nog speciale lockdownschilderijen kunnen maken? Ik neem aan dat je als creatieveling niet stilzit.

Heb je nog speciale lockdown-schilderijen kunnen maken?

Nou de eerste brieven zijn een feit. Hebben we goed gedaan, vind je niet? Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik ga deze brief toch afsluiten. Kijken wat je ervan vindt.

Geniet van de komende dagen; het zonnetje gaat steeds meer doorkomen, en de sneeuw gaat verdwijnen.

Groeten,

Geertje

Wat mis je het meest? Deze vraag maakt mijn emoties los

Beste Marjet,

Ik hoop dat het goed gaat met jou en je dochter in deze lastige tijden. Met mij en mijn gezin gaat het goed.

Ik ben benieuwd naar de theaterbewerking van The great Gatsby. Je gedachten erover zijn logisch.

Ik vind Sally Rooney bijzonder. Zij is een van de jongeren die op hun eigen manier naar kwesties kijken. Ik heb een van haar werken 'Normal People' gezien. Het is een romantisch drama dat terug doet denken aan de tijd dat we negentienjarigen waren die niet wisten wat we met al onze emoties en gierende hormonen aan moesten. Het
is een bijzonder verhaal over een ingewikkelde liefde tussen twee mensen uit verschillende milieus.

Het is een bijzonder verhaal over een ingewikkelde liefde tussen twee mensen uit verschillende milieus.

Het Nederlandse spreekwoord 'Wie als een dubbeltje wordt geboren, wordt nooit een kwartje', is erg wreed. Net zoals één van de Arabische spreekwoorden: 'De aap kan niet weten hoe hij appels moet eten!'

Het is droevig ‘dat de kracht van het kapitalistisch systeem is dat wij constant bevrediging najagen, maar het nooit helemaal krijgen, waardoor we blijven jagen (en kopen)’. En daar is het internet natuurlijk een uitwas van: een manier om contact, liefde, erkenning, roem, enzovoort te vergaren.

Na de coronacrisis zal het anders zijn. Maar hoe?

Ik vind je citaat ‘dat de mens met macht er alles aan doet om die te behouden en er baat bij heeft het systeem dat die macht ondersteunt in tact te laten.’ leuk

In de context van na corona komt er een legitimiteitscrisis als gevolg van deze crisis. Het is de meest invloedrijke factor bij wereldwijde instabiliteit, aangezien regeringen niet langer in staat zullen zijn hun fundamentele functie, zoals garantie voor veiligheid, te vervullen.
Daarnaast ontstaat er een crisis met betrekking tot de geloofwaardigheid met betrekking tot de gegevens en feiten van de crisis. Zelfs het gebied van wetenschap en geneeskunde wordt nu het instrument voor de manipulatie.

De coronacrisis zorgt voor een nieuwe fase. Aangezien er geen focus wordt gelegd op specifieke
politieke of economische aspecten, zullen eerdere uitdagingen en zorgen die vóór corona heersten worden teruggegeven. Maar met een nieuw patroon en volgens nieuwe mechanismen. We waren niet klaar voor vrijwillige isolatie. We dachten niet dat de dood op een afstand van één niesbui op de loer ligt. En we dachten ook niet
dat we zouden stoppen met handen schudden en knuffelen. We geloofden niet dat we niet af konden spreken met onze vrienden of dat de verliefde zijn of haar geliefde niet zou kunnen zien. Corona heeft ons geleerd op onze
hoede te zijn voor alles om ons heen.

We dachten niet dat de dood op
een afstand van één niesbui op de loer ligt.

De mensheid zal zeker zegevieren over het virus, maar tegen welke prijs?

Door thuisquarantaine kijk ik wat er in mijn land en in de Arabische wereld gebeurt. Helaas klampt de Arabische wereld het zich vast aan de religieuze tijd, die de afhankelijkheid van het fatalisme bij het begrijpen en verklaren van feiten verdubbelt en meer en meer de metafysische cultuur versterkt.

Helaas klampt de Arabische wereld zich vast aan
de religieuze tijd

Corona is een ongekend scenario, alsof we ons in een mythische sciencefictionfilm bevinden, die de aandacht vestigt op de adoptie van een geleidelijk, steeds gevaarlijker plot, waarbij alle gebruikelijke speculaties omver worden geworpen. De boze verandert zijn rol niet en het slachtoffer weet niet wat hij moet doen om eraan te ontsnappen.
Het lijkt zelfs alsof het mogelijk is om op elk moment buitenaardse wezens te zien vliegen die vervolgens landen op een patch tussen mensen.

