Help! Ik moet opschieten voor onze ontmoeting!

Hee Charron,

Sorry dat het zo lang heeft geduurd voordat ik je terugschreef! Gek genoeg ben ik meer dan ooit bezig geweest met het project, vanwege de proef-podcast. Straks ga ik je deze brief ook persoonlijk overhandigen! Woeh!

lk vind het dus zelf zo moeilijk om een beeld van jou te vormen

Je gaat er zo achter komen dat je beeld van mij heel accuraat is, haha. lk vind het dus zelf zo moeilijk om een beeld van jou te vormen. Ik heb echt geen idee…

Ik vind het zo jammer dat de voorstelling niet leuk was. Helaas hoort dat er ook een beetje bij. Ik was dinsdag nog naar een voorstelling, die uiteindelijk best een beetje tegenviel. Ik had ook wel erg hoge verwachtingen, dat hielp niet. Maar de vorm was een beetje saai. Het verhaal was wel goed. Ik denk dat mijn voornaamste tip is om vaak te gaan en te zien wat je leuk vindt! Maar aangezien dat lekker abstract is, hier wat dingen die ik gaaf vind/vond:

Wat vervelend dat de drukte het even overneemt. Juist op die momenten kan langzaam leven je het meest bieden en is het lastig om het door te zetten kan in me voorstellen. Ben je inmiddels iets rustiger? Heb je bepaalde dingen die je doet om rustig te worden?

Wat bijzonder dat je al twintig jaar in de hulpverlening zit! Of nu zat als ik het goed snap? Wat is je het meest bijgebleven van wat er daar is gebeurd?

Help! Ik moet opschieten voor onze ontmoeting! Schrijven duurt toch iets langer dan typen...

Matcht mijn handschrift bij me? Haha.

Tot zo!

En de theatertiplijst ga ik nog aanvullen!

Isa

Heb jij ook een beeld van mij gevormd? 

Hey Isa,

het ziet er naar uit dat we elkaar binnenkort ontmoeten. Wat leuk! Ik heb een beeld van jou in m'n hoofd gevormd. Bruin haar, halflang, witte huidskleur, gemiddelde lengte, sportief en kleurrijk gekleed. Ik ben benieuwd of ik je eruit haal, uit de groep, je ziet er vast heel anders uit ;). Heb jij ook een beeld van mij gevormd? 

.... theater, ik heb tips nodig Isa

Dus ja uhm... theater, ik heb tips nodig Isa. Dus deze voorstelling werd gegeven in de Kesbekefabriek. De ambiance was heel leuk, ook de opzet. Er stonden allemaal tafeltjes en zitzakken en we konden een emmertje met flesjes meenemen naar onze plek voor tijdens de voorstelling. De acteurs stonden aan de bar, allemaal heel vrolijk. Ze stonden ook nog met een artikel in het Parool de zaterdag ervoor, ook leuk. Het droeg bij aan de voorpret.

En ja, toen de voorstelling... ik vond er niets aan. Veel geschreeuw en een nogal plat verhaal over bedrog en een neef uit de gevangenis die potloodventer was. Het is dat de ambiance leuk was, als ik in een witte zaal had gezeten was ik denk ik in slaap gevallen, al was dat vast ook niet gelukt met als dat geblèr op het podium. Wat ik op zich al vrij irritant vind.

Mensen hebben mij verteld over hun psychoses, over hoe naar een jeugd kan zijn, mishandeling, detentieverhalen, drug deals....

Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik al twintig jaar in de hulpverlening zit en veel verhalen gehoord heb. Mensen hebben mij verteld over hun psychoses, nare verhalen over hoe naar een jeugd kan zijn, mishandeling, detentieverhalen, drug deals en een cliënt vertelde mij hoe zij iemand anders vermoord had. Dus ik ben niet meer snel onder de indruk van een verhaal. Terwijl ik verhalen wel heel leuk vind. Ik kan enorm genieten als een verhaal goed verteld wordt. Ik ben een keer op een verhalenavond geweest van Mezrab, daar was ik echt onder de indruk van. 

Dus Isa, geef me eens tips, wat is de moeite waard om in het theater te bekijken? En waarom? Waar ga jij zelf naar toe en heb je ook wel eens teleurstellende avonden? 

Ik word verzwolgen door afspraken

Verder is het hier druk (Sinterklaas, verjaardagen, 11 november, feestjes enzovoort) en lukt het voor geen ene meter om deze week langzaam te leven. Ik word verzwolgen door afspraken, wat maakt dat de afspraken verplichtingen worden. Stom vind ik dat. En het maakt dat ik op de momenten dat ik dan toch even niets te doen heb, stress voel. Dan ga ik opeens met die stress heel hard schoonmaken omdat het me niet lukt om gewoon rustig te gaan zitten. Tsja, zo is het ook af en toe, zeg ik dan maar tegen mezelf, heel wijs, terwijl ik net een halve liter kamillethee heb opgedronken (wat niets hielp trouwens). 

Hoe is trouwens je eerste werkweek geweest? Hoe zijn je collega's? Ik werk zelf momenteel bij de GGD als veldregisseur. Leuk werk. Maar omdat veel nog nieuw is soms ook best intensief. Ik werk er nu een jaar en begin nu pas een beetje mijn draai te vinden. 

Ah shoot, ik zie dat ik de deur uit moet. Tot gauw en fijne dag vandaag 🙂 

Groetjes,

Charron 

Ik begin volgende week met m’n nieuwe baan!

