Plattelandskinderen

Hai Lot,

Daar ben ik weer. Vond het ontzettend leuk je brief op de mat te ontvangen. Word echt nog steeds net zo blij als vroeger, als ik post ontvang! En dan al helemaal met zo’n mooie handgeschreven brief als die van jou.

Je verhaal over je naam vond ik heel mooi. Wat dapper van je om als 9-jarige al over zoiets te beslissen. Denk dat 9-jarige ik dat enorm bewonderd zou hebben, al doet 21-jarige ik dat dus nu ook. Kan me erg vinden in hoe je benoemt dat je naam is wie je bent, voor een deel. En inderdaad als iemand daar dan opeens een eigen draai aan geeft voelt dat niet meer zo eigen. Al moet ik zeggen dat ik bijnamen ontzettend kan waarderen. Mijn meest gebruikte bijnaam heb ik eigenlijk zelf bedacht. Toen ik heel erg klein was kon ik mijn naam niet goed uitspreken, en zodoende zijn mijn ouders en zussen mij zo gaan noemen als bijnaam. En nu gebruiken mijn vrienden deze ook vaak. Ik merk dat als iemand die je begint te kennen opeens van je volledige naam overstapt op je bijnaam ik daar toch altijd even vrolijk van word, neemt een hele muur weg.

Met die nieuwe naam trok ze ook een nieuwe 'jas' aan, en ik begreep niet altijd helemaal waarom ze die oude liet liggen

Je verhaal deed me ook kort aan een oude vriendin van mij denken. Zij ging tot haar 20ste door het leven als ‘Anne’. Na alles wat ze had doorgemaakt voelde dit niet meer als een passende naam voor haar. En vooral wou ze niet meer de naam dragen die haar ouders haar gaven, dus eigenlijk wilde ze ook een nieuwe identiteit kiezen of aannemen. Hoe dan ook, daarna besloot ze dat ze 'Veron' genoemd wilde worden. Ikzelf moest er heel erg aan wennen en vond het best lastig zo nu en dan. Vooral denk ik omdat ze met die nieuwe naam ook een nieuwe 'jas' aantrok en ik niet altijd helemaal begreep waarom ze die oude liet liggen. En er wrong denk ik ook iets bij mij dat dacht: 'Joh, vermaak die oude jas dan, doe er iets aan, je hoeft niet meteen een nieuwe.' Dat alles had natuurlijk eigenlijk niks meer met de naam zelf te maken. Maar nog steeds heb ik de neiging als ik over haar vertel voor oudere verhalen de naam ‘Anne’ te gebruiken, want dat was zij toen. En voor de nieuwe verhalen over de nieuwe zij, die ik niet goed ken, noem ik haar wel 'Veron'. Gek is dat. En nog even: wat een ontzettend mooie naam, Devi.

Persoonlijk vond ik online onderwijs ontzettend lastig

Ja pfoe, inderdaad nog volop in mijn studententijd. Ik ben inderdaad gestart tijdens een soort halve coronaperiode. Ik verhuisde in juli naar Amsterdam, toen waren we de hele zomer coronavrij, behalve dan de oranje of rode vakantiebestemmingen die hot topic waren. Toen in september mijn studie begon leek alles ook nog redelijk oké, maar ik denk dat na vier of zes weken ook mijn lessen weer online werden gegeven. De tentamens gingen wel door. Maar het onderwijs in het daaropvolgende half jaar wisselde ontzettend tussen online en fysiek. Persoonlijk vond ik online onderwijs ontzettend lastig. Op zich heb ik het allemaal prima gered, maar ik vind naar iemand in persoon luisteren veel fijner. En vooral dat ik dan even ergens heen moet voor mijn studie en niet alles thuis is geconcentreerd.

Helaas heeft mijn studie, uit gemak denk ik, een aantal dingen van het online onderwijs gehouden. Zo heb ik bij veel vakken nog steeds in plaats van fysieke hoorcolleges een soort clips die je dan thuis ter voorbereiding moet kijken. Sommige mensen vinden die clips fijn omdat je dan zelf kan bepalen wanneer je ze kijkt, of omdat je ze kan versnellen of terugspoelen. Maar ik mis toch echt de normale hoorcolleges dan. Clips stel ik vaak uit of ik let niet op en dan kan ik opnieuw beginnen. Terwijl, bij fysieke hoorcolleges weet ik, ik moet daar op dat tijdstip zijn en gewoon twee uur opletten en dan is het klaar.

Maar mijn ruggengraat is nóg minder sterk. 'Nee' zeggen vind ik echt heel erg moeilijk

Geschiedenis klinkt ontzettend leuk! Fun fact: ik heb op een of andere manier altijd een soort
zwak voor mensen die geschiedenis studeren, haha. Ja, die avonden herken ik wel, haha. Helaas is mijn weerstand niet de allersterkste dus ik ben bijna elke maand wel een keer ziek. Maar mijn ruggengraat is nóg minder sterk. 'Nee' zeggen vind ik echt heel erg moeilijk.

