Stoepvisite

Goedemorgen Berenice,

Gisteren keek ik in het mapje met ongewenste e-mails. Ik had geen bevestiging van een bestelling ontvangen en keek of het misschien in een ander mapje terecht was gekomen. En ja, daar in die brievenbus vol ongewenste post vond ik, naast mailtjes van vrouwen die met me willen afspreken, inderdaad de bevestiging van mijn bestelling. Én een brief van Schrijven naar de Toekomst. De vorige mails van Marilien waren gewoon in mijn inbox terecht gekomen, maar dit mailtje was verdwaald. Het was namelijk alles behalve ongewenst, want het is de start van een onze briefwisseling!

Het is nu nog vroeg. Ik heb zojuist koffie gemaakt met een kleine percolator die naast me op een onderzettertje staat. Daar haal ik precies twee espresso’s uit. Ik geniet van de stilte en rust nu de rest van mijn wereld nog slaapt. Een mooi moment om mijn eerste brief aan jou te beginnen...

Normaal tour je de wereld over. En nu?

Wat een gekke tijd leven we in, hè? In de ene bijlage kon ik alvast iets over jou lezen. Je vertelt daarin onder andere dat je de leadzangeres bent van de Nederlandse band Kraak & Smaak. Normaal tour je de wereld over. En nu? Hoe ziet jouw leven er nu uit? Wat mis je het allermeest? Wat laat deze manier van leven jou zien? Had je voor de vragen in de andere bijlage en/of pre corona al stilgestaan bij 2027?
In de bijlage kon je ook al iets over mij lezen. Mij viel op dat hetzelfde korte stukje er dubbel stond. Het liet me terugzoeken naar de vijf vragen en mijn antwoorden daarop. Een van de vragen was: waarom houd je van brieven schrijven? Daar ben ik ook nieuwsgierig naar. Wil je daarover vertellen?

Voordat de corona-ellende begon, heb ik een aantal chaotische jaren gehad. De chaos ontstond door een stapeling van gebeurtenissen, waaronder de nierziekte van mijn vriend. Hij dialyseert nu ruim vijf jaar en sinds 2019 doen we dat helemaal zelf thuis. Door de jaren heen maakten verschillende complicaties het spannend. Het waren grote hobbels op de weg. Begin 2020 dealden we met de impact van zo’n grote hobbel en tijdens het herstel keken we uit naar de zelfstandigheid en vrijheid die we bijna konden aanraken. Bij de plannen die we maakten, hebben we nooit rekening gehouden met iets als een pandemie. Jij wel? Ik moet toegeven dat ik het de eerste weken als een soort van prettig ervaarde. Het leven dat tot nu toe voorbij was geraasd had ineens een tempo dat ik beter bij kon houden. Maar na die eerste weken voelde ik meer en meer dat de ruimte waar ik zo naar had verlangd in plaats van groter nóg kleiner werd.

Een beeld dat me vooral is bijgebleven van de eerste ‘intelligente’ lockdown is stoepvisite van een vriendin

Nu onze thuissituatie eindelijk stabieler werd, kwam er ruimte en energie voor andere dingen: vrienden bezoeken, schrijven in koffietentjes, met de trein naar een andere stad, logeren, live muziek en ga zo maar door. Maar precies op dat moment waren die dingen ineens niet meer zo vanzelfsprekend als voorheen. Een beeld dat me vooral is bijgebleven van de eerste ‘intelligente’ lockdown is stoepvisite van een vriendin. Ze kwam een cadeautje brengen en ik kon haar niet eens binnenlaten. Het allerverdrietigste vond ik dat haar zoontje van tweeëneenhalf vanuit zijn autostoeltje bleef vragen of hij boven mocht kijken. Hij ziet mijn bureau vol pennen, potloden, stiften en scharen als een groot avontuur. We probeerden zo goed mogelijk uit te leggen waarom dat nu niet kon. Hij zat daar verdrietig vastgesnoerd in zijn stoeltje waarin hij zichzelf niet eens goed kon draaien en we konden zelfs niet beloven dat het de volgende dag wel kon.

Zoals ik mijn kleine vriendje toen niet kon beloven dat hij de volgende dag mocht komen spelen, vind ik het ook moeilijk om me voor te stellen hoe dat over zeven jaar zal zijn. Ik realiseer me nu dat ik nooit over heb nagedacht. Omdat mijn leven de afgelopen jaren op standje overleven stond, heb ik vooral van dag tot dag geleefd. Ik geloof niet dat deze pandemie een soort zijweggetje is en dat we over een tijdje ons oude leven weer kunnen oppakken en verder gaan waar we gebleven waren. Ik leerde van de chaos dat sommige dingen onomkeerbaar zijn en dat roerige tijden als een katalysator kunnen werken.

Hij vertelde hoe extra belangrijk bestellingen nu zijn

Een paar dagen geleden werd ik door een medewerker van de lokale boekhandel gebeld. Ik had twee boeken besteld, waarvan er één tijdelijk niet leverbaar was. Ze belde om te vragen of ik het boekje dat op voorraad was al wilde ontvangen. Tijdens dat gesprek zei ze: ‘Misschien is de lockdown voorbij zodra we het andere boek binnenkrijgen en kan je tegen die tijd weer naar de winkel komen.’ Ik antwoordde: ‘Dat zou zo fijn zijn! Wat kijken we daar naar uit, hè?’ De medewerkers van deze boekenwinkel hebben tijdens de lockdown een groot deel van de bestellingen op de fiets rondgebracht. Dit boekje heb ik zelf opgehaald. Ik mocht aan de achterkant van de winkel aanbellen en zag zo voor het eerst een stukje ‘backstage’. De man die de deur opende en het boek overhandigde, sprak zijn dankbaarheid uit. Hij vertelde hoe extra belangrijk bestellingen nu zijn. Ik hoop dat we dat gevoel van dankbaarheid voor deze kleine dingen blijven vasthouden.

Wauw, jij gaat over een paar weken jouw debuut-EP opnemen en uitbrengen! Heeft de crisis invloed gehad op de liedjes die je hebt geschreven?

Mijn koffie is al even op, Berenice. Ik ga zo onder het dekentje op de bank vandaan en aan mijn dag beginnen. Ben nieuwsgierig naar jouw verhaal en wat eruit voortkomt. Heb jij voorkeur? Wil je digitaal verder of op papier?

Wens jou een fijne zondag toe!

Hartelijke groet,
Nienke