Hee hoi Charron,

Bedankt weer voor je mooie en leuke brief. Ik vind het echt zo gaaf dat je naar het theater gaat en kan niet wachten om te weten hoe het was! Ik had nog niet gelezen over die voorstelling, maar ik heb het even opgezocht. De drang heet het, of niet? Ik ben heel erg benieuwd!

Ik kan vandaag ook eindelijk het boek waarover je schreef ophalen bij de bibliotheek, dus ik zal je binnenkort even updaten wat ik ervan vond!

En wordt de schoen gezet?

Ah, wat een heerlijke herfstvakantiedag schets je zeg! Ik heb vorig jaar met m’n werk op basis van de Grote Sinterklaasfilm een groot Pietenhuis opgezet. Dat was zo’n feest, niet normaal! Bedenken wat voor spellen er gespeeld konden worden. Heerlijk. Vieren jullie Sinterklaas ieder jaar uitgebreid? En wordt de schoen gezet?

Dat klinkt heel lekker, wat je schrijft over de vakantieperiode. Democratisch opvoeden, ik las dat dat betekent dat ouders en kinderen gelijk zijn. Betekent dat dat jullie over alle beslissingen met elkaar praten? Wat mooi! Waarom hebben jullie daarvoor gekozen? (Ik ben zelf nog niet zo thuis in opvoed-stijlen, dus erg benieuwd naar hoe je tot zo’n beslissing komt!)

Gisteren nam ik afscheid bij m’n oude baan, poeh wat is dat gek

Ik begin volgende week met m’n nieuwe baan! Ik heb er heel erg veel zin in. Gisteren nam ik afscheid bij m’n oude baan, poeh wat is dat gek. Ik had super fijne collega’s en zat er wat dat betreft erg op mijn plek, alleen qua werk niet en dat maakte het voor mij toch minder leuk. Maar gisteren was erg bijzonder, er was van alles georganiseerd en ik ben echt overladen met lieve woorden. Dus nu ga ik daar nog even van nagenieten en dan aanstaande dinsdag met heel veel frisse energie en enthousiasme naar de nieuwe werkplek! Ik vind collega’s heel belangrijk en dat vind ik dan ook het spannendst denk ik. En de uitdaging die de nieuwe baan gaat bieden, maar daar heb ik ook echt veel zin in. Ik hou je op de hoogte!

Ik ga daar 36 uur per week werken, verdeeld over vier dagen. Dus elke week een dag vrij! Heerlijk. Jij? Grappig, dat je het ook frustrerend vindt om nog te leren. Ik loop er dus tegenaan dat ik het heel frustrerend vind om niet te leren. Wat vind je er frustrerend aan? Of heeft dat ook met het geduld te maken? Wat voor baan heb je ook alweer?

Ik speel een beetje gitaar (kampvuurkwaliteit)

Wat leuk dat je een instrument gaat leren spelen! Welk instrument? Het is absoluut frustrerend! Ik speel een beetje gitaar (kampvuurkwaliteit), en het duurt echt wel even voordat je de akkoorden onder de knie hebt. Als je het eenmaal kunt, verleer je het echt niet meer. Dat is misschien een troost! Ik vind het wel altijd echt fijn om even te doen – even iets zonder scherm en iets waar je niet te veel over na hoeft te denken. Al voelt dat misschien nog niet zo nu voor jou? Haha.

Naast werk voetbal ik ook! Ik train een keer in de week en op zondagen heb ik een wedstrijd. Het is met een vriendenteam, superleuk! We zijn alleen door de KNVB te hoog ingedeeld waardoor we een pijnlijk eerste begin van het seizoen hebben… Hopelijk worden we na de winterstop wat beter ingedeeld en wordt het wat spannender, haha. Doe jij aan sport?

Jij ook een hele fijne dag en hopelijk veel fijne herfstvakantie-momenten met z’n allen! Het is in ieder geval goed weer om lekker de hort op te gaan.

Groetjes,

Isa

Voor mij geeft kunst perspectief en andere invalshoeken

Hoi Charron,

Wat leuk om je brief te lezen! En wat leuk dat je zegt graag te schrijven. Wat schrijf of schreef je dan vooral? Vooral over de waan van de dag of echt verhalen bijvoorbeeld? Ik ben vooral een lezer denk ik. Zojuist begonnen aan het boek Zachtop lachen, ken je die?

Ik vind het echt een leuke gedachte om je via brieven te gaan ontmoeten. Twee kids van 8 en 5, allebei dus op school inmiddels. Vinden ze dat leuk? Het lijkt me zo druk om je eigen werk te combineren met kids en je eigen ding doen en vrienden blijven zien. Heb je hobby’s? Dingen die je rust geven in deze alledaagse drukte?

Zelf ben ik drie maanden in Azië geweest, zo’n drie jaar geleden

Wat een gave reisplannen! Echt te gek dat jullie dat doen. Geven jullie dan ondertussen thuisonderwijs aan de kinderen? Ik droom er echt van om dit soort reizen later ook nog te kunnen maken. Zelf ben ik drie maanden in Azië geweest, zo’n drie jaar geleden. Ik had een half jaar vrij want mijn HBO-studie was net afgerond en mijn pre-master startte pas in januari. Toen heb ik eerst met mijn vader een groot stuk van de Santiago de Compostella gefietst, en daarna heb ik een ticket geboekt. Ik had alleen een heenticket naar Sri Lanka, omdat ik ook naar huis wilde kunnen als ik het toch niet leuk vond om alleen te reizen. Gelukkig vond ik het helemaal geweldig en uiteindelijk heb ik Cambodja en Vietnam ook nog gezien. Mochten jullie van plan zijn om ook naar een van die landen te gaan, laat het vooral weten, dan ga ik mijn reisboek erbij pakken en tips doorgeven.

