Beginnen met lieve

Lieve Simone,

Wat een goed begin. Om te beginnen met die aanhef. Dat stemde meteen vrolijk en liet mij nadenken over wat ik gepast zou vinden. Ze hadden allemaal gekund wat mij betreft. Door jouw eerste brief heb ik je al een beetje leren kennen, dus ik durf het aan om te beginnen met lieve Simone.

Wat leuk om zomaar een brief te krijgen van iemand die ik niet ken. Of nou ja niet helemaal zomaar, want we hebben ons allebei aangemeld voor Schrijven naar de toekomst. De toekomst. Die is voor mij altijd lastig te grijpen. Ik weet nooit zo goed wat dat precies is. Behalve dat ik denk dat het iets is waarover je kan dagdromen, waar je gedeeltelijk invloed op kan hebben en rationeel gezien: datgene dat nog moet plaatsvinden. Maar toch werd ik getriggerd door een advertentie in ANWB's De Kampioen over dit schrijfproject. Wist je trouwens dat De Kampioen het grootste publiekstijdschrift is van Nederland? Ik ben er lid van, omdat we een auto hebben en geregeld pech. Maar dat terzijde. Wat bijzonder dat ik jou via dit project mag ontmoeten. En wat heb je een mooie eerste brief geschreven. Zoveel waarop ik meteen wilde reageren. Omdat ik nog meer vragen had, of omdat ik het juist een feest van herkenning vond, of omdat ik antwoord wilde geven op je vragen, of dacht: ik ben ook jarig in april! Mijn vriend is iemand van een tweeling en heeft ook een eigen zaak. Of: ik weet hoe het voelt om migraine te hebben, of hoe het is om mensen met dementie te ondersteunen, of iemand in je gezin te hebben met een allergie. Misschien gaan we het nog over deze raakvlakken hebben, maar voor nu denk ik dat je vast ook benieuwd bent naar wie ik ben.

Of heb ik de puzzel nu toch verkeerd gelegd?

Om te beginnen ben ik Mirjam. Mijn achternaam verraadt het al: ik kom inderdaad uit Friesland. Althans, daar ben ik geboren en opgegroeid. Inmiddels woon ik met mijn prille gezin in Zwolle. Daartussen woonde ik in Den Haag, Australië, Groningen, Haarlem (vier maanden) en Amsterdam. Degene met mijn achternaam die jij noemt in je brief ken ik niet. En ik moest even nadenken over de puzzel dat zij, de schoonmoeder van je zus, jonger is dan je zus. Heb ik het dan goed dat je zus een hele jonge man heeft? Of heb ik de puzzel nu toch verkeerd gelegd? Mijn vader draagt die achternaam en is bijna zeventig. Hij heeft ook een groot deel van zijn leven in Lemmer gewoond. Ik heb hem gevraagd of hij haar kent, maar het roept geen herinnering bij hem op. In ieder geval is zij geen directe familie. Mijn vader zegt dat er waarschijnlijk drie naamtakken zijn en dat ze mogelijk uit de tak komt waarin haar vader een achterachterneef is van mijn pake, de vader van mijn papa. Deze tak is vermoedelijk gesplitst in 1700 en volgens mijn vader een afstammeling van Franzis Meindert X. Mijn vader is erg geïnteresseerd in de (familie)geschiedenis. Hij heeft nog wel herinneringen aan een tragische gebeurtenis ergens in de jaren '60 of '70 waarbij de boerderij van een familie in Lemmer met vee en al is afgebrand. Papa denkt dat dit de boerderij van de familie van de schoonmoeder van je zus is. Ken jij dit verhaal ook? Dat moet veel impact hebben gehad.

Ooit een plek waar we met zijn allen het leven vierden en hutje mutje vrolijk op elkaar stonden tijdens grootse concerten en evenementen

En dan het hier en nu: vandaag heb ik mijn tweede coronatest gedaan. De eerste was in oktober 2020 en vandaag moest ik er opnieuw aan geloven. Heb je het al eens ondervonden? Ik vind het een erg surrealistische en onprettige gebeurtenis. Het oplopen van een verkoudheid was tot een jaar geleden iets alledaags waar je vrij weinig mee moest, behalve goed voor jezelf blijven zorgen en zakdoeken kopen. In deze tijd is dat wel anders. Na weken lockdown gaat mijn zoon sinds drie weken voor het eerst naar de opvang. We konden de klok er op gelijk zetten dat hij daar zijn eerste verkoudheid zou oplopen. Zo geschiedde. En wij ontkwamen er thuis ook niet aan. Volgens de regels vroeg ik een coronatest aan en kon ik meteen terecht. Op de fiets naar de IJsselhallen. Ooit een plek waar we met zijn allen het leven vierden en hutje mutje vrolijk op elkaar stonden tijdens grootse concerten en evenementen. Nu een plek waar mensen op anderhalve meter afstand van elkaar rondlopen in beschermende kleding, mondkapjes dragen en waar wattenstaafjes veel te diep in neusholtes verdwijnen. Het contrast kon niet groter. Gelukkig was de uitslag negatief en hebben we hier thuis de reguliere verkoudheid van voor maart 2020 te pakken. Het huidige bestaan biedt ruimte genoeg om het rustig uit te zieken.