Het antwoord op je vraag waarom ik geen kunstgeschiedenis ben gaan doen is eigenlijk heel stom. Of nou ja, ook weer niet. Ik zit in een ontzettende zoektocht naar wat ik wil en wie ik ben en daar ben ik mij heel bewust van, en dit is hier duidelijk onderdeel van. En ik denk in die zoektocht en chaos dat ik ergens ook een soort zekerheid probeer te behouden, door een studie te doen waar ik sowieso baanzekerheid mee heb. Al is dat totaal niet wat ik wil en wie ik ben, denk ik. Kunst heeft mij altijd getrokken, maar voor mijn gevoel heb ik er te weinig mee gedaan om mezelf nu tot kunstenaar te kunnen gaan omtoveren, dus houd ik het op afstand, uit onzekerheid denk ik.

Dat is misschien iets waar ik nog in moet groeien, de zekerheid in mijn creativiteit

En het allerliefste word ik schrijver, maar dat vind ik dood- en doodeng. Het idee dat ik een goed boek zou kunnen schrijven klinkt onmogelijk, en ik ben dan ook weer zo dat ik het alleen goed wil doen of anders niet. Dus dat is misschien iets waar ik nog in moet groeien, de zekerheid in mijn creativiteit. En omdat ik het eng vind zomaar voor zoiets te gaan zonder dat ik zeker weet waar het in dat vakgebied te zoeken kies ik voor nu een optie die zekerheid biedt. Dan rest mij daarna dus kunstgeschiedenis of Nederlands, tenminste dat is wat ik mijzelf vertel. Als ik rechten afrond, dan kan ik daarna gaan doen wat ik leuk vind, dan kan ik het leuke met het zekere combineren. Lukt het dan niet, dan heb ik dit nog om op terug te vallen. Maar dat is ook de reden dat ik me altijd een beetje beschaamd voel als mensen vragen wat ik doe, rechten heeft namelijk vaak zo'n stereotype, en ik voel vaak de neiging om duidelijk te maken dat ik ook een creatieve kant heb.

Ohhh, en je camperbusjesdroom door de Schotse bergen klinkt heerlijk. Ben een keer op vakantie geweest in Schotland en het is prachtig. Het liefst zou ik nog een keer teruggaan om dagen rond te trekken met alleen m'n rugzak.

Veel dingen die voor hen de normaalste zaak waren, waren voor mij een uitzondering

Jeetje, wat heb je in veel steden gewoond. In je studententijd ook, of allemaal later? En al toen je
zoontje er was of ook pas daarna? Voor mij was naar Amsterdam verhuizen echt een groot verschil. Ik zou niet zeggen een enorme schok, maar door de tijd heen ontmoette ik opeens wel echt veel meer mensen die zo anders in het leven stonden dan ik. In het begin kwam ik vooral mensen tegen die in Amsterdam waren opgegroeid, en bij hen vielen me wel een paar duidelijke verschillen op tegenover hoe ik het kende. Als eerste waren de meesten die ik tegenkwam zich niet heel bewust van geld, of de waarde hiervan. Of dan misschien meer, dat het niet normaal is voor iedereen om in het centrum te kunnen wonen. Veel dingen die voor hen de normaalste zaak waren, waren voor mij een uitzondering.

Daarnaast merkte ik een groot verschil in hun mentaliteit van op jezelf willen gaan wonen. Heel veel mensen die ik ontmoette woonden nog bij hun ouders, wat op zich logisch was, want wie gaat er een dure kamer zoeken terwijl zijn ouders om de hoek wonen? Maar toch, ik was gewend dat iedereen er naar uitkeek om op zichzelf te gaan wonen en ook echt om een nieuwe stad te ontdekken. Maar de mensen hier hadden helemaal niet zo die drang om een eigen plek te vinden, laat staan om Amsterdam te verlaten. Dat is iets wat ik mij eigenlijk nog steeds niet helemaal kan indenken, zo graag wou ik mijn eigen huis, mijn eigen stad.

.... zo nu en dan kan ik vreselijk verlangen naar de Gorsselse heide

Al heeft Amsterdam dan misschien mijn hart gewonnen, zo nu en dan kan ik vreselijk verlangen naar de Gorsselse heide. Dat is een prachtig gebied, een heide, dichtbij Eefde. Eefde is het dorp waar mijn vader woonde, en dat ligt weer dicht bij Zutphen. Nog iets verderop ligt Gorssel, daar woonde mijn (ex-)vriendje vroeger. En tussen Eefde en Gorssel ligt die heide, het is prachtig. Ik zou er uren kunnen wandelen. Als ik ergens heimwee naar heb dan is het die natuur, zo om de hoek.

Zutphen (20/25 min fietsen) → Eefde (15/20 min fietsen) → Gorssel (15 min fietsen) → Epse (25/30 min fietsen) → Deventer.

Al merk je natuurlijk ook aan de grote stad heel erg dat alles veel hipper is. Bepaalde ‘trends’ die je hier hebt, nou, daar hoef je echt niet bij mijn ouders mee aan te komen. Dat soort dingen zijn wel voor de hand liggend en duidelijk.