Twaalf jaar in Bos en Lommer al! Dat is een hele tijd. Ben je hier toen bewust gaan wonen? Ik woon er pas iets langer dan twee jaar. Ik woonde daarvoor een lange tijd in de Rivierenbuurt en daarvoor heb ik in Nieuw-West gewoond. Zelf ben ik niet opgegroeid in Amsterdam, maar in Amersfoort. Ben jij een Amsterdammer in hart en nieren? Je schreef dat je gemengde gevoelens hebt over wonen in Bos en Lommer, welke gemengde gevoelens zijn dat precies? Ik merk zelf dat ik een goede band heb met mijn buren bijvoorbeeld, maar verder best wat binding met de wijk mis.

Grappig hoe je schreef dat je leven is ingericht volgens de geldende norm. Dat is ook wel een beetje zo als je dit zo opschrijft. Wat vind je van die norm? Ik denk dat die wel een beetje aan het veranderen is. Jij?

Ik werd vannacht ergens wakker nog in mijn Pride-outfit

Ik zal mezelf ook nog even voorstellen trouwens. Ik ben Isa, op dit moment nog 25, maar volgende week woensdag word ik 26. Misschien schrijf ik mijn volgende brief dus wel als 26-jarige. Ik ben in coronatijden afgestudeerd, en werk nu bijna fulltime (heb om de week een dag vrij). Ik heb geen relatie (en daarmee nog minder perspectief op een huis kopen dan ik al had) en woon nu met één huisgenootje in een huurhuis. Zij is een heel goed vriendinnetje van mij dus dat is zeer gezellig en fijn. Op dit moment schrijf ik deze brief ook met een lichte kater, want we zijn gisteren samen naar de Pride geweest. Dat vind ik, als vrouw die op vrouwen valt, een zeer belangrijk evenement. Ik werd vannacht ergens wakker nog in mijn Pride-outfit en mijn huisgenoot zei net dat ik eerder ook al op de bank in slaap was gevallen. Oeps. Het was in ieder geval leuk!

Ik merk dat ik heel graag iets wil doen waar ik heel gelukkig van word, terwijl anderen soms wat meer relativeren

Ik werk inderdaad bij een culturele evenementenorganisatie. Hiervoor werkte ik voor een theaterfestival, en op dit moment voor een organisatie die vele verschillende evenementen organiseert, vooral op het gebied van cultureel erfgoed. Echter ben ik op het moment een beetje op zoek naar een nieuwe baan en heb ik toevallig morgen (op het moment van schrijven) een sollicitatiegesprek bij een grote cultuurorganisatie in Amsterdam. Zeer spannend! Ik merk dat ik het ‘werkende leven’, waar ik in coronatijden mee ben begonnen, daarvoor studeerde ik nog, best lastig vind. In de zin van, uitzoeken wat je wil. Ik merk dat ik heel graag iets wil doen waar ik heel gelukkig van word, terwijl anderen soms wat meer relativeren en zeggen: ‘het is maar werk’. Ik moet daar wel aan toevoegen dat ik ook wel altijd een heel gelukkig voorbeeld heb gehad van mijn ouders, die allebei zo genieten van hun werk en het zo leuk vinden. Vond jij dit ook een zoektocht? Zit je nu op je plek? Wat doe je eigenlijk voor werk?

Ik vind het geweldig dat je deze goede vragen stelt over de culturele sector en dat ik nu een betoog over kunst kan houden. Komt ‘ie. Voor mij geeft kunst vaak perspectief en andere invalshoeken. We zijn tegenwoordig zo gefixeerd op de wereld om ons heen, onze eigen belangen en leven in onze eigen bubbel. We worden ook alleen nog maar bevestigd in onze denkbeelden in plaats van af en toe de andere kant. Deze ontwikkelingen beangstigen mij ook wel, ook de rol van media daarin. Ik heb mediapsychologie gestudeerd en kreeg daar ook veel lessen over. Best heftig hoor hoe dat gebeurt! Ik denk dat het ontsnappen aan je eigen bubbel en andere perspectieven lezen ook de reden is dat ik meedoe aan dit project. Waarom heb jij je eigenlijk opgegeven?

We zijn tegenwoordig zo gefixeerd op de wereld om ons heen, onze eigen belangen en leven in onze eigen bubbel

Ik zie theater (daar ga ik vooral naartoe, en concerten) als een manier om andere perspectieven te geven. Je kunt, als je eenmaal zit, ook niet echt de zaal verlaten en bent daarmee even totaal overgegeven aan wat er is gemaakt. Dit biedt hele mooie kansen, namelijk om iemand een volledig verhaal te kunnen vertellen, zonder dat iemand afgeleid is of besloten heeft om maar een deel te zien of horen.