En hoe is het om al zo lang moeder te zijn?

Ik werk nu bijna een jaar vanuit huis. Met een onderbreking van vier maanden. Want in juni 2020 werd onze zoon geboren. Wat een gebeurtenis. En ik weet niet beter dan hoe het is om moeder te worden en te zijn in tijden van corona. De 'rust', het kleine bestaan en de traagheid van deze periode zijn een zegen bij het wennen aan zo'n grote verandering in het leven. De 'rust' zet ik tussen aanhalingstekens omdat het leven in deze coronaperiode ergens ook heel onrustig is, want je moet over veel nieuwe dingen nadenken, zoals afstand houden van mensen die je het liefst dichtbij je hebt. Daarnaast zijn de aanhalingstekens ook van toepassing op het prille moederschap en het leven met een kersverse baby, want dat brengt best wat reuring met zich mee. Herken je dat ook van 21 jaar geleden? Toen je voor het eerst moeder werd? Heb je nog veel herinneringen aan het voor het eerst moeder worden? En hoe is het om al zo lang moeder te zijn? En om moeder te zijn van een tweeling? Dat lijkt mij een heel mooie gebeurtenis. Ik wen ondertussen wat aan dit nieuwe, en gedeeltelijk tijdelijke, bestaan. Zowel het moeder zijn als het leven en werken in deze bizarre tijd. Ik werk als communicatieadviseur in Overijssel. Wij bieden ondersteuning aan mensen met een psychische kwetsbaarheid. Mensen die moeite hebben met het alledaagse bestaan. En deze tijd draagt daar meestal niet aan bij. Ik zit als communicatieadviseur in ons coronacrisisteam en ondersteun de organisatie bij het vertalen van de landelijke maatregelen naar onze organisatie. Inmiddels heb ik vanuit mijn rol al 59 corona-updates verstuurd. Ik hoop dat we de honderd niet gaan halen en dit jaar het coronacrisisteam weer kunnen opheffen.

Uit jouw brief maak ik op dat jij ook op sommige vlakken moet meebewegen in deze rare tijd. Ik snap goed dat je voorzichtig bent met het oog op je medemens. En verdrietig om te horen dat je twee mensen uit je nabije omgeving hebt verloren door dit virus.

Inmiddels is mijn eerste brief aan jou ook best al lang en dan heb ik zoveel nog niet gevraagd of verteld. Dat komt vast nog. Ik kijk in ieder geval uit naar je ps: de verhalen over je hond. Dan zal ik in een volgende brief eens vertellen over onze rode kater Fred. Voor nu een fijne avond, een mooi weekend en een goede week!

Liefs,
Mirjam

Leven in sciencefiction

Lieve Mirjam,

Wat een geweldige kennismaking hebben we al gehad. Er is nog veel meer kennis te maken uiteraard. Maar het begin is er.
Ik had de oproep ook gezien in de Kampioen 🙂 Haha en wat veel raakvlakken heb jij gezien!
Ik ben dertien april jarig en zie dan Sarah zoals ik al had geschreven. Ik denk er over om een online escaperoom te gaan doen met vrienden vanuit onze eigen huizen. Want we hebben zeker al drie online pubquizzen gehad met verjaardagen, dus die is iedereen wel zat…
Verder heb ik het weekend daarna een natuurhuisje geboekt in Limburg met het gezin en de hond. Zo vieren we het dan maar.