Reuze jaloers was ik op mijn nicht die opgroeide in Rotterdam. Ze was nog geen jaar ouder (precies 51 weken) maar leek wel 5 jaar ouder

Ik kan me voorstellen dat de keuze waar je je kind laat opgroeien heel lastig is, al helemaal als je beiden iets anders gewend bent. Zelf droomde ik vroeger altijd van in de stad opgroeien. Zo jaloers was ik op hoe 'zij' het altijd allemaal sneller leken te begrijpen, altijd vooruit liepen. Ik heb hier denk ik een redelijk verdeelde familie in (die van mijn vaders kant heb ik het nu over). Mijn vader en zijn broers en zus zijn allemaal opgegroeid in Friesland, Sneek. Later, toen mijn ouders een tijd in Afrika hebben gewoond, hebben een van zijn broers en zijn zus heel lang in Rotterdam gewoond. Toen mijn ouders terugkwamen en ze mijn zussen kregen gingen wij in Doetinchem wonen (heel erg Achterhoek). De ene broer van mijn vader in Rotterdam is terug naar het noorden verhuisd, bij Groningen in de buurt. Zijn zoontje, mijn neefje, bleef steeds ziek en zwak. Toen ze verhuisden en hij vrijwel weer op het boerse land woonde knapte hij in een keer op; als sneeuw voor de zon was alles verdwenen.

Zo is mijn familie heel erg verdeeld over Nederland, en zo heb ik het ook altijd gekend, iedereen woonde ver weg. Maar reuze jaloers was ik op mijn nicht die opgroeide in Rotterdam. Ze was nog geen jaar ouder (precies 51 weken) maar leek wel vijf jaar ouder. Ze torende qua persoonlijkheid altijd boven ons allemaal uit, wij plattelandskinderen. Ze leerde alles veel sneller en deed alles veel sneller, ik keek enorm tegen haar op.

Achteraf ben ik heel blij dat ik dat allemaal veel rustiger aan heb kunnen doen en met sommige dingen pas veel later in aanraking kwam. Ik dacht altijd dat dat door onze verschillende woonplaatsen kwam, maar als ik jou hoor, misschien heb ik het dan wel mis. Denk inderdaad dat de stad je ook heel veel vrijheden kan bieden die je ergens anders misschien niet vindt.

Als laatste, voordat ik nooit meer ophoud: Rudolf Steiner. Ja ik kan het zelf eigenlijk ook niet goed uitleggen. Mijn moeder heeft zich er destijds erg in verdiept en is nog steeds erg verdiept in de antroposofie. Maar ik ken het zelf dus ook vooral vanuit het schoolbeeld en vanuit mijn moeder. Maar wat ik van onze kerk weet is dat die heel klein was. En het wel vanuit het Christendom komt maar minder 'streng' is misschien. Zou het niet met zekerheid kunnen zeggen wat een daadwerkelijk verschil is maar het wordt dan ook de 'christengemeenschap' genoemd geloof ik. Als je het interessant vindt kan je geloof ik meer lezen op christengemeenschap.nl. Ik denk dat ik dat zelf zo ook maar even goed ga doorlezen, haha. Ik weet wel dat ik er vroeger op zich graag heen ging, niet elke zondagochtend even graag natuurlijk, maar ik heb er goede herinneringen aan overgehouden. Dus ik snap goed wat je zegt over de pastoor die jij kende. Jammer hoe zoiets zo kan veranderen.

Wil je Devi het geloof ook op zo’n manier meegeven als je moeder?

Bedankt voor je kooktip! Ga ik naar op zoek. Een van mijn favoriete vega-gerechten is deze
(al maak ik hem zelf altijd net weer iets anders dan het recept):


Ik heb nog heel veel te vragen en te vertellen maar ik houd het ook voor nu hierbij. Hopelijk
schrijf ik jou de volgende keer ook met de hand!

Ik verheug me op de volgende!

Veel liefs,
Livia

Een dyslectische taalfan

Hoi Lot!

Aangenaam! Mijn naam is Livia, dit is niet mijn echte naam maar voorlopig mijn pseudoniem. Leuk feitje: ik vind Olivia een hele mooie naam en zou als ik ooit een kind krijg en dit een meisje is haar wel zo willen noemen. Heb jij een naam die je heel mooi vindt? Vond je dat lastig, om een naam te bedenken voor je dochter?

Ik studeer rechten, wat eigenlijk heel gek is, want liever zou ik kunstgeschiedenis studeren

Om deze eerste brief af te trappen ga ik proberen wat dingen over mezelf te vertellen. Op het moment zit ik in de bieb een poging te doen tot studeren, maar zoals je misschien doorhebt komt daar niet veel van want ik schrijf nu deze brief. Oeps. Ik studeer rechten, wat eigenlijk heel gek is, want liever zou ik kunstgeschiedenis studeren. Wel vind ik rechten mega interessant en leer ik er heel veel van! Ik zou mezelf misschien ook wel als leergierig omschrijven, toch vind ik op het moment studeren zelf heel lastig. Strakjes, over een paar uurtjes, ga ik werken, als serveerster/barvrouw. De horeca is wel echt een plek waar ik mij thuisvoel, dus ik werk graag, soms bijna iets teveel, haha. Heb jij vroeger een bijbaantje gehad?