Ik ga zelf naar totaal uiteenlopende dingen. Ik ben iemand die heel erg van kleinkunst en comedy houdt, maar ik ga ook vaak naar theaterfestivals waar ik totaal nog niet weet wat ik wil zien. Dan loop ik gewoon ergens naartoe en laat ik me verrassen! Het leuke vind ik ook dat het super persoonlijk is wat je uit een voorstelling haalt. Ik was toevallig afgelopen vrijdag op de parade in Utrecht en toen ik met een vriendinnetje uit de voorstelling liep, hadden we een totaal andere boodschap meegenomen. Allebei even kloppend bij wat we hadden gezien.

Oké ik heb het gevoel dat het tijd is om deze brief af te ronden, want het is al best een volle brief. Leuk hoe snel je zoveel te (be)schrijven hebt. Ik kijk weer uit naar jouw brief.

Groetjes, Isa

PS. Ik hoor vaak dat ik heel slecht ben in spreekwoorden, maar ik vind het zo fijn om ze te gebruiken. Mocht je dus eentje tegenkomen die niet klopt, dan bedoel ik waarschijnlijk iets wat erop lijkt haha.

Hopelijk zie ik je maandag in het echt! 

Zaterdag 19 maart 2022 19:19 - Ik lig in mijn bed op mijn kamer. 

Lieve Roza,  

Ik had beloofd om je als eerste te schrijven, dus hier is mijn eerste brief.  

Ik vond het leuk om je te zien afgelopen vrijdag, je kwam over als een heel energiek en open  persoon. Dat vond ik erg fijn! Bijzonder dat we elkaar gaan ontmoeten via dit project, en ook  meteen samen iets gaan maken. Ik vind het best wel spannend om iets te gaan maken met iemand die ik niet ken, ik heb wel vaker meegedaan aan theaterprojecten waarin ik inhoudelijk  mocht meepraten, maar dit voelt anders. Ook omdat ik het nu zelf ga maken/regisseren. Het voelt  alsof ik gecontroleerd iets gevaarlijks ga doen, van een hoge duikplank springen of in een  achtbaan rijden. Ik ben enthousiast. 

Meestal als mensen een brief schrijven vertellen ze eerst iets over zichzelf en stellen ze dan een  heleboel vragen aan de ander, maar ik ga het een keer andersom doen.  

Voelde het eigenlijk alsof je weg ging, of juist  ergens naartoe?

Ik hoorde van Marilien dat je aan het begin van de coronaperiode als au pair naar Amsterdam  bent gekomen, wat spannend. Ik ben heel benieuwd naar waar je vandaan komt (wat voor plek, wat  voor gezin?), en waarom je besloot om weg te gaan. Voelde het eigenlijk alsof je weg ging, of juist  ergens naartoe? In wat voor gezin kwam je terecht, ging je bij hen wonen? Hoe heb je je weg  gevonden in een vreemde stad en in een vreemd land? Wanneer voelde je het meeste en wanneer het minste heimwee? Hoe was het om au pair te zijn ten tijde van corona? Ben je bang voor corona?  Hoe leer je mensen kennen als iedereen terug valt op kleine vriendenkringen? Je zei dat je  misschien acteur wilde worden, waarom? Wat heb je allemaal gedaan met theater? En tot slot;  waarom studeer je psychologie? 

Zo. Dat hebben we alvast gehad.  

‘Ik heb nu een tussenjaar, waarin ik me bezighoud met allemaal theaterprojecten.’ Die zin heb ik  nu al zo vaak moeten uitspreken dat ie geramd zit. Altijd als je zegt dat je een tussenjaar hebt, voelen mensen de behoefte om te vragen waar je je dan mee bezig houdt. Best wel vreemd, want  als je zegt dat je communicatiewetenschappen studeert wordt er niet doorgevraagd, terwijl dat waar  je je dan mee bezig houdt ook niet zo helder is volgens mij. Maar dat terzijde. Ik zal voor jouw  beeld vertellen wat ik allemaal doe/gedaan heb, misschien vinden we dezelfde dingen interessant.  

...de mensen uit mijn groep waren heel fijn

Ik heb Theatervooropleiding OOST gedaan in Arnhem. Samen met ongeveer tien anderen kreeg ik daar elke  vrijdagavond en zaterdag lessen van verschillende mensen uit de werkwereld van het theater, en we hadden mentorlessen. Dat was echt superleuk, omdat we heel veel verschillende  dingen gingen doen. En de mensen uit mijn groep waren heel fijn. Drie van hen zijn ook  aangenomen op de toneelacademie in Maastricht waar ik volgend jaar ga studeren. Ik doe mee met een maakproject van de Amsterdamse jeugdtheaterschool. Daar krijg ik les van  een docent. De sfeer is daar wat minder serieus dan bij Oost. Onze begeleider is nu vlak voor de  voorstelling onverwachts uitgevallen, dus we moeten nu met een andere docent de voorstelling  afronden. 

Ik doe ook mee met de mime oriëntatiecursus, dat vind ik ook heel leuk. Elke maandagavond heb  ik dan drie uur mime (fysiek theater) les. Bij die lessen ben ik er wel achtergekomen dat ik het  moeilijk zou vinden om de hele dag vanuit je lichaam dingen te maken of te spelen. Ik ben meer  iemand die begint vanuit het hoofd. Maar, het ik vind het zo mooi om mensen zien te bewegen.  Fysiek theater heeft een bepaalde kracht en overdracht van emotie die tekst overstijgt. Alsof je  naar een gedicht luistert en de klank heeft alleen betekenis en de woorden niet. Ik zou graag ook  iets met fysiek theater met je willen maken, vind jij dat ook interessant? Ik vind dat extra leuk in  dit project, omdat dat natuurlijk gaat over brieven. Bij brieven gaat het alleen maar over tekst, en  bij mime alleen maar over een lichaam. 

