Een avontuur buiten de orde van het dagelijkse

Beste Fleur

Deze brief heeft lang op zich laten wachten. Een bomvolle maand hier was zeker de oorzaak. Ik ben beland in een avontuur met een streamer voor een grote serie. En alhoewel de eerste scene nog geschreven moet worden vroeg het project al veel tijd.

Zo zat ik een week lang in een writers room om de serie op te zetten. Een groep schrijvers in een ruimte. De ene nog briljanter dan de andere. Tot overmaat van ramp was de conversatie in het Engels omdat een groep Canadezen ons aan de hand namen met een systeem om snel en efficiënt te brainstormen. In het Engels ben ik niet op m’n sterkst, ik schat zo’n 30% van wat ik kan.

Mijn man typeert mij als schaamtevol en schaamteloos

Wat een grappige ontdekking was, of eigenlijk meer een bevestiging van wat me wel eens eerder was opgevallen; als ik onzeker ben ga ik juist naar voren. Ik struikelde over m’n zinnen maar nam initiatief en stuurde de brainstorms regelmatig de kant op die ik wilde. Ik kon de soms glazige en meewarige blikken door mijn onnavolgbare zinnen blijkbaar voor lief nemen. En op de fiets naar huis schaamde ik me dood voor mijzelf. Mijn man typeert mij als schaamtevol en schaamteloos.

Een schrijver uit mijn team merkte na die writers room op dat het voelde alsof we een weekje waren teruggekeerd op de middelbare school. Tegen elkaar opbieden; wie komt met het beste idee? Een spierballengevecht over karakters en mogelijke verhaallijnen was het soms. Diegene met het hoogste woord kregen meer ruimte dan degenen die op de achtergrond bleven. Terwijl notabene de serie die we aan het bedenken zijn over ongelijke machtsverhoudingen gaat.

Hoe leef je een leven wat niet wordt opgeëist door werk

Over machtsverhoudingen praten terwijl we aan tafel zelf een scheve machtsverhouding creëren. Bizar. Wij mensen kunnen blijkbaar alleen de ander doorgronden en onszelf niet. Mijn broer was eens een keer aan het klagen dat onze vader vroeger niet veel aandacht voor zijn kinderen had en tijdens dat gesprek vroeg zijn eigen zoontje wel vijf keer om zijn aandacht maar kreeg die niet van mijn broer. Die tegenstrijdigheid van mensen vind ik fascinerend.

Wat leuk dat je zoveel plezier in het schilderen hebt. Een groot wit vlak en dan gewoon beginnen… da’s wel erg stoer. Schilderen lijkt me zo fijn direct, net als muziek maken. Het is er gelijk. Een toon aanslaan en die klinkt en een kleur op een doek die staat.

Ik heb genoten van je beschrijving over die feestjes. Van ongemak naar het antwoord: 'Op dit moment niks’ en hoe razend interessant dat eigenlijk is voor de ander. Hoe leef je een leven wat niet wordt opgeëist door werk, een vast stramien van activiteit.

Laten we vooral imperfecte brieven aan elkaar schrijven

Je schrijft over perfectionisme wat in de weg zit. Dat ken ik heel goed. Voor deze briefwisseling is dat natuurlijk niet nodig. Laten we vooral imperfecte brieven aan elkaar schrijven. Schreef ik terwijl ik bovenstaande al vier keer overgelezen heb. Haha.

Er zat ook iets bij mij in de weg in het schrijven van een antwoord op je brief. Die bomvolle maand beschreef ik al maar er waren ook mailtjes van dit project of ik een foto van mijzelf wilde sturen, over een ontmoetingsmiddag en over een misschien naderend einde van het project. Die mailtjes verbraken een beetje de magie van onze briefwisseling. Opeens moest ik nadenken of ik je wilde ontmoeten en vroeg me af; ‘wil Fleur mij ontmoeten? En stuurt Fleur wel een foto, en vindt ze het dan heel stom dat ik geen foto stuur?' Alsof de buitenwereld al heel vroeg aan ging kloppen terwijl wij voor mijn gevoel net begonnen zijn in een afgesloten ruimte van anonimiteit.

Het dilemma van wel of niet ontmoeten heeft zich vanzelf opgelost. De middag ging niet door. Maar het verzoek heeft me wel duidelijk gemaakt dat ik het liefst deze briefwisseling met jou anoniem wil en blijf doen. Omdat we onszelf dan kunnen ontslaan van het tot elkaar verhouden zoals we dat met zoveel mensen in ons dagelijks leven al doen. Ik heb me aangemeld voor dit avontuur. Om met iemand ervaringen uit het leven uit te wisselen die ik niet zelf heb uitgezocht. Een avontuur buiten de orde van het dagelijkse.