Voorheen waren we verslaafd aan sciencefictionfilms en romans die streden om een steeds opwindender plot. We overwegen [de tekst] of lezen hem met een neutraal oog en observeren wat verbeelding en wetenschap kunnen doen. Maar nu? We zitten midden in de gebeurtenis. Het scenario is realistisch. Heel realistisch. In welk plot leven we
nu? Het virus, dat een microscopisch wezen is, begint landen te beheersen en de immuniteit van hun burgers één voor één op te heffen. In elk land en in elk continent.

Corona alleen bepaalt het tempo van vreugde, geluk of depressie, verdriet, de hoeveelheden ellende en de
kenmerken van het veranderen van de hemel in een hel, en vice versa.
Voor het eerst kijken we naar een existentiële situatie die het bestaan van het menselijk ras op de proef stelt.

De boze verandert zijn rol niet en
het slachtoffer weet niet wat hij moet doen om eraan te ontsnappen

Deze epidemie zal eindigen zoals andere epidemieën die de mensheid door de geschiedenis heen heeft gekend. Maar de belangrijkste vraag na dit alles is: zal de mensheid weer bij zinnen komen en zullen de landen terugkeren
naar hun sterke punten: gezondheid, onderwijs en wetenschappelijk onderzoek? Zodat ze er aan uitgeven wat er aan moet worden uitgegeven, nadat ze elkaar [al die jaren] hebben beconcurreerd om vernietigingswapens te maken,
om legers op te bouwen, om het milieu te vernietigen en om eindeloos kapitaal vergaren.

Vorige week stond de wereld op één been om de Amerikaanse verkiezingen te volgen. De wereld is gehecht aan de resultaten van de verkiezingen. Is Amerika bevolkt met Goden als de Griekse Goden? De wereld was
eigenlijk bang voor de terugkeer van Trump. Hoewel Joe Biden ook niet de ideale president is. Gelukkig dat er verandering is . Het geeft ons een dosis optimisme omdat radicalisme en populisme nog steeds onder controle zijn.

Ja, natuurlijk denk ik aan mijn vaderland. Wanneer? Ik weet het niet.
Nu is de situatie er heel slecht. Als ik ga, doodt men mij misschien al op de tweede dag. Bovendien heb ik geen paspoort. Dat maakt de situatie heel ingewikkeld.

Wat mis je het meest? Deze vraag maakt mijn emoties los. Ik mis mijn eigen huis, mijn boeken, vrienden, studenten en de geur van sommige plaatsen. En ook mijn rol in de beweging van verandering. Maar ik ben een kosmisch mens. Ik voel me geen vreemdeling in Amsterdam. Ik hou van Holland. Het is voldoende dat de infectie van gelijkheid
hier een menselijk virus is. Als je elke dag duizenden glimlachen ziet, betekent dit dat je een aantal extra dagen in je leven hebt met meer glimlachen. Dat vind je niet in andere sombere en onvriendelijke steden.

Het is voldoende dat de infectie van gelijkheid hier een menselijk virus is

Momenteel lees ik een oud boek over Hadhramaut, mijn provincie. Het gaat over een reis in de jaren dertig van de vorige eeuw door de Nederlandse diplomaat, ontdekkingsreiziger en schrijver Daniel van der Meulen. Hij
reisde naar Hadhramaut om een verslag te schrijven over het leven en de mensen voor de Nederlandse overheid. Dit omdat de Hadhramieten in Indonesië een grote rol speelden in handel, politiek en religie tijdens de Nederlandse kolonisatie van de oostelijke archipel. Het lijkt raar dat er grote veranderingen plaatsvonden negentig jaar geleden, maar de samenleving bleef conservatief, vooral met de soefi-islam. Ik lees nu zelfs pagina’s lang over de dagelijkse realiteit. Intellectuele verandering is erg traag, vanwege religie!

"Kapitalistische liefde, je kan eindeloos door selecteren in de illusie dat je dan bij het beste van het beste uitkomt”. Dat klopt. Maar ik denk dat het beter is dan het taboe-leven in andere culturen die gebonden zijn door het verleden.

Groet,
Saeed