Ook heb ik zangles genomen in mijn tussenjaar. Ik heb daar veel techniek geleerd, en ook heel  veel plezier gehad. Ook al kan ik niet heel goed zingen. 

Sinds de zomer van 2021 werk ik ook bij Artis, in de horeca. Misschien kunnen we daar een keer  heen gaan, en ons laten inspireren door de dieren. Eigenlijk vind ik mijn baantje daar redelijk saai,  je moet tegen de klanten vaak hetzelfde zeggen en ook hetzelfde doen…

Ga jij wel eens naar  theater? 

Naast dit alles ben ik ook nog regieassistent van Marilien en op mijn oude middelbare school, bij  de schooltoneel productie. En ik ben ook vaak in het theater te vinden. Ga jij wel eens naar theater? 

In augustus ga ik naar Maastricht verhuizen, en daar een nieuw leven beginnen. Ik ga me vol in de  opleiding regie storten, mijn nieuwe klas leren kennen, me in een nieuwe stad begeven, voor het  eerst op mezelf wonen, en dat allemaal twee en een half uur reizen van thuis (bij mijn ouders).  Veel veranderingen in één keer. Een maand geleden hadden we een (online) introductiedag met de  mensen die nu al in het eerste jaar zitten, en dat vond ik echt heel erg leuk. Die mensen waren  heel grappig, lief en open. Ik wil graag bij ze horen. 

Nu ga ik deze brief afronden, ik ben best wel gaar. Vandaag heb ik de hele dag poffertjes staan  bakken bij Artis. Volgende keer wil ik je schrijven over corona, en hoe ik alle quarantaines en lockdowns heb ervaren. Ik hoop dat je je niet overrompeld voelt door al mijn vragen.  

Hopelijk zie ik je maandag in het echt! 

Jona 

Of ik van cultuur houd, vroeg je

Of ik van cultuur houd, vroeg je. Ik ga vandaag geen uitgebreide e-mail schrijven, maar ik maak wel even een beginnetje. Daarna mag ik van mezelf lekker vroeg naar bed. Na een bezoekje te hebben gebracht aan de pedicure vanmorgen en de fysio vanmiddag, gevolgd door een kletsnatte en koude wandeling met dochterlief, afgesloten met een bezoekje aan de apotheek om daarna met een gênante lading medicijnen (voor manlief en de helft ontbrak nog, zag ik thuis) naar huis te 'zwemmen', heb ik dat wel verdiend, vind ik.

Dus, je vraag over cultuur (je andere beantwoord ik een andere dag). Ik denk dat ik die wel met 'jazeker' kan beantwoorden. Van welke cultuur dan precies is moeilijker onder woorden te brengen. Ik vind lezen er trouwens ook onder vallen, maar dat laat ik nu even links liggen.

Er was een tijd dat ik elk jaar een stuk of zes voorstellingen boekte in het theater in Barendrecht of Rotterdam. Dat deed ik aan het begin van het seizoen, om er zeker van te zijn dat we ook inderdaad gingen. Dat schiet er anders in een gezin met opgroeiende kinderen nog weleens bij in, tijd voor elkaar buiten de deur. Op een gegeven moment is het er dan toch bij ingeschoten en dat had onder andere te maken met het aanbod. Tot die tijd hadden we van alles gezien en gehoord, muziek (van pop tot klassiek), toneelstukken (wat minder overigens), cabaret… Behalve de avondjes samen ging ik dan ook nog weleens naar een voorstelling met een vriendin. En ik ben al snel met Pieter naar klassieke concertjes voor kinderen gegaan, die op zondagmiddag gegeven werden in het theater in Barendrecht. Ik heb daar zelfs nog een poosje gewerkt, daar moet ik nu aan denken.

....zeg gewoon wat je te zeggen hebt, ik ga toch ook niet tegen m'n fysio zingen dat hij me pijn doet?

Ik mis het niet eens zo heel erg, naar het theater gaan, moet ik bekennen. Het lijkt wel of ik kieskeuriger ben geworden. Voorheen ging ik trouwens zo weinig mogelijk naar musicals. Dat vond (vind) ik zo’n rare vorm van toneel: zeg gewoon wat je te zeggen hebt, ik ga toch ook niet tegen m’n fysio zingen dat hij me pijn doet? Maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik zo tussen de bedrijven door toch wel een acceptabele heb gezien. Welke, daar zou ik over na moeten denken.
Genoeg, ik ga nog even onderuit in m'n stoel en dan...