Dat jouw reden om mee te doen in eerste instantie was om anderen te helpen met Nederlands vind ik heel lief en dat je nu bent verzeild in deze uitwisseling ook best grappig.

Ik ga je nog wel een keer schrijven over mijn diepe liefde voor Madonna die ik als tiener had

Tja idolen. Ik ga je nog wel een keer schrijven over mijn diepe liefde voor Madonna die ik als tiener had en hoe die liefde verdampte en opeens in een seconde keihard terugkeerde toen ik jaren later naar een concert van haar ging en in huilen uitbarstte toen ze uit de rook tevoorschijn kwam. Ik zal je dan ook uit de doeken doen dat ik al vanaf mijn 10e geobsedeerd ben door de Top 40 en op mijn 50ste nog steeds op vrijdag om 18.00 uur opgewonden de nieuwste lijst check.

Voor nu wens ik je alvast een hele fijne decembermaand. En ben benieuwd wat je meeste dierbare kerstherinnering is.

Ho, Ho, Ho

Jacob.

Het begrip is soms een stuk minder

Hoi Lies,

Dankjewel voor je prachtige brief en het delen van je belevenissen en overdenkingen.

De brief bevat veel informatie en heb ik ook meerdere keren teruggelezen. Ik werd er blij van. Best bijzonder zo. We kennen elkaar niet en toch delen we bijzondere belevenissen, die deel uitmaken van ons leven op een open en ook bijna kwetsbare manier. Niet alleen delen we belevenissen, ik kan uit ervaring zeggen dat het ook mijn kijk op zaken verbreedt of op z’n minst tot nadenken stemt. Ik ben daarom erg blij dat ik deelneem aan dit bijzondere initiatief en de kennismaking met jou die hieruit is voortgekomen.

Ik begrijp dat Ziva het goed doet en jullie veel plezier geeft. Bij ons is dat met Chef hetzelfde. Inmiddels is hij een jaar oud en meer dan geliefd in ons gezin. Ik las vandaag dat in de VS alle corona-puppy’s weer richting asiel gaan, dat is hartverscheurend.

Je overdenkingen over verharding en verscherping in de maatschappij herken ik. De belangen, die eerst zo collectief leken, zijn meer individueel geworden. En het begrip soms een stuk minder. Terwijl het elkaar niet hoeft te bijten. Als we begrip kunnen opbrengen zonder een eigen mening te laten overheersen, zou dit moeten kunnen. Sterker nog, het verrijkt wat mij betreft om vanuit belangstelling de overwegingen van een ander trachten te begrijpen. Het zet altijd aan tot nadenken. En dat is dan het mooie daarvan.

Ik moet zeggen dat ik me wel gelaafd heb aan de versoepelingen. Lekker uit eten, eropuit zonder al te veel restricties, ik geniet er zo van. Er liggen ook nog enkele concerten in het vooruitzicht. Merk ook dat ik daardoor een leuker persoon wordt voor mijn omgeving. En dat op zich maakt, dat ik ook weer enige verwarring voel. Want juist de rust, dingen niet kunnen omdat ze er niet zijn, rust van het niet hoeven, was toch juist ook datgene waarvan ik zo heb genoten? Ik ben dan toch iemand die graag onder mensen is en een kring groter dan mijn huis en tuin, al mag ik daar natuurlijk niet over klagen.

Zo ga ik ook anders denken over verjaardagen

Je beschrijft op een prachtige wijze de drang om bepaalde mensen in je omgeving te kunnen en mogen knuffelen. Dat herken ik ook zo. En ook hier weer een tegenstrijdigheid. Bij sommige mensen ben ik ook heel blij dat het nu niet hoeft. Dat zou naar de toekomst ook zo mogen blijven. Zo ga ik ook anders denken over verjaardagen. Hoe leuk is dat om dat met veel mensen te vieren? Je bent druk, voor, tijdens en na de dag en hebt weinig inhoudelijke gesprekken kunnen voeren. Zoveel leuker en relaxter is het nu om mensen afzonderlijk af te spreken en echt tijd en aandacht voor elkaar te kunnen hebben. Zonder covid was ik hier nooit op gekomen waarschijnlijk. Zit natuurlijk ook in een verwachtingspatroon.

