We gaan het beleven

Hey beste, lieve Mirjam,

Ik gebruik alle soorten aanhef, dat staat best gezellig. En dan kun je je niet afvragen wat wel of niet gepast is 😉

Wat leuk dat jij je ook hebt opgegeven voor het intitiatief Schrijven naar de Toekomst. En we zijn gematcht. Misschien wel omdat jouw kat allerlei avonturen beleeft en mijn hond en ik ook…
Of omdat ik een moeder ben die al bijna een leeg nest heeft en jij net begint met een gezin. Of omdat… geen idee wat Marilien dacht. Misschien viel jou ook iets op uit onze bio’s?
We gaan het beleven.

Vorig jaar (..) was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten)

Je hebt een Friese naam. Kom je uit Friesland? Ik ken iemand met jouw achternaam, ze woont in een Fries dorp met een leuke Fries en is de ’schoonmoeder’ van mijn zus. Ik schrijf dat tussen haakjes omdat zij jonger is dan mijn zus, hahaha. Nou ja, er zijn veel mensen met dezelfde achternaam waarschijnlijk, maar wie weet ben je familie ergens, Nederland is klein. Waar woon jij eigenlijk?

Nog een voorstelrondje over mij:

Ik ben dus 49 jaar en word 13 april 50. Wat wederom een coronaverjaardag wordt, is mijn vrees. Ik ben niet zo’n vierder van mijn verjaardagen, maar ik vind het wel fijn als mijn familie en vriendinnen komen natuurlijk. Vorig jaar kon dat helaas niet en was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten). Mijn drie kinderen hebben toen heel erg hun best gedaan om er een hele feestelijke dag van te maken. We speelden een escap-game en maakten bonbons. We werden vaak onderbroken door de deurbel en dan stond er meestal een vriendin of bezorger met een bos bloemen. Waar mijn man allergisch voor is en met de kamer vol bloemen, ging het niet goed met hem 😉 maar het was een feestelijk gezicht. Daarna hebben we de bloemen verspreid in de tuin gezet.
Jammer toch dat iedereen altijd vergeet dat we nooit bloemen in huis hebben, maar ja het komt uit een goed hart en is een feestelijk cadeau. Hoewel ik dan liever een boekenbon heb, want bloemen gaan dood en daar kan ik niet zo goed tegen. Dus eigenlijk houden mijn man en ik allebei niet van bloemen, wel in de tuin, maar niet afgesneden in een vaas. En we houden wel erg van lezen.
Maar om terug te komen op mijn Sarah-jubileum-jaar, wat een mijlpaal moet zijn, dat gaat dus niet groots worden.
Ik heb ook altijd gezegd dat als ze een opblaaspop in de tuin zetten, ik die kapot snijd, dus ik hoop dat ze dat niet doen, want dan moet ik Sarah met een mes te lijf.

Het enige jammere vonden ze (..) dat er geen feest was met legaal bierdrinken

Mijn drie kinderen vind ik heerlijk, ik lach me gek om die pubers, soms iets minder om de troep die ze maken en de luiheid van die lange lijven… en de hoeveelheid was die ze produceren. Maar ze doen het goed! Lekker stel.
Mijn dochter is 21 en de oudste. Ze studeert Culturele Antropologie in Leiden en zit in het vierde jaar (heeft wat vertraging, wat extra studiedingen gedaan). Ze zou dit jaar naar Kopenhagen gaan voor een minor, maar dat ging niet door vanwege corona, helaas. Ze kreeg toen wel het aanbod voor een kamer in Leiden. We wonen best dichtbij zo in Haarlem (uitstekende treinverbinding, je bent in dertig minuten van deur tot uni) dus de noodzaak was niet hoog. Maar toen Denemarken niet doorging was het toch wel de volgende stap naar volwassenheid. Dochterlief vroeg zich nog wel af wat voor zin het had om naar Leiden te gaan nu je toch niets kon doen en niet naar de uni mocht. Maar het is goed voor haar. Ze heeft tien huisgenoten en dat is toch gezellig.
Dan de eerstgeborene van de tweeling, hij is achttien net als zijn broer. Hij zit in het eindexamenjaar vwo, doet het goed en is blij dat hij toch naar school mag in deze periode. Hij kan zijn vrienden zien en heeft een vriendinnetje. Het enige jammere vonden ze allebei is dat er geen feest was met legaal bier drinken toen ze achttien werden. Heel begrijpelijk.
De andere helft van de tweeling heeft havo gedaan en heeft zijn diploma dus gekregen in dat vreselijke vorige jaar. Ook zonder allerlei leuke dingen als examenreis, diploma-uitreiking, feest etc. Nu doet hij in Utrecht HBO Commerciële Economie en dat gaat goed, maar hij is pas drie keer in Utrecht geweest het hele jaar. Echt heel zonde en nu heeft hij het ook wel een beetje gehad met alles. Hij gaat gewoon door, maar leuk is anders. Hij heeft ook een vriendinnetje en ze werken allemaal bij de VOMAR-supermarkt, dat is nog een beetje een sociaal gebeuren voor ze.
Het zijn wel allemaal doorzetters, dat is fijn.

Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk

Ik werk als Vrijwilligerscoördinator bij het Kunstfort bij Vijfhuizen (in de Haarlemmermeer) een hedendaagse kunstinstelling in een fort van de Stelling van Amsterdam. Ik heb een klein contract van zes uur, werk er meestal meer, maar dat is genoeg voor mij. Ik heb veel last van hoofdpijn en migraine door een beknelde zenuw en computerwerk is niet bevordelijk. Dit typen eigenlijk ook niet zo, maar ja.
Ik werk er nog wat bij als een ‘Saar aan Huis’ maar dan bij een andere organisatie: Fleur de Dag. Maar ik heb zo’n hekel aan de term Fleurmaatje, zoals we genoemd worden.
Ik heb op het moment nog maar één cliënt en ga met die dementerende mevrouw iedere week een middag uit om haar man te ontlasten. Mijn andere vaste cliënt is helaas aan corona overleden, net voor de kerst. Hij woonde al drie jaar in het verpleeghuis en ik was de laatste twee jaar iedere week bij hem voor een ommetje in de prachtige tuin van het complex. Misschien zou hij ook zijn bezweken aan een andere griep; hij was na de eerste lockdown (toen we ook echt niet langs mochten komen) erg achteruit gegaan. Hij kon niet meer zelfstandig lopen en zijn stijfheid door Parkinson was verergerd. Hij was ook erg vermagerd. Ik heb hem in die periode iedere week een kaart gestuurd om hem toch wat 'op te fleuren’.
Er was geen afscheid waar ik bij kon zijn, dus het voelt wel gek, dat ik geen afscheid heb genomen en hem niet meer heb gezien. Ik ga nog wel een keer een ommetje doen in de prachtige tuin als afscheid als verwerking voor mezelf. We hadden een leuke klik.

Mijn man heeft een eigen zaak in filtratiegaas (groothandel). Daar is hij fulltime aan het werk en hij gaat gewoon naar kantoor net als zijn medewerkers. Omdat zij ook fysiek producten maken, moeten ze wel. Maar er is ruimte genoeg voor de anderhalve meter.

Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc.

Ik zit nu meestal thuis te werken in plaats van op het Kunstfort. In principe kunnen we daar ook wel afstand houden, maar wanneer ik er was, merkte ik toch dat er veel mensen 'even binnenlopen’. Beheermedewerkers, vrijwilligers en een projectcoördinator die er naast woont. Dus ik voelde me toch niet echt zo heel geweldig meer op kantoor wanneer er toch weer even vijf mensen in en uit liepen.
Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc. Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk aan de balie en bezoekers ontvangen. Maar toch wil ik het niet op mijn geweten hebben dat er één ziek zou worden. Wanneer we straks misschien weer open mogen, dan ga ik me weer zorgen maken over hen. Ik ben al ruim tien jaar bij het Kunstfort en ken hen allemaal al geruime tijd.
Een oom van mij is ook voor kerst overleden aan een hartstilstand door zuurstoftekort coronagerelateerd. Hij was sportief en had verder geen onderliggend lijden. Dus ik ben voorzichtig. Misschien niet zo bang voor mezelf, ook al hoor ik soms verschrikkelijke verhalen (ik heb veel vrienden die in ziekenhuizen werken), ook van jonge mensen die nog steeds last hebben, ik ben als de dood dat ik iemand zou aansteken die ik liefheb…

Ik hoop dat jij met je gezin een draai kunt geven aan deze periode ook met je jonge kind en je baan. Kun je mij daar meer over vertellen?
Dit is vast een heel lange brief geworden.
Ik hoor graag van jouw reilen en zeilen.