Ik weet niet zeker of ik zo van verrassingen houd

Wellicht is er nog iets stiekems aan de gang omdat ik vijftig word, maar dat moet ik afwachten. Ik weet niet zeker of ik zo van verrassingen houd, maar in deze tijd zijn de verrassingen toch beperkt dus is het vast leuk. Voor mijn veertigste hadden twee vriendinnen mijn heilige yoga-avond gekaapt; ze stonden op de stoep met verkleedkleren die ik aan moest. Ik moest een soort cowgirl zijn. Een andere goede vriendin uit een andere ‘groep’ om het zo te zeggen, waarschuwde al dat ik het misschien niet zo leuk zou vinden. Het verkleden is vooral een ding bij die twee vriendinnen. En zij hadden de ambush georganiseerd dus…
Nou ik was eerst helemaal van de kaart door de yoga-avond die opeens door mijn neus geboord werd. Dus het schakelen was enorm voor mij. En die kleren… ik werd er niet blij van. Het werd uiteraard wel heel gezellig, maar toen merkte ik dat ik toch niet zo goed tegen verrassingen kan blijkbaar. Mocht het zijn geweest op een lege avond of middag dan hadden ze al meer enthousiasme kunnen verwachten, maar die yoga-avond was altijd heilig voor mij hahaha.
Wanneer ben jij jarig, in april?

Ik wilde er blanco in

Ik heb je opgezocht op LinkedIn! Vooraf aan de eerste mail wilde ik je nog niet ‘opzoeken’ dan zou mijn beeldvorming misschien al beïnvloed worden. Ik wilde er blanco in. Maar na jouw brief heb ik toch even gekeken. Uit welke hoek je komt, zeg maar. En om een beeld te krijgen bij de persoon die die leuke brief schreef naar mij. Leuk om je te zien!
Tegelijk zag ik een gemeenschappelijke bekende. Hij woont in Haarlem en ik ken hem sinds kort. Hij was door corona zijn werk als cameraman grotendeels kwijt en dat kwam ook wel op een moment dat hij ‘iets anders’ wilde. Een soort carrièreswitch. Hij fietste langs het Fort bij Vijfhuizen en vond het onmiddellijk een prachtige plek, zag onze beheerder op de maaimachine zitten en sprak hem aan. Hij wilde graag voor een dag vrijwilliger worden en lekker buiten werken in het onderhoud. Maar we hadden ook net een vacature voor twee dagen voor assistent-beheerder. Dus toen het klikte is hij assistent-beheerder bij ons geworden. Ik denk nu sinds een half jaar. Grappig! Hoe ken jij hem?

Wat het verhaal en de brand met familie X betreft, daar moet ik nog achteraan. Mijn zus en ik proberen elkaar al enige tijd te bellen, maar zelfs een belafspraak lukte niet. We werden iedere keer ergens door onderbroken. En nu heeft ze een puppy in huis dus ook weer druk. Ik heb het dus nog niet kunnen verifiëren.
De schoonmoeder van mijn zus is overigens de tweede vrouw van pake (de schoonvader van mijn zus). Dus daarom een heel jonge beppe en ze wil dan ook absoluut niet beppe genoemd worden. Dus ze is de stiefmoeder van mijn zwager die veertig is en mijn zus is tien jaar ouder.

Maar gaandeweg vind je je draai met af en toe nog een moment van angst

Bij ons in huis zijn ook de nodige stokjes door de neus gehaald ondertussen. Alleen de jongste van de tweeling nog geen enkele keer. Mijn dochter twee keer en verder ik, mijn jongste zoon, en man ieder één keer.
Mijn dochter besprak uitgebreid het schrapen langs het begin van haar hersenen. Haha. Wat een gekke tijd toch. Ik ben een jaar geleden echt verlamd geweest van schrik. Maar gaandeweg vind je je draai met af en toe nog een moment van angst zoals bij het overlijden van mijn oom en mijn bezoek aan verpleeghuizen voor cliënten. Ik wilde dat toen even niet meer… Nu heb ik nog één cliënt die thuis woont en daar kom ik twee keer per week. Dus dat is overzichtelijker.
Nog heel vaak vind ik onze gesprekken thuis over het virus en wat ik op tv zie net een sciencefictionverhaal. Dan hoop ik altijd nog dat we tijdelijk in een parallel universum leven en dat ik op een ochtend wakker word en het toch niet waar was. Dus mijn brein kan er nog altijd niet aan wennen.

Wat betreft de toekomst, daar durf ik vaak niet aan te denken. Ik hoop maar dat het zo gaat als met de Spaanse griep en dat onze lichamen aan dit virus wennen, zodat uiteindelijk alles weer normaal wordt. Maar de doemscenario’s waar we bijvoorbeeld ieder jaar gevaccineerd moeten worden voor mutaties of een complete maar langzame wipe-out van de bevolking en een apocalyptisch landschap van uitgestorven steden dringen ook wel eens door in mijn gedachten. Survival of the fittest. Misschien moeten we altijd wel alert blijven op een uitbraak van dit virus zoals bij ebola. Ik wil er eigenlijk niet te veel aan denken, dat doet mijn gevoel geen goed.