Op het moment ben ik ook een beetje moe want ik lag gisteravond, of beter gezegd nacht, heel laat in bed. Sinds kort zit ik bij een zeilvereniging in Amsterdam, en daar had ik gisteren een borrel van. Heel leuk! Maar wel beetje laat dus, haha.

Ben jij meer een water- of landmens?

Zeilen zit bij ons in de familie, sinds ik klein was ben ik ermee opgegroeid. Mijn vader heeft een zeilboot en vele vakanties op Vlieland heb ik daarop doorgebracht. Zeilen heeft dus wel echt een plekje in mijn hart, al kan ik er zelf nog niet zoveel van. Het zit overigens wel alleen bij mijn vaders kant in de familie, hij en zijn broers hebben allemaal een zeilboot, maar mijn moeder vindt het helemaal niks, die heeft dan ook een minicamper gekocht. Mijn ouders zijn ook gescheiden dus misschien is het beter dat ze het hier niet meer eens over hoeven te zijn. Ben jij meer een water- of landmens?

Verder ben ik de jongste van drie, ik heb twee zussen. Beiden wonen in Utrecht. Ik ben een typisch geval van altijd iets anders willen doen maar uiteindelijk wel bij hetzelfde eindigen. Zo zit ik dan ook in Amsterdam (heeft inmiddels wel absoluut mijn hart gestolen) maar vind ik stiekem Utrecht ook heel leuk. Net als dat zij piano speelden en ik begon aan viool en gitaar, later ben ik toch ook piano gaan spelen. Zij gingen beiden bij de zeilvereniging in Utrecht, en ik heb erg lang volgehouden dat ik bij het corps wou. Wat overigens echt absoluuuuut niet mijn plek is. En ja, daar ben ik dan, bij de zeilvereniging. We zijn opgegroeid in Zutphen, een stadje in Gelderland. Best wel een stukje reizen, dus ik zie mijn ouders niet megaveel.

Op het moment weet ik niet of ik echt gelovig ben, heb er fijne en minder fijne dingen bij meegemaakt

Ik las dat jij geboren Amsterdammer bent, heb je de behoefte om een keer ergens anders te gaan wonen? Heb je het als fijn ervaren om in zo'n grote stad op te groeien? Over opgroeien gesproken, mijn moeder heeft mij laten opgroeien met het christelijk geloof. Absoluut niet streng maar wel elke zondag naar de kerk, maar bidden dan weer niet thuis. Onze kerk was ook een Rudolf Steiner kerk, misschien ken je dat. Op mijn zevende ben ik pas gedoopt, expres zo laat zodat ik het bewust mee zou maken. Op het moment weet ik niet of ik echt gelovig ben, heb er fijne en minder fijne dingen bij meegemaakt dus ik zit een beetje in het midden. Maar ik vind het geloof wel ontzettend intrigerend, dus ik vond het heel leuk om te lezen dat jij dat ook vindt! Heb je geloof wel meegekregen in je jeugd?

En wat leuk dat je van koken houdt! Zelf kook ik ook echt heel graag. Op het moment probeer ik mezelf meer pittig te leren eten. Dus de Aziatische keuken komt steeds meer in zicht. Als je nog leuke tips hebt, meer dan welkom! Ik maak ook graag zulke Vietnamese loempia's, met rijstbladeren.

Ik ben een enorme fan van de Nederlandse taal

Als laatste voor nu over mezelf is dat ik een enorme fan ben van de Nederlandse taal. Wat grappig is, want ik ben wel dyslectisch. Schrijven en lezen doe ik graag, en ik vind dit schrijfproject dan ook ontzettend leuk. Op mijn 18e schreef ik een kleine dichtbundel en ik zit er nu over te denken om te beginnen aan een tweede (ben inmiddels 21). Het liefst had ik je ook op echt papier geschreven, maar mezelf kennende weet ik dat ik dan steeds te laat ga zijn. Ik ben namelijk redelijk chaotisch zo nu en dan en heb het vaak heel druk. Dan kost het me veel moeite om een moment te vinden dat ik kan zitten met pen en papier, vandaar dat ik het zo doe, zodat ik wel op tijd kan reageren 😊 Misschien stuur ik je wel een keer een kaart, want persoonlijk vind ik post krijgen een van de allerleukste dingen die er zijn.

Nou, ik hoop dat ik het op deze manier een beetje oké heb afgetrapt en je wat meer een beeld hebt gekregen van je - misschien wel - buurvrouw!

Verheug me nu al op je brief.