Veel liefs uit een zonnig Haarlem,

Simone

P.S. Mijn hond komt dan in een volgende brief aan bod 😉

Het nieuwe huis is nagenoeg klaar

Ciao caro Pieter,

Hèhè, hier ook even de tijd genomen om je antwoord te geven. Wat een hectische toestand is dat toch als je gaat verhuizen. Dat heb jij al eerder meegemaakt natuurlijk en nu ook weer. Ik sta met een been in het ene huis en met mijn andere been in het andere. Het ‘oude’ huis is nog niet verkocht. Nu hebben we een andere ‘strategie’ ingezet. In plaats van een vraagprijs, wordt de prijs nu ‘bieden vanaf’. Hopelijk genereert dat meer bezichtigingen en uiteindelijk een mooi bod, waardoor ik dan het huis kan verkopen.

Ik sta met een been in het ene huis en met mijn andere been in het andere

Het nieuwe huis is nagenoeg klaar, nog wat afwerkingen, maar wel tijdrovend heen-en-weer gereis en twee huizen ‘schoon’ en ‘bezichtbaar’ houden. Ik heb toch maar alvast met een verhuisbedrijf een verhuisdatum vastgelegd. Dat scheelt natuurlijk op een gegeven moment ook wel (dubbele) kosten, maar hopelijk is tegen die tijd het huis toch echt verkocht, dan ben ik er helemaal van af.

In de stad/wijk waar ik ga wonen organiseren ze diverse activiteiten, uiteraard allemaal vrijblijvend. Als je wilt doe je er aan mee, anders niet, geen probleem. Ze hebben nu een ‘kunstroute’ bedacht. Van vorige week vrijdag tot en met aanstaande zondag is iedereen die mee wil doen, gevraagd om een schilderij of iets dergelijks voor het raam te zetten en dit door te geven aan de organisatie. Daarop heeft deze een route gemaakt die je kunt lopen om alle creatieve creaties in de wijk te bekijken. Van jong tot oud … er hebben velen aan mee gedaan. Erg leuk. Ik heb een werk dat ik als ‘probeersel’ had gemaakt bij voor het raam gezet.

Ik ben benieuwd of bij jou/jullie de zaken volgens planning verlopen, bij mij niet altijd als gezegd, maar ik houd de moed er in. Wel goed dat jij de voorstellen van architecten en aannemers en dergelijke op waarde kunt schatten, wel de lusten maar niet de lasten om een en ander uit handen te geven! Ik heb een zekere achtergrond in de bouw, mijn vader zat in marmer, daar ben ik dus mee opgegroeid, dus een beetje kan ik wel meepraten, maar niet zoals jij natuurlijk.

Wel een verrassing als die straks af kunnen … de persoon achter het masker!

Tja, die mondkapjes … ik vraag me af of we er echt van af komen. Misschien op gegeven moment tijdelijk, tot de volgende uitbraak van het een of ander … dan weer in gebruik … en zo maar op en af. Wat denk jij? Wel een verrassing als die straks af kunnen … de persoon achter het masker!

Hier, zoals je waarschijnlijk weet, ook nog steeds pandemie met avondklok (waar volgens mij niet echt veel op gehandhaafd wordt, alleen voor de vorm) en hier en daar kleine versoepelingen met onder meer scholen en buiten sporten, maar ook met een aantal ‘fake news’ verspreiders, wat het allemaal erg vervelend maakt. Hopelijk schieten ze op met die vaccins. Alhoewel het mij compleet onduidelijk is waar we nu staan. Ik kan nergens terugvinden wat de huidige stand is. Als ik het goed gelezen heb, zijn de 80-plussers aan de beurt én de 63- en 64-jarigen. Wat er tussenin zit en onder de 63…??? Geen idee.