Mijn hond ruimt namelijk zwerfafval op

Even wat anders:
Vorige week was ik druk met andere Haarlemmers voor Landelijke Opschoondag. Mijn hond ruimt namelijk zwerfafval op. En ik ook tijdens onze wandelingen. Hij doet dat al zalang als ik het me kan herinneren. Hij ziet blikjes en plastic flesjes voornamelijk als een speeltje. Maar op een moment maakte ik een grapje met mijn buurman die een hardloper is en actief plogt en op Instagram probeert te ‘influencen' (plogging = rennen en afval opruimen , Zweedse term) Misschien heb je er al wel eens van gehoord? Ik maakte het geintje dat wij ook opruimen en ook een Instagram account zouden moeten beginnen. De eerste Plogdog…
Nou zo toch gedaan en zo werd Bob the Plogdog geboren. Onze hond heet Bolton, we noemen hem Bol/Bollie/Bol.com/Pluizebol/Warbol etc. haha maar Bob klonk beter.
Nu hebben we samen een Insta-account en zitten we in een hele community online van mensen die opruimen en bijvoorbeeld kunst maken van gevonden plastic etc. Het is echt een ontzettend positieve en betrokken community.
De verschillende eenlingen en opruim-initiatieven in Haarlem hadden de handen ineengeslagen en een promotie filmpje gemaakt om het ‘plogstokje’ door te geven. We hebben onwijs veel lol gehad en veel schoongemaakt afgelopen zaterdag. Weliswaar niet allemaal met elkaar maar wel verbonden met elkaar. Een aantal heeft even kennis gemaakt in levende lijve voor zover dat mogelijk was.

Ik weet nog wel in het begin van de corona crisis en niemand meer iets durfde op te pakken. Op het strand kon het wel met aangespoeld materiaal, maar stads zwerfafval… Toch vind je daar na een tijdje ook wel weer je draai in en al die mondkapjes kun je ook niet laten liggen :-0 Al die bedreiging voor de dieren en onze planeet het is soms veel. Tot nu toe heb ik er niets van opgelopen en ik ruim alles op met handschoenen en mondkapjes soms ook nog met een knijpertje en doe ze in een apart zakje, niet bij het andere afval. Dus op Insta vind je de avonturen van mijn hond en mijzelf en het afval in onze buurt.
Ik ben ook bezig met een verhaal voor een prentenboek. Ik hoop dat dat gerealiseerd wordt!

Nu ga ik stoppen want mijn nek en schouders zijn aan het schreeuwen tegen me 😉

Heel veel liefs en ik zie uit naar jouw brief.

Lieve groet,
Simone

Veel op m'n bordje…

Hey Lieve Mirjam,

Nu had ik veel op m'n bordje…

Zoon was positief getest nadat de samenleving werd opengegooid: feestje in een club in Amsterdam en de schade was daar. Ik had het hem ‘verboden’. Maar hij zei: ‘ met die nieuwe QR-code is het veilig..’
Ik zei nog dat niets veilig is binnen met grote aantallen. Maar ja… 18. Probeerde hem nog duidelijk te maken dat hij dan z’n diploma-uitreiking zou missen (inderdaad dus) en de vakantie op losse schroeven zou komen te staan.
Hij is nu net negatief. Hij had gelukkig milde klachten. Maar zo vlak voor de vakantie zagen we alles in duigen vallen en hebben we meerdere scenario’s moeten maken.
We hebben vandaag allemaal een test gedaan voor de reis en hopen morgen op weg te gaan…
Woensdag mijn tweede vaccinatie gehaald. Reactie was spierpijn en moeheid. Maar dagje rustig aan gaat het weer.

Leuk, die schrijver die je doorgeeft! Misschien leuk en inspirerend om te doen.
Voor nu ben ik zelf bezig met een loopbaantraject. Mijn werk bij het Kunstfort put me uit en ik zie er altijd tegenop. Voor zo’n klein contract de hele week en weekend ‘aan moeten staan’ is bleh. Ik doe het al jaren maar toch met deze directeur is het echt wel lastig.

Ik hoop dat het nog steeds goed gaat met je zoontje. En ik snap het helemaal dat je dan geen ruimte in je hoofd hebt voor andere dingen.