Met name mijn moeder was heel bang voor de dood

Oké, de volgende dag dan. 6 januari om precies te zijn.
Over de dood ga ik het nu even niet hebben, tenminste, niet uitgebreid. Het doet me wel weer even aan m'n ouders denken. Die zijn net voor de millenniumovergang allebei gestorven. Beter gezegd: in 1999. Met name mijn moeder was heel bang voor de dood. Ze heeft heel lang in het ziekenhuis gelegen na de dood van mijn vader en toen ze op een gegeven moment in coma raakte, was ze heel rustig, als je begrijpt wat ik bedoel. De arts vertelde toen dat hij een manier wist om haar – misschien – even bij te brengen, zodat we afscheid van haar konden nemen. Alleen het idee al: 'Hé, mam, dag hoor!' Ik moest er niet aan denken! Mijn zussie en ik hebben het er niet eens met onze broers over gehad en meteen besloten dat dat niet aan de orde was. Stel je voor dat de paniek dan weer zou toeslaan! Ik realiseer me terwijl ik dit schrijf hoe erg ik haar (en m’n paps ook, maar toch anders) nog steeds mis en dat mijn sipje toch nog ernstig op de loer ligt! Dus ga ik nu over op boeken!

Ik ben ongeveer op de helft en denk nu steeds: het zal toch nog wel goedkomen?

Ik weet niet meer precies wat voor titels jij noemde, ik kende ze niet in elk geval. Net als met theater vind ik heel veel genres fijn. Ik vond de boeken van Zafon bijvoorbeeld geweldig, al moet ik erbij zeggen dat ik dan bij deel 4 wel door moet bijten, dan heb ik mijn verzadigingspunt kennelijk al een poosje geleden bereikt. Fantasy vind ik ook tof en ik heb ook (even tussendoor: er loopt aan de overkant een meneer op z'n dakkapel en m'n maag maakt hele vervelende draaiende bewegingen nu) genoten van (en gehuild om) een heleboel young-adultboeken.

Ik lees, zoals ik al verteld heb volgens mij, Engelse boeken op mijn Kindle en daar tref ik soms hele deprimerende boeken aan (eigen schuld hoor, ik koop ze zelf). Zo ben ik nu bezig in The Rabbit Girls en dat had ik aangeschaft omdat het me deed denken aan The Last of the Moongirls en Tell It to the Bees, zulk soort titels, maar ik had me dus absoluut niet gerealiseerd dat de vrouwen in de concentratiekampen waarop geëxperimenteerd werd (in de Tweede Wereldoorlog) zo genoemd werden. Bovendien is de hoofdpersoon, die er onopzettelijk mee wordt geconfronteerd, zo vreselijk verknipt en getraumatiseerd. Kortom, een deprimerend en tegelijkertijd boeiend boek. Ik ben ongeveer op de helft en denk nu steeds: het zal toch nog wel goedkomen?

Stom hè! Dat je ergens helemaal niet achter kunt staan en er toch niet van los komt

Ik moet er nog even bij vertellen, bij boeken en bij lezen, dat ik mezelf alleen 's avonds voor het slapengaan tijd gun om te lezen. Die calvinistische opvoeding speelt me in dat opzicht nog steeds parten. Stom hè! Dat je ergens helemaal niet achter kunt staan en er toch niet van los komt. Ledigheid enzo. Een e-mail aan Sanne schrijven valt daar blijkbaar niet onder, want daar voel ik me dus absoluut niet ongemakkelijk bij, maar als ik midden op de dag met een boek ga zitten…

Nou, inmiddels ben ik me te barsten geschrokken van de telefoon en moet ik ernstig plassen, dus ik laat het hier even bij. Laat ik eindigen met het volgende: hoe het is om je huisdier als je 'dierenkind' te beschouwen weet ik niet. Ik heb alleen mensenkinderen, al hebben we wel van alles aan huisdieren gehad. Ik heb echter voldoende inlevingsvermogen om me er iets bij voor te kunnen stellen! Bovendien: onze oudste zoon en zijn vrouw hebben geen kinderen, maar wel een kooikerhondje. Need I say more?

Lang leve corona, zou ik bijna zeggen, want onze e-mailwisseling zou er anders niet geweest zijn! Amen. 😉

Meinmein

Je schrijft in een aangenaam ritme

Beste Saeed,

Dank voor je eerste brief. Je schrijft in een aangenaam ritme. Ik zal eerst iets over mezelf vertellen, net als jij hebt gedaan.

Ik ben veertig jaar oud en heb een dochter van zes, ik woon met veel plezier in Den Haag. Ik hou van de zee. Ik ben theatermaker en schrijver, de laatste jaren spits ik mij meer toe op het schrijven van theaterteksten. In de corona lockdown heb ik ook een aantal korte verhalen geschreven. Ik zou graag een roman schrijven, ooit. Heb jij romans geschreven?
Nu schrijf ik theaterteksten voor jongeren. Mijn favoriete onderwerp is identiteit in relatie tot technologie en toekomst. In 2016 schreef ik 'My robot is a lover', een stuk dat ik ook regisseerde. Het gaat over een jongen in de toekomst die zijn ideale eerste geliefde vormgeeft als een robot. Als zijn buurmeisje langskomt om kennis te maken, denkt hij dat zij zijn bestelde robot is. Uiteindelijk moet hij kiezen tussen de veilige geprogrammeerde liefde en de gevaarlijke mysterieuze.

Ik ben gefascineerd door de werking van technologische vooruitgang op de menselijke psyche en de moraal

Hoe wij als mensen door technologie opnieuw moeten kijken naar eeuwenoude dilemma's als liefde en dood. Het stuk dat ik nu ga schrijven zal ook in de toekomst spelen en gaan over leven na de dood. Wat als we in de toekomst niet meer hoeven sterven? En blijven we nu door het internet niet op een bepaalde manier voor altijd doorleven? In mijn onderzoek voor de tekst die in nu ga schrijven kijk ik veel science fiction films en verdiep ik mij in dystopie en utopie. Wat me opvalt is dat futurisme altijd over het verleden gaat, of zoals jij zegt; uitgaat van wat er nu is en daarop verder borduurt. Dat is natuurlijk ook logisch, echt in de toekomst kijken kunnen we niet. Door corona kijk ik anders naar deze films, denk ik. Het lijkt minder onvoorstelbaar, minder verder weg.