Liefs,

Livia

We gaan het beleven

Hey beste, lieve Mirjam,

Ik gebruik alle soorten aanhef, dat staat best gezellig. En dan kun je je niet afvragen wat wel of niet gepast is 😉

Wat leuk dat jij je ook hebt opgegeven voor het intitiatief Schrijven naar de Toekomst. En we zijn gematcht. Misschien wel omdat jouw kat allerlei avonturen beleeft en mijn hond en ik ook…
Of omdat ik een moeder ben die al bijna een leeg nest heeft en jij net begint met een gezin. Of omdat… geen idee wat Marilien dacht. Misschien viel jou ook iets op uit onze bio’s?
We gaan het beleven. 

Vorig jaar (..) was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten)

Je hebt een Friese naam. Kom je uit Friesland? Ik ken iemand met jouw achternaam, ze woont in een Fries dorp met een leuke Fries en is de ’schoonmoeder’ van mijn zus. Ik schrijf dat tussen haakjes omdat zij jonger is dan mijn zus, hahaha. Nou ja, er zijn veel mensen met dezelfde achternaam waarschijnlijk, maar wie weet ben je familie ergens, Nederland is klein. Waar woon jij eigenlijk?

Nog een voorstelrondje over mij:

Ik ben dus 49 jaar en word 13 april 50. Wat wederom een coronaverjaardag wordt, is mijn vrees. Ik ben niet zo’n vierder van mijn verjaardagen, maar ik vind het wel fijn als mijn familie en vriendinnen komen natuurlijk. Vorig jaar kon dat helaas niet en was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten). Mijn drie kinderen hebben toen heel erg hun best gedaan om er een hele feestelijke dag van te maken. We speelden een escap-game en maakten bonbons. We werden vaak onderbroken door de deurbel en dan stond er meestal een vriendin of bezorger met een bos bloemen. Waar mijn man allergisch voor is en met de kamer vol bloemen, ging het niet goed met hem 😉 maar het was een feestelijk gezicht. Daarna hebben we de bloemen verspreid in de tuin gezet. 
Jammer toch dat iedereen altijd vergeet dat we nooit bloemen in huis hebben, maar ja het komt uit een goed hart en is een feestelijk cadeau. Hoewel ik dan liever een boekenbon heb, want bloemen gaan dood en daar kan ik niet zo goed tegen. Dus eigenlijk houden mijn man en ik allebei niet van bloemen, wel in de tuin, maar niet afgesneden in een vaas. En we houden wel erg van lezen.
Maar om terug te komen op mijn Sarah-jubileum-jaar, wat een mijlpaal moet zijn, dat gaat dus niet groots worden. 
Ik heb ook altijd gezegd dat als ze een opblaaspop in de tuin zetten, ik die kapot snijd, dus ik hoop dat ze dat niet doen, want dan moet ik Sarah met een mes te lijf. 

Het enige jammere vonden ze (..) dat er geen feest was met legaal bierdrinken

Mijn drie kinderen vind ik heerlijk, ik lach me gek om die pubers, soms iets minder om de troep die ze maken en de luiheid van die lange lijven… en de hoeveelheid was die ze produceren. Maar ze doen het goed! Lekker stel.
Mijn dochter is 21 en de oudste. Ze studeert Culturele Antropologie in Leiden en zit in het vierde jaar (heeft wat vertraging, wat extra studiedingen gedaan). Ze zou dit jaar naar Kopenhagen gaan voor een minor, maar dat ging niet door vanwege corona, helaas. Ze kreeg toen wel het aanbod voor een kamer in Leiden. We wonen best dichtbij zo in Haarlem (uitstekende treinverbinding, je bent in dertig minuten van deur tot uni) dus de noodzaak was niet hoog. Maar toen Denemarken niet doorging was het toch wel de volgende stap naar volwassenheid. Dochterlief vroeg zich nog wel af wat voor zin het had om naar Leiden te gaan nu je toch niets kon doen en niet naar de uni mocht. Maar het is goed voor haar. Ze heeft tien huisgenoten en dat is toch gezellig.
Dan de eerstgeborene van de tweeling, hij is achttien net als zijn broer. Hij zit in het eindexamenjaar vwo, doet het goed en is blij dat hij toch naar school mag in deze periode. Hij kan zijn vrienden zien en heeft een vriendinnetje. Het enige jammere vonden ze allebei is dat er geen feest was met legaal bier drinken toen ze achttien werden. Heel begrijpelijk.
De andere helft van de tweeling heeft havo gedaan en heeft zijn diploma dus gekregen in dat vreselijke vorige jaar. Ook zonder allerlei leuke dingen als examenreis, diploma-uitreiking, feest etc. Nu doet hij in Utrecht HBO Commerciële Economie en dat gaat goed, maar hij is pas drie keer in Utrecht geweest het hele jaar. Echt heel zonde en nu heeft hij het ook wel een beetje gehad met alles. Hij gaat gewoon door, maar leuk is anders. Hij heeft ook een vriendinnetje en ze werken allemaal bij de VOMAR-supermarkt, dat is nog een beetje een sociaal gebeuren voor ze.
Het zijn wel allemaal doorzetters, dat is fijn.

Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk

Ik werk als Vrijwilligerscoördinator bij het Kunstfort bij Vijfhuizen (in de Haarlemmermeer) een hedendaagse kunstinstelling in een fort van de Stelling van Amsterdam. Ik heb een klein contract van zes uur, werk er meestal meer, maar dat is genoeg voor mij. Ik heb veel last van hoofdpijn en migraine door een beknelde zenuw en computerwerk is niet bevordelijk. Dit typen eigenlijk ook niet zo, maar ja.
Ik werk er nog wat bij als een ‘Saar aan Huis’ maar dan bij een andere organisatie: Fleur de Dag. Maar ik heb zo’n hekel aan de term Fleurmaatje, zoals we genoemd worden. 
Ik heb op het moment nog maar één cliënt en ga met die dementerende mevrouw iedere week een middag uit om haar man te ontlasten. Mijn andere vaste cliënt is helaas aan corona overleden, net voor de kerst. Hij woonde al drie jaar in het verpleeghuis en ik was de laatste twee jaar iedere week bij hem voor een ommetje in de prachtige tuin van het complex. Misschien zou hij ook zijn bezweken aan een andere griep; hij was na de eerste lockdown (toen we ook echt niet langs mochten komen) erg achteruit gegaan. Hij kon niet meer zelfstandig lopen en zijn stijfheid door Parkinson was verergerd. Hij was ook erg vermagerd. Ik heb hem in die periode iedere week een kaart gestuurd om hem toch wat 'op te fleuren’. 
Er was geen afscheid waar ik bij kon zijn, dus het voelt wel gek, dat ik geen afscheid heb genomen en hem niet meer heb gezien. Ik ga nog wel een keer een ommetje doen in de prachtige tuin als afscheid als verwerking voor mezelf. We hadden een leuke klik. 

Mijn man heeft een eigen zaak in filtratiegaas (groothandel). Daar is hij fulltime aan het werk en hij gaat gewoon naar kantoor net als zijn medewerkers. Omdat zij ook fysiek producten maken, moeten ze wel. Maar er is ruimte genoeg voor de anderhalve meter. 

Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc.

Ik zit nu meestal thuis te werken in plaats van op het Kunstfort. In principe kunnen we daar ook wel afstand houden, maar wanneer ik er was, merkte ik toch dat er veel mensen 'even binnenlopen’. Beheermedewerkers, vrijwilligers en een projectcoördinator die er naast woont. Dus ik voelde me toch niet echt zo heel geweldig meer op kantoor wanneer er toch weer even vijf mensen in en uit liepen. 
Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc. Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk aan de balie en bezoekers ontvangen. Maar toch wil ik het niet op mijn geweten hebben dat er één ziek zou worden. Wanneer we straks misschien weer open mogen, dan ga ik me weer zorgen maken over hen. Ik ben al ruim tien jaar bij het Kunstfort en ken hen allemaal al geruime tijd.
Een oom van mij is ook voor kerst overleden aan een hartstilstand door zuurstoftekort coronagerelateerd. Hij was sportief en had verder geen onderliggend lijden. Dus ik ben voorzichtig. Misschien niet zo bang voor mezelf, ook al hoor ik soms verschrikkelijke verhalen (ik heb veel vrienden die in ziekenhuizen werken), ook van jonge mensen die nog steeds last hebben, ik ben als de dood dat ik iemand zou aansteken die ik liefheb…

Ik hoop dat jij met je gezin een draai kunt geven aan deze periode ook met je jonge kind en je baan. Kun je mij daar meer over vertellen?
Dit is vast een heel lange brief geworden. 
Ik hoor graag van jouw reilen en zeilen.

Veel liefs uit een zonnig Haarlem,

Simone

P.S. Mijn hond komt dan in een volgende brief aan bod 😉

Alweer benijd ik je

Hoi Sanne,


Alweer benijd ik je.... dit keer om het gevoel dat je aan de tweede helft van je leven bent begonnen en wat je dromen daarbij zijn. Die tweede helft... tja, die zit er voor mij wel grotendeels op, vrees ik. En soms ben ik heel tevreden, maar soms kan ik ook verdrietig zijn om eventuele gemiste kansen. Ik kan daarbij geen echte voorbeelden noemen, ook al omdat ik niet te lang stil wil staan bij dingen die ik niet gedaan heb, want je kunt het leven nu eenmaal niet terugdraaien. Maar ik voel dus wel degelijk een vlaag van weemoed als ik jouw plannen lees.