Hij bleef negatief, maar zijn vriendin niet

Ik heb mijn ouders nog steeds niet geknuffeld… misschien na onze vakantie.
Raar hoor, ook je zoon in quarantaine/isolatie voor acht dagen. Videobellen tijdens het eten om er toch een beetje bij te zijn.
Ook mijn andere zoon was in quarantaine omdat hij natuurlijk nog met zijn broer op een feestje was. Dat was overigens buiten en met acht personen. Maar ja, die pubers zitten op elkaars schoot, dansen en zingen luid mee.
Hij bleef negatief, maar zijn vriendin niet. En ook mijn dochter zat met een vriendin in de auto (ze gingen met een vriendinnengroepje naar Zeeland) die ter plekke een appje kreeg dat ze om was gegaan met iemand die positief testte.
Aangezien mijn dochter dus twee momenten had gehad dat ze samen met het positieve meisje was geweest, heeft ze twee keer een pcr test gedaan met een tussenpoos van twee dagen. Zij bleef in quarantaine in haar kamer in Leiden. Maar ik heb haar wel boodschappen gebracht… gelukkig ook negatief gebleven.
Dus het was een heel gestress en ben al anderhalve kilo lichter! Wel prima zo voor de vakantie, hahaha.
Ben ook nog wel beetje zenuwachtig over het in de auto zitten met een net herstelde zoon. Nou ja we gaan het beleven. Het is de vakantie die we vorig jaar hebben afgezegd, omdat we toen voor 1 juni moesten beslissen van de locatie. Toen was er nog veel onduidelijkheid. Achteraf had het vorig jaar makkelijk gekund. Dit jaar is er door die explosieve groei van de deltavariant (denk ik) nog veel meer paniek. Bij ons in de omgeving hoor ik meer positieve jongeren dan vorig jaar. Het is echt heel erg in onze regio.

Wat voorspelt alles voor de komende jaren? Ik weet het niet meer. Zullen we ooit ‘wennen’ aan dit virus?

Ik hou nu op over de situatie en hoop dat we morgen op reis kunnen!!!
Hebben jullie nog plannen?

Ik hoop dat we bij kunnen komen in Frankrijk van dit avontuur.

Heel veel liefs en hou je haaks,
Simone

Ik verheug me op onze 'correspondentie'

Hoi Sanne!

Nu ik even een 'tussenminuutje' heb, kan ik mooi een paar regels voor jou op 'papier' zetten.

......dit huis staat in het teken van koffers pakken: maandag hopen we voor drie weken naar Amerika te vertrekken

Na mijn wat mindere ervaring met de vorige schrijver waaraan ik gekoppeld was (zij zou 'moeten' beginnen, dat gebeurde niet, toen heb ik het voortouw genomen en vervolgens kreeg ik geen antwoord), wil ik nu niet degene zijn die roet in het eten gooit. En dat had zomaar kunnen gebeuren, want dit huis staat in het teken van koffers pakken: maandag hopen we voor drie weken naar Amerika te vertrekken.
Maar nu is m'n tijd op, dus later verder.

Dit is later. (En dat doet me denken aan het nummer van Stef Bos, Is dit nu later! Hahaha, hoe bedoel je, gedachtensprongen.)
Over onze koffers en onze reis, die hopelijk doorgaat. Ik had al gemeld dat ik moeder ben en oma. We hebben zes kinderen, drie van onszelf (twee zonen en een dochter) en drie aangetrouwde. We hebben ook drie kleinkinderen. Onze dochter, die met haar man op twee keer languit vallen hier vandaan woont, heeft twee kinderen. Onze jongste zoon, en nu kom ik eindelijk to the point, woont met zijn vrouw in Sunnyvale, een plaats ten zuiden van San Francisco. Zij zijn op 6 mei 2021 vader en moeder geworden van Avir Paul (Indiase naam + Nederlandse naam), roepnaam Avi, en die hopen wij dus volgende week voor het eerst te ontmoeten.

Onze vlucht is al een aantal keren uitgesteld, maar nu lijkt het dan toch te gaan gebeuren

Onze vlucht is al een aantal keren uitgesteld, maar nu lijkt het dan toch te gaan gebeuren. Morgen moeten we nog 'testen voor reizen' en dan maandag de lucht in. Tenzij we positief testen op corona natuurlijk, maar daar wil ik niet eens aan denken. Ik ben zelfs uit voorzorg vandaag niet met m’n zussie op stap gegaan. Zij wilde samen lunchen, maar terwijl we iets af zaten te spreken bedacht ik ineens dat dat misschien niet slim was. Ik wilde zeker weten dat ik geen onnodige risico's zou nemen.

Nou, omdat ik het lekker druk hoop te hebben daar, schrijf ik nu alvast een korte e-mail, dan is de eerste stap tenminste gezet. Ik kan vanuit daar natuurlijk ook gewoon mailen, maar of het er ook van komt is een ander verhaal.
Ik stuur deze dan ook nu vast naar je toe, al stelt het nog niet veel voor.

Ik verheug me op onze 'correspondentie'.

Tot de volgende ronde!

Meinmein