Houden van en hier uitdrukking aan geven laat zich moeilijk inperken

Wat moet de hereniging van jouw man met zijn vader bijzonder zijn geweest. En ja, dat is best noodzakelijk. Ik vraag me af hoe een vader in het buitenland, het zo abrupt gescheiden zijn van zijn kind en zijn gezin, ervaart. Dat moet toch best moeilijk zijn. Liefde overwint alles en wat zullen zij genoten hebben van de hereniging. Je beschrijft het erg liefdevol. Dat je de spontane begroeting door je ouders voor je verjaardag als mooiste cadeau hebt ervaren, zegt hoezeer je het hebt gemist. Houden van en hier uitdrukking aan geven laat zich moeilijk inperken, dat blijkt maar weer. Zou dit voor/zonder Corona een andere ervaring zijn geweest?

Ik ben inmiddels volledig gevaccineerd, mijn man ook en de kinderen zijn halverwege. Jij geeft aan dat jij twijfelt en hier anders over denkt dan de andere gezinsleden. Veel is natuurlijk onzeker, maar uiteindelijk moeten we allemaal de vrijheid voelen hier een eigen besluit in te kunnen nemen. Een besluit dat mogelijk toegelicht, maar niet ter discussie gesteld kan worden. En waarvoor je vooral geen schuldgevoel aangepraat mag worden. Een vriendin van mij heeft het gevoel zich steevast te moeten verantwoorden voor het gegeven dat zij geen vaccinatie wil. Ze geeft ook aan dat mensen dan soms gewoon bot en niet begripvol zijn. Dit geeft allemaal weer nieuwe ballast, want ook al heb je een overtuiging, het laat je niet onberoerd.

Je deelde foto’s van de bloemen, het is me nog niet gelukt deze te openen. Maar het is fijn om te lezen dat je er plezier aan beleeft en zelfs even aan mij denkt. Dat is toch ook bijzonder.

Je bent met veel interessante ontwikkelingen in je vak bezig. Zelfs een beetje een pionier. Het mooie is denk ik dat je in diverse facetten in het leven ondersteunend aan mensen kunt zijn. Preventie is het meest belangrijk en ik geloof ook wel dat we ons hiervan bewuster zijn dan pakweg een aantal jaren geleden.

Leuk zo’n programma, maar we moeten al zoveel

Op mijn werk heb ik voor de medewerkers diverse vitaliteitsprogramma’s geïntroduceerd. Het is goed om na te denken over je eigen inzetbaarheid. Niet alleen nu, maar ook over enkele jaren. Hoe zien zij dat, hoe kunnen zij hierover regie nemen en welke ondersteuning kunnen wij als werkgever hierbij bieden. Zelf ben ik hier erg enthousiast over. Dit begint bij een kleine olievlek die langzaamaan groter wordt en meer mensen bereikt. Vooral positieve ervaringen van mensen helpen om anderen ook over de streep te krijgen. Soms hoor ik wel eens zeggen, leuk zo’n programma, maar we moeten al zoveel. Regie nemen over je inzetbaarheid en hier actief richting aan geven geeft ook veel energie. Hier zitten denk ik ook paralellen in t.a.v. wat jij doet bij het herstellen van levensenergie? Onze programma aanbod is opgebouwd vanuit de pijlers van Positieve Gezondheid (Machteld Huber), ben jij hiermee bekend? Het gaat hier om een bredere kijk, mensen zijn meer dan hun gezondheid. Mensen zijn niet hun aandoening. Toch focust de zorg daar doorgaans wel op. Alle aandacht gaat uit naar hun klachten en gezondheidsproblemen en hoe we die kunnen oplossen. Positieve Gezondheid kiest een andere invalshoek. Het accent ligt niet op ziekte. Maar op mensen zelf, op hun veerkracht en op wat hun leven betekenisvol maakt.

Hoe laat jij vrouwen ervaren wie ze zijn en dat ze, zoals jij schrijft 'super oké' zijn? Hier valt ongetwijfeld ook uit te leren. Hoe beginnen mensen aan deze reis en hoe stimuleer jij ze hierin de regie te nemen met jouw ondersteuning en begeleiding hierbij? Ik zou het leuk vinden hier wat meer over te horen of te ervaren.

Zo Lies, ik hoop dat je de brief met plezier gelezen hebt en zou het erg leuk vinden wat meer over jouw gedachten rondom bovenstaande te lezen.

Warme groet,

Gera