Oh, er is één voorbeeld dat ik kan noemen en da's nog niet eens van zo heel lang geleden. Ik weet niet meer waar ik het las, maar ik las een artikeltje over een studierichting waarvan mijn hart echt harder ging kloppen (dat geeft overigens meteen wat negatieve bijgedachten, grijns, want ik heb m’n hele leven last gehad van hartritmestoornissen en dat is pas onlangs min of meer opgelost). Ik wist dus niet waar ik het gelezen had en de inhoud landde pas een paar dagen later echt goed en toen kon ik eerst niet op de naam komen 😂. Maar ik kwam er uiteindelijk weer op en toen ben ik gaan zoeken of er soms deeltijdcursussen waren of zo. De studie heet humanistiek trouwens en daarvoor kan je alleen terecht in… wat was het, Utrecht geloof ik. Ongetwijfeld ook online, maar echt alleen als een fulltime studie met de bijbehorende kosten en dat vond ik dus een bezwaar. Bovendien heb ik misschien niet jouw afkeer van het digitale gebeuren, maar voor een studie wil ik gewoon in een klas zitten en zo. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik toen graag wilde dat dat ik die studie ontdekt had toen ik een stuk jonger was. Toen ik van het gym kwam, bestond-ie nog niet, anders had ik vermoedelijk mijn vader getrotseerd in plaats van te doen wat hij zei. Hoewel... ik denk eigenlijk niet dat ik daar toen al aan toe was. Want, zoals ik al eerder schreef, ik was een gehoorzaam meisje 😜.

Of mijn huwelijk gelukkig is?

Jij had het over samenwonen, nou, dat was er in onze kringen echt niet bij! Wij zijn meteen getrouwd, ook in dat opzicht kwam het niet eens in me op tegen dat wat er van me verwacht werd in te gaan!
Of mijn huwelijk gelukkig is? Meestal vind ik van wel, grijns, maar ik denk er ook weleens anders over. Wij zijn al zo lang samen dat er een kameraadschap is ontstaan die niet zoveel meer met verliefdheid en vlinders en zo te maken heeft. Maar wel met liefde. Ik beschouw dat als winst, al waren die vlinders ook niet onaangenaam, om het maar eens voorzichtig te zeggen. Ik vind het best lastig om onder woorden te brengen hoe dat voelt. Als je verliefdheid minder wordt en er is dan niks meer over, is je relatie naar de knoppen, denk ik. We hebben goede en slechte tijden gekend, laten we het daar maar op houden. En waar je voor gaat als je trouwt, of samen gaat wonen, of wat dan ook, is samen in goede harmonie oud worden, nou, daar zijn wij druk mee bezig, dus ik zou bijna zeggen: missie geslaagd.

Dat was gisteren (28 december) en nu doe ik weer een stukje. Papier heeft jouw voorkeur, schreef je. Daar kan ik helemaal inkomen, al moet ik zeggen dat deze manier van schrijven wel erg comfortabel is. Hoe leuk ik 'echte' brieven schrijven ook vind, het is een heel gedoe als je een foutje maakt of zo, of als je iets vergeten bent en het er niet meer tussen gepropt krijgt. Toch doe ik dat nog wel regelmatig, en dan heb ik het niet over proppen, maar over schrijven. Meer kaartjes dan uitgebreide brieven trouwens. Elke zondag zit ik wel een poosje te schrijven, berichten aan bekenden, maar ook aan wildvreemden die eenzaam of ziek zijn of iets dergelijks. Ook met enige regelmaat aan iemand die meedoet aan Postcrossing.

Boeken, ik heb ze in alle soorten en maten: op m’n iPad staan Nederlandse, op m'n Kindle Engelse, in m'n boekenkast allebei de soorten. Ik heb net een verzoekschrift ingediend om in goede gezondheid en met goede ogen en een gezonde herseninhoud een jaartje of 150 te worden, dan krijg ik misschien alles nog gelezen. Ik vrees echter dat dat verzoek niet gehonoreerd wordt. En toch kan ik het niet laten nieuwe boeken aan te schaffen zo nu en dan, al heb ik op dat front wel wat meer zelfbeheersing opgebouwd inmiddels.

Wij hebben in Amerika helemaal niks meegekregen van het nieuws in Nederland en eerlijk gezegd vond ik dat wel lekker rustig

Jij hebt het econogram in de NRC ingevuld, zeg je. Dat betekent ook dat je goed op de hoogte bent van de actualiteit. Wij hebben in Amerika helemaal niks meegekregen van het nieuws in Nederland en eerlijk gezegd vond ik dat wel lekker rustig. Wij hebben overigens ook een papieren krant. JJ is van huis uit gewend aan het AD en dat hebben we nog steeds. Ik blader hem door nadat JJ hem gespeld heeft en dan gaat ie naar iemand hier in de buurt die zegt dat ze geen abonnement kan betalen. Beter dan elke dag een krant bij het oud papier gooien!

Ik ben net een heel donker rondje wezen lopen met onze dochter en nu denk ik dat ik dit e-mailtje maar ga versturen. We 'moeten' het nog hebben over de dood, geloof ik en over het gendergebeuren, maar wat in het vat zit… Hopelijk laat m'n jetlag me nu snel met rust en dan gaat het formuleren van standpunten beter dan wanneer je nog in het zombiestadium verkeert!

Succes met de huizenjacht!

Oh, en een zaaaaaaaalig uiteinde (😂) en een dito begin!