Toen ik gisteren in de bus zat na een lange wandeling, ik hou van lange wandelingen om mijn hoofd te klaren, vond ik de wereld met mondkapjes vreemd, maar het wende ook snel, dat is ook weer vreemd. Waar zullen we nog meer allemaal aan gaan wennen de komende jaren?

Het online leven geeft ook een ongekende sociale druk

Ik werk als theaterdocent ook met jongeren, ik vind hen zeer inspirerend. Ze hebben vaak al een goed geformuleerde blik op de wereld. Door het internet zijn ze goed geïnformeerd en kunnen ze stelling nemen en hun identiteit vormgeven. Maar het online leven geeft ook een ongekende sociale druk. Als ik met hen spreek kan ik zeer hoopvol zijn over de toekomst, maar zij komen wel uit een geprivilegieerde groep.

Over zeven jaar is corona uit de wereld en spreken we over voor en na corona. Er zal veel schade zijn aan kunst, cultuur en economie, maar er zal nog veel welvaart zijn, ook veel armoede. Persoonlijk hoop ik dan dagelijks te schrijven en te zijn begonnen aan mijn roman. Misschien is deze zelfs al af! Ik wilde graag aan dit project meedoen, omdat ik denk dat hardop filosoferen en nieuwe ideeën vormen over samenleven nuttig zijn. Ik hou ook van speculeren en filosoferen, van werelden scheppen in mijn hoofd. En van schrijven, ook in briefvorm. Mooi dat jij zegt 'fictietaal'. Ook ben ik een luie schrijver, ik begin maar niet, als ik eenmaal begonnen ben kan ik wel lang doorgaan.
De vraag die mij bezighield toen ik 'My robot is a lover' schreef was: Zal onze perceptie op de romantische liefde verdwijnen of veranderen in de toekomst? Door datingapps, robots en het bereiken van een hoge leeftijd. Wat denk jij?

Ik hou ook van speculeren en filosoferen, van werelden scheppen in mijn hoofd

Ik hoop ook op een inspirerende briefwisseling. Ik ben ook benieuwd naar je leven in Jemen en hoe je in Nederland terecht bent gekomen.

Groet,
Marjet

Wat mis je het meest?  Deze vraag maakt mijn emoties los

Beste Marjet,

Ik hoop dat het goed gaat met jou en je dochter in deze lastige tijden. Met mij en mijn gezin gaat het goed.

Ik ben benieuwd naar de theaterbewerking van The great Gatsby. Je gedachten erover zijn logisch.

Ik vind Sally Rooney bijzonder. Zij is een van de jongeren die op hun eigen manier naar kwesties kijken. Ik heb een van haar werken 'Normal People' gezien. Het is een romantisch drama dat terug doet denken aan de tijd dat we negentienjarigen waren die niet wisten wat we met al onze emoties en gierende hormonen aan moesten. Het
is een bijzonder verhaal over een ingewikkelde liefde tussen twee mensen uit verschillende milieus.

Het is een bijzonder verhaal over een ingewikkelde liefde tussen twee mensen uit verschillende milieus.

Het Nederlandse spreekwoord 'Wie als een dubbeltje wordt geboren, wordt nooit een kwartje', is erg wreed. Net zoals één van de Arabische spreekwoorden: 'De aap kan niet weten hoe hij appels moet eten!'

Het is droevig ‘dat de kracht van het kapitalistisch systeem is dat wij constant bevrediging najagen, maar het nooit helemaal krijgen, waardoor we blijven jagen (en kopen)’. En daar is het internet natuurlijk een uitwas van: een manier om contact, liefde, erkenning, roem, enzovoort te vergaren.

Na de coronacrisis zal het anders zijn. Maar hoe?

Ik vind je citaat ‘dat de mens met macht er alles aan doet om die te behouden en er baat bij heeft het systeem dat die macht ondersteunt in tact te laten.’ leuk

In de context van na corona komt er een legitimiteitscrisis als gevolg van deze crisis. Het is de meest invloedrijke factor bij wereldwijde instabiliteit, aangezien regeringen niet langer in staat zullen zijn hun fundamentele functie, zoals garantie voor veiligheid, te vervullen.
Daarnaast ontstaat er een crisis met betrekking tot de geloofwaardigheid met betrekking tot de gegevens en feiten van de crisis. Zelfs het gebied van wetenschap en geneeskunde wordt nu het instrument voor de manipulatie.

De coronacrisis zorgt voor een nieuwe fase. Aangezien er geen focus wordt gelegd op specifieke
politieke of economische aspecten, zullen eerdere uitdagingen en zorgen die vóór corona heersten worden teruggegeven. Maar met een nieuw patroon en volgens nieuwe mechanismen. We waren niet klaar voor vrijwillige isolatie. We dachten niet dat de dood op een afstand van één niesbui op de loer ligt. En we dachten ook niet
dat we zouden stoppen met handen schudden en knuffelen. We geloofden niet dat we niet af konden spreken met onze vrienden of dat de verliefde zijn of haar geliefde niet zou kunnen zien. Corona heeft ons geleerd op onze
hoede te zijn voor alles om ons heen.