Ik heb de privélessen voor één persoon wel weer opgestart. Voor nu maar tijdelijk in de huiskamer, aangezien het kantoor/werkkamer vol staat met dozen. We mogen maar één ‘vreemde’ per dag in huis hebben, dus meer kan even niet nu. Voor studenten is het ook niet echt gezellig lijkt mij, dan moet je ook zeker geen corona krijgen, want dan ben je helemaal geïsoleerd.

Ik moet het voor nu even hierbij laten, hopelijk wordt mijn volgende brief wat langer. Voor jullie veel sterkte met de werkzaamheden.

Per ora cari saluti!

Keep safe and healthy,

Irina

... het is vooral belangrijk, dat je empatisch bent...

Beste Zoë (gelukt),

Wat leuk dat je zo snel een brief hebt teruggestuurd en dan ook nog zo’n uitgebreide brief.

Zal ik eerst iets vertellen over mijn werk ? Je had er wat vragen over. Er is geen opleiding voor studentendecaan; dus mijn collega’s hebben psychologie, rechten, sociale wetenschappen of theologie gestudeerd. Ik heb zelf Nederlandse Taal- en Letterkunde gestudeerd. Beste een leuke studie, maar als ik opnieuw zou moeten kiezen, zou ik toch wat anders gekozen hebben.

Als studentendecaan moet je veel regelingen kennen, maar het is vooral belangrijk dat je empathisch bent, goed kunt luisteren en geïnteresseerd bent in andere mensen. Ik noemde het een maatschappelijk werker voor studenten, dat is vooral voor praktische dingen. Veel financiële problemen, problemen met huisvesting, vertraging door ziekte, helpen bij conflicten op de opleiding etc. Het prettige daarvan is dat je mensen heel concreet kan helpen. Maar studenten willen natuurlijk ook gewoon hun verhaal kwijt. Sommige studenten zie je echt jarenlang.

Dit zijn soms wel zaken die lang in je hoofd blijven zitten..

Als vertrouwenspersoon ben je er voor studenten die last hebben van gedrag van anderen. Dat kan variëren van boos worden om een opmerking van een docent of medestudent tot acuut gevaar vanwege doodsbedreigingen. Dan moet je soms snel handelen en wordt er contact opgenomen met beveiliging van de universiteit en de politie en soms moet er een onderduikadres gevonden worden. Gelukkig komen zulke heftige dingen niet zo vaak voor. Het kan er ook toe leiden dat iemand geschorst wordt van de universiteit. Dit zijn soms wel zaken die lang in je hoofd blijven zitten. Het helpt dan heel erg als je collega’s hebt waar je me kunt overleggen en bij wie je stoom kunt afblazen.

Ik ben er iedere keer weer verbaasd over dat volwassen en intelligente mensen elkaar zo dwars kunnen zitten. Om echt iets te kunnen doen tegen mensen die anderen lastig vallen, moet iemand een officiële klacht indienen en dat gebeurt eigenlijk bijna nooit. Ik snap dat wel, het is een zware en vaak emotionele procedure, maar als het niet gebeurt kunnen mensen heel lang blijven doorgaan met het zuur maken van het leven van anderen. Het is natuurlijk zo dat op een universiteit iedereen volwassen is, wat betekent dat bijvoorbeeld ouders geen rol spelen (daar mogen we eigenlijk niet mee praten). Dat is wel een andere situatie dan bijvoorbeeld op een basisschool of een voorgezette opleiding.

Ik zal ze nooit mijn telefoonnummer geven

Als je studenten vaak ziet en ook als er ingewikkelde problemen zijn, raak je natuurlijk ook wel verbonden met ze. Ze zijn soms ook wel aan jou gehecht. Dat merkte ik wel toen ik vertrok bij de VU. Sommige studenten komen soms ook gewoon omdat ze het gezellig vinden om met je te praten en te vertellen wat ze die week meegemaakt hebben. Ik heb er wel altijd voor gezorgd dat studenten mij alleen op mijn werk kunnen bereiken. Ik zal ze nooit mijn telefoonnummer geven. Er zijn nu nog een paar studenten van de VU met wie ik contact heb, maar ik ben er wel voorzichtig mee.