Meinmein

Wat mooi dat je actief bent voor de Black Lives Matter en Pride-protesten

Beste Luna,

Het is lang geleden dat jij een mail naar mij hebt gestuurd. Het spijt me dat ik niet eerder heb gereageerd. De combinatie van mijn werk en mijn opleiding eist veel tijd en energie, waardoor ik het schrijven van een reactie steeds heb uitgesteld. Het is nu behoorlijk hectisch op mijn werk, omdat er vanwege corona minder mensen aan het werk zijn, maar we moeten nog steeds dezelfde werkzaamheden verrichten, dus we moeten allemaal een stapje harder lopen.

Hoe gaat het met jou? Heb je nog vakantie gehad? Ben je nog weggeweest? Wij zijn thuis gebleven, onze geplande reis naar Engeland hebben we geannuleerd. Onze dagjes uit die we als vervanging hadden willen doen zijn ook niet doorgegaan. Maar goed, het is niet anders, en zo erg is het niet om een keer niet op vakantie te gaan, er zijn zoveel ergere dingen. 

Wat mooi dat je actief bent voor de Black Lives Matter en Pride-protesten. In Emmen was afgelopen zomer ook een demonstratie. Daar heb ik gesproken. Het nieuws uit Amerika van George Floyd en de protesten, hebben mij erg aangegrepen. Het is mooi dat je vanuit de hele wereld protesten zag, dat gaf mij een goed gevoel, om te zien dat mensen ons begrijpen. Ik ben positief over de jongere generatie van nu. Als ik dat zie heb ik goede hoop voor de toekomst.

Ik ben positief over de jongere generatie van nu. 

Je vroeg me of de lezingen die ik geef open lezingen zijn, of dat deze besloten, op uitnodiging zijn. Meestal is het dat laatste. Ik word regelmatig uitgenodigd om een lezing te geven op scholen. Op scholen vertel ik vaak mijn vluchtverhaal, en probeer ook altijd een stukje te vertellen over racisme. Zo gaf ik onlangs ook weer een lezing op een school in Emmen, waar ik elk jaar terugkom om weer een nieuwe klas mijn verhaal te vertellen. Het is een school in de agrarische sector, dus de leerlingen leren daar boer te worden. Het is soms een uitdaging om tot hen door te dringen, omdat zij in een totaal andere wereld leven dan veel andere mensen. Zo zal je op deze school weinig mensen van kleur tegenkomen. Ik vind het heel fijn als het dan lukt en ze toch erg geïnteresseerd blijken te zijn in wat ik te vertellen heb. Buiten hun bubbel, maar toch krijg ik dan begrip. Dat is mooi. 

Een aantal lezingen is inderdaad via Zoom gegaan. Mijn lezingen over besnijdenis doe ik vaak samen met een goede vriendin van mij die zich ook al heel lang inzet tegen meisjesbesnijdenis. Met haar was ik ook op de UvA, ook op uitnodiging.

Een van de redenen die je geeft om psychologie te studeren, is omdat je met je familie hebt gepraat over kolonialisme en oorlogen. Hoe mensen in staat zijn om zulke gruwelijke dingen te doen. Ik vind het wel heel bijzonder dat je je daar als klein meisje mee bezig hield, en dat dit blijkbaar zo'n indruk op je heeft gemaakt dat dit je studiekeuze heeft beïnvloed. Ik vraag me af of je vragen inmiddels zijn beantwoord, en of je er nu achter bent hoe de psyche van een kolonialist werkt, of van iemand die er geen problemen mee heeft een ander mens pijn te doen of dood te maken. Ik denk niet dat ik zo iemand zelf ooit zou kunnen begrijpen, hoewel men zegt dat in ieder mens een moordenaar schuilt, en ik denk dat dat best eens waar zou kunnen zijn. 

Men zegt dat in ieder mens een moordenaar schuilt

Een foto van mijzelf in het nationale basketbalteam heb ik zelf helaas niet, maar ze moeten wel bestaan. Ik ga even rondvragen of iemand een foto heeft. Als ik hem heb, stuur ik hem ook naar jou. Ik heb wel een foto van mijzelf in een ander team, vóórdat ik in het nationale team kwam. Ik stuur de foto mee als bijlage. Ik ben diegene waar Canab bij staat. Dat is eigenlijk mijn eerste naam, mijn tweede naam is Istahil. Ik heb ervoor gekozen om in mijn tweede leven (in Nederland) ook mijn tweede naam te gebruiken. Canab gebruik ik niet meer, maar soms spreek ik nog wel mensen van vroeger uit Somalië die mij alleen als Canab kennen, dan ben ik weer eventjes Canab. 🙂 

Ik stuur ook een recentere foto van een toernooi in Nederland, waar een keer per jaar mensen met een Somalische achtergrond komen om te voetballen en te basketballen. 

Nog bedankt voor jouw foto's! Heel erg leuk om te zien, en fijn om er een beeld te hebben. 

Liefs en groetjes van Istahil.