We dachten niet dat de dood op
een afstand van één niesbui op de loer ligt.

De mensheid zal zeker zegevieren over het virus, maar tegen welke prijs?

Door thuisquarantaine kijk ik wat er in mijn land en in de Arabische wereld gebeurt. Helaas klampt de Arabische wereld  het zich vast aan de religieuze tijd, die de afhankelijkheid van het fatalisme bij het begrijpen en verklaren van feiten verdubbelt en meer en meer de metafysische cultuur versterkt.

Helaas klampt de Arabische wereld zich vast aan
de religieuze tijd

Corona is een ongekend scenario, alsof we ons in een mythische sciencefictionfilm bevinden, die de aandacht vestigt op de adoptie van een geleidelijk, steeds gevaarlijker plot, waarbij alle gebruikelijke speculaties omver worden geworpen. De boze verandert zijn rol niet en het slachtoffer weet niet wat hij moet doen om eraan te ontsnappen.
Het lijkt zelfs alsof het mogelijk is om op elk moment buitenaardse wezens te zien vliegen die vervolgens landen op een patch tussen mensen.

Voorheen waren we verslaafd aan sciencefictionfilms en romans die streden om een steeds opwindender plot. We overwegen [de tekst] of lezen hem met een neutraal oog en observeren wat verbeelding en wetenschap kunnen doen. Maar nu? We zitten midden in de gebeurtenis. Het scenario is realistisch. Heel realistisch. In welk plot leven we
nu? Het virus, dat een microscopisch wezen is, begint landen te beheersen en de immuniteit van hun burgers één voor één op te heffen. In elk land en in elk continent.

Corona alleen bepaalt het tempo van vreugde, geluk of depressie, verdriet, de hoeveelheden ellende en de
kenmerken van het veranderen van de hemel in een hel, en vice versa.
Voor het eerst kijken we naar een existentiële situatie die het bestaan van het menselijk ras op de proef stelt.

De boze verandert zijn rol niet en
het slachtoffer weet niet wat hij moet doen om eraan te ontsnappen

Deze epidemie zal eindigen zoals andere epidemieën die de mensheid door de geschiedenis heen heeft gekend. Maar de belangrijkste vraag na dit alles is: zal de mensheid weer bij zinnen komen en zullen de landen terugkeren
naar hun sterke punten: gezondheid, onderwijs en wetenschappelijk onderzoek? Zodat ze er aan uitgeven wat er aan moet worden uitgegeven, nadat ze elkaar [al die jaren] hebben beconcurreerd om vernietigingswapens te maken,
om legers op te bouwen, om het milieu te vernietigen en om eindeloos kapitaal vergaren.

Vorige week stond de wereld op één been om de Amerikaanse verkiezingen te volgen.  De wereld is gehecht aan de resultaten van de verkiezingen. Is Amerika bevolkt met Goden als de Griekse Goden? De wereld was
eigenlijk bang voor de terugkeer van Trump. Hoewel Joe Biden ook niet de ideale president is. Gelukkig dat er verandering is . Het geeft ons een dosis optimisme omdat radicalisme en populisme nog steeds onder controle zijn.

Ja, natuurlijk denk ik aan mijn vaderland. Wanneer? Ik weet het niet.
Nu is de situatie er heel slecht. Als ik ga, doodt men mij misschien al op de tweede dag. Bovendien heb ik geen paspoort. Dat maakt de situatie heel ingewikkeld.

Wat mis je het meest?  Deze vraag maakt mijn emoties los. Ik mis mijn eigen huis, mijn boeken, vrienden, studenten en de geur van sommige plaatsen. En ook mijn rol in de beweging van verandering. Maar ik ben een kosmisch mens. Ik voel me geen vreemdeling in Amsterdam. Ik hou van Holland. Het is voldoende dat de infectie van gelijkheid
hier een menselijk virus is. Als je elke dag duizenden glimlachen ziet, betekent dit dat je een aantal extra dagen in je leven hebt met meer glimlachen. Dat vind je niet in andere sombere en onvriendelijke steden.

Het is voldoende dat de infectie van gelijkheid hier een menselijk virus is

Momenteel lees ik een oud boek over Hadhramaut, mijn provincie. Het gaat over een reis in de jaren dertig van de vorige eeuw door de Nederlandse diplomaat, ontdekkingsreiziger en schrijver Daniel van der Meulen. Hij
reisde naar Hadhramaut om een verslag te schrijven over het leven en de mensen voor de Nederlandse overheid. Dit omdat de Hadhramieten in Indonesië een grote rol speelden in handel, politiek en religie tijdens de Nederlandse kolonisatie van de oostelijke archipel. Het lijkt raar dat er grote veranderingen plaatsvonden negentig jaar geleden, maar de samenleving bleef conservatief, vooral met de soefi-islam. Ik lees nu zelfs pagina’s lang over de dagelijkse realiteit. Intellectuele verandering is erg traag, vanwege religie!

"Kapitalistische liefde, je kan eindeloos door selecteren in de illusie dat je dan bij het beste van het beste uitkomt”. Dat klopt. Maar ik denk dat het beter is dan het taboe-leven in andere culturen die gebonden zijn door het verleden.

Groet,
Saeed