Ik weet nog niet hoe lang ik door blijf werken. Ik heb daar nog een gesprek over. Ik weet dat ze zullen vragen of ik nog even wil blijven. Ik aarzel nog, ik denk dat ik ga voorstellen om tot juli te blijven. Dan ben ik in de zomer vrij. Ik vind drie dagen werken ook nog altijd luxe, ik heb altijd vijf dagen gewerkt.

Ik ben inderdaad al heel lang samen met mijn vrouw. Eén van de leuke dingen daaraan is dat je natuurlijk een heel lange, gedeelde geschiedenis hebt. Je kent veel dezelfde mensen al heel lang, je hebt heel veel vakanties samen gehad, veel leuke dingen beleefd en ook akelige dingen. Ik heb de zus van mijn vrouw voor het eerst ontmoet toen ze meedeed in de eindmusical van groep 8 op de basisschool en nu heeft ze twee kinderen die studeren. Natuurlijk is het allemaal niet zo spannend als bij het hebben van net een nieuwe relatie, maar dat is voor mij zo lang geleden dat ik dat misschien niet meer zo goed weet. Dat zal ook de leeftijd wel zijn, ik zou daar ook geen behoefte aan hebben.

Bij mij waren er wel plannen, maar er kwam altijd weer iets tussen waardoor ik dacht, ik doe het later wel

Ik kan me heel goed voorstellen dat je tijd in Brazilië belangrijk is geweest. Het is altijd nog één van de dingen waar ik spijt van heb, dat ik niet een tijd naar het buitenland ben gegaan. Om een jaar te studeren of een project te doen. Echt iets doen dat ertoe doet (en waardoor je je geen toerist voelt) en echt deel uitmaken van een andere cultuur. Helemaal mooi als het iets is dat je voldoening geeft of je zelfbeeld versterkt, zoals jij schrijft. Bij mij waren er wel plannen, maar er kwam altijd weer iets tussen waardoor ik dacht, ik doe het later wel. En dan komt het er niet meer van. Ik heb een collega die altijd een van haar vakanties gebruikt om bij een voedselbank in New York te gaan werken. Daarvan dacht ik, dat is ook wel interessant, maar natuurlijk niet te vergelijken met een veel langer verblijf in een ander land. En eerlijk gezegd heeft het ook wel iets elitairs om naar New York te vliegen om daar te gaan werken. Maar dat zeg ik niet tegen mijn collega….. (net als ik dit opschrijf belt ze mij !).

Ik werk wel al 25 jaar ieder jaar een week of tien dagen in augustus in Londen op een festival. Ook niet te vergelijken met zes maanden in Brazilië, maar omdat je in verschillende wijken in Londen ondergebracht wordt, heb je toch wel het idee dat je Londen leert kennen. Helaas ging het in 2020 niet door en ik lees vandaag op Facebook dat het in augustus 2021 waarschijnlijk ook niet door gaat.

Naar een onderduikadres moeten gaan, is wel heel extreem.

Als ik jouw verhaal lees, heb je wel een lastige start in je leven gehad. En zo’n start heeft natuurlijk consequenties voor hoe je in het leven staat en hoe je relaties met andere mensen gaan. En natuurlijk ook gewoon pech gehad; je had natuurlijk ook in een relatie terecht kunnen komen met een leuke, betrouwbare man. Naar een onderduikadres moeten gaan is wel heel extreem. Kan me voorstellen dat je gevoel van veiligheid dan behoorlijk aangetast wordt. Helemaal als je ook de verantwoordelijkheid hebt voor kinderen die allemaal nog afhankelijk van je zijn.

Ik denk niet dat het makkelijk is als je niet met de Coronastroom meegaat. Heftig verhaal van je nicht trouwens. Korte lontjes zijn wel overal aanwezig tegenwoordig.

Volgende keer zal ik proberen mijn licht te laten schijnen over de nabije toekomst.

Even hobby’s dan nog: ik speel al heel lang in een theatergroep en vind het leuk om teksten te schrijven voor toneel. Heb net een voorstel bij Netflix ingeleverd (dat gaat waarschijnlijk niets worden, maar wel spannend).

Hoop snel weer op een brief van jou.

Ik stuur deze brief via mijn andere mailadres. Nu type ik op mijn laptop de vorige brief op de iPad. Dit is makkelijker.

Groeten,

Jan